ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကေပးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ

ျပီးခဲ့တဲ့လက အေတာ္အလုပ္မ်ားတယ္...။တခ်ို့ေန့ေတြမွာ ေန့ေရာညပါလုပ္ရတယ္...။တနဂၤေႏြေန့ေတြလည္း
လုပ္ရတဲ့အခါလုပ္ရတယ္....။အလုပ္မ်ားတဲ့ျကားက ဝတၳု၂ပုဒ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္...။တစ္ပုဒ္က အသစ္၊တစ္ပုဒ္က
အေဟာင္း....။အသစ္က ဂ်ူး ရဲ့ ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ......။

ဘသားေခ်ာဆီကရပါတယ္....။စဖတ္ကာစက နဲနဲပ်င္းသလိုလို....။ေနာက္ေတာ့လည္း ဂ်ူးရဲ့ ေလ ထဲေမ်ာသြား
တာပါပဲ.....။ျပီး....ရလိုက္တာက အေတြးေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္....။ေနာက္...ခံစားခ်က္ေတြ.........။

ဇာတ္လမ္းအေနနဲ့ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုပါပဲ...(ကၽြန္ေတာ့္အထင္....)။ျမဝန္းရံ နဲ့ ျပည္မိုးျငိမ္း တို့ ပိုလန္ႏိုင္ငံ
ပို့ဇ္နန္(Poznan)ျမို့ေလးမွာ မေတာ္တဆဆံုေတြ့ခဲံျကျပီး အေလာင္းအစားတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္....။ေအာင္ေျမ
သာစံဆိုတဲ့ ျမို့နယ္ေလးမွာ ဆိုးယုတ္မွုျကီးတစ္ခုခုကို ရွာဖို့....။ဒီလိုနဲ့ ျမဝန္းရံ တစ္ေယာက္ ဆိုးယုတ္မွုရွာပံုေတာ္
ထြက္တယ္....။ေနာက္ဆံုးေတြ့သြားတယ္....။ဒါပါပဲ...။

အခန္း(၁) ေခတ္တိုင္း၊ေနရာတိုင္းမွာ ထိုေခတ္ထိုေနရာ၏ ကိုယ္ပိုင္မေကာင္းဆိုဝါး ကိုယ္စီရွိသည္။

စကတည္းကယဥ္သကို....ဆိုသလိုပါပဲ....။ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး ေရြမွုန္ဝင္း အား မတရားျပုက်င့္ျပီး
ရက္ရက္စက္စက္ ဓါးႏွင့္ထိုးသတ္ကာ ေရတြင္းထဲပစ္ခ်ခံလိုက္ျခင္း ႏွင့္ ဇာတ္ကိုအစျပုခဲ့သည္....။အခန္း(၁)တြင္
ဆရာမက ျမဝန္းရံအေနႏွင့္ ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ခဲ့သည္....။“မျကည့္ရက္လို့ မ်က္ႏွာလြဲျခင္းသည္မွန္ကန္ေသာ
လုပ္ရပ္ဟုတ္ပါရဲ့လား....”တဲ့။

ဟုတ္သည္....။ဘဝတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ မ်က္ႏွာလြဲခဲ့သည့္ အျဖစ္ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိခဲ့ျပီလဲ....။မ်က္ႏွာလြွဲခဲ့
ျခင္းအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္တာမွရွိေတာ့ဘူးလား....။ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့မိေပမယ့္ ကိုယ္
တိုင္လည္းအေျဖမရခဲ့ပါ....။ေအးေလ...မျကည့္ရက္တဲ့ေနာက္ မ်က္ႏွာလြွဲျခင္းအျပင္ တစ္ျခားဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္ပါ
ဦးမည္နည္း လို့ပဲ ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ေတြးမိပါရဲ့....။


အခန္း(၂) မေကာင္းဆိုးဝါးမွာ ထူးျခားတဲ့မ်က္ႏွာရွိသလား

ခိုေတာင္ရြာဘုန္းျကီးေက်ာင္းတြင္ ျမဝန္းရံႏွင့္ ကေလးေတြကို ပန္ခ်ီဆြဲေပးေနေသာ ျပည္မိုးျငိမ္းတို့ ျပန္ဆံုျက
သည္....။ရြာတစ္ရြာမွာ ကေလးတစ္ဦးက မာန္နတ္ပံုလိုခ်င္လို့ ဆြဲေပးခဲ့ရေျကာင္းေျပာျကေတာ့ ျမဝန္းရံက
စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္....။“ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက လူသတ္သမားရဲ့ပံုက မာန္နတ္တို့၊အာဠာဝကတို့လို
ျမင္ရံုနဲ့ေျကာက္စရာျကီးျဖစ္မေနဘူး၊သိသာမေနဘူးေျပာခ်င္တာ..”

ဒီေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းျပန္ေမးတာက “ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ မာန္နတ္ပံုဆြဲခိုင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုပံုဆြဲေပးရ
မလဲ....”တဲ့

အင္း....ဟုတ္ပါရဲ့ လူဆိုး၊လူယုတ္ဆိုတာ နဖူးမွာဂ်ိုပါသည္မွ မဟုတ္တာ....။ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ဘဝတြင္
သူ ဆိုးယုတ္ဖို့ ျကိုတင္ျကံစည္ထားျခင္းရွိေကာင္းမွရွိလိမ့္မည္...။ဒီေန့ လူေကာင္းစိတ္၊သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဝင္
ေနမယ္မယ့္ ေနာက္ေန့ စိတ္ဆိုး၊စိတ္ယုတ္တို့ဝင္ေကာင္းဝင္ေနမည္။ဘဝေပးအေျခအေန၊လတ္တေလာအေျခ
အေနေတြကလည္း သက္ေရာက္မွုရွိေပမည္။ကၽြန္ေတာ္တို့ေရာ...၊တတ္ႏိုင္သမွ်မေကာင္းမွုကို ေရွာင္က်ဥ္ေန
ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ၊အေျကာင္းတစ္ခုေျကာင့္ စိတ္ဆိုးစိတ္ယုတ္တို့ဝင္မလာႏိုင္ဘူးတဲ့လား....၊စိတ္ ဆိုတာ
ေျပာရခက္တဲ့အမ်ိုးမဟုတ္ပါလား....။မိမိစိတ္ကို သတိအိမ္ကေလးမွာ အျမဲထားဖို့ ဆံုးမ ေနရမွာသာမဟုတ္ပါ
လားခင္ဗ်ာ.....။

အခန္းႏွစ္တြင္ ျမဝန္းရံ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ပါးပါးေလးထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားသည္။
တစ္ျမို့တည္းမွ စက္မွုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအကိုျကီးတစ္ေယာက္၏ ေသသလား၊ရွင္သလား၊ေပ်ာက္ဆံုးေန
သည့္ သတင္း...။ဘာေျကာင့္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ဆရာမက ေရးမထားခဲ့။ဘာေျကာင့္ဆိုတာ ရုတ္တရက္ေတြးမရ။
ေနာက္မွစဥ္းစားမိသည္က ျမဝန္းရံသည္အသက္ အစိတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ သူခုႏွစ္တန္းႏွစ္သည္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္၊
ျပီးစက္မွုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ေနာက္ ျမဝန္းရံအေမက ေက်ာင္းစာကလြဲျပီး တျခားစိတ္မဝင္စားႏွင့္ဟုေျပာ
သည္ပဲ...၊

ဒါျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ျမန္မာျပည္၌ ဆိုးယုတ္လူမဆန္မွုတစ္ခုခုျဖစ္ပြားခဲ့သည္ေပါ့....။
တနည္းအားျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ခဲ့သည့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုသည္ လူတစ္စုတစ္ဖြဲ့၏ လူမဆန္မွု၊ဆိုးယုတ္မွု
တစ္ခုေပါ့.....။ဆရာမဂ်ူးစာေတြကိုသေဘာက်သည္မွာ ဤကဲ့သို့ မထိတထိေလး ဝိနည္းလြတ္ေရးတတ္လို့ပဲ
ျဖစ္သည္။(ကၽြန္ေတာ့္အထင္သက္သက္...:))

ျမဝန္းရံ ခိုေတာင္ရြာတြင္ေတြ့ခဲ့သည့္ မေဌးျကြယ္ရဲ့အျဖစ္ကလည္း တစ္မ်ိုးစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္....။
မေဌးျကြယ္ခ်စ္သူက ကိုေမာင္...၊အေသာက္အစားကင္းသူ၊လယ္ပိုင္ရွင္သားျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေျကာတင္းသူ၊
ဆယ္တန္းထိေနဖူးသည့္ လူရည္သန့္တစ္ဦး...။သူႏွင့္မေဌးျကြယ္ရေတာ့ သူ့ဘဝျပည္စံု၊စိတ္ခ်မ္းသာရျပီ ထင္ခဲ့
သည္တဲ့...။သို့ေပမယ့္ လက္ထပ္ျပီး ေျခာက္လပင္မျကာေသး မေဌးျကြယ္ကို ထိုးျကိတ္ႏွိပ္စက္ေတာ့သည္။
ဆံပင္ေလး လက္သံုးလံုးေလာက္ျဖတ္မိရံုျဖင့္ ကပ္ေျကးျဖင့္တစ္ေခါင္းလံုးကို ရစရာမရွိေအာင္ကိုက္ပစ္ခဲ့သည္
တဲ့။ကိုယ္ဝန္ရွိေနသည့္တိုင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္ျဖင့္ရိုက္၊အသံထြက္မည္စိုး၍ ပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို့၍ ရိုက္သည္တဲ့...။

ကၽြန္ေတာ္တို့ဝန္းက်င္တြင္ ဤကဲ့သို့ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိုးမျကာခဏေတြ့ရသည္ပင္။ရန္သူေတြမဟုတ္ပါပဲ
ႏွင့္၊ကိုယ့္ဇနီးမယားျဖစ္ေနပါလ်က္ႏွင့္ ဘာေျကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရသည္ကို မေတြးတတ္ခဲ့။တခ်ို့ေသာလူမ်ားတြင္
သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္၊ညွင္းပန္းလိုစိတ္ဘာေျကာင့္ရွိေနရပါလိမ့္....။သူတို့သည္ အျပင္အပက လူေတြႏွင့္ေတာ့
အင္မတန္မွေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္...။ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်ရင္ေရာ....၊(အင္း...ဒါကေတာ့ မုန့္ဆီေျကာ္
ျဖင့္ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ ႏွုတ္ခမ္းနာနဲ့တည့္မတည့္ေတြးသည့္အေတြးေပပဲ...:)))။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိကို ညွင္းပန္း
ႏွိပ္စက္မွာမခံခ်င္သလို၊သူတစ္ပါးကိုလည္း ကိုယ့္ေျကာင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ထိခိုက္မသြားေစလိုသည္က အမွန္။
ဒီလို ဘာသာေတြးမိေတာ့ မိမိစိတ္ကေလးကိုပဲ ျကံဖန္ေက်းဇူးတင္ရသည္။

