ဝါ ကားက်ြတ္ေခ်ျပီ....

အကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလးသည္ကား ငယ္စဥ္ကပင္ရည္မွန္းခ်က္အလြန္ျကီးေလ၏။အဘယ္သို့ေသာအေျကာင္းအရာ
မ်ိုးတြင္ရည္မွန္းခ်က္ျကီးျကီးမားမားထားခဲ့ေလသနည္း...။ပညာေရးတြင္ေလာ...။မဟုတ္...။တေန့တြင္လူခ်မ္းသာ
ျကီးျဖစ္ေရးေလာ....။မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္...။သို့ကလိုဆိုေသာ္ ဝါသနာပါရာ နယ္ပယ္တစ္ရပ္ရပ္၌ လွ်မ္းလွ်မ္း
ေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျကားေရးေလာ....။တက္တက္စင္ေအာင္လြဲပါ၏။

သို့ျဖစ္ရကား...အဘယ္သိုေသာ ကိစၥရပ္၌နည္း...။ေမာင္ေလး၏မဟာရည္မွန္းခ်က္ျကီးကား ဃရာဝါသ ကိစၥျမား
ေျမွာင္ လူတို့ေဘာင္၌ အိမ္ေထာင္ျပုေရးတည္းဟူလို...။သို့ေသာ္ ရျပီးေရာ ဟူသည္လိုမ်ိုးကားမဟုတ္ေခ်...။
ကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလး၌ ထားအပ္ေသာစံသည္ရွိေလ၏။မွန္၏..။ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ အႏွီးကိစၥ၌
အကၽြႏ္ုပ္ လိုခ်င္ေသာအမ်ိုးသမီးစံ သည္ရွိေလသည္တမံု...။ထိုစဥ္က တစ္ေန့ ငါယူမည့္မိန္းမသည္ကား...
ေခ်ာရမည္၊ပညာတတ္ရမည္၊ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာရမည္၊ျပီးေတာ့ အပ်ိုစင္ေလးလည္း ျဖစ္ရမည္ ဟူ၏။

သိုႏွင့္ ရွာ၏...။ရွာ၏...။မေတြ့ေခ်...။ေတြ့ေသာ္...သူကားကၽြႏ္ုပ္ကို မျကိုက္ေရးခ်မျကိုက္...။သို့ႏွင့္ အသက္
ႏွစ္ဆယ္သို့တင္းတင္းျပည့္ေသာ္ ထားအပ္ေသာစံကို တစ္ထစ္ေလ်ာ့လိုက္၏..။မိန္းမဟူသည္ ပညာတတ္ေသာ္
အင္မတန္မွ ျကီးက်ယ္တတ္ေသာသေဘာသည္ရွိကုန္၏။ပညာတတ္ေသာမိန္းမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း...။
ေခ်ာေမာလွပလွ်င္၊ခ်မ္းသာျကြယ္ဝလွ်င္၊ႏုႏုထြတ္ထြတ္အပ်ိုစင္ေလးျဖစ္လွ်င္ ေတာ္ျပီဟူ၍ စံကိုျပင္၏...။

ထိုသိုတစ္ထစ္ေလ်ာ့ျပီးေသာ္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေလ၏။ေတြ့ကား ေတြ့ပါသည္။သို့ေသာ္ သူရို့ကား အကၽြႏ္ုပ္
အေကာင္းစားေလးကို ေယာင္လို့မွ စိတ္ကူးထဲမထည့္ျကကုန္...။ဤသို့ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းသို့
အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္ဟိုင္းေလေသာ္...မိမိစံ ကိုျပန္လည္၍ ဆန္းစစ္ရေတာ့သည္။ငါသည္ကား ျကိုးစားပမ္းစား
မဟားဒယား၊မေတာ္မတရားနည္းေပါင္းစံုျဖင့္စီးပြားရွာရကား အေတာ္အသင့္စုမိေဆာင္းမိေခ်ျပီ..။ခ်မ္းသာေသာ
မိန္းမ ဘာလုပ္ရျပီနည္း။ေခ်ာေခ်ာလွလွ ႏွင့္ အပ်ိုျဖစ္လွ်င္ သင့္ေတာ္ေခ်ျပီ ဟူ၍ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့၏။

