အခ်စ္စ၊အခ်စ္ဦး၊အခ်စ္လယ္၊အခ်စ္ေႏွာင္း၊အခ်စ္ဆံုး

အခ်စ္စ.....ျဖူျဖူစင္စင္

“ေမေမ...ဒီေန့ ဝတ္ရည္ရယ္....ဆံပင္ေတြေကာက္လာျပန္ျပီ....”

“ဟုတ္လား....၊ငါ့သားႏွယ္...တစ္ေန့တစ္ေန့ ေျပာျပလိုက္ရတဲ့ ဝတ္ရည္အေျကာင္း....၊တန္ေတာ့ ငါ့သား ဝတ္ရည္ကို ခ်စ္ေနတယ္ထင္ရဲ့.....”

“ ဟုတ္တယ္ေမေမ...၊သားသူ့ကိုခ်စ္တယ္၊သားျကီးလာရင္ ဝတ္ရည္ကိုပဲယူမွာ....”

“ဟား....ဟား...ဟား...၊ေအာင္မေလး အေဖတူသား၊သံုးတန္းေက်ာင္းသားျကီးရယ္...”


သံုးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္က ကၽြန္ေတာ္တို့အတန္းမွာ ဝတ္ရည္ဆိုတဲ့ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္...။
သူ့အေဖက ဓာတ္ပံုတိုက္ဖြင့္၊အေမက ဆံပင္၊မိတ္ကပ္အလွျပင္ဆိုင္ဖြင့္ထားေလေတာ့ သူတို့သမီးကေလးကို
တစ္ပတ္တစ္မ်ိုး မရိုးရေအာင္ ဆံပင္ပံုစံအမ်ိုးမ်ိုးျပင္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။သံုးတန္းေက်ာင္းသားျကီးကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းမေလးေပါ့ခင္ဗ်ာ....။ကၽြန္ေတာ့္ေမေမကလည္း သူ့ေမေမရဲ့ေဖာက္သည္ျကီးဆိုေတာ့ လူျကီးခ်င္း
လည္းခင္မင္ပါတယ္...။ေမေမ သူတို့ဆိုင္သြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ပါသြားေလ့ရွိျပီး၊လူျကီးေတြက စကားေတြေဖာင္
ေလာက္ေအာင္ေျပာျက၊ကၽြန္ေတာ္တို့ကေလးေတြက ဆိုင္ထဲမယ္ေဆာ့ျကေပါ့...၊ေဆာ့တယ္ဆိုတာကလည္း
သူ့ဘိုမရုပ္ကေလးကို အဝတ္အစားေတြအမ်ိုးမ်ိုးဆင္ေပး၊လူျကီးေတြကိုအတုခိုးျပီး ဆံပင္ေတြေကာက္ေပး၊
သူ့ပံုဆြဲစာအုပ္ေလးထဲမယ္ ပံုေတြဆြဲျက ေပါ့ေလ...။

တကယ္ပါ...၊အဲဒီအရြယ္က “ကၽြန္ေတာ္သူ့ကုိယူမွာ..”လို့ လူျကီးစကားကို အတုခိုးေျပာခဲ့ေပမယ့္၊အိမ္ေထာင္ေရး
ဆိုတာ၊အခ်စ္ဆိုတာ ဘာဆိုဘာမွမသိတဲ့အရြယ္ပါ...။ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုေတာင္မသိေသး
တဲ့ တကယ့္ကို ျဖူစင္တဲ့ ခ်စ္ခင္မွုမ်ိုးနဲ့ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ...။ေလးတန္းေအာင္လို့ အထက္တန္း
ေက်ာင္းကိုေျပာင္းျကရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူနဲ့ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျခင္းကြဲသြားျကပါတယ္...။သူကအထက-၂မွာ
တက္ျပီး၊ကၽြန္ေတာ္က အထက-၁ မွာတက္တာကိုး...။ေက်ာင္းေတြလည္းကြဲသြား၊ျကီးေကာင္ေလးေတြလည္း
ဝင္လာျကေတာ့ နည္းနည္းစိမ္းသြားျကပါတယ္...။

