Tuesday, December 27, 2011

ကၽြႏ္ုပ္သည္ တရားအားထုတ္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဘဲႀကီး ျဖစ္သည္

ကၽြႏ္ုပ္သည္ " တရားအားထုတ္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာဘဲႀကီး" ျဖစ္ေလသည္။အႏွီးဘဲႀကီးသည္
ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္တြင္အခန္းထဲ၌ေအးေအးေနကာတရားဓမၼျဖင့္ေပ်ာ္ေမြ႕မည္ဟူ႕စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း
ေန႕လည္ခင္းေရာက္ရွိေသာအခါသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးမွအေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခသုိ႕သြားမည္လိုက္ခဲ့ပါဟု ေခၚငင္
ေသာ္...ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားေလေတာ့သည္...။

ပန္နစူလာေတြလူစုၾကသည္။ကၽြႏ္ုပ္အပါအဝင္ ေလးေယာက္ထဲသာျဖစ္သည္။တစ္ေယာက္မွာ ရင္းႏွီးေသာ
သယ္ရင္းျဖစ္၏။က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာမူတစ္ႏွစ္လံုးေနမွ၃ခါထက္ပိုမဆုံျဖစ္ေသာသိပ္မရင္းႏွီးေသာသူမ်ားျဖစ္
၏။ခ်ီးဗက္ဟူေသာ အင္မတန္ေခၚရဆိုးလွသည့္ ဝီစကီလံုးဝယ္ၾက၏။ၾကက္ေၾကာ္၊ဝက္ကင္၊အာလူး၊အေအး၊
အစရွိသည္မ်ားလည္းဝယ္ၾကကုန္၏။သို႕ေနာက္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသို႕ ခ်ီတတ္ၾကကုန္ေသာဟူလို....။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းေရာက္ေသာ္ ေသာက္ၾကစားၾကသည္။ကၽြႏ္ုပ္ကား မေသာက္ခ်င္....၊မွန္သည္...၊အရက္
မေသာက္တာၾကာ ၾကာလွၿပီျဖစ္၍ မေသာက္ခ်င္ေတာ့...၊ထို႕ေၾကာင့္ ၂ခြက္ခန္႕ေသာက္ၿပီးေသာ မူးၿပီဟု
အေၾကာင္းျပကာ အျမည္းမ်ားခ်ည္းထိုင္စားေနလိုက္ေတာ့သည္..။

ကၽြႏ္ုပ္နွစ္ခြက္ႏွင့္မူးသည္ဆိုေသာ္တစ္ဦးေသာသယ္ရင္းကဒါေလာက္နဲ႕မူးရသလား....ဟုရယ္သြမ္းေသြး၏။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ျပင္ပဗဟိႏၵိအသြင္အျပင္၌မူရႈံကာမဲ့ကာျဖင့္ ေသာက္ႏိုင္ပါဘူးကြာဟုဆိုေနေသာ္လည္း၊အတြင္း
အဇၨတၱထဲကမူ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ကဲ့သို႕သြားၿဖီးကာ ရယ္ေမာေနမိသည္။ကၽြႏ္ုပ္ႏုစဥ္အခါက ျမန္မာျပည္မွ
အတိုင္းအဆမရွိထုတ္လုပ္ေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ဝီစကီတစ္လံုးလံုးကို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း ကုန္ေအာင္
ေသာက္ၿပီးသည့္တိုင္ အိမ္သို႕ေျခလွမ္းမပ်က္ျပန္ကာ အေမႏွင့္ပင္စကားေကာင္းစြာေျပာႏိုင္သည္ကို သူရို႕
မသိရွာေပတကား....။

ထိုေနာက္ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဝိုင္းမွေဘးထြက္ထုိင္ကာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေငးကာေမာကာၾကည့္
ေနမိသည္....။ေကာင္းကင္တြင္တိမ္သည္ထူထပ္ေန၏။ကၽြႏု္ပ္ဘူေနေသာဘဲႀကီး၏ရင္ထဲတြင္လည္းအေတြး
တို႕ထူထပ္ေနသည္။သယ္ရင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေတြးမိသည္။ငါးမွ်ားေနေသာ
မေလးဦးေလးႀကီးႏွင့္စလုံးအဖိုးႀကီးကိုၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေတြးမိသည္။အေဝးပင္လယ္မွ
သေဘၤာႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ထိုသေဘၤာႀကီးမ်ား ဘာအတြက္လည္းဟုေတြးမိသည္။သမီးရည္းစားစံုတြဲကို
ၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလဲ၊ဘယ္လဲဟုေတြးသည္။ေသာင္ျပင္ေပၚေဆာ့ကစားေနေသာကေလးငယ္ေလးမ်ားကို
ၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာမွမသိရွာေသးပါလားဟုေတြးသည္။

ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ငါဘာလုပ္ေနမိပါလိမ့္ဟုေတြးမိသည္။ကၽြႏု္ပ္ထိုင္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္
ေပၚမွေငးေမွ်ာ္ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာပုပုရြရြေသာလူမ်ားတို႕သည္ စိတ္လက္ၾကည္ႏူးစြာ၊
ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ အပန္းေျဖေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။အကယ္၍ထိုသူမ်ားထဲမွတစ္ဦးဦးသည္ နက္ျဖန္
တြင္ေသဆံုးသြားႏိုင္သည္ကို ႀကိဳတင္သိရွိထားပါက ယခုခ်ိန္တြင္ ခုလိုေပ်ာ္ႏိုင္ပါမည္လား....။မေသဟူ၍
မည္သူေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း....။ေဆာ့ကစားေနေသာကေလးငယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေမြးဖြားျခင္းသည္ ေသဆံုး
ျခင္း၌သာအဆံုးသတ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊စုံတြဲမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေတြ႕ဆံုေပါင္းသင္းျခင္းကား ေဝးကြာ၊
ေကြ႕ကြင္းရျခင္းသာလွ်င္ အဆံုးရွိသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးေနသူမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ခ်မ္းသာ၊က်မ္းမာျခင္းမ်ားသည္လည္း အိုမင္း၊ဆံုးရံႈးရျခင္း၌သာအဆံုးရွိသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း အေတြး
တို႕ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနမိေလသည္။


မွန္သည္။ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ဘဝဟူေသာပင္လယ္ျပင္ႀကီးထက္မွ ေမ်ာခ်င္သလိုေမ်ာေနေသာ ရမက္ဆိုသည့္
ဆင္ေသေကာင္ႀကီး၏ အရသာရွိလွသည္ဟူထင္မွတ္ရသည့္ ပုတ္ပြေနသည့္အူစံုအသဲစံုတို႕ကိုထိုးကာ၊
ဆိတ္ကာ၊လုကာ၊ယက္ကာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးေနေသာ က်ီးမ်ားသာတကား....။သို႕ႏွင့္ပင္ " ကမ္း " သည္
ေဝးသည္ထက္ေဝးေခ်ၿပီ..၊လွမ္း၍ပင္မျမင္ႏိုင္ေတာ့..။ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ေသာ ဘဝပင္လယ္ျပင္ႀကီးတြင္
စံုးစံုးျမဳပ္သည္ထက္ျမဳပ္ရေပေတာ့မည္တကား...။သို႕ေသာ္ကၽြႏ္ုပ္မွာ ယခုခ်ိန္တြင္လည္း ဆင္ေသသားကို
စားလို႔ေကာင္းတုန္းပင္....။ဆင္ေသမွ မစားလွ်င္လည္း တျခားစားစရာလည္းမရွိဘူး မဟုတ္ပါလား....။


ညကိုးနာရီခန္႕ရွိေသာ္ ျပန္ရန္ျပင္ၾက၏။တက္ဆီငွားၾက၏။ပထမေသာ္ နီးရာ MRT သို႔သြားကာ လမ္းခြဲၾက
ဖို႔ျဖစ္သည္။ကားေပၚေရာက္ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္လည္းစိတ္ေျပာင္းကာေအာခ်က္သို႕ခ်ီတတ္ၾကမည္ဟု႕အဆိုတင္
သြင္းေသာ္ ျငင္းသူမရွိၾကေပ။သို႕ႏွင့္ ေအာခ်က္သို႕ေရာက္သြားၾက၏။ပိတ္ထားေသာေအာခ်က္လမ္းမႀကီး
ေပၚတြင္ အားလ်ားေမွာက္၍တစ္မ်ဳိး၊ပက္လက္လွန္၍တစ္ဖံု၊အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုပို႔စ္ေပး၍ ဒါ့ပံုရိုက္ၾကေသာဟူလို။


ထိုမွတဖန္ျပန္ၾကမည္ျပင္ေသာ္...တစ္ဦးေသာသယ္ရင္းမွ ေရာက္လက္စႏွင့္ ကလပ္သြားမည္ဆိုျပန္၏။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒီကကလပ္ေတြနာမသိဟုဆိုေသာ္ သူက ညံထွာ ဘာမွပူနဲ႕သူသိတယ္ ဟုဆို၏။ကၽြႏ္ုပ္လည္း
ဘာမွျပန္မေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွမူ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဝံပုေလြသြားၿဖီးသလို ၿပံဳးမိ၏။ကၽြႏ္ုပ္သည္
ရွင္က်ားပူေရာက္ၿပီး ေလးဆက္ငါးရက္အတြင္း၊ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ Eunos ႏွင့္ တစ္ေခၚသာေဝး
ေသာ ဂ်ဳိးခ်က္ဟူေသာဗီယက္နမ္ရပ္ကြက္၌လည္းေကာင္း၊ထိုဗီယက္နမ္ရပ္ကြက္မွတစ္ျပခန္႔ေဝးေသာ
ေဂလန္း၌လည္းေကာင္း၊တန္ဂၽြန္ဘာဂါ ဟူေသာအရပ္၌လည္းေကာင္း၊ေအာ္ခ်က္တစ္ဝိုက္ရွိပလာဇာစင္
ကာပူရအစရွိေသာေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း အသီးသီးအသကတည္ရွိကုန္ေသာ ကလပ္မ်ား၊ဘားမ်ား၊
ကာလာအိုေကမ်ား၊ဘီယာပက္မ်ားတြင္ ညေပါင္းမ်ားစြာေျခရႈပ္ခဲ့ဖူးသည္ကို သူရို႕မသိရွာၾကပါတကားဟူ
ေတြးေနမိေခ်၏။

ထိုသယ္ရင္းလည္း တစ္ခုေသာဘားသို႕ ကလပ္ဟူဆိုကာေခၚသြားေလ၏။ထိုဘားသို႕ေရာက္ေသာ္ စိတ္
သည္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ရသည္။ထိုဘားကား ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားကုလားမ်ား၊ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူးမူးၿပီးေရာဆိုသည့္
အျဖဴမ်ား၊အိုမင္းရြတ္တြဗထက္ခ်ဳိက္မမ်ားသာ က်က္စားေသာဘားျဖစ္သည္ကို လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ကပင္
တစ္ေခါက္၊ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ဖူး၍သိႏွင့္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။သို႕ေရာက္ေသာ္ ထိုသယ္ရင္းသည္ အသက္
၄၀ခန္႕ရွိေသာဗီယက္နမ္မႀကီးႏွင့္တြဲ၍ကေသာအမႈကိုျပဳ၏။ကၽြႏ္ုပ္မွာမူ စလုံးအဖိုးႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ေလေပး
ေျဖာင့္ေနလိုက္သည္။စလုံးအန္ကယ္ႀကီးမူးယစ္လာၿပီျဖစ္၍ ျပန္သြားသည္ရွိေသာ္ ကခုန္ေနေသာသယ္ရင္း
မ်ားႏွင့္ က်ားက်ားမမလူမ်ားစုအားထိုင္ၾကည့္ရင္း အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွအေတြးကို ဆက္ေတြးေနမိေလသည္။


ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ လူ႕ဘဝကိုရလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ဤသည္မွာ ေသခ်ာသည္၊ေသခ်ာရံုမက ေနာက္ေၾကာင္း
ျပန္၍လည္းမရေတာ့..၊သင္ သို႕ ကၽြႏ္ုပ္ ဘယ္ကလာသနည္း၊ဘာေတြပါလာသနည္း၊မသိႏိုင္ပါ၊သိရန္လည္း
မလိုအပ္လွပါ။ဤဘဝေနာက္ အဘယ္သို႕သြားရဦးမည္နည္း၊မသိႏိုင္ပါ၊သိဖို႔လိုအပ္ပါသလား..၊သင့္အတြက္
မူမသိေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္အတြက္မူ သိရန္မလိုအပ္ဟုထင္သည္။တစ္ဖန္အမွန္တကယ္ ဘယ္သို႔သြားမည္
ကိုမသိဘူးလားဟု ဘာသာေတြးမိသည္ရွိေသာ္ သိသည္၊အဘယ္သို႕နည္းဆိုလွ်င္ ေသျခင္းတရားဆီသို႕
ျဖစ္သည္ဟုဆိုရေပမည္။


ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဝကုိေခါက္ခ်ဳိးျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။က်န္တစ္ဝက္ကိုဘယ္သို႕ဆက္လက္ခရီးထြက္ရမည္
ကို မေတြးႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္။ေတြးရင္းေတြးရင္း ေခၽြးမ်ားပင္ျပန္လာသည္။ညီးစီစီလည္းျဖစ္လာသည္ႏွင့္
ေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းသြားကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနလိုက္သည္။ကၽြႏု္ပ္ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည့္အနား
သို႕ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ ခ်ဥ္းကပ္လာကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကိုထုတ္၏။သူမအိပ္တြင္းသို႔ ဟိုႏႈိက္၊သည္
ရွာလုပ္၏။ကၽြႏု္ပ္လည္း အမ်ဳိးသားေကာင္းပီသစြာ မီးျခစ္ကိုထုတ္ၿပီးလွ်င္ ဂ်ိန္းစဘြန္းစတိုင္ျဖင့္ မီးညွိေပး
လိုက္ေလသည္။ထိုေနာက့္ ထံုးစံအတိုင္း စကားလက္ဆံုၾကသြားေလသည္။သူမသည္ ခမာျပည္မွျဖစ္သည္
ဆို၏။ကၽြႏ္ုပ္ကားမယံုေခ်။ဗီယက္နမ္မျဖစ္သည္ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္သိ၏။


တစ္ခါက ကာလာအိုေကခန္းတစ္ခုတြင္ဗီယက္နမ္မတစ္ဦးႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္စကားေျပာခဲ့ဖူးသည္။ထိုအမ်ဳိးသမီး
သည္ တခုလပ္မေလးျဖစ္သည္။သူမတြင္သမီးေလးတစ္ဦးရွိေလသည္။သူမဖံုးေလးအတြင္းမွ သူမသမီးေလး
၏ဗီဒီယိုအပိုင္းအစေလးကိုကၽြႏ္ုပ္အားျပဖူးေလသည္။ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးခ်စ္စရာသမီးေလးသည္ ဆန္ျပဳတ္ကို
အားရပါးရခပ္ေသာက္ေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ဗီဒီယိုကိုၾကည့္ေနသည့္ သူမ၏
မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ခ်စ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။


သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ သူမႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာၾကည့္ၿပီးျဖစ္သည့္ ကေလးပံုကိုၾကည့္ေနရင္း ၿပံဳးေယာင္သန္း
လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။သူမ၏မ်က္ႏွာတြင္ ငါသာဒီဘဝအေရာက္ခံမည္။ငါ့သမီးေလးကိုေတာ့ ဒီလိုမျဖစ္
ေစရ ဟူေသာမိခင္တစ္ေယာက္၏မာန္ကို အထင္းသားေတြ႕ေနရသည္...။ထိုေန႕က ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပိုက္ဆံ
အိပ္ထဲရွိသမွ်ပိုက္ဆံကို သူမအားမုန္႔ဖိုးအျဖစ္ေပးခဲ့ၿပီး အိမ္သို႕လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္လည္
အမွတ္ရေနမိသည္။


 ဘဝမ်ားသည္ ပင္ပန္းလွပါသည္။ၾကမ္းတမ္းလွပါသည္။ထုိပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းလွေသာ ဘဝမ်ား၏အဆံုး
သည္ ေသျခင္းတရားသာလွ်င္ရွိသည္။သို႕ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ထိုေသျခင္းတရားဆီသို႕ ခက္ခဲစြာ
တစ္ေရြ႕ေရြ႕ သြားလ်က္ပင္ရွိေသးသည္။ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ထိုသို႔သြားေနရျခင္းသည္ ဘာအတြက္ပါနည္း။အဆံုး
လွ်င္ေသျခင္းတရားသာရွိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ပင္ပန္းခက္ခဲစြာသြားေနရပါသနည္း။ေရြးခ်ယ္ရ
လြယ္ကူေသာေသျခင္းတရားကို အဘယ္ေၾကာင့္ လူမ်ားစုႀကီးသည္ မေရြးခ်ယ္ဝံပါသနည္း။ဘာသာေရး
ေၾကာင့္ေလာ...။ဘဝကိုခ်စ္ေသာတဏွာက အားေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ေလာ...။

ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ခုခ်ိန္တြင္ပင္ပန္းစြာရပ္တည္ရုန္းကန္ေနၾကျခင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္
သက္သက္ေလာ...။ကၽြႏ္ုပ္တို႕ဘာအတြက္ ျဖစ္တည္၊တည္ရွိေနၾကပါသနည္း။အဆံုးတစ္ေန႕တြင္ ကမာၻႀကီး
ကိုယ္တိုင္ ပ်က္ဆီးျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ရမည္မဟုတ္တုံေလာ...။လူ႔ျပည္ေလာကႀကီးအတြင္းသို႕ လူသား
ငယ္တစ္ဦးကို ေခၚငင္လာျခင္းသည္ ထိုကေလးအားဒုကၡႏြံအတြင္းဆြဲသြင္းလိုက္သလိုသာျဖစ္ေနသည္မ
ဟုတ္ပါေလာ....။အကယ္၍ ဤအေတြးမ်ားသည္ အဆိုးျမင္သည္ဟူဆိုေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မျငင္းႏိုင္ပါ။သို႕ေသာ္
အေကာင္းကိုဘယ္လိုျမင္ရပါမည္နည္း...။ႏွစ္သစ္မ်ားစြာကို အေကာင္းျမင္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီ
ျဖစ္သည္။


သို႕ေသာ္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ၾကပ္တည္းသည္ထက္ၾကပ္တည္းလာသည္ကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ပါ။
ၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလာသည္ဆိုသည္မွာ ေငြေရးေၾကးေရးကိုမဆိုလိုပါ။ဘဝေနမႈကိုသာဆုိလိုပါသည္။
သဘာဝေဘးမ်ားသည္ ပို၍ဆိုးရြားလာၿပီျဖစ္သည္။ေရာဂါဘယမ်ားပို၍ထူေျပာလာၿပီျဖစ္သည္။လူတို႔သည္
မဆံုးေသာရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္လိုက္ရင္း နစ္သည္ထက္နစ္လာၿပီျဖစ္သည္။



ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံမွတစ္စံုတစ္ရာေသာစကားကိုငံလင့္ေနဟန္ရွိေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးအားမသိက်ဳိးကၽြန္
ျပဳၿပီး လွ်င္ေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းထဲမွျပန္ထြက္လာခဲ့သည္.သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားျပန္ၾကမည္ဟူေခၚငင္ခဲ့ၿပီး
လွ်င္ အႏွီးဘားအတြင္းမွေအာင္ျမင္စြာ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။အျပင္ေရာက္ေသာ္ သယ္ရင္း
ႏွစ္ဦးအား တက္ဆီေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီးလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ က်န္တစ္ဦးသည္ ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ဘူးဆီ
ေသာက္ရင္း လမ္းေဘးခံုတန္းလ်ားတြင္ထိုင္ကာ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမ်ားအား ထင္ရာျမင္ရာ
အာဝါဒါးထိုင္ဖုတ္ေနၾကေသးသည္။

အေတာ္ေလးေလပန္း၍ေညာင္းညာလာသည္ရွိေသာ္ ေအာခ်က္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾက
ေလသည္...။တစ္ခုေသာလမ္းအတြင္းတြင္ ကလပ္ႏွင့္ဘားမ်ားမွထြက္လာ၍ တစ္စံုတစ္ရာကို ေဈးကြက္
တင္ေရာင္းခ်လ်က္ရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္စုရွိရာသို႔ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ေဈးစနည္းနာ၏။၁၅၀ ဟုဆိုေသာ္
၁၀၀ႏွင့္ဆစ္၏။မရ..၊ထိုေနရာတြင္နာရီဝက္ခန္႕ထိုင္ကာ ႏြားပြဲေဈးတြင္ႏြားမ်ားၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိးၾကည့္ေန
ေလေတာ့သည္။ခဏအၾကာ တစ္ဦးအာခ်ဥ္းကပ္၍ေမးေသာ္ ၁၀၀ ဟုဆို၏။၈၀ႏွင့္ဆစ္၏။မရ...။အသာျပန္
ထိုင္ေန၏။ခဏၾကာေသာ္ အျခားတစ္ဦးအားေမးျပန္သည္။ ၈၀ဟုဆိုေသာ္ ၅၀ႏွင့္ဆစ္သည္၊မရပါ...။

အမွန္ဆိုရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ႏွစ္ဦးသည္ သက္သက္မဲ့ အေပ်ာ္ေလွ်ာက္ေမးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။အခ်ိန္သည္
မနဲလွေတာ့ပါ။ရထားလာရန္အခ်ိန္နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဘူတာရံုသို႕ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။လမ္းတြင္
ေတြ႕ေသာအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးအား လိုက္ခဲ့မလားဟုသြားႏႈတ္ေဆာ့ရာ တကယ္လိုက္လာမည္လုပ္ေနသျဖင့္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက မုန္႔ဖိုးတစ္ေယာက္တစ္ဆယ္ေပးၿပီး မနဲထြက္လာခဲ့ရေသး၏။ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ကိုယ့္
ဒြတ္ခကိုယ္ရွာၾကေသာ ဘဲႀကီးမ်ားသာျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တစ္မံု....။