ဆရာမက ေမးခြန္းတစ္ခုထုတ္ခဲ့ေသး၏။ ျကမ္းျကုပ္သူ၊ရက္စက္သူ၊ေဒါသျကီးတတ္သူ၊စိတ္မထိန္းႏိုင္သူ ဒီလို
လူေတြက ဆိုးယုတ္သူျဖစ္လာႏိုင္သလား....တဲ့။ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီး စဥ္းစားမိသည္က ေဒါသျကီးသူ၊စိတ္မထိန္း
ႏိုင္သူေတြက ရုတ္တရက္ တစ္ဆံုးတစ္စ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ျပီးလွ်င္ေတာ့ ေနာင္တရေနတတ္သည္။သနားစိတ္
ဝင္လာတတ္သည္။အဲ....တခ်ို့ေတြက်ေတာ့ ေသြးေအးေအးႏွင့္ အစီအစဥ္တစ္က် ရက္စက္တတ္ျပီး ထိုအတြက္
ဘယ္တုန္းကမွ ေနာင္တရစိတ္၊သနားစိတ္ဝင္လာခဲ့သည္မ်ိုးမဟုတ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေလာကမွ ဘေလာ့
တစ္ခုတြင္ ကမာၻဒီးယားမွ ပိုေပါ့အေျကာင္းဖတ္လိုက္ရသည္။ပိုေပါ့သည္ ေသသည့္တိုင္ သူလုပ္ရပ္ေတြအတြက္
ေနာင္တမရခဲ့၊မရသည့္အျပင္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္ကို လုပ္ခဲ့တာဟု သူယံုျကည္သည္တဲ့...။(မအိမ္သူ
ဘေလာ့မွာပါ )။ေဒါသျကီး၊စိတ္မထိန္းႏိုင္သူေတြက ဆိုးယုတ္ရက္စက္သူေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။သို့ေသာ္
တဒဂၤသာ...။

အခန္း(၃) ဆိုးယုတ္မွုတြင္ ပံုသ႑ာန္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္

ျမဝန္းရံ သရက္ေတာရြာတြင္ ရြာ၏အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမျကီးေဟာင္းတစ္ဦးႏွင့္ေတြ့ဆံုခဲ့ရသည္...။
ျမို့နယ္ပညာေရးမွုးရာထူးကိုလိုခ်င္သည့္ သပြတ္စုအထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ေနရာလို
ခ်င္သည့္ သူ၏လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမတို့၏ ေနာက္ေက်ာမွဓါးႏွင့္ထိုးျခင္းကိုခံခဲ့ရ၍ ဂုဏ္သိကၡာက်
ဆင္း၊အရွက္တကြဲျဖစ္ကာ စိတ္က်ေဝဒနာခံစားေနရသည့္ သစ္ပင္ေတြကိုခ်စ္သည့္၊ရြာသူရြာသားေတြကို အသိ
ပညာေပးခ်င္သည့္ဆရာမျကီး.....။

ကၽြန္ေတာ္တို့ဝန္းက်င္တြင္ ဤလိုအျဖစ္မ်ိုးေတြ ျကားဖူးလွျပီ၊ျကံုဖူးျကျပီ..။လူေတြသည္ဘာေျကာင့္မ်ားမျကိုးစား
ခ်င္ပဲ ကိုယ္ႏွင့္မထိုက္တန္သည့္ေနရာတစ္ခုကို ေအာက္လမ္းနည္းသံုးျပီး ရယူဖို့ ျကိုးစားျကပါသလဲ....။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ျကိုးစားခ်င္ျကိုးစားမည္...။မျကိုးစားခ်င္ရင္လည္း ေရာက္တဲ့ေနရာ ေအးေအးလူလူ
တစ္ေရးေလာက္သာအိပ္ခ်င္ပါသည္....။မီးပြတ္ခံု ကဲ့သို့ သူတစ္ပါးပူေလာင္ဖို့ရာ ကိုယ္တိုင္အပူမခံခ်င္ပါ...။
တစ္ခုသတိထားမိသည္က အမွန္တရားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚလြင္မလာခဲ့ျခင္းႏွင့္အတူ လူညီသျဖင့္ ဤ ေတြ
ကၽြဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားျကျခင္းပင္....။

ျပည္မိုးျငိမ္းက ဆရာမျကီးကို ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္...။ပန္းခင္းေလးအလယ္မွ စာသင္
ေက်ာင္း ပန္းခ်ီကားေလး......။ဆရာမျကီး၏ေကာင္းမွုေလးကို ျပန္လည္သတိရ စိတ္လည္လာေစဖို့ရာ ျကိုးစား
အားထုတ္မွုတစ္ခု....။ဆရာမျကီးက သူ့ပန္းခင္းေလးကိုသတိတရေမးေတာ့ အမ်ိုးသမီးတစ္ဦးက ပန္းေနေနသာ
သာ ျမက္ေတာင္မေပါက္ေတာ့ဘူး ဟုေျပာေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့သည္....။

