မိန္းမဟူသည္......

တစ္ေန႔သ၌ကၽြႏ္ုပ္ညိမ္းႏိုင္တစ္ေယာက္အလုပ္မွျပန္ေရာက္လွ်င္ျပန္ေရာက္ျခင္းခ်ဳိးေရေတာ္မသံုး၊စားေတာ္
အုပ္မတည္ႏိုင္ေသးပဲ၊စီးထားေသာ ေဆ့တီးဘုႀကီးအား ဘုန္းဆို ကန္ေက်ာက္ခၽြတ္ၿပီးလွ်င္၊လပ္ေတာ့ေလး
အားကပ်ာကယာဖြင့္ၿပီးေနာက္အြန္လိုင္းလူမႈကြန္ယက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ေသာဖြတ္စဘြတ္၊ဘေလာ့၊ဂ်ီေတာ့
တို႕အားသံုးမ်ဳိးေသာနာမည္၊သံုးခုေသာပတ္စဝပ္တို႔အားအသံုးျပဳၿပီးသကာလ...၊အႏွီးလူမႈကြန္ယက္မ်ားထဲ
တြင္ထဲထဲဝင္ဝင္၊ေမႊေႏွာက္၊ေျခာက္ျခား၊အလုပ္မ်ားလွ်က္ရွိေခ်ေတာ့သည္တစ္မံု.....။

သို႕အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ားကို ေဆာင္ရြက္မိသည္ရွိေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူငယ္ခ်င္းအား ေကာင္းစြာ
သတိထားမိေလ၏။အႏွီးသူငယ္ခ်င္းကား...အယုဒၵယအမည္ရေသာ တိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း၌ အလုပ္မရွိအကိုင္
မရွိ တစ္ရာကိုး၊တစ္ရာ့ဘူ လုပ္ေနေသာ ကုေဋရွစ္ဆယ္သထိန္းသားေၾကာင္လတ္တည္း...။မွန္အိ....သင္း
ေၾကာင္လတ္ကား....သူေဌးသားပီသစြာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ အြန္လိုင္းေပၚတြင္မိုးလင္းမွ
မိုးခ်ဳပ္ ရွိေနတတ္သူျဖစ္၏။သို႕ေသာ္ ထိုေန႔တြင္ကား ကၽြႏ္ုပ္ရွင္ၾကားပူလက္လုပ္လက္စားေလးပင္အြန္လိုင္း
ေပၚေရာက္ေနေခ်ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သင္း၏အရိပ္အေယာင္မွမျမင္ရ၊ဘေလာ့တြင္လည္း ဘာမွမေရး၊ဖဘ
တြင္လည္း ယခင္လိုလပ္ယားလပ္ယားမလုပ္၊ဂ်ီေတာ့တြင္လည္း မီးမစိမ္းရံုမက၊ဝါလည္းမဝါ၊နီလည္းမနီပဲ
ေအာ့လိုင္းသာျပေနေလေတာ့ေခ်သည္တကား.......။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ သင္းေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာသတိထားမိသည္မွ၊ေကာင္းစြာ
မသကၤာျခင္းကိုလည္းျဖစ္မိေတာ့သည္၊သင္းကား...ဘာေတြေၾကာင္ၾကံ ၾကံေနေလသည္မသိ၊ကၽြႏ္ုပ္လည္း
မသကၤာျခင္းကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္အေလ်ာက္ သင္း၏ဂ်ီေတာ့အား..အြန္လိုင္းကမာၻသားတို႔တတ္အပ္ေသာ
ပညာကိုသံုးလ်က္ စစ္ေဆးလိုက္သည္ရွိေသာ္........လား.....လား....သင္းကား......ဂ်ီပုန္းဂ်ီးျဖစ္ေနေလ
ေတာ့သည္တကား..........။အဲ....မွားလို႔..သင္းကား ဂ်ီေတာ့တြင္ ပုန္းလ်က္ရွိေနျခင္းပင္တကား....။

သို႔ ဂ်ီပုန္းျဖစ္သူအား လက္ပူးလက္ၾကပ္ဖမ္းမိသည္ရွိေသာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ ဝတၱရားရွိသည့္အေလွ်ာက္
ေအာက္ပါအတိုင္း ယဥ္ေက်းခ်ဳိသာ၊ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေသာပဋိသႏၶာရစကားျဖင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျခင္းအမႈကိုျပဳ
လိုက္ေသာဟူလို.....။

" ဟဲ့....မတာမ...ေျခာက္ေတာင္မ...ေတဂ်င္းဇိုး....ဘယ့္ႏွာပုန္းေနရသတုန္း....ဖဘမွာ ေၾကာင္မွ်စ္တစ္
ေကာင္ေသာင္းက်န္းေနတာ ငါလည္းမႏိုင္ေတာ့ဘူး၊နဲနဲပါးပါးလာၿပီး ဒီေၾကာင္စီမွ်စ္ကို နဘန္က်င္းေပးစမ္း
ပါဦးဟ...."

