ကၽြႏ္ုပ္သည္ " တရားအားထုတ္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာဘဲႀကီး" ျဖစ္ေလသည္။အႏွီးဘဲႀကီးသည္
ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္တြင္အခန္းထဲ၌ေအးေအးေနကာတရားဓမၼျဖင့္ေပ်ာ္ေမြ႕မည္ဟူ႕စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း
ေန႕လည္ခင္းေရာက္ရွိေသာအခါသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးမွအေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခသုိ႕သြားမည္လိုက္ခဲ့ပါဟု ေခၚငင္
ေသာ္...ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားေလေတာ့သည္...။
ပန္နစူလာေတြလူစုၾကသည္။ကၽြႏ္ုပ္အပါအဝင္ ေလးေယာက္ထဲသာျဖစ္သည္။တစ္ေယာက္မွာ ရင္းႏွီးေသာ
သယ္ရင္းျဖစ္၏။က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာမူတစ္ႏွစ္လံုးေနမွ၃ခါထက္ပိုမဆုံျဖစ္ေသာသိပ္မရင္းႏွီးေသာသူမ်ားျဖစ္
၏။ခ်ီးဗက္ဟူေသာ အင္မတန္ေခၚရဆိုးလွသည့္ ဝီစကီလံုးဝယ္ၾက၏။ၾကက္ေၾကာ္၊ဝက္ကင္၊အာလူး၊အေအး၊
အစရွိသည္မ်ားလည္းဝယ္ၾကကုန္၏။သို႕ေနာက္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသို႕ ခ်ီတတ္ၾကကုန္ေသာဟူလို....။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းေရာက္ေသာ္ ေသာက္ၾကစားၾကသည္။ကၽြႏ္ုပ္ကား မေသာက္ခ်င္....၊မွန္သည္...၊အရက္
မေသာက္တာၾကာ ၾကာလွၿပီျဖစ္၍ မေသာက္ခ်င္ေတာ့...၊ထို႕ေၾကာင့္ ၂ခြက္ခန္႕ေသာက္ၿပီးေသာ မူးၿပီဟု
အေၾကာင္းျပကာ အျမည္းမ်ားခ်ည္းထိုင္စားေနလိုက္ေတာ့သည္..။
ကၽြႏ္ုပ္နွစ္ခြက္ႏွင့္မူးသည္ဆိုေသာ္တစ္ဦးေသာသယ္ရင္းကဒါေလာက္နဲ႕မူးရသလား....ဟုရယ္သြမ္းေသြး၏။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ျပင္ပဗဟိႏၵိအသြင္အျပင္၌မူရႈံကာမဲ့ကာျဖင့္ ေသာက္ႏိုင္ပါဘူးကြာဟုဆိုေနေသာ္လည္း၊အတြင္း
အဇၨတၱထဲကမူ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ကဲ့သို႕သြားၿဖီးကာ ရယ္ေမာေနမိသည္။ကၽြႏ္ုပ္ႏုစဥ္အခါက ျမန္မာျပည္မွ
အတိုင္းအဆမရွိထုတ္လုပ္ေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ဝီစကီတစ္လံုးလံုးကို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း ကုန္ေအာင္
ေသာက္ၿပီးသည့္တိုင္ အိမ္သို႕ေျခလွမ္းမပ်က္ျပန္ကာ အေမႏွင့္ပင္စကားေကာင္းစြာေျပာႏိုင္သည္ကို သူရို႕
မသိရွာေပတကား....။
ထိုေနာက္ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဝိုင္းမွေဘးထြက္ထုိင္ကာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေငးကာေမာကာၾကည့္
ေနမိသည္....။ေကာင္းကင္တြင္တိမ္သည္ထူထပ္ေန၏။ကၽြႏု္ပ္ဘူေနေသာဘဲႀကီး၏ရင္ထဲတြင္လည္းအေတြး
တို႕ထူထပ္ေနသည္။သယ္ရင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေတြးမိသည္။ငါးမွ်ားေနေသာ
မေလးဦးေလးႀကီးႏွင့္စလုံးအဖိုးႀကီးကိုၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလုပ္ေနတာလဲဟုေတြးမိသည္။အေဝးပင္လယ္မွ
သေဘၤာႀကီးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ထိုသေဘၤာႀကီးမ်ား ဘာအတြက္လည္းဟုေတြးမိသည္။သမီးရည္းစားစံုတြဲကို
ၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာလဲ၊ဘယ္လဲဟုေတြးသည္။ေသာင္ျပင္ေပၚေဆာ့ကစားေနေသာကေလးငယ္ေလးမ်ားကို
ၾကည့္ရင္း သူရို႕ဘာမွမသိရွာေသးပါလားဟုေတြးသည္။
ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ငါဘာလုပ္ေနမိပါလိမ့္ဟုေတြးမိသည္။ကၽြႏု္ပ္ထိုင္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္
ေပၚမွေငးေမွ်ာ္ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာပုပုရြရြေသာလူမ်ားတို႕သည္ စိတ္လက္ၾကည္ႏူးစြာ၊
ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ အပန္းေျဖေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။အကယ္၍ထိုသူမ်ားထဲမွတစ္ဦးဦးသည္ နက္ျဖန္
တြင္ေသဆံုးသြားႏိုင္သည္ကို ႀကိဳတင္သိရွိထားပါက ယခုခ်ိန္တြင္ ခုလိုေပ်ာ္ႏိုင္ပါမည္လား....။မေသဟူ၍
မည္သူေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း....။ေဆာ့ကစားေနေသာကေလးငယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေမြးဖြားျခင္းသည္ ေသဆံုး
ျခင္း၌သာအဆံုးသတ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊စုံတြဲမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေတြ႕ဆံုေပါင္းသင္းျခင္းကား ေဝးကြာ၊
ေကြ႕ကြင္းရျခင္းသာလွ်င္
အဆံုးရွိသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးေနသူမ်ားကိုၾကည့္ရင္း
ခ်မ္းသာ၊က်မ္းမာျခင္းမ်ားသည္လည္း အိုမင္း၊ဆံုးရံႈးရျခင္း၌သာအဆံုးရွိသည္
ဟူ၍လည္းေကာင္း အေတြး
တို႕ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနမိေလသည္။
မွန္သည္။ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ဘဝဟူေသာပင္လယ္ျပင္ႀကီးထက္မွ ေမ်ာခ်င္သလိုေမ်ာေနေသာ ရမက္ဆိုသည့္
ဆင္ေသေကာင္ႀကီး၏ အရသာရွိလွသည္ဟူထင္မွတ္ရသည့္ ပုတ္ပြေနသည့္အူစံုအသဲစံုတို႕ကိုထိုးကာ၊
ဆိတ္ကာ၊လုကာ၊ယက္ကာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးေနေသာ က်ီးမ်ားသာတကား....။သို႕ႏွင့္ပင္ " ကမ္း " သည္
ေဝးသည္ထက္ေဝးေခ်ၿပီ..၊လွမ္း၍ပင္မျမင္ႏိုင္ေတာ့..။ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ေသာ ဘဝပင္လယ္ျပင္ႀကီးတြင္
စံုးစံုးျမဳပ္သည္ထက္ျမဳပ္ရေပေတာ့မည္တကား...။သို႕ေသာ္ကၽြႏ္ုပ္မွာ ယခုခ်ိန္တြင္လည္း ဆင္ေသသားကို
စားလို႔ေကာင္းတုန္းပင္....။ဆင္ေသမွ မစားလွ်င္လည္း တျခားစားစရာလည္းမရွိဘူး မဟုတ္ပါလား....။
ညကိုးနာရီခန္႕ရွိေသာ္ ျပန္ရန္ျပင္ၾက၏။တက္ဆီငွားၾက၏။ပထမေသာ္ နီးရာ MRT သို႔သြားကာ လမ္းခြဲၾက
ဖို႔ျဖစ္သည္။ကားေပၚေရာက္ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္လည္းစိတ္ေျပာင္းကာေအာခ်က္သို႕ခ်ီတတ္ၾကမည္ဟု႕အဆိုတင္
သြင္းေသာ္ ျငင္းသူမရွိၾကေပ။သို႕ႏွင့္ ေအာခ်က္သို႕ေရာက္သြားၾက၏။ပိတ္ထားေသာေအာခ်က္လမ္းမႀကီး
ေပၚတြင္ အားလ်ားေမွာက္၍တစ္မ်ဳိး၊ပက္လက္လွန္၍တစ္ဖံု၊အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုပို႔စ္ေပး၍ ဒါ့ပံုရိုက္ၾကေသာဟူလို။