“ဆရာမျကီးရွိတဲ့ေနရာမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေက်ာင္းေရာက္လာလိမ့္မယ္၊စာသင္ေက်ာင္းရွိတဲ့ေနရာမွာပန္းခင္း
ေလးေရာက္လာလိမ့္မယ္၊အေရးအျကီးဆံုးက ဆရာမျကီးမွာ စိတ္ဆႏၵ ရွိေနဖို့ပဲလိုပါတယ္....” တဲ့
မွန္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို့တြင္ စိတ္ဆႏၵရွိဖို့ပဲလိုပါသည္...။ျပင္းျပေသာစိတ္ဆႏၵ၏ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့
ပထမဆံုးေျခလွမ္းေလးကို စတင္လွမ္းဖို့လည္း လိုအပ္ပါသည္...။ပထမေျခလွမ္း၏ေနာင္တြင္မေတာ့ ေနာက္
ထပ္ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ......။

ကၽြန္ေတာ္တို့ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းတြင္ အျကိမ္ျကိမ္လဲျပိုက်ပါလိမ့္မည္၊ကၽြန္ေတာ္တို့ေနာက္ေက်ာတြင္ေရာ၊
ရင္ဘတ္တြင္ပါ ထိုးစိုက္ျခင္းခံထားရသည့္ ဓါးတို့၏ဒဏ္ရာျဖင့္ ေသြးတို့ျခင္းျခင္းနီေကာင္းနီေနပါလိမ့္မည္...။
ကၽြန္ေတာ္တို့အျကိမ္ျကိမ္ ျပန္လည္ကုန္းရုန္းထရပါလိမ့္မည္..။ကၽြန္ေတာ္တို့ဖီနစ္ငွက္လို စိတ္မ်ိုးရွိေနဖို့လိုပါ
လိမ့္မည္...။ကၽြန္ေတာ္တို့ျကိုးစားျကရပါမည္...။စိတ္ဓာတ္က်ေန၍မျဖစ္ပါ....။

အခန္း(၄) ကိုယ့္အနားတြင္ပင္ ဆိုးယုတ္မွုေတြကရွိေနျကသည္။ဒီကရီအနိမ့္အျမင့္သာကြာသည္

ျမဝန္းရံႏွင္ျပည္မိုးျငိမ္းတို့ သရက္ေတာရြာ ဘုန္းေတာ္ျကီးေက်ာင္းတြင္ ျပန္ဆံုျကျပန္သည္။ဤအခန္းတြင္
အေရးျကီးဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က ေသြးအလူးလူး
ႏွင့္ ဖရဲခင္းထဲတြင္ ဆရာေတာ့္အေမ ေတြ့ခဲ့၊ေမြးစားခဲ့ရေသာ ဦးေကာက္ရဆိုသည့္ စကားမေျပာတတ္ရွာသည့္
အဖိုးအိုတစ္ဦး....။ဦးေကာက္ရကို ဖရဲခင္းပံုပန္းခ်ီကားဆြဲေပးဖို့ရာ ျမဝန္းရံေျပာေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက ျငင္းဆန္ခဲ့
သည္...။ျပည္မိုးျငိမ္းက အတိတ္ကို ျပန္သတိရမိျပီး နာက်င္ေျကကြဲမွု ကိုမခံစားေစခ်င္၊ျမဝန္းရံက အမွန္တရား
အတြက္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကိုသာ ျပန္မေဖာ္ထုတ္ခဲ့လွ်င္ ဆိုးယုတ္မွုေတြက ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ကြယ္သြား
မွာမဟုတ္ဘူး...ဟုယူဆသည္...။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္...။၁၉၈၈ခုႏွစ္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ...၊ဘယ္သူမွ ျပန္လည္
ေဖာ္ထုတ္ဖို့မျကိုးစားျကေတာ့ဘူးတဲ့လား...။ဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေနာင္ေတာ္ေတြ သမိုင္းမွာေမွးမိွန္ေပ်ာက္
ကြယ္သြားျကမည္တဲ့လား....။ေမ့ေနေစခ်င္သူေတြ ဆႏၵအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို့ ေမ့ကုန္ျကေတာ့မည္လား...။

ျမဝန္းရံႏွင့္ ျပည္မိုးျငိမ္း အခ်ီအခ်ေျပာျကေတာ့ ျပည္မိုးျငိမ္းက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေျပာျပခဲ့သည္....။
၁၉၉၃ခုႏွစ္က ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦး ျကံုေတြ့ခဲ့ရသည့္ ဆူဒန္ႏိုင္ငံက အျဖစ္အပ်က္...၊
လူရုပ္မေပၚေအာင္ပိန္ခ်ုံးခ်ိနဲ့ေနသည့္ ေခါင္းျကီးကိုယ္ေသးကေလးတစ္ဦး ဖံုးေတာထဲမွာ မိမိကုိယ္ကို အႏိုင္ႏိုင္
သယ္၍ ေဆးခန္းသို့ တရြတ္ဆြဲေနသည့္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ လင္းတတစ္ေကာင္မွ ထိုကေလးကိုေစာင့္ျကည့္ေနသည့္
ပံု....။သတင္းေထာက္မွ ထိုပံုကို အမိအရရိုက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္....။လင္းတ ကိုေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ
ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ရွုိက္ျကီးတငင္ ငိုေျကြးခဲ့ရသည္တဲ့....။

