အိမ္

အိမ္......

စကားလံုးေလးကတစ္လံုးထဲရယ္....။သို့ေပမယ့္အဲ့ဒီစကားလံုးတစ္လံုးထဲမွာပဲအဓိပၸါယ္ေတြက ျပည့္လို့ပါ။
စင္ကာပူမွာ အိမ္ေစ်းေတြျကီးတာႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္ေတာ့ ဆိုင္ရာအရာရွိက “ကၽြန္ေတာ္တို့ ေဆာက္
ေပးတာ House မဟုတ္ပါဘူး.....Home ပါ...” ဟုေျဖခဲ့တာကိုဖတ္ခဲ့မိပါသည္....။House ႏွင့္Homeဘာကြာသလဲ
ကၽြန္ေတာ္မသိပါ...။ကၽြန္ေတာ္သိသည္က အိမ္ဆိုသည့္စကားလံုးေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆင္းရဲမွုမ်ားစြာ၊
သိမ္ငယ္မွုမ်ားစြာ၊စိတ္ဒဏ္မ်ားစြာတို့ႏွင့္အတူ လံုျခံုမွု၊ေႏြးေထြးမွု၊စိတ္ခ်မ္းေျမ့မွု မ်ားကို ေပးခဲ့သည့္ စကားလံုး
သာ....။

လူတစ္ေယာက္သို့မိသားစုတစ္စုအတြက္အိမ္ဘယ္ႏွစ္လံုးလိုအပ္ပါသနည္း....။ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္၊အတိအက်
ဆိုရေသာ္....၊ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုအတြက္ အိမ္ေလးတစ္လံုးသာလိုအပ္ပါသည္....။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမက္ခဲ့သည့္
ကၽြန္ေတာ္တို့အိပ္မက္ထဲတြင္လည္း....ကၽြန္ေတာ္တို့ေတာင့္တမိသည့္ အိမ္ကေလးသည္ သာမန္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္
ကေလးတစ္လံုးသာပါ...။မွန္ပါသည္....။ကၽြန္ေတာ္တို့ အျကိမ္မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို့မေမြးခင္ကတည္းက၊ကၽြန္ေတာ္တို့ သိတတ္သည့္အရြယ္မေရာက္ခင္ကတည္းက ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ
တို့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကို အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္တို့ သိနားလည္သည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း
ေဖေဖ၊ေမေမ တို့ႏွင့္အတူ အဆိုပါအိပ္မက္ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲမက္ခဲ့မိသည္....။

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ မိသားစုတစ္ခုတြင္ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေနစရာအိမ္တစ္လံုးေတာ့ရွိျကသည္သာပင္....။ငွားေနသည့္
အိမ္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္....၊မိဘ၊ေဆြမ်ိုးသားခ်င္း ထံ ကပ္ေနသည့္အိမ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္...၊ယုတ္စြအဆံုး....
သူမ်ား အိမ္ျခံဝန္းအတြင္း အဖီေလးခ်ေနသည့္အိမ္လည္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္.....။မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစ.....၊အိမ္ဟု
ေျပာစရာတစ္ခုခုေတာ့ရွိျကသည္ပင္....။သို့ေသာ္.....အဆိုပါအိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို့ကို “ အိမ္ ” အရသာကို ေပး
စြမ္းႏိုင္ပါသည္လား....။


ကၽြန္ေတာ္ေမြးစမွ ၂ႏွစ္သားအထိေနခဲ့ေသာအိမ္သည္ တရုတ္အဖိုးအဖြားလင္မယား၏အိမ္အေပၚထပ္ဟုသိခဲ့ပါ
သည္...။အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါအဆိုပါအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အျကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေပၚမွေမာ္ျကည့္ခဲ့မိ
ပါသည္....။သို့ေသာ္...ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အေျကာင္းစဥ္းစားမိသည့္အျကိမ္တိုင္းတြင္ အဆိုပါအိမ္ကို စိတ္ကူးပံုရိပ္
တြင္ ပံုေဖာ္၍မရႏိုင္ခဲ့ပါ...။ဘယ္နံေရာအခါကမွလည္း စြဲစြဲလမ္းလမ္းမရွိခဲ့ပါ..။ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္
က ငယ္ရြယ္လြန္း၍ျဖစ္ႏိုင္သလို သူမ်ားအိမ္ဆိုသည့္ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ကို စြဲလမ္းတမ္းတမွုမျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ျခင္း
လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္.....။

