လည္ျပန္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္.......

ဘာလိုလိုနဲ႕ ၂၀၁၂ ေတာင္ကုန္ပါေတာ့မယ္....။၂၀၁၂ႏွစ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ျဖတ္ကနဲ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္
မိတယ္....။ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္မထူးျခားပါဘူး....၊အျခားႏွစ္ေတြလိုပါပဲ....၊ခ်စ္လိုက္၊မုန္းလိုက္၊မဲ့လိုက္
ၿပံဳးလိုက္၊ေပ်ာ္လိုက္၊ညစ္လိုက္ ေပါ့....။ဒိုင္ယာရီေတြဘာေတြလည္း ေရးက်င့္မရွိေတာ့ ဘယ္လ မွာဘာေတြ
ျဖစ္သလဲဆိုတာလည္း ရက္စြဲနဲ႕တစ္ကြ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...၊ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေတာ့ ႏွစ္ကုန္ကာနီးတိုင္း
အသစ္ဝယ္တာပါပဲ...၊ဇန္နဝါရီလလည္ေလာက္ေနာက္ပိုင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာ အလြယ္တကူေကာက္မွတ္
လိုက္တဲ့ ဖံုးနံပတ္တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလေလာက္၊အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကိန္းဂဏန္းတစ္ခ်ဳိ႕ေလာက္ကလြဲလို႕
ဘာစာမွမရွိတာက ႏွစ္တိုင္းပဲ....၊ဒီႏွစ္ေတာ့ ပိုက္ဆံအကုန္ခံ၊စားပြဲအရႈပ္ခံပီး မဝယ္ေတာ့ဘူး..... :))))။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုန္လြန္ေတာ့မယ့္ ၂၀၁၂ကို တစ္ခ်က္ေလးေတာ့ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ....ေနာ့....။
ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ျဖစ္တယ္....။၃ႏွစ္ၾကာမွ ျပန္ေရာက္ျခင္းပါ...။ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိ္င္းပဲလို႕ေျပာရမယ္...မေျပာင္းလဲေနေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားနဲ႕လို႕ ေျပာရမလား၊ေျပာင္းလဲေန
ေသာ မေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားနဲ႕ လို႕ ေျပာ၇မလားပဲ...။ေလဆိပ္က အေကာက္ခြန္အရာရွိက ညီေလး...အကုိ႕
ဖို႕လည္း နဲနဲလုပ္ခဲ့ဦးေလကြာ....လို႕ ေျပာၿမဲပါပဲ...။ေလဆိပ္က တက္ဆီေတြကလည္း ဧည့္သည္ကို ဝိုင္း
အမဲဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ...။ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း ဖံုေတာထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္ၿမဲပါပဲ....။
အေမ့အိမ္ေလးကလည္း အေဝးေရာက္သားငယ္ကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုၿမဲ.....။ဘာပဲေျပာေျပာ အေျခအေန
ေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ျဖစ္တာ ၂၀၁၂ ႏွစ္ရဲ႕ေက်နပ္
စရာ ဆိုပါစို႕.....။

ျမန္မာျပည္ အျပန္ခရီးမွာ ကမာၻဒီးယားႏိုင္ငံ စီရမ္ရိ ကိုဝင္လိုက္ေသးတယ္...။သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္
ေလးပါ...။အြန္လိုင္းမွာ ခင္ရတဲ့ မွ်စ္ နဲ႕ လည္း ညီအကိုေတြလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တဲ့ ခရီးပါပဲ။ကိုယ္သိပ္ေရာက္
ခ်င္တဲ့ အန္ေကာဝပ္ ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ရတယ္...။အစစအရာရာလည္း အဆင္ေျပခဲ့တယ္...။စီရမ္ရိ ကုိ
ေနာက္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ထပ္သြားခ်င္ေသးရဲ႕...၊ေရာက္ျဖစ္မယ္ဆိုေတာင္ ၂၀၁၂ ခရီးစဥ္နဲ႕
ေတာ့ တူမယ္မထင္ေတာ့ဘူး...။ဘာလို႕ဆို မွ်စ္က ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားၿပီေလ......။

လုပ္ငန္းခြင္မွာကေတာ့ သိပ္အထူးျခားႀကီးမဟုတ္ပါဘူး...၊လူသစ္ေတြေရာက္လာတယ္...၊လူေဟာင္းေတြ
ထြက္သြားတယ္....။ကို္ယ္လည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ စီနီယာျဖစ္လာၿပီ...၊ဖိစီးမႈေတြကေတာ့ ရွိေနၿမဲပဲ...၊အရင္
ကထက္စာရင္ေတာ့ ဖိစီးမႈေတြနဲ႕ ေနသားက်ေအာင္ေနတတ္လာၿပီလို႕ဆိုရမယ္....။အရင္ႏွစ္ေတြကလို
အလုပ္ေျပာင္းဖို႕ သိပ္မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ဘူး...။ကိုယ္အသားက်ေနတဲ့ လက္ရွိအလုပ္မွာပဲ မေပ်ာ္ ေပ်ာ္
ေအာင္ ေနတတ္လာၿပီလို႕ ေျပာရမယ္နဲ႕တူရဲ႕....။ေနာင္ႏွစ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္အၿပီးျပန္ျဖစ္မလားမသိ...။
ျပန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၂၀၁၂ ဟာ ကိုယ့္အတြက္ စကၤာပူမွာ ေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္.....၊
ဘာလို႕ဆို ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျပန္ျဖစ္မယ္...၊သႀကၤန္မတိုင္ခင္ေပါ့....၊မျပန္ျဖစ္ဘူးဆိုရင္
လည္း ၂၀၁၄ ထိ အနဲဆံုး ရွိေနမွာရယ္....။

ႏွစ္လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ မေလးရွားကို ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္၊ေျပာရရင္ စကၤာပူေရာက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္
အတြက္ကေတာ့ မေလးရွားဆိုတာ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္ ဥဒဟိုသြားလာေနတဲ့ ေနရာ...၊စာဖြဲ႕ေလာက္စရာကို
မဟုတ္တာပါ....။ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မေလးရွားဟာ ထူးျခားပါတယ္...။ဘာလို႕ဆို အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္
ခ်စ္ခင္ ရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာကိုး.....။ကိုယ္ သူတို႕ကို ခ်စ္သလို သူတို႕က ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္ လို႕
(ယူဆရတာပါပဲ.... :))) ခံစားရေတာ့ မေလးရွားကို အခြင့္သင့္တိုင္း သြားခ်င္မိရဲ႕....၊အင္း...ျမန္မာျပည္ကို
ျပန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ မေလးရွားဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ခရီးမိုင္ေဝးကြာလြန္းတဲ့ အရပ္ေဒသျဖစ္သြားမွာပါပဲ....။

၂၀၁၂ မွာ ကိုယ့္အတြက္အခ်ိန္အေပးျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ေဖ့ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာပါ...။အားလပ္ခ်ိန္ရဲ႕
ထက္ဝက္ေက်ာ္ကို သူကသိမ္းပိုက္လိုက္ပါတယ္..၊ဒါေတာင္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ မၾကာခဏဆိုလိုသလို ေဖ့ဘြတ္ကို
ပိတ္ထားတာပါ...၊ဒါေပမယ့္ မေနႏိုင္ပါဘူး...၊ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သြားသြား
ေခ်ာင္းရင္းနဲ႕ ျပန္သံုးမိတာပါပဲ....။ပံုရိပ္ေယာင္ကမာၻမွာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစတာက ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္း
က်ဳိးေပးသလား၊ဆိုးက်ဳိးေပးသလား....ဆိုတာ မၾကာခဏစဥ္းစားမိတယ္...၊ေတြးမိသေလာက္ကေတာ့
ေကာင္းက်ဳိးနဲ႕ဆိုးက်ဳိး ဒြန္တြဲေနတာပါပဲ....၊ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္တစ္ေယာက္အတြက္ ပံုရိပ္ေယာင္ကမာၻ
ဟာ ပိုလို႕အထီးက်န္ေစတာေတာ့အမွွန္ပဲ...၊ခုဆို ကိုယ့္မွာ အျပင္ထြက္ဖို႕ အေၾကာင္းမယ္မယ္ရရကိုမရွိ
ေတာ့ဘူး...၊ျပင္ပကမာၻကလူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖို႕ထက္၊ပံုရိပ္ေယာင္ကမာၻသူ/သား ေတြနဲ႕ စကားလံုးေတြ ဖြဲ႕
သီဖို႕ ကို ပိုလို႕အာရံုက်ေနမိတယ္....၊အက်ဳိးရလဒ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ပိုလို႕အထီးက်န္သြားေစတာပဲျဖစ္
တယ္....။လာမယ့္ ႏွစ္မွာေတာ့ ေဖ့ဘြတ္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ေလ်ာ့ခ်ျဖစ္ပါမယ္...၊အင္း...ျမန္မာ
ျပည္ျပန္ရင္ေတာ့ သူ႕အလိုလို ေလ်ာ့သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲေလ....။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဘေလာ့ဘက္ကိုအေတာ္အာရံုနည္းသြားတယ္...၊ေရးခ်င္တာေတြကေတာ့ ရင္ထဲမွာအျပည့္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ခ်ေရးလိုက္ဖို႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပါဝင္စားမႈနည္းေနတယ္၊အေၾကာင္းအရာလည္းရွိတယ္၊
ေရးခ်င္စိတ္လည္းရွိတယ္....၊ေရးဖို႕လည္းႀကိဳးစားတယ္...၊အခ်ိန္လည္းရေနတယ္...၊ဒါေပမယ့္ လံုေလာက္
တဲ့ အာရံုစူးစိုက္ႏိုင္မႈမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္....၊အာရံုေတြက ေဖ့ဘြတ္မွာပဲတစ္ဝဲလည္လည္ရယ္...၊လာမယ့္ႏွစ္
မွာေတာ့ ဒီထက္ပို အာရံုစူးစိုက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲဗ်ာ....။

ေငြေရး၊ေၾကးေရး၊စီးပြားေရး၊သမီးရည္းစားအေရးကေတာ့ အရင္အတိုင္းမေျပာင္းမလဲပါဘူး...၊ပိုက္ဆံက ရွာ
ရခက္ေနဆဲ...၊သံုးရလြယ္ေနၿမဲပါပဲ...၊စုမိေဆာင္းမိဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွမရွိ...၊၂၀၁၂ နွစ္မွာလဲ မရွိပါဘူး။
လစာလည္း ႏွစ္စဥ္တိုးပါတယ္...၊ေငြပိုေငြလွ်ံလည္းႏွစ္စဥ္မရွိပါဘူး.... :)))။ၿခံေလးတစ္ကြက္ဝယ္ဖို႕ကို
လည္း အစ္မေတာ္က ဂ်ီးမ်ားေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ဘယ္လိုသေဘာလဲေတာ့မသိ
ဟိုၿခံဆိုလည္း သရဲေျခာက္တယ္...၊ဒီၿခံဆိုလည္း အရႈပ္အရွင္းရွိတယ္ နဲ႕ ဝိုင္းဝန္းၿပီး အႀကံေကာင္းေတြ
ေပးၾကေတာ့ အစ္မက ဝယ္မေပးရဲဘူး...၊ဒါနဲ႔ ၿခံေျမေဟ့ဆို ပန္းအိုးထဲက ေျမေတာင္မပိုင္တဲ့ ဘဝပါ....။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးသေဘာက်ပါလ်က္နဲ႕ ေစ်းႏႈန္းေလးလည္း သင့္တင့္ပါလ်က္နဲ႕ မဝယ္လိုက္ရတဲ့
ၿခံေတြမ်ားလွၿပီ...၊သြားၾကည့္၊စံုစမ္းလုပ္ေနရတဲ့ အစ္မကို အားနာတာေၾကာင့္ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းလည္း
မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...၊

သမီးရည္းစားအေရးလည္း ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ...၊ဟိုလိုလုိဒီလိုလိုေတြလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ေျပာင္းပါတယ္...၊မိန္းမယူဖို႕မစဥ္းစားေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အေပ်ာ္ကေနတစ္ဆင့္ အပ်က္အဆင့္ေရာက္
ေအာင္ တစ္ဆင့္တက္မလွမ္းပါဘူး...၊ၾကာေတာ့ သူတို႕လည္း ကိုယ့္ကို စိတ္ကုန္လာမွာေပါ့ေလ........။
ရွင္..... ေယာက်ၤားမဟုတ္ဘူး....ေယာက်ၤားမဟုတ္ဘူး....စိတ္နာတယ္...လို႕သီခ်င္းေလးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကို
ေက်ာခိုင္းသြားပါေတာ့တယ္...၊ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဝမ္းနာကိုယ္သာသိပါတယ္...၊ကိုယ့္မွာ တာဝန္ယူ
ခ်င္စိတ္မရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္ေရာ၊ကိုယ္ပါ နစ္နာေအာင္မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ေနတာပါ...။ဘာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းလည္းနဲစရာမလို၊အားလည္းနာစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...၊အားနာလို႕ခါးပါတာ အျခားေနရာ
မွာလည္း မသင့္ေတာ္သလို အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း မသင့္ေတာ္ဘူးမဟုတ္လား...ရဲေဘာ္..... :))))
ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၁၂ကုန္ကာနီးအထိ လူပ်ဳိႀကီးဘဝ ကို ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ပါရဲ႕..... :)။

အေပါင္းအသင္း သယ္ရင္းဆက္ဆံေရးကလည္း ေအးေဆးပါပဲ...၊ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္အလိုမလိုက္ဘူးဆို
ၿပီး ဖရန္႕လစ္ ထဲက ပယ္ႏႈတ္လိုက္ရသူဆိုတာ ရွားရွားပါးပါး တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စပဲရွိပါရဲ႕...။
အြန္လိုင္းေပၚမွာ အစအနရွာမရေအာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့သယ္ရင္းေတြကိုလည္း အၿမဲလိုလိုသတိရေန
ဆဲပါ...၊လက္ရွိသယ္ရင္းေတြကိုလည္း ေပ်ာ္ေအာင္ထားပါတယ္...၊ပိုက္ဆံေခ်းတဲ့အလုပ္ကလြဲလို႕ေပါ့ေလ...၊
မႏိုင္ဝန္ဆိုတာ ထမ္းေကာင္းတဲ့အရာလို႕ ဘယ္တုန္းကမွ ခံယူမထားလို႕ပါ....:D။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဝက္သိုးခ်ဳပ္ေပါ့ေလ....အဲ....ေယာင္လုိ႕....:))) ၂၀၁၂ကို ခ်ဳပ္လိုက္ရင္
အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးသြားတာကလြဲလို႕ ကုသိုလ္လည္းမစုမိပါဘူး၊ပညာလည္း တိုးပီးမရွာမိပါဘူး၊ပစၥည္း
ဥစၥာဆိုရင္လည္း အဖိုးတန္ရယ္လို႕ လက္ထဲမရွိပါဘူး...၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ...၊
ေျပာရရင္ ၂၀၁၂ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေပါ့ေပါ့ေလးေန...၊ေပါ့ေပါ့ေလးစား ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ အသက္ႀကီးသြား
ပါတယ္...၊အခုလည္း ဒီေနရာကေန ၂၀၁၂ ကို ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္...........

တာ့တာ ပါ.....၂၀၁၂ ေရ........................လို႕.......။

( တူမေတာ္ပစ္ပစ္တဂ္လို႕ ေရးျဖစ္ပါတယ္...၊ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေရးမလို႕ ႀကံေနတာရယ္...။သူတဂ္
လိုက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေရးျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ...၊အဲဒီအတြက္ စီအိုင္ေအပစ္ပစ္ ကို ေက်းဇူးတင္ရပါ
ေၾကာင္း....... :))))

ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲ ေတးဆိုငွက္ေလးမ်ား အေၾကာင္း

ဘင္တန္ကၽြန္းမွာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္..။(ဦး)တင္ေမာင္ျမင့္ ဘာသာျပန္
ထားတဲ့ ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။မူရင္းစာေရးဆရာက Harper Lee ျဖစ္ၿပီး၊
To Kill A Mockingbird ပါ....။၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး ၁၉၆၁ခုႏွစ္မွာ ပူလစ္ဇာဆု ရခဲ့ပါ
တယ္....။၁၉၈၂ခုႏွစ္အထိ အုပ္ေရ၁၅သန္းရိုက္ႏွိပ္ခဲ့ရတယ္လို႕ဆိုတယ္ခင္ဗ်....။၁၉၆၂ မွာ မင္းသားႀကီး
 ဂေရဂရီပတ္ နဲ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးခဲ့ၿပီး ဂေရဂရီပတ္ရယ္၊ဇာတ္ညႊန္းဆရာရယ္ ေအာ္စကာဆု ရခဲ့ပါတယ္....။

ဒီဇာတ္လမ္းကို စာေရးသူေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း၊Alabama ျပည္နယ္မွ Monroeville
ၿမိဳ႕ေလးကို အေျခခံလို႕ သူ႕မိသားစုနဲ႕ အိမ္နီးနာခ်င္းေတြရဲ႕အမူအက်င့္ ဓေလ့စရိုက္ေလးေတြကို ေဖာ္ညႊန္း
ေရးသားထားတယ္လို႕ ဆိုတယ္ခင္ဗ်....။စာေရးသူ ၁၀ႏွစ္သမီးအရြယ္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ အခ်ိန္ကာလမ်ား မွာ
ျဖစ္ပါတယ္...။

ဇာတ္လမ္းေလးက ရိုးရိုးေလးနဲ႕လွတယ္ခင္ဗ်၊အဓိကဇာတ္ေဆာင္ ၆ႏွစ္သမီးေလးစေကာက္ရယ္၊သူ႕အကို
၁၀ႏွစ္သားေလး ဂ်င္မ္ရယ္၊သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း ၇ႏွစ္သားေလး ဒီလ္ရယ္ နဲ႕ စေကာက္တို႕ အေဖ မုဆိုးဖို၊
တရားရံုးေရွ႕ေနႀကီး အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ တို႕ကိုဗဟိုျပဳလို႕ အျခားေသာ ေမကြမ္းၿမိဳ႕သူ၊ၿမိဳ႕သား၊ သူတို႕ရဲ႕
အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားနဲ႕ ဝန္းရံၿပီး ဇာတ္လမ္းကို တည္ေဆာက္ထားပါတယ္...။၆ႏွစ္သမီးေလး စေကာက္က
ဇာတ္လမ္းကိုျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုစံ ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္...၊ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စာေရးသူက တတိယနာမ္စားအျဖစ္
လံုးဝဝင္မေျပာပဲ၊သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကို စေကာက္၊ဒါမွမဟုတ္ အျခားဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္
ေယာက္အေနနဲ႕ပဲ ေျပာသြားပါတယ္..။အဲဒီဇာတ္ေဆာင္ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္၊အဲဒီေနရာက ေခတ္
ကာလအေျခအေနတစ္ရပ္မွာ သူ႕အလိုအတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကတာရယ္ပါ....။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးဟာ ေခတ္နဲ႕လူေတြရဲ႕ အညမည သေဘာတရားတရပ္ကို လွစ္ဟျပ
လိုက္ျခင္းလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆမိရဲ႕....။ေခတ္ အေၾကာင္းေျပာလိုက္ရင္ လူေတြအေၾကာင္းပဲမဟုတ္
ဘူးလားဗ်ာ....။ေခတ္နဲ႕ လူ ဆိုတာ ကမ္း နဲ႕ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းလိုပါပဲ....။ကမ္း ဟာ ေရစီးတစ္ခုကို ဖန္တီး
ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တယ္...၊အဲ့ေရစီးေၾကာင္းကပဲ ကမ္းေတြကို တိုက္စား၊ေသာင္ဖို႕  သြားတယ္မဟုတ္ပါ
လားဗ်ာ....။တစ္ခါတစ္ရံၾကေတာ့လည္း ေရစီးေၾကာင္းက တိုက္စားဖို႕ရာ မတတ္သာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္
ႀကီးေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ေကြ႕ေကာက္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားရသလိုပဲ...၊ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာလဲ ေခတ္ေရစီး
ေၾကာင္းကို ႀကံႀကံခံအန္တုခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္....၊ေရွ႕ေနႀကီး အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ပါ....။