ဤသို႕ခ်စ္ဖြယ္ခ်ဳိသာေသာကၽြႏ္ုပ္၏ခြန္းဆက္စကားကို သင္းတံုျပန္ပံုကား.....

"ဟာ......မလာခ်င္ဘူး....ဒီမွာ ငါအသဲကြဲေနလို႔...ေလေနတယ္...."

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ဘာ......နင္အသဲၿပဲေနတယ္ဟုတ္လား...ဘာျဖစ္သတုန္း.....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ငါနဲ႕ အီစီကလီ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ၾသဇီေကာင္ေနာက္ပါသြားၿပီး ၾသဇီလစ္ေတာ့
မယ္တဲ့ဟာ....အဟင့္....အဟီးဟီး...ရႊတ္...ဖတ္.....။
(မွတ္ခ်က္။    ။ရႊတ္...ဖတ္.... ဆိုသည္မွာ သင္း ႏွပ္ညွစ္သံတည္း.....)

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဟင္...ဂယ္လား....ျဖစ္ရေလဟာ...၊ေအးေလ...သူ႕ဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း နင့္လိုေကာင္ကို
ဒီေလာက္သည္းညည္းခံတြဲလာတာပဲ ေတာ္လွပါၿပီဟာ.....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ေသနာႀကီး...၊ဒီမွာတကယ္ခံစားေနရတာဟ...လာေနာက္မေနနဲ႕...။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူတကယ္ခံစားေနရသည္ဟု ယံုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသည္ရွိေသာ္ မေနာက္ေျပာင္ေတာ့ပဲ...

ကၽြႏ္ုုပ္။    ။ေအးပါဟာ...၊နာက နင္ေပါ့သြားေအာင္ေနာက္တာပါ...၊ေအးေပါ့ေလ...ဆန္ဆံုစား၊ကံကုန္သြား
ေပါ့...၊သိပ္ၿပီးခံစားမေနနဲ႕...၊မိန္းမဆိုတာဒီလိုပဲဟ....။

ေၾကာင္လတ္။     ။ဟုတ္တယ္....မိန္းမေတြမ်ား သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္...၊ေတာ္ပါၿပီ၊ေနာင္မ်ားေတာ့။

သို႕ဆိုလတ္သည္ရွိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စပ်စ္သီးခ်ဥ္ေသာတစ္ေယာက္ေတာ့ေတြ႔ျပန္ၿပီဟု စိတ္ထဲမွ ႏွလံုး
ပိုက္မိေသာ္လည္း ပါးစပ္ကမူ ဝါးတားေဖာ္လို ဖစ္ေဖာ္လို လိုက္၏။

ကၽြႏု္ပ္။     ။ဟုတ္ပါ့ဟာ......ဒါေၾကာင့္ငါ့လိုပဲလူပ်ဳိႀကီးလုပ္စမ္းပါ....၊သြားသြား ဘုရားမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဒီ
တစ္သက္ မိန္းမ မယူေတာ့ပါဘူး လို႔ သစၥာဆိုေခ်....။

ေၾကာင္လတ္။     ။ဟင္...အဲ့လိုေတာ့ျဖစ္မလား...၊မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း မိန္းမရေနရင္ အလကားေန
သစၥာစူးေနပါ့မယ္.....။

အလို..လာလာခ်ည္ေသး....၊သူလား....ရဦးမွာ....မိန္းမ....ဟု ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ထဲမွ ျမည္တြန္မိေလ၏။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဒီမွာေၾကာင္လတ္ရ...၊မိန္းမဆိုတာ အသစ္ျမင္ရင္အေဟာင္းေမ့တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္..၊
ေရွးပညာရွိႀကီးမ်ားက အဲ့သာေၾကာင့္ မိန္းမေဟ့ဆို မပတ္သက္မိေအာင္ ေနၾကသကြ..၊မာဃေဒဝလကၤာ
ထဲမွာဆိုရင္......။

