ၾကည္စင္ေကာင္းကင္၌ တည္ေသာ ပန္းႏုမိုးတိမ္

ထုိေန႕သည္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ပံုမွန္ထက္ပို၍ႀကီးမားေသာ လျပည့္ဝန္းကို ေကာင္းကင္တြင္ျမင္ရ
ႏိုင္မည့္ေန႕တစ္ေန႕ျဖစ္သည္။ရံုးပိတ္ရက္တစ္ရက္လည္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရသည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္တြင္စိတ္မဝင္စားႏိုင္ခဲ့...၊ညေနပိုင္းတြင္ တစ္ေယာက္ေသာသူႏွင့္ ဒိတ္ထားတာ
ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္....။အလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အခန္းသို႕အသဲအသန္ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။အခန္းထဲ
ေရာက္သည္ႏွင့္ မနက္က ထားခဲ့ေသာ ဖံုးကို ကျပာကယာဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။သူ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖံုးေခၚမ
ထားပါ။သူ မေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခၚရသည္ေပါ့....။

" အင္း.....ဘယ္ေရာက္ေနလဲ..."

" Orchid Garden ထဲမွာ......"

" ဟမ္.....ညေနေတြ႔မယ္ဆို....."

" အင္းေလ....ခုဟာကသယ္ရင္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မွာမို႔ဓာတ္ပံုလုိက္ရိုက္ေပးေနတာ၊"ကို" ေရာ
ဘယ္မွာလဲခု......"

" ခု...အခန္းထဲမွာ ဒါျဖင့္ ကိုယ္ အျမန္ဆံုးထြက္လာခဲ့မယ္....ခ်ဳိင္းနားေတာင္းကို....ဟုတ္....."

"ဟုတ္တယ္.......ဒါျဖင့္ ေရာက္ကာနီးမွ ဖံုးဆက္လိုက္ေနာ္....."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေရခ်ဳိးလိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို " ကို " ဟူေသာ

နာမ္စားကို အသံုးျပဳေလ့ရွိသည္။သို႕ေသာ္ ထိုနာမ္စားသည္ သမီးရည္းစားခ်စ္သူမ်ားဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို

မသက္ေရာက္ပါ။ကၽြန္ေတာ္အသံုးနည္းလွေသာ အေကာင့္တစ္ခု၏နာမည္တြင္ ကို ဆိုေသာစကားလံုးပါေန

ရာ ထုိစကားလံုးကိုသာ သူရည္ညႊန္းေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကုိ " ေကာင္းကင္" ဟုေခၚေလ့ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္စီးလာေသာ အစိမ္းေရာင္လိုင္းရထားသည္  Outarn Park ဘူတာသို႕ေရာက္ေသာအခါ ခရမ္း

ေရာင္လိုင္းရထားသို႕ေျပာင္းစီးရန္ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေနလိုက္သည္။ Outarn Parkဘူတာႏွင့္ China town

ဘူတာမွာ သိပ္မေဝးလွပါ။ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ထံ Outarn Park ဘူတာသို႕ေရာက္ေနၿပီး ေနာက္ ၁၀မိနစ္ခန္႔

တြင္ China Townသို႕ေရာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းမတ္ေဆ့ ပို႕လိုက္ပါသည္။သူ႕ထံမွဖံုးခ်က္ခ်င္းဝင္လာပါသည္။

" ကိုယ္တို႕ ပန္နစူလာကို အရင္သြားၾကရေအာင္ ကို ရာ.....၊သူမ်ား မနက္ထဲက ထမင္းမစားရေသးဘူး...။

ပန္နစူလာမွာ ထမင္းစားခ်င္လို႕....."

" အင္းေလ.....ဒါျဖင့္ ဘယ္ဆိုင္မွာစားမလဲ......ခုေရာ....ဘယ္ေရာက္ေနတုန္း......"

" ကိုယ္အခု ေအာခ်က္မွာပဲ ရွိေသးတယ္.....ျမနႏၵာမွာ စားမယ္၊အဲ့ဒီကေစာင့္ေနာ္....."

"အိုေက....ေရာက္ရင္ဖံုးဆက္လိုက္...."

သူဖံုးဆက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ခရမ္းေရာင္လိုင္းမွ ရထားေပၚတတ္လုဆဲဆဲအခ်ိန္ျဖစ္သည္။သို႕ႏွင့္ အစိမ္း

ေရာင္ရထားလိုင္းဘက္ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ပန္နစူလာသည္ အစိမ္းေရာင္ရထားလိုင္းေပၚတြင္ရွိပါသည္။

" မတာမေလး......ပန္နစူလာသြားခ်င္ရင္လည္း ေစာေစာကဖံုးမဆက္ဘူး...၊ခုရထားျပန္ေစာင့္ရဦးမယ္....."

တစ္ခုခုကိုေစာင့္ဆိုင္းေနရျခင္းကို စိတ္သိပ္မရွည္လွေသာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ၿပီး သူ႕ကို က်ိန္ဆဲေန

ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္ ပန္နစူလာသုိ႔အရင္သြားၿပီး ထမင္းစားျခင္းမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ေန႔လည္စာ

မစားရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္းအဆင္ေျပပါသည္။

ျမနႏၵာထမင္းဆိုင္တြင္ စေနညေနခင္း၏ထံုးစံအတိုင္း လူစည္ကားေနပါသည္။၁၀မိနစ္ခန္႔ တန္းစီၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္သို႕ေရာက္လာပါသည္။ဆိတ္ပဲ ႏွင့္ထမင္းတစ္ပြဲမွာေနခ်ိန္မွာ သူ႕ထံမွ ဖံုးဝင္လာသည္။

" ကို......ပန္နစူလာေရာက္ၿပီလား.....၊ကိုယ္တို႔ျမနႏၵာမွာမစားဘူးကြာ....၊ဝင္းျမန္မာမွာစားၾကမယ္ေနာ္....."

