Friday, December 31, 2010

၂၀၁၀ အေရြ့၊အေျပာင္းအလဲ ႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကို ျကိုဆိုျခင္း

လင္းေရ......

တစ္ခန္းျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ တစ္ခန္းရပ္သြားသလိုမ်ိုး....၊၂၀၁၀က မျကာမတင္ေလးမွာ တစ္ခန္းရပ္ေတာ့
မယ္ေနာ္...။၂၀၁၀ အေရြ့မွာ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို့၊ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္...၊ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ဆိုတာကို
တစ္ခ်က္ေလးေစာင္းငဲ့ျကည့္မိတယ္ လင္း ရ....။

အင္း...၂၀၁၀ကကိုယ့္အတြက္အေတာ္ကိုထူးျခားခဲ့တယ္လို့ေျပာရမွာပဲလင္းေရ....။ကိုယ့္စိတ္၊ကိုယ့္အေတြးေတြ၊
ကုိယ့္ေနထိုင္မွုပံုစံ၊ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါအေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ေလ....။ဒီႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ့္
ကိုယ္အေလးခ်ိန္အေတာ္က်သြားတယ္...။ဘယ္ေလာက္ေတာင္က်သြားလဲဆို ႏွစ္စ မွာ ၇၂ ကီလို ရွိရာကေန
ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးေတာ့ ၆၂ ကီလိုပဲရွိေတာ့တယ္ေလ...။ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျကည့္ေကာင္းလာတယ္ထင္
မိတာပဲ.....:)။

လင္းေရ....

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ္ အခ်စ္ဆိုတာျကီးနဲ့ပက္ပင္းဆံုခဲ့ေသးတယ္...။စစေတြ့ခ်င္းေတာ့ မမွတ္မိခဲ့ပါဘူး...။အလြမ္းနဲ့
ေျကကြဲျခင္းေတြ ေနာက္ကလိုက္လာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိသြားေတာ့တယ္...။ဒီလိုေျပာေတာ့ လင္းက ကိုယ့္
ကို ေလွာင္ရယ္ ရယ္ေလမလားပဲ....။ဟိုတုန္းက ဟိုတစ္ေယာက္ကိုလည္း ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား လို့ ေမး
ေကာင္းေမးလိမ့္မယ္....။ဟုတ္ပါတယ္ လင္း.....၊ဒါေပမယ့္ ဟိုတုန္းက အျဖစ္ေတြက ျကာ ျကာလွျပီေလ လင္းရဲ့၊
ကိုယ့္ဘာသာလည္း ဒီလို ျကံုေတြ့ရလိမ့္မယ္လို့ မွတ္ထင္မထားခဲ့ပါဘူး....။ခုတခါေရာ....ဘယ္လိုလဲ လို့ မေမး
ေတာ့ဘူးလား လင္း....။ခုတခါလည္း ထူးမျခားနားပဲ လို့ေျပာရမွာပဲ...။ေဗထိ ဆိုတာနဲ့ ကြဲျပီးသားကိုး...လင္းရဲ့ :)။

ကဲ...ရွိပါေစေတာ့ လင္းရာ....

ကိုယ္ ၂၀၁၀ထဲမွာ ဘာသာေရးနဲ့ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအျမင္၊ခံယူခ်က္ေတြလည္း အေတာ္ကို ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာခ်င္ေသးဘူးလင္းေရ....။ ႏို့မို့ လင္းနဲ့ ကိုယ္ မရပ္တမ္း ျငင္းခံုေနရလိမ့္မယ္...။

ကိုယ္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုလည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္....။မရယ္ပါနဲ့လင္းရာ...။ကိုယ္ဘာေကာင္မွ မဟုတ္
ဘူးဆိုတာ၊ကိုယ့္မွာ ခ်ျပစရာ အေတြးအျမင္ ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိဘူးဆိုတာ၊ကိုယ့္မွာ ဗဟုသုတ၊အေတြ့အျကံု
မယ္မယ္ရရမရွိဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာသိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဆိုတာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ခ်ျပ
တာတဲ့...လင္းရဲ့...။ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွ မေရးတတ္တဲ့ အတူတူ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ခ်ေရးမိတဲ့
သေဘာပါပဲ...။လင္းတို့လို့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ အေဝးတစ္ေနရာေရာက္ေနေလေတာ့ ကိုယ့္
အတြက္ စိတ္၏ေျဖရာေလးတစ္ခုေပါ့...။ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္လင္း...၊ကိုယ့္
အတြက္ေတာ့ နားခိုရာေနရာေသးေသးေလးတစ္ခုပါ...။

လင္းေရ....

တခ်ိန္က ကိုယ္တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝေလးအေျကာင္း လင္းကို ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္....။ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီ
အေတြးစိတ္ကူးေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ လင္းအံျသေလမလား....။ဟုတ္တယ္လင္း.....၊တခ်ိန္ကေဆာက္ခဲ့တဲ့
ေလထဲက တိုက္အိမ္ေတြ ခု ကိုယ့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး....။လုပ္သလို မျဖစ္တဲ့ ဘဝမွာ ျဖစ္သလို လုပ္တာေတာ့
မဟုတ္ဘူးေပါ့....။မင္းခိုက္စိုးစံ ရဲ့ ဝတၳုတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဘဝဆိုတာ ဝမ္းႏွုတ္ေဆးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာင္မွ
အာမခံခ်က္မရွိဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ ေရးေရးေတာ့ သေဘာေပါက္လာျပီေလ....။ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့ေလာကျကီးမွာ
အေလးအပင္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလ်ာ့ခ်တဲ့သေဘာပါ....။

၂၀၁၀ က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ရိုလာကိုစတာစီးရသလိုပါပဲ....။ညစ္တဲ့အခါညစ္လိုက္၊ေပ်ာ္တဲ့အခါေပ်ာ္လိုက္၊
စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟိုး....ဝတိံဖ်ားထိ တက္တဲ့အခါတက္လိုက္၊က်ခ်င္ေတာ့လည္း သူညေအာက္ ယူဇနာ ၁၀၀၀
ေလာက္အထိကို က်သြားတာကလား....။

လင္းေရ.....