ေနာက္တစ္ခုက အား ပါလွတဲ့ စကားလံုးမ်ားကို ဒီဝတၳဳေလးမွာျမင္ေတြ႕ရပါတယ္....၊မူရင္းဝတၳဳထဲကစကား
လံုးေတြဆို ပိုမိုေျပာင္ေျမာက္ၿပီး ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ပိုမိုေပၚလြင္ေစႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္
(ဦး)တင္ေမာင္ျမင့္ ဘာသာျပန္ထားတာကလည္း သိပ္ကိုေကာင္းလြန္းေတာ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ အရသာကို
ခံစားမိပါရဲ႕.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ကၽြန္မအကိုဂ်င္မ္ ဟာ အသက္ ၁၃ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ လက္က်ဳိးခဲ့ပါတယ္။-----------------------------------
ကၽြန္မကေတာ့ တရားခံဟာ လူယုတ္မာအားဝဲလ္ လို႕ယံုၾကည္ေနတုန္းပါပဲ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မထက္ ေလးႏွစ္
ႀကီးတဲ့ ဂ်င္မ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့....။တရားခံအစစ္က အဲဒီမတိုင္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေန
တဲ့။ဒီလ္ ေရာက္လာတဲ့ ေႏြမွာ စတာတဲ့။ဒီလ္ ဆိုတာ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကိုအျပင္ထြက္လာေအာင္ စၿပီးလုပ္ဖို႕
စိတ္ကူးရတဲ့ ကၽြန္မတို႕သူငယ္ခ်င္းပါ။သူ႕အေဒၚရွိတဲ့ကၽြန္မတို႕ၿမိဳ႕ကေလးကို ေႏြရာသီတိုင္းအလည္ေရာက္
လာတတ္တဲ့ ဒီလ္ ေလ။

ဒါကေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဖြင့္ေလးပါ...။ဂ်င္မ္ လက္က်ဳိးတဲ့အေၾကာင္းကို စေကာက္က ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာ
တာနဲ႕ဖြင့္ၿပီး ဂ်င္မ္ လက္က်ဳိးရျခင္းနဲ႕ပဲ ဆံုးပါတယ္၊အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ေတာ့ သိပ္မၾကာလွပါဘူး၊၃ႏွစ္ထဲ
ၾကာပါတယ္....:)။ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါတယ္...၊ဒီဇာတ္လမ္း ကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆို
ရင္ ဂ်င္မ္လက္မက်ဳိးခင္ ၃ႏွစ္အၾကာ၊ စေကာက္နဲ႕ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ ဒီလ္နဲ႕ စတင္ခင္မင္သြားပံုကေနေျပာ
မွျဖစ္မွာပါ....။ဒီလ္ ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဟာ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေထြေထြထူးထူးအေရးမပါ ပါဘူး...။ဒါေပမယ့္
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကုိ စိတ္ဝင္စားဖို႕ ျဖစ္လာလို႔ပါ....။

စေကာက္တို႕ အိမ္နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕မူလတန္းေက်ာင္းေလးၾကားမွာ ရက္ဒ္ေလမိသားစုအိမ္ႀကီးတည္ရွိပါတယ္။
အဖိုးႀကီးရက္ဒ္ေလဟာ တစ္ယူသန္ႀကီးပါ။သူ႕သားကို ကန္နီဂန္ခ်ာတိတ္တစ္သိုက္နဲ႕အေပါင္းအသင္းလုပ္
လို႕ အိမ္ထဲမွာပိတ္ေလွာင္ထားတာ၁၅ႏွစ္တိုင္တိုင္ပါပဲတဲ့။ကန္နီဂန္ဆိုတာေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသား၊လူဆင္း
ရဲေတြထဲက မိသားစုတစ္စုပါ။ေတာေနလူတန္းစားဆင္းရဲသားေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက အေပါင္းအသင္း
မလုပ္ၾကတဲ့အျပင္ သတိထားဆက္ဆံစရာအျဖစ္သေဘာထားၾကပါတယ္။အပယ္ခံေတြေပါ့ဗ်ာ...။ဘိုရက္ဒ္
ေလ လူပ်ဳိေပါက္ဘဝက အဲဒီကန္နီဂန္ခ်ာတိတ္တစ္သုိက္နဲ႕အေပါင္းအသင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ညမွာေတာ့ ၿမိဳ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို စေနာက္မိပါတယ္။အဲဒီအမႈနဲ႕ တရားရံုးက လူငယ္ေလးအားလံုး
ကို လူငယ္ျပဳျပင္ေရးစက္မႈလက္မႈေက်ာင္းကို ပို႕ပါတယ္။တစ္ယူသန္ႀကီးရက္ဒ္ေလဟာ သူ႕သား ဘုိရက္ဒ္
ေလ ကိုစက္မႈလက္မႈေက်ာင္းကို အပို႕မခံပဲ ခံဝန္ဂတိနဲ႕ အိမ္ျပန္ေခၚထားပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ဘို
ရက္ဒ္ေလကို ဘယ္သူမွမျမင္၊မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။အဖိုးႀကီးရက္ဒ္ေလ ဆံုးပါးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာလည္း
သူ႕သားအႀကီး၊ဘိုရက္ဒ္ေလရဲ႕အကိုက ဘိုရက္ဒ္ေလကို ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားခဲ့ပါတယ္...။

ဒီေတာ့ ဘိုရက္ဒ္ေလဟာေမကြမ္းၿမိဳ႕ေလးမွာအင္မတန္မွ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေက်ာ္ၾကား
ေနပါေတာ့တယ္။ဘိုရက္ဒ္ေလကို မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္၊သူရူးတစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾက
တာပါ။စေကာက္တို႕ကေလးေတြဆို ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးေရွ႕ေရာက္ရင္ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ အေျပးေက်ာ္ျဖတ္
ၾကတာပါတဲ့...။အဲဒီလို မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေယာက္ကိုမွ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့သူကေတာ့ စေကာက္တို႕ရဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေလး ဒီလ္ ပါ။

ဒီလ္ ဟာ အိမ္ေထာင္က်ဳိးမိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ရုပ္ရွင္ေတြကိုစိတ္ဝင္စား
တဲ့ သရုပ္ေဆာင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဒီလ္ ေလးဟာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္လွတဲ့ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကိုစိတ္ဝင္စားတာ
အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ေႏြရာသီကာလမ်ားမွာ ေမကြမ္းၿမိဳ႕ကို ဒီလ္ေရာက္လာတိုင္း စေကာက္တို႕
ေမာင္ႏွမနဲ႕အတူ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကို အိမ္ျပင္ထြက္လာေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ရက္ဒ္ေလ
ၿခံဝန္းႀကီးထဲကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ၿပီး ဘိုရက္ဒ္ေလကို စာတစ္ေစာင္ေပးဖို႕ႀကိဳးစားတာမ်ဳိး၊ဘိုရက္ဒ္ေလ
ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႕ႀကံစည္တာမ်ဳိးေတြပါ။သူတို႕ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး...။

ဒါေပမယ့္ ဘိုရက္ဒ္ေလကေတာ့ သူတို႕ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနပါတယ္။သူ႕ကို ထိေတြ႕ဖို႕ႀကိဳးစား
ေနတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း က်ိတ္ၿပီး ခင္မင္ေနပံုရပါတယ္။အထူးသျဖင့္ မဟုတ္မခံစြာေတးလန္ေလး
စေကာက္နဲ႕ လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လိုေတြးေတြးစစ ရွိတဲ့ ဂ်င္မ္ တို႕ေမာင္ႏွမကိုပါ။ဒါေၾကာင့္ပဲ သူဟာ
စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပီေကေလးေတြ၊အရုပ္ကေလးေတြ၊ခ်ည္လံုးေလးေတြကို
ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးေရွ႕က ဝက္သစ္ခ်ပင္ရဲ႕သစ္ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေပးတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ရက္ဒ္ေလ
အိမ္ႀကီးေရွ႕က ျဖတ္ၿပီးေက်ာင္းသြားတဲ့ ကေလးဆိုလို႕ စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

စေကာက္ေလး ဟာ အဲဒီႏွစ္ကမွ ေက်ာင္းစတက္ရတာပါ။သူေက်ာင္းတက္ရတာအဆင္မေျပပါဘူး။အဲဒီႏွစ္

က စေကာက္တို႕ေက်ာင္းကို ဆရာမအသစ္ကေလးတစ္ေယာက္ေျပာင္းလာပါတယ္။ေနာက္ ဒီႏွစ္မွာပဲ

ဂ်ဴးေဝးစနစ္ဆိုတဲ့ စနစ္သစ္နဲ႕စသင္ပါတယ္။အဲဒီစနစ္သစ္အရ ဆရာမဟာ ခုႏွစ္မွေက်ာင္းစတက္တဲ့

ကေလးေတြကို စာေရးစာဖတ္မသင္ေပးပဲ ပံုျပင္ေျပာျပတာမ်ဳိး၊အရုပ္ကားခ်ပ္ေလးေတြေထာင္ျပတာမ်ဳိး

ေလးေတြနဲ႔ပဲ အစျပဳသင္ေပးတာပါ။စေကာက္ေလးကေတာ့ ေကာင္းစြာစာေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။

မိခင္မဲ့ရွာတဲ့ စေကာက္ေလးဟာ ညဘက္ေတြမွာ သူ႕ဖခင္ျဖစ္သူ သတင္းစာ၊မဂၢဇင္းေတြဖတ္တိုင္း ဖခင္

ရဲ႕ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး နာေထာင္ေနရာကေန စာဖတ္တတ္လာတာျဖစ္ပါတယ္။စာလံုးေတြကို လက္နဲ႕ေထာက္

ၿပီး အသံထြက္ဖတ္တတ္တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ အသံကိုနားေထာင္ရင္း၊စာလံုးေတြကို ေထာက္ထားတဲ့ ဖခင္ရဲ႕

လက္ေခ်ာင္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရင္းကေန စာဖတ္တတ္သြားတာပါ။ဒါ့အျပင္ စေကာက္တို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္

ထိန္း လူမည္းအမ်ဳိးသမီးႀကီး ကာလ္ပါးနီယား ဟာ ကေလးေတြကို သမၼာက်မ္းစာထဲက စာေတြကို ကူးေရး

ခုိင္းေလ့ရွိရာကေန စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမဟာ စာေရးတတ္သြားခဲ့တာပါ။

ဒါကို မသိတဲ့ ဆရာမေလးက စေကာက္တို႕ကို သူ႕အေဖက စာသင္ေပးတယ္ထင္ေနပါတယ္။ဖခင္ျဖစ္သူ

ကို စာသင္မေပးဖို႕ ေျပာရမယ္လို႕ စေကာက္ကို ေျပာလာပါတယ္။ဒါကို စေကာက္က လံုးဝလက္မခံပါဘူး။

တကယ္ဆိုေတာ့လည္း သတင္းစာထဲက ဓာတ္ပံုေတြကို လိုက္ၾကည့္တာ၊အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပံုျပင္သ

ဖြယ္နားေထာင္ခဲ့ရတာဟာ စနစ္သစ္ပညာေရးနဲ႕ ဘာမွမကြာဘူးဆိုတာ ဆရာမေလးေရာ၊စေကာက္ေရာ

မသိခဲ့ပါဘူး။ဒီေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာေကာင္းစြာတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ စေကာက္ေလးကို ဆရာမက သိပ္မ

ၾကည္ပါဘူး။ဒီၾကားထဲမွာ ေဝၚတာကန္နီဂန္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ

နဲ႕ စေကာက္ေလးတို႕ ျပႆနာျဖစ္ပါေတာ့တယ္....။

ေဝၚတာကန္နီဂန္ေလးဟာ ဆင္းရဲသားကန္နီဂန္ေလး ျဖစ္တာနဲ႕အညီ ေန႕လည္စာထမင္းခ်ဳိင့္မထည့္ႏိုင္

သလို၊မုန္႕ဖိုးလည္းမရွိရွာပါဘူး။ဒါကိုမသိတဲ့ ဆရာမက တစ္ရက္မွာ ေဝၚတာေလးထမင္းခ်ဳိင့္ေမ့လာတယ္

ထင္ၿပီး မုန္႕ဝယ္စားဖို႕ ပုိက္ဆံတစ္မတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ေဝၚတာေလးကမယူပါဘူး၊ဆရာမကလည္းအ

တင္းေပးသေပါ့ေလ...။အဲဒီမွာ စေကာက္က ဝင္ရွင္းျပပါတယ္။ကန္နီဂန္အမ်ဳ္ိးေတြဟာ အင္မတန္ဆင္းရဲ

ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ဆင္းရဲေပမယ့္လည္း သူတို႕ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ဘယ္တုန္းကမွ မယူၾကတဲ့အ

ေၾကာင္း၊ျပန္ေပးစရာရွိရင္လည္း ထင္း၊အသီးအႏွံ အစရွိတဲ့ လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြနဲ႕ပဲ ေပးႏိုင္ၾကတဲ့

အေၾကာင္းေတြပါ။

ကန္နီဂန္တို႕အေၾကာင္းကို စေကာက္ေလးက ေကာင္းစြာသိပါတယ္။ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ေဝၚတာကန္

နီဂန္ရဲ႕ အေဖ မစၥတာေဝၚတာ ေျမယာေပါင္ထားတဲ့အမႈျဖစ္တုန္းက မစၥတာေဝၚတာ ဘက္ကေန စေကာက္

ရဲ႕အေဖ မစၥဖင့္ခ်္ က ေရွ႕ေနလိုက္ေပးထားခဲ့လို႕ပါ။ေရွ႕ေနခတစ္ျပားမွ မယူေပမယ့္ မစၥတာေဝၚတာ ဟာ

ထင္းစည္းလို၊မုန္႕လာဥအိတ္ေတြလို လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြကို စေကာက္တို႕အိမ္ေရွ႕မွာ တိတ္တိတ္ေလး

လာထားၿပီး ေရွ႕ေနခေပးခဲ့တာပါ...။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမကေတာ့ စေကာက္ကို သူ႕ကိုဆရာလုပ္တယ္လို႕အထင္လြဲသြားၿပီးျပစ္ဒဏ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ စေကာက္ေလးလည္း ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့...။ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို သူကအေဖကိုေျပာျပၿပီး

ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေျပာပါတယ္။စေကာက္အေဖ အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ က စေကာက္ကို နားလည္

ေျပာဆိုဆံုးမရွာပါတယ္။

" သမီး ပထမဆံုးနားလည္ထားဖို႕က လူေတြနဲ႕အဆင္ေျပဖို႕ သူတို႕ရႈေထာင့္ကေန ဝင္ၾကည့္တတ္ဖို႕ပဲ၊

အဲ့လိုမၾကည့္တတ္မခ်င္း သမီးဘယ္သူ႕ကိုမွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊သူတို႕ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး သူတို႕ေနရာ

က ခံစားၾကည့္တတ္ရမယ္...."

စာေရးသူဟာ လူေတြအေပၚ ထားရွိရမယ့္ နားလည္မႈနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား အေၾကာင္းကို မစၥတာဖင့္ခ်္
ကေန ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္....။နားလည္မႈနဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္
အေတြးထဲမွာ ေဝဝါးမႈေတြျဖစ္လာတတ္စၿမဲပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေလာက္နားလည္ေပး
ႏိုင္သလဲ...၊ဘယ္ေလာက္ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားႏိုင္သလဲ.....၊သူ႕ေနရာကေန ဘယ္ေလာက္ ဝင္ၿပီးခံစား
ေပးႏိုင္သလဲ....၊ကိုယ့္အေပၚ ဆိုးယုတ္ေကာက္က်စ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာေရာ....ဘယ္ေလာက္

သည္းခံခြင့္လြတ္နားလည္ေပးႏိုင္သလဲ...၊

ေနာက္....ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ နားလည္မႈနဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကေရာ....အစစ္အမွန္ဟုတ္ပါရဲ႕လား.....။
သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကေလး ေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ရင္ သားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဆိုတာ၊
ကားေပၚ၊ရထားေပၚမွာ အဖိုးအိုအဖြားအိုေတြကို မိဘခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ေနရာဖယ္ေပးတယ္ဆိုတာ၊
တကယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတာလား....၊သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြမို႕ သနားမိတာလား....။ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္
တို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား၊ကိုယ့္အတၱကိုဆိုးဆိုးရြားရြားထိခိုက္လာရင္ေပ်ာက္ကြယ္
သြားေလ့ရွိတာကိုလည္း သတိထားမိပါရဲ႕...၊ေနာက္ အင္မတန္မွ ယုတ္မာဆိုးရြားလွတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို
ေရာ....ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ နားလည္ေပးႏိုင္မွာပါတဲ့လဲ....၊ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေမး
ပုစာၦေတြကို ဒီဝတၳဳေလးက တစြန္းတစ အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းဝင္လာပါၿပီ....၊စေကာက္ေလးလည္း ဒုတိယတန္းကို တက္ေနရၿပီျဖစ္ပါတယ္....။အဲဒီေဆာင္းတြင္း
မွာ အဘြားႀကီးမစၥရက္ဒ္ေလ ကြယ္လြန္းသြားပါတယ္...၊စေကာက္တို႕ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္း သေဘာေကာင္းတဲ့
မစၥေမာ္ဒီ့အိမ္ မီးေလာင္သြားပါတယ္....။အဲဒီေဆာင္းကာလမွာပဲ စေကာက္ေလးရဲ႕ ဘဝခရီးၾကမ္းရွည္ႀကီး
စတယ္ေတာ့တယ္.....။သူ႕အေဖ မစၥဖင့္ခ်္ဟာ လူမည္းေလးတြမ္ရဲ႕ဘက္ကေန အမႈလိုက္ေပးရပါတယ္။
မုဒိမ္းမႈနဲ႕ အဖမ္းခံထားရတာပါ...။လူျဖဴတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အလုပ္လက္မဲ့၊ကေလကေခ် မစၥတာအာဝဲရဲ႕သမီး
ေမရီလာ ကို အဓမၼျပဳမႈနဲ႕ပါ...။

တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ရွိတဲ့ လူျဖဴအားလံုးလိုလိုက မစၥတာအာဝဲဘက္က ပါ ပါတယ္...၊ျဖစ္ရပ္အမွန္ကို ဘယ္သူမွ
မေဝခြဲႏိုင္ပါပဲလ်က္ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္ ဟာ ေသဒဏ္က်ခံသင့္တယ္ လို႕ပဲျမင္ၾကပါတယ္...၊တရာခံေရွ႕ေန
ႀကီး မစၥတာဖင့္ခ်္ ကိုလည္း တရားရံုးကတာဝန္ေပးသည့္တိုင္ မျငင္းဆန္ပဲ တက္ၾကြစြာလိုက္ပါေဆာင္ရြက္
ေနလို႕ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဝို္င္းဝန္းေဝဖန္ၾကပါတယ္....။ဂ်င္နဲ႕စေကာက္တို႕လည္း ေက်ာင္းမွာ အျခားေက်ာင္း
သားေတြက စေနာက္ေျပာဆိုၾကတာကို ခံၾကရပါတယ္...။ဒီအမႈကို ဘာေၾကာင့္လိုက္ခဲ့သလဲလို႕ စေကာက္
ေလးက သူ႕အေဖကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္...။

" သူ႕ဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ မေပးသင့္ဘူးလို႕ လူေတြေျပာေနလ်က္နဲ႕ ေဖေဖက ဘာလို႕ ဒီအမႈကိုလက္ခံ
တာလဲ......"

"အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးေပါ့ သမီးရယ္.....၊အဓိက ကေတာ့ ဒီအမႈကို ေဖေဖလက္မခံရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေဖေဖ
ေခါင္းေဖာ္ရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့လို႕ပဲ၊ၿပီးေတာ့ ေဖေဖဟာ ဒီနယ္ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဥပေဒဝန္ထမ္းေလ...၊ဒီအမႈ
ကို ျငင္းလိုက္ရင္ သမီးနဲ႕ဂ်င္မ္ကိုေတာင္ ေဖေဖ ေျပာပိုင္ဆိုပိုင္ခြင့္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.....။

မစၥတာဖင့္ခ်္ရဲ႕အေျဖစကားပါ...။တကယ္ဆိုရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါးက အာဝဲဘက္က ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ဘာျဖစ္
လို႕ မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္ဘက္က ကာကြယ္ခဲ့ရပါသလဲ...၊ဒီအမႈကိုသာျငင္းလိုက္ရင္တစ္ၿမိဳ႕
လံုးကသူ႕ကုိခ်ီးက်ဴးၾကမွာျဖစ္ပါလ်က္ ဘာလို႕ ဒီအမႈကို လက္မခံရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေခါင္းေဖာ္ရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့
ဘူးလို႕ ေျပာခဲ့တာပါလဲ....၊ရွင္းပါတယ္..... အမွန္တရားဟာ တြမ္ရဲ႕ဘက္မွာရွိေနလို႕ပါ...၊သူဒီအမႈကိုျငင္းခဲ့
ရင္ လက္တေလာမွာ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အမွန္တရားေပၚထြက္လာရင္ သူ
ဟာ  အင္မတန္မွ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္သြားမွာေသခ်ာပါတယ္....။

ခုလိုေျပာသြားတဲ့ ဖင့္ခ်္ရဲ႕ စကားလံုးေတြထဲမွာ ဥပေဒဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္မႈနဲ႕ ရဲဝံ့မႈ
ကို ျမင္ေတြ႕ရမွာျဖစ္သလို၊ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ထားရွိရမယ့္ စံနမူနာျပယုဒ္
တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါရဲ႕....၊အမွန္တရားဘက္မွာ မရပ္တည္ဝံ့ခဲ့တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕သား
သမီးေတြကို ဘယ္လိုမ်ားသြန္သင္ဆံုးမႏိုင္မွာတဲ့လဲဗ်ာ.....။(စကားမစပ္ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရႊျပည္
ႀကီးက လူႀကီးသားသမီးေတြ ဆိုးသြမ္းေသာင္းက်န္းၾကတာ ကိုသြားသတိရမိတယ္...၊အင္း...လူႀကီးေတြ
ကိုယ္တိုင္က မွန္မွန္ကန္ကန္မရွိေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာင္ မဆံုးမဝံ့၊မဆံုးမႏိုင္တာ ထင္ရဲ႕ေနာ့.... )

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္ကာလကို မစၥတာဖင့္ခ်္တို႕ သားအဖတစ္ေတြ ဖင့္ခ်္ယာေတာအိမ္ႀကီးမွာ အရင္ႏွစ္မ်ား

လိုပဲ ေဆြမ်ဳိးအားလံုးစုစည္းလို႕ က်င္းပၾကပါတယ္...။ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားထဲမွာလည္း ဒီအမႈကို မစၥတာဖင့္ခ်္

လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သိပ္မၾကည္ၾကပါဘူး။မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ ဂ်င္နဲ႕စေကာက္တို႕ကို ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္

အျဖစ္ ေလေသနတ္တစ္လက္စီေပးခဲ့ပါတယ္....။

"..........က်ီးကန္းေတြ၊ဆက္ရက္ေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ပစ္၊ဒါေပမယ့္ ေတးဆိုငွက္ေလးေတြကိုေတာ့

မပစ္ရဘူးေနာ္....ငရဲႀကီးတတ္တယ္....."

 မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို သြန္သင္ခဲ့တာပါ။ဒီဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္နဲ႕

ပတ္သက္တာဆိုလို႕ ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းပဲ ပါပါတယ္...။To Kill A Mockingbird ဆိုတာကို (ဦး)တင္

ေမာင္ျမင့္က ေတာင္ပံမဲ့သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ လို႕ ဘာသာျပန္လိုက္တာကလည္း အရမ္းကို လွပါတယ္....။

ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ နာမည္ဟာ ဘာမွမဆိုင္သလိုထင္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီနာမည္ေလးဟာ

ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို ၿခံဳငံုမိသြားပါတယ္...။

ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုရည္ညႊန္းတာပါလဲ၊အသက္၅၀အရြယ္မ်က္ဆီတစ္ဘက္

ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ လူသားအားလံုးကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႕နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့၊အမွန္တရားဘက္က

ရပ္တည္လို႕ အားလံုးရဲျပစ္တင္ရံႈ႕ခ်ျခင္းကိုခံရတဲ့ မစၥတာဖင့္ခ်္လား...၊ရိုးသားအျပစ္ကင္းတဲ့ အႏွိမ္ခံလူမည္း

တြမ္လား...၊ပကတိျဖဴစင္တဲ့ကေလးငယ္ေလးေတြလား...၊ဒါမွမဟုတ္ ဘိုရက္ေလ လား..၊သူတို႕အားလံုးကို

ပဲ ဆိုလိုတာလားဆိုတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕စာဖတ္သူေတြပဲ ဘာသာေတြးဆယူရမွာပါ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဂ်င္မ္ေလး ၁၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေနာက္တစ္ရက္မွာ သူတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကစားစရာေလးေတြ ထြက္ဝယ္

ပါတယ္....၊အဲဒီမွာ သူတို႕ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါသည္၊ေဖာ္ဖင္းစြဲေနရွာတဲ့ အဘြားႀကီးမစၥဒူဘို႕စ္နဲ႕ ျပႆနာတက္ပါေတာ့တယ္....၊ထံုးစံအတိုင္း အဖြားႀကီးက ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္

ေယာက္ကို အမနာပျပစ္တင္ဆူပူပါတယ္...၊အရင္ကတည္းကလည္း အဲဒီအဖြားႀကီးက ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ

ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တိုင္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာေနၾကပါပဲ...၊ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕အေဖကို လူမည္း

ဘက္ပါရေကာင္းလားဆိုၿပီး ႏွိမ္ခ်ေျပာဆိုလာတဲ့အတြက္ ဂ်င္မ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲၿပီး

မစၥၥၥဒူဘို႕စ္ရဲ႕ ဖေယာင္းပန္းၿခံေလးကို ရစရာမရွိေအာင္ဖ်က္ဆီးလိုက္မိပါတယ္...။

မစၥတာဖင့္ခ်္ သိသြားေတာ့ သူ႕သားကို ခ်က္ခ်င္းသြားေတာင္းပန္ခိုင္းပါတယ္...၊စေကာက္ေလးက ဒါကိုမ

ေက်နပ္ပါဘူး....၊မစၥတာဖင့္ခ်္က ခုလို သူ႕သမီးငယ္ေလးကို ရွင္းျပပါတယ္...။

" ခုအခ်ိန္မွာ ေဖေဖေျပာႏိုင္တာကေတာ့ သားတို႕သမီးတို႕ ႀကီးလာလို႕ ဒီျပႆနာကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္တဲ့အ

ခါ၊ေမတၱာတရားနဲ႕ယွဥ္ၿပီး သမီးတို႕ ၾကည့္လာႏိုင္မယ္....။သမီးတို႕ကို ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်ေအာင္

လုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊အမ်ားတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာေအာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြးမိလာလိမ့္

မယ္။ဒီတြမ္ေရာဘင္ဆင္အမႈဟာ လူ႕အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႕ဆိုင္တယ္၊ဒီလူကိုေဖေဖမကူညီရရင္ ေဖေဖဘုရား
ရွိခိုးေက်ာင္းလည္း သြားရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ဘုရားသခင္ထံမွာလည္း ရွိခိုးရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး..... "

" ေဖေဖမွားသြားၿပီ..... "

" ဘယ္လိုမွားတာတုန္း.... "

" အမ်ားစုက သူတို႕မွန္တယ္ ထင္ေနၾကေတာ့ ေဖေဖ မွား လို႕ျဖစ္မွာေပါ့..... "

" သူတို႕ဟာသူတို႕  ႀကိဳက္သလိုထင္ႏိုင္တယ္၊သူတို႕ထင္ျမင္ခ်က္ကို သူတို႕ ယံုၾကည္ခြင့္ရွိတယ္၊ဒါေပမယ့္
ေဖေဖက သူတို႕နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ဖို႕ထက္ ေဖေဖ့အတၱနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ဖို႕လိုတယ္ေလ..... "

ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္...တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အမ်ားနဲ႕သဟဇာတျဖစ္ဖို႕အတြက္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္
ေနရတာေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္...၊ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုးရႈံးသြားရတာက မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္ေလး
စားမႈပါ...၊တစ္ကယ္ဆို ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္၊ကိုယ့္အတၱနဲ႕ ကိုယ့္အျပဳအမူေတြဟာ သဟဇာတျဖစ္ေနဖို႕
အေရးႀကီးတာမဟုတ္ပါလား...၊အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ေခါင္းမာတဲ့၊တစ္ယူသန္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္တာ
ေပါ့ေလ......။

အဘြားႀကီး မစၥဒူဘို႕စ္က ဂ်င္မ့္ကို ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႕ တလတိတိ သူ႕ကိုစာဖတ္ျပရမယ္လို႕ေတာင္းဆို
ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္လည္း စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ ေန႕တိုင္း စာဖတ္ျပခဲ့ရပါတယ္...။မစၥတာဖင့္ခ်္ကေတာ့ အဘြားႀကီး
မေတာင္းဆိုသည့္တိုင္ သူကိုယ္တိုင္လႊတ္ဖို႕ဆႏၵရွိေနတာပါ။ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္လည္းမာ၊
ေခါင္းလည္းမာတဲ့ မစၥဒူဘို႕စ္ကို သူ႕သားသမီးေတြ နားလည္မႈေပးႏိုင္ေစခ်င္လို႕ပါပဲ....၊ဂ်င္မ္ေလးစာဖတ္
ျပၿပီး မၾကာမတင္ေလးမွာပဲ မစၥဒူဘို႕စ္ ဆံုးသြားပါတယ္...၊အဘြားႀကီးက ဂ်င္မ့္အတြက္ ဖေယာင္းပန္းပြင့္
ေလးတစ္ပြင့္ကို ကပ္ထူဘူးေလးထဲထည့္ၿပီး အမွတ္တရေပးခဲ့ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္က အဘြားႀကီး သူ႕ကို
တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္သြားတယ္လို႕ထင္ေပမယ့္ မစၥတာဖင့္ခ်္က ခုလိုရွင္းျပပါတယ္....။

" ေဖေဖ့အထင္ေတာ့ အားလံုးကို သူနားလည္ပါတယ္...၊အားလံုးၿပီးသြားၿပီလို႕ သူေျပာသြားတာပဲ...၊.......
........၊အရာဝတၳဳေတြကို ၾကည့္ျမင္တဲ့ေနရာမွာ သူဟာ သူ႕ရႈေထာင့္က သူၾကည့္တတ္တယ္...၊ကိုယ္ပိုင္
အယူအဆရွိတယ္....၊ေဖေဖ့ရႈေထာင့္နဲ႕ေတာ့မတူဘူးေပါ့....."

 ~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းကုန္လို႕ ေႏြကူးပါၿပီ...၊ဂ်င္မ္လည္း ႀကီးေကာင္ဝင္လာပါၿပီ...၊စေကာက္ေလးနဲ႕ေတာ့ သိပ္မတည့္
ေတာ့ဘူးေပါ့...၊သူတို႕ေမာင္ႏွမကို ထိန္းသိမ္းဖို႕အတြက္ အာတီကပ္ဖင့္ခ်္က သူ႕ႏွမျဖစ္သူကို အိမ္ ကို
အလည္ေခၚထားပါတယ္...၊ေျပာရရင္ အာတီကပ္ဖင့္ခ်္နဲ႕ သူ႕ႏွမအလက္ဇန္းရား တို႕ဟာ အျမင္ျခင္းတူ
သူေတြမဟုတ္ပါဘူး...၊ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ၊အထူးသျဖင့္ စေကာက္ေလးနဲ႕ လည္း အေစးကပ္လွတယ္မ
ဟုတ္ပါဘူး...။ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြရႈပ္ေထြးလာႏိုင္တဲ့ အဲဒီေႏြမွာ ကေလးေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႕
မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕ႏွမကို ေခၚထားတာပါ...။

အဲဒီႏွစ္ေႏြမွာ ဖခင္အသစ္ရထားၿပီး သူ႕ဖခင္အသစ္နဲ႕အတူ ေလွတစ္စင္း စပ္မွာမို႕လို႕ အလည္မလာႏိုင္
ေတာ့ပါဘူးလို႕ စာေရးအေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ ဒီလ္ တစ္ေယာက္ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးနဲ႕
စေကာက္ေလးရဲ႕ ကုတင္ေအာက္မွာေရာက္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္...။သူ အိမ္ကထြက္ေျပးလာ
တာပါ...၊ဖခင္အသစ္ရခဲ့ေပမယ့္ ဒီလ္ေလး လုိခ်င္ေတာင့္တေနရွာတဲ့ မိသားစုဘဝကိုေတာ့ မရခဲ့ရရွာပါဘူး။
သူလိုခ်င္တဲ့ ကစားစရာအသစ္ေတြ၊ရုပ္ရွင္ကားေတြ ရခဲ့ေပမယ့္ သူ႕မိဘေတြက ပါးစပ္ကေနသာ ခ်စ္တယ္
ေျပာခဲ့ၾကၿပီး ကေလး ကိုေတာ့ ဂရုမစိုက္ခဲ့ၾကပါဘူး။အဲဒါနဲ႕ သူ အိမ္ေျပးေလး လုပ္ခဲ့တာပါ...။မစၥၥၥတာဖင့္ခ်္
က ဒီလ္ရဲ႕ အေဒၚျဖစ္သူကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး အဲဒီညမွာေတာ့ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ပါတယ္..။
ဒီလ္ေလး ရဲ႕ အေဒၚကလည္း သူတို႕ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းပါပဲ...။

အဲဒီညမွာ ဒီလ္နဲ႕ စေကာက္ တို႕ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္...၊ကေလးေတြပီပီ ကေလးအ
ေတြးနဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြေျပာခဲ့ၾကတာပါ...။ဒီလ္ေလးက တစ္ေန႕မွာ စေကာက္ကို လက္ထပ္
မယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္..၊ၿပီး သူဖတ္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ထဲကလို ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚက သစ္ပင္ႀကီးမွာ ကေလး
ေတြ သြားဆုေတာင္းမယ္တဲ့...။မိသားစုဘဝကို ေတာင့္တရွာတဲ့ သနားစရာေလး ဒီလ္ပါ..။စေကာက္က
ေတာ့ ကေလးေတြဆိုတာ မီးခိုးေခါင္တိုင္ထဲက က်လာတာလို႕ ဆိုပါတယ္... :)။အဲဒီလို ေရာက္တတ္ရာရာ
ေတြေျပာေနၾကရင္းက ဒီလ္ အိမ္ေျပးဘဝ အေၾကာင္းကိုေရာက္သြားပါတယ္...၊စေကာက္က ဒီလ္ ကိုေမး
ခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္...။

" ဘိုရက္ဒ္ေလ၊သူအိမ္ကေန ဘာလို႕ ထြက္မေျပးတာလဲ ဆိုတာ နင္ ေတြးၾကည့္ဖူးလား ဒီလ္.... "

ဒီလ္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး တစ္ဘက္သို႕လွည့္လိုက္ပါတယ္.....

" သူေျပးစရာေျမမရွိလို႕ေနမွာေပါ့ဟာ..... "

ဘိုရက္ဒ္ေလ ဟာ ေလာကႀကီးကို အေတာ္စိတ္ကုန္သြားပံုရပါတယ္...။ေရွးရိုးစြဲဝါဒီေတြ၊တစ္ယူသန္ေတြ၊
တစ္ဘက္သားကို နားလည္မႈမရွိတဲ့လူေတြနဲ႕ သူဆက္္ဆံခ်င္ပံုမရေတာ့ပါဘူး..၊ဒါဆို သူဘယ္ကိုထြက္ေျပး
မလဲ...၊ကမာၻေျမရဲ႕ အျခားတစ္ေနရာရာကိုေရာက္သြားလည္း သူ ဒီလို လူေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေနရမွာပါပဲ........။
ဒါေၾကာင့္ သူဘယ္မွမသြားပဲ၊ဘယ္သူနဲ႕မွ မဆက္ဆံပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနေနပံုရပါတယ္..၊သူ႕ကိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား
တယ္ဆိုေပတဲ့.....သူထြက္ခြာသြားခ်င္ရင္ ထြက္သြားလို႕ရတာပါပဲေလ...။ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာေျပးစရာေျမမရွိ
ခဲ့ပါ...။ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆိုသလို " ေယာယိမ္းလိုက္ ဘသားယိမ္းလိုက္..." လုပ္ေနရတတ္ရဲ႕၊
မစၥတာဖင့္ခ်္ေျပာသလို ကိုယ့္အတၱနဲ႕ကိုယ္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေနလို႕ မရႏိုင္ပဲ " ေျပးစရာေျမမရွိ " ျဖစ္
ေနတာမ်ဳိးေတြ ႀကံဳေတြ႕ရခဲ့ပါၿပီ.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီလိုနဲ႕ တရားခံလူမည္းတြမ္ ကို ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းရပါေတာ့မယ္....။ေမကြမ္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္

ဟာ ေသးငယ္ၿပီး အေစာင့္ေတြဘာေတြလည္း ရွိပံုမရပါဘူး....။ေထာင္ႀကီးကို မေျပာင္းေရြ႕ခင္ တစ္ညမွာ

ေတာ့ ျပႆနာတတ္ပါေတာ့တယ္...၊ေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသား လူျဖဴေတြက လူမည္းတြမ္ကို လူထုနည္းနဲ႕

အျပစ္ေပးေတာ့မယ့္ျပႆနာပါ။အမွန္ဆို ဒီလိုျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေစာႀကီးထဲက မစၥတာဖင့္ခ်္တို႕

သတင္းရၿပီးသားပါ၊ဒါေပမယ့္ အဲဒီညမွာ ေမကြမ္းရဲမႈးဟက္စ္ က ေတာဘက္ဆင္းေနပါတယ္။မစၥတာဖင့္ခ်္

ဟာ စိတ္မခ်တာနဲ႕ ကုလားထိုင္တစ္လံုး၊သတင္းစာတစ္ေစာင္နဲ႕ ေထာင္ဗူးဝေရွ႕မွာ ေစာင့္ေရွာက္ေနေလ
ရဲ႕။ေသနပ္ပစ္လက္ေျဖာင့္လွသူတစ္ဦးေပမယ့္ မလြဲမေရွာင္သာမွ ေသနပ္ကိုင္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့
မစၥတာဖင့္ခ်္မွာ ဘာလက္နက္မွမပါ ပါဘူး...၊ဂ်င္မ္၊စေကာက္ နဲ႕ ဒီလ္ တို႕လည္း မစၥတာဖင့္ခ်္ ေနာက္ကေန
ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးလိုက္သြားၾကပါတယ္.....။

ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ...၊တစ္ယူသန္၊ေရွးရိုးစြဲႀကီး လြန္းတဲ့ ေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသားလယ္သ
မားေတြဟာ တြမ္ ကိုရန္ရွာဖို႕ ေရာက္လာပါတယ္...၊မစၥတာဖင့္ခ်္ကို ဖယ္ေပးဖို႕ေျပာေပမယ့္ သူက ဖယ္မ
ေပးပါဘူး...၊ရုတ္ရုတ္သဲသဲလူအုပ္ၾကားကို ရုတ္တရက္ေရာက္လာတာက လူမမည္ကေလး ၃ေယာက္ပါပဲ။
စေကာက္ေလးဟာ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ မစၥတာေဝၚတာကန္နီဂမ္ကိုျမင္သြားပါတယ္...၊