ခရစ္စမတ္အၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မနက္၏ပထမဆုံးရထားတြင္ လူသည္ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ထိုင္စရာေနရာမရ
ေခ်။တခ်ဳိ႕သည္ အလုပ္ဆင္းရသည္ျဖစ္၏။တခ်ဳိ႕သည္ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႕အေပ်ာ္က်ဴးကာျပန္လာၾကေသာသူမ်ား
ျဖစ္၏။ရထားေပၚတြင္ တစ္ဦးေသာ ရုပ္ဆိုးဆိုး မေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ပန္းသီးကြန္ျပဴတာထဲမွ သူ႔
ဓာတ္ပံုကို ဖိုတိုေရွာ့ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုျပင္ေနသည္ကို ရထားမွန္ထဲမွတစ္ဆင့္ ျမင္ေနရသည္ ျဖစ္ရာ
ကၽြႏ္ုပ္လည္းၿပံဳးမိေလသည္။လူငယ္ေလးတစ္ဦးသည္ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း
ငိုက္လ်က္ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးကမူ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို စိတ္ဝင္တစားဖတ္ေန
သည္။အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ မွန္ဝိုင္းေလးကိုထုတ္ကာ အလွျပင္ျခင္းအမႈကိုျပဳေနသည္ကိုလည္းျမင္ေတြ႕ရ
သည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ဘဝပင္လယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ အဆင္ေျပသလိုပင္ ဆင္ေသကိုစီးကာ ခရီးကိုဆက္လ်က္
ရွိေနၾကသည္။တစ္ေရြ႕ေရြ႕တြားသြားဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့ကာေနၾက၏။
ေသျခင္း၏တံခါးတစ္ဘက္၌ဘာရွိသည္ကိုလည္း မျမင္ႏိုင္၊ဘာမွမရွိျခင္းလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ တိုေသာဘဝထဲ၌ ခ်ဳိေသာရသာကို ရွာကာေဖြကာ ေနသာသလိုေနေန
ၾကေလသသည္။နက္ျဖန္တြင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာႏိုင္ေသာကမာၻႀကီးအျဖစ္ ရိုးသားစြာ အေကာင္းျမင္ၾကည့္
ရင္း အဆိုးမ်ားကိုရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကရသည္။

ဘဝအဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘဝသစၥာကား....ဘာပါလဲ....၊ဘဝသည္ ဘယ္သို႔ပါနည္း....။ကၽြႏ္ုပ္မသိပါ။ဆက္လည္း
မေတြးတတ္ေတာ့ပါ...။မွန္ပါသည္ရဲေဘာ္....။ကၽြႏ္ုပ္သည္ တရားဓမၼကိုရွာေဖြအားထုတ္ရန္ အရြယ္သို႕
ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဘူေနေသာဘဲႀကီး သာလွ်င္ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္လက္လွမ္းမမွီ
ႏိုင္ေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္သာလံုးလည္ပတ္ခ်ာလည္လ်က္ ဘဝတိုတိုတြင္ ရသာခ်ဳိခ်ုိကိုသာ ရွာလ်က္ရွိေန
မိေသးပါသည္တကား......။

Saturday, December 24, 2011

ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး မွာ


လင္းေရ......

ဘာလိုလိုနဲ႕ခရစ္စမတ္နဲ႕ ဘိလပ္ႏွစ္ကူးေတာင္ေရာက္လာၿပီေနာ္...။ကုိယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ခရစ္စမတ္
ဆိုတာပိတ္ရက္တစ္ရက္ျဖစ္တာကလြဲလို႕သိပ္ေတာ့ထူးျခားလွတယ္မဟုတ္ပါဘူးေလ....။ခရစ္စမတ္နဲ႕ပတ္
သက္တဲ့အမွတ္တရေတြလို႔လည္း ထူးထူးျခားျခားမရွိလွပါဘူး...။ဒါေပမယ့္ကိုယ္ခရစ္စမတ္ကုိခ်စ္တယ္လင္း
ရဲ႕...၊ခရစ္စမတ္ရက္ေတြမွာအိမ္ကိုသီခ်င္းလာဆိုၾကတဲ့ခရစ္ယန္မိတ္ေဆြေတြကိုလည္းသေဘာက်တယ္...။
အင္း...ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးမရွိၾကဘူးကြယ့္....။ဆိုေတာ့ ခရစ္စမတ္ေရာက္ရင္အေထြအထူးစိတ္လႈပ္ရွား
တာမ်ဳိးမရွိေပမယ့္ ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ပါရဲ႕...။

လင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ....ကိုယ့္မိဘေတြက ေရွးရိုးဆန္တဲ့ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ခရစ္စမတ္
သစ္ပင္ေတြဘာေတြလည္းမလုပ္ပါဘူး...၊မီးေတြဘာေတြလည္းအလွဆင္ေလ့ဆင္ထမရွိလွပါဘူးေလ...။
ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မွာ အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာမ်ဳိးလည္းေဝလာေဝးပဲ လင္းရဲ႕...။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ့ ခရစ္
စမတ္ကာလမွာ ခရီးတစ္ခုခုေတာ့ထြက္ခ်င္သား...၊ဒါေၾကာင့္ဒီႏွစ္မွာ မေလးဘက္သြားမလို႕စီစဥ္ေသးရဲ႕..။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လင္းေရ....၊ကိုယ္ပတ္စပို႕စာအုပ္အသစ္လုပ္လိုက္ရေတာ့ မေလးဗီဇာျပန္ေလွ်ာက္ဖို႕
အေၾကာင္းေပၚလာေရာ...၊စာအုပ္အသစ္ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္တာေနာက္က်၊တစ္ခါ ဒီရက္ပိုင္းအလုပ္ေတြ
ရႈပ္ေနလို႕ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးေလ....။မေလးဗီဇာကလည္း
ငါးရက္ေတာင္ၾကာသကြယ္...။ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ ခရစ္စမတ္မွာ ဘယ္မွမသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ....။
ေနာင္ႏွစ္မွာေတာ့ ခရီးထြက္ႏုိင္ေအာင္က်ဳိးစားၾကည့္ရမွပဲလင္းရ....၊အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ ခရစ္စမတ္
ကာလကို ႏွင္းေတြ ေဝေနေအာင္က် ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုခုမွာကုန္ဆံုးမိခ်င္ရဲ႕...။ကိုယ့္ဘဝမွာ ခုခ်ိန္ထိ ႏွင္း
ေတြေဝေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုခုကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေသးဘူးေလ....။

လင္းေရ.....

ကိုယ္တို႕နဲ႕ခရစ္စမတ္က ေထြေထြထူးထူုးပတ္သက္လွတာမဟုတ္ေတာ့ ခရစ္စမတ္မွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ
လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြမေပးျဖစ္သလို၊ဘယ္သူကမွလည္း ကိုယ့္ကိုလက္ေဆာင္လာေပးတာမ်ဳိး၊ပို႔စကပ္
ေလးေတြေပးတာမ်ဳိးမရွိပါဘူးေလ...။ငယ္ငယ္ကေတာ့ ခရစ္စမတ္ေရာက္ရင္ စန္တာကေလာ့ဘိုးဘိုးႀကီး
မ်ား လက္ေဆာင္လာေပးေလးမလားရယ္လို႕ေမွ်ာ္လင့္မိသေပါ့...။တစ္ခါမွမရဖူးပါဘူး...၊ကေလးဆိုေတာ့
ကိုယ္ကခရစ္ယန္မဟုတ္လို႕ေနမယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိေသးရဲ႕.....:)))။

လင္းေရ.....

ခရစ္စမတ္ထက္စာရင္ ဘိလပ္ႏွစ္ကူးကပုိေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတာေတာ့အမွန္...။ဟိုတုန္းကေတာ့ ႏွစ္ကူး
အႀကိဳညမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး စားၾကေသာက္ၾက၊ကာရာအိုေကေတြေအာ္ၾကေပါ့ေလ...။ႏွစ္ကူးအႀကိဳ
ကာလ ည၁၂နာရီထိုးကာနီးၿပီဆို ကိုယ္ဆီအရက္ခြက္ေလးေတြကိုင္လို႕ countdown လုပ္ၿပီး ၁၂နာရီ
ထိုးတာနဲ႕ Happy New Year 20-- ဆိုၿပီးသံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့...။ခုေတာ့လည္း ဒီလိုမ်ဳိး မလုပ္ျဖစ္
ခဲ့ေတာ့တာ ၾကာ ၾကာလွေပါ့....။အသက္ေလးလဲရလာၿပီဆုိတာ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး
ေလ...။ဘာပဲေျပာေျပာ ႏွစ္ကူးအႀကိဳညကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကုန္ဆံုးေစခ်င္ေသးရဲ႕...။
တစ္ႏွစ္ႏွစ္မွာေပါ့ေလ....။

ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ႏွစ္ကူးအႀကိဳညကို ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာေတာ့ျဖင့္ကုန္ဆံုးေစခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး
မရွိလွပါဘူး...။သို႕ေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ကျမစ္ဆံုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ႏွစ္သစ္
ကိုႀကိဳလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕...။ဒါမွမဟုတ္ ကမ္းေျခတစ္ခုခုမွာေပါ့...။ပိုၿပီးျဖစ္ခ်င္တာက ကိုယ္ခင္မင္ရတဲ့
ဘေလာ့ဂါေတြတစ္စုတစ္ေဝး ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုခ်င္ပါေသးတယ္...။တစ္ႏွစ္ ႏွစ္မွာေပါ့လင္းရာ...။
လက္ေတြ႕ဆိုတာ စိတ္ကူးကစတင္ရတာပဲမဟုတ္လားေနာ့...။

လင္းေရ.....

