တိမ္ေတြဆီသို႔.......(၃)

ဒုတိယေန႔မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Genting Highlands ခရီးစဥ္စပါတယ္....၊ရထားနဲ႔ Gombak ဆိုတဲ့ ဘူတာကို
ထြက္ခဲ့ပါတယ္၊အဲဒီဘူတာကမွ ေတာင္ေပၚသြားတဲ့ကားကိုစီးရမွာျဖစ္လို႔ပါ...။ေကအယ္ကေန ေတာင္ေပၚကို ဆြဲ
တဲ့လိုင္းကားဂိတ္ေတြ သံုးေလး ေနရာေလာက္မွာ ရွိတယ္လို႔သိခဲ့ရပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့အဆင္ေျပ
တဲ့ Gombak ဘူတာကေနပဲသြားစီးခဲ့ပါတယ္...။

ကားဂိတ္ေရာက္လို႔ ကားလက္မွတ္သြားဝယ္ေတာ့ ၁၂နာရီမွထြက္မယ့္ကားပဲရွိတယ္တဲ့...။ဂိတ္က ဆိုင္းဘုတ္မွာ
ေတာ့ နာရီဝက္တစ္စီးႏႈန္းထြက္တယ္လို႔ေတာ့ေရးထားပါရဲ႕...။ပါလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တကၠစီကားသမား
ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး လုပ္စားတာလို႔ေျပာပါတယ္...။ဟုတ္ေလာက္တယ္ဗ်...၊တစ္ျခားကားဂိတ္ကလာတဲ့သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္လည္း ၁၂နာရီကားပဲရလို႕ ေတာင္ေပၚကို အေတာ္ေနာက္က်ၿပီးမွေရာက္လာပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္
တို႔ကေတာ့ မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႔ တကၠစီနဲ႔ပဲတတ္ခဲ့ပါတယ္...။၃ေယာက္ကို မေလးရင္းဂစ္၅၀ေပးရတယ္...။တန္
ေတာ့တန္တယ္ေျပာရမွာပါပဲ...။တကၠစီက Skyway အထိပို႔ေပးပါတယ္....။

Genting Highlands က Skyway က အာရွမွာေတာ့အရွည္ဆံုးလို႔ဆိုပါတယ္....။အေတာ္ၾကာၾကာစီးရတယ္
ခင္ဗ်....။အသြားအျပန္ ရင္းဂစ္၁၀ပါ။ျမင့္တာလည္းအျမင့္ႀကီးပါ....။ေအာက္ငံုၾကည့္ၿပီး ခုေနျပဳတ္မ်ားၾကလိုက္
ရင္လို႔ေတြးမိေတာ့ အေတာ္ေက်ာခ်မ္းသြားသဗ်...။လူ႔စိတ္ကအေတာ္ေတာ့ဆန္းက်ယ္သားဗ်ေနာ္...။ျပဳတ္က်
ရင္....ဆိုတဲ့အေတြးမေပၚခင္အထိ မေၾကာက္ေသးေပမယ့္၊အဲဒီအေတြးေပၚလာေတာ့မွ ေၾကာက္လာေရာ...။
ၾကာလာေတာ့လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ရႈခင္းေတြၾကည့္ရင္း အဲဒီေၾကာက္စိတ္လည္း ဘယ္ျပန္ေရာက္သြားမွန္းမသိ
ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။

ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကေတာ့ တကယ္လွတယ္ဗ်ာ...။ျမန္မာျပည္က်ဳိက္ထီးရိုးေတာင္တန္းေတြကို သတိရလြမ္းေမာမိ
တယ္....။ေတာင္တန္းအသြယ္သြယ္၊တိမ္ေတာင္အလိပ္လိပ္ေတြရဲ႕ ရႈခင္းေတြက သိပ္ေတာ့မကြာျခားသလိုပါပဲ၊
ဒါေပမယ့္ ဒီကေတာင္တန္းေတြက ပိုၿပီး စိမ္းလန္းစိုေျပသလို၊ပိုၿပီးေတာေတာင္ထူထပ္တယ္ထင္ရတယ္.....။
အင္း....ျမန္မာျပည္ကေတာ့ သစ္ေတြခုတ္ခ်င္တိုင္းခုတ္ခဲ့ၾကတာကိုးဗ်....ေနာ္...။