၈တန္းႏွစ္မွာ က်ူရွင္တစ္ခုတည္းမွာျပန္ဆံုေတာ့ သူနဲ့ကၽြန္ေတာ္ ရင္းရင္ႏွီးႏွီးျပန္ျဖစ္လာပါတယ္...။ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူနဲ့ပတ္သက္လာရင္ တကယ့္ကိုျဖူျဖူစင္စင္....။စိတ္ကစားတတ္လာျပီျဖစ္ေပမယ့္၊သူ့
အေပၚမရိုးမသားစိတ္ဆိုတာ တစ္ေရြးသားမွမရွိခဲ့...။ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သူနဲ့စတင္သံုႏွုန္းမိခဲ့ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ သူ့အေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ခင္မွုေတြက အျဖူေရာင္ထက္မပိုတဲ့၊စမ္းေရလို ျကည္ျကည္လင္လင္နဲ့ သန့္သန့္စင္စင္ေလးပါ...။

ခုေတာ့သူလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြက်လို့ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ၊ဖက္တီးျကီးျဖစ္ေနျပီ...။
သူနဲ့ျပန္ေတြ့တိုင္း“ငါငယ္ငယ္က နင့္ကို ျကီးလာရင္ယူမွာလို့ ေျပာခဲ့မိေပမယ့္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တာ
ကိုယ့္ဘာသာေက်းဇူးတင္လို့မဆံုးဘူး...”လို့ စေနာက္ေတာ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံုးျပံုးျကီးနဲ့“ေသျခင္းဆိုး...”တဲ့။

ႏို့နံေတာင္မစင္ေသးတဲ့ ကေလးေလးဘဝမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းအစ က တကယ့္ကို ျဖူစင္၊သန့္ရွင္းလြန္းခဲ့တာပါ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းအစက အျဖူေရာင္သန့္သန့္စင္စင္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခ်စ္ဦး.......ပန္းႏုႏွင္းဆီ

“ စိမ္း....”

“ ဟင္...ေျပာေလ...ကိုႏိုင္....”

“ ကၽြန္ေတာ္ စိမ္းကို ခ်စ္မိေနျပီ ထင္တယ္....”

တုန္ရီလွုိက္ေမာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံအဆံုးမွာ စိမ္းရဲ့ပါးျပင္ေလးမွာ ပန္းေရာင္ေသြးထလို့....။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မာရသြန္အေျပးျပိုင္ပြဲဝင္အေျပးသမားတစ္ေယာက္လို ေမာဟိုက္၊တုန္ရီလို့....။
၁၈ႏွစ္သားအရြယ္လူငယ္ေလးရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူ့ငယ္ငယ္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ့
ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္လို့....ေပါ့....။

တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္စတင္ေမြးဖြားရာေနရာဟာ အာစီတူးလို့ေခၚတဲ့ လွုိင္
နယ္ေျမျဖစ္သင့္ေပမယ့္၊ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းစြာမျငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ အညိုေရာင္နယ္ေျမတစ္ေနရာ
မွာ အခ်စ္ဦးကို ေတြ့ရွိခဲ့တာပါ...။၁၉၉၆ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေျကာင့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ေတာ့
ဌာေနကိုျပန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီလိုက္လည္ရာက ႏွဖူးစာရြာလည္ခဲ့တယ္ပဲဆိုျကပါစို့...။

ျမို့ေတာ္ရန္ကုန္ကအလည္လာတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သားျကီးေတြ ဆိုတဲ့ ဝိေသသက ျမို့ငယ္ေလးရဲ့
ႏွလံုးသားႏုႏုကို ေကာင္းစြာဖမ္းစားဖို့ လံုေလာက္တဲ့ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေတြ (အဲဒီအခ်ိန္က)ရွိခဲ့ေလရဲ့....။
ေက်ာင္းေတာ္သားျကီးရဲ့ ရင္ခြင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း “ စိမ္း ” ဆိုတဲ့ ပန္းႏုႏွင္းဆီေလးအတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွ
ဝရုန္းသုန္းကားနဲ့ ထြန္ယက္ခဲ့ရတာကလား....။

