Monday, June 13, 2011

ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကေပးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ

ျပီးခဲ့တဲ့လက အေတာ္အလုပ္မ်ားတယ္...။တခ်ို့ေန့ေတြမွာ ေန့ေရာညပါလုပ္ရတယ္...။တနဂၤေႏြေန့ေတြလည္း
လုပ္ရတဲ့အခါလုပ္ရတယ္....။အလုပ္မ်ားတဲ့ျကားက ဝတၳု၂ပုဒ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္...။တစ္ပုဒ္က အသစ္၊တစ္ပုဒ္က
အေဟာင္း....။အသစ္က ဂ်ူး ရဲ့ ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ......။

ဘသားေခ်ာဆီကရပါတယ္....။စဖတ္ကာစက နဲနဲပ်င္းသလိုလို....။ေနာက္ေတာ့လည္း ဂ်ူးရဲ့ ေလ ထဲေမ်ာသြား
တာပါပဲ.....။ျပီး....ရလိုက္တာက အေတြးေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္....။ေနာက္...ခံစားခ်က္ေတြ.........။

ဇာတ္လမ္းအေနနဲ့ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုပါပဲ...(ကၽြန္ေတာ့္အထင္....)။ျမဝန္းရံ နဲ့ ျပည္မိုးျငိမ္း တို့ ပိုလန္ႏိုင္ငံ
ပို့ဇ္နန္(Poznan)ျမို့ေလးမွာ မေတာ္တဆဆံုေတြ့ခဲံျကျပီး အေလာင္းအစားတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္....။ေအာင္ေျမ
သာစံဆိုတဲ့ ျမို့နယ္ေလးမွာ ဆိုးယုတ္မွုျကီးတစ္ခုခုကို ရွာဖို့....။ဒီလိုနဲ့ ျမဝန္းရံ တစ္ေယာက္ ဆိုးယုတ္မွုရွာပံုေတာ္
ထြက္တယ္....။ေနာက္ဆံုးေတြ့သြားတယ္....။ဒါပါပဲ...။

အခန္း(၁) ေခတ္တိုင္း၊ေနရာတိုင္းမွာ ထိုေခတ္ထိုေနရာ၏ ကိုယ္ပိုင္မေကာင္းဆိုဝါး ကိုယ္စီရွိသည္။

စကတည္းကယဥ္သကို....ဆိုသလိုပါပဲ....။ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး ေရြမွုန္ဝင္း အား မတရားျပုက်င့္ျပီး
ရက္ရက္စက္စက္ ဓါးႏွင့္ထိုးသတ္ကာ ေရတြင္းထဲပစ္ခ်ခံလိုက္ျခင္း ႏွင့္ ဇာတ္ကိုအစျပုခဲ့သည္....။အခန္း(၁)တြင္
ဆရာမက ျမဝန္းရံအေနႏွင့္ ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ခဲ့သည္....။“မျကည့္ရက္လို့ မ်က္ႏွာလြဲျခင္းသည္မွန္ကန္ေသာ
လုပ္ရပ္ဟုတ္ပါရဲ့လား....”တဲ့။

ဟုတ္သည္....။ဘဝတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ မ်က္ႏွာလြဲခဲ့သည့္ အျဖစ္ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ျပီလဲ....။မ်က္ႏွာလြွဲခဲ့
ျခင္းအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္တာမွရွိေတာ့ဘူးလား....။ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့မိေပမယ့္ ကိုယ္
တိုင္လည္းအေျဖမရခဲ့ပါ....။ေအးေလ...မျကည့္ရက္တဲ့ေနာက္ မ်က္ႏွာလြွဲျခင္းအျပင္ တစ္ျခားဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ပါ
ဦးမည္နည္း လို့ပဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ေတြးမိပါရဲ့....။


အခန္း(၂) မေကာင္းဆိုးဝါးမွာ ထူးျခားတဲ့မ်က္ႏွာရွိသလား

ခိုေတာင္ရြာဘုန္းျကီးေက်ာင္းတြင္ ျမဝန္းရံႏွင့္ ကေလးေတြကို ပန္ခ်ီဆြဲေပးေနေသာ ျပည္မိုးျငိမ္းတို့ ျပန္ဆံုျက
သည္....။ရြာတစ္ရြာမွာ ကေလးတစ္ဦးက မာန္နတ္ပံုလိုခ်င္လို့ ဆြဲေပးခဲ့ရေျကာင္းေျပာျကေတာ့ ျမဝန္းရံက
စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္....။“ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက လူသတ္သမားရဲ့ပံုက မာန္နတ္တို့၊အာဠာဝကတို့လို
ျမင္ရံုနဲ့ေျကာက္စရာျကီးျဖစ္မေနဘူး၊သိသာမေနဘူးေျပာခ်င္တာ..”

ဒီေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းျပန္ေမးတာက “ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ မာန္နတ္ပံုဆြဲခိုင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုပံုဆြဲေပးရ
မလဲ....”တဲ့

အင္း....ဟုတ္ပါရဲ့ လူဆိုး၊လူယုတ္ဆိုတာ နဖူးမွာဂ်ိုပါသည္မွ မဟုတ္တာ....။ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ဘဝတြင္
သူ ဆိုးယုတ္ဖို့ ျကိုတင္ျကံစည္ထားျခင္းရွိေကာင္းမွရွိလိမ့္မည္...။ဒီေန့ လူေကာင္းစိတ္၊သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဝင္
ေနမယ္မယ့္ ေနာက္ေန့ စိတ္ဆိုး၊စိတ္ယုတ္တို့ဝင္ေကာင္းဝင္ေနမည္။ဘဝေပးအေျခအေန၊လတ္တေလာအေျခ
အေနေတြကလည္း သက္ေရာက္မွုရွိေပမည္။ကၽြန္ေတာ္တို့ေရာ...၊တတ္ႏိုင္သမွ်မေကာင္းမွုကို ေရွာင္က်ဥ္ေန
ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ၊အေျကာင္းတစ္ခုေျကာင့္ စိတ္ဆိုးစိတ္ယုတ္တို့ဝင္မလာႏိုင္ဘူးတဲ့လား....၊စိတ္ ဆိုတာ
ေျပာရခက္တဲ့အမ်ိုးမဟုတ္ပါလား....။မိမိစိတ္ကို သတိအိမ္ကေလးမွာ အျမဲထားဖို့ ဆံုးမ ေနရမွာသာမဟုတ္ပါ
လားခင္ဗ်ာ.....။

အခန္းႏွစ္တြင္ ျမဝန္းရံ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ပါးပါးေလးထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားသည္။
တစ္ျမို့တည္းမွ စက္မွုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအကိုျကီးတစ္ေယာက္၏ ေသသလား၊ရွင္သလား၊ေပ်ာက္ဆံုးေန
သည့္ သတင္း...။ဘာေျကာင့္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ဆရာမက ေရးမထားခဲ့။ဘာေျကာင့္ဆိုတာ ရုတ္တရက္ေတြးမရ။
ေနာက္မွစဥ္းစားမိသည္က ျမဝန္းရံသည္အသက္ အစိတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ သူခုႏွစ္တန္းႏွစ္သည္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္၊
ျပီးစက္မွုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ေနာက္ ျမဝန္းရံအေမက ေက်ာင္းစာကလြဲျပီး တျခားစိတ္မဝင္စားႏွင့္ဟုေျပာ
သည္ပဲ...၊

ဒါျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ျမန္မာျပည္၌ ဆိုးယုတ္လူမဆန္မွုတစ္ခုခုျဖစ္ပြားခဲ့သည္ေပါ့....။
တနည္းအားျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ခဲ့သည့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသည္ လူတစ္စုတစ္ဖြဲ့၏ လူမဆန္မွု၊ဆိုးယုတ္မွု
တစ္ခုေပါ့.....။ဆရာမဂ်ူးစာေတြကိုသေဘာက်သည္မွာ ဤကဲ့သို့ မထိတထိေလး ဝိနည္းလြတ္ေရးတတ္လို့ပဲ
ျဖစ္သည္။(ကၽြန္ေတာ့္အထင္သက္သက္...:))

ျမဝန္းရံ ခိုေတာင္ရြာတြင္ေတြ့ခဲ့သည့္ မေဌးျကြယ္ရဲ့အျဖစ္ကလည္း တစ္မ်ိုးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္....။
မေဌးျကြယ္ခ်စ္သူက ကိုေမာင္...၊အေသာက္အစားကင္းသူ၊လယ္ပိုင္ရွင္သားျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေျကာတင္းသူ၊
ဆယ္တန္းထိေနဖူးသည့္ လူရည္သန့္တစ္ဦး...။သူႏွင့္မေဌးျကြယ္ရေတာ့ သူ့ဘဝျပည္စံု၊စိတ္ခ်မ္းသာရျပီ ထင္ခဲ့
သည္တဲ့...။သို့ေပမယ့္ လက္ထပ္ျပီး ေျခာက္လပင္မျကာေသး မေဌးျကြယ္ကို ထိုးျကိတ္ႏွိပ္စက္ေတာ့သည္။
ဆံပင္ေလး လက္သံုးလံုးေလာက္ျဖတ္မိရံုျဖင့္ ကပ္ေျကးျဖင့္တစ္ေခါင္းလံုးကို ရစရာမရွိေအာင္ကိုက္ပစ္ခဲ့သည္
တဲ့။ကိုယ္ဝန္ရွိေနသည့္တိုင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္ျဖင့္ရိုက္၊အသံထြက္မည္စိုး၍ ပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို့၍ ရိုက္သည္တဲ့...။

ကၽြန္ေတာ္တို့ဝန္းက်င္တြင္ ဤကဲ့သို့ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိုးမျကာခဏေတြ့ရသည္ပင္။ရန္သူေတြမဟုတ္ပါပဲ
ႏွင့္၊ကိုယ့္ဇနီးမယားျဖစ္ေနပါလ်က္ႏွင့္ ဘာေျကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရသည္ကို မေတြးတတ္ခဲ့။တခ်ို့ေသာလူမ်ားတြင္
သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္၊ညွင္းပန္းလိုစိတ္ဘာေျကာင့္ရွိေနရပါလိမ့္....။သူတို့သည္ အျပင္အပက လူေတြႏွင့္ေတာ့
အင္မတန္မွေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္...။ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်ရင္ေရာ....၊(အင္း...ဒါကေတာ့ မုန့္ဆီေျကာ္
ျဖင့္ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ ႏွုတ္ခမ္းနာနဲ့တည့္မတည့္ေတြးသည့္အေတြးေပပဲ...:)))။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိကို ညွင္းပန္း
ႏွိပ္စက္မွာမခံခ်င္သလို၊သူတစ္ပါးကိုလည္း ကိုယ့္ေျကာင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ထိခိုက္မသြားေစလိုသည္က အမွန္။
ဒီလို ဘာသာေတြးမိေတာ့ မိမိစိတ္ကေလးကိုပဲ ျကံဖန္ေက်းဇူးတင္ရသည္။

ဆရာမက ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ခဲ့ေသး၏။ ျကမ္းျကုပ္သူ၊ရက္စက္သူ၊ေဒါသျကီးတတ္သူ၊စိတ္မထိန္းႏိုင္သူ ဒီလို
လူေတြက ဆိုးယုတ္သူျဖစ္လာႏိုင္သလား....တဲ့။ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီး စဥ္းစားမိသည္က ေဒါသျကီးသူ၊စိတ္မထိန္း
ႏိုင္သူေတြက ရုတ္တရက္ တစ္ဆံုးတစ္စ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ျပီးလွ်င္ေတာ့ ေနာင္တရေနတတ္သည္။သနားစိတ္
ဝင္လာတတ္သည္။အဲ....တခ်ို့ေတြက်ေတာ့ ေသြးေအးေအးႏွင့္ အစီအစဥ္တစ္က် ရက္စက္တတ္ျပီး ထိုအတြက္
ဘယ္တုန္းကမွ ေနာင္တရစိတ္၊သနားစိတ္ဝင္လာခဲ့သည္မ်ိုးမဟုတ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေလာကမွ ဘေလာ့
တစ္ခုတြင္ ကမာၻဒီးယားမွ ပိုေပါ့အေျကာင္းဖတ္လိုက္ရသည္။ပိုေပါ့သည္ ေသသည့္တိုင္ သူလုပ္ရပ္ေတြအတြက္
ေနာင္တမရခဲ့၊မရသည့္အျပင္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္ကို လုပ္ခဲ့တာဟု သူယံုျကည္သည္တဲ့...။(မအိမ္သူ
ဘေလာ့မွာပါ )။ေဒါသျကီး၊စိတ္မထိန္းႏိုင္သူေတြက ဆိုးယုတ္ရက္စက္သူေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။သို့ေသာ္
တဒဂၤသာ...။

အခန္း(၃) ဆိုးယုတ္မွုတြင္ ပံုသ႑ာန္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္

ျမဝန္းရံ သရက္ေတာရြာတြင္ ရြာ၏အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမျကီးေဟာင္းတစ္ဦးႏွင့္ေတြ့ဆံုခဲ့ရသည္...။
ျမို့နယ္ပညာေရးမွုးရာထူးကိုလိုခ်င္သည့္ သပြတ္စုအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ေနရာလို
ခ်င္သည့္ သူ၏လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမတို့၏ ေနာက္ေက်ာမွဓါးႏွင့္ထိုးျခင္းကိုခံခဲ့ရ၍ ဂုဏ္သိကၡာက်
ဆင္း၊အရွက္တကြဲျဖစ္ကာ စိတ္က်ေဝဒနာခံစားေနရသည့္ သစ္ပင္ေတြကိုခ်စ္သည့္၊ရြာသူရြာသားေတြကို အသိ
ပညာေပးခ်င္သည့္ဆရာမျကီး.....။

ကၽြန္ေတာ္တို့ဝန္းက်င္တြင္ ဤလိုအျဖစ္မ်ိုးေတြ ျကားဖူးလွျပီ၊ျကံုဖူးျကျပီ..။လူေတြသည္ဘာေျကာင့္မ်ားမျကိုးစား
ခ်င္ပဲ ကိုယ္ႏွင့္မထိုက္တန္သည့္ေနရာတစ္ခုကို ေအာက္လမ္းနည္းသံုးျပီး ရယူဖို့ ျကိုးစားျကပါသလဲ....။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ျကိုးစားခ်င္ျကိုးစားမည္...။မျကိုးစားခ်င္ရင္လည္း ေရာက္တဲ့ေနရာ ေအးေအးလူလူ
တစ္ေရးေလာက္သာအိပ္ခ်င္ပါသည္....။မီးပြတ္ခံု ကဲ့သို့ သူတစ္ပါးပူေလာင္ဖို့ရာ ကိုယ္တိုင္အပူမခံခ်င္ပါ...။
တစ္ခုသတိထားမိသည္က အမွန္တရားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚလြင္မလာခဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ လူညီသျဖင့္ ဤ ေတြ
ကၽြဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားျကျခင္းပင္....။