" ဟမ္....ဘာလို႕တုန္း.....ဒီမွာ မွာေတာင္ေနၿပီ...."

" ေဟာ့ေတာ္.....ကိုယ့္ဖံုးဘထၳရီအားကုန္ေတာ့မယ္...ဝင္ျမန္မာမွာ ခ်ာခ်င္သြင္းလို႕ရတယ္ေလကြာ...၊အဲ့ဒါ

ေၾကာင့္ပါ....."

" အိုေက.....အိုေက....ဒါျဖင့္ ဝင္းျမန္မာကပဲေစာင့္မယ္...ဟုတ္ၿပီလား....."

"အကိုေလး.....ငါးက်ပ္က်ပါတယ္ခင္ဗ်......"

"အင္း....ေရာ့ ငါးက်ပ္ညီေလး....၊ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မစားေတာ့ဘူးေနာ္....ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့နဲ႕....."

" ဗ်ာ...အကိုေလး....ဘာျဖစ္လို႕လဲခင္ဗ်...၊ဘာလိုအပ္တာရွိလို႕ပါလဲ....."

" ဘာမွမလိုအပ္ပါဘူးကြာ....၊ဒီေန႔  ကိုယ္ လျပည့္ေန႔မုိ႔ သတ္သတ္လြတ္စားတာေမ့သြားလို႕ ေဆာတီးေနာ္ "

မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ပင္ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ကို ေပးခဲ့ၿပီး  ေစ်းသည္ေကာင္ေလး၏ ဘယ္လိုအူေၾကာင္ေၾကာင္လူပါလိမ့္
ဟူေသာမ်က္ႏွာထားကို ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္လာခဲ့ရသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတျခင္းဆိုးမေလး ဝင္းျမန္မာ
မွာဖံုးခ်ာခ်င္သြင္းမယ့္ဟာကို ေစာေစာစီးစီးဖံုးမဆက္ဘူး၊ငါ့မွာေတာ့ အခ်ိန္ကုန္၊ေငြကုန္ျဖစ္ရၿပီ....ဟုစိတ္ထဲ
မွ ဒုတိယအႀကိမ္က်ိန္ဆဲေနလိုက္သည္။


ဝင္းျမန္မာေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဆီ ဖံုးအရင္ဆက္ရေသးသည္။သူ ထပ္ၿပီးစိတ္ေျပာင္းေသာ္ မခက္ေလာ....။


" အင္း....ကိုယ္ ဝင္းျမန္မာေရွ႔မွာေစာင့္ေနတယ္...."


" မေစာင့္ေနနဲ႕ေလ.....ကိုယ့္ဘာသာ မွာစားႏွင့္ ဝင္းျမန္မာက တန္းစီရတာၾကာတယ္....၊ကိုယ္ အခု စီးတီး
ေဟာဘူတာကိုေရာက္ေနၿပီေနာ္....."


သို႔ႏွင့္ပင္ ဆိတ္ပဲဟင္း၊သရက္ခ်ဥ္သုတ္တို႔ႏွင့္ ထမင္းတစ္ပြဲကို မေၾကပြဲထပ္မွာစားလိုက္ရသည္။ဟန္နီကန္
ဘီယာတစ္ဘူးႏွင့္အတူတူေပါ့ေလ....။ထိုင္စရာေနရာ ရွားပါးလွေသာ ဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ဝင္ေပါက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုတစ္ခံုတြင္ ထိုင္၍စားေနရင္း သူ႕ကိုေစာင့္ေနမိသည္။ထမင္းတစ္ဝက္က်ဳိး
ခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေရွ႕၌ အလင္းတစ္ခ်က္ လက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။facebook ဟူေသာစာတန္းပါသည့္ တီရွပ္
အနက္၊ဂ်င္းမီနီစကပ္ႏွင့္ ကတၱီပါပံုေတာ္ဖိနပ္ကို အခ်ဳိးမက်စြာ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားေသာ အရိပ္ေလးတစ္ခု
မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေရာင္ျပန္ျဖစ္ပါသည္။


သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းျပေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဝါးတစ္ခ်က္ေထာင္ျပသည္။ " အမရာ " လို
လက္ဆုတ္လက္ကိုင္မရွိဟူေသာ အဓိပၸာယ္မသက္ေရာက္ေၾကာင္း၊သူ ထမင္းသြားမွာမလို႔ ခဏေစာင့္ ဟု
ဆိုလိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါသည္။သိပ္မၾကာပါ...၊ထမင္းပြဲဗန္းေလးကိုင္ၿပီး သူ....ကၽြန္ေတာ့္
ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာသည္။သူလည္း ဆိတ္ပဲဟင္းႏွင့္ပင္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတာ့ေက်နပ္သြားသည္။

" ဟူး..........."

