ေနဝင္ခ်ိန္

ေဆာင္းဝင္စျပုလာျပီျဖစ္သည့္တိုင္မိုးကားမကုန္တတ္ေသး....။ဒီေန့လည္းမနက္ကတည္းကရြာသည့္မိုး...ေနလည္
ေရာက္သည့္တိုင္ မတိတ္ႏိုင္ေသး...။နာရီျပန္တခ်က္ထိုးေခ်ျပီ...၊သူစိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့...။မသြားမျဖစ္သည့္ကိစၥ
ဆိုေတာ့ မိုးအတိတ္ကိုေစာင့္ဖို့ရာမျဖစ္ေသး...။သူ....လက္ကိုင္တုတ္ကိုအားျပု၍ပက္လက္ကုလားထိုင္မွထလိုက္
သည္....။အင္းးးးးးကၽြတ္....ကၽြတ္....ကၽြတ္......၊စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္သည့္ ဘဝမွာ ဇရာက ဇာတိျပေလ၏။
ဒူးႏွစ္ဘက္စလံုးက အထိုင္အထ မွာ နာတာတာ၊မ်က္တက္တက္ရယ္....။

တိုင္မွာခ်ိတ္ထားသည့္ အေႏြးထည္ကို ယူဝတ္၊မွန္ေရွ့မွာ ရွိစုရွိမယ့္ဆံပင္ေလးကိုဘီးျဖင့္တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဖီးလိုက္
ျပီး အိမ္မွထြက္ဖို့ျပင္၏။ဝရန္တာမွ သံပန္းတံခါးကို အဖြင့္...၊ဝရန္တာတြင္ ေကြးေနေသာ “ တိမ္ညို ” ကေခါင္း
ေထာင္ျကည့္ျပီး သူပါလိုက္ဖို့ျပင္၏။ဘယ္သြားသြားေခၚေနျက၊လိုက္ေနျကဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါလည္းသူ့ကိုေခၚမည္
ဟုထင္ေနရွာသည္..။

“မလိုက္ခဲ့နဲ့ တိမ္ညို..၊မိုးလည္းရြာ၊မင္းလိုက္ခဲ့လို့ေကာင္းတဲ့ေနရာလည္းမဟုတ္ဘူးကြ...၊ေနခဲ့ေနာ္သားျကီး ”
တိမ္ညို့ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္သက္ေပးျပီး သူ ႏွစ္သိမ့္လိုက္၏။သူ့စကားကို နားလည္လို့လား...၊
မိုးေအးေအးမွာ အျပင္မထြက္ခ်င္လို့လားေတာ့မသိ....၊တိမ္ညိုက ထိုင္ရာမွထလာသည့္တိုင္ အရင္လို တက္တက္ျကြျကြ မဟုတ္...၊သူ့ကို ေတြေတြေဝေဝေလး ေငးေနရွာသည္...။အင္းေပါ့ေလ...သူလည္း အိုလွျပီ
ဆိုေတာ့ အရင္လိုဘယ္မွာတက္ျကြႏိုင္ပါ့မလဲေလ...။

တိမ္ညို စိတ္မေျပာင္းခင္ သူ သံပန္းတံခါးကိုဆြဲပိတ္ျပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့သည္...။ျခံတံခါးဝေရာက္ေတာ့
သူ...အိမ္ဘက္သို့ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ျကည့္လိုက္မိ၏။မိုးမွုန္မ်ားျကားတြင္ အလ်ားေပအစိပ္၊အနံေပႏွစ္ဆယ္
သြပ္မိုး၊ပ်ဥ္ကာ မီးခိုးႏုေရာင္အိမ္ေလးမွာ မွုန္ရီဝိုးဝါး....။လက္တစ္ဖက္ကတုတ္ေကာက္ကို အားျပု၊တစ္ဖက္က
ထီးကို ေဆာင္းရင္း မိုးစက္မ်ားျကားတြင္ သတိထားျပီး လမ္းမျကီးအတိုင္းသူေလွ်ာက္လာခဲ့သည္..။