ျပည္မိုးျငိမ္းက ဆရာမျကီးကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္...။ပန္းခင္းေလးအလယ္မွ စာသင္
ေက်ာင္း ပန္းခ်ီကားေလး......။ဆရာမျကီး၏ေကာင္းမွုေလးကို ျပန္လည္သတိရ စိတ္လည္လာေစဖို့ရာ ျကိုးစား
အားထုတ္မွုတစ္ခု....။ဆရာမျကီးက သူ့ပန္းခင္းေလးကိုသတိတရေမးေတာ့ အမ်ိုးသမီးတစ္ဦးက ပန္းေနေနသာ
သာ ျမက္ေတာင္မေပါက္ေတာ့ဘူး ဟုေျပာေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့သည္....။

“ဆရာမျကီးရွိတဲ့ေနရာမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေက်ာင္းေရာက္လာလိမ့္မယ္၊စာသင္ေက်ာင္းရွိတဲ့ေနရာမွာပန္းခင္း
ေလးေရာက္လာလိမ့္မယ္၊အေရးအျကီးဆံုးက ဆရာမျကီးမွာ စိတ္ဆႏၵ ရွိေနဖို့ပဲလိုပါတယ္....” တဲ့
မွန္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို့တြင္ စိတ္ဆႏၵရွိဖို့ပဲလိုပါသည္...။ျပင္းျပေသာစိတ္ဆႏၵ၏ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့
ပထမဆံုးေျခလွမ္းေလးကို စတင္လွမ္းဖို့လည္း လိုအပ္ပါသည္...။ပထမေျခလွမ္း၏ေနာင္တြင္မေတာ့ ေနာက္
ထပ္ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ......။

ကၽြန္ေတာ္တို့ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းတြင္ အျကိမ္ျကိမ္လဲျပိုက်ပါလိမ့္မည္၊ကၽြန္ေတာ္တို့ေနာက္ေက်ာတြင္ေရာ၊
ရင္ဘတ္တြင္ပါ ထိုးစိုက္ျခင္းခံထားရသည့္ ဓါးတို့၏ဒဏ္ရာျဖင့္ ေသြးတို့ျခင္းျခင္းနီေကာင္းနီေနပါလိမ့္မည္...။
ကၽြန္ေတာ္တို့အျကိမ္ျကိမ္ ျပန္လည္ကုန္းရုန္းထရပါလိမ့္မည္..။ကၽြန္ေတာ္တို့ဖီနစ္ငွက္လို စိတ္မ်ိုးရွိေနဖို့လိုပါ
လိမ့္မည္...။ကၽြန္ေတာ္တို့ျကိုးစားျကရပါမည္...။စိတ္ဓာတ္က်ေန၍မျဖစ္ပါ....။

အခန္း(၄) ကိုယ့္အနားတြင္ပင္ ဆိုးယုတ္မွုေတြကရွိေနျကသည္။ဒီကရီအနိမ့္အျမင့္သာကြာသည္

ျမဝန္းရံႏွင္ျပည္မိုးျငိမ္းတို့ သရက္ေတာရြာ ဘုန္းေတာ္ျကီးေက်ာင္းတြင္ ျပန္ဆံုျကျပန္သည္။ဤအခန္းတြင္
အေရးျကီးဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က ေသြးအလူးလူး
ႏွင့္ ဖရဲခင္းထဲတြင္ ဆရာေတာ့္အေမ ေတြ့ခဲ့၊ေမြးစားခဲ့ရေသာ ဦးေကာက္ရဆိုသည့္ စကားမေျပာတတ္ရွာသည့္
အဖိုးအိုတစ္ဦး....။ဦးေကာက္ရကို ဖရဲခင္းပံုပန္းခ်ီကားဆြဲေပးဖို့ရာ ျမဝန္းရံေျပာေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက ျငင္းဆန္ခဲ့
သည္...။ျပည္မိုးျငိမ္းက အတိတ္ကို ျပန္သတိရမိျပီး နာက်င္ေျကကြဲမွု ကိုမခံစားေစခ်င္၊ျမဝန္းရံက အမွန္တရား
အတြက္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကိုသာ ျပန္မေဖာ္ထုတ္ခဲ့လွ်င္ ဆိုးယုတ္မွုေတြက ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ကြယ္သြား
မွာမဟုတ္ဘူး...ဟုယူဆသည္...။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္...။၁၉၈၈ခုႏွစ္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ...၊ဘယ္သူမွ ျပန္လည္
ေဖာ္ထုတ္ဖို့မျကိုးစားျကေတာ့ဘူးတဲ့လား...။ဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေနာင္ေတာ္ေတြ သမိုင္းမွာေမွးမိွန္ေပ်ာက္
ကြယ္သြားျကမည္တဲ့လား....။ေမ့ေနေစခ်င္သူေတြ ဆႏၵအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို့ ေမ့ကုန္ျကေတာ့မည္လား...။

ျမဝန္းရံႏွင့္ ျပည္မိုးျငိမ္း အခ်ီအခ်ေျပာျကေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေျပာျပခဲ့သည္....။
၁၉၉၃ခုႏွစ္က ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦး ျကံုေတြ့ခဲ့ရသည့္ ဆူဒန္ႏိုင္ငံက အျဖစ္အပ်က္...၊
လူရုပ္မေပၚေအာင္ပိန္ခ်ုံးခ်ိနဲ့ေနသည့္ ေခါင္းျကီးကိုယ္ေသးကေလးတစ္ဦး ဖံုးေတာထဲမွာ မိမိကုိယ္ကို အႏိုင္ႏိုင္
သယ္၍ ေဆးခန္းသို့ တရြတ္ဆြဲေနသည့္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ လင္းတတစ္ေကာင္မွ ထိုကေလးကိုေစာင့္ျကည့္ေနသည့္
ပံု....။သတင္းေထာက္မွ ထိုပံုကို အမိအရရိုက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္....။လင္းတ ကိုေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ
ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ရွုိက္ျကီးတငင္ ငိုေျကြးခဲ့ရသည္တဲ့....။

သူ ထိုပံုႏွင့္ ပူလစ္ဇာဆု ရခဲ့သည္...။ဆုရျပီးေျခာက္လအျကာမွာ ထိုသူ မိမိကိုယ္ကို သက္ေသသြားခဲ့သည္တဲ့....။
သူေသဆံုးေတာ့ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္သာရွိေသးသည္..။သူေရးထားခဲ့သည့္စာကတိုတိုေလး...၊
“ ဘဝရဲ့ နာက်င္မွုေတြက ေပ်ာ္ရြင္မွုေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိဖံုးလြွမ္းသြားသလဲဆိုရင္ ေပ်ာ္ရြင္စရာရယ္လို့
မရွိေတာ့တဲ့ထိပါပဲ” တဲ့....။


Kevin Carter (September 13,1960-July 27,1994) ပူလစ္ဇာဆုရခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံု

ျပည္မိုးျငိမ္းမွ ဆက္ေျပာသည္က “ ဒါေနာင္တကေနျဖစ္လာတာ ညီမ၊လူ့က်င့္ဝတ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြဆီေရာက္
လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ထဲမွာကိုပဲ အမွန္အမွား ပဠိပကၡျဖစ္လာတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္က ညီမကို ေနာင္တမရေစခ်င္
ဘူး ” တဲ့.....။