၂၀၁၀ မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့....ျဖစ္ခဲ့....၊ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့....ေျပာင္းလဲခဲ့...၊ အရာရာကို ကိုယ္ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး
လက္ခံပါတယ္..။မေက်နပ္လို့လဲ ဘာမွ လုပ္လို့မွ မရေတာ့တာပဲေလ.....ေနာ့...။

ျပီး.....၂၀၁၀ အတြက္ ကိုယ္ ကံတရားျကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္...။အမွားအယြင္းရွိရင္ သူ့ပဲလြဲခ်ေနရတာ
ကလား.....:)။

ေနာက္....ကိုယ့္ေဘးနားမွာ မရွိေပမယ့္ ရွိေနသလို ခံစားရတဲ့၊အျမဲ ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားျကတဲ့ မိဘ၊ေဆြမ်ိုး၊
သူငယ္ခ်င္း၊အေပါင္းအသင္းေတြ အာလံုးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္...။

ကဲ...လင္းေရ......

ေနာက္တစ္ေန့ဆို ၂၀၁၁ ကန့္လန့္ကာကို ကိုယ္တို့ ဖြင့္ျကရေတာ့မယ္ေနာ္....။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ဘာေတြ ျကံုေတြ့ျကရမလဲ...၊ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားျကမလဲ...၊ဘယ္သူမွ ကံေသကံမ
မေျပာႏိုင္ပါဘူး....။က်ိန္းေသတဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္တို့ အသက္ေတြကို ေျပာတဲ့အခါ တစ္ႏွစ္
တိုးရေတာ့မွာပဲ....:)....။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ေတာ့ ၂၀၁၁ ကို အေကာင္းျမင္ထားတယ္လင္းရ...။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ ပိုပိုျပီး သာယာတဲ့ဘဝကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ျကလိမ့္မယ္...။
၂၀၁၁မွာ ဒီထက္ပို ျပီး ကမာၻျကီး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာႏိုင္မယ္....။
၂၀၁၁မွာ လူသားေတြ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္ ပိုပိုျပီး စည္းလံုး၊ညီညြတ္၊ေမတၱာထားႏိုင္ျကလိမ့္မယ္...။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ ဒီထက္ပိုျပီး ေပ်ာ္ရြင္ျကရလိမ့္မယ္...။

ကဲ....ဘယ္ေလာက္မ်ား လွပလိုက္တဲ့ ၂၀၁၁ လဲ လင္းရ....။
ဆိုေတာ့ ျကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းတဲ့ ၂၀၁၁ ႏွစ္သစ္ကို ကိုယ္တို့ လွိုက္လွုိက္လွဲလွဲ ျကိုဆိုလိုက္ျကရ
ေအာင္လား....။
HAPPY NEW YEAR!!!!

ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း......

Saturday, December 25, 2010

Merry X'mas

ႏွစ္လိုေပ်ာ္ရြင္စရာ.....Merry Christmas Day ပါခင္ဗ်ာ.......။

ကမာၻတစ္ဝွမ္းမွ အားလံုးေသာလူသားမ်ား......ခရစ္စမတ္ေန့မွာ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ကိုယ္၏က်မ္းမာျခင္း ႏွင့္
ျပည့္စံုပါေစေျကာင္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္....။

အထူးသျဖင့္ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ား ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရြင္ပါေစခင္ဗ်ား.......









ခရစ္စမတ္မွာ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ အဆံုး Google က Christmas card ေလးေတြရွာျပီး တင္လိုက္ရပါေျကာင္း.........။

Thursday, December 23, 2010

အလြမ္းေတြ တိုက္စားသြားတဲ့ ည

လြမ္း.......လိုက္......တာ.......

ရင္တခြင္လံုး ျပည့္ျကပ္၊ႏြမ္းလ်.....နင့္ကို လြမ္းတဲ့ စိတၱဇေတြနဲ့ေပါ့....

မစဲတမ္း ရြာခ်ေနတဲ့ အလြမ္းေန့ရက္ေတြက ငါ့အတြက္ ထာဝရ ျပႆဒါးရက္ေတြပါ ခ်စ္သူ......။

အဲဒီေန့ေတြ၊ညေတြမွာ....ငါ့ ႏွလံုးခုန္သံေတြရပ္...၊

ငါ့ကမာၻျကီးကေတာ့ သြက္သြက္ခါလို့....။

ရြက္စုတ္ျပကၡဒိန္တစ္ခုလို နင္မရွိတဲ့ ငါ့ရဲ့ အေပ်ာ္သုန္းရက္ေတြကို တစ္ရက္ခ်င္း စုတ္ျဖဲပစ္ခ်င္ခဲ့.....။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း မိုင္ေတြကို ငါ မုန္းတယ္...။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း တံတိုင္းေတြကို ငါ မုန္းတယ္....။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း အေျခအေနေတြကို ငါမုန္းတယ္....။

အဲဒီျခားနားျခင္းေတြကို မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ငါ့ ကိုယ္ငါ ပိုမုန္းတယ္.....။


ခ်စ္သူေရ..................

ပိုးစိုးပက္စက္ အသက္ငင္ေနတဲ့ အိမ္မက္ေတြကို ငါတို့ ဆက္မက္ ႏိုင္ပါ့မလား.....။

မလႊတ္တမ္း ထမ္းထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အတြက္ ႏွလံုးသားေတြ ပင့္တင္ ႏိုင္ပါ့မလား....။

ဝင္သက္ နဲ့ ထြက္သက္ျကားက မနားတမ္းသြားေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ရပ္တန့္ ႏိုင္ပါ့မလား.....။

ပ်ပ်ျမင္ရတဲ့လမ္းေတြက တို့ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲေလွ်ာက္သာေအာင္ က်ယ္ႏိုင္ပါ့မလား.....။

ေရြ့တာနဲ့ ရပ္ေနတာ....သိပ္မကြဲျပားေပမယ့္......

