ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္မ်ား........

" ဦးေယး....ေမႀကီးက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ မလိုင္မ်ားမ်ားနဲ႔.....တဲ့...."

သူ ပိုက္ဆံတစ္မတ္ႏွင့္ဒန္ခ်ဳိင့္ေလးကို သူ႕အရပ္ထက္ျမင့္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေကာင္တာေပၚကို မမွီမကမ္း
လွမ္းတင္လိုက္ခ်ိန္တြင္သူဒုတိယတန္းတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုစဥ္ကအေမ၊အေဖကဘာဝယ္ခိုင္း၊ဝယ္ခိုင္း၊ဝယ္ခိုင္း
သူနာမည္ကိုထည့္ေျပာေလ့ရွိသည္။ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ထိုစဥ္ကလည္းမသိ၊ခုထိလည္းမသိပါ.....။ သူသိသည္မွာ
မနက္တိုင္းေမေမ့ အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဝယ္ေပးရမည့္တာဝန္သည္သူ႕တာဝန္ျဖစ္သည္ဟူ၍သာ....။

သူ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိင့္ေလးဆြဲၿပီး ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ထမင္းစားစာပြဲေပၚတြင္ ေၾကြရည္သုတ္မတ္ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္၊
ခြက္ခပ္ေသးေသးတစ္ခြက္ ႏွင့္အတူ ေမေမက အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳလ်က္...။သူတို႔မိသားစုတြင္ ေဖေဖႏွင့္အစ္မ
က လက္ဖက္ရည္မႀကိဳက္၊မေသာက္ၾကပါ။ထုိေၾကာင့္ သူဝယ္လာေသာလကၻက္ရည္တစ္ခြက္သည္သူႏွင့္ ေမေမ
တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေကာင္းစြာလံုေလာက္ပါသည္...။နံနက္ခင္းတိုင္းတြင္ သူတို႔သားအမိႏွစ္ဦး ထမင္းစားပြဲ တြင္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပါ.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သူ ခုႏွစ္တန္းတက္ခ်ိန္တြင္ သူတက္ရေသာအထက္တန္းေက်ာင္းသည္ ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါ
သည္။ငါးတန္း၊ေျခာက္တန္း ႏွင့္ ခုႏွစ္တန္းမ်ားက မနက္ပိုင္းအခ်ိန္တက္ရသည္။မနက္ခုႏွစ္နာရီမွ ေန႔လည္
ဆယ့္ႏွစ္နာရီအထိျဖစ္သည္။ထိုစဥ္က သူသည္ သူ႔အတန္းတြင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္တာဝန္ယူရသည္။
သူ႔အသင္းတာဝန္က်ေသာ ရက္သတၱပတ္မ်ားတြင္ သူႏွင့္သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္း
သို႔ေစာေစာလာကာ အခန္းတြင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း၊ေသာက္ေရခပ္ျခင္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရေလ့ရွိသည္။

ထိုသို႔မနက္ေစာေစာထလာရတိုင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး အိမ္မွ တစ္စံုတစ္ရာ စားေသာက္လာရျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
သို႔အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ဦး မနက္ခင္းတိုင္းတြင္ ေက်ာင္းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္
နံျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿမဲလိုလိုဝယ္စားျဖစ္ခဲ့ၿမဲသာ...။ထိုစဥ္က သူတို႔မုန္႔ဖိုးသည္ တစ္ဦးမွ တစ္က်ပ္သာရခဲ့သည္။
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္လွ်င္ တစ္က်ပ္၊ပဲျပဳတ္နံျပားတစ္ပြဲလွ်င္ တစ္က်ပ္ ျဖစ္ေလရာ သူတို႔ႏွစ္ဦးေပါင္းမွ
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ပဲျပဳတ္နံျပားတစ္ပြဲသာ ဝယ္စားႏိုင္ခဲ့သည္။နံျပားတစ္ပြဲ ကို ႏွစ္ဦးမွ်စားႏိုင္ေသာ္လည္း
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ႏွစ္ဦးမွ်ေသာက္ရန္အတြက္မူ အခက္အခဲရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း
ႏွစ္ဦး ထိုျပႆနာကို အေကာင္းဆံုးေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့သည္။