ခ်စ္သူ့လက္ကေလးကို ဖြဖြဆုတ္ကိုင္ဖို့၊ခ်စ္သူ့ပါးျပင္ကို မထိတထိ ေမြွးျမနမ္းရွုိက္ဖို့ ဆုိတာ ရန္သူတစ္ေထာင္နဲ့
ရင္ဆိုင္ရသလိုမ်ိုး၊အင္မတန္ခက္ခဲအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ရသလိုမ်ိုး.....ပင္ပန္းလွခ်ည္ရဲ့....။ခ်စ္ဦးသူနဲ့ကၽြန္ေတာ့္
ျကားမွာ ကူလူးယွက္ႏြယ္ခဲ့တာေတြက TRIO ေခ်ာကလက္သျကားလံုးေလးေတြနဲ့ ခြ်င္းဂန္းေမြွးျမျမေလးေတြ...။
ျပီးေတာ့ တဂိုး ကဗ်ာစာအုပ္ေလး....။ေတာထဲေတာင္ထဲ ရွင္သီဝလိေျခေတာ္ရာသြားဖူးေတာ့ မိုင္းေထာင္ထား
တတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေတာလမ္းေလးကို ခ်စ္သူကိုစိုးရိမ္စိတ္နဲ့ ဦးေဆာင္သူက တစ္ရြာသားကၽြန္ေတာ္...၊ေဘးကို
ဖဲ့မဆင္းနဲ့ေနာ္လို့ သံုးမိနစ္တစ္ခာ၊ေနာက္ကေန တစ္ဖြဖြေျပာေနသူက ျမို့ခံ စိမ္း......။

သံုးရက္ထဲပါဆိုခဲ့တဲ့ ကာလက သံုးပတ္ကေန တစ္လတိုင္သည့္ေအာင္ ေမာင္ျကီးမျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ....။
က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြလည္း ေတာင္ေမး၊ေျမာက္ေမး ျဖစ္ေနျပီ....။သံုးစရာပိုက္ဆံလည္းျပက္ရံုမက သူငယ္ခ်င္း
အေမဆီက ေခ်းငွားထားရတာ မ်က္ႏွာပူလွျပီ...။စစ္ဆင္ေရးရွိလို့ ေခ်ာဆဲြတာေတြလည္းျကားလာရျပီ...။
မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရျပီဆိုေတာ့ စိမ္းပါးျပင္ ပန္းႏုေျပးမွာ မ်က္ရည္ေခ်ာင္း သြယ္သြယ္ဆင္းလို့....၊ကၽြန္ေတာ့္ႏွုတ္ခမ္း
ႏွစ္လြာလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္လို့....။ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူနဲ့ေကြ့ကြင္းရျခင္းဆိုတဲ့ အပူမီးေတြက ၁၈ႏွစ္သား
လူငယ္ေလးနဲ့ ၁၆ႏွစ္သမီး၊ မီးငယ္ေလးရဲ့ ႏွလံုးသားႏုႏုကို က်ြမ္းက်ြမ္းေျမ့ေျမ့....။

မိဘေတြရဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မွုဒီေရေတြနဲ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မွု ခက္ခဲက်ဥ္းေျမာင္းျခင္းေတြက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျကားမွာ
မဟာသမုဒၵရာအလား ျခားေစခဲ့ျပီ...။ဒုတိယေျမာက္ ေတြ့ဆံုျခင္းခရီးက အစဦးမွာကတည္းကမလွပခဲ့...။မိဘနဲ့
အတိုက္အခံလုပ္ျပီးဇြတ္ထြက္လို့ေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ ပန္းႏုႏွုတ္ခမ္းနဲ့ ျကိုလင့္မယ့္သူရွိမေနခဲ့ျပီ...။ကမ္းစပ္ကို
ေျခကပ္မိျပီဆိုကတည္းက သူ့မိဘေတြက အိမ္ေပၚကအိမ္ေအာက္ကို မဆင္းခိုင္းေတာ့...။သူငယ္ခ်င္းေမေမရဲ့
စိုးရိမ္တျကီးစကားလံုးေတြနဲ့ ဧည့္စာရင္းေပးမတိုင္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ ရာဇသံအမိန့္ေအာက္မွာ ႏွလံုးသားေတြေျကကြဲ၊
အသည္းဆက္ဆက္ခါနာခဲ့ရျပီ...။ညတြင္းျခင္းျပန္လွည့္လို့ ပဲႏြယ္ကုန္းလမ္းခြဲမွာ မိုးတလင္း...၊ငိုခ်င္းက....၊
ကခဲ့ရေပါ့...။