မနက္ျဖန္ေတြကို ေဘးတိုက္လြယ္လို့ ငါ......နင့္ဆီကို လွမ္းျမဲပါ.....ခ်စ္သူ.....။

ရင္ခုန္သံေတြ လက္အံေသလာတဲ့တစ္ေန့.....နင္....ငါ့ကို လႊတ္ခ်ထားခဲ့ပါ......။

အလြမ္းနဲ့ေဆာက္တဲ့ ေက်ာက္ဂူေအာက္မွာ......

ငါ.....ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္.......ေန......ရစ္.......ခဲ့.......မွာ.......ပါ.....။



















Wednesday, December 15, 2010

ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့တာ နဲ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ရာေတြ အေျကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ရည္မွန္းခ်က္၊ရည္ရြယ္ခ်က္ရယ္လို့ ျကီးျကီးမားမား ထားခဲ့တာမ်ိုး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါေခ်။
သို့ေပမယ့္...ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေလးေတြေတာ့ရွိခဲ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ...။အထူးသျဖင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကအျဖစ္အပ်က္
ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ိုးေတြမွာ..တခ်ို့ေသာအေျခအေန၊တခ်ို့ေသာဘဝမ်ိုး ျဖစ္ခ်င္
ခဲ့မိပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တာလည္းရွိ၊မေဖာ္ျဖစ္ေသးတာေတြ
လည္းရွိ၊ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္လာမွာမဟုတ္တာေတြလည္းရွိသေပါ့ေလ...။တခ်ို့ကိုေတာ့ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအေကာင္
အထည္ေဖာ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို့ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္..။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖခင္ျကီးရဲ့ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမွုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ စာဖတ္
ဝါသနာပါလာခဲ့ပါတယ္...။စာဖတ္ဝါသနာနဲ့ အတူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆႏၵတခုက စာအုပ္အငွားဆိုင္
ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါပဲ...။ငယ္ငယ္ကဆို ကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ဖြင့္တမ္း
ေတာင္ ကစားခဲ့တာကလား....။အေဖဝယ္ေပးထားတဲ့ စံေရြျမင့္တို့၊ဒို့ေက်ာင္းသားတို့ လုိစာအုပ္ေနာက္ေက်ာမွာ
တခါဖတ္ ၁၀ျပားတို့ ၁၅ျပားတို့ေရးျပီး တေယာက္တလွည့္ ငွားဖတ္တမ္းကစားခဲ့ျကတဲ့အထိပါ..။

ခုထိအိမ္မွာသိမ္းထားျဖစ္တဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္တခ်ို့မွာ အဲဒီကေလးလက္ေရးေလးေတြ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္..။
ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ကေလးဘဝကို ျပန္လည္တမ္းတမိတိုင္း အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျပီး ဘာသာ
တစ္ေယာက္တည္း ျပံုးခဲ့မိသေပါ့...။အံမယ္...စာအုပ္ဆိုင္နာမည္ေတာင္ ႏွင္းဆီစာေပ ဆိုပဲ..။၉၉ ခုႏွစ္မ်ားမွာ
အစိုးရအလုပ္တဖက္နဲ့ ငယ္ဘဝအိမ္မက္ေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လို့လားေတာ့မသိ..၊အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ဘဝမွာ ေနလို့အေပ်ာ္ဆံုး
အခ်ိန္ေတြပါပဲ...။ဒီမလာခင္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ေလာက္မွာမွ အဲဒီဆိုင္ေလးကို ပိတ္သိမ္းခဲ့ရပါတယ္...။

ေမြးခ်င္းလည္းနဲ၊ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိသားစုမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက အကိုျကီးဘဝ..။
ညီဆိုးဆိုးေလးတစ္ေယာက္နဲ့၊ညီမေခ်ာေခ်ာ လိမ္လိမ္မာမာေလးတစ္ေယာက္ အင္မတန္မွ လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္..။
ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ပါ..။ကိုယ္ကခ်ည္း ဆူခံခဲ့ရတာ၊ဆံုးမခံေနရတာကို မေက်နပ္တဲ့
စိတ္အေျခခံနဲ့ ကိုယ္ကတျပန္တလွည့္ ဆူခ်င္၊ဆံုးမခ်င္လို့ထင္ပါရဲ့...:)။

၉ တန္းႏွစ္ရဲ့တစ္ေန့ေသာ ျမန္မာစာအခ်ိန္မွာေပါ့ခင္ဗ်ာ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ျမန္မာစာဆရာမက စာမသင္ပဲ
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘဝမွာဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ဘာရည္မွန္းခ်က္ထားလဲ လို့ တစ္ေယာက္ခ်င္းေမးခဲ့သဗ်..။
တခ်ို့ကလည္း မိမိအမွန္တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ရည္မွန္းခ်က္ထား ထားတာေတြကို ေျပာခဲ့တာေပါ့။တခ်ို့ကလည္း
ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္၊ ျကီးလာရင္ လူျကီးျဖစ္ခ်င္တယ္တို့၊ဘုန္းျကီးဝတ္မယ္တို့ ေျဖခဲ့ျကပါတယ္...။
ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျဖခဲ့တာက ေလယာဥ္ေမာင္းပိုင္းေလာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္...တဲ့..။

ဟုတ္ပါတယ္...။စိတ္ကူးယဥ္တတ္ကာစအရြယ္...၊သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ့ တရင္းတႏွီးေနေလ့မရွိပဲ
ကိုယ့္စိတ္ကူးကမာၻေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေပ်ာ္ေမြ့တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီအရြယ္က
တစ္ေယာက္တည္း ေလယာဥ္တစ္စီးနဲ့ ကမာၻပတ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။အားလပ္တဲ့ ေန့လည္ေန့ခင္းေတြမွာ အိမ္ေနာက္
ေဖးက ေညာင္ပင္ခြျကားထဲ တက္ထိုင္ျပီး ေကာင္းကင္ျကီးကိုေမာ့ျကည့္...၊တခါတရံျမင္ရတတ္တဲ့ ဟိုးအေဝးက
ေနာက္ျမီးတန္းျဖူျဖူနဲ့ ဂ်က္ေလယာဥ္ ျပျပေလးေတြကို ေငးျကည့္ရင္း...စိတ္ကူးေတြ ကမာၻပတ္ခဲ့သေပါ့....။