ဘုရားေဟာထဲတြင္ ျဖစ္ျပီးေသာအကုသိုလ္ကိုလည္းေမ့ပစ္ရာ၏ ဟုပါရွိသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရမိသည္...။ျပုသူအသစ္
ျဖစ္သူအေဟာင္းဆိုေသာစကား လည္းရွိေသးသည္။ေနာင္တတစ္ဖန္ပူေဆြးရျခင္းဟူသည္ ဘယ္တုန္းကမွ
ေကာင္းသည္မဟုတ္...။သို့ေပမယ့္....သမိုင္းဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေကာင္းသည္လည္းမဟုတ္...။အမွန္အမွားေတြ
ပဠိပကၡျဖစ္သည့္တိုင္၊ကိုယ္၊စိတ္ နာက်င္ခံစားရသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ အမွန္တရားကို သိထားသင့္သည္မ
ဟုတ္ပါလား....၊တစ္ဖက္ကလည္း အမွန္တရားအတြက္ လူ့က်င့္ဝတ္၊စည္းကမ္းေတြကို ဘယ္၍ဘယ္မွ်ထိ လစ္
လ်ူရွု့သင့္ပါသလဲ....။တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အမွန္တရားေတြက ခါးသီးလွသည္ ဟုကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါသည္။


အခန္း(၅) လူတိုင္းသည္လူေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိျပီး လူဆိုးျဖစ္ႏိုင္ေခ်လည္းရွိသည္

အခန္းငါးတြင္ ျမဝန္းရံ တစ္ေယာက္ ေအာင္ေျမသာစံ ျမို့နယ္ေလးထဲမွ ေခါက္ဆြဲေျကာ္ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ အပ်ို
ျကီးညီအစ္မထံတြင္ တည္းခိုေနျပီျဖစ္သည္။ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သူမွ ျမဝန္းရံကို သူ့ဆိုင္ စားပြဲထိုးေလးေမာင္ေပသီး
အေျကာင္းေျပာျပခဲ့သည္။ေမာင္ေပးသီး ေျခေထာက္တြင္အနာျဖစ္ေတာ့ ဆရာဝန္ထံသြားျပသည္။ေသြးစစ္
ျကည့္ေတာ့ ဆီခ်ိုရွိေနသည္။ဆရာဝန္မွ ေတးရံုသို့ေစလြွတ္ခဲ့သည္။သို့ေပမယ့္ေမာင္ေပသီးက တစ္ျခားဆရာဝန္
ထံသြားျပေတာ့ ေလးေသာင္းေပးလွ်င္ခြဲေပးမည္တဲ့...။သို့ႏွင့္ ေလးေသာင္းေပးျပီးခြဲေတာ့ ထြက္လာလိုက္သည့္
ေသြးေတြကျမင္မေကာင္း....၊ေနာက္ေန့တြင္ ကိုယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူပါေတာ့သည္။အနာလည္းပုတ္လိုက္
လာျပီ။ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေတာ့....။ေသြးအဆိပ္တက္သည့္ေဝဒနာႏွင့္ ဆံုးရွာရသည္...။

ပညာေတြတစ္ေလွျကီးတတ္သည့္၊မိမိတတ္သည့္ပညာႏွင့္ပင္ ရိုးရိုးသားသား၊ေအးေအးေဆးေဆး၊ဂုဏ္ရွိရွိ
ေငြရွာလို့ရပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေျကာင့္မ်ားလူေတြေလာဘတက္ရပါသနည္း...။လူေကာင္းသူေကာင္းဘဝ ကိုရေန
ပါလွ်က္ႏွင့္ တစ္ခ်ို့သည္ လူဆိုး၊လူယုတ္ဘဝကို ေငြကေလးနဲနဲႏွင့္လဲခ်င္တတ္ျကသည္။ထို့ျပင္လူတစ္ေယာက္
လူဆိုး၊လူယုတ္ျဖစ္ျခင္း၊မျဖစ္ျခင္းသည္ ပညာတတ္ျခင္း၊မတတ္ျခင္းႏွင့္ သိပ္ျပီးဆိုင္လွဟန္မတူ...။ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို့ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေတြ့ရသေလာက္ကေတာ့ ပညာတတ္သူေတြတြင္ ဆိုးယုတ္မွုေတြ နည္းပါးလွ
ပါသည္။အင္း....ပညာညဏ္ရွိလို့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေနသလားေတာ့မေျပာတတ္ပါေပ...။

ျမဝန္းရံတစ္ေယာက္ တရားသူျကီးေဟာင္းဦးသန္းေမာင္ႏွင့္သြားေရာက္ေတြဆံုခဲ့စဥ္က သူတို့ေျပာခဲ့သည့္စကား
ေတြကလည္း စဥ္းစားေတြးေတာစရာေကာင္းပါသည္...။ “ သံသယဆိုတာ ဆိုးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး....၊တကယ္
ဆိုရင္ ေသခ်ာမွုဆိုတဲ့ စကားလံုးကသာေျကာက္ဖို့ေကာင္းတာ....၊ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့ အတၱေတြေျကာင့္ စစ္ပြဲေတြ၊
ဆိုးယုတ္မွုေတြ၊မိစာၦလုပ္ရပ္ေတြျဖစ္ပြားခဲ့တာ....”တဲ့...။

ဟုတ္သည္...။ဟစ္တလာလည္းေသခ်ာခဲ့သည္။ပိုေပါ့လည္းေသခ်ာခဲ့သည္။ကြန္ျမူနစ္ေတြလည္းေသခ်ာခဲ့သည္။
ဆက္ဒမ္တို့၊ဘင္လာဒင္တို့လည္းေသခ်ာခဲ့သည္ေပါ့။သူတို့အတၱႏွင့္သူတို့ မွန္ကန္ေျကာင္းေသခ်ာေနခဲ့ျကသည္
သို့ႏွင့္ပင္ ကမာၻျကီးမွာဆိုးယုတ္မွုျကီးေတြ ျဖစ္ပြားလာရေတာ့သည္။စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္..။

လူေတြသည္ သူတို့ကိုယ္သူတို့ ျကီးျမတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္လာျကသည္ႏွင့္ သူတို့ေတြးေခၚ၊ယူဆ၊လုပ္ကိုင္
သမွ်ေတြက အမွန္ေတြဟု သူတို့ကိုယ္ သူတို့အထင္ေရာက္လာျကေတာ့သည္။သူတို့သာလွ်င္အမွန္ေတြဟု ေသ
ခ်ာလာျကေတာ့သည္။ဘယ္သူေျပာေျပာနားဝင္ဟန္မတူေတာ့....။သို့ႏွင့္ပင္ အမွားကိုမျမင္ႏိုင္ေတာ့...။သူတို့၏
ေသခ်ာလွပါသည္ဆိုေသာ အမွန္တရားေအာက္မွာ သာမန္လူေတြက ေျမဇာပင္ျဖစ္ရေတာ့သည္...။

ျမဝန္းရံက ဦးသန္းေမာင္ကို လင့္ေမာ္ရိုး(Lance Norrow)၏ အီးဗီး(Evil)စာအုပ္ထဲမွ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု
ကကိုေျပာျပခဲ့သည္။ကြန္ျမူနစ္ပါတီ တစ္ခုတြင္ သံသယမွုျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘံုအဖြဲ့ပိုင္အစားအစာထဲမွ ဆန္တစ္ခ်ို့
ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေသာအခါ ျကီးျကပ္သူမွ စတိုးကိုေစာင့္ေရွာက္ရသူရဲေမကို ထမင္းေတြခိုးစားသည္ဟု ေဒါသတစ္
ျကီးစြပ္စဲြခဲ့သည္။ရဲေမကျငင္းသည္။မ်က္ျမင္သက္ေသမရွိ။ေနာက္ဆံုးေဒါသျကီးေသာျကီးျကပ္သူက ရဲေမ၏
အစာအိမ္ကိုဓားႏွင့္ထိုးခြဲျပီး စစ္ေဆးခဲ့သည္တဲ့...။