Skyway ေပၚကဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေဟာ္တယ္ႀကီးထဲတန္းေရာက္သြားေရာ...၊အဲ့ဟိုတယ္ထဲကမွတစ္ဆင့္
Genting Theme Park ထဲထြက္ၿပီးလည္ရမွာပါ....။ဝင္ေၾကးက တစ္ေယာက္ကို ၄၂ ရင္းဂစ္လားမသိေပးရပါ
တယ္....။မသိဆို ကိုယ္ေပးရတာမဟုတ္...၊ရဲထြန္းေဇာ္ေပးလိုက္တာမို႔လို႔ပါ။သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သယ္ရင္း....
ႀကီးပြားဦးမွာ ဒီေကာင္ေလး.....:)))။အထဲက ကစားကြင္းေတြကိုေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ေဆာ့လို႔၊စီးလို႔ရသြားၿပီ၊
ထပ္မေပးရေတာ့ဘူးဗ်....၊အဲ....စူပါမင္းဆိုတာတစ္ခုပဲ ထပ္ေပးရတယ္ဆိုပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သံုးခုေလာက္ပဲ စီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။အဲဒီသံုးခုထဲမွာ ရင္အခုန္ရဆံုးကေတာ့ ရိုလာကိုစတာ
ပါပဲ....။စီးေနခ်ိန္မွာ ရင္ခုန္ရတာထက္ ရိုလာကိုစတာ စထြက္ကာစမွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ အေတာ္
ေလးကို စိတ္လႈပ္ရွားရပါတယ္။ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ တန္းစီေနရင္း၊သူမ်ားေတြ စီးၾက၊ေအာ္ဟစ္ၾကတာကို
ၾကည့္ရင္း လန္႔လန္႔လာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုရင္ ငါ စီးလို႔ျဖစ္ပါ့မလား...၊ခုေနျပန္လွည့္ရင္ ရေသး
တယ္...၊ငါ့ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ရသလားလို႔ ေလွာင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့
မလားဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတဲ့အထိပါ။ တစ္ဘက္ကလည္း အဲ့ဒီအရသာကိုခံစားၾကည့္ခ်င္စိတ္က ရွိေနပါေသး
တယ္...။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေၾကာက္ေနတဲ့အရာတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အႏိုင္ယူသြားပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးမိတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသဆံုးကာနီးအခ်ိန္မွာ ဝင္လာႏိုင္တဲ့စိတ္ကလည္း
ဒီရိုလာကိုစတာ စီးကာနီးစိတ္မ်ဳိး၊ရိုလာကိုစတာ စထြက္ကာစအခ်ိန္မွာခံစားရတဲ့စိတ္မ်ဳိးနဲ႔အေတာ္ဆင္လိမ့္မယ္
ထင္ရဲ႕...၊တစ္ခုခုကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္...၊အဲ့ဒါက ဘာလဲ ဆိုတာလဲမသိ...။