၉၆ခုႏွစ္....တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြပိတ္...၊အသဲလည္းပထမဆံုးအျကိမ္ကြဲျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္းလည္းစည္း၊ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး
က ဒီဘဝ၊ဒီခႏၶာ တစ္ဇာတ္သိမ္းခ်င္ခဲ့တာ...။(ခုေတာ့လည္း သံသရာဆြဲဆန့္လို့ ဘယ္ေလာက္ပင္ရွည္ရွည္...
ျဖစ္ေနေလရဲ့....:) )။ထိုစဥ္ကေတာ့ျဖင့္ တသက္လံုးပဲ ဘုန္းျကီးဝတ္ေတာ့မလို...ဘာလိုလိုနဲ့ ဆြမ္းလာကပ္တဲ့
မိခင္ျကီးကို တရားေဟာလြန္းလို့ ေနာက္ရက္ေတြမွာ လူျကံုနဲ့ပဲ ဆြမ္းကပ္ေတာ့တဲ့အထိပါ...။သူ့ခင္မ်ာ မအား
တဲ့ျကားက ဆြမ္းလာကပ္ရတာ၊နာရီျပန္တစ္ခ်က္ထိ ကၽြန္ေတာ္က ေလေျကာရွည္ေနေလေတာ့ စိတ္မရွည္
ေတာ့ဘူးနဲ့တူပါ့..။ဆရာေတာ္ဘုရားက ဆြမ္းဘုန္းေပးေတာ္မူျပီးျပီေလ..၊သူကေတာ့ အိမ္ျပန္ရာက္မွ ထမင္းစား ရမွာကိုး...။အေမဆိုေတာ့ သူ့သားအေျကာင္း အသိဆံုးလည္းျဖစ္ေလသေပါ့ခင္ဗ်ာ....။

ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး....။အဲ....တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္
သမၼတျကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ့...(အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ့ေတာ့ ငါသာသမၼတျဖစ္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ အကုန္ေထာင္ခ်
ပစ္မယ္ ဆိုတာမ်ိုး...)။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္ရဲ့....(ေဘာပြဲျကည့္ရင္း ကို္ယ္အားေပးတဲ့
အသင္းက ေဘာသမားေတြ ပိႏၷဲသီးလြဲတဲ့အခ်ိန္မ်ိုး...)။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့ (ကိုယ္ျကိုက္
တဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ့ စာေတြဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိုး....)အဲ..တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းကိုမ်ိုးတို့၊မေမရာတို့လိုပဲ....
ကၽြန္ေတာ္လည္းတူတူတန္တန္အစိုးရထံမွာရံုးစာေရးေလးျဖစ္ခ်င္သဗ်...။လစာကလည္းမခိုးမဝွတ္ပဲေလာက္ငွ
မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ..။နံနက္၈နာရီေလာက္ရံုးသြား၊ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၊စာပြဲတစ္လံုးနဲ့ရံုးအလုပ္ေတြတကုတ္ကုတ္
လုပ္၊၄နာရီမွာရံုးဆင္း..။ညေနခင္းမွာ စာတစ္အုပ္နဲ့ ဇိမ္လုပ္ေနရတာမ်ိုးေပါ့..။ေတြးျကည့္ရံုနဲ့တင္ ဘယ္ေလာက္
မ်ား ေပါ့ပါး၊ရိုးရွင္း လွပါသလဲခင္ဗ်ာ...။

အင္းးးးးခုခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဘဝတစ္ခုလဲရွိသဗ်...။အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မက်ဥ္းမက်ယ္ဥယ်ာဥ္ျခံေလး
တစ္ျခံဝယ္ျပီး သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္စားခ်င္တာပါပဲ...။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျခံဝယ္ဖို့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ ပိုက္
ပိုက္ေလးစုလိုက္၊အေပါက္ကေလးရွာျပီးထြက္သြားလိုက္နဲ့ ျခံေနေနသာသာ ပန္းအိုးထဲက ေျမေတာင္မပိုင္ေသး
ပါကလား...။

(ကိုမ်ိုး တဂ္လို့ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေရးခ်င္ရက္လက္တို့ရယ္ကိုး...:)။အမည္နာမေတာ့ နဲနဲ
လြဲသေပါ့ခင္ဗ်...။)ကဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆက္ျပီး တဂ္ခ်င္ပါေသးတယ္...။

(၁)တဂ်ီးကိုကိုေမာင္
(၂)မစၥတာ အန္ မစၥ ေငြလမင္း
(၃)ကိုရြာသားေလး နဲ့
(၄)နတ္ဆိုးေလး တို့ကို...

ခင္ရာမင္ေျကာင္း ေရးေပးျကပါဦး....လို့......။

Saturday, December 11, 2010

အလည္တေခါက္

အလည္တေခါက္

ဘာလာလုပ္သလဲ...ကိုယ့္လူ.....
အလည္သက္သက္ရယ္ပါ....
အလည္သက္သက္..ဟုတ္လား....
ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သြားပါဦး....တဲ့
အဲဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္....အမွိုက္နဲနဲဖြျပီး.....
ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္.....။

Friday, December 10, 2010

ကမ္းေျခည အေတြးမ်ား

“ ကမ္းေျခညက ရင္ခြင္ကို အလ်ားလိုက္ ရွပ္တိုက္....

ရင္လိွုင္းခတ္သံကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ဆူညံေစခဲ့...... ”

မေန့ညက ကမ္းေျခကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္....။

စီးေနျက ဘတ္စ္....
ဆင္းေနျက မွတ္တိုင္....
ဝင္ေနျက PP.....
ျဖတ္ေနျက under pass....
ထုိုင္ေနျက ေက်ာက္ေဆာင္.....
ေသာက္ေနျက စီးကရက္....
ေတြ့ေနျက ျမင္ကြင္း......
က်ေနျက အာရံု.....
ျကားေနျက လွိုင္းသံ.....
အင္း......ျပီးေတာ့....
ေတြးေနျက အေတြးေတြ......