သူ ထိုပံုႏွင့္ ပူလစ္ဇာဆု ရခဲ့သည္...။ဆုရျပီးေျခာက္လအျကာမွာ ထိုသူ မိမိကိုယ္ကို သက္ေသသြားခဲ့သည္တဲ့....။
သူေသဆံုးေတာ့ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္သာရွိေသးသည္..။သူေရးထားခဲ့သည့္စာကတိုတိုေလး...၊
“ ဘဝရဲ့ နာက်င္မွုေတြက ေပ်ာ္ရြင္မွုေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိဖံုးလြွမ္းသြားသလဲဆိုရင္ ေပ်ာ္ရြင္စရာရယ္လို့
မရွိေတာ့တဲ့ထိပါပဲ” တဲ့....။

Kevin Carter (September 13,1960-July 27,1994) ပူလစ္ဇာဆုရခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံု

ျပည္မိုးျငိမ္းမွ ဆက္ေျပာသည္က “ ဒါေနာင္တကေနျဖစ္လာတာ ညီမ၊လူ့က်င့္ဝတ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြဆီေရာက္
လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ထဲမွာကိုပဲ အမွန္အမွား ပဠိပကၡျဖစ္လာတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္က ညီမကို ေနာင္တမရေစခ်င္
ဘူး ” တဲ့.....။

ဘုရားေဟာထဲတြင္ ျဖစ္ျပီးေသာအကုသိုလ္ကိုလည္းေမ့ပစ္ရာ၏ ဟုပါရွိသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရမိသည္...။ျပုသူအသစ္
ျဖစ္သူအေဟာင္းဆိုေသာစကား လည္းရွိေသးသည္။ေနာင္တတစ္ဖန္ပူေဆြးရျခင္းဟူသည္ ဘယ္တုန္းကမွ
ေကာင္းသည္မဟုတ္...။သို့ေပမယ့္....သမိုင္းဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေကာင္းသည္လည္းမဟုတ္...။အမွန္အမွားေတြ
ပဠိပကၡျဖစ္သည့္တိုင္၊ကိုယ္၊စိတ္ နာက်င္ခံစားရသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ အမွန္တရားကို သိထားသင့္သည္မ
ဟုတ္ပါလား....၊တစ္ဖက္ကလည္း အမွန္တရားအတြက္ လူ့က်င့္ဝတ္၊စည္းကမ္းေတြကို ဘယ္၍ဘယ္မွ်ထိ လစ္
လ်ူရွု့သင့္ပါသလဲ....။တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အမွန္တရားေတြက ခါးသီးလွသည္ ဟုကၽြန္ေတာ္ခံစားရပါသည္။


အခန္း(၅) လူတိုင္းသည္လူေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိျပီး လူဆိုးျဖစ္ႏိုင္ေခ်လည္းရွိသည္

အခန္းငါးတြင္ ျမဝန္းရံ တစ္ေယာက္ ေအာင္ေျမသာစံ ျမို့နယ္ေလးထဲမွ ေခါက္ဆြဲေျကာ္ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ အပ်ို
ျကီးညီအစ္မထံတြင္ တည္းခိုေနျပီျဖစ္သည္။ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သူမွ ျမဝန္းရံကို သူ့ဆိုင္ စားပြဲထိုးေလးေမာင္ေပသီး
အေျကာင္းေျပာျပခဲ့သည္။ေမာင္ေပးသီး ေျခေထာက္တြင္အနာျဖစ္ေတာ့ ဆရာဝန္ထံသြားျပသည္။ေသြးစစ္
ျကည့္ေတာ့ ဆီခ်ိုရွိေနသည္။ဆရာဝန္မွ ေတးရံုသို့ေစလြွတ္ခဲ့သည္။သို့ေပမယ့္ေမာင္ေပသီးက တစ္ျခားဆရာဝန္
ထံသြားျပေတာ့ ေလးေသာင္းေပးလွ်င္ခြဲေပးမည္တဲ့...။သို့ႏွင့္ ေလးေသာင္းေပးျပီးခြဲေတာ့ ထြက္လာလိုက္သည့္
ေသြးေတြကျမင္မေကာင္း....၊ေနာက္ေန့တြင္ ကိုယ္ေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူပါေတာ့သည္။အနာလည္းပုတ္လိုက္
လာျပီ။ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေတာ့....။ေသြးအဆိပ္တက္သည့္ေဝဒနာႏွင့္ ဆံုးရွာရသည္...။

ပညာေတြတစ္ေလွျကီးတတ္သည့္၊မိမိတတ္သည့္ပညာႏွင့္ပင္ ရိုးရိုးသားသား၊ေအးေအးေဆးေဆး၊ဂုဏ္ရွိရွိ
ေငြရွာလို့ရပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေျကာင့္မ်ားလူေတြေလာဘတက္ရပါသနည္း...။လူေကာင္းသူေကာင္းဘဝ ကိုရေန
ပါလွ်က္ႏွင့္ တစ္ခ်ို့သည္ လူဆိုး၊လူယုတ္ဘဝကို ေငြကေလးနဲနဲႏွင့္လဲခ်င္တတ္ျကသည္။ထို့ျပင္လူတစ္ေယာက္
လူဆိုး၊လူယုတ္ျဖစ္ျခင္း၊မျဖစ္ျခင္းသည္ ပညာတတ္ျခင္း၊မတတ္ျခင္းႏွင့္ သိပ္ျပီးဆိုင္လွဟန္မတူ...။ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို့ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေတြ့ရသေလာက္ကေတာ့ ပညာတတ္သူေတြတြင္ ဆိုးယုတ္မွုေတြ နည္းပါးလွ
ပါသည္။အင္း....ပညာညဏ္ရွိလို့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေနသလားေတာ့မေျပာတတ္ပါေပ...။

