ဟိုေတြး၊ဒီေတြး ေမ်ာလြင့္အေတြးမ်ား(၁)

စကားလံုးမ်ား.....

ကၽြန္ေတာ္တို့ စကားလံုးမ်ားကို မိမိတို့စိတ္ထဲကခံစားခ်က္၊ဆႏၵ ကိုတစ္ဘက္သားသိနားလည္ေစလိုျခင္းအလို့ငွာ
ေျပာဆိုသံုးစြဲခဲ့ၾကသည္။စကားလံုးမ်ား၏အဓိကတာဝန္မွာလည္းဤသည္သာျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား...။
သို့ေသာ္တစ္ခါတစ္ရံစကားလံုးမ်ားသည္သူတို့၏တာဝန္ကိုေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရန္လံုေလာက္ေသာအင္အား
ရွိျကဟန္မတူပါ။မိမိသံုးႏွုန္းလိုက္ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ မိမိ၏စိတ္ဆႏၵ ကိုကုိယ္စားမျပုသည့္အခါ တစ္ဘက္
သားအေနျဖင့္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူမွုလြဲမွားသြားသည္ကို မျကာခဏဆိုသလိုေတြ့ျမင္ေနျကရပါသည္...။
ထို့အတြက္စကားလံုးမ်ား၏အဓိပၸာယ္ကိုစကားလံုးမ်ားျဖင့္ပင္ ျပန္လည္အနက္အဓိပၸယ္ဖြင့္ဆိုျကရျပန္ေသာဟူလို။

လမ္းခ်င္းကားတူပါ၏ သုိ့ေသာ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေျပာသလို လူခ်င္းကားမေတြ့ျကေတာ့၊မေတြ့သည့္အျပင္ သာ
၍ေဝးရာဆီသို့ေရြ့လ်ားျကကုန္၏။ဤသည္မွာ စကားလံုးမ်ား၏တာဝန္ေပါ့ေလ်ာ့မွုဟု ဆိုေသာ္လြန္အံမထင္။

ရံဖန္၌စကားလံုးအသံုးအႏွုန္းမ်ာအေပၚ မွီခိုျပီးသကာလ ဤသူကားငါႏွင့္ သေဘာဆႏၵတူျကကုန္၏ဟု ယူဆျပီး
လွ်င္ သဟာရ ျပုမိ၏။ၾကာေသာ္ စကားစကားေျပာပါမ်ားမွစကားထဲကဇာတိျပၾကေသာအခါတြင္ လမ္းျခင္းကား
ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျကီးဆန့္က်င္လ်က္ရွိသည္ကိုေတြ့ျကရပါေတာ့သည္။စိုေသာလက္ကိုမေျခာက္ေစေသာငွာ ေျပာဆို
ဆက္ဆံျကရပါေသာ္ျငား စိတ္ထဲကားမပါေတာ့...၊ဤသည္မွာလည္းအမြန္အဆြစကားလံုးမ်ား၏ဝတၱရားေပါ့
ေလ်ာ့မွုပင္မဟုတ္ပါေလာ....။

မိမိသံုးႏွုန္းလိုက္ေသာစကားလံုးမ်ားသည္ ကာလ၊ေဒသ၊ပေယာဂကိုလည္းမွီေသး၏။ေပါ့ေစလို၍ထိုးေသာ
ေျကာင္ရုပ္မ်ား ေလးသည္ထက္ေလးလာေသာအခါ စကားလံုးမ်ားကို သံုးႏွုံးရန္ဝန္ေလးလာေတာ့သည္။
ထို့အတြက္ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ေထာင္ပင္မက ဘီလီယံႏွင့္ခ်ီ၍အဖိုးတန္လာေတာ့သည္။သို့ေသာ္ေဘး
ထြက္ဆိုးက်ိုးကားရွိ၏။