ခ်စ္သက္တမ္းမရွည္ျကာခဲ့ေပမယ့္ သတိရလြမ္းတစိတ္ေတြက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတေစၥလိုေျခာက္လွန့္ေနခဲ့ျမဲ....။
ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိတိုင္းလည္း ျကည္ႏူးမွုနဲ့အတူ လြမ္းေငြ့က သီသီေဝ့ဆဲ...။အဲဒီအခ်ိန္က အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပန္းႏုေျပးတဲ့ ခ်စ္သူ့ပါးျပင္လို ႏုႏုညံည့ံနဲ့ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ပန္းႏုႏွင္းဆီ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခ်စ္လယ္.....နီရင့္ရင့္

“ေဟ့ေရာင္....ေမာင္ႏိုင္...မင္းကို SAE က သူ့ရံုးခန္းကို လာခဲ့ဦးတဲ့...”

“ဟုတ္...ကိုEP...ကၽြန္ေတာ္ခုပဲသြားလိုက္မယ္...”

“ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ေခၚတယ္ဆိုလို့...”

“ေအး...လာ...EP...အဲ...ေမာင္ႏိုင္...၊သူက လွိုင္....တဲ့.....၊ငါတို့ CE(တိုင္း အင္ယာမွုး)ျကီးရဲ့ တူမေလး...၊ငါတို့
စခန္းကို ဒီလစျပီးအလုပ္ဝင္လိမ့္မယ္..၊လိွုင္...၊ဒါက ညိမ္းႏိုင္...၊ငါတို့ကေတာ့ သူတို့ လွ်ပ္စစ္သမားေတြကို EP
လို့ပဲ အတိုေကာက္ေခၚလိုက္တာပဲ...”

“ ဟုတ္ကဲ့...ကၽြန္ေတာ္ ညိမ္းႏိုင္ပါ...”

“ ဟုတ္ကဲ့...ရွင့္....”

“ ဒီလိုကြ ေမာင္ႏိုင္ရ...သူက မင္းတို့ျမို့မွာပဲအေဆာင္ငွားေနလိမ့္မယ္...၊ျပီးဒီကို ကားနဲ့ အသြားအျပန္လုပ္လိမ့္
မေပါ့ကြာ...၊ဆိုေတာ့ လိုအပ္တာရွိတာ မင္းသူ့ကိုကူညီေပးေပါ့ကြာ...၊CE ကလည္းငါ့ကိုေသေသခ်ာခ်ာမွာထား
တာ....”

“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ...၊စိတ္ခ်ပါ...ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးကူညီပါ့မယ္...”

ပညာစခန္း...တစ္ခန္းရပ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေလာကလူ့ဘံုမွာ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝ ကျပခဲ့စဥ္ကာလမွာျဖစ္ပါတယ္....။
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ရတဲ့စခန္း၊လွ်ပ္စစ္မီး ပ်က္လို့မရတဲ့ ဌာနမို့ လွ်ပ္စစ္သမား၊EPေတြက
အလွည့္နဲ့ တာဝန္ယူရပါတယ္...။EP သမားေတြတင္မက အျခားေသာဝန္ထမ္းေတြပါ ေန့၊ည မပ်က္တာဝန္ထမ္း
ျကရတာပါ...။အမ်ိုးသမီးဝန္ထမ္းေတြလည္း ညအခ်ိန္တာဝန္ယူရေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း ေမာင္ႏွမရင္းပမာ ေစာင့္
ေရွာက္ျကစျမဲပါပဲ...။လူငယ္လူရြယ္အမ်ားစုမို့ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္သြားျကသူေတြလည္း ရွိျကပါတယ္...။

သို့ေပမယ္ လွိုင္ေရာက္မလာခင္အထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္မွာ အရိပ္အထင္ဆိုတာမရွိခဲ့ပါဘူး...။ေသာက္တတ္၊
စားတတ္ျပီျဖစ္လို့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အေဖာ္ဆိုတာ ဂရင္းရိြုင္ရယ္ ကိုေျပာတာဆိုရင္လည္းမမွား
ပါဘူး...။လွိုင္...ေရာက္လာခါစမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ထူးမျခားနားဇာတ္ပါပဲေလ....။တစ္ျမို့တည္းက ရံုး
တတ္ရသူခ်င္းလည္းျဖစ္၊ကိုယ့္အထက္ အရာရွိက တာဝန္တစ္ရပ္ေပးအပ္ျခင္းခံရသူလည္းျဖစ္ေပတာမို့ ကူညီ
သင့္တာကူညီ၊ေစာင့္ေရွာက္အပ္တာေစာင္ေရွာက္...။ဒီလိုနဲ့ ရင္းႏွီးမွု ေရစီးေျကာင္းက “စည္း”ဆိုတဲ့ ကမ္း ကို
တရိရိတိုက္စားလာခဲ့ျပီ....။