ကၽြန္ေတာ္ ၂ႏွစ္သားအရြယ္ေနာက္ပိုင္း ေနခဲ့သည့္အိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာပင္။
သို့ေသာ္...ေပ်ာ္ရြင္ျကည္ႏူးဖြယ္ရာ....ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။စိတ္ညစ္ညူးမွုမ်ားစြာ၊စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားစြာ၊စိတ္ပ်က္
အားငယ္မွုမ်ားစြာႏွင့္ ေမ့ မရခဲ့သည့္အိမ္ေလးပါပင္....။ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို့တြင္ အိမ္တလံုးရရွိခဲ့ပါသည္။
အိမ္ငွားအျဖစ္မဟုတ္ပါ။ကိုယ္ပိုင္လည္းမဟုတ္ခဲ့ပါ...။မိဘေဆြမ်ိုးမ်ားထံတြင္ ကပ္ေနခဲ့ရသည္လည္းမဟုတ္ခဲ့
ပါ....။အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္သည့္ ေဖေဖ့အတြက္ ရရွိခဲ့သည့္ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာထဲမွ ၂ခန္းတြဲအိမ္တစ္ခုသာ.....။

သာမန္ရံုးဝန္ထမ္းသာျဖစ္သည့္ ေဖေဖအတြက္ရရွိခဲ့သည့္အိမ္သည္ ဓနိမိုး၊ထရံကာ...အိမ္ေလးရယ္ပါ...။ေျပာစ
ရာဆိုလို့ ေခါင္းရင္းတြင္ ေျမပိုေလးပါရွိေနသည္သာ....။အဆိုပါေျမပိုေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုတစ္ေတြ
ႏြားေမြး၊ဝက္ေမြး၊ဘူး၊ဖရံုေလးမ်ားစိုက္ရင္း ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ေနခဲ့ပါသည္....။တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ စိုက္ပ်ိုး၊ေမြးျမူေရး
ေလးလုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာေျကာင့္ မခ်မ္းသာသည့္တိုင္ ဘဝတူဝန္ထမ္းမ်ားျကားတြင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိခဲ့
သည္ဟုဆိုႏိုင္သည္သာ....။

တစ္ေန့တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္...ကၽြန္ေတာ့္ ေဂၚလီလံုးေလး အိမ္ေအာက္သို့ဝင္သြားေသာေျကာင့္ ဝင္ေကာက္ခဲ့
သည္.....။ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ယူခဲ့မိသည့္ေဂၚလီလံုးေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့ေဂၚလီလံုးေလးမဟုတ္ခဲ့...၊ထူးဆန္း
ေသာေျမတစ္မ်ိုးႏွင့္လံုးထားသည့္ ေျမလံုးေလးပါ...။အဲ့ဒီေျမလံုးေလးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ေဂၚလီရိုက္သည့္အခါ
အလြယ္တကူပင္ကြဲေျကသြားပါသည္....။ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုေဂၚလီလံုးေလးအတြင္းမွ မိုင္းကိုင္စကၠူစေလး
တစ္ခုထြက္လာျခင္းပင္...၊အကြက္ေလးမ်ားခ်၍ အကၡရာစာလံုးေလးမ်ားထည့္သြင္းထားေသာ အဆိုပါစာရြက္
ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို့ကေလးေတြနားမလည္ခဲ့ပါ...။ထို့ေျကာင့္ ေမေမ့ကိုျပျကည့္ေသာအခါ ေမေမ့မ်က္ႏွာ
ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားခဲ့ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ္တို့အိမ္ေအာက္မွရခဲ့သည္ကို သိေသာအခါ ေမေမ့မွာ အိေျႏၵပင္
မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါေခ်....။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ေမေမႏွင့္ ေျခရင္းခန္းမွ အမ္တီျကီးတို့ အျကီးအက်ယ္စကားမ်ားခဲ့ပါေတာ့သည္....။
ကၽြန္ေတာ္တို့ ေနထိုင္ရသည္မွာလည္း မလံုျခံုေတာ့သလိုခံစားလာခဲ့ရသည္...။ကုိယ့္ဝန္း ကုိယ့္ျခံေလးႏွင့္ေနရ
လွ်င္ယခုကဲ့သို့အျဖစ္မ်ိုးမျဖစ္ႏိုင္ဟူေသာအေတြးက အဆိုပါႏွစ္ခန္းတြဲအိမ္ေလးကို မုန္းတီးမိေစဖို့ ေသြးထိုးေပး
သကဲ့သို့ပင္...။ယခင္က အိမ္အမိုးမိုးလွ်င္ ႏွစ္ခန္းအတူေပါင္း၍ အတူမိုးခဲ့သည္သာ...။ထို့အတြက္ တစ္ဦးႏွင့္
တစ္ဦး တြက္ကပ္သည္ဟုမရွိခဲ့ပါ....။ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ပြားျပီးေနာက္ မိမိတို့အိမ္ခန္းကို မိမိတို့ဘာသာ
မိုးျကပါေတာ့သည္...။ထို့အတြက္အက်ိုးဆက္က ႏွစ္ခန္းအဆက္မွ မိုးယိုျခင္းပင္...။ကၽြန္ေတာ္တို့အိမ္ေလးတြင္
ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းက တျဖည္းျဖည္းဆိတ္သုန္းလာခဲ့ပါျပီ...။