ဘဝ......ဘဝ......ဘဝ......

ဘဝတစ္ခုျဖစ္တည္လာတာ ေန့ ရက္ေတြကို စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ဖို့...လို့ပဲ သေဘာရမိတယ္..။
တစ္ရက္ခ်င္း....၊တစ္နာရီခ်င္း.....၊တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန့္ခ်င္း....ျပီးဆံုးေအာင္ျမင္စြာ..ျဖတ္သန္းရျခင္းပဲ....။
မရွိသူအတြက္လည္း ဒီအခ်ိန္....၊ရွိသူအတြက္လည္း ဒီအခ်ိန္...၊သူေတာင္းစားလည္း ဒီအခ်ိန္...၊လူခ်မ္းသာလည္း
ဒီအခ်ိန္....။တခုပဲကြာသြားပါတယ္....။စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါသလား...။

ဒါျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမွုဆိုတာကေရာ....။စိတ္ခ်မ္းသာမွုဆိုတာ တစ္စံုတစ္ရာနဲ့ လဲလွယ္ ရွာေဖြရတဲ့အရာပါလား..၊
ကိုယ္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ အေျခအေန၊အခ်ိန္အခါေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တည္ေဆာက္ယူရတာပါလား..။
လူတိုင္းရဲ့ အေျခအေနေတြက အျမဲတမ္း ေခ်ာေမြ့၊ေျဖာင့္ျဖူးေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ခက္ခဲ ျကမ္းတမ္းတဲ့
အေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမွုကို တည္ေဆာက္ယူႏိုင္မွာပါလဲ....။ဖ်က္ကနဲေပၚလာတာ
က ေယာနိေသာမနသိကာရ ဆိုတဲ့ အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းတာ....။

ေယာနိေသာမနသိကာရ

ေယာနိေသာမနသိကာရ....၊ေယာနိေသာမနသိကာရ....နဲ့ ေျပာရတာ တယ္အရသာရွိ....၊ေရးလို့လည္းေကာင္း၊
ေကာင္းဆို ပါဠိစကားလံုးေပမယ့္ ပတ္ဆင့္ေတြမွမပါတာကိုး...။အဲ...ကိုယ့္ဘာသာ ႏွလံုးသြင္းေနတဲ့ ႏွလံုးသြင္း
ျကီးက တကယ့္တကယ္ေတြးျကည့္ေတာ့မွ တလြဲျကီး...။

ဘာလို့လဲဆို...ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရရင္ အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းလို့တယ္ေကာင္းတာကိုး..။
ဘီယာေလးတစ္လံုးတစ္ေလ ေသာက္ျဖစ္ရင္...တခါတေလပဲေလ...ဒီေလာက္နဲ့ေတာ့ မဟာအဝီစီငရဲမွာလည္း
ဂ်ိုးမကပ္ေလာက္ပါဘူး၊ခ်က္ခ်င္ျကီးလည္း ႏွလံုးေရာဂါေတြ၊ေသြးတိုးေရာဂါေတြလည္း မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးနဲ့
ဂတီးဂတီးကို ေသာက္ေနမိတာကလား...။ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ျပီး အိပ္ေရးပ်က္ေတာ့လည္း တစ္ညေလာက္
နဲ့ေတာ့ ေသမသြားပါဘူး..ဆိုျပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖေတြးေနေနမိေတာ့တယ္...။

အဲ...တကယ့္တကယ္ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြနဲ့ေတြ့ေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရ အစ္အီးကြဲ
တူ မႏိုင္၍သည္းခံျခင္းသည္လည္းေကာင္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ...။အားလံုးသိျကတဲ့ ငွက္ကုလားအုပ္ မ်ားလို
ပါပဲ...။ရန္သူ့လက္က ေျပးလို့မလြတ္ေတာ့ သဲထဲေခါင္းထိုးထားသလို...ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ အသင့္အတင့္
ႏွလံုးသြင္းသဟဲ့ ဆိုျပီး အတင္းကာေရာ လစ္လ်ူရူေနမိေတာ့တယ္...။

အစစ္အမွန္ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မညာစတမ္း ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းျပီး
လက္သင့္ခံႏိုင္ဖို့ဆိုတာ အေတာ္ကို ခက္ပါတယ္..။ဆိုေတာ့..အမွန္စင္စစ္ ကိုယ့္စိတ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး
လက္ခံႏိုင္ေအာင္၊လက္ခံလိုက္ေအာင္ ျကိုးစားရပါဦးမယ္.....။

အေကာင္းျမင္ နဲ့ အဆိုးျမင္

ရပ္ကြက္တစ္ခုမီးေလာင္ေတာ့ အေကာင္းျမင္သမားက “ ငါ ဒီအိမ္ပံုစံကို မျကိုက္တာျကျပီ၊ခုေတာ့ အသစ္ျပန္
ေဆာက္ျဖစ္ျပီ၊ပရိေဘာဂေတြလည္းေဟာင္းေနျပီ...ခုမွပဲအသစ္ဝယ္ျဖစ္ေတာ့မယ္...” လို့ေတြးသတဲ့...။
အဆိုးျမင္သမားကေတာ့ မရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ကို ႏွေျမာတသ၊မီးေလာင္မွုစျဖစ္တဲ့ သူေတြကို ရန္လုပ္၊ေနာင္ျကံု
ေတြ့ရမယ့္ အေျခအေနေတြကို ေတြးပူ....ေပါ့ေလ....။

ဆိုေတာ့...ဘယ္သူ့အေတြး၊ဘယ္သူ့အျမင္က ေကာင္းသလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းျမင္ရဲ့အေတြး၊အျမင္ ကေကာင္း
တယ္လို့ ဆိုရမွာပဲ...။အဲ...ဘယ္အေတြးအျမင္က မွန္သလဲဆိုရရင္ ႏွစ္ခုစလံုးမွားတယ္လို့ ေျပာရမယ္...။
အဆိုးျမင္သမားက ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ေတာ့တာကို ေတြးေတြးျပီး ကိုယ့္စိတ္ကို အျကိမ္ျကိမ္ ေလာင္ျမိုက္ေစခဲ့
တယ္...။ရင္ဆိုင္ရဖို့အေျကာင္းဖန္လာမွေတာ့ ရင္ဆိုင္ရေတာ့ရံုပဲ...။

