၃နာရီထိုးၿပီျဖစ္သည္။အညာ၏အလွ၊အညာ၏ဘဝကို ပုဂံ-မန္း ခရီးတေလွ်ာက္တြင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္
ျဖတ္ကနဲ၊ျဖတ္ကနဲေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ျမင္းၿခံတြင္ ညစာဝင္စားသည္။စားဖူးသမွ်ထဲတြင္ အညံဆံုးဆိုင္ျဖစ္
သည္။သို႕ေသာ္မတတ္ႏိုင္၊ကားဆရာရပ္ေပးရာဆိုင္တြင္ ဝင္စားရသည့္ ခရီးသည္မ်ားမဟုတ္ေပေလာ...။
အညာကား ၾကမ္း၏၊သို႕ေသာ္လွသည္။
အညာေႏြသရုပ္ကား......ျမင္သူအဖို႕ ရႈစဖြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ရႊာေနျပည္ထုိင္တို႔အဖို႔မေတာ့
ခက္ထေရာ္လွေပသည္တည့္.....။
မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႕ ည ၇နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာဆိုက္ေရာက္သည္။ ကၽြဲဆည္ကန္ကားဂိတ္တြင္ ကား
ဂိတ္ထိုးသည္မွန္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ထဲအထိလိုက္ပို႕ေပးပါသည္။ခရီးသည္မ်ား မိမိတို႕ဆင္းလိုရာေနရာအသီး
သီးတြင္ ဆင္းသြားၾကၿပီးေနာက္ေစ်းခ်ဳိေရွ႕မွာကားရပ္လိုက္ေတာ့ ဆင္းမယ့္သူဆိုလို႕ ကားေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္သည္။ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ႀကိဳမယ့္သူေတြကအဆင္သင့္....၊
ဆိုင္ကယ္တက္စီဆရာေတြေျပာပါတယ္.....:)))။
တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ျမင့္မားဝင့္ၾကြားခဲ့သည္ေပါ့....၊ခုေတာ့ ေဘးမွတိုက္ႀကီးတာႀကီးမ်ားၾကားမွာ
သူလည္းေခါင္းမေဖာ္ဝံရွာ.....:(
ဘယ္သြားမလဲဆရာတဲ့....၊ရုတ္တရက္ ဘယ္ကိုေမာင္းဖို႕ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။အစ္မကြန္မန္းေလး
သြားတုန္းက ေစ်းခ်ဳိနားမွာတည္းခဲ့တယ္လို႕ ေရးခဲ့တာပဲ....၊ဒါနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ဆရာကို သင့္တင့္မယ့္ တည္းခို
ခန္းတစ္ခုကုိ ပို႔ေပးဖို႔ေျပာလိုက္တယ္....။မဆိုးပါဘူး....သူလိုက္ပို႔ေပးတဲ့ တည္းခိုခန္းက...။တည္းခိုခန္းက
အသစ္စက္စက္...၊ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ယခုေခတ္မန္းေလးသားတို႔မ်က္ႏွာေပါက္ျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲ၊မ်က္ေပါက္
က်ဥ္းက်ဥ္း၊အသားနီစပ္စပ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ.....:))))။ဆိုင္ကယ္ဆရာက အခန္းထဲထိ အိတ္ဆြဲၿပီးလိုက္ပို႕ေပး
တယ္...၊ၾကည့္ေပးပါဆိုလို႕ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးလိုက္သည့္တို္င္ ကိုယ္ေတာ္က မျပန္ေသးပဲ
ေယာင္လည္လည္လုပ္ရင္း.....ဆရာ....ဒီည ေကာင္မေလးဘာေလးမ်ား ေခၚခ်င္ရင္ေျပာေနာ္...ကၽြန္ေတာ္
ေခၚေပးမယ္ ဆိုပဲ....။
မွန္ကင္းတစ္လွည့္၊ထင္းတစ္လွည့္ ဟုဆိုၾကသည္။ေရႊမွန္ကင္းကား ခုခ်ိန္ထိ ထင္းျဖစ္ဆဲ.....၊ဘယ္အခ်ိန္
ကာလမ်ားဆီမွာမွ ေရႊမွန္ကင္းျပန္ျဖစ္မလဲမသိ.....။
ခက္ေတာ့ခက္သည္။ခရီးပန္းလာလို႕ ခုခ်ိန္မွာအလုပ္ခ်င္ဆံုးက အဝတ္အစာလဲ၊ေရခ်ဳိးၿပီး အိပ္ပလိုက္ခ်င္
တာပဲသိသည္။ကိုယ္ေတာ္က မျပန္ႏိုင္ပဲ ေပကပ္ေနေတာ့ အဝတ္အစားလဲဖို႕ရာခက္ေနေလသည္။ဒါနဲ႔
ေလာေလာဆယ္စိတ္မဝင္စားေၾကာင္းႏွင့္ နက္ျဖန္ မန္းေလးတစ္ခြင္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္မလားေမး