ကိုEP လို့ေခၚတဲ့ စီနီယာအကိုေတြ၊လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ဝန္ထမ္းေတြ၊ညီမငယ္ေလးေတြရဲ့ မထိတထိ “စ” စကား
အတြန္းအပို့၊ညညဆို ယစ္ေရြရည္ ယမကာတန္ခိုးရဲ့ ကလိတိတိ “ရိ”စကား အမူပိုပို ေတြရဲ့ေနာက္....၊တစ္ည
မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲမယ္ လွိုင့္ဆံစမွာ ပန္ခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္၊ဖ်က္ခနဲေျကြခ၊သက္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။

ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အစိတ္ပိုင္းအရြယ္ေတြမို့ ပညာကုန္အရြယ္ေရာက္ရံုမက၊အစြယ္ပါေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္....၊ဒီအခ်ိန္
မွာ အခ်စ္ဆိုတာ ဟိုး...ငယ္ငယ္ကနဲ့မတူ၊တမူျခားနားတဲ့ရင္ခုန္မွုတစ္မ်ိုးလို့ နားလည္ေနတဲ့အခ်ိန္...၊အဲဒီအခ်ိန္
မွာ ကၽြန္ေတာ္ လွိုင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ဟာ...နီရင့္ရင့္ စုတ္ခ်က္ျကမ္းတစ္ခုရယ္ပါ....။

ဒီလိုနဲ့...မူမမွန္သံေယာဇဥ္ေတြရဲ့ ယိုင္နဲ့နဲ့ ခ်ည္ေႏွာင္မွုမ်ားက တစ္ျဖည္းျဖည္း ေဆြးကာ....ေျမ့ကာ....။
မီးနဲ့ေဝးတဲ့ခ်ိတ္ဆိုတာမာသြားတတ္စျမဲပဲလို့ စီနီယာ ကိုEP ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက စိမ္းကားျပတ္ေတာက္ျခင္း
ရဲ့ နိမိတ္ပံုမ်ားေလလား....၊ခရီးမိုင္ေဝးကြာျခင္းေတြက ႏွလံုးသားအစြန္းႏွစ္ဘက္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျခားနား
ခဲ့ေစသလား....။နီရင့္ရင့္ ႏွလံုးသားတစ္စံုကေတာ့ သာ၍ေဝးရာစီသို့......။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခ်စ္ေႏွာင္း......မွိုင္းညို့တိမ္

စင္ကာပူဆိုတာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေငြရွာရာအရပ္ေဒသတစ္ခုဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ခုနဲ့တင္လံုေလာက္
ေနမယ္လို့ ေရာက္ခါစ ၂ႏွစ္လံုးလံုးယံုျကည္ေနခဲ့ပါတယ္....။ဘာသာလည္း ရင့္က်က္ေနခဲ့ျပီ၊အနည္းဆံုးေတာ့
ရင့္က်က္စျပုလာျပီလို့ မွတ္ထင္ထားခဲ့တာပါ....။ကိုယ္ကမစသည့္တိုင္ေအာင္ ႏြယ္လာတတ္တဲ့ မ်ိုးတူ၊ဇာတ္ျခား
အျပားျပားကိုလည္း သင့္သလို ဥပကၡာျပုေနတတ္ခဲ့တာပါပဲ...။အလုပ္ျပီးအလုပ္...၊အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝါသနာပါ
တာေလးလုပ္...၊ေအးေအးကုတ္ကုတ္ နဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တျဖုတ္ျဖုတ္ေျခြခ်ေနခ်ိန္အခိုက္...။