အင္း....ေသးဆံုးကာနီးအခ်ိန္ကေတာ့ ပိုၿပီးနဲနဲဆိုးမယ္...။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရိုလာကိုစတာစီးတာက ဘာပဲေျပာ
ေျပာ ကိုယ့္ေဘးမွာအေဖာ္ေတြနဲ႔ေလ....၊ေသဆံုးကာနီးအခ်ိန္မွာေတာ့ ထြက္ခြာသြားရမွာက ကိုယ္တစ္ေယာက္
တည္းရယ္....။အင္း...ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ....၊လူေတြ ရိုလာကိုစတာစီးခ်င္ၾကတာ၊စီးျဖစ္ၾကတာ ေသဆံုးကာ
နီးအခ်ိန္မွာခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္၊ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို အႀကိဳ ခံစားၾကည့္ခ်င္စိတ္က
မသိစိတ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနလို႔မ်ားလားမွ မသိတာဗ်ေနာ္...၊ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္း သိခ်င္
ၾကတာ၊ခုခ်ိန္ထိ ဘာသာေရးအယူအဆေတြနဲ႔ကလြဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမသိႏိုင္ေသးတာ ေသျခင္းတရားကို
ရင္ဆိုင္ၾကရတဲ့အေၾကာင္းပဲမဟုတ္လားဗ်ာ....။

အဲ....ဘယ့္ႏွယ္ တိမ္ေတြဆီမေရာက္ပဲ မရဏတရားဆီေရာက္သြားပါလိမ့္ဗ်ာ....၊ျပန္သြားၾကပါစို႔ဗ်ဳိး.....:)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလားမသိ၊အဲဒီေန႔ကေနသာေနတယ္ဗ်....၊ဆိုေတာ့ တိမ္ေတြနဲ႔
သိပ္ၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္မရွိခဲ့ဘူးဗ်...၊အဲ...ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒိုင္ႏိုေဆာေတာင္ဘက္လည္းေရာက္ေရာ
မိုးတိမ္ေတြ အံု႔မႈိင္းလာေတာ့တာပဲဗ်ာ....၊ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ တိမ္ျမဴေတြရဲ႕ ေပြ႔ဖက္ၾကည္ဆယ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရတယ္
ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ...။

တိမ္ျမဴေတြက သူရို႕ခ်ည္းလာတာဟုတ္ဘူးဗ်....၊သူရို႕လြယ္ပိုးထားတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကိုပါ ဖြဲကာ သည္းကာ
ရႊာခ်လိုက္ပါေရာလား...၊ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္....။

အျပန္မွာေတာ့ ေကအယ္ေရာက္ရင္ မဝင္လို႔မျဖစ္တဲ့ ေကအယ္စီစီ ေခၚ ပတ္ထရိုနက္ ေမွ်ာ္စင္ကို လွည့္ဝင္ခဲ့
ၾကပါတယ္.....။အေပၚကိုေတာ့မတက္ခဲ့ရေတာ့ပါဘူး၊အေပၚကိုတက္ဖို႔ဆိုရင္ မနက္ထဲက စာရင္းေပးရတယ္လို႔
ဆိုပါတယ္ခင္ဗ်။အဲဒီမွာ ညေနခင္းကိုကုန္ဆံုးေစခဲ့ၿပီး မျဖစ္မေနခရီးတစ္ခုကို ဆက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္၊အဲဒီေနရာ
ကေတာ့ ကိုတာယာယာက ေမာသွ်မ္းျမန္မာထမင္းဆိုင္ဆီသို႔ပါ...။အဲဒီထမင္းဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ရာ
စိတ္ရွည္သည္းခံစြာ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူ ႏွစ္ဦးရွိေနလို႔ပါ။သူတို႔ကေတာ့ ကိုရင္သာေပ်ာ့ နဲ႔ မဒိုးကန္ တို႔ပါပဲခင္ဗ်ား။

ကိုရင္တို႔၊မဒိုးကန္တို႔အေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္ေနပါၿပီ....၊ခင္တတ္မင္တတ္၊ေဖာ္ေရြတတ္၊အတည္
ေပါက္နဲ႔ စေနာက္တတ္သူ စံုတြဲႏွစ္ေယာက္ပါပဲ...၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘီဘီေတြအတင္းတိုက္ (သူရို႕တိုက္လို႔
ေသာက္ရတာပါဗ်ာတို႔ရယ္....:))၊ဒီညမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စားပြဲ ရွိလို႔ပါဆိုတာေတာင္ စားေသာက္စရာေတြ
ပါဆယ္ထုတ္ေပးနဲ႔ သိပ္ေတာ္တဲ့ လင္မယားပါပဲဗ်ာ...၊(ဒီလင္ ဒီမယား အိုေအာင္မင္းေအာင္ေပါင္းရပါေစဗ်ား..:))