ထမင္းပြဲဗန္းေလးကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ရင္း၊ထိုင္ခံုတြင္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ေျခခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ရင္း သူ ေလပူ
တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွ ဘီယာဘူးကို တစ္ခ်က္ဆကိုင္ၾကည့္လိုက္
ရင္း ဂြက္ကနဲ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။

" ဟမ္.........ဘာလုပ္တာဒုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး"

" ေသာက္တာေလ.....၊ေမာလြန္းလို႔...ၿပီး ေရလည္းငတ္လို႕......"

" ေရငတ္ရင္လည္း အေအးမွာေသာက္ပါလား.......ဘယ္ႏွယ္....."

" အို....ဒီမွာ ေရေႏြးေတြမွာလာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ အေအးထပ္မွာမတုန္း....."

" ဒါျဖင့္  ေရေႏြးေသာက္ေပါ့....."


" ေရေႏြးက အရမ္းပူေသးလို႕...၊ျဖစ္ေနလိုက္တာ...သူ႕ဘီယာေလးတစ္ငံုေလာက္ေသာက္မိတာကို...ဟြမ္း "


" ေသာက္လို႔ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေလ....၊ဒီမွာ လူေတြဝိုင္းၾကည့္ေနၿပီ....."

" ကၽြတ္....ၾကည့္ေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ....ဂုစိုက္လို႕......"

သူ ထိုစကားကို ခါးေလးကိုမတ္၊ရင္ေလးကိုေကာ့ရင္း  လႊတ္ေတာ္ထဲသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္တက္ေရာက္လာ
ေသာ အတိုက္အခံပါတီေခါင္းေဆာင္၏ ဟန္ပန္သ႑ာန္ျဖင့္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

" ကဲ....မယ္မင္းႀကီးမ.....စားမွာျဖင့္စား......."

တိုးတိုးတိတ္တိတ္က်ိတ္ၿပီးျဖစ္ေနေသာ ရန္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ အျမန္လတ္စသတ္လိုက္ရသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေဘးမွ အမ်ဳိးသားႏွစ္ဦးကေတာ့ သူ႕ကို ၿပံဳးစိစိႏွင့္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။သူကေတာ့ ထိုသူတို႕ကိုလည္း
ေကာင္း၊ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းေကာင္း ဂရုတစ္ခ်က္မွမစုိက္ေတာ့ပဲ ထမင္းကိုသာ ငံုစားေနေလသည္။သူ ေမ့
ေနေသာ သူ႕ဖံုးေလးကို အသာေကာက္ယူရင္း ခ်ာခ်င္သြင္းေပးလုိက္ေတာ့ ေမာ့မၾကည့္ပဲ ေက်းဇူး ဆိုေသာ
စကားကို ဗလံုးဗေထြး ေျပာလိုက္သျဖင့္ ၿပံဳးမိေသးသည္။

ထမင္းထဲတြင္ တို႔စရာေလးျမဳပ္လိုက္၊ငပိရည္ေလးစမ္းလိုက္၊ဆိတ္သားေလးကိုဖဲ့စားလိုက္ႏွင့္ ကေလးေလး
တစ္ေယာက္လို ဟန္မေဆာင္တမ္း စားေနေသာ၊ မ်က္ႏွာတြင္ မည္သည့္မိတ္ကပ္မွ လိမ္းမထားေသာ သူ႕
မ်က္ႏွာၾကည္စင္စင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ရင္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးၾကားမွ ဆက္ႏြယ္မႈကို
 ေတြးေနမိသည္။


သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ခ်စ္သူရည္းစားမ်ားလည္းျဖစ္မလာၾကေသးပါ။ျဖစ္မလာၾက
ေသးဆိုသည္မွာ ေနာင္တြင္ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုလည္းမသက္ေရာက္ပါ။သူ႕အေၾကာင္း
ကိုကၽြန္ေတာ္ဘာတစ္ခုမွမသိပါ။ယုတ္စြအဆံုး သူ႕နာမည္အရင္းကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါေခ်။ကၽြန္ေတာ့္
အေၾကာင္းကိုေရာ.....? သူ ဘာမွမသိပါ။ရည္းစားရွိလား ဟုေတာ့ ေမးဖူးသည္။မရွိ ဟုေျဖေသာအခါ.....
ေကာင္းတယ္....ရွိလို႔ ကိုယ့္ကို ျပႆနာလာရွာရင္ ကိုယ္ကလည္း ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဟု ေျပာခဲ့ဖူးတာကို
ကၽြန္ေတာ္သတိရမိသည္။


" ေတာ္ေတာ္ဆာေနသလား....."


"ဆာတာေပါ့.....မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးဘူး...၊မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဓာတ္ေတာ္ပူေဇာ္ပြဲမွာ လုပ္အားသြားေပးေနတာေလ...၊ေန႔လည္က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ သစ္ခြဥယ်ာဥ္ကိုပါသြားတာ၊
ခုထိမယ္မယ္ရရ ဘာမွ မစားရေသးတာ....."

သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ မည္သူဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မေမးပါ၊စိတ္လည္းမဝင္စားပါ။ေလာေလာဆယ္
သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ရွိေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါသည္။

" သြားၾကစို႔ ေကာင္းကင္...." သူထမင္းလက္စသတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလာေဆာ္လိုက္သည္...။


"အင္း.....သြားမယ္.....ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ တိြဳင္းလက္ဝင္ဦးမယ္ေနာ္....."