ေၾကာင္လတ္။    ။အင္း.....မာဃေဒဝလကၤာထဲ ဘာတဲ့တုန္း.....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဟာ..သိခ်င္ရင္ဝယ္ဖတ္ေပါ့ဟာ...ငါလည္းေမ့သြားၿပီဟ....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ေတနာ...အေကာင္းေအာင့္ေမ့လို႕.....။

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ဒီမွာ မာဃေဒဝလကၤာထဲက ဟာေတာ့ ထားေတာ့ မိန္းမေတြရဲ႕စိတ္သေဘာထားအေၾကာင္း
နင္သိေအာင္ ငါဖတ္ဖူးတဲ့ ပံုဝတၳဳေလး ေျပာျပမယ္....။တရုတ္ပံုျပင္ေလးဟ....။

ဟုဆိုၿပီးလွ်င္ သူနားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ ကၽြႏ္ုပ္လည္းေအာက္ပါအတိုင္းၾကားဖူးနားဝ
ေလးမ်ားအား ေလတစ္ေဖာင္ေဖာင္ျဖင့္ ဆရာႀကီးလုပ္ေလေတာ့သည္ဟူသတတ္.....။

ဟိုး...လြန္ခဲ့တဲ့ ဘီစီ ၅၀၀ ခန္႕ တရုတ္ျပည္မွာ ဟန္မင္းဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္မွာေပါ့....။တရုတ္ျပည္ေျမာက္
ပိုင္းမွာ က်ိလင္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာ ရွိသတဲ့။အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာကီ၊ေလာကုတ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး၌ ေကာင္း
စြာႏွံစပ္၊အရပ္ရပ္ေသာ ပညာတို႔အားထိုးေဖာက္သိျမင္ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။
ထိုပညာရွိႀကီးအမည္ကား ' ေလာင္းဇူ ' ဟူသတည္း....။

ထိုက်ိလင္းရြာေလးမွာပင္' ေမဟြား ' ဆိုေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ဦးလည္းရွိေလသတတ္။
တစ္ေနေသာ္ အဆိုပါ မိန္းမပ်ဳိေလးေမဟြား ၏ မိဘမ်ားသည္ ေမဟြားေလးအား အိမ္ေထာင္ရက္သားခ်
ေပးရန္ အနီးအပါးရွိ လူပ်ဳိလူလြတ္မ်ားကို စဥ္းစားသည္ရွိေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် စိတ္တိုင္းမက်၊
တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ သူတို႔သမီးအေခ်ာအလွေလးႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္ဟု႕မထင္ၾကေခ်။သို႕ေသာ္...
သူတို႔ သေဘာက်ေသာသူတစ္ဦးကားရွိ၏။ ထိုသူကား ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ တည္း....။

ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူႏွင့္ ေမဟြားကား အဖိုးႏွင့္ေျမးအရြယ္ေလာက္ပင္ရွိေလ၏။သို႔ေသာ္ ဤသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္....၊ပညာရွိႀကီးသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔၏၊ပညာညဏ္ႀကီး၏၊တပည့္တပန္းမ်ား၏၊မင္းေပါက္
စိုးေပါက္လည္းျဖစ္ေလ၏။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ အႏွီးဆရာႀကီးေလာင္းဇူအား သားမက္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီးေသာ္
ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕တို႔ျဖင့္ သြားေရာက္ေတာင္းၾကေလေတာ့သည္...။

(ဤေနရာသို႔ေရာက္ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနေသာ ေၾကာင္လတ္လည္း ျပင္းစြာေသာ ႏွလံုးမသာ
မယာျခင္းျဖစ္လ်က္..." ေအာ္...သူမ်ားေတြမ်ားၾကေတာ့ အိုႀကီးအိုမအရြယ္ေရာက္ေတာင္ သတို႔သမီးက တင္ေတာင္းယူရတယ္....ငါ့မွာမ်ားေတာ့...အဟင့္..အဟင့္...ဟီး...ဟီး...." ဟူ၍ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနေသာ
ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေျပာလက္စပံုျပင္ကိုရပ္၍ သူ႔အား သံုးမိနစ္ခန္႔ ေခ်ာ့လိုက္ရေသး၏။ဤကားစကားခ်ပ္..)