" ဟလို မစၥတာကန္နီဂန္....ရွင့္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲသက္သာခြင့္အမႈ အေျခအေနဘယ္လိုတုန္း...၊အဲ့ဟာ
ကအေတာ္ဆိုးတာပဲေနာ္....။---------------------------- ရွင့္သား ေဝၚတာေလးကိုလည္း က်မကႏႈတ္ဆက္
တဲ့အေၾကာင္းေျပာေပးပါေနာ္...... "

သူ႕ဖခင္ကို အၾကမ္းဖက္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနတဲ့ စေကာက္ေလးရဲ႕ ကရားေရလႊတ္သလိုေျပာလိုက္တဲ့
စကားသံေတြကို လူႀကီးအားလံုးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနၾကရပါတယ္....။ေနာက္ဆံုးမွာ
ေတာ့ မစၥတာေဝၚတာကန္နီဂမ္ဟာ ေဝၚတာေလးကို စေကာက္ကႏႈတ္ဆက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလုိက္ပါ့
မယ္ လို႕ ေျပာၿပီး သူ႕လူေတြကို ေခၚၿပီးတပ္ေခါက္ျပန္သြားပါေတာ့တယ္....။

" ဆူပူမႈတစ္ခုကို လူေတြဖန္တီးတာ.....၊မစၥတာကန္နီဂန္ဟာ ဒီလိုဆူပူမႈထဲက အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ.......၊
ရွစ္ႏွစ္သမီးေလးက သူတို႕ အျမင္မွန္ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဒီလိုစိတ္ရိုင္းဝင္ေနတဲ့သူေတြကို တားစီး
လို႕ရတယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ..... "
" ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူတို႕ဟာလူေတြမို႕ပဲ၊သားတို႕က ေဖေဖ့ေနရာကို မစၥတာကန္နီဂမ္ တစ္မိနစ္
ေလာက္ဝင္ၾကည့္တတ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာပဲ..... "

မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕သားဂ်င္မ္ကို ရွင္းျပထားတာေလးပါ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တြမ္ရဲ႕ အမႈကို စတင္ၾကားနာပါၿပီ....။လူမည္းတြမ္ကို လူျဖဴအာဝဲ က သူ႕သမီးေမရီလာကို အဓမၼျပဳမႈနဲ႕ပါ။

ျဖစ္ရပ္အမွန္ကေတာ့ ေမရီလာက သာ တြမ္ကို ျမဴဆြယ္ခဲ့တာရယ္ပါ...။တရားရံုးကို ဂ်င္မ္တို႕ ကေလးသံုး

ေယာက္လည္း လာေရာက္နားေထာင္ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္နဲ႕စေကာက္တို႕အတြက္ေတာ့ တရားရံုးမွာ အမႈေတြ

စစ္ေဆးၾကားနာတာဟာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလ္အတြက္ေတာ့  စိမ္းေနရွာပါတယ္...၊အထူးသျဖင့္ 

တရားလိုဆြဲခ်ေရွ႕ေနႀကီးက တရားခံကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြၾကားတဲ့အခါ သူအေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္သြား

ရွာေလရဲ႕....၊စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ငိုမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလ္ကို စေကာက္က တရားရံုးထဲက အသာေခၚထုတ္လာခဲ့
ရပါတယ္....၊အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဒီလ္တစ္ေယာက္ ငိုခ်လိုက္ပါေလေရာ.....။ဒီလ့္ကို မစၥတာေဒၚဖတ္ေရမြန္
ဆိုတဲ့ အရက္သမားႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႕စကၠဴအိပ္ထဲက အရည္ေတြကို လာတိုက္ပါတယ္...၊လူတိုင္းက
မစၥတာေရမြန္ဟာ စကၠဴအိပ္ထဲမွာ ကိုကာကိုလာပုလင္းထဲ ဝီစကီေတြအျပည့္ထည့္ေသာက္ၿပီး အၿမဲမူးေန
သူလို႕ ထင္မွတ္ယံုၾကည္ေနၾကတာပါ...။တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူ႕စကၠဴအိပ္ထဲက ကိုကာကိုလာပုလင္းက
တကယ့္ ကိုလာပုလင္းအစစ္ပါ...၊ဘာဝီစကီမွ မဟုတ္ပါဘူး...။

 " လူေတြကို  အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ယုတၱိေဗဒကိုလက္ခံတဲ့လူ
ေလာက္ပဲ နားလည္တယ္.....၊က်ဳပ္က ၿမိဳ႕ထဲကို လာခဲပါတယ္.....၊လာတဲ့အခါ ေဟာဒီအိပ္ထဲကပစၥည္းကို
ေသာက္ၿပီး လမ္းသြားရင္း နဲနဲယိုင္မယ္မႀကံလိုက္နဲ႕.... ေဒါလ္ဖတ္ေရမြန္တစ္ေယာက္ ဝီစကီေသာက္လာ
လိုက္တာ.....လူမွန္းသူမွန္းမသိဘူးျဖစ္ကေရာ...၊အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းလုပ္ေနတာ.... "

မစၥတာေဒါလ္ဖတ္ေရမြန္က သူဘာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးကို အရြဲ႕တိုက္ေနရသလဲဆိုတာ စေကာက္တို႕ကို
ရွင္းျပပါတယ္...။ဒီဝတၳဳထဲမွာ လူသာမန္ေတြနဲ႕ ဖီလာကန္႕လန္႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့ လူသံုးေယာက္
ရွိတယ္ဗ်၊ဒီလူသံုးေယာက္ရဲ႕ လူေလာကကို တံု႕ျပန္ပံုကေတာ့ မတူညီပါဘူး..၊မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ သူ႕လမ္းကို
သူေလွ်ာက္တယ္....၊သူ႕အတၱနဲ႕သူ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေနတယ္...၊ဒါေပမယ့္ အျခားလူေတြနဲ႕ ဘယ္
ေတာ့မွ ထိပ္တိုက္မဆန္႕က်င္ဘူး...၊တစ္ဘက္သားကို နားလည္မႈအျပည့္ထားေပးႏိုင္တယ္.....၊ဘိုရက္ဒ္
ေလ က်ေတာ့ ေလာကႀကီးကေန ထြက္ေျပး ေရွာင္ပုန္းတဲ့ နည္းလမ္းကို သံုးတယ္....၊တစ္ခါ ေဒါဖတ္ေရမြန္
က်ေတာ့ တေလာကလံုးကို အရြဲ႕တိုက္ပါတယ္.....။စာေရးသူဟာ လူ႕သဘာဝကို သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕
သရုပ္ေဖာ္သြားတာမွာ အားလံုးဟာ အံဝင္ဂြင္က်ပါပဲ၊သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း သူ႕ဇာတ္ေကာင္
ေတြကတစ္ဆင့္ေျပာျပသြားတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္....။

စေကာက္ေလးက ဒီလ္ ဘာျဖစ္လို႕ ခုလိုျဖစ္သြားရတာလည္းလို႕ ေမးတဲ့အခါ......

" သူ႕ဗီဇစိတ္နဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႕ သိပ္ခြင္မက်ေသးဘူး....၊လူတစ္ခ်ဳိ႕က လူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ
ေတာ္၏မေတာ္၏ နည္းနည္းေလးမွ မစဥ္းစားပဲ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္ေနတာ၊လူျဖဴေတြက လူမည္းေတြကို
ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနတာ၊သူတို႕ကို လူေတြလို႕ေတာင္မထင္ေတာ့ပဲ ရိုင္းျပေနတာေတြေၾကာင့္ေပါ့.... " လို႕
မစၥတာေဒလ္ဖတ္ေရမြန္က ျပန္အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တရားခြင္မွာ မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ လူမည္းတြမ္ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ေကာင္းစြာသက္ေသျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြကေတာ့ တြမ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခ်ခဲ့တာပါပဲ။ျပစ္ဒဏ္က

ေတာ့ ေသဒဏ္ပါ...။ခုလိုအမႈရႈံးသြားတဲ့အတြက္ မစၥတာဖင့္ခ်္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ...။သူေမွ်ာ္
လင့္ထားၿပီးသားထင္ရဲ႕....၊အေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္သြားတဲ့သူကေတာ့ ဂ်င္မ္ ပါ...။သူဟာ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြ
ကို မေက်နပ္ပါဘူး..၊ဂ်ဴရီလူႀကီးအမ်ားစုကလည္း ေတာဘက္ပိုင္းက ျဖစ္ပါတယ္...၊

" သားဟာ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕၊ကိုယ့္ယုတၱိေဗဒနဲ႕ ေနခဲ့တယ္...။ဘယ္သူမွ၊ဘယ္အရာမွ သားကို
အေႏွာက္အယွက္မေပးေသးဘူး။သားေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္အမႈမွာပါတဲ့ ဂ်ဴရီလူႀကီး ၁၂ေယာက္
ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစာ ပတ္ဝန္းက်င္ ပြတ္တိုက္မႈကို ခံထားရတဲ့ လူႀကီးေတြ.... "

" ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမလာတဲ့အေျခအေနေတြကို ေဖာ့မတြက္နဲ႕....။တစ္ေန႕မွာ တရားမွ်တမႈရဲ႕ ဒဏ္
ခတ္ျခင္းကို အဲဒီလူသားေတြ ခံၾကရလိမ့္မယ္။သားတို႕ သမီးတို႕ေတာ့ အဲဒီေခတ္ကို မွီခ်င္မွ မွီလိမ့္မယ္... "

မစၥတာဖင့္ခ်္က အဲဒီလို သူ႕သားကို ေဖ်ာင့္ဖ်ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္....။အင္း....ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရြျပည္ႀကီးမွာ
လည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ တရားမွ်တမႈရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းေတြ ေရာက္လာပါ့မလဲေနာ္...၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့
အဲ့ဒီေခတ္ကို မွီမယ္မထင္...... :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 တစ္ေန႕ ေက်ာင္းမွာ စေကာက္တို႕ ဆရာမ မစၥကိတ္ က ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတဲ့

အေၾကာင္း ကေလးေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္...၊မစၥကိတ္ဟာ ဟစ္တလာရဲ႕ ဆိုးရြားရက္စက္ပံုေတြကိုေျပာ

ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္...၊ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကပဲ စေကာက္ေလးအတြက္ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာပါတယ္...။

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တြမ္ေရာဘင္ဆင္အမႈကို တရားရံုးက ေသစားေသေစအမိန္႕ခ်မွတ္လုိက္တဲ့အခါ

မယ္ မစၥကိတ္က အခုလို..... " ေကာင္းတယ္......သူတို႕ကို ဒီလိုပညာမေပးရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္

မယ္၊ဒီေလာက္လုပ္ထားမွ တန္ကာက်တာ..... " လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တာကို စေကာက္ေလးကၾကားခဲ့ရလို႕

ပါ...။အဲဒီေန႕က စေကာက္ဟာ သူ႕အကို ဂ်င္မ္ ကို ခုလိုေမးခဲ့ပါတယ္....။

"သတ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို သတ္သတ္ မမွန္ပါဘူး...၊ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား.....

ၿပီး ရက္စက္တတ္သူတစ္ေယာက္ဟာ ရက္စက္မႈကို ခံစားတတ္ပါ့မလားဟင္.... "

" ကိုယ့္တိုင္ျပည္က လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ

ဟစ္တလာ့ကို မုန္းတယ္ဆိုတာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..... "

စေကာက္ေလးကေနတစ္ဆင့္ စာေရးသူ ေျပာသြားတဲ့ စကားလံုး၊အယူအဆေတြပါ...။တေလာကတင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရြျပည္ႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အမႈအခင္းႀကီးကို သတိရမိပါရဲ႕...၊အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္
တို႕ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္....၊ဘာလို႕အဲ့ေလာက္ရက္စက္ ခဲ့တာလဲ....
ဆိုတာပါ....။ဟုတ္တာေပါ့.....ရက္စက္တတ္သူေတြမွာ ရက္စက္မႈကို မခံစားတတ္ၾကပါဘူး...၊သူတို႕မွာ
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိၾကပါဘူး....၊သူတို႕ဟာ သူတို႕အက်ဳိးစီးပြား၊သူတို႕အတၱကိုပဲ ၾကည့္တတ္ၾကသူေတြပါ။
သူတို႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မစၥကိတ္လိုပဲ ဒီေလာက္လုပ္ထားမွတန္ကာက်တာ လို႕ ေတြးေနၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။
အင္း.....ဒီလိုလူေတြက တရားမွ်တမႈကိုလိုလားပါတယ္...၊ဒီမိုကေရစီကို လိုလားပါတယ္လို႕ ေျပာလာတဲ့
အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေရာ....ယံုၾကည္ရႏိုင္ပါ့မလားဗ်ာ......။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဟာလိုဝင္းေန႕ကိုေရာက္လာပါၿပီ.....။ေမကြမ္းၿမိဳ႕ေလးမွာ အရင့္အရင္ကေတာ့ ေဟာလိုဝင္းေန႕ေတြမွာ 

ေထြေထြထူးထူးပြဲလမ္းသဘင္ေတြလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး....။ဒီႏွစ္မွာေတာ့  လူႀကီးေတြက စေကာက္တို႕ မူလ

တန္းေက်ာင္းေလးမွာ ပေဒသာကပြဲေလး တစ္ခုလုပ္ပါတယ္....၊အဲဒီကပြဲမွာ စေကာက္ေလးလည္း ပါပါ

တယ္...၊စေကာက္ေလး က အဲဒီကပြဲမွာ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရပါတယ္...။ၾကက္ၿခံကာ

တဲ့ သံဇကာေပ်ာ့နဲ႕ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ပံုဏၭာန္ခ်ဳိးၿပီး ကေလးေတြက အထဲဝင္ သရုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ကပြဲကို

စေကာက္တို႕အိမ္ကလူႀကီးေတြ လိုက္မလာႏိုင္ၾကပါဘူး...၊စေကာက္ကို ဂ်င္မ္ကပဲ လိုက္ပို႕ရပါတယ္...။

ကပြဲၿပီးလို႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ စေကာက္ေလးက သူ႕ကိုယ္မွာစြပ္ထားတဲ့ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ႀကီးကို

မခၽြတ္ပစ္ေသးပဲ ဒီအတိုင္းျပန္လာပါတယ္...၊ဂ်င္မ္က ေရွ႕က လမ္းျပတာေပါ့ေလ...။သူတို႕ေနာက္ကို လူ

တစ္ေယာက္က ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္လာပါတယ္...၊ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

ေယာက္က စေနာက္ေနတာလို႕ထင္ေနတာပါ...။တကယ္တမ္းကေတာ့ ကေလးေတြကိုရန္ရွာဖို႕လိုက္လာ

တဲ့ အာဝဲျဖစ္ေနပါတယ္...၊အာဝဲဟာ အမႈႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ သူ႕ရဲ႕လိမ္လည္မႈႀကီးကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့

မစၥတာဖင့္ခ်္ကို မေက်နပ္ပါဘူး။လူႀကီးကို ရန္မရွာဝံ့ေတာ့ ကေလးေတြကို ရန္ရွာပါေတာ့တယ္...။

လူပ်က္တဲ့ ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးနားအေရာက္မွာ ကေလးေတြကို အေသသတ္ဖို႕ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္...။

ဂ်င္မ္ကသူ႕ႏွမေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ်ကာကြယ္ရွာပါတယ္...၊ဝက္ေပါင္ေျခာက္အစြပ္ႀကီးေၾကာင့္ စေကာက္

ေလးချမာ ထြက္မေျပးသာပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ အဲ့ဝက္ေပါင္ေျခာက္အစြပ္ႀကီးေၾကာင့္ စေကာက္ေလးချမာသက္

သက္သာရာ ရသြားရွာတာပါ...၊ေနာက္...သူတို႕ကို ကယ္တင္မယ့္သူလည္းေရာက္လာပါတယ္...၊ဘိုရက္ဒ္

ေလပါ....။ရုန္းရင္းဆံခတ္ျဖစ္ၿပီး ဂ်င္မ္လက္က်ဳိး၊ေမ့ေျမာသြားပါတယ္...။အာဝဲကေတာ့ သူ႕အကုသိုလ္နဲ႕

သူ  ဓားထိုးခံရၿပီးေသသြားပါတယ္...။စေကာက္နဲ႕ ဘို ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး....။ဘို က သူတို႕ေမာင္

ႏွမကို အိမ္ထိလိုက္ပို႕ေပးရွာပါတယ္...။

မစၥတာဖင့္ခ်္က ဂ်င္မ္တစ္ေယာက္ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အာဝဲလ္ ကိုသတ္မိလိုက္တာလို႕ ယူဆေပမယ့္

ရဲမႈးႀကီးကေတာ့ အာဝဲလ္တစ္ေယာက္ သူ႕ဓားနဲ႕သူဘာသာ ထိုးမိတာ..၊ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွွ သတ္တာမ

ဟုတ္ဘူးလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္...၊အဲဒီည မွာေတာ့ စေကာက္ေလးဟာ သူတို႕ ေတြ႕ခ်င္ျမင္

ခ်င္လွတဲ့ ဘုိရက္ဒ္ေလကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါၿပီ....။သူတို႕ ထင္ျမင္ယူဆေနသလိုမ်ဳိး ဘိုရက္ဒ္ေလဟာ

မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေယာက္၊လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သိသြားပါၿပီ...။ဘိုရက္ဒ္ေလ

သူ႕အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စေကာက္ေလးက ျပန္လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္....။အျပန္လမ္းမွာေတာ့ စေကာက္ေလးတစ္ေယာက္ အေတြးေတြ ေဝလို႕ေပါ့....။သူ႕ကိုယ္သူလည္း တစ္ညတည္းနဲ႕ လူႀကီးတစ္

ေယာက္ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္.....။သူကေဖေဖ ဆံုးမစကားေတြကိုလည္း ျပန္ၾကား

ေယာင္မိေနပါတယ္.....။

" ေဖေဖေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းကို သတိရတယ္....၊သူ႕ေနရာက ဝင္ၾကည့္ပါ...၊သူ႕ဘဝထဲဝင္ၾကည့္ပါ၊

သူ႕ရင္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ပါ၊သူ႕ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ပါ၊အဲဒီလို မလုပ္သမွ် လူတစ္ေယာက္ကို

နားမလည္ႏိုင္ဘူး..... "

ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္း အေနနဲ႕ စေကာက္ေလးရဲ႕ အေတြးေလးေတြကို စာေရးသူက ေဖာ္ျပသြားတာပါ...။

ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ စာေရးသူေပးခ်င္၊ေျပာခ်င္တာကလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္းထားရွိရမယ့္ ကိုယ္ခ်င္း

စာတရားနဲ႕ နားလည္မႈ ပါပဲ၊ေနာက္... ေခတ္ကာလအေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ရွိေနတဲ့လူမ်ားစုရဲ႕စိတ္အေျခခံ

သေဘာထား နဲ႕ အမွန္တရားတို႕ထိပ္တိုက္ေတြ႕တတ္ပံုကိုလည္း လွပစြာ ခ်ယ္မႈန္းျပသြားပါတယ္ခင္ဗ်ား။

( ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့၊ေတြးစရာေလးေတြ ေပးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလးေတြဖတ္မိတိုင္း အဲ့ဇာတ္လမ္း

ေလးေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ ဒီပို႕စ္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္...၊ဒီပို႕စ္ကို ေရးေနခ်ိန္မွာ စာအုပ္က ငွား

ဖတ္တာျဖစ္လို႕ ျပန္အပ္လိုက္ရပါတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စကားစုေလးေတြကို ႏုတ္သေဘာ

မ်ဳိး ထုတ္ထားတာေလးေတြပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိပါတယ္...။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရးျပထားတာ က ဖတ္

လို႕ေကာင္းမယ္မထင္ပါဘူး...၊လစ္ဟာသြားတာ၊က်န္ရစ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိမွာပါ......။မူရင္းဝတၳဳကေတာ့ 

တကယ္ဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးးး :)))

ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ရာ ကမ္းေျခေလးတစ္ေနရာသို႕......