" သြားေလ...."


တိြင္းလတ္သြားမည္ဆိုေသာသူက ဓာတ္ေလွကားဘက္ဦးတည္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္
ရသည္....။

" ေဟး......မင္း တိြဳင္းလတ္ ဝင္မလို႔ဆို.....ဒါကဘယ္တုန္း....."

"အင္းေလ....ခုႏွစ္ထပ္က တြိဳင္းလတ္သြားမလို႔...၊ဒီအထပ္ေတြက တိြဳင္းလတ္ေတြကိုသြားခ်င္ဘူး၊ညစ္ပတ္
တယ္....၊လာပါ ခုႏွစ္ထပ္ကိုလိုက္ပို႔ေနာ္......"

" ေသာက္ -င္ေခါင္းမေလး......" ဤကဲ့သို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး တတိယအႀကိမ္ သူ႕ကိုက်ိန္ဆဲ
လုိက္မိပါသည္။စိတ္ထဲကေနသာျဖစ္ပါသည္။ပါးစပ္ကေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာေျပာရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။

ခုႏွစ္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ " ဓာတ္ေလွကားနားကပဲေစာင့္ေနေနာ္...." မွာေသး၏

ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ႏွင့္ထြက္သြားေသာ သူ႕ေနာက္ပိုင္းကို သံုးခ်က္တိတ္ိပိတ္ကန္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္
အီးၿမိဳသိပ္ရင္း ငါက အိမ္သာထဲအထိ လိုက္တည္ေပးေနရမွာလား ေကာင္စုတ္မေလး ရဲ႕ ဟု ေနာက္ထပ္
တစ္ႀကိမ္ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲေနလိုက္ပါေတာ့သည္။


မိနစ္၂၀ခန္႔ပ်င္းရိညီးေငြ႕စြာေစာင့္ဆိုင္းေနရၿပီးခ်ိန္မွာ သူျပန္ထြက္လာသည္။မ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္နဲနဲဖို႔
ထားၿပီး တစ္ဘက္တည္းေသာ ဘယ္ဘက္နားေပါက္တြင္ စိန္နားကပ္ေသးေသးေလးအစား ဖန္စီနားကြင္း
ေလးအျဖစ္ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ထားသည္။ဂ်ဳိၾကည့္ ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ တစ္ခ်က္ရီျပ
ရင္း အသင့္ဖြင့္ေပးထားေသာ ဓာတ္ေလွကားထဲဝင္လာၿပီး  သံုးထပ္ခလုပ္ကို သူႏွိပ္လိုက္သည္....။


" ဘယ္သြားဦးမလို႕လဲ....."


" သံုးလြာမွာ ခဏေလးပါ ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႕......"


ေရွ႕ဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပး၍ရပ္ေနေသာ သူ၏ ေယာက်ၤားေလးပံုစံ တိုနံနံ ဆံပင္ေတြကို ဆုတ္
ကိုင္၍ ဓာတ္ေလွကားတံခါးႏွင့္ ေဆာင့္ပစ္ခ်င္လွပါၿပီ။မူလက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်ိန္းဆိုထားမႈမွာ china town
တြင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ညစာစားၾကရန္ျဖစ္သည္။တရုတ္တန္းရွိတစ္ခုေသာ စားေသာက္ဆိုင္၏ ဖေယာင္တိုင္
မီးသာထြန္းထားေသာ အျပင္ဘက္စားပြဲခံုေလးတြင္ စကားစျမည္ေျပာရင္း၊ဝိုင္ခ်ဳိခ်ဳိတစ္ခြက္ကိုေသာက္ရင္း
လျပည့္ညအရသာကို ေကာင္းစြာခံယူရန္ ႀကံစည္ထားသည္မ်ား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပ်က္ပ်ယ္စျပဳလာၿပီျဖစ္
သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သံုးထပ္ကုိေရာက္ေတာ့ သူ ဟိုဟိုဒီဒီရွာေနသည္။


" ေနပါဦး.....မင္းဘာကိုရွာေနတာလဲ...ကိုယ္ကူရွာေပးမွာေပါ့...... "


" ရိႈးပြဲပိုစတာရွာေနတာ......လက္မွတ္ဘယ္မွာေရာင္းသလဲသိခ်င္လို႕...... "


ဟိုဟိုဒီဒီမ်က္ဆိကစားလိုက္ေတာ့ ပိတ္ထားေသာဆိုင္တစ္ခု၏တံခါးခ်ပ္တြင္ ကပ္ထားေသာ ကမာၻလွည့္
ဆရာႀကီး----ဦးစီးေသာ....ဘလာဘလာဘလာ.....ဆိုေသာ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကိုေတြ႕၏


" ေဟး....ဒီကမာၻလွည့္ဆရာႀကီးဆိုတဲ့ ဟာလား....."


" အင္း....ဟုတ္တယ္.....ဟုတ္တယ္......ဟမ္.......စေနေန႔တဲ့....သြားၿပီ...ဒီေန႔႔ပဲ....၅နာရီစမွာတဲ့...ကၽြတ္...
ခုပဲ ရွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ.....ကိုယ္က တနဂၤေႏြထင္ေနတာ...."



"ေနပါဦး.အဲ့ဒါကဘာရိႈးပြဲတုန္း....ကမာၻလွည့္ဆရာႀကီးဆိုေတာ့ မ်က္လွည့္လား.....ဘာတုန္း....."


