သုညေအာက္ ယူဇနာ တရာမက က်ဆင္းသြားေျကာင္း

လင္းေရ.....

ကိုယ္...လင္းဆီစာမေရးျဖစ္တာျကာျပီေနာ္....၊ျကာဆို စာေရးခ်င္စိတ္ကို မရွိတာလင္းေရ....။လင္းဆီလည္း စာ
မေရးျဖစ္၊ကိုယ့္ဘေလာ့မွာလည္း ဘာမွမေရးျဖစ္ပါဘူး။တေလာကခရီးထြက္ျဖစ္ေတာ့ ျပန္လာရင္ ပို့စ္ေတြ အမ်ားျကီး ေရးမယ္လို့ အားခဲထားေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ျကေတာ့ မေရးခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္လင္း....။

ခုတေလာ ကိုယ္စိတ္ေတြက်ေနျပန္ျပီ.....၊စိတ္ေတြက သုညေအာက္ယူဇနာ၁၀၀မကက်ေနတဲ့အျပင္ဘာအာရံုမွ
စူးစိုက္လို့မရေအာင္ကို ပ်ံလြင့္ေနေလရဲ့....။ဘာျပႆနာေတြျဖစ္ေနလဲလို့ ေမးမလို့လားလင္း...၊ဟင့္အင္း....၊
တကယ့္တကယ္မွာ ေသးေသးမြွားမွြားအခက္အခဲတခ်ို့ကလြဲလို့ ဘာမွျပႆနာျကီးျကီးမားမားမရွိပါဘူး....။
ဒါေပမယ့္....လင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ...ကိုယ့္စိတ္က တခါတေလ တက္ခ်င္ရင္လည္း ဟိုးမိုးထိေရာက္ေအာင္
တက္သြားတတ္ျပီး၊ခုလိုက်ခ်င္ျပန္ရင္လည္း အဝီစိေရာက္ေအာင္က်ခ်င္က်သြားတာကလား....။

အေတြးေတြကလည္း စုစုစည္စည္းမရွိ၊လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္၊ပ်ံ့ခ်င္တိုင္းပ်ံ့ေနေလရဲ့....၊ေရွ့စိတ္ကေလးက လြွင့္
ပ်ံ့သြားလိုက္၊ေနာက္စိတ္ကေလးက သတိနဲ့ ျပန္ဖမ္း စုစည္းလိုက္၊ခဏမွာပဲ စိတ္ကျပန္လြွင့္သြားလိုက္နဲ့
ကိုယ့္စိတ္နဲ့ ကိုယ္ အရွုပ္ေတြလုပ္ေနရတယ္လင္းရာ....။ဒီရက္ပိုင္း အိပ္ေရးပ်က္လိုက္ေတာ့ပိုဆိုးသေပါ့။
အိပ္ေရးပ်က္လို့ မ်က္လံုးကဘယ္ေလာက္ပဲအိပ္ခ်င္ေနေပမယ့္ စိတ္ကအိပ္လို့မရဘူးလင္းရာ..၊ညညဆို အေတြး
ေတြက တယ္ႏွိပ္ဆက္တာကလား....။

စိတ္ကိုျငိမ္ေအာင္ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ဟာသေတြဖတ္၊ရုပ္ရွင္ေတြျကည့္ လည္း ဖတ္တုန္း၊ျကည့္တုန္းခဏပါပဲ
လင္းရာ...။ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အလုပ္ခ်င္ဆံုးက ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္အခန္းေလးထဲမွာ ၂ရက္ေလာက္မထတမ္း အိပ္
ပလိုက္ခ်င္တာပါပဲ....။အိမ္လြမ္းနာက တယ္ဆိုးသကိုး....။

ေဟာဒီရွင္က်ားပူမွာ လူေတြအမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သက္ေသျကတဲ့အခါ MRT လာတဲ့အခ်ိန္ခုန္ခ်ေလ့
ရွိျကသတဲ့....။အင္း.....ကိုယ္လည္း ခုတေလာေတာ့ MRTမစီးပဲေန ေနတယ္လင္းေရ....:)။MRT တစ္စီး အရွိန္
နဲ့ဝင္လာခ်ိန္မွာ ရထားသံလမ္းေတြရဲ့ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမွုက စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနတဲ့လူတစ္ေယာက္
ကို သူလုပ္ခ်င္တာကို လြယ္လြယ္နဲ့ လုပ္ျဖစ္သြားေစႏိုင္ေအာင္ကို မာယာမ်ားလွတယ္ကြယ္....။