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက ခရီးထြက္ျဖစ္တယ္....၊အင္ဒိုနီးရွား၊ဘင္တန္ကၽြန္းကိုပါ....။အဲဒီကို သြားမလို႕လုပ္ေန
တာေတာ့ၾကာၿပီရယ္.....။ဘင္တန္ကိုမေရာက္ပဲ မေလးရွားဘက္ကိုပဲေရာက္ေရာက္သြားတယ္၊ဘာျဖစ္လို႕
လည္းဆိုေတာ့ အေဖာ္မရွိလို႔ပဲဗ်...။အေဖာ္မရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွွ မျဖစ္ပါ
ဘူး။ျဖစ္တာက ခရီးသြားဧဂ်င္စီေတြပါပဲ....၊Package tour ေတြကို စံုစမ္းလိုက္တိုင္း အနဲဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ
တဲ့ဗ်ာ...၊တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း ၂ေယာက္ခေပးရမတဲ့....၊ေပးပါ့မယ္ဆိုတာေတာင္ သူတို႕က အင္တင္တင္ရယ္....။တစ္ေယာက္တည္း အေပ်ာ္ခရီးမထြက္ရဘူးလို႕မ်ား ဥပေဒထုတ္ထားသလားမွတ္ရ။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ စံုစမ္းျဖစ္တဲ့ ကုပၼဏီတစ္ခုကဆို တစ္ေယာက္တည္းမို႕ single charge 110 ေပးရမတဲ့...။
ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ....တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္းသမားမို႕ သူတို႕ဘက္က အကုန္အက်ေတာင္သက္သာဦး
မယ့္ဟာကို....ကိုယ္ကပဲ ထပ္ေပးရဦးမယ္ဆိုတာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ၾကားလို႕မွမေတာ္တာႀကီးဗ်ာ...။
သင္းတို႕ ဆီက ေရႊထြက္ေနေတာင္ သင္းတို႕နဲ႕ေတာ့ မသြားဘူးလို႕ ျပက္သားပလိုက္တယ္....။ေနာက္ဆံုး
မေတာ့ package tourနဲ႕မသြားေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဖယ္ရီဘုတ္လက္မွတ္ဝယ္၊ဟိုတယ္အခန္းဘြတ္ကင္
လုပ္ၿပီး သြားလိုက္ပါတယ္....။အဲ့ဒါကမွ အဆင္လည္းေျပ၊ေစ်းလည္းသက္သာေသးဗ်ား။

ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားတဲ့ ဖယ္ရီက ေန႕လည္ ၁၂နာရီမွာ ထြက္မယ့္ ဖယ္ရီပါ။စကၤာပူနဲ႕ ဘင္တန္ကၽြန္းကို
တစ္နာရီကို ဖယ္ရီတစ္စီး ႏႈန္းေျပးဆြဲေပးပါတယ္...။ဘုတ္က ၾကည့္ေတာ့သာ ခပ္ေသးေသးထင္ရ...၊လူ
ေတာ့အေတာ္ဆန္႕သားဗ်။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ခရီးသည္ ၂၀၀၊၃၀၀ ေလာက္ပါ တယ္ဗ်....။လိႈင္းေလ ၿငိမ္
လို႕လားေတာ့မသိ၊စီးရတာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေတာ့ရွိသား....။ဘင္တန္ဘက္ျခမ္းေရာက္ေတာ့ အင္ဒို
စံေတာ္ခ်ိန္နဲ႕ ေနလည္၁၂နာရီပဲရွိပါေသးတယ္...။အင္ဒိုက စကၤာပုထက္အခ်ိန္၁နာရီေစာတာကိုးခင္ဗ်...။

စကၤာပူ- ဘင္တန္ ကို လြန္းပ်ံေျပးဆြဲေပးေနတဲ့ ဖယ္ရီဘုတ္ေလးပါ

ထံုးစံအတိုင္း လဝက ကိုျဖတ္ၿပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကားငွားဖို႕လုပ္ပါတယ္.။တက္ဆီစတင္းေတြဘာေတြ
မေတြ႕ပါဘူး၊ဒါနဲ႕ ကားငွားတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဝင္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သြားမွွာလဲ လို႕ေမးပါတယ္...။
Cabana ဟိုတယ္ကိုလုိ႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ဘြတ္ကင္လုပ္ၿပီးသားလားတဲ့....၊ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိက္မိတာက
အငွားကားကို ဘြတ္ကင္လုပ္ထားလားေမးတယ္ထင္လုိက္မိတာရယ္...၊ေတြးေတာ့ေတြးမိသား...ကားငွား
တာေတာင္ဘြတ္ကင္လုပ္ရသလားေပါ့ေလ...၊အဲဒါနဲ႕ အဲ့လူက မလွမ္းမကမ္းမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕မတ္
တပ္ရပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး အင္ဒိုဘာသာစကားနဲ႕ ေျပာပါတယ္....၊အဲ့လူက ေခါင္းခါျပ
တယ္ခင္ဗ်...၊အဲ့ေတာ့မွ....ကၽြန္ေတာ္လည္း ရိပ္မိၿပီး ကျပာကယာဝင္ေျပာရတယ္...၊ငါ ဟိုတယ္ဘြတ္ကင္
လုပ္ထားတယ္...၊ငါလိုခ်င္တာ ကားပဲ ဆိုမွ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေမးၿပီး သူ႕စာရင္းစာရြက္ထဲရွာ
ၾကည့္တယ္ခင္ဗ်...၊ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္တနာရီေလာက္ေနရင္ ဟိုတယ္ႀကိဳပို႕ကား လာ
ပါ့မယ္...ေစာင့္ပါလို႕ဆိုပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္ဘြတ္ကင္လုပ္တုန္းက  ဆိပ္ကမ္းနဲ႕ ဟိုတယ္ကို ႀကိဳပို႕အစီအစဥ္မပါဘူးခင္ဗ်...၊ဒါကို
သူတို႕ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးထားၿပီးသားပါ...။ကၽြန္ေတာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး...။ခုေတာ့ ဟန္က်
သြားတာေပါ့ဗ်ာ....၊ကားလည္းေစာင့္ရင္း၊ဟာလာတဲ့ဝမ္းကိုလည္း ျဖည့္တဲ့အေနနဲ႕ အဲဒီက တစ္ခုတည္း
ေသာထမင္းဆိုင္ေလးမွာ ထမင္းဝင္စားပါတယ္....၊ဆိုင္ေလးကေသေသသပ္သပ္ေလးပါ....၊အင္ဒိုရိုးရာ
ထမင္းနဲ႕ဟင္း ဝယ္စားျဖစ္ပါတယ္...၊ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါဘူး၊ၾကက္ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ပိႏၵဲသီးကို
အခ်ဳိခ်က္ ခ်က္ထားတာရယ္...၊ေရခူကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္ခ်က္ထားတာရယ္ ကို ထမင္းနဲ႕အတူ ပန္းကန္
ထဲ ပံုေပးလိုက္တာပါပဲ.....၊အဲ့ဒါနဲ႕ ကိုကာကိုလာတစ္ဘူးကို စင္းေဒၚလာ ကိုးက်ပ္နဲ႕ဆယ္ျပားတိတိေပး
လိုက္ရပါေရာလား....။

ႀကိဳပို႕ကားကို ၁နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္...၊ဆိပ္ကမ္းကေန ဟိုတယ္ကို ၁နာရီေက်ာ္
ၾကာေအာင္ေမာင္းရတယ္ခင္ဗ်....၊ကားလမ္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္ေျပာလို႕ရပါတယ္...၊သို႕ေပမယ့္ ေတာင္
ကုန္း အတက္အဆင္းေတြမ်ားလို႕ ကားဆရာလည္း ပံုမွန္ေလးပဲထိန္းေမာင္းရသေပါ့ေလ....။အဲဒီေန႕က
ကၽြန္းေပၚမွာ Tour De Bintan စက္ဘီးၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕တဲ့ခင္ဗ်...၊လမ္းမွာေတာင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္စက္ဘီး
သမားေတြေတြ႕ခဲ့ေသးရဲ႕....။

ဒီလိုနဲ႕ ဟိုတယ္ေရာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....။ဟိုတယ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းသေဘာက်သြားပါတယ္...။
ကမ္းေျခကိုေမးတင္ၿပီး ဟိုတယ္စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ တန္းလ်ားပံုစံ
အခန္းေတြေဆာက္ထားတာပါ....။ခ်က္အင္ဝင္ၿပီးေတာ့ ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုရမယ့္
အခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္....၊ဟင္.......ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ထားတဲ့အခန္းေတြဘက္ကိုမဟုတ္ဘူးဗ်ဳိး....။
ကမ္းေျခနဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ျခမ္း၊လမ္းျခားထားတဲ့တဘက္ကိုပါ...၊အဲဒီဘက္မွာက ဘန္ဂလိုပံုစံ လံုးခ်င္းေလး
ေတြပါ...၊ကမ္းေျခကိုမ်က္ႏွာမူထားတဲ့အခန္းေတြမဟုတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒီဘက္မွာပါဆိုတာနဲ႕
သူေခၚတဲ့ဘက္ပဲလိုက္သြားရသေပါ့ေလ...။ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထင္တာက အဲ့ဘက္ျခမ္းက ေစ်းပို
ေပးရတဲ့အခန္းေတြလို႕ထင္မွတ္တာပါပဲ...၊စိတ္ထဲေတာ့သိပ္မသကၤာလွပါဘူး...။ေနာက္ရက္က်မွ ဘူးေပၚ
သလို ေပၚပါေတာ့တယ္...။

ဟိုတယ္ရဲ႕ ပင္မေဆာင္လည္းျဖစ္၊စားေသာက္ဆိုင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္.......

ဒီဘက္ျခမ္းအခန္းေလးကလည္း အေတာ္အဆင္ေျပတယ္ေျပာရမယ္...၊ဘန္ဂလိုေလးထဲမွာ အိပ္ခန္းသက္
သက္၊ဧည့္ခန္းသက္သက္၊မီးဖိုခန္းသက္သက္၊ေရခ်ဳိးခန္းသက္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္တည္းသမားအတြက္
ေတာ့ အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္....၊တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္လည္းရွိပါတယ္....။အခန္းထဲ အိတ္ေလးထား
ၿပီး ကမ္းေျခဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္.....။

ၾကည္လင္၊ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ေရျပင္ဟာ သူ႕ကို စူးစမ္းစြာ ေျခခ်လာခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအး
ေအးေဆးေဆးပဲ ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕....၊အင္းေပါ့ေလ....သူကေတာ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ လူေပါင္းေျမာက္
မ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳဆံုခဲ့ရၿပီးၿပီကိုး.....။ကမ္းေျခတစ္ေနရာ...ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာေတာ့ မိသားတစ္စုက
ေပ်ာ္ရြင္စြာ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေလရဲ႕.....။ကမ္းစပ္အတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း....ဟိုတယ္နယ္နိမိတ္
အဆံုးမွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတာက တံငါရြာေလးတစ္ရြာပါ....။ပင္လယ္ေရစပ္မွာေျခတံရွည္အိမ္ေလးေတြ၊
အိမ္ေအာက္မွာေတာ့ သူတို႕ဝမ္းစာရွာေဖြရာ ေလွကေလးေတြ နဲ႕ပါ....။

 

တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းေသာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာကေတာ့ ေငြစေၾကးစေလး ပိုလို႕လွ်ံလို႕
လာေရာက္အနားယူၾကတဲ့သူေတြ ေခတၱနားခိုရာ က်ယ္ဝန္းသပ္ရပ္လွပတဲ့ တည္းခိုေဆာင္ေလးေတြ.......၊
ၿခံစည္းရိုးပါးပါးေလးျခားေနတဲ့ ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာေတာ့ အမိုးအကာပင္လံုလံုၿခံဳၿခံဳမရွိလွတဲ့ တဲအိမ္ငယ္
ေလးေတြနဲ႕ရယ္ပါ....။သဘာဝတရားႀကီးက လူေတြကို  ႀကံဳရာက်ရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ  ေတာ္သလိုေပ်ာ္သ
လိုသာေနေပေတာ့ရယ္လို႕ ကံစမ္းမဲႏိႈက္သလို စီမံဖန္တီးခဲ့ေလသလား....၊မိမိတို႕ရဲ ကံ၊ညဏ္၊ဝီရိယအ
ေလ်ာက္ မိမိတို႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ေလသလား......၊ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ ေထြျပားေနခဲ့ရဲ႕....။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ တစ္မိုးေအာက္မွ တိမ္တိုက္ေတြကျဖင့္ ျဖဴျဖဴစင္စင္.....။

ညဘက္မွာေတာ့ ဟိုတယ္ကစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ညစာစားလိုက္ပါတယ္...၊ဟိုတယ္မွာမွ မစားရင္လည္း
စားစရာ စားေသာက္ဆိုင္ရယ္လို႕နီးနီးနားနားမွာမရွိပါဘူး.....၊ကၽြန္ေတာ္တည္းခုိတဲ့ ဟိုတယ္က ၿမိဳ႕ထဲနဲ႕
အလွမ္းေဝးကြာပါတယ္.....၊ဟိုတယ္ကအစားအေသာက္ေတြက စကၤာပူႏႈန္းထားနဲ႕ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ေစ်း
သင့္ပါတယ္.....။အရသာလည္းမဆိုးပါဘူး...၊ဘီယာ အရသာကေတာ့ သိပ္မစြံဘူးဗ်ဳိး....၊ဟိုင္းနကန္ခ်င္း
အတူတူ ေရေျမေတြျခားတာနဲ႕ အရသာကြာသြားတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဗ်ာ....ေနာ့.....။ဘာပဲေျပာေျပာ
ပင္လယ္ျပင္က လြင့္စင္လာတဲ့ ဆားငံေရရနံကို ခပ္ေထြးေထြးေလးရႈရႈိက္ရင္း.....၊စည္းခ်က္က်က်ေရလႈိင္း
ခတ္သံကို နားေထာင္ရင္း၊ၿငိမ္သက္ေမွာင္ရီေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ဝိုးတဝါးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ဘီယာေလး
ထိုင္စုပ္ခြင့္ရေနတာကိုက ဘဝရဲ႕ ပ်ားရည္တစ္စက္လို႕ ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ နံနက္ေစာေစာထျဖစ္ပါတယ္.....၊မနက္ခင္း ပင္လယ္ျပင္မွ ေနထြက္တာကိုေတြ႕

ျမင္ခ်င္လို႕ပါ....၊ကၽြန္ေတာ္ကံဆိုးတယ္ေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕...၊မနက္ကတည္းကမိုးေတြအံု႕ဆိုင္းေနလိုက္တာ

အဲ့ဒီတစ္ေန႕လံုး ေနေရာင္ကို မျမင္လိုက္ရပါဘူးဗ်ာ....။အဲ....မနက္ဘက္ ဟိုတယ္မွာ နံနက္စာစားေတာ့

ကၽြန္ေတာ္အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဘူးေပၚသလိုေပၚပါေတာ့တယ္....၊ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္

ကို လမ္းရဲ႕ဟိုဘက္ျခမ္း အခန္းကေန ဒီဘက္ကမ္းစပ္ဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ အခန္းကိုေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းလို႕ရ

ပါၿပီလို႕ လာေျပာတာပါပဲ...။ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေဟာလီးေဒးပိတ္ရက္မို႕ ဧည့္သည္ၾကပ္သြားလို႕ တစ္

ဘက္က ဟိုတယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ညထားလိုက္ပံုရပါတယ္...၊ေျပာရရင္ ဟိုဘက္နဲ႕ဒီဘက္က လမ္းပဲ

ျခားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႕ၿခံဝန္းနဲ႕သူ တစ္သီးတစ္သန္႕ပါ...၊ဟိုတယ္နာမည္ဆိုင္းပုဒ္တင္မထားေပမယ့္

လမ္းညႊန္အမွတ္အသားေလးတစ္ခုမွာ Villa လို႕လည္း ေရးထားတာ သတိျပဳလိုက္မိပါတယ္...။ဒါေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါဘူး...၊ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္အဆင္ေျပေနတာမို႕ ေထြ

ေထြထူးထူးလည္း ေမးမေနေတာ့ပါဘူး...၊ေျပာင္းလို႕ရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေျပာင္းလိုက္တာေပါ့ေလ...။

မိုးကေတာ့ အံု႕ရာကေန ဖြဲဖြဲေလး ရြာခ်လိုက္ပါၿပီ....၊တစ္ေနကုန္ သည္းလည္းမသည္း၊စဲလည္းမစဲပဲ တဖြဲဖြဲ

လုပ္ေနတာပါ...၊ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႕လံုး အခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္...၊ေန႕လည္

၂နာရီေလာက္မွ ေန႕လည္စာ ထြက္စားျဖစ္တယ္ဗ်....။

မိုးတိမ္ေတြ ညိွဳ႕ကာမဲလို႕........ေငြမႈန္တို႕ တဖြဲဖြဲ...........

ေန႕လည္စာထြက္စားရင္းနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ခဏထြက္ဖို႕ ဟိုတယ္ကို ကားစီစဥ္ေပးဖို႕ေျပာခဲ့ပါတယ္။မိုးတိတ္
ေလာက္မယ့္ ညေနေလးနာရီေလာက္ လို႕ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကားက ညေနေျခာက္နာရီမွွ ရပါတယ္...၊ေနာက္
က်ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကားရမွေတာ့ မထူးပါဘူးေလ....ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့ရရဲ႕....။

ေနေစာင္းမွပဲ ကိုေရြမိုးက တိတ္ေတာ္မူပါတယ္...၊

ၿမိဳ႕ထဲဘက္ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သြားလို႕ သြားရမွန္းမသိပါဘူး၊ကားဆရာနဲ႕လည္း ဘာသာစကားမ
ေပါက္ပါဘူး...၊သို႕ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ရိုးရာအႏွိပ္ခန္းကိုစိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားသဗ်ား :)။
တနာရီ စင္းေဒၚလာ၃၀ ေပးရပါတယ္...၊ကိုယ့္ကို ႏွိပ္ေပးတဲ့ ကေလးမပဲ လက္ မေပါက္တာလားေတာ့မသိ။
သူႏွိပ္တာက ႏွိပ္တာနဲ႕မတူပဲ လက္နဲ႕ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ေပးေနသလိုပါပဲဗ်ာ...၊သိပ္မစြံလွပါဘူး...၊

အဲဒီေနာက္ အနီးအနားက ေမာတစ္ခုထဲ ဝင္ၾကည့္ပါတယ္....၊အေမ့ဖို႕ ပါတိတ္ေလးဘာေလးေတြ႕လိုေတြ
ျငားပါ...၊အင္ဒိုမေတြပဲ ပါတိတ္မဝတ္ၾကေတာ့လို႕လား...၊ဘာလီတို႕၊ဂ်ာကာတာတို႕လိုၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမဟုတ္
လို႕ပဲလားေတာ့မသိ....ဘာပါတိတ္မွမေတြ႕ခဲ့ေပါင္ဗ်ာ...၊အဲ...ေယာက်ၤားဝတ္ပါတိတ္အက်ီ ၤေတြေတာ့ေတြ႕
ခဲ့ရ....၊ဒါနဲ႕ပဲ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေန႕ကလိုပါပဲ....ေနကိုမျမင္ရပါဘူး...၊မိုးကအံု႕ဆိုင္းေနတဲ့အျပင္

နံနက္၁၀နာရီေလာက္မွာ ရြာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္...။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တမနက္လံုး စာဖတ္ေနရ
တာေပါ့ဗ်ာ...။ေန႕လည္ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္ကႀကိဳပို႕ကားနဲ႕ပဲ ဆိပ္ကမ္းကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္...၊ညေန
၃နာရီ ဖယ္ရီနဲ႕ စကၤပူဘက္ကို ျပန္ရပါေတာ့မယ္....။

ဘင္တန္ဆိပ္ကမ္းပါ

ဖယ္ရီေလွေပၚမွာ လည္ျပန္ၾကည့္မိရာ ဘင္တန္ကၽြန္း.........