သို့ႏွင့္....သို့ႏွင့္...သို့ႏွင့္....။အပ်ိုေခ်ာတို့၏ မ်က္ဆိ၌ အဘယ္ေသာတိမ္သလႅာတို့ ဖံုးကြယ္ေလသည္...မသိ...။
အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကိုသူရို့မျမင္ျကကုန္...။သို့ျဖင့္အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကားသံုးဆယ္သို့ပင္ေက်ာ္လြန္လာေခ်ျပီ။
အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၍ လူပ်ိုျကီးစာရင္းသို့ဝင္ေလေသာ္...ကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးစိတ္၌ “မ”ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္
လမ္းထိတ္က ကေလးသံုးေယာက္အေမမုဆိုးမျကီးလည္း မဆိုးပါဘူး ဟုျမင္လာေလေတာ့သည္သတည္း....။

---------------------------------------------

သီတင္းကားက်ြတ္ေလျပီ...။သီတင္းက်ြတ္ေသာ္ ကေလးတို့ေပ်ာ္ျက၏။လူျကီးတို့လည္း စိတ္လက္ျကည္ႏူးျက
ကုန္၏။အိမ္ေထာင္က်ျပီးကုန္ေသာ ဒိြယံဒိြယံ အေပါင္းတို့ကား တျပန္တလွည့္ ဝါးတီးဖြင့္ရန္ျပင္ျကကုန္၏။
သို့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို့လို သံုးဆယ္ေက်ာ္လူပ်ိုျကီးတို့ကား ေရာဂါထျကကုန္၏။တနည္းဆိုရေသာ္ ဝါက်ြတ္ဖီဗာ
ဝင္ကုန္ျက၏ဟူလို...။အင္မတန္မွလည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျကရကုန္၏။

အဘယ္ေျကာင့္ဆိုေသာ္ ဝါက်ြတ္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေတြ့ေသာသူအေပါင္းက “ ေဟ့လူျကီး ဘယ္ေတာ့စားရမွာ
လည္းဗ်..” ဟူ၍တနည္း....၊ “ ဗ်ို့အကိုျကီး ေနာက္ကားေတြေက်ာ္တတ္ကုန္ျပီ လုပ္ေတာ့ေလ...” ဟူ၍တဖံု၊
“ ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကေလးေတာင္ ေက်ာင္းထားေနျပီ...ဘယ္လိုတုန္းကြ ” ဆိုသည္က တမ်ိုး၊ အမ်ိုးမ်ိုး အဖံုဖံု
ကဲ့ရဲ့သျဂိုလ္စကားတင္းဆိုျကေလသည္..။

အမွန္ကား ကၽြန္ေတာ္တို့လူပ်ိုျကီးမ်ားကား အပူမရွာလို၍ ေအးေအးေန ေနျကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။အပူရွာလိုေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တို့နံေဘး၌ မီးက်ီးခဲတို့သည္လည္းေကာင္း၊အိုးကင္းပူတို့သည္လည္ေကာင္း ျပည့္ႏွက္ေနေခ်ေတာ့
သည္သတည္း.....။

(ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ...။သီတင္းက်ြတ္ျပီဆိုေတာ့ စိတ္ေလးျကည္ျကည္သာသာရွိတာႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေလးေရးလိုက္မိပါတယ္...။အေပၚက ဟာသေလးက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ေကာင္းထိုက္ရဲ့
ဟာသပေဒသာထဲက ဟာသတိုေလးကို ခ်ဲ့ထြင္ေရးသားလိုက္ျခင္းပါခင္ဗ်...။ျျကြေရာက္ျကသူအေပါင္း
ျကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာ သီတင္းက်ြတ္လျပည့္ေန့/ည ျဖစ္ျကပါေစေျကာင္း.....။)