ထို့ျပင္တစ္ဝ လူတို့သံုးစြဲေသာ ဘာသာစကားကြဲျပားမွုကလည္း ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္ေသးသည္။တစ္ခါေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တို့ ကားဒရိုင္ဘာျပည္ျကီးတရုတ္တစ္ဦး လမ္းမျကီးေပၚ၌ မေလးလူမ်ိုး LTA ေအာ္ဖစ္တာ၏အဖမ္း
အစီးကိုခံရသည္။အမွုအခင္းကားမႀကီးက်ယ္ပါ၊သတိေပးတာျမစ္ျခင္းသာ....၊သို့ေသာ္ ေအာ္ဖစ္ဆာ၏ ဘိလပ္
စကားျဖင့္ ဥပေဒသစ္ကိုရွင္းလင္းေျပာျပျခင္းကို ျပည္ျကီးတရုတ္ကား တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ်နားမလည္၊မေလး
ေအာ္ဖစ္ဆာကလည္းတရုတ္စကားမေျပာတတ္...။ခက္ျပီ...၊သို့ေသာ္ျပည္ျကီးတရုတ္ဒရိုင္ဘာက သူဥပေဒတစ္
ခုခုခ်ိုးေဖာက္မိေျကာင္းကိုေတာ့သိရွာ၏။သို့အတြက္ သူက တရုတ္လို “ပုခဲရီလား...”ဟုေမး၏(ပုခဲရီ ဆိုသည္
မွာ မရဘူးလား ဟုအနက္ထြက္ေသာဟူလို....ဤကားစကားခ်ပ္....:)) ဤသည္ကိုသိေသာ မေလးေအာ္ဖစ္ဆာ
ကလည္း စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ “ပုခဲရီ.....ပုခဲရီ....” ဟုေအာ္ျပီးလွ်င္ထြက္ခြာခြင့္ျပုခဲ့ေသာဟူ၏။

ရံခါ၌ ဤသို့လွ်င္ အနက္အဓိပၸာယ္ေကာင္းစြာနားမလည္ေသာ စကားအမ်ားႀကီးေျပာေနရျခင္းထက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္
ဘက္သိနားလည္ေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ေကာင္းစြာအသံုးခ်လိုက္ျခင္းက အစစအဆင္ေျပေခ်ာေမြ့ေစ
ေလေတာ့သည္တကား.....။

သို့ဆိုရကား စကားလံုးမ်ားထက္ ပိုမိုအားေကာင္းေသာ လူမွုဆက္ဆံေရးကိရိယာလိုအပ္လာေလသည္။မိမိစိတ္
သေဘာဆႏၵကို အတိအက်အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ရန္အလို့ငွာကၽြန္ေတာ္တုိ့(တယ္လီပသီဟုေခၚျကသည္လားမသိ)
စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္၍ရေသာ္ေကာင္းေလစြဟုထင္ျမင္မိသည္။သို့ေသာ္ ဤသည္ကလည္း ျပႆနာ၏တစ္ဝက္
ကိုသာေျဖရွင္းႏိုင္ေသးသည္။မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ စာရြက္မ်ားေပၚတြင္၊အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာ
မ်ားေပၚတြင္ စကားလံုးမ်ားကိုေရးသားအသံုးျပုေနျကရဦးမည္...။ထိုအခါ အနက္အဓါပၸာယ္ေကာက္ယူမွုလြဲမွား
ေကာင္းလြဲမွားေနျကဦးမည္...။

သို့ျဖစ္ရကား...ကၽြန္ေတာ္တို့အသားဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္သည့္အခါ အရသာေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေစရန္ ဆား၊အခ်ို
မွုန့္၊ငံျပာရည္ အစရွိသည္တို့ႏွင့္နယ္ရသကဲ့သို့ပင္၊ကၽြန္ေတာ္တို့ သံုးႏွုန္းလိုက္ေသာစကားလံုးမ်ားအား နားလည္
ေပးႏိုင္မွု၊သည္းခံခြင့္လြွတ္ႏိုင္မွု၊ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို့ႏွင့္ေကာင္းစြာ သမ၍ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဖတ္ေပးႏိုင္ျကပါက
အေကာင္းဆံုးပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္....။

(မွတ္ခ်က္။ ။ကၽြန္ေတာ္တို့ျမန္မာစကားသည္ လံုးဝန္းေသာသဏၰန္ရွိေသာေျကာင့္ စကားလံုးဟုေခၚျခင္းျဖစ္
ဟန္ရွိသည္။သို့ေျကာင့္ တရုတ္၊ကိုရီးယား၊ဂ်ပန္ဘာသာစကားမ်ားကို စကားေခ်ာင္းမ်ားဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ထိုင္း၊လာအိုႏွင့္ အေရွ့အလယ္ပိုင္းမွကုလားဘာသာစကားမ်ားကို စကားတြန့္မ်ားဟူလည္းေကာင္း ေခၚေသာ္
မသင့္ပါေလာ....ဟု အေတြးေပါက္မိေတာ့သည္....:))

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ခြဲျခားမွုမ်ား.....