ပံုျပင္ကိုဆက္အံ....။ဤသို႔ သတို႔သမီးဘက္ကလာေရာက္ ေတာင္းရမ္းသည္ရွိေသာ္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ
လည္း...အင္း ငါလည္းအသက္အရြယ္ေထာက္ၿပီ....၊တပည့္တပန္းမ်ားမွာလည္း ပညာစံုသည္ႏွင့္ အေဝး
ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ၊ေဆးေပးမီးယူေလးေတာ့ရွိထားမွ...၊ေကာင္မေလးလည္း မဆိုးရွာပါဘူးေလ ဟုသေဘာရ
ၿပီးေသာ္ လာေရာက္ေတာင္ရမ္းသည္ကို လက္ခံလိုက္ေလေတာ့သည္....။

သို႔ႏွင့္ပင္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူႏွင့္ေမဟြား တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူး၊အဆင္ေျပစြာ ေန႔ရက္
မ်ားကိုကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္....။တစ္ေန႔တြင္မူ ပညာရွိႀကီးသည္...အင္း ငါသည္ကာ အိုလွၿပီ...၊ငါျပဳစု
ေသာ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္မ်ားလည္း မ်ားလွၿပီ။သို႔ေသာ္ ငါမေသခင္ ေနာင္လာေနာက္သာ အမ်ဳိးေကာင္း
သားမ်ား အက်ဳိးမ်ားေစရန္အလို႔ငွာ လြန္စြာအေရးႀကီးလွေသာ က်မ္းႀကီးတစ္ေစာင္ကိုျပဳစုေရးသားအံဟု
ႏွလံုးပိုက္ၿပီးလွ်င္ သူ၏အခန္းတြင္းသို႔ ခ်စ္စြာေသာဇနီးသည္ေလးေမဟြားမွအပ မည္သူမွ်မဝင္ေစပဲ က်မ္း
ႀကီးတစ္ေစာင္ကို ေရးသားျပဳစုေနေလေတာ့သည္...။

လိမၼာေရးျခားရွိလွေသာ ေမဟြားေလးလည္း ခင္ပြန္းသည္ပညာရွိႀကီး အား ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းျခင္း၊
ေျခဆုတ္လက္နယ္ျပဳစုျခင္းမွအပ၊ ခင္ပြန္ျဖစ္သူ အဘယ္သို႔ေသာ က်မ္းမ်ဳိးျပဳစုေနသလဲဆိုတာကိုပင္မေမး၊
ဇနီးေကာင္းတို႔ ဝတၱရားအားေက်ျပြန္စြာ ပါရမီျဖည့္ေပးေနေလခဲ့သည္...။သို႔ျဖင့္ လေပါင္းအတန္ၾကာကုန္
လြန္လာခဲ့ေသာ္ ပညာရွိႀကီးျပဳစုေနေသာက်မ္းလည္း အတန္ခရီးေရာက္လာေခ်ၿပီ...။ပညာရွိႀကီးလည္း
တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္လွီလာခဲ့ေလၿပီ...။

တစ္ညေသာ္ ေမဟြားေလးသည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးႏွင့္အတူ ပညာရွိႀကီး အခန္းတြင္းသို႔ဝင္လာၿပီးလွ်င္..

 " အကိုႀကီးရယ္....အခ်ိန္ျပည့္ ဒီက်မ္းကိုပဲေရးေနေတာ့တာပဲလား....ခဏတျဖဳတ္ေတာ့နားပါဦး...
အကိုႀကီးကိုၾကည့္ရတာ တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္ ပိန္လာသလိုပဲ...၊ကိုယ့္က်မ္းမာေရးလည္းဂရုစိုက္ဦးမွေပါ့ "
ဟုခ်ဳိသာ၊ပူပန္ေသာ စကားကိုဆိုလိုက္ေလ၏


ေလာင္းဇူ- " ေအးကြယ္...အကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းႀကီးလည္း လက္စသတ္လုပါၿပီ ရွင္မရယ္...၊ၿပီးေတာ့မွ
ပဲနားရတာေပါ့ကြယ္...."


ေမဟြား- " အို...အကိုႀကီးရဲ႕ အကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းက အကိုႀကီးအသက္ေလာက္ေတာင္အေရးႀကီးသ
လား...၊နားနားေနေနေရးမွေပါ့....၊ဘယ္လိုက်မ္းမ်ားမို႔လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္အာရံုစိုက္ေနရသလဲအကိုႀကီး
ရယ္...၊ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ဆက္သဖို႔မ်ားလားဟင္...."