ထိုမွတဖန္ျပန္ၾကမည္ျပင္ေသာ္...တစ္ဦးေသာသယ္ရင္းမွ ေရာက္လက္စႏွင့္ ကလပ္သြားမည္ဆိုျပန္၏။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဒီကကလပ္ေတြနာမသိဟုဆိုေသာ္ သူက ညံထွာ ဘာမွပူနဲ႕သူသိတယ္ ဟုဆို၏။ကၽြႏ္ုပ္လည္း
ဘာမွျပန္မေျပာေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွမူ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဝံပုေလြသြားၿဖီးသလို ၿပံဳးမိ၏။ကၽြႏ္ုပ္သည္
ရွင္က်ားပူေရာက္ၿပီး ေလးဆက္ငါးရက္အတြင္း၊ထိုစဥ္က ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ Eunos ႏွင့္ တစ္ေခၚသာေဝး
ေသာ ဂ်ဳိးခ်က္ဟူေသာဗီယက္နမ္ရပ္ကြက္၌လည္းေကာင္း၊ထိုဗီယက္နမ္ရပ္ကြက္မွတစ္ျပခန္႔ေဝးေသာ
ေဂလန္း၌လည္းေကာင္း၊တန္ဂၽြန္ဘာဂါ ဟူေသာအရပ္၌လည္းေကာင္း၊ေအာ္ခ်က္တစ္ဝိုက္ရွိပလာဇာစင္
ကာပူရအစရွိေသာေနရာမ်ား၌လည္းေကာင္း အသီးသီးအသကတည္ရွိကုန္ေသာ ကလပ္မ်ား၊ဘားမ်ား၊
ကာလာအိုေကမ်ား၊ဘီယာပက္မ်ားတြင္ ညေပါင္းမ်ားစြာေျခရႈပ္ခဲ့ဖူးသည္ကို သူရို႕မသိရွာၾကပါတကားဟူ
ေတြးေနမိေခ်၏။
ထိုသယ္ရင္းလည္း တစ္ခုေသာဘားသို႕ ကလပ္ဟူဆိုကာေခၚသြားေလ၏။ထိုဘားသို႕ေရာက္ေသာ္ စိတ္
သည္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ရသည္။ထိုဘားကား ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားကုလားမ်ား၊ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူးမူးၿပီးေရာဆိုသည့္
အျဖဴမ်ား၊အိုမင္းရြတ္တြဗထက္ခ်ဳိက္မမ်ားသာ က်က္စားေသာဘားျဖစ္သည္ကို လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ကပင္
တစ္ေခါက္၊ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ဖူး၍သိႏွင့္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။သို႕ေရာက္ေသာ္ ထိုသယ္ရင္းသည္ အသက္
၄၀ခန္႕ရွိေသာဗီယက္နမ္မႀကီးႏွင့္တြဲ၍ကေသာအမႈကိုျပဳ၏။ကၽြႏ္ုပ္မွာမူ စလုံးအဖိုးႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ ေလေပး
ေျဖာင့္ေနလိုက္သည္။စလုံးအန္ကယ္ႀကီးမူးယစ္လာၿပီျဖစ္၍ ျပန္သြားသည္ရွိေသာ္ ကခုန္ေနေသာသယ္ရင္း
မ်ားႏွင့္ က်ားက်ားမမလူမ်ားစုအားထိုင္ၾကည့္ရင္း အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွအေတြးကို ဆက္ေတြးေနမိေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ လူ႕ဘဝကိုရလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ဤသည္မွာ ေသခ်ာသည္၊ေသခ်ာရံုမက ေနာက္ေၾကာင္း
ျပန္၍လည္းမရေတာ့..၊သင္ သို႕ ကၽြႏ္ုပ္ ဘယ္ကလာသနည္း၊ဘာေတြပါလာသနည္း၊မသိႏိုင္ပါ၊သိရန္လည္း
မလိုအပ္လွပါ။ဤဘဝေနာက္ အဘယ္သို႕သြားရဦးမည္နည္း၊မသိႏိုင္ပါ၊သိဖို႔လိုအပ္ပါသလား..၊သင့္အတြက္
မူမသိေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္အတြက္မူ သိရန္မလိုအပ္ဟုထင္သည္။တစ္ဖန္အမွန္တကယ္ ဘယ္သို႔သြားမည္
ကိုမသိဘူးလားဟု ဘာသာေတြးမိသည္ရွိေသာ္ သိသည္၊အဘယ္သို႕နည္းဆိုလွ်င္ ေသျခင္းတရားဆီသို႕
ျဖစ္သည္ဟုဆိုရေပမည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘဝကုိေခါက္ခ်ဳိးျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။က်န္တစ္ဝက္ကိုဘယ္သို႕ဆက္လက္ခရီးထြက္ရမည္