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးရက္မွန္သမွ်ဟာ ေပ်ာ္စရာ၊ၾကည္ႏူးစရာေတြနဲ႕ပဲ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တာပါပဲ....။
ႏွစ္သစ္ကူးရက္မွာ တစ္ခုခု၊တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းေဆြးတမ္းတေနမိတာမ်ဳိး၊ကုန္ဆံုးသြားေတာ့မယ့္
ႏွစ္ေဟာင္းကာလေတြကို လြမ္းတသေနမိတာမ်ဳိး၊ႏွစ္ေဟာင္းကိုမကုန္ဆံုးေစခ်င္တာမ်ဳိးေတာ့မရွိခဲ့ပါဘူး။
ေရာက္ရွိလာမယ့္ႏွစ္သစ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္လိုက္မယ္၊ဘယ္လိုမ်ဳိးေက်ာ္ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့
ႏွစ္သစ္ကူးသံဓိဌာန္ေတြဘာေတြလည္းမခ်မိပါဘူး....။တကယ္လို႕ ခ်ခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ပ်က္ဖို႕သာမ်ား
မယ္ထင္ရဲ႕....:))။

ဘာပဲေျပာေျပာလင္းေရ..၊ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္ကူးကာလေတြကို ကိုယ္တို႕ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေပါင္းမ်ားလွၿပီေပါ့ေနာ္။
ႏွစ္ေဟာင္းေတြကိုလည္း ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးျခင္း၊ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျခင္း၊အဆင္ေျပျခင္း၊အဆင္မေျပျခင္း
ေတြနဲ႕အတူ ထားခဲ့ေပါင္းလဲမ်ားလွေရာေပါ့...၊ႏွစ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း အသစ္အသစ္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္
ခ်က္ေတြနဲ႕အတူ ႀကိဳခဲ့ၾကၿပီးၿပီေနာ္...။လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕အသက္ရွင္ေနၾကသူေတြျဖစ္တဲ့အတုိင္း၊
လာမယ့္ႏွစ္သစ္ကိုလည္း ဒီထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမယ့္ ကမာၻႀကီး၊စစ္ပြဲနဲ႕ပဋိပကၡေတြ မရွိေတာ့တဲ့ကမာၻ
ႀကီးအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကရေအာင္လားေနာ္.....။


(ညီမကန္ဒီ တဂ္လို႕ေရးျဖစ္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလးပါခင္ဗ်ာ...၊တဂ္ပို႕စ္ေတြေရးရတာ စိတ္ဝင္စားသလို၊တျခား
တျခားေသာ ေရးေဖာ္ဘေလာ့ဂါေတြကိုလည္း တဂ္ခ်င္မိပါရဲ႕..၊သို႕ေပမယ့္ သူရို႕ ေရးဖို႕ရာ အားမအား၊
ေရးခ်င္ေသာ စိတ္ဆႏၵေပၚမေပၚဆိုတာ မသိႏိုင္တာမို႕ အားနာစိတ္နဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မတဂ္ေတာ့ပါဘူး
ခင္ဗ်ာ။အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ႏွစ္ကူးကာလေလးကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾက
ပါေစခင္ဗ်ား....)

Thursday, December 22, 2011

ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ထဲမွ ဗုံႀကီးသံ ႏွင့္ ဘဝထဲမွအေတြး၊အေတြးထဲမွဘဝ

တစ္ေန႕မွာ ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လံုးနဲ႕ ေတာဝင္ေတာင္ခ်က္လုပ္ရင္း သင့္ျပြန္ ထဲမွာ သီခ်င္း
ေတြေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနတုန္းဗံုႀကီးသံတီးလံုးေလးသြားေတြ႕ေရာ...၊ေတြ႕ေတာ့သေဘာက်သြားသေပါ့ေလ။
သေဘာက်သြားေတာ့ ဒီတီးလံုးေလးကို ringtone အျဖစ္ဖံုးထဲ ထည့္ထားခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ဗ်ဳိး....။
ခက္တာက လက္ရွိကၽြန္ေတာ့္ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ဖံုးထဲ ကိုယ္ထည့္ခ်င္တဲ့ရင္းတုံးကိုဘယ္လိုထည့္ရမယ္မွန္း
မသိဘူးဗ်...။ရဲေဘာ္တို႕သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ဖံုးဆိုတဲ့ အိုင္ဖံုးကလည္း တျခားဖံုးေတြ
လို ဘယ္အရာမွလြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ရတယ္မဟုတ္....။

ေျပာရရင္ ဒီပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ဖံုး ကိုႀကိဳက္လွတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးရယ္...။ဒါျဖင့္ ဘာလို႕ကိုင္သလဲဆိုရင္
ပန္နစူလာမယ္၊ရထားေပၚမယ္ သူမ်ားေတြ အိုင္ဖံုးေလးတပြတ္ပြတ္နဲ႕ဆိုေတာ့လည္းကိုယ္လည္းပြတ္ခ်င္သ
ေပါ့ေလ...။အံမယ္....အဲ့တုန္းက ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ေလး ကိုရဖို႔ကို စတားဟပ္ဖံုးဆိုင္မယ္ မနက္ခုႏွစ္နာရီ
ေလာက္ကတည္းကသြားတန္းစီရသဗ်...၊အဲ့ဒီအခ်ိန္က တစ္ေန႕မွအလံုး၁၀၀ ေလာက္ပဲခ်ေပးသကိုး...။
အဲ့ဒီလို သူမ်ားေယာင္လို႕လိုက္လို႕ေယာင္အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိဆိုသလိုပဲဖံုးနဲ႕ပတ္သက္ရင္
ဘာမွလုပ္တတ္ကိုင္တတ္တာမဟုတ္...၊ကိုယ္ကလည္း ေခတ္ကာလ ေလာကဓာတ္ပညာရပ္ေတြနဲ႕ ေဝးသကိုး
ဗ်ာ....။

ဆိုေတာ့ နီးစပ္ရာကို ေမးရျမန္းရတယ္ခင္ဗ်...၊နီးစပ္ရာဆိုလို႕ အဲ့အခ်ိန္မယ္ အြန္လိုင္းေပၚဖလန္းဖလန္းထ
ၿပီး လူတစ္ကာကို လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနသူဆိုလို႕ မဒိုးကန္ တစ္ေယာက္ပဲေတြ႕ေတာ့ သူ႕ပဲေမးရတယ္...။
သူက တစ္ေလာကမွ သူ႕ဂ်စ္ဂ်စ္ကိုရင္ ဝယ္ေပးထားတဲ့ ပန္းသီးဖိုးအက္ႀကီးနဲ႕ကိုး...။သူမ်ားသိမလားလို႕
လွမ္းေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္သတုန္းရဲေဘာ္တို႔...၊ဒါေလးမ်ား သင့္ျပြန္ထဲဝင္ရွာၾကည့္တဲ့...၊
ေတြ႕ရင္သူ႕ကိုလည္းေျပာျပတဲ့....မွတ္ကေရာ.....:)))

ဆိုေတာ့ သင့္ျပြန္ထဲဝင္ရွာပါတယ္...၊ေတြ႕ပါတယ္...။ေတြ႕ေတာ့ ကလိပါတယ္....၊ကလိေတာ့ရပါတယ္...။
ရေတာ့ မဒိုးကန္ကို ရေၾကာင္းသတင္းပို႕ေတာ့ အဲ့သာကိုပို႔စ္အျဖစ္တင္ပါ...။မတင္ရင္ သူ႕ကိုရင္ဂ်စ္ဂ်စ္ဂ်ီး
နဲ႕ တိုင္ေျပာပါ့မယ္လုပ္ေရာ...၊(သူ႔ကိုရင္ကိုမ်ား သူေၾကာက္သလို လူတစ္ကာေၾကာက္မယ္ထင္ေနသလား
မသိပါဘူးဗ်ာ...၊သူေတာင္ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ မသိ ၾကေနတာပဲ....:))အဲ့ဒါနဲ႕ မဒုိးကန္ႏွင့္
တစ္ကြ သပၸဴရိသအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ထဲ ရင္းတံုး ထည့္နည္းနိႆရည္းကို သိၾကေစဖို႕ရာ ဆရာႀကီး လုပ္လိုက္ရပါတယ္...။အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ သိၾကမွာပါ။သိၿပီးၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္နဲ႕ မပတ္သက္ၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစာပုဒ္ကိုေက်ာ္သာခ်ပလိုက္ၾကပါဗ်ဳိး....။ကၽြန္ေတာ္
ကိုယ္တိုင္လည္း အေပၚမွာေရးခဲ့သလိုပါပဲ၊ဂဃနဏ သိလွတယ္မဟုတ္ပါဘူး...၊ဆိုေတာ့ စလိုက္ၾကရ
ေအာင္ဗ်ေနာ္...။

(၁) ကြန္ျပဴတာထဲမွ itunes ႏွင့္ ဖံုးကိုခ်ိတ္ဆက္လိုက္ပါ။itunesထဲမွ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္
ေရြးၿပီး ဘယ္ကလစ္ တစ္ခ်က္ကလစ္ထားလိုက္ပါ။ၿပီး itunes ၏ Edit >>> Preference ဆီသြားပါ။
Preference ကို ဘယ္ကလစ္ လိုက္ရင္ window တစ္ခုက်လာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီမွာ Ringtone သို႕ tone
 ဆိုတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္..။အဲ့ေကာင္ကို အမွန္ေလးျခစ္ထားေပးလိုက္ပါ။ OK ကုိႏွိပ္ဖို႕ကိုလည္းမေမ့ပါနဲ႕
ခင္ဗ်ား...။


(၂) ေနာက္ မိမိကြန္ျပဴတာရဲ႕ Folder option >>> view ကိုသြားပါခင္ဗ်။အဲဒီမယ္ Hide extension for
known file types ႏွင့္ Hide empty drives in the computer folder ဆိုတာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီႏွစ္ခု
မွာ အမွန္ျခစ္ထားတာကို ဖ်က္ပလိုက္ပါ။



(၃)ကိုယ္ေရြးထားတဲ့သီခ်င္းကို ညာကလစ္တစ္ခ်က္ ကလစ္လိုက္ၿပီး Get info>>> option ဆီသြားပါ။
အဲဒီမွာ start time ႏွင့္ stop time ကိုျပင္ပါ။အခ်ိန္ကို စကၠန္႔၃၀ပဲထားပါ။ဆိုလိုတာက 0:05 ကို stat time
ထားရင္ stop time ကို 0:35 ပဲထားေပးပါ။ၿပီး ok ႏွိပ္ေပးပါဦးေနာ့။


(၄)တစ္ခါ itune ရဲ႕ Advaence >>> AAC version  ကို တစ္ခ်က္ ဘယ္ကလစ္ေခါက္လိုက္ပါ။ခဏ
ေစာင့္ပါ။ကိုယ္ေရြးထားတဲ့သီခ်င္းေအာက္မွာ စကၠန္႔၃၀စာ သီခ်င္းေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၿပီးသ
ေလာက္ရွိသြားပါၿပီခင္ဗ်...။


 

(၅)ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ အဲဒီအသစ္ေပၚလာတဲ့သီခ်င္းကို ညာကလစ္ တစ္ခ်က္ကလစ္လိုက္ပါ။ေပၚလာတဲ့
window မွာ show window exploer ဆိုတာကိုေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒါကို တစ္ခ်က္ကလစ္လိုက္ရင္
window တစ္ခုထပ္က်လာပါလိမ့္မယ္။အဲဒီမွာ ခုဏကသီခ်င္းကိုေတြ႔ရမွာပါ။ညာကလစ္တစ္ခ်က္ ကလစ္
ၿပီး rename ဆီသြားပါ။သီခ်င္းနာမည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးစာလံုးျဖစ္တဲ့ ' a ' ကို ' r ' လို႔ျပင္လိုက္ပါခင္ဗ်...။ဆိုလို
တာကဗ်ာ ET.(Remix).m4a ကို ET.(Remix).m4r လို႕ျပင္လိုက္ရံုပါပဲ။