ကၽြန္ေတာ္တို့အမွားအမွန္ကို၊သံသယကို ေသခ်ာေအာင္စစ္သင့္ပါသည္။သို့ေပမယ့္ ေဆးအတြက္နဲ့ေတာ့မေလး
သင့္၊တန္ဖိုးထက္ လက္ခမျကီးသင့္၊မေသခ်ာလည္း ဘာမွမျဖစ္သည့္ကိစၥတစ္ခုတြင္ ဘာေျကာင့္ ေျကးျကီးခ်င္
ျကပါသလဲ....။ဒါေပမယ့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျကားသည့္လူတိုင္းလိုလိုက ရဲေမ၏အစာအိမ္ထဲတြင္ ထမင္းရွိမရွိပဲ
စိတ္ဝင္စားျကျပီး ရဲေမအသက္ေသမေသ ေတာ့ စိတ္မဝင္စားျကပါ.....တဲ့....။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့
အေသးအဖြဲမေသခ်ာမွုေလးေတြကို လ်စ္လ်ုရွုလိုက္သည္က ေသခ်ာေရရာသြားသည္ထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါ
လိမ့္မည္....။


အခန္း(၆) အမွန္တရားေနာက္ကိုလိုက္မယ့္သူေတြအမ်ားျကီးမရွိဘူး အဲ့ဒါနာက်င္စရာေကာင္းတယ္...။

အခန္းေျခာက္က ဇာတ္၏အထြတ္အထိပ္ ႏွင့္အဆင္းပိုင္းပါ....။ေနာက္ထပ္ပါဝင္လာေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦး
ျဖစ္သည့္ မသီရိ၏ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္ျပီးထူးျခားလွသည္မဟုတ္....။ေတာ္သည့္၊ထက္ျမက္သည့္၊ရုပ္
ရည္ေခ်ာေမာသည့္ တကၠသိုလ္ကထိကဆရာမေလး မသီရိကို တစ္ျခားခပ္ညံညံဆရာမႏွစ္ဦးမွ မနာလိုစိတ္ျဖင့္
ဌာနမွူးႏွင့္ အထင္အျမင္လြဲမွားေစေအာင္ လုပ္ျကံဖန္တီးခဲ့သည္။ဌာနမွုးကလည္း ထိုႏွစ္ဦးကိုယံုျကည္လာသည္။
အျခားဝန္ထမ္းေတြကလည္း ထိုႏွစ္ေယာက္ဘက္သာပါျကသည္...။သို့ႏွင့္ မသီရိ လြင့္စင္သြားရေတာ့သည္။

“ နာက်င္စရာေကာင္းတာတစ္ခုက တို့ထင္ထားသလို အမွန္တရားေနာက္ကိုလိုက္မယ့္သူအမ်ားျကီး
မရွိဘူး...အဲ့ဒါနာက်င္စရာေကာင္းတယ္ သူတို့မသိတာလည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ တို့မွန္တယ္ဆိုတာသိထားတဲ့သူ
ေတြကုိယ္တိုင္က အခြင့္အေရး၊ေနရာနဲ့ အာဏာကိုမစြန္လြတ္ႏုိင္လို့ သူတို့အုပ္စုေနာက္ကို ပါသြားျကတာ....”

မသီရိ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြပါ...။ဟုတ္ပါတယ္...။အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူသိပ္မရွိတဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္တို့ နာက်င္ရပါတယ္...။လူေတြ အမွန္တရားကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာဘာပါလဲ....၊မိမိ မတရားလုပ္ခံလာရ
တဲ့အခါမွ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျကတာပါ....၊တျခားသူေတြ မတရားခံျကရတာကိုသိျကတဲ့အခါမယ္ ေအာ္...ျဖစ္မွ
ျဖစ္ရေလ....ေလာက္၊စုတ္ကေလး သတ္ရံုေလာက္ပါပဲ....။ဓါးခုတ္ရာလက္ဝင္မလွ်ိုနဲ့ ဆိုတဲ့စကားပံုေတာင္ရွိ
လိုက္ပါေသးတယ္...။တစ္ေနရာကမတရားမွုကို ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဘူးဟုလွစ္လ်ုရွူလိုက္ျပီးသည့္ေနာက္ ထိုမတရား
မွုက မိမိထံသို့ပါေရာက္လာလိမ့္မယ္လို့ မွတ္ထင္မထားျကပါဘူး....။

အမ်ားစုျကီးက အမွန္တရား ဘက္ထက္ ေငြ၊အာဏာ၊ရာထူး ဘက္ ကိုပဲပါသြားျကပါတယ္...။အဲ့ဒါေတြ တစ္ခုမွမ
ရေပမယ့္ ပုဂၢုိလ္ခင္လို့ အမွန္တရားကိုမ်က္ကြယ္ျပုသြားျကတာေတြလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ...။တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အသက္၊စည္းစိမ္၊အိုးအိမ္ေတြ ထိခိုက္မွာကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ့ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပု
ျကရတာေတြလည္းရွိပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ေတြ အမွန္တရားဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး
ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေလး ရပ္တည္ျပဖို့ေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး...။ဘာျဖစ္လို့လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္မတရား
မွုနဲ့ေတြ့ျကံုလာရတဲ့အခါမွာ အမွန္တရားဘက္မွာ (နဲနဲေလးျဖစ္ျဖစ္)ရပ္တည္ေပးမယ့္သူေတြမ်ားမ်ားစားစား
မရွိတဲ့အခါ နာက်င္စရာေကာင္းလို့ပါ....။

ေနာက္ဆံုးတြင္မေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေျခာက္ဆယ္က ဦးျကီးေကာက္ရ၏ဇာတိရြာေလး ရြာလံုးက်ြတ္မီးရွုိ့ခံရ
သည့္၊မီးလြတ္ရာေျပးသည့္ရြာသားမ်ားကို အစုအျပံုလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ျပစ္မွုျကီးလည္း ရြာသားတို့၏
သခ်ိုၤင္းအားဖံုးကြယ္ထားသည့္ သစ္ေတာအုပ္ျကီး မီးေလာင္သြားျခင္းႏွင့္အတူ ေပၚေပါက္သြားပါသည္။

တစ္ခုေျပာစရာရွိသည္က ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ျမဝန္းရံကိုယ္တိုင္က “တစ္ခ်ို့အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေမ့ပစ္ဖို့လို
တယ္....၊ဥပါဒါန္အစြဲေတြပါ....၊တစ္ခ်ို့အရာေတြက သူ့အတိုင္းပဲထားလိုက္ဖို့လိုတယ္ ” ဟုေျပာခဲ့သည္...။
မွန္ပါသည္။တစ္ခ်ို့အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေမ့ပစ္လိုက္ျခင္းကသူ့အတိုင္းထားလိုက္ျခင္းက ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါသည္
သို့ေသာ္....အမွန္တရားကို အားလံုးသိေအာင္ေဖာ္ထုတ္ျပီးမွသာ ေမ့ပစ္လိုက္ရပါမည္...။ထိုသို့မဟုတ္ပါက
အမွန္တရားဆိုတာ အဘယ္မွာရွိပါေတာ့မည္နည္း....။