ကို မေတြးႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္။ေတြးရင္းေတြးရင္း ေခၽြးမ်ားပင္ျပန္လာသည္။ညီးစီစီလည္းျဖစ္လာသည္ႏွင့္
ေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းသြားကာ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနလိုက္သည္။ကၽြႏု္ပ္ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည့္အနား
သို႕ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ ခ်ဥ္းကပ္လာကာ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကိုထုတ္၏။သူမအိပ္တြင္းသို႔ ဟိုႏႈိက္၊သည္
ရွာလုပ္၏။ကၽြႏု္ပ္လည္း အမ်ဳိးသားေကာင္းပီသစြာ မီးျခစ္ကိုထုတ္ၿပီးလွ်င္ ဂ်ိန္းစဘြန္းစတိုင္ျဖင့္ မီးညွိေပး
လိုက္ေလသည္။ထိုေနာက့္ ထံုးစံအတိုင္း စကားလက္ဆံုၾကသြားေလသည္။သူမသည္ ခမာျပည္မွျဖစ္သည္
ဆို၏။ကၽြႏ္ုပ္ကားမယံုေခ်။ဗီယက္နမ္မျဖစ္သည္ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္သိ၏။
တစ္ခါက ကာလာအိုေကခန္းတစ္ခုတြင္ဗီယက္နမ္မတစ္ဦးႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္စကားေျပာခဲ့ဖူးသည္။ထိုအမ်ဳိးသမီး
သည္ တခုလပ္မေလးျဖစ္သည္။သူမတြင္သမီးေလးတစ္ဦးရွိေလသည္။သူမဖံုးေလးအတြင္းမွ သူမသမီးေလး
၏ဗီဒီယိုအပိုင္းအစေလးကိုကၽြႏ္ုပ္အားျပဖူးေလသည္။ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးခ်စ္စရာသမီးေလးသည္ ဆန္ျပဳတ္ကို
အားရပါးရခပ္ေသာက္ေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ဗီဒီယိုကိုၾကည့္ေနသည့္ သူမ၏
မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ခ်စ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။
သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ သူမႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာၾကည့္ၿပီးျဖစ္သည့္ ကေလးပံုကိုၾကည့္ေနရင္း ၿပံဳးေယာင္သန္း
လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။သူမ၏မ်က္ႏွာတြင္ ငါသာဒီဘဝအေရာက္ခံမည္။ငါ့သမီးေလးကိုေတာ့ ဒီလိုမျဖစ္
ေစရ ဟူေသာမိခင္တစ္ေယာက္၏မာန္ကို အထင္းသားေတြ႕ေနရသည္...။ထိုေန႕က ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပိုက္ဆံ
အိပ္ထဲရွိသမွ်ပိုက္ဆံကို သူမအားမုန္႔ဖိုးအျဖစ္ေပးခဲ့ၿပီး အိမ္သို႕လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္လည္
အမွတ္ရေနမိသည္။
ဘဝမ်ားသည္ ပင္ပန္းလွပါသည္။ၾကမ္းတမ္းလွပါသည္။ထုိပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းလွေသာ ဘဝမ်ား၏အဆံုး
သည္ ေသျခင္းတရားသာလွ်င္ရွိသည္။သို႕ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ထိုေသျခင္းတရားဆီသို႕ ခက္ခဲစြာ
တစ္ေရြ႕ေရြ႕ သြားလ်က္ပင္ရွိေသးသည္။ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ထိုသို႔သြားေနရျခင္းသည္ ဘာအတြက္ပါနည္း။အဆံုး
လွ်င္ေသျခင္းတရားသာရွိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ပင္ပန္းခက္ခဲစြာသြားေနရပါသနည္း။ေရြးခ်ယ္ရ
လြယ္ကူေသာေသျခင္းတရားကို အဘယ္ေၾကာင့္ လူမ်ားစုႀကီးသည္ မေရြးခ်ယ္ဝံပါသနည္း။ဘာသာေရး