"အို...သူ႔ဘာသာဘာလွည့္လွည့္ အေရးမႀကီးဘူး....ဒီမွာ သူ႕ကိုေတြ႕ခ်င္တာတစ္ခုပဲ.....သူလာမွာ...."


သူက ေၾကာ္ျငာစာရြက္ထဲရွိ အမ်ဳိးသားအဆိုေတာ္တစ္ဦးပံုကို လက္ညိဳးေလးျဖင့္ေထာက္ျပလိုက္သည္။
ထိုအဆိုေတာ္ဘယ္သူလဲဆိုတာကၽြန္ေတာ္မသိပါ။


"ဘူတုန္း....ဒီငတိက.......ကိုယ္မသိဘူးကြ...."


"ေအာင္လ....ေလ....ေအာင္လ......ပိန္းထွာ......ေအာင္လကိုတိဝူးတဲ့......"


" ေအာ္.....ဟိုအၿမဲေတာင္းပန္ေနတဲ့ေအာင္လလား....၊အင္း.....ဒီေတာ့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.....ဟိုကပြဲစေနၿပီ
ကို....."


" စေပ့ေစေပါ့....၊ကိုယ္ကအဲ့ပြဲၾကည့္ခ်င္တာမွမဟုတ္တာ....၊ကိုယ္က ေအာင္လ နဲ႔စကားေလးနဲနဲပါးပါးေျပာ၊
ဖံုးနံပတ္ေလးဘာေလးေတာင္း၊ဓာတ္ပံုေလးဘာေလးပဲတြဲရိုက္ရရင္ေက်နပ္ပါၿပီ...၊ကိုယ္တို႔သြားၾကရေအာင္
ေနာ္....ကို.......လိုက္ပို႔ေပးကြာ....."


ကၽြန္ေတာ္သိပ္မေက်နပ္ပါ....၊ဒါေပမယ့္ သူသြားခ်င္သည့္ေနရာ၊သူျဖစ္ခ်င္သည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အတတ္
ႏိုင္ဆံုးေဆာင္ရြက္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္....။ေကာင္းၿပီေလ...ဒီညဟာ မင္းပိုင္တဲ့ည လို႕သေဘာထား
လိုက္ပါ....... ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္စြာေသာေကာင္စုတ္မေလးေရ.....။


" အိုေက...ကဲ....ဘယ္မတုန္း ရိႈးပြဲက......"


" Kreta Ayea People's Theater မွာတဲ့.....ကို သိလားဟင္...."


" သိဘူး....ကုိယ္နဲ႕ ရိႈးပြဲေတြနဲ႕ဆိုတာ သိပ္ဓာတ္တည့္လွတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ဒါေပမယ့္မပူပါနဲ႔ ကိုယ့္ဖံုးက
ေျမပံုမွာ ရွာၿပီး လမ္းညႊန္းအတိုင္းသြားၾကတာေပါ့....."


" အင္း.....ေျမပံုကေတာ့ ခ်ဳိင္းနားေတာင္းနားကိုပဲ ညႊန္တယ္...၊ဒီကေန ၅၂ ဘတ္စ္စီးသြား၊လမ္းနဲနဲေလွ်ာက္
ေရာက္ေရာတဲ့......"


ေျပာမယ့္သာေျပာရေသာ္လည္း ဖံုးထဲမွ ေျမပံုအညႊန္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္မယံုပါ။စကၤာပူၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလး
တြင္ပင္ ကိုယ္သြားခ်င္တာကတစ္ေနရာ၊သူရွာေပးတာကတစ္ေနရာျဖစ္ေနျခင္းမ်ားကို ခံရေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။
သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အျခားအားကိုးရာမရွိေတာ့ပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေျမပံုအညႊန္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။စကၤာပူတရုတ္
တန္းသည္ လျပည့္ည လေရာင္ေအာက္တြင္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။လမ္းၾကားေလးတစ္ခုကို လူကူးမ်ဥ္း
ၾကားမွအကူး......ေရွ႕မွသြားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ီ ၤလက္စကို သူက အသာလွမ္းဆြဲလိုက္သည္။


" ကို......ဟိုမွာၾကည့္စမ္း......."


သူလွမ္းညႊန္ရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ယံေတြ လွပစြာ၊ျပည့္ဝန္းစြာ သာေနေသာ လမင္းႀကီးကို
မိုးတိမ္မ်ားဝန္းရံလ်က္ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။လူကူးမ်ဥ္းက်ားတည့္တည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္
တခဏတာမွ် မွင္သက္မိသြားၾကသည္။မရည္ရႊယ္ပါပဲ သူ႕လက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။
ဆူညံစည္ကားေနေသာ တရုတ္တန္းတစ္ခုလံုး၊ကမာၻေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္သြား
သည္။ေဟာဒီကမာၻႀကီးအလည္တြင္ သူရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊လမင္းႀကီးရယ္ပဲ ရွိေနပါသည္......။


" တီ..................................."