ျမဝန္းရံတစ္ေယာက္ တရားသူျကီးေဟာင္းဦးသန္းေမာင္ႏွင့္သြားေရာက္ေတြဆံုခဲ့စဥ္က သူတို့ေျပာခဲ့သည့္စကား
ေတြကလည္း စဥ္းစားေတြးေတာစရာေကာင္းပါသည္...။ “ သံသယဆိုတာ ဆိုးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး....၊တကယ္
ဆိုရင္ ေသခ်ာမွုဆိုတဲ့ စကားလံုးကသာေျကာက္ဖို့ေကာင္းတာ....၊ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့ အတၱေတြေျကာင့္ စစ္ပြဲေတြ၊
ဆိုးယုတ္မွုေတြ၊မိစာၦလုပ္ရပ္ေတြျဖစ္ပြားခဲ့တာ....”တဲ့...။

ဟုတ္သည္...။ဟစ္တလာလည္းေသခ်ာခဲ့သည္။ပိုေပါ့လည္းေသခ်ာခဲ့သည္။ကြန္ျမူနစ္ေတြလည္းေသခ်ာခဲ့သည္။
ဆက္ဒမ္တို့၊ဘင္လာဒင္တို့လည္းေသခ်ာခဲ့သည္ေပါ့။သူတို့အတၱႏွင့္သူတို့ မွန္ကန္ေျကာင္းေသခ်ာေနခဲ့ျကသည္
သို့ႏွင့္ပင္ ကမာၻျကီးမွာဆိုးယုတ္မွုျကီးေတြ ျဖစ္ပြားလာရေတာ့သည္။စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္..။

လူေတြသည္ သူတို့ကိုယ္သူတို့ ျကီးျမတ္သည္ဟု အထင္ေရာက္လာျကသည္ႏွင့္ သူတို့ေတြးေခၚ၊ယူဆ၊လုပ္ကိုင္
သမွ်ေတြက အမွန္ေတြဟု သူတို့ကိုယ္ သူတို့အထင္ေရာက္လာျကေတာ့သည္။သူတို့သာလွ်င္အမွန္ေတြဟု ေသ
ခ်ာလာျကေတာ့သည္။ဘယ္သူေျပာေျပာနားဝင္ဟန္မတူေတာ့....။သို့ႏွင့္ပင္ အမွားကိုမျမင္ႏိုင္ေတာ့...။သူတို့၏
ေသခ်ာလွပါသည္ဆိုေသာ အမွန္တရားေအာက္မွာ သာမန္လူေတြက ေျမဇာပင္ျဖစ္ရေတာ့သည္...။

ျမဝန္းရံက ဦးသန္းေမာင္ကို လင့္ေမာ္ရိုး(Lance Norrow)၏ အီးဗီး(Evil)စာအုပ္ထဲမွ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု
ကကိုေျပာျပခဲ့သည္။ကြန္ျမူနစ္ပါတီ တစ္ခုတြင္ သံသယမွုျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘံုအဖြဲ့ပိုင္အစားအစာထဲမွ ဆန္တစ္ခ်ို့
ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေသာအခါ ျကီးျကပ္သူမွ စတိုးကိုေစာင့္ေရွာက္ရသူရဲေမကို ထမင္းေတြခိုးစားသည္ဟု ေဒါသတစ္
ျကီးစြပ္စဲြခဲ့သည္။ရဲေမကျငင္းသည္။မ်က္ျမင္သက္ေသမရွိ။ေနာက္ဆံုးေဒါသျကီးေသာျကီးျကပ္သူက ရဲေမ၏
အစာအိမ္ကိုဓားႏွင့္ထိုးခြဲျပီး စစ္ေဆးခဲ့သည္တဲ့...။

ကၽြန္ေတာ္တို့အမွားအမွန္ကို၊သံသယကို ေသခ်ာေအာင္စစ္သင့္ပါသည္။သို့ေပမယ့္ ေဆးအတြက္နဲ့ေတာ့မေလး
သင့္၊တန္ဖိုးထက္ လက္ခမျကီးသင့္၊မေသခ်ာလည္း ဘာမွမျဖစ္သည့္ကိစၥတစ္ခုတြင္ ဘာေျကာင့္ ေျကးျကီးခ်င္
ျကပါသလဲ....။ဒါေပမယ့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျကားသည့္လူတိုင္းလိုလိုက ရဲေမ၏အစာအိမ္ထဲတြင္ ထမင္းရွိမရွိပဲ
စိတ္ဝင္စားျကျပီး ရဲေမအသက္ေသမေသ ေတာ့ စိတ္မဝင္စားျကပါ.....တဲ့....။တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို့
အေသးအဖြဲမေသခ်ာမွုေလးေတြကို လ်စ္လ်ုရွုလိုက္သည္က ေသခ်ာေရရာသြားသည္ထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါ
လိမ့္မည္....။