ဒီလိုေျပာလို့ စိတ္လည္းသိပ္မပူနဲ့ဦးေနာ္...။အရမ္းဆိုးဆိုးရြားရြားျကီးမဟုတ္ပါဘူး....:)။ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း
ေတြကလည္း အားေပးျက၊တတ္ႏိုင္သမွ်အျကံညဏ္ေပးျကပါတယ္...။တခ်ို့ကလည္း အဲဒါ ခမဲလိုလို့ျဖစ္တာ
သူတို့ခမဲရွာေပးမယ္တဲ့ေလ....:P။အင္း...ခမဲကေတာ့ေတာ္ပါျပီေလ.....ဆားနဲ့ပဲစားပါေတာ့မယ္လို့ ျပန္ေျပာလိုက္
ရတယ္....:D။

ခုေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ့ ေအးေဆးျဖစ္လာပါျပီ။ဒါေျကာင့္လည္း ခုလို ရီရီေမာေမာနဲ့ လင္းဆီ စာေရးျဖစ္တာေပါ့။
ခုေတာ့ ညအိပ္ကာနီးတိုင္း ဝင္ေလရွူ့၊ထြက္ေလရွူ့ ဘုရားကု ကုေနေလရဲ့...။ဝင္သက္ထြက္သက္မ်ား....
ေပါ့....:)

လင္းေရ.....၊စိတ္လည္းမပူနဲ့၊စိတ္မေကာင္းလည္းမျဖစ္နဲ့ဦးေနာ္...၊ကိုယ့္အေျကာင္းလည္း လင္းသိတဲ့အတိုင္း၊
ခဏပါ...။ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားမွာပါ..။ေအာ္..ဒါနဲ့ ကိုယ္ ေရွ့လကုန္ေလာက္ျမန္မာျပည္ ျပန္လာျဖစ္မလားပဲ...။
ေမာပန္းေနတဲ့ ကိုယ္ေရာ၊စိတ္အတြက္ပါ ခဏေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ နားဦးမယ္ကြယ္....၊ဒါမွပဲ က်န္ေနေသးတဲ့
ဘဝတစ္ဝက္ကို ခြန္အားအျပည့္နဲ့ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္မွာကလား....။

အင္း ခုလိုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ငါတို့ေတြ တစ္ေန့ေသျကရမယ့္အေရး...၊ဘာေတြမ်ား ကိုယ္ပင္ပန္း၊စိတ္
ပင္ပန္းခံေနျကပါလိမ့္....၊ဘဝမွာ ေကာင္းတာေတြပဲလုပ္လုပ္၊ဆိုးတာေတြပဲလုပ္လုပ္၊ဘဝကို ေလးေလးနက္
နက္နဲ့ပဲေက်ာ္ျဖတ္ေက်ာ္ျဖတ္၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ျဖတ္သန္းျဖတ္သန္း၊တခ်ိန္မွာ လူတိုင္းသြားရမယ့္ေနရာကို ေရာက္
သြားမွာပဲ...၊ဘာေျကာင့္မ်ား ေရးျကီးခြင္က်ယ္နဲ့ ဘဝဆိုတာတိုက္ပြဲပဲ၊ဘာပဲ၊ညာပဲ လုပ္ေနမလဲ...၊သြားစရာရွိတဲ့
ေနရာ ဘာေျကာင့္မ်ားျမန္ျမန္မသြားျဖစ္ျကပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြဝင္လာေရာ လင္းေရ....။

ဘဝကိုျမတ္ႏိုးတြယ္တာတဲ့ ဘဝတဏွာေနရာမွာ ဘဝျပတ္ခ်င္တဲ့ ဝိဘဝတဏွာေလးက ခဏတျဖုတ္ အစားဝင္
လာတာထင္ပါရဲ့...။အင္း...ကိုယ္လည္း အသက္ရလာသေလာက္ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္ဖို့ အမ်ားျကီးလိုေသးတယ္
လင္းေရ....။ကဲပါေလ...ကိုယ္ျပန္ေရာက္မွ စကားေတြ အမ်ားျကီးေျပာျကတာေပါ့၊လင္းတို့မိသားစုအာလံုး
က်မ္းမာလ်က္ရွိေျကာင္းသိရလို့ ဝမ္းသာရပါရဲ့....။

ခင္တဲ့.......