အလုပ္တာဝန္ေတြ၊လူမႈေရးေတြနဲ႕ မြန္းမြန္းၾကပ္ၾကပ္မဟုတ္လွေတာင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိလွတဲ့ စကၤာပူ

ဘက္ျခမ္းသို႕ ဦးတည္ရင္း ေအးေဆးၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေခတၱမွ် နားခိုခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘင္တန္ကၽြန္းေလးဘက္ကို

ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ ပထမေန႕ကေတြ႕ခဲ့ရတဲ့

တံငါရြာအိမ္စုေလးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕......၊သဘာဝတရားကလြဲလို႕ ဘာမွရွိမေနတဲ့ ေနရာ

ေလးတစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္းေတြ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါတယ္...။အစစအရာရာဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္

အဆင္ေျပေနတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာလည္း အစစအရာရာကို ဖိစီးမႈမ်ားႏွင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရျခင္းေတြနဲ႕

ႀကံဳရေကာင္းႀကံဳရႏိုင္တာပါပဲလို႕.......အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းျဖင့္......။

ဘုတ္ၾကသည္.....ထုတ္ၾကသည္.....အဲ့ဒါျမန္မာျပည္

ခုတေလာမယ္ ေဖ့ဘြတ္ ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႕ ေတြ႕ေနရတာကေတာ့ ဘုတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါပဲဗ်ဳိး....။
ဟိုလူကလည္း ဘုတ္တဲ့အေၾကာင္း....၊ဒီလူကလည္း ဘုတ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕.....ေဖ့ဘြတ္တစ္ခုလံုးလည္း
ဘုတ္သံေတြေသာေသာညံလို႕ေပါ့...။ဘယ္သူ႕ကို ဘုတ္သလဲဆိုေတာ့ နန္းခင္ေဇယ်ာ ဆိုတဲ့ ခေလးမေလး
ကိုပါ....။အဲ....ဘုတ္တယ္ဆိုတာက vote ေပးတာ၊မဲေပးတာကို ေျပာခ်င္တာပါ....။ဘာအတြက္လည္းဆို
ေတာ့ အဲ့ခေလးမေလးက ဂ်ပန္မွာက်င္းပေနတဲ့ miss international 2012 ၿပိဳင္ပြဲမယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုယ္
စားျပဳၿပီး သြားေရာက္ယ်ဥ္ျပိဳင္ေနေလရဲ႕....။အဲ့ၿပိဳင္ပြဲမွာ miss international အျပင္ miss internet တို႕ miss international people's choice award တို႕ကိုပါ ေရြးခ်ယ္သြားမွာပါတဲ့...။အဲ့သည္ ဆုေတြကို အြန္
လိုင္းကေန မဲဆႏၵေတာင္းခံၿပီး အမွတ္အမ်ားဆံုးရသူကို ေရြးခ်ယ္သြားမွာပါတဲ့...၊ဒီၾကားထဲ ထိုင္းႏိုင္ငံက
ဝက္ဆိုက္တစ္ခုကလည္း သူရို႕ဘာသာ ဆုတစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး vote ေတာင္းခံထားပါေသးတယ္....။

ဒီေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ.....၊ေဖ့ဘုတ္အေကာင့္တစ္ခုပိုင္သေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြျမန္မာမွန္သမွ်
အားရပါးရကို ဘုတ္ၾကေတာ့သေပါ့။ကိုယ္တိုင္လည္း ဘုတ္....၊အျခားသူေတြကိုလည္း ဘုတ္ဖို႕ ေဆာ္ၾသ
ၾကေလရဲ႕....။နန္းခင္ေဇယ်ာေလးကို ဘုတ္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာတို႕၏စည္းလံုးညီညႊတ္မႈကိုျပၾကတို႕၊အမ်ဳိးဂုဏ္
ဇာတိဂုဏ္ကို ျမွင့္တင္ေသာအားျဖင့္ နန္းခင္ေဇယ်ာကို အားေပးၾက တို႕ နဲ႕....ေဖ့ဘြတ္တစ္ခြင္မွ ဟစ္ေၾကြး
သံမ်ားဟာ ေသာင္းေသာင္းကိုညံလို႕ဗ်ား.....။


ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါေလရာေမာင္ညိမ္းႏိုင္ေလး လည္း ကပ်ာကယာ အေျပးအလြား အားပါးတရ သြား
ဘုတ္တယ္ခင္ဗ်...၊ဘုတ္တာမွ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႕ အဲ့ဒီဆိုက္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္ဘုတ္
ေနေတာ့တာရယ္....။ရဲေဘာ္တို႔ပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ.....၊အလွပေဂး နန္းခင္ေဇယ်ာေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွ
ေလးကို တစ္စိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ရင္း ေမာက္ကို ကလစ္ရံု နဲ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိေၾကာင္း ျပသရတာ
ဘယ့္ဂေလာက္ အဆင္ေျပလိုက္သလဲဗ်ေနာ္.....။


တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ ရိုးရိုးတန္းတန္းဘုတ္ရံုနဲ႕ အားမရလို႕ ထင္ပါ့.....ေဆာ့ဝဲေတြ နည္းပညာေတြအကူအညီ
နဲ႕ မခ်ိ႕မဆန္႕ကို ဘုတ္ၾကဆိုပဲ....၊နန္းခင္ေဇယ်ာေလး ကိုယ္တိုင္ကကို " အကိုတို႕ရယ္....ညီမကို ဘုတ္
တာလည္းဘုတ္ပါ...အဲ့လိုမ်ဳိး ေဆာ့ဝဲေတြနဲ႕ေတာ့မဘုတ္ၾကပါနဲ႕...ေတာ္ၾကာ ၿပိဳင္ပြဲ ႀကီးၾကပ္တဲ့သူေတြ
ကတရားမဝင္ ဘုတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေပးၿပီးသား မဲေတြကိုပါ ဖ်က္ပလိုက္ပါဦးမယ္...ေနာ္...ေနာ္....ညီမ
ကို ခင္ပဲခင္ပါ...အလိုမလုိက္ပါနဲ႕ေနာ္......" လို႕ကို တားယူရတဲ့အထိပဲဗ်ဳိး....။အဲ့သေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္
တို႕ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက အင္မတန္ တတ္သိလိမၼာၾကတာကလား.....။

တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ၾကျပန္ေတာ့လည္း နန္းခင္ေဇယ်ာႏွင့္တကြေသာ ႏိုင္ငံတကာက အျခားအျခားမယ္ေတြရဲ႕
ဓာတ္ပံုလွလွေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ကဘယ္လို ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ေတြ တတ္ၾကြလာၾကသလဲ
မသိပါဘူးဗ်ာ....၊တျခားေသာ မယ္ေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြမွာပါ.... ျမန္မာေဟ့.....ျမန္မာကြ...တို႕.....ေအာင္
ရမည္တို႕...ဘာတို႕ ပါ သြားေရးၾကေလသတဲ့....၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း အျခားေနရာမွာသာ
ႏွစ္ေယာက္ရွိ သံုးျခမ္းကြဲခ်င္ကြဲမယ္...ဒီလိုေနရာမ်ဳိးၾက အင္မတန္ညီညြတ္ၾကတာကလား....၊တစ္ေယာက္
က ေဟးလားေမာင္ရို႕....ဆိုတာနဲ႕ ေနာက္က ဝါး ကနဲလိုက္ၿပီးသားကိုး.....။တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
ျမန္မာေဟ့....ျမန္မာ.....၊ကူလီမ်ုိးေဟ့ ဒို႕ျမန္မာ...အဲ...ဘြာေတး...မွားလို႕......သခင္မ်ဳိးေဟ့ ဒို႕ျမန္မာနဲ႕
ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ....။ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈနဲ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကေတာ့
အားရစရာ ရွိလွပါဘိေတာင္း.....။


အံမာ......burma ေတာင္မဟုတ္ဘူးဗ်ဳိး....myanmar kwa......myanmar.... ဆိုပဲ....၊အဲ့သလို ျမန္မာေတြ
ရဲ႕ စည္းလံုးညီညႊတ္မႈနဲ႕ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ထက္သန္မႈကို နားမလည္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့
 ျမန္မာေတြက ဘယ္လိုဟာေတြတုန္း....၊ျမင္ေလရာရာပံုေတြမွာ တျမန္မာထဲျမန္မာေနတာပဲ၊သူတို႕ျမန္မာ
မယ္က ဒီေလာက္လဲမလွပဲနဲ႕....စြတ္ရြတ္ေလွ်ာက္ေရးေနတယ္....ေလးဘာေလးနဲ႕ အမနာပ ေဝဖန္ၾက
ေလရဲ႕....။ဒါ သူတို႕ သက္သက္မနာလို လို႕ေျပာတာပဲဗ်...၊ၾကည့္ေလ....လူဦးေရအင္မတန္မ်ားတဲ့၊လူ
တိုင္းေစ့နီးပါး ကြန္ျပဴတာ၊အင္တာနက္သံုးႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္လို၊ကိုရီးယားလို ႏိုင္ငံေတြက မယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္
သူတို႕ရတဲ့ မဲအေရအတြက္က ၁ေသာင္းစ၊၂ေသာင္းစရယ္....ဗ်....၊ေဟာ....ကၽြန္ေတာ္တို႕လို လူတစ္
ေထာင္ရွိလို႕မွ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးနပ္မမွန္တဲ့ ျမန္မာျပည္က မယ္ေလး ရတဲ့ မဲက သန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
သဗ်....၊အံမာ ကၽြန္ေတာ္တို႕နီးပါး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ မကာအို ကဗ်ာ....။မကာအိုဆိုတာ ရွိ
လွ လူငါးသိန္းေပါ့....၊သူတို႕မယ္ ရတဲ့ မဲက ၁၄သန္းေလာက္ရွိမယ္...၊ၾကည့္ရတာ....တီလုပ္ေတြရဲ႕ အမ်ဳိး
ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ...။

အဲ့သလို မကာအိုမယ္က ေနာက္က ကပ္လိုက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြျမန္မာမ်ား တစ္နည္းတစ္ဖံု
အႀကံထုတ္ပံုက ေဆာ့ဝဲနည္းပညာလည္းမယူ၊မဲအရည္အတြက္လည္းတက္၊တရားလည္းဝင္တဲ့ နည္းမ်ား
ကို ႀကံစည္အားထုတ္ပါေလေရာ....၊ဘာတဲ့.....scroll wheel ေလးကို ဆက္ခါဆက္ခါႏွိပ္၊အားရပါးရႏွိပ္၊
မခ်ိမဆန္႕ႏွိပ္တဲ့...၊ႏွိပ္လိုက္တုိင္း tab အသစ္ေတြထြက္လာသတဲ့....ထြက္သမွ် tab မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး
သာ ဘုတ္ပါတဲ့ခင္ဗ်....။ေရြ႕....နိပ္လိုက္ေလ......နိပ္တာမွ....နိပ္သေလ့...ေလ့....နိပ္ေလ့ေလ့....လို႕
ေတာင္ ျမည္ေနေသး....။အဲ့သလိုေလး လုပ္လိုက္ေတာ့ တစ္ရက္ထဲ လူတစ္ေယာက္က အႀကိမ္တစ္
ရာေလာက္ကို ဘုတ္လုိ႕ ရသဗ်ား....။ဟြမ္း.....ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြျမန္မာမ်ားကို လာစမ္းလို႕ဘယ္ရမတုန္း
မွတ္ပံုတင္တစ္ခုနဲ႕ေတာင္ မဲ ၂ခါ ၃ခါ ေပးခဲ့ေသးတာ...၊သခ်ဳိ ၤင္းကလူေတာင္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္လို႕ မဲ
ေပးခဲ့ေသးတာပဲကို.....ဂေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဗ်ာ.....ေနာ့.....။

အဲ့သလို ဒို႕ေရြျမန္မာမယ္ေလးကို တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္အျပည့္၊ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႕ အား
အားရွိထိုင္ဘုတ္ေနတုန္း......၊ဘုတ္တာလည္း ဘုတ္ၾက....ထုတ္တာလည္း ထုတ္ၾကဦးရယ္လို႕ တစ္ခါ
ေအာ္ၾကျပန္ပါေရာ...၊ဘာေတြမ်ား ထုတ္သလဲဆိုေတာ့ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာတဲ့ခင္ဗ်....၊အင္း....ကၽြန္ေတာ္
တို႕ ျပည္သူေတြမယ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ၿမိဳထား၊သိပ္ထားရတဲ့ ဆႏၵမ်ားကို ခုလို အင္မတန္မွစစ္မွွန္တဲ့
ဒီမိုကေရစီစနစ္ႀကီး သက္ဝင္လာေတာ့မွ ေဖာ္ရ၊ထုတ္ရတာကိုး.....ဗ်....။ခုလည္းၾကည့္ OIC ဆိုတဲ့ ကုလား
အဖြဲ႕ႀကီး ျမန္မာျပည္မယ္ ရံုးလာဖြင့္မယ္ဆိုတာကို ျပည္သူမ်ားက ဆန္႕က်င္ပါေၾကာင္း ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၾက
တာကိုး.....။

တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးဆႏၵေဖာ္ထုတ္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက ရွင္က်ားပူေရာက္ေနေပမယ့္လည္း မေန

သာပါဘူး...။လူကိုယ္တိုင္ မလုိက္ႏိုင္ေပမယ့္ ေဖ့ဘြတ္စာမ်က္ႏွာထက္မယ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီးလည္း ဆန္႕
က်င္ပါေၾကာင္း ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သေပါ့...၊ေဖ့ဘြတ္ထက္က ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ရတာ အႏၱာရယ္လည္းကင္းတာ
ကိုး......... :D။

အဲဒီလို အမ်ားေယာင္လို႕လိုက္လို႕သာ ေယာင္လိုက္တယ္...OIC ဆိုတာ ဘာလဲရယ္လို႕ေသေသခ်ာခ်ာ
သိသလား...ဆိုေတာ့...ဟုတ္ကဲ့....တိဝူး....ရယ္....၊မူဆလင္ ၅၇ႏိုင္ငံအဖြဲ႕ဆိုတာေလာက္ပဲသိသဗ်ာ...။
OIC ရဲ႕ မူရင္းနာမည္ေတာင္သိဘူးဗ်ာ...၊သို႕ေပမယ့္ အမ်ဳိးေပ်ာက္မွာေတာ့ စိုးေၾကာက္ေလေတာ့ မသိ္
လည္း သိသလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႕ ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္လိုက္တာပါပဲ....၊ေျပာရရင္ အဲ့ အဖြဲ႕ ျမန္မာျပည္မယ္
ရံုးလာဖြင့္တာကိုလည္း မစိုးရိမ္လွပါဘူး...၊ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ရံုးဖြင့္ခြင့္ေပးလိုက္တာက
တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို သူရို႕လက္ထဲ ဝကြက္အပ္တာမွ မဟုတ္ေပပဲဗ်ာ...၊သူတို႕လုပ္ခ်င္
ရာ လုပ္လို႕ခြင့္ျပဳတာမွမဟုတ္ေပပဲ...၊သူတို႕ကို မ်က္ဆိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနႏိုင္တာပဲမဟုတ္လားဗ်ာ၊
သူတို႕ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္လုပ္ရင္ ကိုယ္ကႏွင္ထုတ္လိုက္ရံုေပါ့ေလ...၊

အဲ....အဲ့သာဆို ဘာလို႕ကန္႕ကြက္လည္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မယံုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ
အရာရွိမင္းမ်ားကိုပဲခင္ဗ်...၊သူတို႕ကို မ်က္ဆိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ဖို႕ဆိုတာကအစိုးရအရာရွိမင္းမ်ားရဲ႕
တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား...၊ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္က ကိုေရြအရာရွိမင္းမ်ားကို အမ်ဳိးအစား
ခြဲရင္ ၂မ်ဳိးပဲ ရမွာရယ္....၊တစ္မ်ဳိးက ေငြေပး "ငေအးေတး" ဆို တဲ့ အရာရွိမင္းရယ္၊ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့
ေပးတာယူ၊ေကၽြးတာစား၊ခိုင္းတာလုပ္၊တဲ့ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိအစိုးရမင္းရယ္ ပဲခင္ဗ်....။

အဲ့ဒီလို အစိုးရမင္းမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္  ႏိုင္ငံတကာလွည့္ၿပီး လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ျခားလာတဲ့ OIC က
လူေတြအဖို႕ ပ်င္းေသးတယ္....ပ်င္းေသးတယ္...ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္...လို႕ေတာင္ေျပာသြားဦးမယ္။
ေပးတန္ေပး၊ေကၽြးတန္ေကၽြး၊ေျခာက္တန္ေျခာက္၊ေျမွာက္တန္ေျမွာက္ၿပီး သူတို႕လုပ္ခ်င္ရာလုပ္သြားမွာ
ျမင္ေယာင္ေနေလေတာ့......ဝင္မလာခင္ကကို ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္ရတာပါပဲ...။

အခုေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္.....ခ်စ္စြာေသာ သမဒဂ်ီးက ျပည္သူ႕ဆႏၵနဲ႕အညီ OIC အဖြဲ႕ကို ရံုးဖြင့္ခြင့္
မေပးေတာ့ဘူးတဲ့...။ျပည္သူ႕ဆႏၵကို မ်က္ေခ်မျပတ္ၾကည့္ေနေသာ သမဒဂ်ီးေတာ္ပါေပတယ္...၊ေနာက္
ေနာင္မ်ားျဖင့္ ျပည္သူ႕ဆႏၵကို ေျပာမွသိ၊ထိမွနာတာမ်ဳိ္း မဟုတ္ပဲ ေစာေစာစီးစီးက အလိုက္သိႏိုင္ရင္
ပိုေကာင္းပါမယ္...၊ႏို႕မို႕ သူရို႕ ဝံဂ်ီး၊ဝံကေလးအေပါင္းက ေရွ႕က လုပ္ခ်င္တာလုပ္သြား...၊ေနာက္ကျပည္
သူေတြက အလုပ္ပ်က္ခံၿပီး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေျပာ ေျပာ ေနရတာက အလုပ္မဟုတ္လွေပဘူး...။

အစိုးရဆိုသဟာက ျပည္သူ႕ဆႏၵ ဘာလဲဆိုတာကို မေဖာ္ထုတ္ပဲ သိႏိုင္ေနရမယ္ကိုးဗ်...၊ခုေတာ့ျဖင့္
ျပည္သူကို သူကဦးမေဆာင္တဲ့အျပင္ ျပည္သူေတြကခ်ည္း ဟိုလိုလုပ္ေလ...၊ဒီလူေတြကို ဝင္ခြင့္မျပဳရ
ဘူး...၊ဟိုစီမံကိန္းကျဖင့္ ဒြတ္ခနဲ႕လွလွေတြ႕မယ့္ဟာ...အစရွိသျဖင့္လိုက္ေျပာေနရတာက ဟန္ေတာ့
သိပ္မက်လွဘူးဗ်ဳိး...။



ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာနဲ႕ဆက္ဆံၿပီးလုပ္တယ္ဆိုတာက နားလည္မႈစာခၽြန္လႊာေတြ၊စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ
နဲ႕ လက္မွတ္ေရးထိုးထားရတာေတြရယ္....၊အဲ့သာကို မေျပာမဆိုနဲ႕ ျပည္သူ႕ဆႏၵအရမို႕ သားသားေတာ့
ျဖင့္ အဲ့သဟာဂ်ီးကို လုပ္မေပးႏိုင္ပါေတာ့ဘူးရယ္....လို႕ ကေလးကစားလို႕ လုပ္လုပ္ပလိုက္တာကေတာ့
ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ျမန္မာအစိုးရဆိုတာ ခုဆီထမင္းခုစာကေလးေၾကာ္လုပ္တတ္သူမ်ားရယ္....
လို႕ သိကၡာက်စရာ၊အမ်ားမယံုမၾကည္ျဖစ္စရာ မျဖစ္ဘူးလားဗ်ာတို႕ရဲ႕....။