အေကာင္းျမင္သမားကေရာ....၊သူဘယ္လိုပဲ အေကာင္းျမင္ျမင္ နစ္နာဆံုးရွုံးရတာက နစ္နာဆံုးရွုံးရတာပါပဲ...။
စိတ္သက္သာမွုရတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီလို အေတြးအျမင္က ကိုယ့္ရင္ထဲက အမွန္တကယ္ထြက္ေပၚလာတာ
မဟုတ္ပဲ တမင္ရွာျကံေတြးရတာမ်ိုးဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ညာတာတမ်ိုး လို့ထင္တယ္...။

ေတြးမိတာကေတာ့ အေကာင္းျမင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အဆိုးျမင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးကိစၥေပၚလာမွ ကိုယ့္စိတ္ကို လုပ္ယူလို့မရ
ဘူး။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေလ့အက်င့္လုပ္လာမွ ဒါမွမဟုတ္နဂိုမူလစိတ္အခံကကို အဲဒီလိုရွိေနမွလို့စဥ္းစားမိတယ္။

စိတ္ စိတ္အတိုင္းထား

စိတ္ ဆိုတာနဲ့ေတြးမိတဲ့ အေျကာင္းအရာပါ..။လူေသလူျဖစ္ဆရာေတာ္ဦးဥကၠဌ ေဟာျကားေတာ္မူခဲ့တယ္လို့
မွတ္သားမိပါတယ္...။လူေသလူျဖစ္ဝါဒါႏုဝါဒဝိနိစၥယက်မ္းထဲမွာေတာ့ အဲဒီအယူအဆကို အက်ယ္တဝင့္
ေစာဒက တက္ထားပါတယ္။ဝိနိစၥယအဖြဲ့ကလည္း မွားတယ္လို့ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူထားပါတယ္။ငယ္ငယ္ကေတာ့
ဆရာေတာ္ဦးဥကၠဌ က်မ္းေတြလည္းမဖတ္ဖူး၊လူေသလူျဖစ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးတစ္လံုးနဲ့တင္ သေဘာမက်တာနဲ့
မွားတယ္လို့ပဲထင္ခဲ့တယ္...။ခုေတာ့ မွန္ရင္လည္းမွန္မယ္၊မွားရင္လည္းမွားမယ္လို့ ထင္တယ္...။(ဟမ္...:D )

ဆိုလိုတာက ငယ္ငယ္ကသိတဲ့အသိေတြက ဘယ္လိုမွမျပည့္စံုႏိုင္ဘူး...။ခုေရာ...ခုခ်ိန္မွာလည္း မျပည့္စံုေသး
ဘူး...။တခ်ိန္က အမွန္လို့ထင္ထားခဲ့တာေတြက ေနာင္တခ်ိန္မွာ အမွားေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။အမွားေတြက အမွန္
ေတြလည္းျဖစ္လာတယ္...။ခုခ်ိန္မွာ အမွားေတြက ေနာင္တခ်ိန္မွာ အမွန္ေတြျဖစ္လာေကာင္းျဖစ္လာမွာပဲ..။
အမွန္ေတြကလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ...။ဆိုေတာ့...အမွန္တရားဆိုတာ ဘာပါလဲ....။

အမွန္တရား.....

ငယ္ငယ္က မဂၢဇင္းတစ္ခုထဲက ကာတြန္းေလးကို သတိရမိတယ္...။အဖိုးျကီးႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ျကီးတစ္အုပ္
ႏွစ္ေယာက္ျကားမွာဖြင့္ျပီး ျငင္းခံုေနျကတဲ့ပံုေလးပါ..။အဖိုးျကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္...“ က်ုပ္တို့ႏွစ္ေယာက္
ဒီေလာက္ျငင္းခံုေနရရင္ က်ုပ္တို့သိထားတာေတြက တရားေတြမျဖစ္ေလာက္ဘူး၊မတရားတာေတြပဲျဖစ္မယ္ ”
တဲ့...။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ အမွန္တရားဆိုတာ အမွန္တရားပဲ...(ဟမ္..နင္ေျပာမွလား....:) )။ခက္တာက အမွန္တရားမွာ
ဘက္ရွိေနတာပဲ...။ဆိုေတာ့ အမွန္တရားေဟ့ဆိုရင္ ဘက္မရွိရဘူး (လို့ထင္တယ္...)။ဘက္ရွိေနရင္ အမွန္တရား
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။အဲ အမွန္တရားလည္းဆိုေသး ဘက္လည္းရွိေသးဆိုေတာ့....။

ေနာက္ဆံုးအေတြး

ေနာက္ဆံုးေတြးမိတာက ကိုယ္သိထားတာေတြ၊ကိုယ္ဖတ္ထားတာေတြက မေတာက္တေခါက္ေတြ ပါလား...လ္ို့။
(ေနာက္ဆံုးမွ အျမင္မွန္ရေတာ့တယ္...)မေတာက္တေခါက္အသိက လံုးလံုးမသိတာထက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္
လို့ဆိုတယ္....။လံုးလံုးမရတာထက္စာရင္ တဝက္ရတာက မဆိုးဘူးလို့လဲ ဆိုျကတယ္...။

အင္း....ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အေတြးေတြက အေတြးေတြပါပဲ....။အေတြးနဲ့ လက္ေတြ့က ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ ထက္တူက်ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး....။ကမ္းေျခက သဲေသာင္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မိေတာ့
ေျခရာေတြ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္...။လွိုင္း တစ္လံုးႏွစ္လံုးတက္လာေတာ့လည္း ေျခရာေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္
သြားတာပါပဲ...။