ကၽြန္ေတာ္ေလးတန္းႏွစ္တြင္ျဖစ္ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ့္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက အိမ္လိုက္လည္ခ်င္သည္ဆိုသ
ျဖင့္ ေက်ာင္းအျပန္ ကၽြန္ေတာ္ သူ့ကို အိမ္ေခၚလာခဲ့ပါသည္...။ရံုးဝင္းအတြင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့ျကျပီး ကၽြန္ေတာ္
တို့အိမ္ေလးကို “ ဒါ ငါတို့အိမ္ပဲကြ....”ဟု ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေလးကိုျပလိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းေလး၏ျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာအမူအယာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိမေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ....။“...ဟင္..ဒါ မင္းတို့
အိမ္လား...”ဟူေရရြတ္လိုက္ေသာသူ့မ်က္ႏွာတြင္ အံျသ၊မယံုႏိုင္မွု၊မင့္အိမ္က စုတ္လွပါလား ဟူေသာ အျမင္ တို့
ကို ကေလးပီပီ မဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါ...။ခ်မ္းသာေသာမိဘမွေပါက္ဖြားလာေသာကေလးတစ္ဦးတြင္ သူ၏သူငယ္ခ်င္း
တြင္ စုတ္ခ်ာေသာအိမ္ရွိေနလိမ့္မည္ဆိုေသာေမွ်ာ္လင့္မွုမ်ိုးရွိမေနခဲ့သည္မွာအဆိုပါအရြယ္က ရိုးရွင္းလွေျကာင္း
ကၽြန္ေတာ္ျကီးျပင္းလာမွသိလာခဲ့ပါသည္....။သို့ေသာ္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာကေလးငယ္ဘဝတြင္မူ အဆိုပါကိစၥ
ရပ္ေလးတစ္ခုသည္ စိတ္တြင္ျကီးစြာေသာဒဏ္ကိုမူေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့သည္သာ....။ထိုေန့မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ မည္သည့္
သူငယ္ခ်င္းကိုမွ အိမ္လည္မေခၚေတာ့ပါ...။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေန ေနသည့္ အိမ္ခန္းေလးကို
မုန္းတီးနာက်ည္းမွုသည္လည္း ေကာင္းစြာအျမစ္တြယ္သြားခဲ့ပါျပီ.....။

ကံျကမၼာကား လွလွပပျကီး ေနာက္ေျပာင္တတ္ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ္မုန္းတီးေသာအိမ္ခန္းေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္
တို့မိသာစု ျကာရွည္ေလးျမင့္စြာေနထိုင္ခဲ့ရပါသည္...။အဆိုပါအိမ္ခန္းေလးတြင္ေနထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္း
ေအာင္ခဲ့ပါသည္..။ထိုအိမ္ေလးမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္မ်ား လိွုင္နယ္ေျမသို့ အသြားအျပန္ေက်ာင္းတက္
ခဲ့ပါသည္....။ထိုအိမ္ကေလးမွပင္ ရံုးတက္၊ရံုးဆင္းလုပ္ခဲ့ရသည့္ ဝန္ထမ္းဘဝကိုျဖတ္သန္းခဲ့ပါသည္...။ထိုအိမ္
ေလးမွပင္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကေလးသို့ မနက္သြား၊ညေနျပန္လုပ္ခဲ့ရသည္...။ထိုအိမ္ေလးတြင္ေနထိုင္ျကီးျပင္းရင္း
ကၽြန္ေတာ္တို့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္လွလွေလးတစ္လံုးကို အိပ္မက္ မက္ခဲ့ျကပါသည္....။

ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းႏွစ္တြင္ ေဖေဖတို့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လံုးဝယ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္....။ေဖေဖ၊ေမေမတို့ စိုက္ပ်ိုး၊
ေမြးျမူေရးလုပ္၍ရလာေသာေငြစေျကးစေလးမ်ားကို ေရြတိုေရြစေလးမ်ားအျဖစ္ စုေဆာင္းထားခဲ့သည္...။အဆို
ေရြကေလးမ်ားကို ခ်မ္းသာေသာ ေဖေဖ့အစ္မထံေပါင္ႏွံခဲ့ရသည္...။သို့တုိင္ေအာင္ အိမ္ေလးတစ္လံုးဝယ္
ေလာက္ေအာင္မျပည့္တတ္ခဲ့ပါ...။ထို့အတြက္ ေဖေဖ့အစ္မျကီးမွပင္ စိုက္ထုတ္ဝယ္ယူေပးခဲ့ရပါသည္...။
သို့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုတြင္ အိမ္ပိုင္ေလးရွိလာပါျပီ...။ေပေျခာက္ဆယ္ပတ္လည္ေျမေလးအတြင္းမွ သြပ္မိုး
ထရံကာအိမ္ေလးက အေကာင္းျကီးမဟုတ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ေတာ့ နတ္ဘံုနတ္နန္းတစ္ခုသာ...။
ထိုအိမ္ေလးတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းပါရာ....၊တစ္ခန္းက ေဖေဖ၊ေမေမတို့အိပ္ခန္း၊ေျခရင္းခန္းက မမအခန္း၊ကၽြန္
ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားခန္းတြင္အိပ္မည္...၊စသည္ျဖင့္ စီမံကိန္းခ်၍ေပ်ာ္ရြင္ျကည္ႏူးခဲ့မိသည္..။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ဘယ္ေနရာအိပ္ရ၊အိပ္ရအေရးမျကီးပါ...။သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဒါ..ငါတို့အိမ္ ဟုေျပာႏိုင္ခဲ့လွ်င္ပင္ေက်နပ္မဆံုး....။

ရံုးႏွင့္အလွမ္းေဝးကြာသည့္ျမို့စြန္တြင္ရွိသည္မို့ လတ္တေလာေျပာင္းေနဖို့ရာ ကၽြန္ေတာ္တို့ကို အခြင့္မသာခဲ့ပါ။
ေနာက္ေနာင္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစု အဆိုပါအိမ္ေလးတြင္ ဘယ္နံေရာခါမွ ေနခြင့္ကိုလည္း ကံျကမၼာ
ကမေပးခဲ့ပါေခ်...။အဆိုပါအိမ္ေလးဝယ္ယူျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အျကာ ျပည္သူအမ်ား၏အသက္၊အိုးအိမ္၊စည္း
စိမ္၊လံုျခံုေရးအလို့ငွာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရတစ္ရပ္မွ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကိုရယူခဲ့ပါသည္...။ထိုအစိုးရတက္လာ
သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့အိမ္ေလးတည္ရွိရာရပ္ကြက္ေလးကို တပ္ေျမအျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ပါေတာ့သည္....။

အိမ္မ်ားကို ဘယ္ႏွစ္လအတြင္းအျပီးဖ်က္ေပးရမည္ဆိုေသာ အမိန့္တစ္ရပ္က ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုတစ္ခုလံုး၏
ႏွလံုးအိမ္ကို ကြဲအက္ေျကကြဲသြားေစခဲ့သည္ကို အဆိုပါအမိန့္ထုတ္သူမ်ားသိလိမ့္မည္မထင္ပါ...။ထိုအခ်ိန္တြင္
အိမ္ဖိုးအေျကြးမ်ားမေျကေသးပါ...။ေနာက္ဆံုးေပါင္ႏွံထားေသာေရြကေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘယ္ေသာအခါမွ
မျမင္ခဲ့ရေတာ့ပါ...။ေငြကားျပန္ရွာလို့ရႏိုင္ပါသည္...။ထိခိုက္ခဲ့ရေသာစိတ္မ်ားကား...အဘယ္ေသာအခ်ိန္မွာမွ
အေကာင္းအတိုင္းျပန္မျဖစ္လာခဲ့ေတာ့ပါ....။ထိုအိမ္ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ နာရီပိုင္းထက္ပို၍မေနခဲ့ရပါ....။
သို့ေသာ္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္တုိင္း အဆိုပါအိမ္ေလး၏ပံုစံကား....ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးအိမ္တြင္ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ အရိပ္
ထင္လာစျမဲ....၊အံျသဖြယ္ရာေကာင္းသည္မွာ အဆိုပါေျမမ်ားသည္ တပ္ပိုင္ေျမျဖစ္သည္ဆိုေသာ္ျငား...ယခု
ထက္တိုင္ ျခံုႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို့ႏွင့္ျပည့္ႏွက္လွ်က္....၊တပ္မွလည္း ဘယ္ကဲ့သို့မွ်အသံုးမခ်ခဲ့ေပပါတကား.....။