ကိုယ္က နဂါးတံဆိပ္အပ္ႏွင္းလို႕ အခြင့္အာဏာေပးထားတဲ့ ဝံဂ်ီး၊ဝံကေလးမ်ားက မစဥ္းစား၊မဆင္ခ်င္ ပဲ
ေပါက္ကရေတြ လုပ္လုပ္လာလို႕ ျပည္သူက ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္လာခဲ့ရင္လည္း အလိမၼာသံုးလို႕ သံေရး
တမန္ေရးနည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းႏိုင္ရမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...။ခုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕
မဟာဝံဂ်ီး၊စူဠဝံကေလးအေပါင္းကေတာ့ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခား၊ထင္ရာျမင္ရာေတြလုပ္လုပ္လာၿပီးရင္ျဖင့္
ဆင္ေသကိုဆိတ္ေရနဲ႕ဖံုးတဲ့ ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႕ ၊က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိတဲ့ စကားေတြေျပာၿပီး ကုလား
ထိုင္ေပၚက မဆင္းစတမ္း ေပကပ္ထိုင္ေနေတာ့တာကလား...။ကိုယ့္အရာရွိတစ္ေယာက္ ေပါက္ကရလုပ္
လာတာကို လိမ္လိမ္မာမာနဲ႕ သံေရးတမန္ေရးက်က် ေျဖရွင္းဖို႕လည္း ပညာညဏ္ရယ္လို႕ ႏွမ္းတစ္ေစ့မွ
ရွိဟန္မတူေပဘူး...။


ဒီေနရာမယ္ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျမန္မာပညာရွိအမတ္မင္းမ်ားကို သတိရျမင္ေယာင္မိေတာ့တယ္....။
အားလံုးလည္းဖတ္မိ၊မွတ္မိၾကမွာပါ...။ကင္းဝန္မင္းႀကီးတစ္ေယာက္ အဂၤလန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ဘုရင့္
မိုးကုတ္ေက်ာက္တြင္းတစ္တြင္း ေရာင္းဖို႕ စာခ်ဳပ္လာခဲ့ေလေရာ....၊သူကေတာ့ အာရေက၊ေကာ္မရွင္ေတြ
ဘာေတြ ရလို႕ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး...၊ဗ်စ္တစ္ရွအင္ပါယာႀကီးရဲ႕ ေခတ္မွီဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္ပံုကိုမ်က္ဝါး
ထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သူ႕ကၽြန္ဘဝမေရာက္ေအာင္ ေက်ာက္တြင္းေလးတစ္
တြင္း ထိုးေကၽြးတဲ့သေဘာထင္ပါရဲ႕...၊အင္း....ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရာရွိမင္းမ်ားကလည္း တိုင္းျပည္
ႀကီးကို ေခတ္သစ္နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မေရာက္ေအာင္ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနဲ႕ ရခိုင္ျပည္ႀကီးကို ထိုးေကၽြး
တာလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါေနာ့..... :P


အဲ....အဲ့ဒီလို ေက်ာက္တြင္းေရာင္းဖို႕ စာခ်ုဳပ္ ခ်ုဳပ္လာတယ္လည္းဆိုေရာ...မင္းတုန္းမင္းၾတြားႀကီးလည္း
စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ရွာေလေရာ....၊အင္းေပါ့ေလ...သူ႕ချမာလည္း သူ႕မိဖုရားေတြကို ဒီေက်ာက္ေလးေတြ
နဲ႕ ေပ်ာ္ေအာင္ေခ်ာ့ေမာ့ထားရတာကိုး...၊ခုေတာ့ ဒြတ္ခနဲ႕လွလွေတာ့ေတြ႕ၿပီး ႏွမေတာ္တို႕ေရ.....ညီးတို႕
ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ၾကေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါေရာ...၊သို႕ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းႀကီးမယ္ အင္မတန္
မွအားကိုးရတဲ့ ဝန္မင္းႀကီးတစ္ပါးရွိေလရဲ႕...၊ေယာအတြင္းဝန္ဦးဖိုးလိႈင္ေပါ့ဗ်ာ...၊ဟုတ္တာမွန္တာဆို
ဘုရင္ကိုေတာင္ ခံခံေျပာလြန္းလို႕ အရာခ်ထားတဲ့.....အတြင္းဝန္ႀကီးကို ျပန္ေခၚ.....၊ဘိုးဘိုးေရ....ဘုိးဘိုး
ေဘာ္ဒါႀကီး နယ္စပ္ေရးရာဝံဂ်ီး....အဲ....အဲ.....ကင္းဝန္မင္းႀကီးကေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႕ အဲ့စာခ်ဳပ္ႀကီးခ်ဳပ္
လာဘီ...၊ဟိုက ရာျဖတ္ေတြ၊ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း ေရာက္လာဘီ...၊မင္းတို႕စကားဆိုတာ ထြက္ၿပီး
သားဆင္စြယ္လို ျပန္ႏႈတ္ယူရိုးထံုးစံမရွိ....၊ခုမွ ျပည္သူ႕ဆႏၵေၾကာင့္ပါလို႕ အရူးကြက္နင္းလို႕မေကာင္း
ေလေတာ့ ဘိုးဘိုးၾကည့္စီမံပါဦးဆိုၿပီး အတြင္းဝန္ႀကီးလက္ ဝကြက္အပ္လိုက္သေပါ့....။


ပညာရွိဆိုတာမ်ဳိးက အေရးအေၾကာင္းဆို တီးလွ်င္ျမည္တဲ့ေမာင္းမ်ားလိုပဲ အႀကံေကာင္းညဏ္ေကာင္းမ်ား
နဲ႕ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းတတ္တာကလား...၊ဟိုဘက္က ရာျဖတ္မ်ား၊ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို မေရာင္းေတာ့
ဘူး တစ္ခြန္းမွွမေျပာပဲ....ဘုရင့္နန္းစဥ္ေက်ာက္မ်ားကို ငယ္စဥ္ႀကီးလိုက္ ထုတ္ထုတ္ျပၿပီး အဖိုးျဖတ္ခိုင္း
သတဲ့...။ေနာက္ဆံုး ငေမာက္ပတၱျမားႀကီးၾကေတာ့ ဟိုဘက္က ေစ်းကို မျဖတ္တတ္ေတာ့....၊တန္ဖိုးႀကီး
လွသကိုး...၊ဒီေတာ့မွ ကဲ...ကိုယ့္လူတို႕မယ္...ဒီေက်ာက္ေလးတစ္လံုးေတာင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ရင္ ဒီလို
ေက်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တဲ့ ေက်ာက္တြင္းကိုဘယ္လိုတန္ဖိုးျဖတ္မတုန္း ဆိုၿပီး ေရပိတ္စကားေျပာ၊
ညဘက္ဒင္နာေလးဘာေလးေပးၿပီး အႏိုင္နဲ႕ပိုင္းခ် ပလိုက္သတဲ့....။ဘယ့္ဂေလာက္မ်ား ပညာရွိေလသ
လဲဗ်...ေနာ္...။

အင္း.....ခုေတာ့ျဖင့္ ကင္းဝန္လို ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ မေတာ္တေရာ္ေတြ လုပ္လုပ္လာတတ္တဲ့ ဝံဂ်ီးေတြ
ေပါသေလာက္...၊ေယာအတြင္းဝန္ႀကီးလို ပညာရွိအမတ္မ်ားၾကေတာ့လည္း မူးလို႕ေတာင္ရႈစရာမရွိေပဘူး
ဗ်ာ...၊ရွိတဲ့ပညာရွိမ်ားၾကျပန္ေတာ့ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ရတာနဲ႕၊ၿမိဳင္ရပ္ႏွင္ရတာနဲ႕...ဆိုေတာ့လည္း....
အင္း.....။

အင္း.....၊ခုေတာ့ျဖင့္ miss international ၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ ဘုတ္ေပးပြဲႀကီၤးလည္း ယေန႕ဆို ေနာက္ဆံုးေန႕ကို
ေရာက္လာေခ်ၿပီ...၊ေနာက္ေန႕ေတြဆို ဘုတ္ခ်င္တာေတာင္မွ ဘုတ္ခြင့္မရေတာ့....။ ဘုတ္ခြင့္မရေတာ့
ေပမယ့္...၊ေနာက္ေနာင္မ်ားမွာျဖင့္ မေတာ္မတည့္မ်ားဆို လုပ္လုပ္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မဟာ
ပညာရွိ အစိုးရဝံမင္းမ်ားေၾကာင့္ ဆႏၵမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ စဥ္ဆက္မျပက္ ေဖာ္ထုတ္ေနရဦးမွာ မလြဲဧကန္
ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း..........။

အဘေျပာင္ သို႕ ေပးစာတစ္ေစာင္

"တစ္ေန႔ကပဲ အေမရိကန္ကို သြားရတယ္။ ဟိုမွာလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေတြအတြက္ ဟီလာရီကလင္တန္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရတယ္" လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ခ်စ္စြာ
ေသာ သမဒဂ်ီး ဘေျပာင္က ကာရီးယိုးမွာ ျမန္မာစာသင္သားေတြနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ေျပာသြားတယ္ ဆိုတဲ့အ
ေၾကာင္း ခုဏေလးတင္ ဖဘမွာသယ္ရင္းတစ္ေယာက္ရွယ္လုိ႕ဖတ္လိုက္ရတယ္...၊မူရင္းတင္တဲ့သူကေတာ့
 အဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္က်သတဲ့....၊အဲ့စကားကို ဘေျပာင္တကယ္ေျပာခဲ့တယ္ဆိုရင္......
ကၽြန္ေတာ္လည္း " ေၾကကြဲစရာပါလား....ဘေျပာင္ရယ္...." လို႕ Rဇာနည့္ေလသံနဲ႕ ငိုခ်င္းေတာင္ခ်လိုက္
ခ်င္ေသးရဲ႕......။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးဆုိတာ အေမဂ်ီးကားက ဖြင့္ေပးလိုက္တာနဲ႕ အပ္ခ်ေလာင္းဆို
ဝုန္းကနဲ ခုန္တက္မယ္မ်ား မွတ္ေနသလား ဘေျပာင္....၊တိုင္းျပည္ဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္ဖို႕ အျခားတိုင္းျပည္တစ္
ျပည္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြး၊အားကိုးေနဖို႕ေရာ လိုသတဲ့လား ဘေျပာင္ရဲ႕၊အရင့္အရင္တုန္းကေတာ့ ဘယ္သူ

ဘယ္ေလာက္ပိတ္ပိတ္ တို႕မမႈဘူးဆို....၊ခုေတာ့ ေလသံတစ္မ်ဳိးေျပာင္းပါေရာလား.....သမဒဂ်ီးရယ္....။

တကယ့္တကယ္တမ္းသာ တိုင္းျပည္ကို တကယ့္ကိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ
စစ္မွန္တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘေျပာင္လည္းမသိမဟုတ္...။ခုေခတ္အေျခအေန
လို  လက္ထဲမယ္ အာဏာၿမဲၿမဲဆုတ္ကိုင္ထားဆဲ ဘဘဂ်ီးေတြနဲ႕ ေဆြမ်ဳိးစပ္လို႕ ပူးေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕
 သယံဇာတေတြကို ဘိုးဘြားပိုင္သေဘာထားလို႕ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတဲ့ ဝိသမသမားစစ္စစ္လက္တစ္
ဆုတ္စာလူတစ္စုကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္တြယ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊

အရင္းနဲသူေရာ အရင္းမ်ားသူပါ ေစ်းကြက္ရဲ႕ေတာင္းဆိုလိုအပ္ခ်က္နဲ႕အညီ လြတ္လပ္စြာ စီးပြားရွာႏိုင္တဲ့
စီးပြားေရးစနစ္တစ္ရပ္ ရွင္သန္ထေျမာက္လာမယ္ဆိုရင္၊မလိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြကို ျဖဳတ္၊လိုအပ္တဲ့ဥပေဒ
ေတြကို ျပဌာန္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊သဘာဝကအေမြေပးထားတဲ့ သယံဇာတေတြကို တိုင္းရင္းသားျပည္သူအား
လံုး အက်ဳိးခံစားခြင့္ရွိေအာင္ စီမံခန္႕ခြဲႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးက မဖြံ႕ၿဖိဳး
စရာ မရွိပါဘူး ဘေျပာင္ရယ္....။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကသာစစ္မွန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကိုေလွ်ာက္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မ်က္ႏွာ

ခ်ဳိေသြးေနစရာမလိုပါဘူး၊ဟိုကသူ႕အလိုလိုဖြင့္ေပးမွာပါ..၊ခုဖြင့္ေပးတာလည္းဘေျပာင္လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို

 ေလွ်ာက္ေနတယ္ဆုိတာကို ေထာက္ခံအားေပးတဲ့အေနနဲ႕ဖြင့္ေပးလာတာေတြပါ...၊ဘေျပာင္ ဒီထက္ပိုၿပီး

မွန္ကန္ေသာလမ္းေၾကာင္းေပၚ ရဲရဲတင္းတင္း ေလွ်ာက္ရဲလာေအာင္ တြန္းအားေပးလာ ခဲ့တာေတြပါ.....။

ဘေျပာင္ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ေသေလာက္ေအာင္မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေတာ့ ပြင့္လာမယ္မထင္နဲ႕......။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဒၚစုကိုပဲၾကည့္ ဟီလာရီနဲ႕ဆက္ဆံတာ တန္းတူရည္တူ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပဲ....၊အိုဘာမားနဲ႕

လည္းဒီအတိုင္းပဲ...သူ ဘယ္သူ႕မွမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးစရာမလိုပါဘူး...၊မ်က္ႏွာခ်ဳိလည္း မေသြးခဲ့ပါဘူး..၊သူ႕

ဘာသာသူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းေၾကာင္းကိုတစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့သူပါ..။သူမွန္တဲ့လမ္းေၾကာင္း

ေပၚမွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေနသေရြ႕ တကမာၻလံုးက သူ႕ကို ေထာက္ခံအားေပးမွာအေသအခ်ာပါပဲ။

ၿပီး...ဘေျပာင္ေျပာသြားတာ ရွိေသးတယ္....စည္းလံုးညီညႊတ္ဖို႕ ထင္းစည္းေလးခ်ဳိးျပေနရတုန္း....တဲ့....

ခက္တာပဲ ဘေျပာင္ရယ္...သံသရာနဲ႕ခ်ီၿပီး ဒုကၡသုကၡေရာက္၊ကိုယ့္ျပည္နယ္ကထြက္တဲ့ကိုယ့္သယံဇာတ

မွကိုယ္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း မသံုးစြဲခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းေတြကို သူရို႕ ခံစားစံစားသင့္တာကို သူတို႕ကို
ျပန္ေပးလိုက္...၊သူရို႕ ၾကမၼာသူရို႕ ဖန္တီးခြင့္ေပးလိုက္ရင္ မတည့္စရာမရွိပါဘူးဗ်ာ။ခြဲထြက္မွာေတြဘာေတြ

မပူပါနဲ႕....၊သူရို႕ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေအးေအးေဆးေဆးေနရရင္ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး ခြဲထြက္ခြင့္

ေတြဘာေတြမေတာင္းပါဘူးဗ်..၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့သလို ခြဲထြက္ခြင့္က သူတို႕ရပိုင္ခြင့္၊ မခြဲထြက္ခ်င္ေအာင္လုပ္ေပးရမွာက ကိုယ့္တာဝန္ ပဲ
မဟုတ္လားဗ်ာ...၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ နားလည္၊ယံုၾကည္မႈနဲ႕အတူ၊လြတ္လပ္ျခင္း၊ညီမွ်ျခင္း၊တန္းတူညီတူ

ရွိျခင္းေတြနဲ႕ပါ တည္ေဆာက္မွ ရမွာ ဘေျပာင္ရဲ႕...၊အဲ့လိုမွ မဟုတ္ပဲ...မင္း....တိ္ု႕လက္ေတြ ေလထဲမွာ

ေျမွာက္ထားလိုက္.....ၿပီးမွ လႊတ္ေတာ္ထဲဝင္ ထိုင္ငိုက္ၾက လို႕ သြားေျပာေတာ့ ဘယ္သူက ဘေျပာင္တို႕ကို

ယံုမတဲ့လဲ......၊ထင္းစည္းေလးခ်ဳိးျပၿပီး ခ်ီးတုံးဂ်ီးသည္ ခြန္အား အဲ.....စည္းလံုးျခင္းသည္ ခြန္အား လုပ္ေန

လို႕ကေတာ့ ဟိုဘက္က က်ည္ဆန္ပဲ ျပန္ေပးလိမ့္မယ္...ဘေျပာင္.....။
 

ခုေတာ့ ဘေျပာင္လည္း သမဒဂ်ီးျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ...၊တိုင္းျပည္မလဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနလိုက္တာ 

သပြတ္အူကေတာင္ အေဖေခၚရ...။ဘေျပာင္လည္း တီလုပ္ကိုအရံႈးေပးရ၊ေခၚေတာကို အညံခံရ၊အေနာက္

က ဘြားေတာ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ နဲ႕ ရစရာကိုမရွိေတာ့ဘူး...၊တိုင္းျပည္တြင္းမွာလည္း ဘယ္ဘက္က

မွ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ လာတာမေတြ႕ရပါလားဗ်ာ....။
 

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္းျပည္ႀကီးက ရိုးတံကႀကဲႀကဲ၊ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြလည္း ေျခာက္ေသြ႕၊ ပင္စည္

မွာလည္း အက္ေၾကာင္းေတြထ၊ေရေသာက္ျမစ္ေတြလည္း ေသလုခမန္းျဖစ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လို

ျဖစ္ေနၿပီ ဘေျပာင္...၊ဒီၾကားထဲ ဘယ္ ကေလကဝက ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ ပေညာင္ပင္တစ္ပင္ကလည္း

သစ္ခြၾကားလာေပါက္ရာကေန ပင္စည္ႀကီးတစ္ပင္လံုးကိုပါ ဝါးၿမိဳဖံုးလႊမ္းဖို႕ အားယူေနၿပီဘေျပာင္...၊ကိုယ့္

ေဘးနားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ထက္ ၁၀ဆေလာက္ႀကီးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကလည္း အရိပ္လြမ္းမိုးေနလိုက္

ေသးရဲ႕။အဲ....စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းရွိမယ့္ ရွိေတာ့ ဟိုးထိပ္ဖ်ားက ဘယ္သူမွ မတို႕မထိဝံ့တဲ့ " နတ္ေနကိုင္း "

ေတြကေတာ့ ေထာင္ ေထာင္ ေထာင္ ေထာင္ နဲ႕ပါလား ဘေျပာင္ေရ....။

ဘေျပာင္ေရ....ဘေျပာင္မွာသာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို တကယ္ဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ကိုယ့္တိုင္း

ျပည္အေပၚ ေစတနာတကယ္ရွိတယ္ဆိုရင္ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ အကိုင္းအခက္အလက္နဲ႕တူတဲ့ တိုင္းသူျပည္

သားေတြ ေဝစည္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္၊ကြဲအက္ေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စုပင္စည္ႀကီး စုစည္းမိေအာင္၊တိုင္းျပည့္

ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ လူစြမ္းအားနဲ႕သဘာဝသယံဇာတအရင္းအျမစ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပက္ဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္

ေနေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘေျပာင္လည္းမသိမဟုတ္....။ၿပီး ကေလကဝလာေပါက္ေနတဲ့ ပေညာင္ပင္

ေပါက္ကိုလည္း အၿပီးတိုင္သင္းသတ္ဖယ္ရွားပစ္ရမွာျဖစ္သလို ကိုယ့္ကို အရိပ္ထိုးေနတဲ့ နံေဘးက သစ္ပင္

ႀကီးရဲ႕ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကလည္း ပညာသားပါပါ ယိမ္းႏြဲ႕ ေရွာင္ရွားႏိုင္ရမယ္ မဟုတ္လား....။ေနာက္ၿပီး

ဘယ္သူမွ မတို႕ရဲ မထိရဲတဲ့ နတ္ေနကိုင္းလို အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားတစ္သိုက္ကိုလည္း ဖယ္ပစ္ရွားပစ္

ရမယ္ ဘေျပာင္......။

ဘေျပာင္ေရ.......ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့သူဆိုတာ ရိုးဂုဏ္ေလးတစ္ခုရွိရံုနဲ႕မရဘူး ဘေျပာင္ရဲ႕၊လုပ္စရာ