ေဆးရံုေပၚတြင္ ျပည္မိုးျငိမ္းက ျမဝန္းရံကို ဖတ္ျပသည့္ကဗ်ာကေလးကလည္း ဆရာမဂ်ူးမွ တစ္စံုတစ္ရာကို
ေျပာေနသလိုလိုပင္......။
ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ

သူတို့ေစာင့္ေရွာက္ေသာ္ျငား

ကိုယ္ငရဲေရာက္ႏိုင္သား

ျကယ္ေတြကို ေမာ့္ျကည့္ကာပင္

ကိုယ္တစ္ေရးေရးသိျမင္

ေျမေပၚမွာျဖင့္

အနည္းဆံုးေတာ့လစ္လ်ုရွု့သင့္

လူသို့မဟုတ္ တိရိစာၦန္ကို

ကိုယ္တို့ေျကာက္ရမည္ထင့္

ျကယ္ဆိုတာက ကိုယ္တို့အတြက္ေလာင္က်ြမ္းေနရ

ကိုယ္တို့က ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုပါရင္

ဒါမ်ိုးကေကာင္းရဲ့လား

ခ်စ္ျခင္းမတူႏိုင္ေသာ္မွျဖင့္

ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ

အျပစ္မတင္တတ္တဲ့ျကယ္ေတြကို

ခ်ီးက်ူးေငးေမာသူကိုယ္ဟာ

ျကယ္တစ္စင္းကို တစ္ေန့လံုးလြမ္းေနတယ္လို့

မေျပာသာပါဘူး

ျကယ္ေတြအားလံုးေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္

ဒါမွမဟုတ္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္

ကိုယ္က ဗလာေကာင္းကင္ကို ေမာ့ျကည့္ရင္း

ပိန္းပိတ္တဲ့ အေမွာင္ရဲ့ ခမ္းနားမွုကို

ခံစားယူရေတာ့မယ္

အခ်ိန္ေတာ့ယူရမွာေပါ့


The More Loving One

Looking up at the stars, I know quite well

That, for all they care, I can go to hell,

But on earth indifference is the least

We have to dread from man or beast.

How should we like it were stars to burn

With a passion for us we could not return?

If equal affection cannot be,

Let the more loving one be me.

Admirer as I think I am

Of stars that do not give a damn,

I cannot, now I see them, say

I missed one terribly all day.

Were all stars to disappear or die,

I should learn to look at an empty sky

And feel its total darkness sublime,

Though this might take me a little time.


Wystan Hugh Auden(1907-1973)


ျကယ္ပြင့္ေတြလို သူရဲေကာင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ ေလာင္က်ြမ္းေပးေနျကရတာပါ...၊

ယခင္ကလည္းေလာင္က်ြမ္းေပးခဲ့၊ယခုလည္းေလာင္က်ြမ္းေနဆဲ၊ေနာင္ကိုလည္း ေလာင္က်ြမ္းေပးသြားျကမွာပါ...။

ကၽြန္ေတာ္တို့က သူတို့ကို ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္၊သူတို့ဘက္က ရပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒါမ်ိုးကေကာင္း

ပါရဲ့လား....။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္မတင္တတ္တဲ့ ျကယ္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ ဆက္လက္

ေလာင္က်ြမ္းျမဲသာ....။သူတို့ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းမတူႏိုင္ေစကာမူ ပိုခ်စ္ရတဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ.....လို့........။


( ရီဗ်ူးရယ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး....၊ဆရာမဂ်ူးဝတၳုကို ရီဗ်ူးေရးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္လည္းကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး၊

သို့ေပမယ့္ ဖတ္ရင္းနဲ့ ခံစားလာရေလးေတြကို ခ်ေရးလိုက္ျခင္းပါ...။ဒီထက္ပိုျပီးေကာင္းေအာင္ေရးခ်င္ပါေသး

တယ္၊သို့ေပမယ့္ ေရးလာတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ လက္စမသတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနလို့ ဒီေလာက္နဲ့ပဲ ျဖတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီပို့စ္မွာပါတဲ့ ဝတၳုအေပၚ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ၊ယူဆခ်က္ေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္သက္သက္သာျဖစ္

ပါတယ္...။အမွားအယြင္းတစ္စံုတစ္ရာရွိခဲ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွားယြင္းမွုသာျဖစ္ပါတယ္။)


စာကိုး

ဂ်ူး- ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ ( ဘသားေခ်ာဘေလာ့မွ)

ဂ်ဴး-ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ (myanmarebooks.net မွ )

W.H.Auden (www.beckoning မွ)

Kevin Carter (Wikipedia မွ )

ဝါေခါင္မိုးဘေလာ့(မအိမ္သူ)

(အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္....)

23 comments:

...အလင္းစက္မ်ား said...

အံ့ေရာပဲ... ငါေတာ့ အဲ့ေလာက္ မခံစားတတ္လုိ ့ မေရးျဖစ္ဘူး။ ခုမွ အဲ့သည္၀တ္ထု ဖတ္ခ်င္လာတယ္။

ေျပာစရာတစ္ခုပဲ... ဟီး......၊ စာလံုးေပါင္းျပန္ျပန္စစ္ေပးပါ... ဟဲဟဲ....။ ဆရာလုပ္လုိက္ရမွေနသာ ထုိင္သာ ရွိသြားတယ္။ :))))

ညီလင္းသစ္ said...

ကိုညိမ္းႏိုင္, အဆံုးသတ္ကို ဖတ္လိုက္မွ လက္ဖက္ေကာင္း စားခ်င္ရင္ ပေလာင္ေတာင္တက္ ေႏွးရတယ္ ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ပိုၿပီး နားလည္သြားတယ္၊ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ယူခဲ့တဲ့ ဒီပို႔စ္က တကယ္ပဲ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ဒီဝတၳဳအေၾကာင္း ဟုိနားဒီနားက တစြန္းတစ ၾကားဖူးေပမယ့္ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္တဲ့အထိ ဘာအေၾကာင္း ေရးထားမွန္းကို မသိခဲ့ဖူးဗ်၊ အခု ကိုညိမ္းႏိုင္က လိုအပ္တဲ့ ပြိဳင့္ေလးေတြ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ကိုယ္ျမင္တာေလးေတြ ေျပာသြားေတာ့ ဇတ္လမ္း ေက်ာ႐ိုးကို သိရတဲ့အျပင္ စာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းလာတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ထပ္ၿပီး ေျပာပါဦးမယ္၊ Thumbs up....!!!

ေငြလမင္း said...

အေတြးေလးေတြေကာင္းပါတယ္
က်ေနာ္ဖတ္တာ မျပီးေသးဘူး အခု ကိုေမာင္ေလးေျပာတာ ဖတ္ရေတာ့ တစ္အုပ္လုံးဖတ္လိုက္ရသလိုဘဲ အဲဒီစာအုပ္က အဓိက ေျပာခ်င္တာ
"မတရားမွုကိုကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဘူးဟုလွ်စ္လ်ုရွူလိုက္ျပီးသည့္ေနာက္ ထိုမတရားမွုက မိမိထံသို့ပါေရာက္လာလိမ့္မယ္" ဆိုတာကို အဓိကေျပာခ်င္တယ္ ထင္ပါတယ္
ဒါေပမဲ့လဲ တခ်ိဳ႔ကိစ္စေတြက လ်စ္လ်ဴမရွုခ်င္ဘဲ ရွုလိုက္ရတာေတြ ရွိပါတယ္

ခြန္ said...

ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကတင္ ဒီ၀တၱဳဖတ္ျပီးသြားတာ...
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အစ္ကိုေရးထားသလုိ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ အစ္ကို ေရးထားတာလည္း ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။

မအိမ္သူ said...