သူေနသည့္ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့မွ ေအာင္ျကီးကို ဝင္ေခၚဖို့သတိရမိသည္။သူႏွင့္မေန့ကေတြ့ေတာ့ အစ္ကို
သြားရင္ကၽြန္ေတာ့္ပါဝင္ေခၚေနာ္...အတူတူသြားျကတာေပါ့ လို့ေျပာထားခဲ့သည္ပဲ....။အင္း....ငယ္ကတည္းက
ေမ့တတ္သည့္သူ....ခုအရြယ္မွာ အရာရာကို အရမ္းေမ့လာခဲ့ျပီ...။သူေနသည့္လမ္းႏွင့္ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ လမ္းထိပ္
မွာ အိမ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားသည့္၊တူ၊တူမေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည့္ ေအာင္ျကီးအိမ္ဘက္ လွည့္ဝင္လာခဲ့
သည္...။

“လာ...လာ..အစ္ကို အိမ္ထဲဝင္ဦးမလား...ခဏေနမွသြားျကမလား...မိုးကလည္းရြာလိုက္တာအစ္ကိုရာ...”
“ဟင့္အင္း...ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္...ေနာက္က်ရင္အားနာစရာ...၊မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္သြားျကမယ္ေလ...”
“ ဟုတ္ကဲ့အကို....အဆင္သင့္ပါပဲ...၊ကၽြန္ေတာ့္တူေလးကို သူ့ဆိုင္ကယ္နဲ့လိုက္ပို့ခိုင္းရေကာင္းမလား...”
“ေနပါေစကြာ..မိုးရြာေနရတဲ့အထဲ ဆိုင္ကယ္ သံုးေယာက္စီးလို့ေကာင္းပါဘူး...၊အရမ္းေဝးလွတာမွမဟုတ္တာ..”

သို့ႏွင့္ပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္...ထီးတစ္ေယာက္တစ္လက္ျဖင့္ မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္...။
ဟိုေရာက္ေတာ့ လူေတာင္အေတာ္စံုေနျပီ...။“ လာ...လာ...အကိုျကီး....ေခါင္းရင္းဘက္မွာထိုင္ပါအစ္ကို...”
“ေအးေအး..ငါ သူ့ကိုအရင္ ျကည့္လိုက္ဦးမယ္....” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သြားေလသူ ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းျကီး
၏ အသုဘရုပ္အေလာင္းတင္ထားသည့္ စင္ဘက္ သူလွမ္းလာခဲ့သည္...။

သံုးရက္တာျကာသည့္ကာလအတြင္း ရုပ္ကားပ်က္စျပုေလျပီ...။ရင္ဘက္ေပၚတင္ထားသည့္ သူ့လက္ေအး
စက္စက္ကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း..“သြားေပေတာ့သူငယ္ခ်င္းေရ...သြားေပေတာ့..၊လူ့ျပည္လူ့ဘဝမွာ မင္းလုပ္ခ်င္တာ
လုပ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ...ခုေတာ့ အရင္သြားႏွင့္ေပေတာ့...” ဟု...သူတိုးတိုးရည္ရြတ္မိခဲ့သည္...။

ဟုတ္သည္...သူငယ္ခ်င္းကား အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္..၊ပိုက္ဆံရွိသည္...၊ဥစၥာေပါ၊ရုပ္ေခ်ာ ဆိုသည့္ လူမ်ိုး။
တစ္ဘဝတာတစ္ေလွ်ာက္လံုးသူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္သြားႏိုင္ခဲ့သည္...။ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူႏွင့္ဆိုးေဖာ္၊ဆိုး
ဘက္၊ေသာက္ေဖာ္စားဘက္ေတြ...၊ေနာက္ပိုင္းမွာ သူက အေသာက္အစား၊အေပ်ာ္အပါးေတြႏွင့္ ကင္းျပတ္
သြားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အရင္အတိုင္း...၊ဘဝတိုတိုမွာ ရသာခ်ိုခ်ိုပဲရွာေတာ့မယ္ကြာ...” လို့ ရယ္သလို
ေမာသလိုေျပာခဲ့ဖူးတာကိုသတိရမိသည္...။