ေလာက၌ ကြဲျပားမွုမ်ား မ်ားျပားလွ၏။အသားအေရာင္၊စာေပ၊ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊လူမ်ိုး၊ဌာန၊အစရွိသည္....။
ဤကဲ့သို့ကြဲျပားမွုမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေသာကြဲျပားမွုမ်ားရွိသကဲ့သို့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိေသာကြဲျပားမွု
မ်ား၊ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည့္တိုင္ေအာင္ ယံုျကည္မွုတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ မေရြးခ်ယ္လိုေသာ ကြဲျပားမွုမ်ားလည္းရွိပါ
သည္။ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကြဲျပားမွုသည္ ျပႆနာျဖစ္မလာပါ...။သို့ေသာ္ လူတို့သည္ ကြဲျပားျခားနားမွုမ်ားကို
ခြဲျခားလိုက္ေသာအခါတြင္ ျပႆနာျဖစ္လာေတာ့သည္။

အသားအေရာင္ခြဲျခားျခင္း၊ဆင္းရဲခ်မ္းသာခြဲျခားျခင္း၊လူမ်ိုးေရးခြဲျခားျခင္း၊ဘာသာေရးခြဲျခားျခင္း၊လိင္ခြဲျခားျခင္း၊
အစရွိသျဖင့္ ခြဲျခားမွုေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ လူ လူျခင္းခြဲျခားခံေနရေပသည္။ဤသည္မွာအဘယ္ေျကာင့္နည္း...၊
လူတစ္ေယာက္အဖို့ လူျဖစ္လာသည္၏ေနာက္ လူ့ေလာကအတြင္း ဝင္ဆန့္ဖို့ရာ ဘာမ်ားလုပ္ေဆာင္ဖို့၊ဘာျဖစ္
ေနဖို့ရာ လိုအပ္ပါသနည္း။အကယ္၍ လိုအပ္သည္ဆိုပါကလည္း အဘယ္သို့ေသာပုဂၢိဳလ္ကမ်ား ဤသည္တို့ကို
သတ္မွတ္ေပးထားပါသနည္း...။ကၽြန္ေတာ္တို့ လိုက္နာဖို့ေရာလိုအပ္ပါသလား၊ကၽြန္ေတာ္တို့ေရြးခ်ယ္ထားျခင္းမ
ဟုတ္ေသာ၊ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္လည္းမရွိခဲ့ေသာအရာမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို့ထံတြင္တာဝန္တစ္စံုတစ္ရာရွိပါသ
ေလာ...။

လူမ်ားစုျကီးသည္ ခြဲျခားခံရျခင္းကိုမလိုလားၾကသလို၊ခြဲျခားမွုကိုလည္းမလိုလားျကပါ။အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ့္အား
လူတစ္ေယာက္က သင့္ထံတြင္ လူ လူျခင္းခြဲျခားလိုစိတ္ရွိပါသလားဟုေမးလာပါက မရွိပါဟုသာေျဖၾကားပါလိမ့္
မည္။သို့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုက္ကားသမားႀကီးတစ္ေယာက္အား ဆိုက္ကားဆရာဟုလည္းေကာင္း၊ဆရာဝန္
တစ္ဦး(သို့)ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး(သို့)မိမိအထက္လူႀကီးအား ဆရာဟုလည္းေကာင္း၊ေခၚေဝၚသံုးႏွုန္းလိုက္ေသာ
“ဆရာ”ဟူေသာစကားလံုး၏ “ေလ”ထဲ၌ ခြဲျခားမွုေပါင္းမ်ားစြာပါသြားသည္ကိုေတာ့ ဝန္မခံခ်င္သည့္တုိင္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ဝန္ခံရပါလိမ့္မည္။

မွန္ပါသည္။ဆိုက္ကားသမားႀကီးသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ အခေၾကးေငြယူ၍ ကၽြန္ေတာ္သြားလိုရာသို့ ပို့
ေဆာင္ေပးသည္သာ၊ဆရာဝန္ႀကီးသည္လည္း အခေၾကးေငြယူ၍ ကၽြန္ေတာ့ေဝဒနာကိုကုသေပးသူသာ၊
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊အထက္အရာရွိမ်ားသည္လည္းေကာင္း သူတို့တာဝန္ဝတၱရားရွိသည္
ကို ပရိုဖက္ရွင္နယ္က်စြာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကျခင္းသည္သာ...၊အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္၌လူသားအားလံုးကိုေလးစား
သမွုရွိသည္မွန္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သံုးႏွုန္းလိုက္ေသာ ဆရာဟူေသာစကားလံုး၌အဘယ္ေၾကာင့္ခြဲျခားမွုမ်ားပါသြား
ရပါသနည္း...။

