" ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ေတာ့မည္...."
သည္အေတြး၊သည္အိမ္မက္မွာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းလိုလို၏အေတြးအိပ္မက္တစ္ခု ျဖစ္ေန
ပါလိမ့္မည္။အားလံုးအတြက္မဟုတ္ေတာင္ အမ်ားစုႀကီးအတြက္ေပါ့ေလ...။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျမန္မာ
ျပည္မွမထြက္ခြာခင္ကတည္းက ႀကိဳတင္မက္ထားႏွင့္သည့္အိပ္မက္တစ္ခုရယ္သာ.....။ဟုတ္သည္....၊
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ျပည္၊ျမန္မာစကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္စကား၊ျမန္မာ့ေရ
ေျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရေျမ.....၊သည္လိုဆိုေတာ့ သည္ေကာင္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ႀကီးမားလွပါတကားလို႕
ေတာ့ ေတြးမထင္လို....၊ကၽြန္ေတာ့္မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ အမ်ားသူငါ လို သာမာန္မွ်သာ..။သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္
ရဲ႕ ေနၿမဲေနလိုေသာ အင္နားရွားက အားႀကီးလွသည္ဟုဆိုရမည္...၊ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ရာ ေနရာ
ေဒသေလးကိုပင္ စိတ္အာရံုတို႕က တစြဲလန္းလန္းရွိလွ၏။
ေခတ္မွီဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္ေသာတိုင္းႀကီးျပည္ရႊာတစ္ခုတြင္ေရာက္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက
ႏံုခ်ာလွသည့္ ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္ေလးဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲရွိေနတတ္သည္။ဘိလပ္စကား ဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္မ်ားကို
မလႊဲသာလို႕ မတတ္တတတ္ႏွင့္ေျပာေနရသည့္တိုင္ ေမြးရာပါျမန္မာစကားကိုသာ အာေပါင္အာရင္းသန္
သန္ႏွင့္ ေျပာခ်င္သည့္စိတ္က ကဲေနတတ္စၿမဲ၊အံမခန္းႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားၾကား
သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည့္တိုင္ ရိုးစင္းလွသည့္ေရေျမေတာေတာင္မ်ားကုိသာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနတတ္
စၿမဲပင္....။
ဆိုေတာ့ မရည္ရြယ္ပါပဲႏွင့္ တုိုင္းျခားျပည္ရႊာသို႕ ေရာက္လာရသည့္ ပီဘိေတာသား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ေတာ့ ျမန္မာျပည္အိပ္မက္ဟူသည္ ညစဥ္မက္ခဲ့ရသည့္ အခန္းဆက္အိပ္မက္တစ္ခုသာ....။တိုင္းတပါးတြင္
ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္နီးပါး က်င္လည္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ယခုႏွစ္တြင္မေတာ့ျပည္ေတာ္၀င္အိပ္မက္ကိုအတည္
တက်အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ခိုင္ခိုင္မာမာဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ပထမေတာ့ တရုတ္ႏွစ္ကူးအၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ
လဆန္းပိုင္း၊အဲဒီေနာက္ဧၿပီလဆန္း၊သႀကၤန္အမွီေပါ့....၊သို႕ေသာ္အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေရြ႕ရျပန္သည္။
ေမလကုန္.....။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕မွ မေျပာင္းေတာ့ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။တလတိတိခြာ
ၿပီး ထြက္စာတင္သည္။ေလပ်ံလက္မွတ္၀ယ္သည္။၀ယ္တာေတာင္မွ အျပန္တစ္ေၾကာင္းစာပဲ၀ယ္လိုက္
သည္။