ေလာင္းဇူ- "ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုဆက္သဖို႔ရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူးရွင္မရယ္...၊အမ်ဳိးေကာင္းသားအားလံုး
အတြက္ ရည္ရြယ္ျပဳစုတဲ့က်မ္းရွင္မရဲ႕.."


ေမဟြား- " ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးမ်ားေရးသားထားတဲ့က်မ္းမ်ဳိးလဲဟင္..အကိုႀကီး..."


ေလာင္းဇူ- " အင္း...ရွင္မကိုေျပာျပရမွာေတာ့ အားနာရဲ႕...၊ခုအကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းက မိန္းမမေကာင္း
ေၾကာင္းက်မ္း ရွင္မရဲ႕...၊ေဟာဒီေလာကမယ္ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြအေနနဲ႕ ေတာ္၊တတ္၊ထက္ျမတ္တဲ့
သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ခ်င္ရင္ျဖင့္ မိန္းမဆိုသဟာကို ၾကပ္ၾကပ္ေရွာင္က်ဥ္ဖို႔ရာ ဆံုးမထားတဲ့က်မ္းေပါ့...."


အဲဒီလို ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူက သူျပဳစုေနတဲ့က်မ္းအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ ေမဟြား
ေလးလည္း နဲနဲေတာ့ မခံႏိုင္ျဖစ္သြားသေပါ့ေလ...။


ေမဟြား- " အလို....ဘယ္လိုမ်ား ေရႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္လို႔ မိန္းမမေကာင္းေၾကာင္းက်မ္းမ်ား ျပဳစုေနရ
သတုန္း ဆရာႀကီးရဲ႕၊ဘယ္လိုမိန္းမမ်ဳိးကုိမ်ားၾကည့္လို႕ ဒီလိုက်မ္းမ်ဳိးေရးဖြဲ႔ရသတုန္း...၊ဟြင္း...ေဝးေဝးက
မိန္းမေတြကိုမၾကည့္ပါနဲ႔ဆရာႀကီးရယ္...၊ေဟာဒီက ရွင့္မယားေမဟြားကိုပဲၾကည့္၊ေဟာဒီရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တ
ေလွ်ာက္ ေမဟြားမ်က္ႏွာေလးေမာ္ဖူးရဖို႔ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရဆိုတဲ့ လူပ်ဳိကာလသားေတြပံုလို႔၊က်မျဖင့္ အကို
ႀကီးအေပၚေဖာက္ျပန္ခ်င္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့ေယာက်ၤားေခါင္းေခါက္ေတာင္ေရြးလို႔ရႏိုင္ရဲ႕၊ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီရွင့္
မယားေလးက ဘယ္ေယာက်ၤားနဲ႔မ်ား စကားသံုးခြန္းျပည့္ေအာင္ေျပာဖူးသလဲ...၊ကဲ...ေျပာပါဦးဆရာႀကီး
ရဲ႕......"
ဟု ခါးေလးခ်ီ၊ရင္ေလးေမာက္၊လက္ဖဝါးေလးေထာက္လို႕ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ေျပာလိုက္ပါေရာ..။


ေလာင္းဇူ- " ရွင္မ အကိုႀကီးအေပၚမေဖာက္ျပန္ေသးဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္ေလ...၊ဒါကလည္း ေဟာဒီ
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ေမဟြားခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေလာက္တဲ့ေယာက်ၤားမေတြ႕ေသးလို႕ပါေလ...."


ေမဟြား- " အလုိ..ေျပာေလကဲေလ ဆိုသလိုေတာ့ျဖစ္ေနပါၿပီ။ဒီမွာ အကိုႀကီးရဲ႕ ေမဟြားအႀကိဳက္ေတြ႔ေတြ႔
မေတြ႔ေတြ႕၊ဒီတစ္သက္ အကိုႀကီးအေပၚထားတဲ့ သစၥာကို ေမဟြားတစ္သက္ဘယ္ေတာ့မွမဖ်က္ဘူးဆိုတာ
ၿမဲၿမဲမွတ္ထားပါအကိုႀကီး၊အို...ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း အကိုႀကီး ဘဝတစ္ပါးေျပာင္း
သြားေတာင္ ေမဟြား ဘယ္ေယာက်ၤားကိုမွ စိတ္မကူးေတာ့ပဲ တစ္သက္လံုးသစၥာရွိသြားမယ္..."