ကၽြန္ေတာ္တို့မေနခဲ့ရေသာ၊ကၽြန္ေတာ္တို့ေခ်ြးမ်ားႏွင့္တည္ေဆာက္ခဲ့ရေသာ ထိုအိမ္ကေလး အျပီးပိုင္ကြယ္
ေပ်ာက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို့၏ အိမ္ အိပ္မက္ကေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါ...။မေနခ်င္ေသာ
အိမ္ေလးတြင္ေနရင္း မိသားစုေတြ ျပန္လည္တည္ေထာင္ခဲ့သည္...။စုခဲ့ေဆာင္းခဲ့ရသည္...။ရွာခဲ့ေဖြခဲ့ပါသည္။
ေစတနာျကီးမားစြာျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွအစားျပန္လည္ေပးေသာေျမေနရာမွာ မိုးတြင္းတြင္ ေလျွဖင့္သြားရသည့္
ေနရာျဖစ္ေနသည္မို့ ရသည့္ေစ်းႏွင့္ျပန္ေရာင္းခဲ့သည္...။သင့္တင့္သည့္ေနရာတြင္ ေျမေလးျပန္ဝယ္ခဲ့ရသည္...။
သို့ေသာ္....အိမ္ကေလးကား ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိႏိုင္ျကေသး..။

၂၀၀၆ခုႏွစ္...၊ဧျပီလ...၊ေနသာေသာေန့တစ္ေန့တြင္ ကၽြန္ေတာ္...၊မိတ္ေဆြႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ပဲခိုးရိုးမအေျခရွိ ရြာ
တစ္ရြာသို့ေရာက္ေနခဲ့သည္...။အေျကာင္းကေတာ့ အိမ္ေဟာင္းဝယ္ဖို့ပင္...။အစစေစ်းျကီးလွေသာ ယခုေခတ္
တြင္ အိမ္သစ္တစ္လံုးေဆာက္ဖို့ဆိုတာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ပင္ရဲရဲမမက္ႏိုင္ခဲ့ပါ....။လိုခ်င္လွေသာအိမ္ေလးတစ္လံုး
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို့ အလွမ္းအက်ယ္ရဲပါ...။သို့ေျကာင့္ အိမ္ေဟာင္းရွာျပီးျပန္ေဆာက္ရန္အလို့ငွာ သစ္ဝါးေပါ
ေသာပဲခူးရိုးမအေျခရြာေလးသို့ေရာက္ေနျခင္းရယ္ပါ...။ေလးပင္သံုးခန္း...၊ေျခတံရွည္၊သြပ္မိုးအိမ္ေလးကား..
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေနေသာပံုစံ၊ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ေသာေစ်းပင္...။သို့ႏွင့္စရံသတ္....၊လာေရာက္ဖ်က္ယူမည့္ရက္
သတ္မွတ္ျပီးျပန္လာခဲ့သည္...။

လာေရာက္ဖ်က္ယူသည့္ေန့တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္ရြင္တတ္ျကြေနသေလာက္၊ပိုင္ရွင္ အဖိုးအဖြားလင္မယား
ကား မ်က္ႏွာမေကာင္းရွာ...။သူတို့ကား သူတို့သားႏွင့္အတူျမို့ေပၚလိုက္ေနေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္သာ အိမ္ေလး
ကိုေရာင္းလိုက္ရျခင္းျဖစ္ေျကာင္းေျပာျပရွာသည္...။ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြေလးလံမွုိင္းမွုန္
သြားခဲ့ရသည္....။ျကည္ျကည္ျဖူျဖူ လက္လြတ္ဆံုးရွုံးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည့္တိုင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ေသာအိမ္
ေလးတစ္အိမ္ကို မည္သူမဆို လြမ္းေမာေျကကြဲေနျကမည္သာ....။