“ၾကားသည့္လူတိုင္းလိုလိုက ရဲေမ၏အစာအိမ္ထဲတြင္ ထမင္းရွိမရွိပဲ စိတ္ဝင္စားၾကျပီး ရဲေမအသက္ေသမေသေတာ့ စိတ္မဝင္စားၾကပါ...တဲ့...။” တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ အရာေတြကို စေတးၿပီးမွ အေရးမပါတဲ့ အရာေလးတစ္ခုေလာက္ကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ သက္ေသထူခ်င္တတ္ၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို တခါတေလမွာ နားလည္လို႔မရတာ အမွန္ဘဲ။ အဲလို စိတ္ဓါတ္ေတြေၾကာင့္လဲ အမွန္တရားေတြ ေခ်ာင္ထိုးခံရၿပီး မတရားမႈေတြ တိုးပြားလာတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ပိုဆိုးတာက လူေတြဟာ မတရားတာကို ေတြ႔ေနျမင္ေနရက္နဲ႔ေတာင္မွဘဲ အဲဒါဟာ မတရားမႈပါလို႔ မျမင္တတ္ၾကေတာ့တာေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတယ္။
အရမ္းကိုေကာင္းတဲ့ ပိုစ့္ေလးပါရွင္။ ဖတ္ၿပီး အေတြးေတြအမ်ားႀကီး ရသြားတယ္။ ေက်းဇူးပါေနာ္။

ေန၀သန္ said...

အဲဒီ ပံုေလးကို ရွာျပီးတင္ေပးတာနဲ႕ အေတာ္လံုေလာက္သြားျပီ... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္.. း))...


ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

မိုးခါး said...

အရမ္းဖတ္လို႕ေကာင္းတာပဲ
ဖတ္လုိက္ ေတြးလုိက္ စဥ္းစားလုိက္
ဖတ္ေနတာ ျပီးေတာ့ မျပီးေသးဘူး
အားေပးေနပါတယ္ .. း))

Anonymous said...

I often visite and rare comment.This post is quite nice to read and pull threads of thinking.Tks for sharing your point of view and deep thought.
Gyidaw

SHWE ZIN U said...

ေမာင္ေလး ေရ

ဒီတခါ ေတာ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ၿပီး ေရးထားတာကိုး ေကာင္းတယ္ စဥ္းစားစရာေလး ေတြနဲ႕

မွ်စ္မိုးညိမ္း... said...

အကိုေရ ေရးထားတာေလးေကာင္းတယ္ဗ်ာ....

ခင္မင္စြာျဖင့္
မွ်စ္မိုးညိမ္း...

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကိုလတ္>>>ဓညင္းသီးက Eတစ္ျပန္၊ငါးဖယ္က ေျပာင္းျပန္
လွန္၊ဘိန္းစားျခင္းအတူတူ တစ္လံုးပိုမရွုစမ္းပါနဲ့၊နင္လည္း
မွားတာပဲ ဟြင္းးးး:)၊ျပန္မစစ္အားေတာ့လို့ပါဟ..၊ျပန္စစ္
လိုက္မယ္..။ဒါနဲ့ အဲ့စာအုပ္ကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ျကည့္..။

ကိုညီလင္းသစ္>>>အကို့ ကြန္မန့္ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ဘာသာ ျပန္ျပီးရွက္မိတယ္..၊တကယ္ဆို ေနာက္၂ရက္
ေလာက္အခ်ိန္ယူလိုက္ရင္ ဒီထက္ပိုျပီး(နဲနဲျဖစ္ျဖစ္)ဖတ္ရ
တာအဆင္ေျပမွာ....။ခုေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကို
လည္းေရးခ်င္လ်က္နဲ့ မေရးလိုက္ရ၊ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကို
လည္းမေရးလိုက္ရ...၊ေက်းဇူးတင္စကားလည္း ေသခ်ာ
မေျပာလိုက္ရ။အရမ္းရွည္သြားစိုးတာရယ္၊ျကာလာလို့စိတ္မရွည္ေတာ့တာရယ္နဲ့ ျပီး ျပီးေရာျဖစ္သြားသလားလို့၊
ကိုယ့္ပို့စ္ေလးျပန္ျကည့္မိတိုင္း လမေစ့ပဲ ေမြးလာတဲ့
ကေလး ေလးလိုျမင္ေနမိတာရယ္...:)))
အားေပးသြားတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ိုးးးးးးးး

ညိမ္းႏိုင္ said...

ကိုကိုေငြ>>>ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲ့လိုပဲ ျမင္
တယ္...၊အင္း...ဝတၳုမျပီးေသးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ပို့စ္ဖတ္လိုက္ရ
ေတာ့ စိတ္ညစ္သြားမွာေပါ့...၊ဇာတ္လမ္းအရသာေတာ့ပ်က္
ပါျပီဆိုျပီးေလ....:)))

ခြန္>>>လာအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခြန္ေရ....။

မအိမ္သူ>>>အမွန္ပဲ မအိမ္သူေရ....၊ကၽြန္ေတာ္တို့ကိုယ္
တိုင္ တစ္ခါတစ္ေလ အမွန္တရားကို လစ္လ်ုရွုသလိုျဖစ္
သြားတာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္မလားလို့ ဒီဝတၳုေလး
ဖတ္ျပီးမွ ဘာသာ ျပန္ေတြးမိတယ္..။ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ
ထက္ မူရင္းကကို ေကာင္းတာပါ...၊ကၽြန္ေတာ္က ဆင္
ျဖူေတာ္မွီျပီး ျကံစုပ္တာရယ္..:))

ေနဝႆန္>>>သူ့ရဲ့ တျခားဓာတ္ပံုေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေပးထားတဲ့လင့္မွာသြားျကည့္လို့ရတယ္ဗ်။
အရမ္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာဖို့ ေကာင္းတဲ့ပံုေတြ...၊

မိုးခါး>>>ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဂ်ူး ဝတၳုကိုေျပာ
တာမဟုတ္လား....:))) ဟုတ္တယ္...သိပ္ေကာင္းတာ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဂ်ီးေတာ္>>>ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဂ်ီးေတာ္ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး
ကြန္မန့္ေလးေတြကို သေဘာက်တယ္ခင္ဗ်..၊လာအားေပး
တာေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ...

အစ္မေရြစင္>>>ဟုတ္အစ္မ....၊ဖတ္တာကေသခ်ာဖတ္
ျဖစ္တယ္..၊ေရးတာကေတာ့ ဖတ္လိုက္၊ေမ့လိုက္၊ျပန္ဖတ္
လိုက္၊ဇာတ္ထဲေမ်ာသြားျပီး တစ္ေမ့တေမာဖတ္ေနလိုက္၊
ေရးမယ္လုပ္ေတာ့ ျပန္ေမ့သြားလိုက္၊ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ့ လံုး
ျခာလည္ေနလို့ ျကာသြားတာရယ္...:)))

မွ်စ္>>> နင္က မွ်စ္မိုးျငိမ္းဆိုေတာ့ “မ”ဝန္းရံနဲ့ ေတြ့ခ်င္လို့
ေပါ့ေလ...ဟြင္း...မသိခက္မယ္...:)))

လသာည said...