ေလာင္းဇူ- " ဟုတ္ပါၿပီေလ...၊ရွင္မရဲ႕စကားၾကားရတာ အကိုႀကီးဝမ္းသာလွပါတယ္၊ရွင္မသစၥာတည္၊
မတည္ကေတာ့ အခ်ိန္ကစကားေျပာလိမ့္မေပါ့...၊ကဲကဲ...ညဥ္႔နက္လွၿပီ အိပ္ေခ်ေတာ့......"
ဟု ေလာင္းဇူလည္းစကားစျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။


ထိုသို႔ လင္ႏွင့္မယား စကားအေျခအတင္ေျပာျဖစ္ၾကသည့္ ညမွေရတြက္ေသာ္ တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာတြင္
ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၌ ႀကီးစြာေသာ အဖ်ားေဝဒနာစြဲကပ္ေလေတာ့သည္။
ေမဟြားေလးလည္း ပညာရွိႀကီးအား ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုပါေသာ္လည္း အဖ်ားေရာဂါမွာ သက္သာသည္မရွိ
တိုး၍သာဆိုးလာေလေတာ့သည္။


ေလာင္းဇူ- " အင္း....ရွင္မေရ...အကိုႀကီးေတာ့ ဒီေတာက္ကိုေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ေတာ့ဘူးကြယ္..၊
အကိုႀကီးေသရမွာမေၾကာက္ပါဘူး၊သို႔ေပမယ့္ ရွင္မကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေလာကအလယ္ တစ္ေယာက္
တည္းထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ဘူးကြယ္...၊ဒီေတာ့ အကိုႀကီးမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ရွင္မ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို
ကျပဳႏိုင္ပါတယ္....၊ဒါေပမယ့္........"


ေမဟြား- " အို.....ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲအကိုႀကီးရယ္....၊ေနသာသလိုေနပါ..၊ေတာင္ေတာင္အီ
အီေတြမေတြးေနနဲ႔ေလ....."


ေလာင္းဇူ- " အကိုႀကီးကိုယ္ကို အကိုႀကီးသိပါတယ္ရွင္မရယ္...၊အကိုႀကီးမွာလက္စစကားေလး ရွင္မကို
မွာသြားခဲ့ပါရေစ၊အကယ္၍ ေမဟြားေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ျပဳပါ၊အကိုႀကီးကို ကတိတစ္ခုပဲေပးပါ၊အဲဒီ
ကတိကေတာ့ အကယ္၍ ေမဟြားေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ အကိုႀကီးရဲ႕အုတ္ဂူ ေျခာက္ေသြ႕
တဲ့အထိေတာ့ ေစာင့္ေစခ်င္ပါတယ္...၊အဲ့ကတိကိုေတာ့ အကိုႀကီးကိုေပးပါ ရွင္မရယ္...."


ေမဟြား- " အဟင့္......ဟင့္....ဟင့္...၊စိတ္ခ်ပါအကိုႀကီးရယ္....၊အကိုႀကီးလိုခ်င္တဲ့ ကတိကို ေမဟြားေပး
ပါတယ္ရွင္....ေပးပါတယ္......"
 

ထိုသို႕ ေမဟြားေလး၏ကတိစကားကိုၾကားၿပီးသည္ႏွင့္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူလည္း သူ၏ခ်စ္စြာေသာဇနီး
ေလးအား ေလာကအလယ္၌ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်သြားသည့္အလား ေသဆံုးသြားရွာေလေတာ့သတည္း...။

ဆက္ရန္.......

( ဤပံုျပင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ပံုျပင္မဟုတ္ပါ။ငယ္စဥ္ကဖတ္ဖူးေသာ သုတပေဒသာစာေစာင္
ထဲမွ ဘာသာျပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ပါသည္။အေတာ္မ်ားမ်ားလည္းဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ခုတေလာ ေရး
စရာမရွိ၍ ဆားခ်က္လိုက္ျခင္းသာ....:)။ပထမေတာ့ အစအဆံုးေရးမလို႕ပါပဲ သို႔ေပမယ့္ ရွည္လ်ားသြား
တာေၾကာင့္ အပိုင္း၁၊၂ ခြဲလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္၂ရက္အတြင္းအပိုင္း၂ ကိုၿပီးေအာင္ေရးျဖစ္မည္ဟု
ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္....:)))