Wednesday, December 8, 2010

The Nustcracker-musical Spectraculr @ vivo city

မေန့က vivo city မွာလုပ္တဲ့ vivo city ေလးႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ ပြဲေလးတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္...။
ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေရာက္ဖို့ရာ အေျကာင္းမရွိပါဘူး...။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္မွတ္ ေလးေစာင္
အလကားရထားတယ္....။သြားျကည့္ျကရေအာင္ဆိုတာနဲ့ ေရာက္သြားျဖစ္ပါတယ္...။သူတို့က စံုတြဲ...၊ကၽြန္ေတာ္
ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း...။လက္မွတ္တစ္ေစာင္ပိုေနတာ ေခၚရမယ့္သူမရွိတာနဲ့ ဘက္ပဲ့သြားေလရဲ့...:)။

ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲျကာပါတယ္....။ကေလးေတြအတြက္ အထူးသျဖင့္ ရည္ရြယ္ျပီးလုပ္တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးပါ...။
ည ၈နာရီတိတိမွာစျပီး ၈း၄၅ မွာ အတိအက်ျပီးပါတယ္...။ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္လံုးလံုး ျမူးျမးျကြျကြ၊သြက္သြက္
လက္လက္ နဲ့ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားပါတယ္....။

ေရာက္တာေစာေပမယ့္ ဝါးတီးဖြင့္ေနတာရယ္...၊vivo city ထဲမယ္ ေလွ်ာက္ေငးေနတာရယ္ေျကာင့္ ၈နာရီထိုး
ခါနီးမွ အထဲဝင္ေတာ့ ေနရာေကာင္းမရေတာ့ပါဘူး....။ေရွ့ေနရာေကာင္းေတြ လြတ္သြားပါတယ္...။ဒီေတာ့
ဒါ့ပုံေကာင္းေကာင္းေတြမရလိုက္ပါဘူး...။ကိုယ့္မွာ ကင္မလာ မရွိတာကလည္းတစ္ေျကာင္းေပါ့ေလ....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိတဲ့ ဖံုးေလးနဲ့ပဲ ရသေလာက္ရိုက္ခဲ့ပါတယ္....။


ဒါက Vivo city ရဲ့ မီးေရာင္စံုနဲ့ ခရစၥမတ္သစ္ပင္







ပြဲျပီးေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြက စင္ေရွ့မွာ ပရိသတ္နဲ့ အတူ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံျကပါတယ္........။ကေလးေတြက
ေတာ့အမ်ားစုေပါ့ေလ...။

သေဘာက်တာတခုက သူေတြေတြက ဘယ္လိုပြဲမ်ိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ၊က်က်နန စင္တင္ ခင္းက်င္း
ကျပတာကိုပါ...။မီး၊ဆက္တင္၊အဆင္အျပင္၊ အစစအရာရာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိပါတယ္...။

Thursday, December 2, 2010

အျကိုက္ ႏွင့္ အလိုက္

တေလာက ဆမ္မာဆက္နဲ့ ဘူကစ္ ဘက္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ့ အဝတ္အစား၊အသံုးအေဆာင္ေလး ဘာေလး ဝယ္ဖို့ရာ သြားျဖစ္ပါတယ္...။ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို တမင္သတ္သတ္ေရွာပင္ ထြက္တာမ်ိုးမလုပ္ျဖစ္
ပါဘူး...။ဝါသနာလည္းမပါ၊ဝယ္စရာလည္း မလို၊ဝယ္ဖို့ရာလည္း ပိုက္ပိုက္က ေပါမွ မေပါတာကိုး...။ျကံုရင္၊တန္
တယ္ထင္ရင္ ဝယ္လိုက္တာပဲ ရွိတာကလား...။

အဲ...ခုက်ေတာ့ ဒီႏွစ္ကုန္မွာ ခရီးတစ္ခုထြက္ဖို့ကအေျကာင္းဖန္လာေလေတာ့ခုကတည္းကလိုမယ္ထင္တာေလး
ေတြ ဝယ္ထားတဲ့သေဘာပါပဲ...။စစခ်င္း ျကည့္ဖို့စဥ္းစားတာက ဂ်င္းပင္ ပါ။ဆိုေတာ့ လီဗိုက္ဆိုင္ဘက္ ခ်ီတက္ခဲ့
ပါတယ္...။ေတြ့ပါျပီခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက....50%OFFဆိုတဲ့ဆိုင္းပုဒ္ျကီး...။ေရြ့....နိပ္ျပီ..။နတ္တို့ဖန္ေရကန္
အသင့္၊ျကာအတင့္၊ ကိုယ္ဝယ္မယ္ဆိုမွ အထူးေလ်ာ့ေစ်းနဲ့ လာေတြ့ပေလတယ္...။

“ ဟေကာင္...ဖစ္ပတီးပါစင့္ ဆိုပါလား...ဟန္က်တာပဲကြ...” လို့ သယ္ရင္းကိုေျပာေတာ့...ျပူတင္းေပါက္ေရွာပင္
ေတြ၊တံခါးမျကီးေရွာပင္ေတြမျကာမျကာထြက့္ေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါးခူျပံုးေလးျပံုးျပီး၊မင္းႏုပါေသးတယ္..
ဆိုတဲ့ အျကည့္မ်ိုးနဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျကည့္ပါတယ္...။

“အဟင္း...ျကည့္ပါဦးေလ...ေသေသခ်ာခ်ာ...” လို့ဆိုေတာ့...ျကည့္လိုက္ေတာ့

50% OFF for 2nd item တဲ့....။

“ အန္.....ႏွစ္ထည္ဝယ္မွ ဒုတိယအထည္အတြက္ ပဲ ေလ်ာ့ေစ်းက ရမွာေပါ့.....”

“မွန္ပါ့ဗ်ာ....”

“ ေစ်းႏွုန္းေလးဘာေလးျကည့္ပါဦးဟ...”

“ ၁၄၉ က်ပ္...”

ဘာ.....ႏွစ္ထည္ဆို ေလ်ာ့ေစ်းနဲ့ေတာင္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေပါ့.....”

“ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ...ဒါကေတာ့ ဘရန့္ကိုးဗ်.....”