ဘေလာ့ဂါရင့္မာႀကီးတစ္ဦး ပို့စ္အသစ္တင္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိုင္နက္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ကြန္မန့္ေပးခ်င္ေသာ
ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိလို ဘေလာ့ဂါဝါႏုသူမ်ား၏ပို့စ္အား ေနာက္မွဖတ္ပါမယ္ေလ...ဟုေက်ာ္သြားမိျခင္းသည္
ကၽြန္ေတာ့္မူရင္းစိတ္ကိုကပင္ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းအေလ့၌ ေမြ့ေလ်ာ္ေနျခင္းပင္လား....။သို့တည္းမဟုတ္ လူ့ျပည္
လူ့ရြာ ဤကမာၻ၌ ခြဲျခားဆက္ဆံမွုတစ္ခ်ဳိ့သည္ လိုအပ္ေနပါသလား.....။

ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ကမာၻေပၚ၌လူလူျခင္းခြဲျခားဆက္ဆံမွုအကင္းဆံုးပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဆိုသည္မွာယံုမွားစရာမရွိပါေပ။
မ်ဳိးရိုးဇာတ္အခြဲျခားဆံုးေနရာ၊အခ်ိန္၌ပြင့္ေတာ္မူလာသည့္တိုင္ေအာင္သူႏွင့္သူ့သာသနာအတြင္း၌ခြဲျခားဆက္ဆံ
မွုဟူသည္မရွိခဲ့...။သို့တိုင္ေအာင္ ဘုရားရွင္၌ပင္လွ်င္ခြဲျခားဆက္ဆံမွုတစ္ခုရွိေနေသးသည္သာ...။ထိုအရာကား
လူ၏ပါရမီႏွင့္ ထိုပါရမီႏွင့္ေလ်ာ္ေသာတရားပင္တည္း....။တရားနာပရိတ္သတ္၏ပါရမီအႏုအရင့္အလိုက္
သင့္ေလ်ာ္ေသာတရားကိုေဟာၾကားေလ့ရွိသည္ဟူ၍ မွတ္သားမိ၏။ထိုအခါ တခ်ဳိ့ေသာတရားမ်ားသည္ ေနရာ၊
ေဒသႏွင့္လူပုဂၢိုလ္ကိုလိုက္၍ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဝိေရာဓိအသြင္ေဆာင္ကုန္ေသာဟူ၏။

သို့ဆိုရကား...ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းဟူသည္ ရွိသင့္သည္လည္းရွိသလို၊မရွိသင့္သည္လည္းရွိသည္ဟု မွတ္ယူရေပ
မည္။ဥပမာအားျဖင့္ဆိုေသာ္ အလွဴတစ္ခု၌ ထမင္းပြဲတြင္ လက္ျဖင့္အားရပါးရနယ္၍ ပလုပ္ပေလာင္း ဟန္မ
ေဆာင္တမ္းစားတတ္ေသာရိုးသားသည့္ လက္လုပ္လက္စားတစ္ဦးအား ထမင္းပြဲအား ဇြန္း၊ခရင္းႏွင့္တို့ကာဆိတ္
ကာစားျပီး ယဥ္ေက်းျခင္းအမွုကိုျပုေနျကကုန္ေသာ လူကုန္ထံဝိုင္းအတြင္း ခြဲျခားျခင္းမရွိဟု တစ္ဝိုင္းတည္းစား
ေစေသာ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အေနခက္ရံုမွတစ္ပါး အျခားထူးျခားလာဖြယ္မျမင္ေခ်။

မိန္းမတစ္ဦးအား နင္တို့မိန္းမေတြေယာက်ၤားေတြေလာက္မထက္ျမက္ပါဘူး..၊ျကက္မတြန္လို့မိုးမလင္း ဘာညာ
အစရွိသျဖင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမ်ဳိး ကိုျကားသိျမင္ေတြ့ ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ဤသည္ကိုလည္း အဘယ္ေသာအမ်ဳိး
သမီးကမွ်ေက်နပ္လိမ့္မည္မထင္။သို့ဆိုရကား ဧည့္ခံပြဲတစ္ခု(သို့) ဘတ္စ္ကားေပၚ၌ မိန္းမႏွင့္ေယာက်ၤားတူတူ
ပဲခြဲျခားမွုမရွိဟုဆိုကာ မိန္းမသားမ်ားကို ဦးစားမေပးခဲ့ပါလွ်င္ေရာ...၊အဘယ္ေသာအမ်ဳိးသမီးက ေက်နပ္ပါလိမ့္
မည္နည္း....။ခြဲျခားဆက္ဆံမွု၌ အဓိကအားျဖင့္ ဆက္ဆံသူ၏ စိတ္ေစတနာကသာလွ်င္ အခရာက်လိမ့္မည္ဟု
ေကာင္းစြာႏွလံုးသြင္းမိပါေတာ့သည္.....။