က်ယ္ေလာင္စြာ တီးလိုက္သည့္ ကားဟြန္းသံၾကားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕လက္ေလးကုိဆြဲေျပးရသည္။
လမ္းေဘးေရာက္ေတာ့ မေက်မနပ္ေရရြတ္သြားေသာကားမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ထူးဆန္းေသာသတၱဝါမ်ား
ကို ျမင္ရသည့္ႏွယ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသူမ်ားကိုလည္းေကာင္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ဦးမ်က္ႏွာ
တစ္ဦးၾကည့္ရင္း ရီလိုက္မိၾကသည္....။ထိုတစ္ခဏတြင္ တစ္ဦးစီ၏ မ်က္ဝန္းထဲ၌  တစ္စံုတစ္ရာကို အျခား
တစ္ဦးမွ ျမင္ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္။ထိုအရာသည္ အခ်စ္မဟုတ္ပါ၊ရမၼက္လည္းမဟုတ္ပါ၊နားလည္မႈလည္း
မျဖစ္ႏိုင္ပါ၊ထို္အရာသည္ တစ္စံုတစ္ရာသာျဖစ္ပါသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ဖံုးထဲမွ ေျမပံုလမ္းညႊန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တလြဲေနရာသိ္ု႔သာ

ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။အျခားလူမ်ားကို ေမးၾကည့္ေသာ္ သူတို႔က Peral Center ရွိ 18+ ရုပ္ရွင္မ်ားျပေသာ

ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ခုကိုသာ လမ္းညႊန္ၾကေလသည္။မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထို စင္တာထဲတြင္ ရႊာလည္ေနၿပီးေနာက္မွာ

ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိႈးပြဲက်င္းပရာ Kreta Ayea People's Theater သို႔ေရာက္သြားပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔

ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေအာင္လ သည္ စတင္ေတာင္းပန္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

" ကဲ.....သဲသဲ.....ဘာလုပ္မလဲ.....ဟိုမွာေအာင္လကေတာ့ ေတာင္းပန္ေနၿပီကြ....."

ယခုလို ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္သလိုေျပာင္သလို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕ထံမွွ မိန္းကေလးပီသစြာ မ်က္ေစာင္း

တစ္ခ်က္ ဒိုင္းကနဲေရာက္လာသည္။

" ခဏေစာင့္မယ္ေလကြာေနာ္....၊သူဆိုလို႔ၿပီးရင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ကိုထြက္လာမွာပါ "

" ေတာင္းပန္ပါတယ္ သီခ်င္းကို ဆိုေနပံုေထာက္ရင္ ခုမွဆိုတာထင္တယ္ကြ.....၊ၾကာမယ္ထင္တယ္..ခု၁၀

နာရီရွိၿပီေနာ္..."

" အို....သူဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ဆိုႏိုင္မွာမို႔လို႔တုန္း......ခဏပါကြာ....."

"အိုေက....ဒါျဖင့္ ကိုယ္သြားေမးၾကည့္ဦးမယ္...ဒီမွာေစာင့္ေန...."

သို႔ႏွင့္ အေပါက္ဝမွ လူတစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္သည္။ခုဆိုေနတာေအာင္လ မွတ္လား...၊ဘယ္ေလာက္

ၾကာႏိုင္မလဲဗ်...၊အျပင္ကိုေရာထြက္လာဦးမွာလား....ဘာညာ ႏွင့္ေမးေတာ့ ဘယ္သူမွအတတ္မေျပာႏိုင္ၾက၊

တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးသည္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ခ်ိန္းထားလို႔လား.....တဲ့....၊ေသစမ္းပါ....ဒီငတိနဲ႕ ငါနဲ႔

ဘာမ်ားခ်ိန္းစရာရွိလို႔တုန္း.....။တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုဘက္ေဘးေပါက္ကေနေစာင့္ေနဗ်....လို႔အႀကံေပး

သည္။

" ကဲ...မမ.....ဟိုဘက္ေဘးေပါက္ကေနေစာင့္ေနေပေတာ့.....သူထြက္လာမလား ထြက္မလာဘူးလားဆုိ

တာကေတာ့ သူ႕အလိုအတိုင္းပဲ...."

" အိုး........ကို ဘယ္လိုသြားေမးလိုက္သလဲ ဟင္....."

" အာ....ဒီလိုပဲ ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမလဲ၊ထြက္လာမလား ဘာညာ...ေမးရတာေပါ့...."

" ေဟာေတာ္.....ရွက္စရာႀကီး....၊အဲ့လိုႀကီးေမးစရာလား......"

" အဲ့လိုမေမးလို႔ ဘယ္လိုေမးမတုန္း...ခင္ဗ်ားေလးက ေတြ႔ခ်င္တာကိုး......ေမးတဲ့သူက မရွက္ပဲ သူကပဲရွက္

ရေသးတယ္...သြား ဟိုဘက္ေဘးေပါက္မွာေစာင့္ေန....ကိုယ္ေတာ့ အိုက္လြန္းလို႔ ဟိုဘက္နားမွာ ရပ္ရင္း

ေဆးလိပ္ေသာက္လိုက္ဦးမယ္....."

"ကိုယ္လည္းေသာက္မယ္......"

"ဘာ...မင္းေသာက္တတ္လိ္ု႔လား....."

"မေသာက္တတ္ပါဘူး....၊ခု ေအာင္လနဲ႔ေတြ႕ရမွာမို႔ နဲနဲစိတ္လႈပ္ရွားေနလို႔......."

