“ဂြတ္ႏိုက္ လင္း.. ”
ေကာင္တာမွာ တစ္ေန့စာ စာရင္းေတြခ်ုပ္ေနတဲ့ အေရာင္းစာေရးမေလး လင္း ကို ျပန္ႏွုတ္ဆက္လိုက္ျပီး သူကား
ဆီသို့ ဆင္းလာခဲ့ျပီး အိမ္အျပန္လမ္းဆီသို့ကားကိုဦးတည္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ပါတယ္...။PIEလမ္းမျကီးေပၚ ေရာက္
တာနဲ့ကားကက္ဆက္ကိုဖြင့္လိုက္တယ္...။ထူးအိမ္သင္ရဲ့ျကယ္ေတြစံုတဲ့ည သီခ်င္းသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး နဲ့
ရင္ထဲအထိအေရာက္ဝင္လာခဲ့တယ္...။
အင္းးးးးးဒီေန့ ေအာက္တိုဘာ ၂၆ ရက္ေန့ပဲ....။
သူ့ဘဝရဲ့ တဆစ္ခ်ိုးအမွတ္တရေန့တစ္ေန့ပါလား....။လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္....ဒီလိုညမွာ သူေပ်ာ္ခဲ့သလား....၊
ဝမ္းနည္းခဲ့လား....၊သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...။အင္းးးးးးမမွတ္မိခ်င္ေတာ့တာ၊မမွတ္မိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ
ဆိုရင္ ပိုမွန္ေလမလား...။လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္၊ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူတို့ရဲ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနခဲ့တာပဲ...။
“ ......ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားရယ္...အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားရယ္.....” ထူးအိမ္သင္ရဲ့ကရုဏာသံက ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထြက္ေပၚေန
ဆဲ..သူ ကားကို လမ္းမျကီးေပၚမွ အိမ္ရွိရာ Eunos exit ဆီသို ့ ေကြ့ထြက္လာခဲ့ပါတယ္....။ေနာက္ ငါးမိနစ္ဆို သူ့ အိမ္ရွိရာသို့ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ဒါေပမယ့္သူအိမ္မျပန္ခ်င္ေသး...၊အထူးသျဖင့္ ဒီလိုညမ်ိုးမွာ သူ မျပန္ခ်င္ေသးပါ။
သူ့အတြက္ အိမ္ ဆိုတာ အေဆာက္အအံုတစ္ခုဆိုတာထက္ ဘာမွပိုလို့ အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာပဲ...။
သူ့အတြက္ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ျကိုေနမယ့္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနခဲ့တာပဲေလ...။
ဒါဆို ဘယ္သြားရေကာင္းမလဲ....။ကက္သရင္း ဒါမွမဟုတ္ စင္ဒီ့ဆီ ဖံုးဆက္ျပီး ကလပ္သြား၊ အမူးေသာက္လိုက္ရ
ေကာင္းေလမလား...။ဟင့္အင္း....၊သူ ပူတဲ့အရက္နဲ့ ေလာင္တဲ့ရမၼက္ေတြ ကို မတပ္မက္ မိေတာ့တာျကာခဲ့ျပီ..။
သူအခုခ်ိန္မွာ ေတာင့္တေနမိတာက ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ....။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာနဲ့ အေတြးထဲကို အရင္ဆံုးဝင္ေရာက္လာတာက ေအးခ်မ္းတဲ့အျပံုးနဲ့ အျမဲနားလည္မွုေပး
ႏိုင္ခဲ့တဲ့ေဖေဖ....။ခုေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းရာဘံုဘဝမွာ ထာဝရအိပ္စက္အနားယူသြားပါျပီ..။
ျပီးေတာ့ တည္ျကည္၊ျပတ္သားတဲ့၊အျမဲတင္းတင္းေစ့ထားတတ္တဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ့အတူ ႏူးညံ့တဲ့မ်က္ဝန္းေတြ
ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေမေမ...။ျပီးေတာ့......ျပီးေတာ့.....မြန္.....ျမတ္ႏိုးမြန္....၊အရည္လည္ေနတဲ့မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြနဲ့