ေၾကာင့္ေလာ...။ဘဝကိုခ်စ္ေသာတဏွာက အားေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ေလာ...။
ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ခုခ်ိန္တြင္ပင္ပန္းစြာရပ္တည္ရုန္းကန္ေနၾကျခင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္
သက္သက္ေလာ...။ကၽြႏ္ုပ္တို႕ဘာအတြက္ ျဖစ္တည္၊တည္ရွိေနၾကပါသနည္း။အဆံုးတစ္ေန႕တြင္ ကမာၻႀကီး
ကိုယ္တိုင္ ပ်က္ဆီးျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ရမည္မဟုတ္တုံေလာ...။လူ႔ျပည္ေလာကႀကီးအတြင္းသို႕ လူသား
ငယ္တစ္ဦးကို ေခၚငင္လာျခင္းသည္ ထိုကေလးအားဒုကၡႏြံအတြင္းဆြဲသြင္းလိုက္သလိုသာျဖစ္ေနသည္မ
ဟုတ္ပါေလာ....။အကယ္၍ ဤအေတြးမ်ားသည္ အဆိုးျမင္သည္ဟူဆိုေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မျငင္းႏိုင္ပါ။သို႕ေသာ္
အေကာင္းကိုဘယ္လိုျမင္ရပါမည္နည္း...။ႏွစ္သစ္မ်ားစြာကို အေကာင္းျမင္ျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီ
ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ၾကပ္တည္းသည္ထက္ၾကပ္တည္းလာသည္ကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ပါ။
ၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလာသည္ဆိုသည္မွာ ေငြေရးေၾကးေရးကိုမဆိုလိုပါ။ဘဝေနမႈကိုသာဆုိလိုပါသည္။
သဘာဝေဘးမ်ားသည္ ပို၍ဆိုးရြားလာၿပီျဖစ္သည္။ေရာဂါဘယမ်ားပို၍ထူေျပာလာၿပီျဖစ္သည္။လူတို႔သည္
မဆံုးေသာရုပ္ဝတၳဳမ်ားေနာက္လိုက္ရင္း နစ္သည္ထက္နစ္လာၿပီျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံမွတစ္စံုတစ္ရာေသာစကားကိုငံလင့္ေနဟန္ရွိေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးအားမသိက်ဳိးကၽြန္
ျပဳၿပီး လွ်င္ေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းထဲမွျပန္ထြက္လာခဲ့သည္.သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားျပန္ၾကမည္ဟူေခၚငင္ခဲ့ၿပီး
လွ်င္ အႏွီးဘားအတြင္းမွေအာင္ျမင္စြာ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။အျပင္ေရာက္ေသာ္ သယ္ရင္း
ႏွစ္ဦးအား တက္ဆီေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီးလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ က်န္တစ္ဦးသည္ ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ဘူးဆီ
ေသာက္ရင္း လမ္းေဘးခံုတန္းလ်ားတြင္ထိုင္ကာ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမ်ားအား ထင္ရာျမင္ရာ
အာဝါဒါးထိုင္ဖုတ္ေနၾကေသးသည္။
အေတာ္ေလးေလပန္း၍ေညာင္းညာလာသည္ရွိေသာ္ ေအာခ်က္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾက
ေလသည္...။တစ္ခုေသာလမ္းအတြင္းတြင္ ကလပ္ႏွင့္ဘားမ်ားမွထြက္လာ၍ တစ္စံုတစ္ရာကို ေဈးကြက္
တင္ေရာင္းခ်လ်က္ရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္စုရွိရာသို႔ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ေဈးစနည္းနာ၏။၁၅၀ ဟုဆိုေသာ္