ေက်ာက္ပေတာင္းဟုေခၚသည့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိပ်စ္ တစ္ခြက္မွာၿပီးလွ်င္ ဆိုင္မွ ေနာက္ထပ္ခြက္အလြတ္တစ္လံုး
ေတာင္းယူလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ခြက္ႏွစ္ခြက္အတြင္း လက္ဖက္ရည္ကိုအညီအမွ်ခြဲထည့္ၿပီးေနာက္ေရေႏြးၾကမ္း
အနည္းငယ္ေရာထည့္လိုက္ေသာအခါ ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ ေကာင္းစြာလံုေလာက္သြားခဲ့ေတာ့သည္....။ဤသို႔
လွ်င္ ရက္သတၱပတ္မ်ားစြာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို အတူတစ္ကြေသာက္ခဲ့ၾကသည္။
သူ ရွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စာသင္ခ်ိန္သည္ ညေနပိုင္းသို႔ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္လည္း
သူ၏ ဖခင္အလုပ္ေျပာင္းေရြ႕ရာ ၿမိဳႈ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး၏ မနက္ေစာ
ေစာ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းေလးသည္လည္း နိဌိတံသြားခဲ့ရသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ သူရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လႈိင္နယ္ေျမတြင္ ရုကၡေဗဒအထူးျပဳျဖင့္ ဒုတိယစာသင္ႏွစ္ကို တက္
ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္မ်ားလႈိုင္နယ္ေျမသည္လည္း ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္းသာျဖစ္သည္။သူတက္
ရသည္က ေန႔လည္ပိုင္းအခ်ိန္...၊သူစီးနင္းလိုက္ပါလာေသာေက်ာင္းကားသည္ လႈိုင္နယ္ေျမအတြင္း ေက်ာင္း
သားမ်ားကို ခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးသည္လိုင္းကားအျဖစ္ျပန္လည္ေျပးဆြဲရန္ လွည္းတန္းလမ္းဆံုသို႔ျပန္လည္
ထြက္ခြာစၿမဲ...၊သူသည္လည္း ေက်ာင္းသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ ကားေပၚမွမဆင္းပဲ ထိုကားႏွင့္ပင္ လွည္းတန္းလမ္း
ဆံုသို႔ လိုက္ပါတတ္စၿမဲ...၊

ထိုစဥ္က လွည္းတန္းလမ္းဆံုတြင္ ပန္းအိ ဆိုေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္တည္ရွိခဲ့သည္။ထိုလက္ဖက္
ရည္ဆိုင္ေလးသည္ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု စတည္းခ်ရာ ဘူမိနက္သန္ေနရာတစ္ခုပင္။ အင္းစိန္မွေဘာလံုးကန္
ေကာင္းသည့္ ေမာင္ေမာင္ဦးဟု ေနာက္ေျပာင္ေခၚသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၊ ရန္ကုန္ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းမွ
ေက်ာင္းလာတတ္ရသည့္ သာေအးဟု နာမည္ေျပာင္ေပးထားသည့္တစ္ေယာက္၊ဆယ္မိုင္ကုန္းမွ ဟိုတယ္
အလုပ္တစ္ဘက္ျဖင့္ေက်ာင္းတတ္ေနသည့္ တိုးႀကီး၊လွည္းတန္းတြင္ အေဆာင္ငွားေနသည့္ ေက်ာက္ႀကီးသား၊
ေနာက္...ကၽြန္ေတာ္...။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္သား ထိုဆိုင္ေလးတြင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္မွာေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္
တို႔ စိတ္ဝင္တစားရွိရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို တီးတိုးေျပာေနေလ့ရွိခဲ့သည္။တစ္ဦးရထားသည့္ စာရြက္
စာတန္းေလးမ်ားကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္လက္ဆင့္ကမ္းဖတ္ရႈခဲ့ၾကသည္...။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္း
သားႀကီးမ်ား၏ေျပာစကားမ်ားကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္...။