ခ်စ္တဲ့ မြန္....။
ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွ စူးရွတဲ့ နာက်င္မွုေျကာင့္ သူ...အသက္ျပင္းျပင္းရွူရင္း ညာဘက္လက္ျဖင့္ ရင္အံုကိုဖိထား
လိုက္မိသည္...။ရင္နာရပါတယ္ေလ....။သူ ခ်စ္ခင္ရသူေတြ၊သူ့ကို ခ်စ္ခင္ခဲ့သူေတြအေျကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ယခုလိုျဖစ္ရတာျကာခဲ့ပါျပီ...။ေဆးရံုသြားျပီး ႏွလံုးကို စစ္ေဆးျကည့္ဖို့သူ မျကိုးစားခဲ့ပါ...။သူ ဘာျဖစ္ေနတယ္
ဆိုတာ သူအသိဆံုးမဟုတ္ပါလား...။
စိတ္မွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ သူ ကားေလးကို သူသြားေနျက အေရွ့ဘက္ကမ္းေျခဆီသို့ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနမိသည္။
ကမ္းေျခမွ ကားပါကင္တြင္ ကားရပ္ထားခဲ့ျပီး သူ ကမ္းေျခသို့ဆင္းလာခဲ့သည္။ကမ္းေျခကေတာ့ ခါတုိင္းလိုပင္
သူ့ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျကိုဆိုေနျမဲ...။ပိတ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ညဥ့္လည္းနက္လွျပီမို့ ကမ္းေျခတြင္ လူသူ
က်ဲပါးလွ၏။ထိုင္ေနျကေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညိွ ရွုိက္ဖြာလိုက္မိသည္။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ျကည့္မိေတာ့ “ ည ” ကား ျကယ္တို့ျဖင့္ စံုေနေလျပီ...။သူ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပကတိအေမွာင္...။
“ ေဖေဖ....၊ေမေမ.....၊မြန္ေရ....” သူ့ႏွုတ္မွ တိုးတိုးေလးရြတ္ဆိုေနမိပါတယ္....။စိုဆြတ္တဲ့ အေတြ့ေျကာင့္ ပါးျပင္
ကို စမ္းမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ.....။ဒီကမ္းေျခ၊ဒီေနရာ၊ဒီလိုညမ်ိုးမွာ သူမ်က္ရည္က်ခဲ့တာသံုးျကိမ္တိုင္ခဲ့ပါျပီ...။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္...။၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊သူ တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာ ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားပါေတာ့
သူတို့ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ကုန္ျကရသည္။ရည္မွန္းခ်က္ျကီးျကီးထားတဲ့၊ခ်မ္းသာျကြယ္ဝ
မွုကို လိုခ်င္တဲ့ သူ့အတြက္ေတာ့ အခုလို ေယာင္ခ်ာခ်ာအျဖစ္မခံႏိုင္ပါ...။ဒါနဲ့ သူ ဦးေလးတစ္ဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္
ရွိရာ ဒီႏိုင္ငံကို စြန့္စားထြက္ခြာခဲ့ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည္...။
ထိုစဥ္အခ်ိန္ကေတာ့ သူ့ထံတြင္ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုကလြဲလို့ ဘာမွမရွိခဲ့ပါ။ဘာျကိုတင္ျပင္ဆင္မွုမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့.....။
ကံေကာင္းသည္က ထိုစဥ္အခ်ိန္က ဒီႏိုင္ငံတြင္ တင္းျကပ္မွုေတြ ယခုအခ်ိန္ေလာက္မရွိေသး...။ဦးေလးတို့ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္စု ငွားေနေသာအိမ္တြင္ ခိုကပ္ေနရင္း သူ အလုပ္တစ္ခုရဖို့အတြက္ ျကိုးစားရသည္။
ဦးေလးျဖစ္သူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ကပင္ သာမာန္ဝပ္ပါမစ္သမားျဖစ္ေလေတာ့ သူ့အတြက္အကူအညီ မ်ားမ်ား