ဒိတ္ကနဲ ရင္ခုန္သံအဆံုးမွာ အံျသမဆံုးျဖစ္ရတာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရယ္ပါ....။
ဒါ...ဘာ ဘာလဲ....၊ဒါအခ်စ္လား......၊ဒါ.......?၊ဒါ.......?၊ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်ိန္အဆံုးမွာ
ဝုန္းကနဲ အခ်က္ေပးသံတစ္ခ်က္ မည္ဟည္းထြက္လာပါတယ္....။ဟင့္အင္း....ႏွလံုးသားက ညင္ညင္သာသာ
ေခါင္းခါပါတယ္.....။စိတ္ဆႏၵအလိုဆိုတာ ငယ္ကလို လိုက္ေရာအပ္တဲ့အရာမဟုတ္ဘူးလို့ ဘာသာဆံုးမေနဆဲ
အခ်ိန္မွာ....၊ေက်ာ္ျဖတ္ဖို့ရာမသင့္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းငယ္ပါးပါးက ျခားနားႏွင့္ခဲ့ျပီ....။

အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ရာသီစာေနာက္က်ျပီးမွေရာက္လာတဲ့ ေဆာင္းဥတုပါ....ဟန္နီ.....။

အခ်စ္ကအခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ့သည့္တိုင္ အသိက အခ်ိန္မေႏွာင္းခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့သက္ျပင္းေငြ့ေငြ့
ခ်စရာ စိတ္သက္သာမွုတစ္ခုပါ...။ကၽြန္ေတာ္က ဟန္နီလို့တဖြဖြ ေရရြတ္ေနသည့္တိုင္ သူမကေတာ့ ဘာဆို
ဘာမွ မသိသြားတာကလည္း စိတ္ေျဖစရာ တစ္ခုအျဖစ္၇ွိေနမွာပါ....။ေနာင္တဆိုတာကို မရခ်င္ေတာ့တဲ့ေနာက္၊
အလြမ္းေတြကိုပဲ တေပြ့တပိုက္ သယ္ေဆာင္ရေတာ့မွာပါေလ.....။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္..။
သူမ ဘာမွသိမသြားခဲ့တာတစ္ခုနဲ့တင္ ေႏွာင္းမွေရာက္လာတဲ့ အခ်စ္ေယာင္ ရင္ခုန္သံတစ္ခ်က္ကို အလြမ္းေတြ
နဲ့ဖာတတ္၊ေထးတတ္ခဲ့ပါျပီ...။

ဟန္နီ.....၊သူမ နဲ့ပတ္သက္လာအမွ်....၊ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ရင္တစ္ခြင္လံုး မွိုင္းေနေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့
အလြမ္းညို တိမ္တစ္စရယ္ပါ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အခ်စ္ဆံုး....ပကတိအေမွာင္

ရင္ထဲမွာ....၊ႏွလံုးသားတစ္ခြင္မွာ....တစ္ဖ်က္ဖ်က္ ထင္ဟပ္လာတဲ့ အခ်စ္ေတြအေျကာင္း အေႏွးရုပ္ရွင္တစ္ကား
လို ျပန္ခံစားျကည့္မိေတာ့ ႏု....ရာ.....မွ...ရင့္....၊ျဖူ....ရာ....မွ....မွိုင္း...လာတာကိုေတြ့ရပါတယ္...။ေသေသခ်ာခ်ာ
ျပန္ခံစားလိုက္တဲ့အခါမယ္...၊ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆံုးတစ္ေယာက္၊ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲမျပတ္ရပ္တည္ေနတဲ့
တစ္ခုေသာအခ်စ္ကို ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆုိင္သြားေတြ့မိပါတယ္....။

အဲဒီတစ္ေယာက္က......ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ....။ဟုတ္ပါတယ္....။ဘဝမွာ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ
ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ေျပာေျပာ၊ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကိုေတာ့မွီႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး....။အသက္ေတြျကီးလာ
တာႏွင့္အမွ်...၊အတၱကလည္း ထြားသည္ထက္ထြားလာခဲ့ပါတယ္...။ေသမွာကို ေျကာက္သည္ထက္ေျကာက္လာ
ခဲ့ပါတယ္....။တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတၱေကာင္၊ကၽြန္ေတာ့္ဝိညဥ္ေလးကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္က ထုနဲ့ထည္နဲ့ပါ။
ဘဝတဏွာဆိုတာ မထားအပ္တဲ့အရာဆိုတာ သိလာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘဝကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကလည္း ပိန္းပိတ္
ေအာင္ေမွာင္လို့ေနပါျပီ....။တစ္နည္းဆိုရေသာ္....ပကတိ အေမွာင္.....။