ပ်ဥ္းကတိုးႏွင့္ အျခားသစ္မာမ်ားေရာစပ္ေဆာက္ထားသည့္ ႏွစ္မ်ားစြာျကာေနသည့္ အိမ္ေဟာင္းျဖစ္ေနသည့္
တိုင္ သယ္ယူရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အစစ္အေဆး၊အေပးအကမ္းမ်ားက စာဖြဲ့၍မကုန္ႏိုင္...။ကၽြန္ေတာ္တို့
ကားကို ဓာတ္မီးတစ္ဝင့္ဝင့္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာျကပ္မတ္စစ္ေဆးေနခ်ိန္တြင္၊တာလပတ္အမည္းစျဖင့္ဖံုးအုပ္
ထားေသာကားမ်ား၊အလံုးလိုက္ေပၚတင္ တင္ထားေသာကားမ်ားကမူ...ေဝါကနဲ...ေဝါကနဲ....။ေရွ့ေျပး လမ္း
ေျကာင္းရွင္းကားမွ အထုတ္လိုက္ေပးျပီးသြားျပီကိုး...။

သို့ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမက္ခဲ့ေသာအိမ္မက္ေလးကား.....အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ျပီ။
သြပ္မိုး၊ပ်ဥ္ခင္း၊ရွာထိုးေလးမ်ားကာထားသည့္ ေမာ္လျမိုင္ေခါင္ဟုေခၚျကသည့္ ေခါင္ကန့္လန့္၊ဝရန္တာေလး
ႏွင့္အိမ္ကေလးကား....ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္သက္တာမက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္ေလးပင္...။အိမ္သစ္တက္မဂၤလာက်င္း
ပသည့္ေန့တြင္ ေဖေဖ့အျပံုး၊ေမေမ့အေပ်ာ္၊အစ္မ၏ျကည္ႏူးမွုမ်ားက သူတို့မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသား.....။
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ....ကၽြန္ေတာ့္အေပ်ာ္၊ကၽြန္ေတာ့္ျကည္ႏူးမွုကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွလိုက္မွီမည္မထင္...။
ကုိယ္မက္သည့္အိပ္မက္ကို ကိုယ္တိုင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္၏စိတ္ခံစားခ်က္၊ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာက ရင္၌ျဖစ္တည္ခဲ့သည့္ စိတ္ဒဏ္ကို ကိုယ္တိုင္ေသြးေခ်ြးႏွင့္ ေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ခဲ့သည့္ စိတ္ျကည္ႏူးမွု...။
ဤခံစားခ်က္ကို အဘယ္ေသာအရာက လိုက္၍မွီႏိုင္ပါ့မည္နည္း...။အခုခ်ိန္မွာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ကို ရဲရဲဝံဝံ အိမ္လည္ေခၚႏိုင္ခဲ့ျပီ....။ဒါငါ့အိမ္ေလ...၊ငါကိုယ္တိုင္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အိမ္ေလးေပါ့လို့ ဝံဝံျကြားျကြားေျပာ
ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ...။


သို့ေသာ္....ကံျကမၷာကား...ကၽြန္ေတာ္တို့မိသားစုကို ေနာက္ေျပာင္လို့ေကာင္းတုန္း...။အိမ္သစ္ေလးသို့ေျပာင္း
ျပီးတစ္ႏွစ္အျကာ အစ္မျဖစ္သူမွာ ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါသြာခဲ့ျပီ....။သူ့မိသားစုႏွင့္အတူ သူ့ကိုယ္ပိုင္ “ အိမ္ ”
အိပ္မက္ေလးတစ္ခုကို ခုခ်ိန္မွာ အသစ္တစ္ဖန္ျပန္မက္ေနျပီ...။ကၽြန္ေတာ္ကေရာ.......၊ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ
မိသားစု၊ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာအိမ္ေလးႏွင့္ေဝးရာသို့ ေရာက္ေနခဲ့ရျပီ....။ခုခ်ိန္မွာလည္း...ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုကို ဆက္မက္ေနရဆဲ...။ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွအမွန္တကယ္
ျပီးဆံုးျခင္းသို့ေရာက္ပါ့မလဲ...၊ကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ခဲ့ျပီ....။သို့ေပမယ္....ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ေတြကို ဆက္မက္
ျမဲ မက္ေနမည္သာ....။အိပ္မက္ေတြကိုလည္း တစ္ဆင့္ျခင္း၊တစ္လွမ္းျခင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနဦးမည္
သာ.........။