ရသည္။မနက္ရွစ္နာရီလာေခၚဖို႕ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ေတာင္မွ ကိုယ္ေတာ္က မျပန္ခ်င္ေသး....။ေရခ်ဳိးၿပီး
အိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားလည္းျပန္ေတာ့လို႕ ေျပာမွျပန္ေတာ္မူရွာသည္...။မန္းေလးသားေတြမ်ား ဧည့္ဝတ္
အလြန္ေက်ရွာၾကပါေပသည္......:))))
ရုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကား အတင့္အတယ္သပၸာယ္ေသာအသြင္ကိုေဆာင္လ်က္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း၏
က်က္သေရကိုေဆာင္ေတာ္မူရွာသည္။ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအား ဦးမခ်ခဲ့ပါ။
ကင္မရာေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးမွတစ္ဆင့္သာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ၾကည္ညိွေနခဲ့မိသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာထၿပီး မနက္စာစားဖို႔ အျပင္ထြက္ရသည္။မန္းေလးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ခ်င္
သျဖင့္ ေစ်းခ်ဳိအနီးလိုက္ရွာရာ တစ္ဆိုင္မွမေတြ႕....၊ေစ်းခ်ဳိကိုပင္တစ္ပတ္ပတ္မိၿပီ....။(အမွန္က ကၽြန္ေတာ္
တည္းခိုသည့္ တည္းခိုခန္းတည္ရွိရာ လမ္းထဲမွာ တစ္ဆိုင္၊လမ္းထိပ္မွာတစ္ဆိုင္ရွိသည္၊ဘယ္ကဘယ္လို
မ်က္စိရွန္းၿပီးေက်ာ္သြားသည္မသိ....:))))။ေနာက္ဆံုးနီးရာ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမွာပင္ ေခါက္ဆြဲသုတ္ဝင္
စားလိုက္သည္။ေတာ္ေတာ္စားလို႕ေကာင္းပါသည္။မန္းေလးကအစား ဟူေသာ ဂုဏ္ႏွင့္လိုက္ဖက္ေလစြ
တကား.......။
တံတားကိုေက်ာ္ၿပီးက်ဳံးအတြင္းဘက္ျခမ္းသို႕ ကင္မရာေလးလြယ္ကာဝင္သြားေသာအခါ
တာဝန္က်ဆရာႀကီးတစ္ဦးမွ ဗ်ဳိ႕ဆရာ....ဒီဘက္ခဏ ဟုလွမ္းေခၚသည္အနားေရာက္သြားေတာ့
ကိုယ့္ဆရာက ဘယ္ဓာတ္ပံုၿပိဳင္ပြဲအတြက္တုန္း ဟုေမးသည္။သူမ်ားေယာင္လို႕လိုက္လို႕ေယာင္ၿပီး
ကင္မရာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွ အထင္ႀကီးရက္ပါေပ့။
မဟုတ္ပါဘူးဆရာႀကီးရယ္...ဒီလိုပဲေလွ်ာက္ရိုက္တာပါ ဟုဆိုေတာ့ ဟိုသစ္ပင္နားအထိပဲရိုက္လို႕
ရမယ္၊အဲ့သစ္ပင္ကိုမေက်ာ္ပါနဲ႕ဟုဆို၏။အင္း....တပ္မေတာ္သာအမိ၊တပ္မေတာ္သာအဖဆို
ေတာ့ စကားနားေထာင္ရေပသေပါ့ဗ်ာ......။
စားၿပီးေတာ့တည္းခိုခန္းတစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ဆရာကိုေစာင့္ရသည္။ရွစ္နာရီခြဲသည့္တိုင္ကိုယ္ေတာ္
ကၾကြခ်ီမလာေသး...။ဒါနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္....ေစ်းခ်ဳိနားက လမ္းေဘးဖံုးဆိုင္ေလးဆီမွ မေလးေျမမွ မန္းေလးေရာက္ ကိုစုတ္ဖြားဆီဖံုးဆက္သည္။သူႏွင့္နာရီစင္မွာခ်ိန္း၊သူလာေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လိုက္
ရွာျပန္သည္။ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆိုင္စုတ္ေလးတစ္ဆိုင္ေတြ႕၊ကၽြန္ေတာ္က လက္ဘက္ရည္ေသာက္၊သူက
ထမင္းေၾကာ္လားမသိစား....။နီးရာလူကို မင္းကြန္းဘယ္လိုသြားရသနည္းေမး၊မုတ္ဆိတ္စုတ္ဖြားႏွင့္ကုလား
ႀကီးက ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ကဗ်ာၾဆာကို ဘယ္သုိ႕ဘယ္ပံု မင္းကြန္းသို႕ သြားရသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလမ္း