ျပင္ၿပီးရင္ enter တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ပါဦး။ If you change afile --- --- ---unusable. Are you sure
you want to change? လို႔ေမးပါလိမ့္မယ္။မေၾကာက္ပါနဲ႕ ရဲရဲႀကီးသာ yes ကိုႏွိ္ပ္လိုက္ပါဗ်ား.....:))
ၿပီးရင္ေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ဘယ္ကလစ္ဖိဆြဲၿပီး itunes library ရဲ႕ ringtone သို႔ tone ထဲသို႕ draw draft
ဆြဲခ်လိုက္ပါ။ၿပီးရင္ေတာ့ tone ကို " Sync " လုပ္လုိက္ပါဗ်ား...။" Sync " လုပ္တာေတာ့ လူတိုင္းသိပါလိမ့္
မယ္။ဒါဆို ပန္းသီးၾကြက္ကိုက္ထဲ ringtone မ်ားေရာက္သြားပါၿပီခင္ဗ်။အဆင့္(၁)ႏွင့္(၂)ကတစ္ခါလုပ္ထား
ၿပီးရင္ေနာင္လုပ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။

(မွ်ားျပထာတဲ့အတိုင္း draw draft ဆြဲခုယူလိုက္ပါ)
~~~~~~~~~~~~~~~

အဲဒီလိုဖံုးတစ္လံုးနဲ႔အရႈပ္ေတြလုပ္ေနတုန္းမယ္ ဖ်က္ဆိုသြားသတိရမိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ 
မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိတဲ့ မရွိေတာင့္တ၊ရွိေၾကာင့္ၾက ဆိုတဲ့စကားေလးကိုပါ။ဟုတ္ပါတယ္...၊မရွိေတာ့လည္း
မရွိလို႔ ေတာင့္တမိသလို၊ရွိေတာ့လည္း ပူရပင္ရ ေၾကာင့္ၾကရတဲ့အျပင္ အပိုအလုပ္ေတြကလည္းရႈပ္လိုက္ပါ
ေသးတယ္...။

ေနာက္ထပ္ေတြးမိတာကေတာ့ ေလာကဓာတ္ပညာေတြ ထြန္းကားသည္ထက္ထြန္းကားလာတာႏွင့္အမွ်
ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးစြဲေနတဲ့ ပစၥည္းေတြရဲ႕ မူလရည္ရြယ္ခ်က္က အဓိက ကေန သာမည ျဖစ္သြားတတ္တာ
ကိုပါပဲ။ဖံုးေတြကိုပဲၾကည့္ပါ...။သူ႔ရဲ႕မူလရည္ရြယ္ခ်က္က အေဝးတစ္ေနရာဆီက လူႏွစ္ဦး စကားေျပာႏိုင္
ၾကဖို႔ပါ..။ဒါေပမယ့္ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဖံုးတစ္လံုးရဲ႕ အသံုးဝင္မႈဟာ စကားေျပာဖို႔တင္မဟုတ္ေတာ့ပဲ သီခ်င္း
ေတြနားေထာင္ဖို႔၊၊ဗီဒီယိုေတြၾကည့္ဖို႕၊အြန္လိုင္းထဲဝင္ၿပီး ကိုယ္သိခ်င္တာရွာဖို႕၊စာေတြဖတ္ဖို႕၊သတင္းေတြ
သိရဖို႕၊ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ရဖို႕ အစရွိတဲ့ အျခားေသာအရာေတြကေရွ႕တန္းကိုေရာက္လာပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေန႕တာကာလမွာ ဖံုးကိုအသုံးျပဳခ်ိန္ မိနစ္၃၀၀ရွိတယ္ဆိုရင္ မိနစ္၅၀ေလာက္ကိုပဲ စကား
ေျပာဖို႕သံုးမိၾကၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြက အျခားအရာေတြကုိအသံုးျပဳေနခ်ိန္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ဖံုးတစ္လံုး
ကိုဝယ္ယူေတာ့မယ္ဆိုရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စကားေျပာလုိ႕ရရံုသက္သက္မဝယ္ၾကေတာ့ပဲ တစ္ျခားဖန္ရွင္ေတြပါမပါ စမ္းစစ္ၿပီးဝယ္ၾကတာမ်ားလွတယ္မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ...။

အဝတ္အစားဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ႕အဓိကတာဝန္က အရွက္လံုဖို႕နဲ႕ ရာသီဥတုအပူအေအးဒဏ္ကာကြယ္ေပး
ဖို႕ပဲမဟုတ္ပါလား...၊သို႕ေသာ္ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဆန္းသည္ထက္ဆန္းေသာ၊လွသည္ထက္လွမည္ထင္
ေသာအဝတ္အစားေတြကိုပဲအဓိကထားလာၾကၿပီး အရွက္လံုဖို႔၊ရာသီဥတုဒဏ္ကာကြယ္ေပးဖို႕ဆိုတာက
သာမညျဖစ္သြားရံုမက တခ်ဳိ႕ေသာအဝတ္အစားေတြဟာျဖင့္ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ကို မရွိေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ။

အသစ္အသစ္ေတြေပၚလာတာႏွင့္အမွ် ထိုအသစ္ေတြကို လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျဖစ္ေပၚ
လာတတ္ပါတယ္..။မိမိရဲ႕တပ္မက္စိတ္ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕
ရုပ္ခႏၶာေရာ၊စိတ္ခံစားမႈေတြကိုပါ အဆိုပါ အာရံုသစ္မ်ားထဲသို႕ႏွစ္ၿမဳပ္မိလိုက္ေလ့ရွိတတ္ပါတယ္...။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ တေလာက ကိုရင္ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ...၊ဘဝေနမႈက တန္ဖိုးျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာပါ
ေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ...။အဲဒီလိုျဖစ္လာတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးယူမိတာပါပဲ...။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆး ကိုယ္မစားႏိုင္ ဆိုသလိုပါပဲ...၊ျမင့္သည္ထက္ျမင့္မားလာတဲ့ ရုပ္
ဝတၳဳပစၥည္းေတြေနာက္ကိုလုိက္ရင္း၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈေတြက အဆိုပါရုပ္ဝတၳဳမ်ားအတြင္းမွာ
ေပ်ာ္ဝင္ေနရင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘဝေနမႈအဓိပၸာယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသည္ထက္ေပ်ာက္ဆံုးလာပါ
တယ္....။လူႏွင့္လူျခင္းေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြမွာလည္း ၾကားခံပစၥည္း ေတြမ်ားသည္ထက္မ်ားလာ
ပါေတာ့တယ္...။ဘဝရဲ႕ရိုးရွင္းစြာေနထိုင္ျဖတ္သန္းမႈဆိုတာကလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္လာပါၿပီ..။

အဲဒီလို ဘဝအဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့လာတာႏွင့္အမွ်၊ဘဝေနမႈေတြ ရႈပ္ေထြးလာတာႏွင့္အမွ်၊လူႏွင့္လူအၾကား
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြ စိမ္းကားသည္ထက္ စိမ္းကားလာတာႏွင့္အမွ် ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝအႏွစ္သာရကို
ထိေတြ႕ခံစားႏိုင္ရျခင္းပါကင္းမဲ့လာပါတယ္...။ဘဝမွာေနလို႕မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး...။ဘဝကေနလို႕မေပ်ာ္တဲ့
အခါ ေသျခင္းတရားကို လြယ္လြယ္နဲ႕ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္လာၾကတာ အားလံုးပဲသတိျပဳမိၾကမွာပါ...။

ဒီစာကိုေရးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို အမွတ္ရေနမိရဲ႕...၊Into The Wild
(လို႕ထင္ပါတယ္)ဆိုတဲ့ျဖစ္ရပ္မွန္ကားေလးပါ။အဓိကသရုပ္ေဆာင္မင္းသားက သူဘြဲ႕ရတဲ့ေန႕မွာပဲ အား
လံုးကိုစြန္႕လႊတ္၊ေျခရာေဖ်ာက္ၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲတစ္ေယာက္တည္းသြားေနတဲ့ဇာတ္လမ္းပါ။ဒါေပမယ့္
ယဥ္ေက်းတဲ့ကမာၻ(လို႕အမ်ားကလက္ခံထားတဲ့)မွာေနလာသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အရိုင္းကမာၻထဲမွာ မဝင္ဆန္႕ေတာ့ပါဘူး...၊အသားေတြကို ပိုးေလာက္ေတြမတြယ္ေအာင္မထားသိုႏိုင္ေတာ့ စားေကာင္းတယ္
ထင္တဲ့ အရြက္တစ္မ်ဳိးကိုဆာလြန္းလို႕စားမိၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မစားေကာင္းတဲ့အရြက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္
အသက္ဆံုးပါးသြားရွာပါတယ္...။

လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ အဲဒီလိုမ်ဳိး သမိုင္းကိုတစ္ေၾကာ့ျပန္သြားလို႕မရေတာ့ပါဘူး..၊ျပန္
သြားဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါဘူးေလ...။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ရိုးရွင္းစြာေန
ထိုင္သြားၾကည့္ဖို႕မႀကိဳးစားသင့္ဘူးလားခင္ဗ်ာ...။ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝမွာ အလုိအပ္ဆံုးအရာေတြေလာက္
ကိုပဲ ပိုင္ဆိုင္ထားရွိၿပီး ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္စြာ ဘဝကိုရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းၾကည့္ၾကပါစို႕လားခင္ဗ်ာ...၊အနဲဆံုး...
ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ေသာအာရံုအသစ္ေတြေနာက္ မလိုက္ႏိုင္ရင္လည္း လက္ရွိ ရွိေနသမွ်နဲ႕ပဲ ဘဝကို
ေက်နပ္ေပ်ာ္ရြင္ ရိုးသားစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုန္ဆံုးၾကပါစို႕လို႕.......။

မ်ဳိးႀကီးရဲ႕ သီခ်င္းေလးကေတာ့ အားလုံးအတြက္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ပါခင္ဗ်ား......


Friday, December 16, 2011

ႀကံဳသလိုဟင္းခ်က္ျခင္းအႏုပညာ (သို႕) anyhow cooking

အကယ္၍ မိန္းမႏွင့္ေယာက်ၤား မည္သူ ဟင္းခ်က္ပိုေကာင္းသနည္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ေျဖပါ (ငါးမွတ္) ဟုအစ္မ
ကြန္စတိုင္ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါက သင္ မည္သို႕ေသာအေျဖကိုေပးမည္နည္း....ရဲေဘာ္.....။ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါ
သည္။ ရဲေဘာ္၏အေျဖမွာ မိန္းမ ဟူ၍ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။သို႕ေသာ္ကမာၻ႕အေတာ္ဆံုးစာဖိုမႈးမ်ားစာရင္းတြင္
ေယာက်ၤားမ်ားသာမင္းမူလ်က္ရွိသည္ကိုရဲေဘာ္သတိျပဳသင့္ေပသည္...။ထို႕ျပင္တစ္ပိုင္းတစ္စၾကည့္ဖူးေသာ
ကာရီးယိုးစီးရီးတစ္ခုတြင္စာဖိုမႈးျဖစ္သူမွာအေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္မင္းေယာက်ၤားႀကီးျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ထိုေမးခြန္းအတြက္အေျဖမွာ ေယာက်ၤားဟူ၍သာျဖစ္သည္။အဘယ္ေၾကာင့္နည္း...။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၏တာဝန္ကိုရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းယူထားသူမွာကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖျဖစ္ေန
ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ဟုတ္သည္...။ေဖေဖသည္ဟင္းခ်က္အင္မတန္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။သူသည္ဘယ္နံ
ေရာခါက မွ စားဖိုမႈသင္တန္းကိုလည္းတတ္ဖူးသူမဟုတ္ပါ။ဦးႀကီးပု၏ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ၅၀၀ စာအုပ္ကို
လည္းေယာင္လို႕ပင္လွန္မၾကည့္ပါ...။သူလူပ်ဳိဘဝကလည္း မိဘကိုကူညီခ်က္ျပဳတ္ခဲ့ျခင္းလည္းမရွိဟုသိရ
သည္...။သို႕ေသာ္ ဟင္းတစ္ခါ ခ်က္ကာနီးတိုင္း ဦးႀကီးပု သို႕တစ္ျခားေသာဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္မ်ားကို
မ်က္မွန္ႀကီးတစ္ဝင္းဝင္းႏွင့္နည္းနာခံယူရေလ့ရွိေသာ ေမေမ့ထက္ပို၍ဟင္းခ်က္ေကာင္းေသာဟူလို....:)))

ဘဇာေၾကာင့္ဤသို႕ျဖစ္ရသနည္း...။ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေယာက်ၤားမ်ားတြင္ေမြးရာပါ
တတ္ေျမာက္ေသာ အတတ္ပညာမ်ားထဲတြင္ ဟင္းေကာင္းစြာခ်က္တတ္ျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္
ျဖစ္ေန၍ျဖစ္ပါလိမ့္မည္...။ဟိသစၥံ..ဤစကားမွန္၏...။ဥပမာအေနျဖင့္ ေဝးေဝးမၾကည့္ပါႏွင့္ ရဲေဘာ္...။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ...။ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးမွ် အေဖ၊အေမတို႔ခ်က္ေကၽြးသမွ် အသင့္လက္ေဆးစား
ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကား....ရွင္ၾကားပူသို႕ေရာက္ေသာအခါ မျဖစ္မေန ကြကို ခ်က္စားရေတာ့သည္....။
ဆရာကားမရွိ...၊ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းစာအုပ္မ်ားလည္းမရွိ...။အတုယူစရာ အခန္းေဖာ္ကလည္း တရုတ္...။
သူခ်က္ေသာ ခ်ဳိရဲေပါ့ရႊတ္ဟင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မစားႏိုင္...။သည္ေတာ့ ကြကို အားကိုးရာ၏။ကိုယ္သာ
လွ်င္ ကိုယ့္မီးဖိုေခ်ာင္၏အရွင္သခင္ျဖစ္သည္မဟုတ္တံုေလာ ရဲေဘာ္....:)))

မျဖစ္ဘူးလားမေမးပါႏွင့္...။ျဖစ္ပါသည္...။ျဖစ္သည္မွ ဖ်စ္ ဖ်စ္ ဖ်စ္ ဖ်စ္ ေတာင္ျမည္ေနေသး၏...။ျမည္မွာ
ေပါ့...၊ဟင္းအိုးႀကီးပစ္ထား၍ အခန္းထဲဝင္ကာ ဖဘ တြင္ ေပါက္ကရေလးဆယ္မ်ား ေရးေနသည္ျဖစ္ရာ
ဟင္းအိုးမွေရခန္း၍ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ရံုမက တူးပါသြားသည္ကိုး....။သို႕ေသာ္ ဤသည္က ဆယ္ကာရံတစ္ခါမွ်
သာျဖစ္ေလသည္။က်န္ေသာအခါမ်ားက (ကိုယ့္အတြက္ေတာ့)အင္မတန္မွစားေကာင္းေသာ ဟင္းမ်ားျဖစ္
ေလသည္ပင္....။

ရွင္ၾကားပူေရာက္စက ၾကက္သားႏွင့္ဝက္သားေလာက္ကလြဲ၍ ေထြလီကာလီမ်ား သိပ္မခ်က္လွ၊ၾကာေသာ္
ညန္မာျပည္သားျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ေတာင္ေတာင္အီအီေလးမ်ားစားခ်င္လာသည္..။ပန္နစူလာရွိ
ျမန္မာဆိုင္မ်ားကိုခ်ည္း အခါတိုင္းအားကိုး၍မျဖစ္သည့္ အားေလွ်ာ္စြာ ကြကို ခ်က္စားေတာ့သည္။
မြင္းဂါး *ခ်က္သည္။ႏို႕စိမ္းေခါက္ဆြဲခ်က္သည္။ေၾကးဆီ** တီးသည္။ေပါက္ေဖာ္တို႕ဘာသာျဖင့္ က်ဴးေဂ်ာင္
ဟုေခၚေသာဝက္ေျခေထာက္ဆြတ္လုပ္ေသာက္၏။ဝက္ပုန္း***၊ဝက္မွ်စ္၊ဝက္ကန္ဒီ (အဲ...ဝက္ခ်ဳိခ်ဥ္ေၾကာ္
ေျပာတာ....:))) အစရွိသည္တို႕ကား မိုင္နာေက့စ္ မ်ားျဖစ္ေလ၏။သို႕ဆိုေသာ္...ရဲေဘာ္၌ေမးခြန္းတစ္ခု
ေမးစရာရွိလာလိမ့္မည္..။မည္သို႕ခ်က္သနည္း...ဟူ၍ပင္..။ဤသို႔ပင္ခ်က္သည္ဟုေျပာရမည္ပင္...။

ဟုတ္ပါသည္...။အဆင္ေျပသလိုခ်က္လိုက္သည္သာျဖစ္၏။စားမေကာင္းဟူ၍ကား ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕မရွိ..။
(တစ္ျခားလူေတာ့ အာမ မခံ....:))စားေကာင္းသည္ပင္...။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္မဟုတ္ပါေလာ၊
ဟင္းခ်က္နည္းဆိုသည္မွာ ေယာက်ၤားတို႕၏ေမြးရာပါအတတ္ပညာပါဟု....။သို႕ေသာ္....၊တစ္ေန႕ေသာ
အခါတြင္မေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာစိတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႕ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာ
ေသာအခါတြင္မေတာ့ နာမည္ပ်က္ကိန္းႏွင့္ႀကံဳရေလေတာ့သည္...။မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က အလုပ္လည္း
ပါးသည္ႏွင့္ ရံုးမွေစာေစာလစ္လာၿပီးလွ်င္ ယခင္ေန႕က ဝယ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ၾကက္တစ္ေကာင္အား
မဆလာႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ၾကက္သားမဆလာခ်က္ေလး ခ်က္ေနေသာအခိုက္တြင္ျဖစ္သည္။

အိမ္ေရွ႕မွ ေအာ္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ တံခါးဖြင့္ၾကည့္ရာ မိန္႕မိန္႕ႀကီးရပ္ေနေသာ ေဘာစိအား ေတြ႕လိုက္ရ
ေသာ္  ဟိုက္....ငါေတာ့ရံုးေစာေစာလစ္လာတာ အေကာခံရၿပီဟုေတြးထင္မိလိုက္ေလသည္..။သို႕ေသာ္
သူေဌးကား ဘာမွမေျပာ...၊ဒီဘက္ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီလာရင္း မင္းတို႕ဆီလွည့္ဝင္
လာတာ....၊ဘာလုပ္ေနလဲ..၊တရုတ္ေတြေရာဘယ္သြားလဲ...ဘာညာႏွင့္ အလာပသလာပသာေျပာ၏။
ေျပာရေသာ္ ထိုအိမ္ခန္းမွာ သူေဌးကိုယ္တိုင္ရွာေပးထားေသာၿပီး တရုတ္၃ေယာက္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ကိုထား
ေပးထားေသာအခန္းျဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္ သူ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ခန္းဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာ
ျခင္းပင္..။

သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘာစိအား ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ စကားေရာေဖာေရာလုပ္ရသည္ေပါ့...၊ထိုင္ပါဦး...၊
ခဏေနာ္...ဟင္းခ်က္ေနလို႕....ဘာညာ ႏွင့္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲေျပး၍ မီးဖိုမီးသြားပိတ္သည္ရွိေသာ္
ကိုေရႊသူေဌးသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအထိလိုက္လာၿပီး ဘာခ်က္ေနလဲဟု စပ္စုေလေတာ့သည္..။ၾကက္သား
ဟင္းနံရေသာ္...အံမယ္ၾကည့္ရတာေကာင္းမယ့္ပံုပဲ...၊မင့္က ခ်က္တတ္သားပဲဟ...၊ဘာလဲ...ျမန္မာျပည္
မွာတုန္းက မင္းမာမား ခ်က္နည္းအတိုင္းခ်က္တာလား..ဟူ၍စပ္စုျခင္းအမႈကိုျပဳေလေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္
လည္း  မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ...၊အိမ္မွာတုန္းက အေမတို႕ခ်က္ေကၽြးသမွ်စားလိုက္တာပါပဲ...၊တစ္ခါမွေတာင္
ဝိုင္းကူမလုပ္ဖူးမိပါဘူး...၊ခုဒီေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလိုခ်က္စားလိုက္တာပါပဲ  ဟု
အမွန္အတိုင္းေျပာျပလိုက္ေသာ္ ေဘာစိသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား  ဟင္...မင့္ဟာက anyhow cooking ေပါ့
ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသာ ဟူလို....။

ထိုစကားသည္ ထိုေနရာတြင္ပင္ၿပီးသြားရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မၿပီးေသး...၊ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ေသာ္
ရံုးတြင္ စာေရးမေလးမ်ားကို ျပန္၍ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ေသး၏။မေန႕က ငါ သူ႕ဆီသြားလည္တာ ဒီေကာင္
ဟင္းခ်က္ေနတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္..၊anyhow cooking ပဲေဟ့...ဟူ၍ တစ္ေန႕လံုးေျပာမဆံုးေတာ့ေပ..။
စာေရးမေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့အား ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဟဲ့...အႏိုင္ နင္ ဒီေန႕ဘာခ်က္စားတုန္း...
anyhow cooking ပဲလား ဟူ၍ က်ီဆယ္ျခင္းအမႈကိုျပဳၾကေလေတာ့သတည္း....။

မွန္ေပသည္...။သူရို႕ေျပာသလို ႀကံဳသလို anyhow cooking လိုက္သည္သာျဖစ္ေသာ္လည္း စားေကာင္း
ဖို႔သည္သာ ပဓာန မဟုတ္ပါလား ရဲေဘာ္....။အဘယ္မွ် ႀကံဳသလိုခ်က္သနည္းဆိုေသာ္ တစ္ခါသား၌ ခ်ဥ္
ေပါင္ေၾကာ္ ေၾကာ္ေလ၏။ေၾကာ္ၿပီး၍ ဒယ္အိုးထဲမွ ပန္းကန္ထဲပင္ထည့္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။အရည္ေသာက္
ေလးတစ္ခြက္ထပ္ခ်က္မည္ဟုႀကံၿပီး အေအးေသတၱာဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ စိမ္းစားငပိ ေခၚ မွ်င္ငပိ ေခၚ ပုဇြန္
ငပိဘူးအားေတြ႕သည္ရွိမွ ငပိမထည့္လိုက္ရသည္ကို သတိရေတာ့သည္...။ဘာလုပ္သည္ထင္ပါသနည္း..။
ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္မ်ားအား ဒယ္အိုးထဲျပန္ထည့္၍ အႏွီး စိမ္းစားငပိအား ထပ္ေရာသမေမႊလိုက္ေသးေလ၏။:D

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ကၽြန္ေတာ္ကား အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ ဘုရားဆုပန္မင္းခေယာက်ၤားတို႔ ေမြးရာပါ
တတ္အပ္ေသာ ႀကံဳသလိုဟင္းခ်က္ျခင္းအႏုပညာကို ေကာင္းစြာတတ္သည္ႏွင့္အညီ အဆင္ေျပသလို
ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္၊ခူခပ္အျပတ္တုတ္ေလ့ရွိသည္ျဖစ္၏။ ရဲေဘာ္တို႕အားလည္း ႀကံဳလွ်င္ anyhow
cooking နည္းျဖင့္ ခ်က္ထားေသာဟင္းလ်ာမ်ားျဖင့္ ဧည့္ဝတ္ျပဳခ်င္ပါေသး၏။(မႀကံဳဖို႕ရာ ဆုေတာင္းၾကပါ
ကုန္ေလာ့ ရဲေဘာ္တို႕....:))။ယခုမူကား ခ်က္မိသမွ်ကို လက္ေဆာ့ထားေသာ ဒါ့ပုံမ်ားျဖင့္သာ ရဲေဘာ္တုိ႕
သြားရည္ေတာက္ေတာက္က်ေစရန္ ႏွိပ္ဆက္ကလူျခင္းအမႈကို ျပဳလိုက္ရပါေတာ့သည္....။အားလံုးေသာ
ရဲေဘာ္မ်ား ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ခရစ္စမတ္ႏွင့္ ဘိလပ္ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ား.....။





ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ္၏နာမည္ေက်ာ္ မြင္းဂါး ျဖစ္၏။ ဤပံုကို ဖဘတြင္တင္သည္ရွိေသာ္ ရွိရွိသမွ်ေသာ
ရဲေဘာ္အေပါင္း၏....ဟင္...ဘာႀကီးတုန္း.....၊ဟယ္...ပဲဟင္းအိုးႀကီးလား...၊ေအာင္မေလး..မြင္းဂါးစားခ်င္
စိတ္ေတာင္မရွိေတာ့ဘူး....ဟူ၍ ခ်ီးမြန္းေထာပနာေသာ ကြန္မန္႕ေပါင္းမ်ားစြာကို လက္ခံရရွိခဲ့ေလ၏ :P


ဤသည္မွာ ငပိထည့္ဖို႔ေမ့ေန၍ ႏွစ္ခါျပန္ေၾကာ္ရေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တစ္မံု..:)


ၾကက္သားမဆလာခ်က္ျဖစ္ပါသည္...။ဆီေတာ့ နည္းနည္းမ်ားသြားသည္.....:D


ဒါကေတာ့ ၾကက္သားငရုတ္သီးေၾကာ္ျဖစ္သည္...။သိပ္မစပ္ပါ...၊ငရုတ္သီးႏွင့္ တစ္သက္တာ မေခၚစတမ္း
စာခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ နဲနဲသာပါ၏။

ကြကို တီးတဲ့ ေၾကးဆီ....၊ဘီဘီဘူးကေတာ့ လူရွိန္ေအာင္ေထာင္ထားတာပါ....:P

(ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ...၊တျခားဒါ့ပံုေတြေတာ့ ေနာင္ႀကံဳမွတင္ပါေတာ့မယ္...၊မ်ားမ်ားတင္လိုက္ရင္
စာဖတ္ေနသူအေပါင္း သြားရည္ေတာက္ေတာက္က်ကုန္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေတြ ပ်က္ကုန္မယ္စိုးလို႕....:)))

ခတ္ဆစ္အဖြင့္...
မြင္းဂါး = မုန္႕ဟင္းခါး
ေၾကးဆီ= ေၾကးအိုးဆီခ်က္
ဝက္ပုန္း=ဝက္သားႏွင့္ ပုန္းရည္ႀကီး

Friday, December 9, 2011

အဲဒီေန႔က ေျမေခြးတို႔ မ်က္ရည္ ေျမခခဲ့တယ္.......

ငါ....ေျမေခြးတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္....

ဒီအတြက္ ငါ....ေကာက္က်စ္တယ္....

ငါ......

ရဲရဲရင့္ရင့္ ေကာက္က်စ္တယ္....

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ေကာက္က်စ္တယ္....

ရိုးရိုးသားသား ေကာက္က်စ္တယ္.....

သားရဲတြင္းထဲက ရင္ေသြးတစ္ျမံဳအတြက္....

ငါ...ေကာက္က်စ္တယ္....

နံေဘးက လက္တြဲေဖာ္အတြက္...

ငါ...ေကာက္က်စ္တယ္.....

အေပါင္းအသင္းေတြအတြက္.....

ငါ...ေကာက္က်စ္တယ္....

သားရဲ တစ္, တစ္အတြက္.....

ငါ....ေကာက္က်စ္တယ္.....

ကမာၻဦးအစ...ေတာႀကီးရဲ့ ဥပေဒသအရ...

ငါ...ေကာက္က်စ္မႈ သရဖူကိုေဆာင္း....

ေအာင္ပြဲကို  သိမ္းတယ္.....။

ဒီလိုနဲ႔........

အစိမ္းေရာင္ရက္စြဲမ်ားအလြန္မွာ......

လြင္ျပင္ကိုဆင္းလာတဲ့ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ နားရြက္တို.....တဲ့......။

ငါတို႔ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ေကာက္က်စ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မယ္......

သူတို႔ တစ္ကမာၻစာ ေကာက္က်စ္ၾကတယ္....။

ငါတို႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကား သစၥာတရားနဲ႔သြားၾကတဲ့အခါမယ္....

သူတို႔ ဇာတ္တူသားကို ျမိန္ျမိန္ရွက္ရွက္ စားသံုးၾကတယ္....။

ငါတို႔ေကာက္က်စ္မႈထဲမွာ ဒီေၿမကမာၻ ပါမလာေပမယ့္....

သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းမွာ ေဟာဒီကမာၻ.....ရာဇဝင္ရိုင္းရရွာတယ္.....။

ပထမကမာၻေကာက္က်စ္ပြဲ.....

ဒုတိယကမာၻေကာက္က်စ္ပြဲ ေတြနဲ႔.....

အျပာေရာင္ေန႔ေတြကို အနီေရာင္လြမ္းေစခဲ့.....။

အတီေတကာလက ငါတို႔ရဲ့ သရဖူကို.....ဆြဲခၽြတ္....

ငါတို႔ ဦးညႊတ္ခဲ့ရတယ္....။

သူတို႔ေတြ ေအာင္လံထူခဲ့တယ္......။

အဲဒီေန႔က ငါတို႔မ်က္ရည္ ေျမက်ခဲ့တယ္....

ငါတို႕ ငိုခဲ့တယ္....

ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ငိုတယ္....

ငါတို႔ ဆံုးရွံႈးခဲ့တဲ့ ေဟာဒီသရဖူအတြက္....

ဝမ္းနည္းပက္လက္...(ၿပီးေတာ့) ေက်ေက်နပ္နပ္....

ငါတို႔ ငိုခဲ့တယ္......။

အဲဒီေန႔က ေျမေခြးတို႔ မ်က္ရည္ ေျမ....ခ.....ခဲ့.....တယ္.....။

Friday, December 2, 2011

ရင္ မွ ေဆာင္း



မေန႕က အိမ္နဲ႕ ဖံုးေျပာျဖစ္သည္...၊အေမနဲ႕ေျပာ....၊အစ္မနဲ႕ေျပာ...၊ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာအေဖနဲ႕ေျပာ
ေတာ့ အေဖက ဒီမွာေတာ့ နဲနဲေအးလာၿပီကြ......တဲ့....။အေဖကအဲ့လုိေျပာေတာ့ သတိရေနတဲ့ ေဆာင္းကို
လြမ္းသြားမိတယ္...။မေန႔ကလည္း ရဲထြန္းေဇာ္က ဖဘမွာ sweetdecemberဆိုၿပီးဒါ့ပံုေလးတစ္ပံုတင္ေတာ့
ဘဝရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္လွတဲ့ဒီဇင္ဘာေဆာင္းေန႔၊ညေတြကိုသတိတရနဲ႕လြမ္းမိပါရဲ႕......။ဟုတ္သည္.......၊ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္ေတာ့ ေႏြသည္ ပ်င္းရိ၊ၿငီးေငြ႔မႈ ကိုယူေဆာင္လာေလ့ရွိသလုိ၊မိုး ကေတာ့ နာက်င္လြမ္းေမာစရာမ်ား
ကို ေဆာင္က်ဥ္းလာတတ္သည္။သို႔ေသာ္ ေဆာင္း သည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ၾကည္ႏူးစရာမ်ား၊ေပ်ာ္ရြင္မႈမ်ား
ကိုသာ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိပါသည္။ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ေဆာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့ အခ်စ္ေတာ္ရာသီ
ဥတုေလးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္....။


ငယ္ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားကိုကၽြန္ေတာ္သိပ္မမွတ္မိပါ။တမ္းတမ္းတတလည္းမျဖစ္မိပါ။သို႔ေသာ္ေဆာင္းေရာက္
လာသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ကၽြန္ေတာ္သတိရမိတာေလးတစ္ခုရွိသည္။အေဖ၊အစ္မတို႕ႏွင့္အတူ ေဆာင္းနံနက္
ခင္းမ်ားတြင္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္းပင္..။ေမေမ့လက္ရာသိုးေမြးဦးထုတ္ေလးကိုယ္စီေဆာင္းရင္း၊ဖလံထည္
အေႏြးဝတ္စံုေလးဝတ္ရင္း၊ ကန္တစ္ရာ ဟုကၽြန္ေတာ္တို႕ေခၚေလ့ရွိသည္ ငါးေမြးျမဴေရးကန္မ်ားဘက္သို႕
ေဖေဖႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျခင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းဝင္လာတိုင္းသတိရမိသည္။ေဖေဖတို႕
လူႀကီးမ်ားကေတာ့ ပံုမွန္ေလးေလွ်ာက္ေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဟိုးအေရွ႕ကိုအေျပးေလးသြား
လိုက္၊ေမာလာလွ်င္လူႀကီးေတြကိုငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေစာင့္လိုက္ႏွင့္ ေဆာင္းခ်မ္းခ်မ္းတြင္ ေခၽြးေလးမ်ားပင္
စို႔လာေတာ့သည္။အျပန္လမ္းတြင္မေတာ့ ဟာေနၿပီျဖစ္ေသာ ဗိုက္ကို ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္ႏွင့္ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြး
ေႏြးေလးျဖည့္လိုက္ရသည္မွာလည္း မေမ့ႏုိင္ေသာ တမ္းတမႈေလးတစ္ခုပင္....။


~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းဝင္လာလွ်င္ ေဖေဖလုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာအရာတစ္ခုရွိသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿခံဝိုင္းေလးထဲတြင္
ဘူးပင္ေလးမ်ားပ်ဳိးရင္း၊ဘူးစင္ေလးတစ္စင္ထိုးျခင္းပင္....။ေကာက္ရိုးမ်ားၾကားမွ ထိုးထြက္လာေသာ ဘူးပင္
ေလးမ်ားကို မနက္လမ္းေလွ်ာက္ရာမွျပန္ေရာက္လာတိုင္း တခုတ္တရ ေစာင့္ၾကည့္ရသည္က ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္ေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးလွေသာအလုပ္တစ္ခုပင္...။ဘူးပင္ေလးမ်ား အတန္ျမင့္မားလာၿပီဆို
လွ်င္ အညႊန္႕ျဖတ္ေပးရသည္။ျဖတ္လိုက္ေသာဘူးညႊန္႕မ်ားကို ပုဇြန္ေလးျဖင့္ ေၾကာ္ခ်က္ေလးခ်က္သည့္
ေန႔တြင္မေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္မိသားစုလံုး ထမင္းစားၿမိန္လွသည့္ေန႔တစ္ေန႔ ကိုပိုင္ဆိုင္ရေလၿပီ...။


စင္တြင္ အသီးတင္ၿပီဆိုလွ်င္ ပထမဆံုးအသီးကို မခူးပဲအေျခာက္ထားေလ့ရွိသည္။ေနာင္ႏွစ္အတြက္ မ်ဳိး
အျဖစ္ပင္...။ေနာက္အသီးမ်ားကိုေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတန္ေပး၊ေရာင္းတန္ေရာင္းသလို အိမ္တြင္လည္း
တစ္ခါတစ္ရံ ဘူးသီးေၾကာ္ ေၾကာ္စားၾကသည္။ဟိုးတုန္းကေတာ့ ခုလိုမ်ဳိး အသင့္သံုးအေၾကာ္မႈန္႕ေတြေပၚ
ေသးသည္မဟုတ္ပါ။အိမ္နီးနားခ်င္းအေၾကာ္သည္အေဒၚႀကီးထံမွ မုန္႕ႏွစ္အနည္းငယ္ဝယ္ၿပီးေၾကာ္ရသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ညေနပိုင္းတြင္ေၾကာ္ၿပီး ညစာဟင္းအျဖစ္ ဘူးသီးေၾကာ္သုပ္ စားၾကသည္။


ဒီေန႔ ဘူးသီးေၾကာ္စားၾကမယ္ေဟ့....ဟု အေမမွာေၾကာ္ျငာလိုက္သည့္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္
ေယာက္စလံုး ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကို ခါတိုင္းထက္ ေမွ်ာ္ေမာေနရတတ္သည္။ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္
အရင္လို အရုပ္သည္မ်ား၊ဘူေဗာင္းသည္မ်ားေရွ႕တြင္ ေငးေမာမေနေတာ့....၊အိမ္သို႔သာ ဒုန္းစိုင္းေျပး
ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေမေမလည္း သူ၏ဘူးသီးေၾကာ္စီမံကိန္းကို
စတင္ေနၿပီျဖစ္သည္။မန္က်ီးမွည့္၊ငုတ္သီးပြ၊ၾကက္သြန္ျဖဴတို႕ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ အခ်ဥ္လည္းအသင့္ျဖစ္
ေနၿပီ၊အေၾကာ္တစ္ခ်ဳိ႕လည္း စကာဗန္းေလးထဲေရာက္ေနၿပီ..၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းစိမ္းကိုပင္
မလဲႏိုင္ပဲ ဗန္းထဲမွ ဘူးသီးေၾကာ္ပူပူေလးကို အခ်ဥ္ရည္ျဖင့္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုတို႔စားၾကသည္မွာ ေမေမမွ...
ဟဲ့ကေလးေတြ ညစာသုပ္စားဖို႔ခ်န္ဦး ဆိုမွ ရပ္ေလေတာ့သည္....။