၁၀၀ႏွင့္ဆစ္၏။မရ..၊ထိုေနရာတြင္နာရီဝက္ခန္႕ထိုင္ကာ ႏြားပြဲေဈးတြင္ႏြားမ်ားၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိးၾကည့္ေန
ေလေတာ့သည္။ခဏအၾကာ တစ္ဦးအာခ်ဥ္းကပ္၍ေမးေသာ္ ၁၀၀ ဟုဆို၏။၈၀ႏွင့္ဆစ္၏။မရ...။အသာျပန္
ထိုင္ေန၏။ခဏၾကာေသာ္ အျခားတစ္ဦးအားေမးျပန္သည္။ ၈၀ဟုဆိုေသာ္ ၅၀ႏွင့္ဆစ္သည္၊မရပါ...။
အမွန္ဆိုရေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ႏွစ္ဦးသည္ သက္သက္မဲ့ အေပ်ာ္ေလွ်ာက္ေမးေနျခင္းသာျဖစ္သည္။အခ်ိန္သည္
မနဲလွေတာ့ပါ။ရထားလာရန္အခ်ိန္နီးကပ္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဘူတာရံုသို႕ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။လမ္းတြင္
ေတြ႕ေသာအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးအား လိုက္ခဲ့မလားဟုသြားႏႈတ္ေဆာ့ရာ တကယ္လိုက္လာမည္လုပ္ေနသျဖင့္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက မုန္႔ဖိုးတစ္ေယာက္တစ္ဆယ္ေပးၿပီး မနဲထြက္လာခဲ့ရေသး၏။ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ကိုယ့္
ဒြတ္ခကိုယ္ရွာၾကေသာ ဘဲႀကီးမ်ားသာျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တစ္မံု....။
ခရစ္စမတ္အၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မနက္၏ပထမဆုံးရထားတြင္ လူသည္ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ထိုင္စရာေနရာမရ
ေခ်။တခ်ဳိ႕သည္ အလုပ္ဆင္းရသည္ျဖစ္၏။တခ်ဳိ႕သည္ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႕အေပ်ာ္က်ဴးကာျပန္လာၾကေသာသူမ်ား
ျဖစ္၏။ရထားေပၚတြင္ တစ္ဦးေသာ ရုပ္ဆိုးဆိုး မေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ပန္းသီးကြန္ျပဴတာထဲမွ သူ႔
ဓာတ္ပံုကို ဖိုတိုေရွာ့ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုျပင္ေနသည္ကို ရထားမွန္ထဲမွတစ္ဆင့္ ျမင္ေနရသည္ ျဖစ္ရာ
ကၽြႏ္ုပ္လည္းၿပံဳးမိေလသည္။လူငယ္ေလးတစ္ဦးသည္ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း
ငိုက္လ်က္ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးကမူ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို စိတ္ဝင္တစားဖတ္ေန
သည္။အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ မွန္ဝိုင္းေလးကိုထုတ္ကာ အလွျပင္ျခင္းအမႈကိုျပဳေနသည္ကိုလည္းျမင္ေတြ႕ရ
သည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ဘဝပင္လယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ အဆင္ေျပသလိုပင္ ဆင္ေသကိုစီးကာ ခရီးကိုဆက္လ်က္
ရွိေနၾကသည္။တစ္ေရြ႕ေရြ႕တြားသြားဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ေသျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့ကာေနၾက၏။
ေသျခင္း၏တံခါးတစ္ဘက္၌ဘာရွိသည္ကိုလည္း မျမင္ႏိုင္၊ဘာမွမရွိျခင္းလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ တိုေသာဘဝထဲ၌ ခ်ဳိေသာရသာကို ရွာကာေဖြကာ ေနသာသလိုေနေန
ၾကေလသသည္။နက္ျဖန္တြင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာႏိုင္ေသာကမာၻႀကီးအျဖစ္ ရိုးသားစြာ အေကာင္းျမင္ၾကည့္