အခန္း(၆) အမွန္တရားေနာက္ကိုလိုက္မယ့္သူေတြအမ်ားျကီးမရွိဘူး အဲ့ဒါနာက်င္စရာေကာင္းတယ္...။

အခန္းေျခာက္က ဇာတ္၏အထြတ္အထိပ္ ႏွင့္အဆင္းပိုင္းပါ....။ေနာက္ထပ္ပါဝင္လာေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦး
ျဖစ္သည့္ မသီရိ၏ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ သိပ္ျပီးထူးျခားလွသည္မဟုတ္....။ေတာ္သည့္၊ထက္ျမက္သည့္၊ရုပ္
ရည္ေခ်ာေမာသည့္ တကၠသိုလ္ကထိကဆရာမေလး မသီရိကို တစ္ျခားခပ္ညံညံဆရာမႏွစ္ဦးမွ မနာလိုစိတ္ျဖင့္
ဌာနမွူးႏွင့္ အထင္အျမင္လြဲမွားေစေအာင္ လုပ္ျကံဖန္တီးခဲ့သည္။ဌာနမွုးကလည္း ထိုႏွစ္ဦးကိုယံုျကည္လာသည္။
အျခားဝန္ထမ္းေတြကလည္း ထိုႏွစ္ေယာက္ဘက္သာပါျကသည္...။သို့ႏွင့္ မသီရိ လြင့္စင္သြားရေတာ့သည္။

“ နာက်င္စရာေကာင္းတာတစ္ခုက တို့ထင္ထားသလို အမွန္တရားေနာက္ကိုလိုက္မယ့္သူအမ်ားျကီး
မရွိဘူး...အဲ့ဒါနာက်င္စရာေကာင္းတယ္ သူတို့မသိတာလည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ တို့မွန္တယ္ဆိုတာသိထားတဲ့သူ
ေတြကုိယ္တိုင္က အခြင့္အေရး၊ေနရာနဲ့ အာဏာကိုမစြန္လြတ္ႏုိင္လို့ သူတို့အုပ္စုေနာက္ကို ပါသြားျကတာ....”

မသီရိ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြပါ...။ဟုတ္ပါတယ္...။အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ေပးမယ့္သူသိပ္မရွိတဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္တို့ နာက်င္ရပါတယ္...။လူေတြ အမွန္တရားကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာဘာပါလဲ....၊မိမိ မတရားလုပ္ခံလာရ
တဲ့အခါမွ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျကတာပါ....၊တျခားသူေတြ မတရားခံျကရတာကိုသိျကတဲ့အခါမယ္ ေအာ္...ျဖစ္မွ
ျဖစ္ရေလ....ေလာက္၊စုတ္ကေလး သတ္ရံုေလာက္ပါပဲ....။ဓါးခုတ္ရာလက္ဝင္မလွ်ိုနဲ့ ဆိုတဲ့စကားပံုေတာင္ရွိ
လိုက္ပါေသးတယ္...။တစ္ေနရာကမတရားမွုကို ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဘူးဟုလွစ္လ်ုရွူလိုက္ျပီးသည့္ေနာက္ ထိုမတရား
မွုက မိမိထံသို့ပါေရာက္လာလိမ့္မယ္လို့ မွတ္ထင္မထားျကပါဘူး....။

အမ်ားစုျကီးက အမွန္တရား ဘက္ထက္ ေငြ၊အာဏာ၊ရာထူး ဘက္ ကိုပဲပါသြားျကပါတယ္...။အဲ့ဒါေတြ တစ္ခုမွမ
ရေပမယ့္ ပုဂၢုိလ္ခင္လို့ အမွန္တရားကိုမ်က္ကြယ္ျပုသြားျကတာေတြလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္ပါပဲ...။တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အသက္၊စည္းစိမ္၊အိုးအိမ္ေတြ ထိခိုက္မွာကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ့ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပု
ျကရတာေတြလည္းရွိပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ေတြ အမွန္တရားဘက္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး
ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေလး ရပ္တည္ျပဖို့ေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး...။ဘာျဖစ္လို့လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္မတရား
မွုနဲ့ေတြ့ျကံုလာရတဲ့အခါမွာ အမွန္တရားဘက္မွာ (နဲနဲေလးျဖစ္ျဖစ္)ရပ္တည္ေပးမယ့္သူေတြမ်ားမ်ားစားစား
မရွိတဲ့အခါ နာက်င္စရာေကာင္းလို့ပါ....။

ေနာက္ဆံုးတြင္မေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေျခာက္ဆယ္က ဦးျကီးေကာက္ရ၏ဇာတိရြာေလး ရြာလံုးက်ြတ္မီးရွုိ့ခံရ
သည့္၊မီးလြတ္ရာေျပးသည့္ရြာသားမ်ားကို အစုအျပံုလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ျပစ္မွုျကီးလည္း ရြာသားတို့၏
သခ်ိုၤင္းအားဖံုးကြယ္ထားသည့္ သစ္ေတာအုပ္ျကီး မီးေလာင္သြားျခင္းႏွင့္အတူ ေပၚေပါက္သြားပါသည္။