“ ေဟ့..ေဟ့...မင့္ဘာသာ ဘရန့္...ပါဦးေတာ့ကြာ...မင့္ ဘရန္ျကီးဝတ္လို့လည္း ငါ့တင္ပါး ဘယ္သူမွ လာလွန္
ျကည့္တာမဟုတ္ဘူး...ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီ....”

သို့ႏွင့္ တျခားဆိုင္ဝင္ပါတယ္...။ဘာတဲ့ DENIZEN from levis' တဲ့..။လီဗိုက္ ရဲ့ နာမည္ခြဲ လို့ ေျပာတာပါပဲ...။
သူကေတာ့ ေစ်းမဆိုးဘူးခင္ဗ်...။ဒစ္စေကာင့္လည္းရွိပါတယ္...။ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္ထည္ဝယ္ရမေပါ့ေလ....။

“အင္း...ဒီႏွစ္ထည္ပဲယူလိုက္မယ္ကြာ....”

“ ခင္ဗ်ား ေရြးတဲ့ အေရာင္ျကီးေတြကလည္းဗ်ာ....မြဲေျခာက္ေျခာက္၊မွုိင္းတိုင္းတိုင္းေတြ...၊အျပာေရာင္ေလးယူ
ပါလား...”

“ျကိုက္ဘူး...ကိုယ့္လူ...ဒါမွဒါပဲ...”

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာမရ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဆိုတဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

သို့ႏွင့္ ဘိနပ္ဆိုင္ဘက္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္....။ဝယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...အညိုေရာင္ ေဝါ့ကင္းရွူးေလးပါ...။

“ လုပ္ျပန္ျပီ...ခင္ဗ်ားကေတာ့ေလ....ဘိနပ္ျကေတာ့လည္း အျဖူေလးဘာေလးမယူဘူး...၊ဝယ္လိုက္ရင္ အေရာင္
မထြက္၊အဆင္းမထြက္ေတြ.....”

“ ဟေကာင္ရ...ငါက အဲ့လိုအေရာင္ေတြပဲျကိုက္တာကိုး....”

“အင္းေပါ့ေလ...ခင္ဗ်ားအသားအေရာင္က အေတာ္ျဖူသကိုးဗ်...ဟင္...၊ခင္ဗ်ာ့ အသားအေရနဲ့ အဲဒီ အညိုေရာင္
ေတြနဲ့ ေတာ့ ဟပ္ေနတာပဲေပါ့ဗ်ာ...၊အဝတ္အစားဝယ္တယ္ဆိုတာက အစားအေသာက္လို ကိုယ္ျကိုက္တာ ကိုယ္ဝယ္တိုင္း အဆင္ေျပတာဟုတ္ဘူးဗ်...။ကိုယ္နဲ့ လိုက္ဖက္မယ့္ အေရာင္အေသြး၊အဆင္ေလးဘာေလး
ေရြးမွေပါ့...ခုေတာ့ဘယ္ႏွယ္....”

အႏွီးသို့ကလို သူငယ္ခ်င္းက တလမ္းလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပြစိပြစိ လုပ္လာပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေျပာ
ခ်င္တာေျပာ၊ကိုယ္ျကိုက္တာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ရေတာ့ ေက်နပ္ေနတာပါပဲ....။

အမ္အာတီ မွာ လမ္းခြဲခဲ့ျကျပီး ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ခဲ့တဲ့ လမ္းခရီးမွာေတာ့ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ
ကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားမိပါတယ္...။

ဟုတ္ပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ခံစားမွုကို ဦးစားေပးသူပီပီ၊ ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္ျကိုက္တာ၊
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါပဲ...။တခ်ို့အလုပ္ေတြက ကိုယ့္ကို အက်ိုးမေပးဘူးဆိုတာ၊မေကာင္းဘူး
ဆိုတာသိေပမယ့္ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္ခဲ့ပါတယ္...။လုပ္သင့္တာေတြကိုလည္း မလုပ္ခ်င္စိတ္တခုတည္း
နဲ့ မလုပ္ပဲေနခဲ့ပါတယ္...။ေရွးကံေလးေကာင္းေနလို့သာ ဒီေလာက္အဆင္ေျပေနတာရယ္...။

တကယ့္တကယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ ဘဝမွာ ကိုယ္နဲ့ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြရွိမယ့္၊ကိုယ့္ဘဝအတြက္အဆင္ေျပ
မယ့္ အလုပ္ေတြ၊အရာေတြ၊လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ကိုယ့္စိတ္ျကိုက္မဟုတ္ေတာင္မွ ေရြးခ်ယ္သင့္တာ
အမွန္ပါ...။တနည္းအားျဖင့္အျကိုက္ထက္ အလိုက္ ကိုပဲ ဦးစားေပးသင့္ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္...ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ...ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ကၽြန္ေတာ္ကလည္း....ေတာ္ရာမွာမေန၊ေပ်ာ္ရာမွာေနခ်င္တဲ့သူ၊
လုပ္သင့္တာထက္ လုပ္ခ်င္တာကိုပဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူ၊ အလိုက္ထက္ အျကိုက္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့သူ.....။
အဲဒီ အတြက္ ေနာင္တရခဲ့သလားဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့တဲ့သူ....။
အင္း...ျပင္ေတာ့ျပင္ရဦးမွာပါလား....လို့ ေတာ့ ဘာသာေတြးမိပါရဲ့....။

ကဲ...ကိုယ့္ဆရာတို့၊ကိုယ့္ဆရာမတို့ေရာ....ဘဝမွာ ဘာကိုဦးစားေပးခဲ့ပါသလဲခင္ဗ်....။ဘာကို ဦးစားေပးသင့္
တယ္လို့ေရာ...ထင္ျမင္ယူဆမိျကပါသလဲခင္ဗ်ာ...ေျပာျကည့္ခဲ့ျကပါဦးေနာ့...။

Wednesday, December 1, 2010

you are not alone

ခုတေလာနားေထာင္ျဖစ္တဲ့သီခ်င္းပါ.....



ေလးျဖူရဲ့ မင္းေလးကို ခ်စ္လို့....နားေထာင္တိုင္းခံစားရတယ္....