မေပးႏိုင္ခဲ့....။ေက်ာခ်စရာတစ္ေနရာ ေပးခဲ့သည္ကပင္ ေက်းဇူးတင္စရာမဟုတ္ပါလား...။
သူ ရသည့္ေနထိုင္ခြင့္ တလ အတြင္း အင္တာဗ်ူးမ်ားစြာဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။စကားေျပာေကာင္းေကာင္းမရသည့္၊
လုပ္ငန္းအေတြ့အျကံုမရွိသည္၊့ သာမာန္လူငယ္ေလးတစ္ဦးသာျဖစ္သည့္ သူ့အတြက္ အဘယ္မွာ အလုပ္ရႏိုင္
ပါမည္နည္း..။သည္လိုႏွင့္ ေနထိုင္ခြင့္ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္ေန့မတိုင္ခင္ သံုးရက္အလိုတြင္ သူ စတိုးဆိုင္ျကီးတစ္ခု
တြင္ အင္တာဗ်ူးဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူကအသက္ေလးဆယ္အရြယ္အမ်ိုးသမီးျကီးတစ္ဦး.....။သူမ ေမးသမွ် သူေကာင္းေကာင္း မေျဖ
ႏိုင္ခဲ့ပါ။သံုးေလးခြန္းေမးအျပီးမွာေတာ့ သူ့ကိုမေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းပါေျကာင္းေျပာပါေတာ့သည္။
သြားျပီ...။သူ၏ေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုးတမွ်င္ကို လက္လြတ္လိုက္ရျပီ...။ျမန္မာျပည္ကို မခ်မ္းသာမခ်င္း ျပန္မလာ
ဟု သူေျကြးေျကာ္ခဲ့မိသည္...။ခုေတာ့ အရွုံးေတြႏွင့္ သူအိမ္ျပန္ရေတာ့မည္...။
ရုတ္တရက္ သူ ထိုင္ခံုမွမထႏိုင္ခဲ့ေခ်....။သူ့ရင္ထဲတြင္ ခါးသီးေသာအရွုံး ႏွင့္နာက်င္ျခင္းေတြက တေျမ့ေျမ့
ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္....။“ မင္းျပန္လို့ရျပီေလ...” သူမ၏စကားသံက သူ့အတြက္ ဗံုးတစ္လံုးႏွယ္ ေပၚထြက္လာ၏။
ဟုတ္သည္....။သူျပန္ရေတာ့မည္...။သို့ေသာ္ သူမျပန္ခ်င္ေသး...။ “ မင္းမွာ ဘာအခက္အခဲ ရွိလို့လည္း...”
ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းတစ္ခုေအာက္မွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သားေကာင္ေလးတစ္ဦး၏ တိုးတိတ္ ရင္ဖြင့္သံတို့က
ထစ္ေငါ့စြာေပၚထြက္လာခဲ့သည္...။
“ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာပါ...။ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို အျပီးျပန္ရမွာပါ...။ကၽြန္ေတာ့္ေနထိုင္ခြင့္က ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ေလ...။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး...။အထူးသျဖင့္ အရွုံးေတြနဲ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး...”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမ၏ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အျကည့္ေတြကို ေက်ာခိုင္းရင္းသူျပန္လာခဲ့ရသည္။ညေနခင္း
တြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အျဖစ္ ကမ္းေျခသို့ လိုက္ခဲ့ဖို့ ေခၚသျဖင့္ သူ ဒီကမ္းေျခသို့ ပထမဆံုး အျကိမ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ဦးေလးတို့ ဝိုင္းဖြဲ့ေနသည့္ေနရာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚတြင္ တစ္ဦး
တည္း ထိုင္ရင္း ဘဝရဲ့အရွုံးေတြကို သူ...နင့္နင့္နဲနဲခံစားေနမိခဲ့သည္။နာက်င္ဝမ္းနည္းစိတ္တို့ေျကာင့္ မ်က္ရည္
က်ခဲ့ရသည္....။
“ ေဟ့ေကာင္.....ေဟ့ေကာင္....ဒီမွာဖံုးဝင္လာျပီ...မင္း လာမယ့္တနလၤာေန့ကစျပီး အလုပ္ဝင္ရမယ္တဲ့ဟ...”