၀တၱဳကေတာ့ ၀တၱဳေပါ့ေလ..။ သူ႔ဘာသာ အႏွစ္ရွိျပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေလး ေတြးမိဖို႔ ဆိုတာ လူတိုင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ အခုထိ ဒီဘေလာ့မွာဖတ္ျပီးသမွ်ထဲ ဒီပိုစ္ကို အၾကိဳက္ဆံုး..။ ဖတ္လို႔လည္း ေကာင္း။ တစ္ခုခ်င္းစီ ေတြးသြားတဲ့ အေတြးေတြကို ပံုေဖာ္ေရးျပသြားတာေလး ပိုသေဘာက်တယ္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

အဲဒီစာအုပ္ ၾကိဳက္လို႔ ဝယ္ထားေသးတယ္။ တစ္ပုဒ္ဆို ဆိုသေလာက္ ဖတ္သူရင္ထဲ ထိျငိေစလို႔ ေစာင့္ဖတ္ေနရတာပါပဲ။ အားလံုးအတြက္ ေလာင္ကြ်မ္းေပးရတဲ့ ၾကယ္ေတြမ်ားလွပါၿပီ။

ShwunMi- said...

ဇာတ္ေကာင္စကားေတြနဲ႔ စာေရးသူ ေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ျပန္ေဆြးေနြးေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုညိမ္းႏိုင္။
ဒီစာေလးကို ပရင့္ထုတ္ျပီး ဝတ္ထုနဲ႕ တြဲသိမ္းထားသင့္တယ္ လို႕ေတာင္ ထင္မိတယ္။

(ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္နဲ႕ စာလံုးအဆင့္ ေရးမရလို႕ မ်က္စိေနာက္ေနမယ္ဆို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စိတ္မရွိပါနဲ႕ရွင္။)

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

အဲဒီ ဝတၳဳေလး အစ္မတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ပို႕ေပးလို႔ ဖတ္ျပီးသြားျပီ။
သူမ်ားနဲ႕ မတူတဲ႔ အေတြးေတြ ဇာတ္အိမ္ေတြေရးဖြဲ႕ႏိုင္စြမ္းရွိတာေၾကာင္႔လည္း တစ္အုပ္ဆိုတစ္အုပ္ လူၾကိဳက္မ်ားတာျဖစ္မယ္
ညိမ္းႏိုင္ရဲ႕ ဆြဲထုတ္ျပသြားတာေလးေတြကိုလည္း သေဘာက်တယ္ စာအုပ္ဖတ္ျပီး ကိုယ္မေတြးမိတာေလးေတြကိုပါ ျမင္ေတြ႔သြားတယ္ ေတာ္လိုက္တာ

အမွတ္တရ ေန႕စြဲမ်ား... said...

ဖတ္ႀကည့္လိုက္မယ္ ဘသားေခ်ာဆီမွာရွိတယ္ဟုတ္ မွ်စ္မိုးညိမ္း ဆိုတာ ဘယ္ေကာင္လဲ....ဟိုတခါ အေနာ္နိမက္ လုပ္ခိုင္းတဲ႕ေကာင္လား စာလံုးသတ္ပံု ကေတာ့ အင္း....မေျပာေတာ့ဘူး...

ညိမ္းႏိုင္ said...

အစ္မလသာည>>>ခုလိုအားေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္အစ္မေရ...၊

ကိုျမစ္>>>ဟုတ္တယ္ဗ်၊သူစာေတြက တစ္ပုဒ္ဆို..ဆိုသ
ေလာက္ပဲ...၊ေစာင့္ဖတ္ရက်ိုးနပ္တယ္။အားလံုးအတြက္
ေလာင္က်ြမ္းေပးသြားတဲ့၊ေပးေနဆဲ ျကယ္ပြင့္ေတြကေတာ့
မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ...၊သူတို့ရဲ့ ေလာင္က်ြမ္းေပး
ဆပ္မွုေတြ အလဟသမျဖစ္ပါေစနဲ့လို့ပဲ ......:(

မရြွန္းမီ>>>>ပရင့္ထုတ္ျပီး ဝတၳုနဲ့ တြဲသိမ္းသင့္တယ္
ဆိုလို့ေျမာက္သြားပီဗ်ိုး...:))) ပတ္ဆင့္စာလံုးေတြ
အတြက္ ေတာင္ပန္စရာမလိုပါဘူးခင္ဗ်၊ရပါတယ္ဗ်ာ။

ညိမ္းႏိုင္ said...

အစ္မေခ်ာ>>>ဒီေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူးအစ္မရာ..၊
ခုေနာက္ပိုင္းစာေတြဖတ္ရင္ အရင္လိုျပီး ျပီးေရာမဟုတ္ပဲ
ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ခံစားခ်င္သလိုခံစားျဖစ္သြားတာေတြပါ။

အမွတ္တရေန့စြဲမ်ား>>>ဟုတ္...၊ျဆာဘဆီမွာရွိေလရဲ့၊
ဖတ္ျကည့္ဗ်..ဂယ္ေကာင္တာ..။မွ်စ္လား....ဟုတ္တယ္..၊
ဒင္းခုတေလာ...အပ္နဲနဲလြတ္ေနတယ္ထင္တယ္..:)))

ၾကည္ၾကည္ said...

အင္ဂ်လီနာ ဂ်ိဳလီရဲ့ ကားတစ္ကားမွာ အဲံံ လို ၿမင္ကြင္းမ်ိဳး ကို ၿမင္ဘူးတယ္။

ဒါဟာလည္း မေနသင့္မေနအပ္တဲ့ ေနရာ

ငရဲတစ္ခုပဲေနာ္

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

မေန႔ကတည္းက ဖုန္းထဲကေန ဖတ္ၿပီး သေဘာက်ေနတာ ေမာင္ေလးေရ :)
အမလည္း အဲ့ဝတၳဳ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါမဲ့ စစခ်င္းအခန္းက အေလာင္းအစားကိုေတာ့ ယုတၲိတန္လြန္းတယ္ ထင္မိတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ေရးဟန္အတိုင္း သေဘာက်စရာအျပည့္ပါပဲ။ အစအဆံုးကို တပတ္ေလာက္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အရင္စာအုပ္ေတြေလာက္ မစဲြဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ ေမာင္ေလးထုတ္ျပသြားခဲ့တာေတြက ဆရာမ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြေနာ္၊ အေသအခ်ာ ဆဲြထုတ္ၿပီးေရးထားလို႔ တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္တုန္းက မရလိုက္ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ လူ႔အသိုက္အျမံဳႀကီးတခုလံုးရဲ႕ စံနစ္တက်မွားယြင္းေနတာကို ဒီတိုင္း လက္ခံမေနဘဲ တတ္ႏိူင္တဲ့အပိုင္းက ပါဝင္ၾကဖို႔ လိုရင္းလို႔ပဲ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။

Anonymous said...

ဒီပိုစ့္ေလးကို သိပ္ႏွစ္သက္သြားၿပီ၊
တျခားသူေတြက ဒီလို မေရးၾကဘူးေလ၊
အဲဒီ စာအုပ္ကို အခုထိ ဖတ္လို႕ မၿပီးေသးဘူး၊

အင္း၊ ျပည္မိုးျငိမ္းက ျမ၀န္းရံကို ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ သေဘာက်သြားတာမို႕ အေလာင္းအစား လုပ္လိုက္တာ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ဆို အဲဒီထက္အရင္ သူတို႕ တေခါက္ေလာက္ တေနရာမွာ ဆံုဖူးခဲ့ရင္ ပို သဘာ၀က်သြားမွာ၊
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလို အေလာင္းအစားနဲ႕ ဖြင့္လိုက္တာကိုက ၀တၳဳတခုလံုးရ႕ဲ ေသာ့ခ်က္ပဲေလလား။

ယူဆမိတာ ေျပာၾကည့္တာပါ၊