~~~~~~~~~~~~~~


အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းညခင္းမ်ားတြင္ ေစာင္ေထြးေထြးေလးျခံဳၿပီး ေစာေစာ
အိပ္ေလ့ရွိသည္။မနက္ေစာေစာထ စာက်က္မည္ဆိုေသာအေၾကာင္းျပခ်က္က အိပ္ရာေစာစြာဝင္ဖို႕ရာ
ေကာင္းစြာလံုေလာက္သည္မဟုတ္ပါလား....။တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေစာေစာထၾကပါသည္။ညေန
ကတည္းက လွည္းက်င္းစုစည္းထားေသာအမႈိက္မ်ားႏွင့္အတူ သစ္တံုးႀကီးႀကီးတစ္တုံးကို မီးရိႈ႕ၿပီး မီးလႈံရင္း
စာက်က္ၾကေလ့ရွိသည္။အစ္မျဖစ္သူက အမွန္တကယ္စာက်က္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မီးဖိုတစ္ဖို
ႏွင့္ ေဆာ့ရင္း၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္အတူ မီးလာလႈံေသာ ေခြးႀကီးစုတ္ဖြားအား စရင္းျဖင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ
ေဆာင္းနံနက္ခင္းမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ပါသည္....။

~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းညသည္ ရွည္လ်ားလွပါသည္....။သို႔ေသာ္ ထိုထိုေသာ ေဆာင္းညမ်ားကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မက္
ရသည္။လသာေသာေဆာင္းညခင္းမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေတြ အိမ္ေရွ႔ေျမကြက္လပ္တြင္ ထိုင္ခံု
ေလးမ်ားခ်၍ မိသားစုဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေလ့ရွိ၏။ထိုစဥ္က ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေတြဘာေတြ ရွိသည္မဟုတ္ေသး၊
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္လားမသိ...၊အားလပ္ေနေသာ ေဆာင္းညခင္းမ်ားသည္ ေႏြးေထြးေသာ မိသားစု
အရသာကို အျပည့္အဝေပးစြမ္းႏိုင္ေလသည္။

ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ အေဖ၊အေမတို႕အိမ္ျပင္ထြက္ထိုင္ေလ့မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ေဆာင္းညခင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႕ထိုင္ခံုေလး၌ တစ္ေယာက္တည္းပင္ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ႏွင့္ အတန္ငယ္ကြာလွမ္းေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ နတ္ေတာ္၊ျပာသိုလမ်ားသို႔ေရာက္
ေလတိုင္း၊အသံမစဲပ႒ာန္းပြဲက်င္းပၿမဲပင္ျဖစ္ရာ၊ ညလူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ ပ်ံလြင့္လာတတ္ေသာပ႒ာန္းတရား
ကို နာၾကားရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေလစြ....။တိတ္ဆိတ္ရွည္လ်ားေသာ ေဆာင္းညလယ္တြင္
တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ရြတ္ဖတ္သြားေသာ တရားသံကိုနာခံရင္း ဒီကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ ဦးဇင္းဓမၼထင္ရဲ႕၊ဒီဦးဇင္း
ကေတာ့ ဦးဇင္းတိေလာကပဲျဖစ္မယ္...အစရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဦးဇင္းမ်ားျဖစ္ေလမလားရယ္လို႕
ခန္႔မွန္းေနတတ္ခဲ့သည္...။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ကၽြန္ေတာ္အရြယ္ေလးအတန္ရလာေတာ့ ယစ္ေရႊရည္ယမကာဟုေခၚေသာ သူရာအရက္ကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္
တတ္လာၿပီ..။အရက္သမားတို႔မည္သည္ ဥတုသံုးပါးစလံုးေသာက္တတ္ၾကသည္မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္ေတာ့ ေဆာင္းညမ်ားသည္သာ အျခားအျခားေသာညမ်ားထက္ ပိုလို႕ေသာက္ျဖစ္တတ္သည္။ပိုလို႕
ေသာက္ေကာင္းေနတတ္သည္။ည ကိုးနာရီထိုး၍ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ေလး ပိတ္သိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ စက္ဘီးကို
သြက္သြက္ေလးနင္းလို႕ လမ္းထိပ္သူရာဆိုင္သို႔ခ်ီတတ္စၿမဲပင္...၊ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း
သာ အရက္ကိုဇိမ္ဆြဲ၍ ေသာက္ေလ့ရွိသည္။ေစာင္ၿခံဳလို႕မေႏြးေသာရင္ကို သူရာရည္ျဖင့္ အေအးေပ်ာက္
ေစလ်က္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ေငးခ်င္ရာေငးရသည္မွာလည္း အရသာတစ္မ်ဳိးပင္....။


အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ အေမခူးခပ္ေပးထားေသာ ထမင္းကိုစားၿပီး အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာတြင္ထိုင္လ်က္
ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ဖြာကာ မၿပီၤးေသးေသာ အေတြးပန္ခ်ီကားကို ေဆာင္းညမ်ားတြင္ ဆက္လက္ေရးဆြဲေနမိ
တတ္သည္။ညလူေခ်တိတ္ခ်ိန္၊ ဟိုးအေဝးမွ ပ်ံလြင့္လာတတ္ေသာ၊ရပ္ကြက္တြင္းမွ ေက်ာင္းသားငယ္တို႕၏ တစ္စာစာတစ္အံအံစာက်က္သံစည္းခ်က္ကို နားေထာင္ရင္း၊ရင္ကြဲပုရစ္တို႕၏ တက်ီက်ီျမည္သံကိုမပ်င္းမရိ
အာရံုစိုက္ေနရင္း၊ ေဆာင္းည၏အေအးဓာတ္ကို တစိမ့္စိမ့္ခံယူရင္း ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားရသည္
မွာလည္း ခုခ်ိန္မွာ လြမ္းေမာဖြယ္ရာပင္.....။


~~~~~~~~~~~~~~~~

ယခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဆာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဝးတြင္ သူ႔အလိုအတိုင္း ေအးၿမဲေအးေနပါသည္။ေဝးေန
ေသာ္လည္း ေဆာင္း ဆိုသည့္အသံၾကားလိုက္ရရံုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးေအးျမမႈတုိ႔ ဝင္ေရာက္
စၿမဲပင္...။ေဆာင္းအေဝးတြင္ ရွိေနသည့္တိုင္ ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာထက္ ေဆာင္းရက္တို႔ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္
လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္လည္း ခ်မ္းေျမ႕ေအးျမေသာ ေဆာင္းနံ႔ျဖင့္ သင္းပ်ံထံုရီ
လ်က္......။

ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေႏြသည္ ပ်င္းရိ၊ၿငီးေငြ႔မႈ ကိုယူေဆာင္လာေလ့ရွိသလုိ၊ မိုး ကေတာ့ နာက်င္၊လြမ္း
ေမာစရာမ်ားကို ေဆာင္က်ဥ္းလာတတ္သည္။သို႔ေသာ္ ေဆာင္းသည္ကၽြန္ေတာ္အတြက္ၾကည္ႏူးစရာမ်ား၊
ေပ်ာ္ရြင္မႈကိုသာ လက္ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ေဆာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္
အခ်စ္ေတာ္ရာသီဥတုေလးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့သည္....။