ဦးေလးျဖစ္သူ လွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့စကားကို ရုပ္တရက္ သူသေဘာမေပါက္မိေသး...။သူဒီေန့ စတိုးဆိုင္အင္တာ
ဗ်ူးတစ္ခုပဲဝင္ခဲ့တာပဲေလ...။အဲဒီတစ္ခုကလည္း သူ့ကို ျငင္းဆိုခဲ့ျပီးျပီပဲ...။
“ မင္း မနက္ကသြားဗ်ူးတဲ့ စတိုးဆိုင္ကတဲ့...” ဦးေလးရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲစကားသံျကားေတာ့မွ သူ ရွင္းသြားေတာ့
သည္။ဝမ္းသာလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာမရွိေတာ့...။ အံျသျခင္းမ်ားစြာလည္းျဖစ္ရ၏။သို့ေသာ္ အကယ္၍ သူသာ အနာဂတ္ကို ႏွစ္အနည္းကယ္ခန့္ျကိုျမင္တတ္သူသာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အံျသျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ...။
ဤသို့ျဖင့္ သူ ၎စတိုးဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ဘဝကို တတ္ျကြေပ်ာ္ရြင္စြာ စတင္ခဲ့သည္။သူ့တာဝန္က
လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာျဖစ္သည္။ဆိုင္အတြင္း ေစ်းဝယ္သူတို့ဖြသြားသမွ်ကို စနစ္တက် ျပန္လည္ စီေပးရံု၊
ဖံုခါေပးရံု၊စင္မ်ားေပၚတြင္တင္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းေနပါက စတိုခန္းေလးအတြင္းမွ ထုတ္ယူျဖည့္
တင္းေပးရံုမွ်သာ...။
ဆိုင္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွအစ ဝန္ထမ္းအားလံုးက သူ့အေပၚ ခြဲျခားဆက္ဆံသည္ကို သူေကာင္းစြာ သတိျပုမိခဲ့သည္။
သို့ေသာ္ သူစိတ္မပ်က္ခဲ့ပါ..။ဆိုင္ရွင္သူေဌးမ မွ သူ့အေပၚနားလည္မွုေပးခဲ့သည္ပဲ...။သူ့အေပၚ ေကာင္းမြန္၊
ခ်ိုသာစြာဆက္ဆံေပးခဲ့သည္။သူ၏စကားေျပာတိုးတတ္လာေစရန္ သင္တန္းေတြတတ္ေစခဲ့သည္။ကားေမာင္း
သင္တန္းတတ္ေစ၍ လိုင္စင္ရယူေပးခဲ့သည္။ယဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရျပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူသည္ တစ္ကိုယ္
တည္းေနထိုင္သူ သူမ၏ လက္စဲြ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ...။သူမသြားလိုရာသို့ သူ လိုက္ပါေမာင္းႏွင္ပို့ေဆာင္ေပးရစျမဲ....။
ဒီလိုႏွင့္ တရက္မွာ သူတို့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ထိုညက သူ ေနထိုင္ရာ အခန္းသို့ ျပန္မအိပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ....။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က သူ ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္ခဲ့ပါသလား...။မွန္တာေျပာရလွ်င္ သူေက်နပ္ခဲ့၊ေပ်ာ္ရြင္ခဲ့သည္မွာအမွန္..။
သူ့စိတ္ထဲတြင္ ေငြရဖို့၊သူ့ေလ်ာက္လွမ္းေနသည့္လမ္းေျကာင္းေျဖာင့္ျဖူးေနဖို့သာ အာရံုရွိေနခဲ့သည္။ဒီကိစၥႏွင့္
ပတ္သက္၍လည္း ဒီႏိုင္ငံ၏ဓေလ့၊ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုဟုပဲ သူခံယူထားခဲ့သည္။သူ့အတြက္အခ်ိန္တန္လွ်င္ အရာ
အားလံုးကိုခြဲခြာ၍ အိမ္ျပန္မည္မဟုတ္ပါလား...။
သို့ႏွင့္ သူ၏ပါမစ္သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးေတာ့မည္...။တေန့တြင္ သူမက သူႏွင့္လက္ထပ္ဖို့ေျပာလာေတာ့
သူ အံျသျခင္းျကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ဒါသူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အေျခအေနတစ္ရပ္ႏွင့္ ထိတ္တိုက္ေတြ့ဆံုလိုက္ရျခင္း
ပင္...။သူဘာလုပ္ရမည္နည္း...။သူ့တြင္ေရြးခ်ယ္စရာေရာ အမွန္တကယ္ရွိပါရဲ့လား..။ျပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္
လက္ရွိဘဝမွာ သာယာေနမိျပီ...။
သူလြယ္လြယ္ပင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္...။သူ သူမႏွင့္လက္ထပ္မည္။ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူေတာ့မည္...။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ကိုဖြင့္ေျပာဖို့ရာ သူအေတာ္အားေမြးယူရသည္...။အထူးသျဖင့္ ေမေမ...။ေဖေဖကေတာ့ သူ့ကို
နားလည္ေပးမွာေသခ်ာသည္။ထင္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ေဖေဖက “ မင္းအရြယ္ေရာက္ျပီပဲ...။ကိုယ္ဘာ
လုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုယ္သိရင္ ျပီးတာပဲေလ...၊တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ လူဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ပ်ိုးသမွ်ကို ကိုယ္ရိတ္
သိမ္းရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သားသိထားေပါ့ေလ...” ဟုပဲေျပာခဲ့သည္..။
“ ေအး ငါေသရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွမလာနဲ့၊မင့္အေျကာင္းလည္း ေနာက္ငါမျကားခ်င္ဘူး...။နင့္မွာ ခံစား တတ္
တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိေသးရင္ေတာ့ ငါ မိျဖူတို့သားအမိကို ဘယ္မ်က္ႏွာနဲ့ ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာေတာ့ ေျပာခဲ့...”