အင္း...သူေရာ..ဘာထူးေသးလဲ...၊ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးသူျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြ၊သူလုပ္ခ်င္တာေလးေတြနဲ့ပဲ
ေပ်ာ္သလို၊အဆင္ေျပသလိုျဖတ္သန္းခဲ့သည္..။သူမိန္းမရေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူက စီးပြားေရးေလးလုပ္ျပီး ျကီးပြား
ရာျကီးပြားေျကာင္းလုပ္ေစခ်င္သည္။သူကားမလုပ္ခ်င္ခဲ့...။ရွိတာေလးႏွင့္ျခံေလးတစ္ျခံဝယ္..၊အိမ္ေလးတစ္လံုး
ေဆာက္ျပီး၊စိိုက္ပ်ိုးေရးေလးလုပ္လိုက္၊စာကေလးမေတာက္တစ္ေခါက္ေရးလိုက္ႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
ခုေတာ့ သူဘာလုပ္လုပ္ ေတာ္ရံုဘာမွမေျပာပဲ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကို သူ့ဘာသာေျဖရွင္းတတ္သည့္ ခ်စ္စြာေသာ
ဇနီးသည္လည္း မရွိေတာ့...၊ေကာင္းေဖာ္ဆိုးဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အေျကာင္းျပခ်က္အမ်ိုးမ်ိုးႏွင့္ လူ့ေလာကျကီးမွ ထြက္ခြာသြားျကျပီ...။

သူ့အလွည့္ေရာ....။ဒီလိုေတြးမိေတာ့ရင္ထဲမယ္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္...။လူတိုင္းသြားရမည့္ခရီးပဲ....။
“ ယခုပင္လွ်င္မေသခင္က ျကိုတင္ေကာင္းမွု ျကိုးစားျပုေလာ့....” ဆိုသည့္ ဆံုးမစာတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေလးကို
ဖ်က္ကနဲ သတိရမိသည္...။သူဘာေတြျပင္ဆင္ထားျပီးျပီလဲ...။ဟင့္အင္း....ဘာမွမျပင္ရေသးပါ...။အင္း...မသာ
တစ္ေခါက္၊ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဆိုတဲ့စကားတယ္မွန္ပါလား....၊ငါလည္းျပင္စရာရွိတာျပင္မွ...ဟိုလိုလို၊ဒီလိုလိုနဲ့
အသက္ေတြကမေနေတာ့ဘူးဟု...သြားေလသူကိုျကည့္ရင္း သူစဥ္းစားမိသည္...။


သူသုႆန္ကျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးတိတ္သြားျပီ..။ျခံတံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ တိမ္ညိုျကီးက အျမီးတႏွံႏွံႏွင့္ ျခံဝ
မွစီးျကိုရွာသည္။ျခံထဲတြင္မေတာ့ ျခံစိုက္ဖို့ငွားထားသည့္ ေမာင္လွႏွင့္ေမာင္ျမ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေရာက္ႏွင့္
ျပီး ပန္းေတြခူးေနျပီ...။

“ဘယ္ႏွယ့္လဲကြ အေျခအေန...”
“မိုးရြာလိုက္ေတာ့ ေရေလာင္းဖို့ေတာ့သက္သာသြားပါရဲ့၊ပန္းေတြတစ္အားပြင့္ကုန္တယ္ ဘျကီးရ...”
“ေအးေလ..ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲကြာ၊ပြင့္ကုန္ေတာ့ ေစ်းေကာင္းေတာ့ရေတာ့ဘူးေပါ့...”
“ ဟုတ္တယ္ဘျကီး...”
“ရသေလာက္ေပါ့ကြာ....”