အစစအရာရာစီစဥ္ၿပီးကာမွ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကို အသိေပးလိုက္ေတာ့သည္။ေစာေစာစီးစီးေျပာလွ်င္ အား
လံုးက ၀ိုင္းဖ်က္ၾကလိမ့္မည္မွာ က်ိန္းေသ...။ဒါေတာင္မွ မိဘေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြအားလံုးက အၿပီးမျပန္ဖို႕ ၀ိုင္း
တားၾကသည္။ကိုယ့္အေပၚထားေသာ ေစတနာကိိိုိုုုုိုနားလည္ပါသည္။ဘာသာလည္း ႀကံဳေတြ႕ရမည္မ်ားကို
ေတြးမိၿပီးသားပင္၊လက္ရွိပစၥကၡအေျခအေနကလည္း ေငြပင္ေငြရင္းခိုင္ခုိင္မာမာမရွိေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္ ခက္ခဲေနမည္မွာ အေသအခ်ာ....။
ငါးႏွစ္တာကာလပတ္လံုး အကၽြမ္းတ၀င္ရွိေနၿပီျဖစ္သည့္ သက္ေတာင့္သက္သာအေျခအေနတစ္ရပ္ကို
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ၍ ခေရာင္းလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရမည္မွာ စင္စစ္မေတာ့ လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္...။
သုိ႕ေသာ္.....အဲ့သည္ ခေရာင္းလမ္းသည္ ယခုမွ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္လမ္းမဟုတ္....၊ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္ႏွင့္အသားက်ၿပီးသားလမ္းတစ္ခုသာ...။
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာ ဇာတိရပ္ရႊာေလးသည္ ငါးႏွစ္တာမွ် က်င္လည္ခဲ့ရာ တိုင္းႀကီးျပည္ႀကီးႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္
ပါက ခက္ထေရာ္လွသည္ ရႊာငယ္ေလးသာသာ....၊သုိ႕ေသာ္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္လို
လိုလားစြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားပင္.......။ဟုတ္
သည္.....၊ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ သက္ရွိ၊သက္မဲ့၊ျဒပ္ရွိ၊ျဒပ္မဲ့မ်ားအေပၚတြင္ တည္ရွိအပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏
သံေယာဇဥ္ခ်စ္ျခင္းမ်ား၊အလိုရွိအပ္၊ေတာင့္တအပ္ေသာခ်ဥ္ျခင္းမ်ားက ဘ၀၏အေကြ႕တစ္ခုကို သက္ေတာင့္သက္သာစြာ ခ်ဳိးေကြ႕လိုက္ႏိုင္ဖို႕ ႀကီးမားေသာတြန္းအားတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ေကြ႕ခဲ့ပါၿပီ....၊ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာလမ္းကေလးကို ေက်နပ္စြာတစ္ဖန္ေလွ်ာက္
လွမ္းရန္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေကြ႕ခဲ့ၿပီ။အဘယ္မည္ေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုတြင္ အဘယ္မည္ေသာ အေၾကာင္း
မ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အခ်ဳိးအေကြ႕တစ္ခုကို ထပ္မံခ်ဳိးေကြ႕ရမည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွန္းစ
တတ္ပါ....။ဤလမ္းကုိ ေနာက္တစ္ခါျပန္မေလွ်ာက္ေတာ့ဟူ၍လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပိုင္ပိုင္မခ်ခဲ့ပါ....။
ငါးႏွစ္တာက်င္လည္ခဲ့ရာ ေက်းဇူးတစ္စံုတစ္ရာ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္းေျမေလးကိုလည္း ေနာင္မလာေတာ့ဟု
ဖေနာင့္သံုးခ်က္ေပါက္၍လည္း မေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ပါ....။ကံဇာတ္ဆရာပစ္ခ်ရာေနရာမွာ တတ္ႏိုင္သ၍ ေရလိုက္ငါးလိုက္၊စိတ္၏ေစရာလည္းလိုက္ရင္း သြားလာလႈပ္ရွားေနရသူမ်ားမဟုတ္ပါလား....။
ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ရာ ေနရာေဟာင္း၊လမ္းေဟာင္း၊ဘ၀ေဟာင္းေလးမွာ ေပ်ာ္ကာ.....ေမာကာႏွင့္..........။