ညႊန္ေပးရွာသည္။ကားဂိတ္မွာကားေစာင့္ေနတုန္း အႏွီးကုလားႀကီးကား စိတ္မခ်ႏိုင္ပဲ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ေရာက္
လာၿပီးလမ္းထပ္ညႊန္လိုက္ေသးသည္...။အင္မတန္ဧည့္ဝတ္ေက်ရွာၾကပါေပသည္။
က်ဳံးႏွင့္ၿမိဳ႕ရိုးၾကား ဘာမွ်မရွိေသာ္ အေတာ္ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိသည္။ခုေတာ့ သစ္ပင္မ်ားမွာ
ၿမိဳ႕ရိုး၏အလွကို ကြယ္ဝွက္ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
ဒါႏွင့္ မင္းကြန္းသို႕ခ်ီတက္၊မင္းကြန္းမွ စစ္ကို္င္းသို႕ ခရီးဆက္၊စစ္ကိုင္းမွအျပန္ အမရပူရ ဦးပိန္တံတားဝင္
ၿပီး ဒါ့ပံုရိုက္၊တည္းခိုခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးၿပီ။မနက္ရွစ္နာရီခ်ိန္းထားေသာ ဆိုင္ကယ္ဆရာက
ညရွစ္နာရီတြင္ ဆိုက္ၿမိဳက္စြာေရာက္လာေလ၏။စကားစၿမီေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးေတြဘက္ပဲ စကားက
ေရာက္သြားသည္။၂ေသာင္းတဲ့....၊လိုက္ၾကည့္မား....လိုက္ပို႔မယ္ဆိုသည္။မာဆပ္ပဲသြားခ်င္သည္ဆိုေတာ့
မာဆပ္ေတြဖမ္းပလုိက္ၿပီ၊ခုေကာင္မေလးေတြက အရင္မာဆပ္မွာလုပ္တာ၊ခုဖမ္းလို႕ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး
ေတြလုပ္စားရတာဟုဆိုသည္။ဒါႏွင့္ပင္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူးကြာ..ကဲ...မင္းလည္းျပန္ေတာ့ ငါ့လည္းထမင္း
ထြက္စားေတာ့မယ္ ေျပာလိုက္ရသည္။ရင္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွ.....:P။
ေလာကမာရဇိန္လား၊ဘယ္ဘုရားလည္းမမွတ္မိေတာ့.......:)
သည္။မန္းေလးကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။လြန္ခဲ့ေသာ၁၅ႏွစ္ခန္႕က ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရာက္
ခဲ့ဖူးသည္။ထိုစဥ္က က်ယ္ျပန္႕ေသာလမ္းမမ်ားထက္တြင္ ကား၊ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ က်ဲပါးလွသည္။လမ္းမႀကီး
တစ္ခ်ဳိ႕တြင္ စက္ဘီးသီးသန္႕လမ္းေၾကာင္း သတ္မွတ္ေပးထားတာကို အမွတ္ရမိသည္။ခုေတာ့ စက္ဘီး
ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ စက္ဘီးမ်ားဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ၾကသည္မသိႏိုင္ေတာ့.....။
ေရႊေက်ာင္းႀကီးျဖစ္သည္။အထဲဝင္ေတာ့ ကင္မရာခြန္ေဆာင္ရသည္။ကင္မရာအႀကီးမို႕
၁၀၀၀တဲ့။ကိုယ္ေတြအတြက္က ကင္မရာႀကီးျခင္း၊ေသးျခင္းသည္ ကင္မရာခြန္ပိုေဆာင္ရသည္
မွလြဲ၍ ရုပ္ထြက္မ်ားမထူးျခားပါတကား.....။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ရွစ္နာရီေလာက္မွထ၊လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထပ္ရွာေတာ့မွ ပထမေန႕က မေတြ႕လိုက္
ေသာဆိုင္မ်ားကိုေတြ႕ရေတာ့သည္....။လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာထိုင္ရင္း လက္ဘက္ရည္ႏွင့္ ပဲနံျပားကိုစားေတာ့
ပဲနံျပားကို ဘာမွန္းမသိရွာေသာ အစ္မကြန္ကိုပင္သတိရမိပါဘိေတာင္း.......:)))))
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ အဲဒီေန႕က ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားရွိသည္။ဘြဲ႕ရ သံဃာေတာ္မ်ားကို
မင္းပရိတ္သတ္မ်ားၿခံရံလ်က္ ဖူးခဲ့ရသည္။သံဃာကား ပညာ့ဂုဏ္ကိုေဆာင္ေပ၏။
လမ္းထိပ္မွ ဆိုင္ကယ္ဆရာႀကီးကို ဘုရားႀကီးလိုက္ပို႕ေပးဖို႕ေျပာရသည္။ဒီတစ္ခါဆိုင္ကယ္ဆရာႀကီးက