ေနာက္ရက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလးေျမကို ခြဲခြာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေခတၱခိုနားေနရာ ရွင္ၾကားပူ ကြန္ကရိေတာ
ႀကီးဆီသို႔ ျပန္ရမယ့္ရက္ပါပဲ...၊ညေနေလးနာရီကားျဖစ္လို႔ မနက္ပိုင္းမွာ ေကအယ္ရဲ႕ အထင္အရွားေနရာတစ္ခု
ျဖစ္တဲ့ (ၿဖ်ိးေမာင္ေမာင္အေခၚ အခ်ိန္ေလးေထာင့္ :)) Time Square နဲ႔ ဘီဘီပလာဇာ ဘက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္
ခဲ့ပါေသးရဲ႕...၊အဲဒီ တိုင္းစကြဲယားအေပၚထက္မွာလည္း ရိုလာကိုစတာႀကီး ရွိေသးတယ္ခင္ဗ်...၊စီးေတာ့မစီးခဲ့ပါ
ဘူး....၊ေနာက္တစ္ေခါက္မွာေပါ့လို႔ပဲ ေတးထားခဲ့ရပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား.....။

တိမ္ေတြဆီသို႔....ဦးတည္ရာ......

ဟိုးအေဝးပ်ပ်...ေတာင္ထိပ္ဆီမွာ......

ေတာင္ေျခက Skyway စခန္း.....

skyway၊ေတာင္တန္းမ်ား ႏွင့္ တိမ္.......



ေတာင္ထိပ္ေပၚကတိမ္....၊တိမ္ေတြၾကားက ဟိုတယ္......

တိမ္ေနာက္ခံႏွင့္ ကစားကြင္းတစ္ခု......

ျမဴေတြဆိုင္းလာၿပီ.......

ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာခဲ့တဲ့ ရိုလာကိုစတာ......


ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ မိုးသစ္ေတာ......

အျပန္မွာေတာ့ မိုးေရစက္ေတြၾကား ဝိုးတဝါး.....

KLCC ရဲ႕ ညေန......

(ပထမေတာ့ ဒီပို႔စ္ကို ဆန္႔ႏိုင္သေလာက္ဆြဲဆန္႔ၿပီး အပိုင္း ေလးငါးပိုင္းေလာက္တင္မလို႔ပါပဲ..၊ႏို႔ေပမယ့္ ေရး
ဖို႔ရာ ပ်င္းလာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ကုလားကားလိုေပရွည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေစာဒက တတ္ၾကသူေတြေၾကာင့္
တစ္ေၾကာင္း၊အတိုပဲခ်ဳံးလိုက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား...၊အားလံုးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာသြားၾကမယ္ထင္ရဲ႕.......:)))

(ကၽြန္ေတာ္ ေကအယ္မွာရွိေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ အစစအရာရာ ကူညီစီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဲထြန္းေဇာ္ ႏွင့္
ၿဖိဳးေမာင္ေမာင္တို႔ႏွစ္ဦးကို အထူးေက်းဇူးတင္ရပါတယ္....၊ေနာက္ မေလးေျမေရာက္တျခားေသာသူငယ္ခ်င္း
မ်ားျဖစ္တဲ့ မိုးယံ၊အိန္ဂ်ယ္၊အုပ္ႀကီးတို႔ႏွင့္တစ္ကြ ကိုရင္သာေပ်ာ့၊မဒိုးကန္တို႔ကုိလည္း ခုလိုေတြ႔ဆံုခဲ့ရတာ ဝမ္းသာေက်းဇူးတင္ရပါေၾကာင္း ပါခင္ဗ်ား.....။