ေမေမ့စကားေတြက သူ့အတြက္ေတာ့ ရင္ဝကို ျမားအစင္းစင္းခ သလိုခံစားခဲ့ရသည္။ဟုတ္သည္...။သူေမ့ထား
ခဲ့သည္...။မေမ့ႏိုင္သည့္တိုင္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္....။
မြန္.....။
သူ၏ ေက်ာင္းတတ္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေလး....၊ငယ္စဥ္ကတည္းက တလမ္းတည္းအတူေနလာခဲ့သည့္ ငယ္ေပါင္း။ ဆယ္တန္းအေရာက္မွာ သူတို့ႏွစ္ဦး ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ျကသည္။ခ်စ္သူျဖစ္ျပီး ေျခာက္လပင္မျကာ၊ႏွစ္ဘက္မိဘ
ေတြသိသြားခဲ့သည္။အေမတစ္ခု၊သမီးတစ္ခု ဘဝမွာ မြန့္ေမေမက ေက်နပ္သေဘာတူခဲ့သည္။ေဖေဖႏွင့္ေမေမ
တို့ကမူေျပာစရာမရွိေတာ့...။နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ မြန္ရည္သည့္၊အျမဲအားငယ္၊ရွက္ရြံ့ေနတတ္သည့္ မြန့္ကို
နကိုကပင္ သူတို့သမီးငယ္ေလးလိုသေဘာထားခဲ့သည္ပဲ...။တစ္ေန့တြင္ လက္ထပ္ေပးဖို့ သေဘာတူခဲ့ျကသည္။
“ မြန္ေရ.....။ငါ့ကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ့....။ဒီဘဝတင္မဟုတ္၊ေနာင္ဘဝအဆက္ဆက္ နင္..ငါ့ကို ခြင့္မလြတ္ပါနဲ့ေနာ္...”
ထိုညက သူတစ္ေယာက္တည္း ဒီကမ္းေျခမွာ လာထိုင္ျပီး မ်က္ရည္ျဖိုင္ျဖိုင္က်ရင္း တိုးတိုးရြတ္ဆိုမိခဲ့သည္...။
ဒီေနာက္တြင္ေတာ့ သူ့ဘဝသည္ လက္ညိုးညႊန္ရာေရ မျဖစ္သည့္တိုင္ လိုတိုင္းရႏိုင္သည့္ဘဝ....။အတိတ္ကို သူ
ေမ့ထားလိုက္ျပီ....။အနာဂတ္ကို သူမစဥ္းစားေတာ့...။ႏိုင္ငံတလြား ဆိုင္ခြဲအေတာ္မ်ားမ်ားရွိေသာ လုပ္ငန္းရွင္
သူေဌးေလးဘဝကို သူေရာက္သြားခဲ့သည္။အရွင္ေမြးေတာ့ သူေနခ်င္းျကီးခဲ့ျပီ...။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္မွာေတာ့ သူ၏ေက်းဇူးရွင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္...။ရွိရွိသမွ်ပစၥည္းဥစၥာတို့၏ ထက္ဝက္တိတိကို
သူပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့သည္။သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ့ဘဝသည္ ေမ်ာလြင့္ေနေသာ တိမ္တိုက္ပမာပင္...။
သူေနခ်င္သလိုေနခဲ့သည္.....။ေသာက္သည္....။စားသည္...။မိန္းမေခ်ာေလးေတြကို ထည္လဲတြဲခဲ့သည္...။
သို့ေသာ္ သူမေပ်ာ္ေတာ့....။သူ့တြင္ေပ်ာ္စရာတို့ရွားပါးလာခဲ့ျပီ....။အရာရာကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သူဘာလိုခ်င္သလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိေတာ့...။သူကိုယ္တိုင္ပင္ သူလိုခ်င္ေနသည့္အရာကို မသိႏိုင္ခဲ့ျပီ...။
သူ...တစ္စံုတစ္ရာကို လိုက္ရွာေနခဲ့သည္...။ျပင္းျပေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းျဖင့္ သူလိုက္ရွာမိခဲ့သည္...။သို့ေသာ္
ထိုအရာကား သူက်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္မရွိ.....။ထိုအရာကား သူႏွင့္အေဝးဆံုးမွာ က်န္ခဲ့ျပီ....။သူ ထား
ခဲ့သည့္ေနရာတြင္ပင္ ထိုအရာကားက်န္ေနခဲ့ေခ်ျပီ...။သူျပန္လွည့္ဖိုရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့...။
သူစိုက္ပ်ိုးခဲ့သည့္ သီးႏွံကို ယခုခ်ိန္တြင္ သူရိတ္သိမ္းရေခ်ျပီ....။