ေသလိုက္စမ္းပါလား.....ေကာင္စုတ္မေလးရဲ႕......၊ထိုေကာင္စုတ္မေလးကို ခါးမွေပြ႕ခ်ီၿပီး ဝရန္တာေပၚမွ

ပစ္ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာပါေတာ့သည္။တကယ့္တကယ္ေတာ့လည္း သူေဆးလိပ္မေသာက္ပါ။အိုက္ရင္

ယပ္ခပ္ဖို႔ဆိုကာ စာရြက္တစ္ရြက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံေပးရင္း သီေရတာ၏ေဘးဘက္ေပါက္တြင္သြားေစာင့္ေန

ေလသည္။သူထုတ္ေပးသည့္စာရြက္ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ပဋိစသမုပၸါဒ္

စက္ဝုိင္းေဒသနာႏွင့္တရားေကာက္ႏႈတ္ခ်က္စာရြက္ေလးျဖစ္ေနသည္။မနက္ကသူ လုပ္အားေပးခဲ့သည့္

ပူေဇာ္ပြဲမွ ဒါနစာရြက္ေလးျဖစ္မည္။

တရားပြဲသြား လုပ္အားေပးတတ္သည့္၊ေရဆာလွ်င္ ဘီယာေသာက္တတ္သည့္၊ေအာင္လကိုအရူးအမူးစြဲ

လမ္းသည့္ ထိုေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ပါ။နားလည္ေအာင္လည္း မႀကိဳးစားပါ။သူ႕အတိုင္း

ေလးပဲ ထားလိုက္ပါသည္။သူ႕အလိုအတိုင္း လႈပ္ရွားေနတတ္သည္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေကာင္းကင္ ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။ " တိမ္ထူေသာေကာင္းကင္ " တြင္

သာေသာ လ ကို မျမင္ရပါ။သို႔ေသာ္ တိမ္မည္းညိဳတို႔၏ေနာက္ကြယ္၌ ျပည့္ဝန္းေသာ လ တစ္စင္းရွိေနသည္

ကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႔ရပါသည္။တစ္စံုတစ္ရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိျမင္နားလည္ဖို႔ မလိုအပ္လွပါ။ထိုတစ္စံု

တစ္ရာ ရွိေနသည္ကို ခံစားရလွ်င္ပင္ ျပည့္စံုေနၿပီမဟုတ္ပါလား.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အေတာ္ၾကာေတာ့ ရိႈးပြဲမွ ေအာင္လအသံတိတ္သြားၿပီး ဆုန္သင္းပါအသံထြက္လာသည္။ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္

စုတ္မေလးက ဖံုးဆက္ၿပီးလွမ္းေခၚသည္။သူထြက္လာၿပီဆိုပဲ....။ကၽြန္ေတာ္သူ႕နားေရာက္သြားေတာ့

ေအာင္လ ကို တံခါးေပါက္နားတြင္ သူ႔ပရိသတ္အမ်ဳိးသမီး ၃ဦးႏွင့္စကားေျပာေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

" ဟိုမွာေတြ႕လား...အဲ့ဒါ ေအာင္လပဲ....သူထြက္လာမလို႔ဟာကို အဲဒီမိန္းမေတြက အတင္းစကားေျပာေနလို႔၊

မိန္းမေတြမ်ား သိပ္စိတ္ညွစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္...ေတြ႕လား...."

ဟမ္.......၊သူကပဲေျပာရတယ္ရွိေသး.....၊ဟိုက မမေတြက စကားေျပာရံုေျပာတာ...သူက ဓာတ္ပံုပါတြဲရိုက္ဖို႔

ေခ်ာင္းေနတာကိုမ်ားဗ်ာ...၊

" ခင္ဗ်ားေလးလည္း မိန္းမပဲ...သြားဝင္ၿပီး အတင္ဆြဲေခၚလာခဲ့ပါလား...၊ဒါမွ မဟုတ္ က်ဳပ္သြားေခၚေပးရမ

လား....."

" အို....မဟုတ္တာ......သူထြက္လာမွပါ......"

ကၽြန္ေတာ္ရြဲ႕ေျပာတာကို သူကတကယ္မွတ္ထင္ေနပံုရသည္။သိပ္မၾကာ အဆိုေတာ္ေအာင္လတစ္ေယာက္

ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ဆင္းလာရာ ေကာင္စုတ္မေလးဆႏၵမ်ား တစ္လံုးတစ္ဝတည္းျပည့္စံုသြားေလေတာ့

သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သီေရတာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။သူျဖစ္ခ်င္တာမ်ားျဖစ္ခြင့္ရသြားၿပီ

ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေပအတူးေလးသည္ ဆက္ရက္မေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ခုန္ေပါက္ျမဴးတူးစြာ ေလွ

ကားထစ္မ်ားထက္မွ ဆင္းလာခဲ့သည္။

" ဟူး....ေအာင္လနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲရွာလိုက္ရတာ....၊ေတာ္ေသးတယ္...ေတြ႔လိုက္ရလို႕..၊ဖံုးနံပတ္လည္း

ေတာင္းခဲ့တယ္သိလား၊သူနက္ျဖန္ျပန္မွာတဲ့....၊ကေတာက္....ေမ့သြားတယ္....ျမန္မာျပည္ဖံုးနံပတ္ပဲေတာင္း

လိုက္ရတယ္၊စကၤာပူကနံပတ္မေတာင္းလိုက္ရဘူး...၊ႏို႔မို႔ နက္ျဖန္ဖံုးဆက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမွာ....."