တစ္ခုေျပာစရာရွိသည္က ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ျမဝန္းရံကိုယ္တိုင္က “တစ္ခ်ို့အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေမ့ပစ္ဖို့လို
တယ္....၊ဥပါဒါန္အစြဲေတြပါ....၊တစ္ခ်ို့အရာေတြက သူ့အတိုင္းပဲထားလိုက္ဖို့လိုတယ္ ” ဟုေျပာခဲ့သည္...။
မွန္ပါသည္။တစ္ခ်ို့အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေမ့ပစ္လိုက္ျခင္းကသူ့အတိုင္းထားလိုက္ျခင္းက ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါသည္
သို့ေသာ္....အမွန္တရားကို အားလံုးသိေအာင္ေဖာ္ထုတ္ျပီးမွသာ ေမ့ပစ္လိုက္ရပါမည္...။ထိုသို့မဟုတ္ပါက
အမွန္တရားဆိုတာ အဘယ္မွာရွိပါေတာ့မည္နည္း....။

ေဆးရံုေပၚတြင္ ျပည္မိုးျငိမ္းက ျမဝန္းရံကို ဖတ္ျပသည့္ကဗ်ာကေလးကလည္း ဆရာမဂ်ူးမွ တစ္စံုတစ္ရာကို
ေျပာေနသလိုလိုပင္......။

ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ

သူတို့ေစာင့္ေရွာက္ေသာ္ျငား

ကိုယ္ငရဲေရာက္ႏိုင္သား

ျကယ္ေတြကို ေမာ့္ျကည့္ကာပင္

ကိုယ္တစ္ေရးေရးသိျမင္

ေျမေပၚမွာျဖင့္

အနည္းဆံုးေတာ့လစ္လ်ုရွု့သင့္

လူသို့မဟုတ္ တိရိစာၦန္ကို

ကိုယ္တို့ေျကာက္ရမည္ထင့္

ျကယ္ဆိုတာက ကိုယ္တို့အတြက္ေလာင္က်ြမ္းေနရ

ကိုယ္တို့က ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုပါရင္

ဒါမ်ိုးကေကာင္းရဲ့လား

ခ်စ္ျခင္းမတူႏိုင္ေသာ္မွျဖင့္

ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ

အျပစ္မတင္တတ္တဲ့ျကယ္ေတြကို

ခ်ီးက်ူးေငးေမာသူကိုယ္ဟာ

ျကယ္တစ္စင္းကို တစ္ေန့လံုးလြမ္းေနတယ္လို့

မေျပာသာပါဘူး

ျကယ္ေတြအားလံုးေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္

ဒါမွမဟုတ္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရင္

ကိုယ္က ဗလာေကာင္းကင္ကို ေမာ့ျကည့္ရင္း

ပိန္းပိတ္တဲ့ အေမွာင္ရဲ့ ခမ္းနားမွုကို

ခံစားယူရေတာ့မယ္

အခ်ိန္ေတာ့ယူရမွာေပါ့


The More Loving One

Looking up at the stars, I know quite well

That, for all they care, I can go to hell,

But on earth indifference is the least

We have to dread from man or beast.

How should we like it were stars to burn

With a passion for us we could not return?

If equal affection cannot be,

Let the more loving one be me.

Admirer as I think I am

Of stars that do not give a damn,

I cannot, now I see them, say

I missed one terribly all day.

Were all stars to disappear or die,

I should learn to look at an empty sky

And feel its total darkness sublime,

Though this might take me a little time.

Wystan Hugh Auden(1907-1973)

ျကယ္ပြင့္ေတြလို သူရဲေကာင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ ေလာင္က်ြမ္းေပးေနျကရတာပါ...၊

ယခင္ကလည္းေလာင္က်ြမ္းေပးခဲ့၊ယခုလည္းေလာင္က်ြမ္းေနဆဲ၊ေနာင္ကိုလည္း ေလာင္က်ြမ္းေပးသြားျကမွာပါ...။

ကၽြန္ေတာ္တို့က သူတို့ကို ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္၊သူတို့ဘက္က ရပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒါမ်ိုးကေကာင္း

ပါရဲ့လား....။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္မတင္တတ္တဲ့ ျကယ္ေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ ဆက္လက္

ေလာင္က်ြမ္းျမဲသာ....။သူတို့ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းမတူႏိုင္ေစကာမူ ပိုခ်စ္ရတဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ.....လို့........။

( ရီဗ်ူးရယ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး....၊ဆရာမဂ်ူးဝတၳုကို ရီဗ်ူးေရးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္လည္းကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး၊

သို့ေပမယ့္ ဖတ္ရင္းနဲ့ ခံစားလာရေလးေတြကို ခ်ေရးလိုက္ျခင္းပါ...။ဒီထက္ပိုျပီးေကာင္းေအာင္ေရးခ်င္ပါေသး

တယ္၊သို့ေပမယ့္ ေရးလာတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ လက္စမသတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနလို့ ဒီေလာက္နဲ့ပဲ ျဖတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီပို့စ္မွာပါတဲ့ ဝတၳုအေပၚ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ၊ယူဆခ်က္ေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္သက္သက္သာျဖစ္

ပါတယ္...။အမွားအယြင္းတစ္စံုတစ္ရာရွိခဲ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွားယြင္းမွုသာျဖစ္ပါတယ္။)

စာကိုး

ဂ်ူး- ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ ( ဘသားေခ်ာဘေလာ့မွ)

ဂ်ဴး-ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ျဖစ္ပါရေစ (myanmarebooks.net မွ )

W.H.Auden (www.beckoning မွ)

Kevin Carter (Wikipedia မွ )

ဝါေခါင္မိုးဘေလာ့(မအိမ္သူ)

(အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္....)