အရာရာကား သူ့အတြက္ျပီးဆံုးေလျပီ...။
သူ..ရွင္လ်က္ႏွင့္ေသရျပီ....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဤတြင္ျပီး၏ ဟူ၍၎၊ ဤတြင္မျပီးေသး ဟူ၍၎ ယူေသာ္ရ၏
9 comments:
ၿဖစ္တတယ္ပါတယ္။ ေနာင္းေနာင္တေတြ ..စိတ္မေကာငး္စရာပါဘဲ။
သူ႕အတၱေတြက သူ႕၀ိဥာဥ္ကိုျပန္သတ္လိုက္တာပဲေပါ့... ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ ဖတ္ေကာင္းပါတယ္။
အင္း ေမာင္ေလး ေရ
ျဖစ္တတ္တဲ႕ သဘာဝေလး ေတြကို လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္
ဘဝ ဆိုတာ ဘာဘႀကီးမွန္းကိုမသိဘူး
ခင္တဲ႕
အမေရႊစင္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ေငြနဲ႕လဲလိုက္ရတာဘဲေနာ္။
စိတ္မေကာင္းစရာ
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားၾကီးရွိလိမ္႔မယ္ေနာ္
ရွင္လွ်က္နဲ႕ေသရတဲ႕ဘ၀ကိုေတာ႕ မၾကံဳခ်င္ဘူး
ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမွာ ခံစားရတယ္..
ဟုတ္တယ္...အရမ္းကို ခံစားရတဲ့ Post ေလးပါ။
အားလံုး အတြက္ေပါ့။ ေသခ်ာတာက ဘယ္သူမွေတာ့
မမွားခဲ့ဘူး။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ...ရိတ္သိမ္းဖို ့ႀကိဳးစားတာထက္
တန္ဖိုးရွိ အပင္သစ္ေတြ ပ်ိဳးခ်လို ့ႀကိဳးစားလာႏိုင္ပါေစ။
တကယ္ကို ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ေနာင္တေတြ ပိုက္ရင္း မွိုင္အတိ
ျဖစ္ေနမဲ့အစား ေနာက္ထပ္ ေနာက္တေတြ အသစ္မရေတာ့ေအာင္
ေလွကားသစ္တစ္ခုကို မနက္ခင္းအလင္းႏွင့္အတူ ေအာင္ျမင္စြာ
တတ္ေရာက္ႏိုင္ပါေစေလ။....:)
....ခင္မင္လွ်က္..ခင္မာလာေအာင္..:)
အင္းးဖတ္ရင္းနဲ႕ရင္ေမာလိုက္တာေလ..
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္သတ္မိလိုက္တယ္ဆိုတာ
ဒီလိုမ်ိဳးဘဲထင္တယ္...
ဒါေပမဲ့တကယ္လက္ေတြ႕အျပင္သာဆိုရင္ေတာ့...????
ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးက ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ရိွတယ္။
တကယ္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ခ်င္တယ္။
မိဘေတြေရာ ခ်စ္သူေရာ ရိွတဲ့ အရပ္မွာ အမ်ားနည္းတူ
ရွင္သန္ေနထိုင္လိုက္တာမွ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ရိွေစမွာပဲ။
ရုန္းကန္ရလို႔ ေခြ်းစက္က်ရရင္ေတာင္ တန္တယ္ မဟုတ္လား။
ပိုစ့္ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းဖူး
ေငြရွိတိုင္းစိတ္မခ်မ္းသာနုိင္ဖူးေနာ္
မိုးကေတာ့ေငြနဲ့ဝယ္လို ့မရနုိင္တဲ့အရာေတြကို ပိုတန္ဖိုးထားမိတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာမွဳမရွိတဲ့ဘဝကေတာ့ အသက္ရွင္ေနတာအဓိပ္ပါယ္မရွိသလိုပါပဲ။
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
ပိုစ့္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ.။ ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး.. ကိုယ္ေရြးျခယ္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပဲေလ၊ ေနာင္တမရရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့..။
Post a Comment