ေဆာင္းကုန္ကာစ တစ္ရက္ေသာေန႔လည္ခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ထိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေလးတြင္ထိုင္ရင္း လွည္းတန္းလမ္းဆံုတစ္ဝိုက္မွ အေျခအေနတစ္ရပ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ငယ္ရြယ္
တတ္ၾကြေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းဆံုတြင္ စုရံုးမိသည္ထက္စုရံုးမိလာေသာအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထိုင္
မႏိုင္ၾကေတာ့ပါ...၊ေသာက္လက္စလက္ဖက္ရည္ကို လတ္စသတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာင္ေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ
အေရးအခင္းတစ္ရပ္တြင္ စီးေမ်ာပါဝင္သြားခဲ့ၾကေတာ့သည္...။ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွထြက္ခြားၿပီးသည္ႏွင့္
တစ္ၿပိဳင္နက္ ပန္းအိလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသည္ သူ၏သံဘာဂ်ာတံခါးကို ဝုန္းကနဲဆြဲပိတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ထိုေန႔ည တစ္ညလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ စည္းလံုးခဲ့သည္၊စုရံုးခဲ့သည္၊ကၽြန္ေတာ္တို႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ျပခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ လင္းအားႀကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား လိုက္ရွာေနေသာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲႏွင့္ ပက္ပင္းေတြ႔ပါ
ေတာ့သည္။ မင္းေမေမ ေသြးတိုးေနတယ္...၊အားလံုးစိတ္ပူေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ...လာလာလိုက္ခဲ့ဟု ေခၚငင္
ခဲ့ေသာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ဆြဲေခၚရာလိုက္ပါသြားရင္း ကၽြန္ေတာ္.... ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားဖက္သို႔ အားနာ၊
စိတ္မေကာင္းစြာလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။သူတို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးေသာ ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျဖင့္
တံုျပန္ရွာပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္မေတာ့ သစၥာမေဖာက္ခဲ့သည္တိုင္ သစၥာပ်က္ခဲ့သူတစ္ဦး၏ ေၾကကြဲ
ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္တူသူရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္စုတို႔ ပန္းအိဆိုင္ေလးေတြ ေသာက္ခဲ့ေသာလက္ဖက္ရည္
သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၿပီးတိုင္ခြဲခြာျခင္းအထိမ္းအမွတ္ လကၻက္ရည္မ်ားျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မည္သူမွ်ထင္မွတ္မထား
ခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထိုစဥ္က ဘာေတြဆက္လုပ္ခဲ့ၾက (သို႔) ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို
ကၽြန္ေတာ္မသိရေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တင္းၾကပ္ေသာလံုျခံဳေရးမ်ားရွိသည့္ စခန္းတစ္ခုအတြင္း သံုးရက္
ၾကာစစ္ေမးျခင္းခံခဲ့ရေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ပါ။ယခုခ်ိန္တြင္ သူတို႔ဘယ္ဆီ
ေရာက္ေနၾကသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရံုးစခန္းတစ္ခုတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သိပ္ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူတစ္ဦးလည္း ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူတို႔ ရံုးမသြားမွီ

မနက္ခင္းတိုင္း အၿမဲေတြ႔ဆံုခဲ့ရာေနရာေလးသည္ ခ်စ္သူေနထိုင္ရာ လမ္းထိပ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္