ကၽြန္ေတာ္ ေဘးဘီဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ရင္း တံျမက္စည္းျဖစ္ျဖစ္၊ႀကိမ္လံုးတစ္လံုးလံုးျဖစ္ျဖစ္ ရွိမလားရွာၾကည့္

မိေသးသည္..၊ေတြ႕လို႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္ေနသည့္ ထိုအေပအတူးေလး၏တင္ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး

ကို ခပ္စပ္စပ္ေလးရိုက္လိုက္ခ်င္ပါေသးသည္....။

" ကို......ဒီညအတြက္ ကို႕ကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္သိလား...... "

ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕မွ သြားေနရင္းျဖင့္ ရုတ္တရက္လွည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးေတြေပ်ာက္ဆံုး

သြားရသည္။

" ရပါတယ္ကြာ....မင္းေပ်ာ္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ....၊ကိုယ့္အတြက္က ေအးေဆးပါ....."

"အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ ကို႔ကို--------"

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိမေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ေရာ၊သူ႕စကားသံမ်ားက တိုးလ်သြားသည့္

အတြက္ေၾကာင့္ပါ သူဘာေျပာလိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမၾကားလိုက္ရပါ။ဘာေျပာတာလဲ ဟု

ကၽြန္ေတာ္ထပ္မေမးမိပါ။ေမးစရာမလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုသေဘာထား

သလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။မသိခ်င္ပါ ဆိုလွ်င္ပိုမွန္ပါမည္။သိရန္မလိုအပ္ပါ ဆိုပါက အမွန္ဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ကို ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲဆိုတာ ဘာသာ နားမလည္ပါ။

ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဖံုးမေျပာျဖစ္ပါ၊ဂ်ီေတာ့တြင္မီးလင္းေနေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္သည္

ကမ်ားပါသည္။သူေရာ၊ကၽြန္ေတာ္ပါ ေဖ့ဘြတ္သံုးသူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း၊ တစ္ဦးအေကာင့္ကို တစ္ဦးသိေန

ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္သူမွ မအက္ၾကပါ....။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မသိသလုိ

သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပမျပဟုဆိုသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိအတိုင္းသာျဖစ္ပါ

သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ မလိုအပ္ခ်ိန္တြင္ သူစိမ္းျပင္ျပင္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး၊လိုအပ္ေနခ်ိန္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ

ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ထိုတစ္စံုတစ္ရာသည္ မည္သည့္အရာဆိုသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း

မသိပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

" ေကာင္းကင္......."

" ဟင္....ေျပာေလ...."

"ေကာင္းကင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ၿပီးသြားရင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုကို လိုက္ေလ်ာေပးႏိုင္မလား...."

"ဟင္.....ဘာလဲ...ေျပာၾကည့္ေလ...."

"ကိုယ္တို႔ တစ္ေနရာရာကို သြားခ်င္တယ္...."

"ဘယ္......ဘယ္....ေနရာလဲဟင္....."

ရုတ္တရက္ေျခာက္ျခားသြားေသာ၊စကားသံေတြတုန္ရီသြားေသာသူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီး ရီခ်င္စိတ္ကို

မနဲေအာင့္အီးထားရသည္....။

" ဒီမွာ...ကိုယ္အခု ေမာလည္းေမာေနၿပီ၊ေရလည္းဆာလွၿပီ....၊ဒီေတာ့ အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ အေအး

တစ္လံုးေလာက္ေသာက္ခ်င္တယ္.....ၿပီး ကိုယ္တို႕ျပန္ၾကတာေပါ့ကြာ...ေနာ့....မင္းအရမ္းေနာက္က်ေနရင္

မင္းအခန္းေဖာ္ေတြက အိမ္ကို လွမ္းတိုင္တတ္တယ္ဆို....."

လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစိတ္သက္သာရာရသြားေသာ သူ႔ပံုကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ရီေမာလိုက္မိ

သည္။သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး  " တစ္က်ပ္တန္ အေအးတစ္လံုးေတာ့ ကိုယ္

ဝယ္တိုက္မွာပါ....." ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

ေကာင္းကင္ ႏွင့္ ပင္လယ္အၾကားတြင္ အဆက္အစပ္တစ္ခုခုရွိမေနတတ္ပါ။ထိုအရာႏွစ္ခုသည္ ထိေတြ႕

ေပါင္းစပ္ဖို႕ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအရာသာျဖစ္ပါသည္။

ေကာင္းကင္ နဲ႕ ပင္လယ္ ၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ရာဆက္ႏြယ္မႈရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ တိမ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

မိုးတိမ္တို႔မည္သည္ အတည္တက်မရွိပါ။အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲတတ္သည့္သေဘာလည္းရွိပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ တိမ္မွ်င္တစ္စကို ပါးလ်စြာေတြ႕ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သလို၊တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ထူထပ္ညိဳ႕မိႈင္း

ေနတတ္ပါသည္။တိမ္ဟူသည္ ပင္လယ္မွ ဆင္ယင္ေပးလိုက္ေသာ ေကာင္းကင္၏အဆင္တန္ဆာတစ္ခု

သာျဖစ္ပါသည္။

သာေသာလ တစ္စင္း ထြန္းလင္းေတာက္ပေနသည့္ ညတစ္ည၏ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ထူထူတစ္အုပ္ကို

ေျဖးညွင္းစြာ အသာအယာေမ်ာလြင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မည္........။

( ခံစားမႈ ဝတၳဳတို သာျဖစ္ပါသည္။)