သူ့ျခံေလးထဲ လွည့္ပတ္ျကည့္မိသည္...။ျဖူလြလြ ေငြပန္းပင္ေတြဆီမွ ေမြွးျမျမရနံေျကာင့္ သူ့စိတ္ေတြျကည္ျကည္
ႏူးႏူး ျဖစ္လာသည္..။သူ့ေနာက္မွ ေခြးျကီးတိမ္ညိုကလည္းတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္လွ်က္...။
သူအိမ္ေပၚတတ္လာခဲ့ျပီး စာျကည့္စားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္...။စားပြဲေပၚမွာေရးလက္စ စာတစ္ပိုင္းက သူ့
သခင္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္...။

သူစာဆက္ေရးဖို့ျပင္မိသည္....။ရုတ္တရက္ ဘာဆက္ေရးရမွန္း မသိေသး...၊ေန့လည္က အေတြးတို့က သူ့ကို
စိုးမိုးလွ်က္ရွိတုန္း....။သူ့ဘဝမွာ အျပစ္မကင္းတာေတြလည္းလုပ္ခဲ့ျပီ၊အျပစ္ကင္းစြာနဲ့လည္း ဘဝကိုေအးေအး
ခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးျပီ...။တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ သူ...သူ့ဘဝကို သူျဖတ္သန္းခ်င္သလို ျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးျပီ...။
ဘဝရဲ့ေနဝင္ခ်ိန္မွာ အဆံုးသတ္အတြက္ ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးသည့္တုိင္ သူေက်နပ္ခဲ့ျပီ...။

ထြက္ခြာသြားသူတို့ ထြက္ခြာႏွင့္ေလျပီ...။သူ့အလွည့္လည္းမလြဲမေသြေရာက္လာေလမည္...။ဟုတ္သည္...သူ
ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသး...။သို့ေပမည့္ သူ့ေနဝင္ခ်ိန္ကိုသူေက်နပ္ခဲ့ျပီ...။သူသြားရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေက်နပ္
ႏိုင္ခဲ့ျပီ..။သူငယ္ခ်င္းေျပာခဲ့သလို ဘဝတိုတိုမွာ ရသာကမခ်ိုသည့္တိုင္ သူ့အတြက္ေတာ့ မခါးခဲ့ေလျပီတည့္....။
ေနတတ္လို့ေက်နပ္ခဲ့သည္လား၊ေက်နပ္လို့ ေနတတ္ခဲ့သည္လား...၊သူမသိ...၊သို့ေပမယ့္ သူေက်နပ္ခဲ့ေလျပီ..။

(တစ္ခါတစ္ေလ...ကၽြန္ေတာ္ ဘဝရဲ့ေနဝင္ခ်ိန္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခ်င္သလဲလို့ ဘာသာေမးခြန္းထုတ္မိတတ္
ပါတယ္...။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျခံေလးတစ္ျခံ၊အိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုး၊ေခြျကီးတစ္ေကာင္၊ဇနီးတစ္ေယာက္(အင္း....
ရႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေျပာပါတယ္....:)))ေတာ္ပါျပီ...ဒီေလာက္...။က်န္တာဘာမွမလိုပါဘူး...။တိုက္ျကီး၊ကားျကီး၊
ပိုက္ဆံေတြအမ်ားျကီးလည္း သိပ္မလိုပါဘူး..(ရလည္းမရႏုိင္ေတာ့...:))၊ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ သံေယာဇဥ္ျကိုးေတြနဲ့လည္း မေႏွာင္ခ်င္ေတာ့...။ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္း
ခ်င္မိရဲ့...၊အဲဒီအေတြးေတြနဲ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဒီပို့စ္ေလးေရးမိပါေျကာင္း.....)