ဆိုင္တြင္ျဖစ္ပါသည္။ခ်စ္သူက လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူမဟုတ္ပါ။သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာစိတ္
ျဖင့္ သူ...လက္ဖက္ရည္လိုက္ေသာက္ရင္း တစ္ျဖည္းျဖည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လာသည္(ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္)။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး လက္ဖက္ရည္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီျဖင့္ ေရွ႕ေရးမ်ားကို တိုင္ပင္ၾကည္ႏူးခဲ့သည္။တစ္ဦး
မ်က္ႏွာ တစ္ဦး တစ္သိမ့္သိမ့္ၾကည့္ရင္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို တစ္စိမ့္စိမ့္ေသာက္ခဲ့ၾကသည္.ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေသာက္ေသာလက္ဖက္ရည္တြင္ပင္ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ဝင္ခ်ဳိၿမိန္လ်က္.....။သို႔ေသာ္....ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ
သည္ သူမႀကိဳက္ေသာလက္ဖက္ရည္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ လုိက္ပါေသာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕
ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာဆႏၵေနာက္သို႔ မလိုက္ပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း
ထိုသို႔သာပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္...။ဤသို႔ျဖင့္ အယူအဆမတူသူခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏လားရာသည္ ေဝးသည္ထက္ေဝးရာသို႔
ဦးတည္လာခဲ့ရေတာ့သည္...။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ယခုခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အာရွတိုက္၏ ဖြံၿဖိဳး တိုးတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ

ေရွာပင္းေမာႀကီးတစ္ခု၏ တတိယအထပ္တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ သားနာသပ္ရပ္သည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္
ဆိုင္တြင္ ေဈးႀကီးလွသည့္ လကက္ရည္တစ္ခြက္ကို တစ္ဦးတည္း ထိုင္ေသာက္ေနမိသည္။ထိုဆိုင္မွ လက္ဖက္
ရည္သည္ အေတာ္နာမည္ႀကီးလွပါသည္။သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္အရသာသည္ ေပါ့
ပ်က္ပ်က္ႏိုင္လွပါသည္။

အင္မတန္ေကာင္းလွပါသည္ဆိုေသာ ထိုလက္ဖက္ရည္၏အရသာသည္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေမေမႏွင့္အတူ
ေသာက္သံုးခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကိုလည္းေကာင္း၊ ခုနစ္တန္းႏွစ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ေဝမွ်ေသာက္ခဲ့
ရေသာ လက္ဖက္ရည္ကိုလည္းေကာင္း၊ပန္းအိဆိုင္ေလးမွ လက္ဖက္ရည္ကိုလည္းေကာင္း၊ခ်စ္သူႏွင့္အတူ
ေသာက္ခဲ့သည့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကိုလည္းေကာင္း ဘယ္လိုမွ မွီႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ....။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်ိန္ကေသာက္သံုးခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္မ်ားသည္ သာမန္မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသာမန္
လက္ဖက္ရည္မ်ားထဲတြင္ မိဘႏွင့္သားသမီးတို႔၏ခ်စ္ျခင္းမ်ား၊ငယ္သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္မ်ား၊ရဲေဘာ္ရဲဘက္
စိတ္မ်ား၊ခ်စ္သူတို႔ခ်စ္ျခင္းမ်ား ထည့္ဝင္ေဖ်ာ္ထားလိုက္ေသာအခါ တျခားေကာင္းလွပါသည္ဆိုေသာ လက္ဖက္ရည္
မ်ားႏွင့္ မည္သို႔မွ် ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခ်ဳိၿမိန္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းမ်ားျဖစ္သြား
ရပါေတာ့သည္....။

ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္သူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္..။ကေလးအရြယ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ကို
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာေသာက္သံုးခဲ့သည္။ယခုလည္းေသာက္ေနဆဲ...၊ေနာင္လည္းေသာက္ေနဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနေသာလက္ဖက္ရည္မ်ားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာလွစ္ဟာေနသည္ဟုခံစားရစၿမဲပင္၊
ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္မိတိုင္း၊တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္မ်ားကို
သတိရၿမဲ....၊ထိုသို႔သတိရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ေသာက္မိဆဲပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္.....။