ကိုင္စရာရွိတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားကိုင္တြယ္ႏိုင္ရတယ္...၊ဒီလိုေျပာလို႕ မေန႕တစ္ေန႕ကအထိ ႏိုင္ငံ

အုပ္ခ်ဳပ္ ထင္ရာလုပ္သြားတဲ့ ဟိုဘဘဂ်ီးလို ရက္စက္ရမယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္...၊ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္

တာကို ျပည္သူ႕ဆႏၵနဲ႕အညီ ပညာသားပါပါ၊ ျပည္သူ႕ဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသားရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္ေျပာ

တာ...။ႏိုင္ငံတကာအလယ္မွာလည္း ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ အခ်က္က်က်ေျပာ

ႏိုင္ဆိုႏိုင္၊ရွင္းလင္းျပႏိုင္ရမယ္...၊ဒီအတြက္လည္း ႏိုင္ငံတကာ ဗဟုသုတ၊အေတြးအျမင္၊အေတြ႕အႀကံဳ

ရွိရမယ္...၊ပညာလည္း တက္၊လူကလည္း ထက္ျမက္ေနရမယ္ ဘေျပာင္ရဲ႕...၊ခုေတာ့ သမဒရဲ႕ အရည္

အခ်င္းဆိုတာ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ အူလွတဲ့၊ကိုယ့္ဘက္ကို ေျပာင္ေျပာင္ဂ်ီးယက္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္း

စည္းကမ္းပဲ အေျခခံဥပေဒထဲ ပါဆိုပါလားဗ်ာ....။

ေျပာရရင္ေတာ့ သမၼတေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြ ဘေျပာင္မွာ မရွိပါဘူး ဘေျပာင္...။အဲဒီ

အရည္အခ်င္းေတြက ေဒၚစုဆီမွာပဲ အျပည့္အဝရွိတယ္ဆိုတာ ဘေျပာင္နဲ႕တကြ ရွိရွိသမွ်ေသာ ေဘာင္း

ေဘာင္းဝတ္၊ေဘာင္ေဘာင္းခၽြတ္ ဘဘဂ်ီးေတြ သိၾကပါတယ္...။ခက္တာက ဘေျပာင္ရဲ႕ ခ်စ္စြာေသာ

စီနီယာ၊ဂ်ဴနီယာေရာင္းရင္းအေပါင္းအသင္းတစ္သိုက္က အာဏာနဲ႕စည္းစိမ္ကို ငမ္းငမ္းတတ္ၿပီးသကာလ

ေဒၚစုမ်ား သမၼတျဖစ္ရင္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားတာက အေရးမဟုတ္၊ငါတို႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္

ေတြ ကတိမ္းကပါးျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ေလာဘေဇာတတ္ေနၾကတာပဲ ဘေျပာင္ရယ္....။

ဒီေတာ့ ျပည္သူကေရြးခ်ယ္ရင္ ေဒၚစုလည္း သမၼတျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ရယ္....လုိ႕ ဘေျပာင္က ဘယ္ေလာက္ပဲ လူၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာေျပာ...၊ဘေျပာင္တို႕ ဘဘတစ္သိုက္ အႀကိဳက္ဆြဲထားတဲ့ အေျခခံေအပဒု ထဲ

မွာ သမၼတေလာင္းရဲ႕ သားသမီးဟာ အျခားႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူထားသူမဟုတ္ရဆိုတာရယ္...၊အဲ့အခ်က္

ေတြကို ေျပာင္းခ်င္ရင္ျဖင့္ ေခါင္းေပါင္းစ ညာခ်တဲ့ မဟာအမတ္ ၇၅ရာႏႈန္းကေထာက္ခံၿပီး တာေတာင္မွ

ျပည္သူ႕ဆႏၵခံယူရဦးမယ္ဆိုတဲ့ ဧရာမသံမဏိစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႕ ခ်ည္တုတ္ထားတယ္မဟုတ္လား

ဘေျပာင္...။

အင္း...ေျပာမယ့္သာေျပာရ.....ဘေျပာင္လည္း ဆူးၾကားက ဘူးခါးဆိုတာ ကေလးကအစ၊တကမာၻလံုးက

လူတိုင္းသိပါရဲ႕၊ဘေျပာင္မလည္း........ဘေရႊတို႕ ဘေအးတို႕နဲ႕သူတို႕ရဲ႕ပါတနာ ခရိုနီေတြကတစ္ဘက္၊
ေပါက္ေဖာ္ႀကီးကတစ္ဘက္၊တင္းမာျပတ္သားၿပီးဘဘဂ်ီးခိုင္းတာတစ္ေသြမတိမ္းလုပ္ခ်င္တဲ့ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဒုမႈးႀကီး

ကတစ္ဘက္၊ငါ့ျမင္းငါစိုင္း ဘယ္ေရာက္ေရာက္ဆိုတဲ့ ႀကံ႕ေတြကတစ္ဘက္၊ဆိုေတာ့လည္း.....အင္း......

ဆိုေတာ့ ဘေျပာင္ေရ....ဘေျပာင္လည္း ေတြ႕သမွ်လူ မ်က္ႏွာခ်ဳ္ိေသြး၊ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္းနီးရာႏိုင္ငံမယ္ 

မ်က္ႏွာေအာက္က်ဳိ႕လို႕ ကၽြန္ဆက္ခံၾကရတာပါ့.......။က်န္တာကေတာ့ ေသရင္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား...။

မေသခင္ ႏိုဘယ္ဆုေလးရသြားေတာ့လည္း အျမတ္ေပါ့ ဘေျပာင္......။တိုင္းျပည္ဂ်ီးဘာျဖစ္ေန...ျဖစ္ေန....

ဘေျပာင္လည္း အိေညွာင္အိေညွာင္နဲ႕ သမဒဂ်ီးဇာတ္ရုပ္အျဖစ္အသံုးေတာ္ခံလိုက္ေပဦးေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္

တို႕ နင္ျပားေတြလည္း  လိန္ဖယ္....လိန္ဖယ္နဲ႕ ခရီးဆက္ၾကတာေပါ့ ဗ်ာ..........။

                                                                               အဲ့ဒါပါပဲဗ်ာ......သမဒဂ်ီးက်မ္းမာပါေစ...။

အဲဒီညမွာ ရႊာခဲ့တဲ့ အလြမ္းက ခုထိမစဲေသးဘူးတဲ့ ဟန္နီ....

ေဝးကြာျခင္းေတြေလာက္ေဝးကြာေနတာမရွိခဲ့......

ဘယ္တုန္းကမွ မနီးစပ္ခဲ့ေပမယ့္ ပိုလို႕ေဝးကြာသြားတယ္ဆိုတဲ့အသိက ရင္တစ္ခြင္လံုးကို ပူၿမိဳက္...

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ႀကိဳးဆြဲခ်ဖို႕ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမွ်သာ.......

စကားသံေတြကို မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ကိုယ့္နား နားလာကပ္ေျပာသြားသလို ၾကားေယာင္ေနမိဆဲ.....

စိတ္ေၾကးမံုျပင္မွာ အသြင္အျပင္အားလံုးကို အေႏွးျပကြယ္သဖြယ္ ထင္ျမင္ေန.....

စီးခဲ့တဲ့ဖိနပ္ ပန္ထားတဲ့နားကပ္ ၿပံဳးလိုက္တိုင္းေပၚတတ္တဲ့ သြားစြယ္.....

ကိုယ့္အေပၚ ငံု႕ကိုင္းက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆံႏြယ္မွ်င္တစ္စက ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းထဲမွာ လဲေလ်ာင္း......

မင္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ငါ့ရင္တစ္ခင္းမွာ အလြမ္းေတြက အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ပြင့္....

အထိအရွမ်ားတဲ့ ႏွလံုးသားဆိုတာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ႏုနယ္ၿမဲ.....

သူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ဟာ မင္းသားေလးလို႕ ခုထိယံုၾကည္.......

ေနရင္း ထိုင္ရင္း စားရင္း ေသာက္ရင္း ရယ္ရင္း ေမာရင္း အိပ္စက္ေနရင္း အလြမ္းေတြကတစ္ေျမ႕ေျမ႕......

ဘာသာတိုက္တဲ့ က်ိန္စာ မွာ ျပန္ျဖည္ ယူဖို႕ ဂါထာမရွိ.....

တစ္ႏွစ္ျခင္း၊တစ္လျခင္း၊တစ္ရက္ျခင္း၊တစ္နာရီျခင္း၊တစ္မိနစ္ျခင္း၊တစ္စကၠန္႕ျခင္း မွာ သတိရျခင္းက

တစ္ေရြ႕ေရြ႕တြားသြား......

ဒိတ္ကနဲ ခုန္တဲ့ ႏွလံုးစည္းခ်က္တုိင္း မွာ တမ္းတစိတ္ေတြက ဟီးေလးခို.........

တစ္ဘဝလံုးအေမွာင္ဖံုးေနသည့္တိုင္ အလြမ္းစိတ္ေတြက အလွ်ံညီးညီး......

ဒီလိုနဲ႕ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာေတြကို ေထြးေထြးပိုက္ပိုက္ မိုက္မိုက္မဲမဲ သတိရ တမ္းတၿမဲ.......

စကားမစပ္......

မင္း ကိုယ့္ကို ဖ်က္ကနဲ သတိရမိခဲ့ရင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးပါ ဟန္နီ........။

ကၽြန္ေတာ္....သူတို႕....ႏွင့္ ဒီေလာက......

စားပြဲခံုေပၚရွိ ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္မွာ မိနစ္အတန္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚတြင္အသင့္အေနအထား....။ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္တြင္မေတာ့
ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႕နားခိုရာ ၏ new post စာမ်က္ႏွာကပြင့္လ်က္သား...၊သို႕ေပမယ့္ အျဖဴေရာက္သက္သက္
မ်က္ႏွာစာေပၚတြင္ စာလံုးတစ္လံုးမွ ရွိမေနပါ။တစ္စံုတစ္ရာ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့မည္ဟု ႀကံစည္လိုက္တိုင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတို႕ ေလးလံလာရသည္။ဤသည့္အေျခအေနကို စာေရးဆရာေတြကေတာ့ မုဒ္မဝင္
ဘူး ဟု ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကမည္ထင္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးဆရာမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီလိုသံုးႏႈန္းဖို႕
ရာ စိတ္မရဲလွပါ...။ဆိုေတာ့ ပို႕စ္အသစ္တစ္ပုဒ္၊စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႕ရာ စိတ္ပါဝင္စားမႈ ကင္းမဲ့ေနတယ္ လို႔ပဲ
ဆိုၾကပါစို႕ရယ္....။

ေျပာရရင္ ဒီလိုမ်ဳ္ိးျဖစ္တတ္တာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္....၊ကၽြန္ေတာ့္ထက္စီနီယာ
က်ေသာ ေနာင္ေတာ္၊အစ္မေတာ္တို႕ပင္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ဒီအေၾကာင္းကို အကိုညီလင္းသစ္ပင္ပို႕စ္
တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ၿပီး၊အျခားေသာ အကို၊အမ မ်ားကလည္း ကြန္မန္႕မ်ားစြာျဖင့္ ဝန္ခံၾကေလသည္ မဟုတ္ပါလား
ဗ်ာ....၊ခုလို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါ၊လက္မပါျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီပို႕စ္ေလးကို သတိရၿပီး...အင္း.....

ကိုယ့္စီနီယာေတြေတာင္ စိတ္မပါလို႕ မေရးေသးတာပဲ....၊ငါလည္း စိတ္မပါရင္မေရးပဲေနမွ ဆိုၿပီးသကာလ
ဘာမွ မေရးပဲ ေပကပ္ေနေလေတာ့ ပိုဆိုးေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....။

ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာအေၾကြးေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ရယ္...၊စိတ္မပါလို႕ ဘာမွမေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္
မွာမွ ညီမတစ္ေယာက္က ဘဝရသ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုလာပါေလေရာ...။ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္လို ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္လူတစ္ေယာက္ကို ခုလို ေတာင္းဆိုလာတာကိုက
ဝမ္းသာ၊အားတတ္စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးရမွာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...။ေရးဖို႕လည္း တကယ္ႀကိဳးစားပါရဲ႕။
သို႕ေပမယ့္  ဟဒယႏွလံုးအိမ္ အတြင္းမွ အဘယ္မည္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမွ ဦးေႏွာက္ ဆီသို႕
ယိုစီး၊စိမ့္က်လာျခင္းမရွိခဲ့....။အဲဒီလို ႏွလံုးအိမ္မွ အမိန္႕တစ္စံုတစ္ရာမရေလေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္
ငယ္ငယ္ မွ လက္ေခ်ာင္းမ်ားထံသို႕ စာေလးတစ္လံုးတစ္ေလမွ လြန္ေျမာက္လာျခင္းသည္ မရွိေတာ့...။
ထိုေသာအခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ ေသြ႕ေျခာက္ႏြမ္းနယ္ကာ သုႆန္တစ္စျပင္ႏွယ္
တည္း...။


တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္၏တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ခံစားခ်က္ ဆိုေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္

တြင္ " ေတးမွတ္ " ထားသည္မ်ား ရွိပါ၏။ေမ်ာလြင့္တိမ္၏ Draft မူၾကမ္းစာမ်က္ႏွာထက္တြင္မလည္း ေရး
လက္စပို႕စ္ေပါင္း ၂၆ ခုတိတိရွိေလ၏။တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ၿပီးလုခမန္းပင္...။ထိုပို႕စ္မ်ားကို ဆက္ေရးမည္ႀကံေသာ္
လည္း မရ....။ခံစားခ်က္ဆိုသည္က ဒီေန႕ႏွင့္ မေန႕ကပင္ တူသည္မဟုတ္....၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ
အခါ ထိုစဥ္က ခံစားခ်က္တို႕ကား ပုတ္သိုးကုန္ႏွင့္ေလၿပီ....။

ဘာမွ် မေရးျဖစ္သည့္ေနာက္ ဘေလာ့ေတြပဲ လိုက္ဖတ္ေနရသည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္
ေနက်ျဖစ္သည့္ ဘေလာ့ေတြလည္း အရင္လို ပြဲမစည္လွေတာ့...။မွတ္မိေသးသည္...။ဟိုး အရင္ႏွစ္ ႏွစ္
ေက်ာ္ကာလ.....ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ေလးစေရးကာစက တစ္ေန႕လွ်င္ အနည္းဆံုး ပို႕စ္အသစ္ ၁၀ပုဒ္ မွ

သည္ အပုဒ္၂၀ ေလာက္ထိတက္လာတတ္ၾကသည္။ဒါေတာင္ ထိုစဥ္ကာလက ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့တြင္
လင့္ခ်ိတ္ထားသည့္ဘေလာ့မ်ား မွာ ခုေလာက္မ်ားလွသည္မဟုတ္...။ထိုအခ်ိန္မ်ားဆီကေတာ့ ဘေလာ့
ႏွင့္ သတင္းဆိုက္မ်ားကို လိုက္ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ည၁၀နာရီ ထိုးသြားေလ့ရွိသည္။စာေရးျဖစ္သည့္ေန႕
မ်ားတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာအရင္ေရးၿပီးမွ ဖတ္ရ၏။အဲ့လိုမွ မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္ စာေရးဖို႕ရာ အခ်ိန္မရွိေတာ့။


ခုမ်ားတြင္မေတာ့ လင့္ခ်ိတ္ထားသည္မ်ား ၁၀၀ ခန္႕ရွိသည့္တိုင္ တစ္ေန႕ လံုးေနမွ ဘေလာ့ေလးငါးခုထံ
မွသာ အသစ္ေလးေတြတတ္လာေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ရေသာသယ္ရင္းမ်ား၊ေလးစားရေသာ
ဘေလာ့မ်ားလည္း ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ အတုိင္း သူတို႕ဘေလာ့ေတြကို ပိတ္သူပိတ္သြားၾကေလ
ၿပီ...။တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ မပိတ္ေပမယ့္ စာေတြဆက္မေရးျဖစ္ၾကေတာ့....။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕တစ္ေန႕
ျပန္ေရးႏိုးျဖင့္ လင့္ေလးေတြပင္ မျဖဳတ္ရက္ပါ...။သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ရ၊ေလးစားရ၊သေဘာက်
ရသူမ်ား မဟုတ္ပါလား...၊ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္စေရးကာစက လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ား၊လိုတာေလးေတြ
ကို ျပဳျပင္အႀကံေပးၾကသူမ်ားပင္...။သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လံုးသတိတရႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမည္
သာျဖစ္ပါသည္...။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူတို႕ဘာေတြလုပ္ေနၾကမလဲမသိဟု.....ေရာ္ရမ္းေတြးဆ
ေနမိတတ္သည္။


ပံုမွန္အတိုင္း စာေတြ ေရးေနသူေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ရွိပါေသး၏။အသစ္အသစ္ေသာ ဘေလာ့ဂါေတြလည္း

ေပၚထြက္လာၾကပါ၏။သူတို႕ေတြ ဆက္ေရးေနၾကသည္ကပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရပါသည္။သုိ႕ေပမင့္ သူတို႕
တစ္ေတြလည္း အရင္လို ခပ္စိတ္စိတ္ေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့...။ပို႕စ္သြက္လွသည့္ အစ္မကြန္ပင္ ယခင္
စံခ်ိန္ကို မမွီလွ.....။လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားက တစ္လလွ်င္ ပို႕စ္၂၀ဆိုတာ အစ္မကြန္အတြက္သာသာေလး
ပင္...။ဖတ္သူပင္ ခါးျပတ္က်န္ခဲ့ရသည္...။ကိစၥမ်ားေျမာင္ေသာ လူမႈဘဝ၊လူမႈတာဝန္မ်ား၏ ဝန္တာကို
ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါသည္၊နားလည္ပါသည္။ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ ႀကီးမားေသာ တကယ့္လူမႈဘဝ
၏ အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလး မဟုတ္ပါလားဗ်ာ....။ဘာပဲေျပာေျပာ၊ဘယ္လိုပင္ရွိရွိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သူတို႕စာေတြကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္.......ရယ္.....။





ကၽြန္ေတာ္ေရာ......။တစ္ခ်ိန္ကာလ က သူတို႕ဘေလာ့ေလးေတြ ပိတ္လိုက္တာမ်ဳိး ႀကံဳရပါက ငါေတာ့
ငါ့ဘေလာ့ေလးကို ေသသည္အထိေရးသြားမည္ဟု ဘာသာႀကံဳးဝါးမိသည္....။ဘေလာ့ပါး မဝခင္ကဆိုပါ
ေတာ့.....။အခုေတာ့ တစ္ထစ္ေလ်ာ့ရေလၿပီ....။ေရးခ်င္မွပဲေရးပါေတာ့မယ္ေလ.....ဟုျဖစ္လာေလၿပီ...။
အင္း.....ေနာင္မ်ားကာလတြင္မေတာ့ ပိတ္မ်ားပိတ္မိေလမည္လား.....မေျပာတတ္ပါေတာ့....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက ကို ခ်စ္ပါသည္။ခင္ပါသည္။သံေယာဇဥ္လည္း ရွိသည္မွာ အေသအခ်ာ
ပင္ျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္.......သို႕ေသာ္.......အင္း.....ထိ္ုသို႕ေသာ္က အေတာ္ခက္သည္....။ဘာမွမေသခ်ာ
ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေမ်ာလြင့္တိမ္သည္လည္း ဘာသားႏွင့္ထု ထားလို႕တုန္း....ဟု ေျပာရမည္ပင္...။


ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွလံုးအိမ္ဟာဒယ မွ ခံစားခ်က္တို႕ ယိုစီးက်လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဦးေႏွာက္၏
 အေတးအမွတ္ ေလးမ်ားကို ေမ်ာလြင့္တိမ္၏မ်က္ႏွာစာမ်ားထက္ ထုဆစ္ေနျဖစ္ဦးမည္သာ..........။