ခပ္ေအးေအးသမား၊က်မ္းမာေရးလည္းသိပ္ေကာင္းလွပံုမရ၊စကားသံတိုးတိုး၊ဆိုင္ကယ္တက္ဆီခ စကား
ေျပာပံုကလည္း ၁၀၀၀ ဆိုသိပ္မ်ား မ်ားေနမလားဆရာတဲ့....၊မန္းေလးသားေတြမ်ား သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္း
ပါသည္။ဒါႏွင့္ပင္ ထိုဆရာႀကီးကို တစ္ေနကုန္ငွားလိုက္ေတာ့သည္...။ပထမဆံုး မဟာမုနိဘုရားႀကီးဆီသို႕
ျဖစ္သည္။ထို႕ေနာက္....မန္းေလးၿမိဳ႕ရိုး...ေနာက္ ဘုရားေပါင္းစံု၊ေနာက္ မန္းေလးေတာင္....၊မန္းေလး
ေတာင္ေပၚမွဆင္းလာေတာ့ ၃နာရီခန္႕ရွိၿပီ။ဘူတာႀကီးနားမွ ထိုးမုန္႕ဆိုင္မ်ားဆီသို႕ခ်ီတက္ၿပီး ထိုးမုန္႕မ်ား
သြားဝယ္ရသည္။ေမာ္ေမာ္စန္းလား ဘာလား မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ထို႕ေနာက္ တည္းခိုခန္းျပန္ ခဏနား၊
ၿပီး အစ္မေရႊစင္တို႕ဆိုင္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။အစ္မေရႊစင္ႏွင့္ အကိုႀကီးမွ ညေနစာလိုက္ေကၽြးသည့္အျပင္
အျပန္ ထိုးမုန္႕ေတြလက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။မန္းေလးေရာက္ မိုးကုတ္သားကိုကိုးအိမ္ လည္း
အင္တာဗ်ဴးရွိေနသည့္ၾကားမွ အေျပးအလြားလာႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။
အစ္မေရႊစင္တို႕ ညစာလိုက္ေကၽြးတဲ့ဆိုင္ေလးပါ....၊အျပင္အဆင္အရမ္းေကာင္းပါတယ္။
မန္းေလးရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ေရနီေျမာင္းပါ။အစ္မေရႊစင္က ဒါေရနီေျမာင္းဆိုေတာ့အေတာ္အံၾသသြားတယ္။
မန္းေလးအေၾကာင္းေရးတဲ့ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ပါေလ့ရွိတဲ့ ေရနီေျမာင္းကို စိတ္ထဲရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာၿပီ။
ဒီလိုပံုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးပဲ.....:(
မန္းေလးေတာင္ေပၚမွ ဧရာဝတီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ညိမ့္ေညာင္းသာယာေသာျမစ္မင္း
သည္ မိႈင္းမိႈင္းမႈန္မႈန္မ်ားၾကားမွာ စီးဆင္းေနဆဲ......
တစ္ခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ညေစ်းကား......ခုခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လွသည္။ဘာမွေထြေထြ
ထူးထူးဝယ္စရာမရွိ....။တစ္ခ်ိန္က ညေစ်းတြင္ က်ိတ္က်ိတ္တိုးရင္း ထိုးမုန္႕ဆိုင္မ်ားတြင္ အျမည္းမ်ားလိုက္
စားေနခဲ့သည္ကိုသတိရမိသည္။ထိုစဥ္က ညေစ်းဆိုသည္မွာ လူခ်င္းကြဲသြားလွ်င္ေတာင္ ျပန္ရွာဖို႕ရာခက္
လွသည္။ခုေတာ့............။အင္း...ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ ေစာေသးလို႕လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္ေလ.....။
ညေနဘက္တြင္မေတာ့ ျပန္ဖို႕ျပင္ရသည္....။ကၽြဲဆည္ကန္ကားဂိတ္တြင္ တစ္ေနကုန္လိုက္ပို႕ေပးရွာေသာ၊
သေဘာအင္မတန္ေကာင္းသည့္ ဆိုင္ကယ္ဆရာႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္မွ လက္မွတ္
ျဖတ္ေပးလိုက္ေသာ ရန္ကုန္-မန္း အေဝးေျပးယဥ္လိုင္းအသစ္မွ ကားအသစ္ႀကီးျဖင့္ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္
သို႕ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့သည္ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးးးးးးး။