ရင္း အဆိုးမ်ားကိုရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကရသည္။
ဘဝအဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘဝသစၥာကား....ဘာပါလဲ....၊ဘဝသည္ ဘယ္သို႔ပါနည္း....။ကၽြႏ္ုပ္မသိပါ။ဆက္လည္း
မေတြးတတ္ေတာ့ပါ...။မွန္ပါသည္ရဲေဘာ္....။ကၽြႏ္ုပ္သည္ တရားဓမၼကိုရွာေဖြအားထုတ္ရန္ အရြယ္သို႕
ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဘူေနေသာဘဲႀကီး သာလွ်င္ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္လက္လွမ္းမမွီ
ႏိုင္ေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္သာလံုးလည္ပတ္ခ်ာလည္လ်က္ ဘဝတိုတိုတြင္ ရသာခ်ဳိခ်ုိကိုသာ ရွာလ်က္ရွိေန
မိေသးပါသည္တကား......။
20 comments:
အင္း.. သိသိၾကီးနဲ႔ မိုက္ေနၾကတာေပါ့... ဒါနဲ႔ တရားအားထုတ္မယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ထားတဲ့သူက East coast ကစလို႔သြားလိုက္တာ စုံေနတာပဲ...ဟိဟိ
ဦးေလးတို႔အရြယ္ပဲ တရားအားထုတ္သင့္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးက ေပါ့ေနၾကတာ။ ဘယ္အသက္အရြယ္မဆုိ တရားအားထုတ္သင့္တယ္။ ဦးေလးေျပာသလို မနက္ျဖန္မေသဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီွ ဘုရားတရားလုပ္သင့္ေနၿပီ.. ေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း နားခ်လိုက္သည္ အဟိ :D
မူးေအာင္လုပ္တယ္ သူမ်ားကုိ.
ဒီလို အက္ေဆးမ်ိဳးေတြ သေဘာက်တယ္ ကိုညိမ္းႏိုင္..၊ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ 'အသိ' ကပ္ေနတာေလးက မိုက္တယ္ဗ်..၊ လြတ္လပ္စြာနဲ႔ အမ်ားနည္းတူ ႐ွင္သန္ လႈပ္႐ွားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေတြးတယ္..၊ ဆင္ေသေပၚမွာ လိုက္ပါေနရသူခ်င္း အတူတူ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ခြ်န္းအုပ္ႏိုင္ တာ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား...။ း)
ပထမ အခ်က္အေနနဲ ့ .... အေမက သိလ်က္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးသည္ဟု မွတ္ပါေလ။ သား အေၾကာင္း အေဖကို ေပါင္းဖူးေသာ မိခင္ ေသခ်ာစြာ သိပါေလအိ။ မိမိ ကိုယ္ကို လည္လွၿပီဟု မထင္သင့္ေခ်။
ဒုတိယ အခ်က္ အေနနဲ ့ ... ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမာက္ ၀ံပုေလြကဲ့သို ့ ၾကိတ္ရယ္သြမ္းျခင္း အမႈအား သင္တစ္ေယာက္ထည္း ရယ္သည္ဟု မထင္သင့္ေခ်။ က်န္သံုးေယာက္လည္း သင္ကဲ့သို ့ ၾကိတ္ရယ္ေနသည္ကို သတိျပဳပါေလာ့။
တတိယ အခ်က္ အေနနဲ ့.... အ၀တ္ အစား အစံု ၀တ္လ်က္ စား၊ သြား၊ လာ၊ လုပ္ကိုင္ ေျပာဆို ေနၾကကုန္ေသာ လူမင္းခ်င္း အေပါင္းတုိ ့ အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ေသာ္ အားလံုး အရူးမ်ားဟုသာ သတ္မွတ္ၿပီးလွ်င္ လွစ္လ်ဴရႈတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ ငါ့ေကာင္။ လူမွန္သမွ် ဘ၀င္ရူး၊ ဥစၥာရူး၊ တဏွာရူး၊ ကာမရူး။ ရူးခ်င္ရာ ရူးၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ကို မွတ္ယူၿပီး ျမင္ေအာင္ရႈပါေလာ့။
လူဟုသည္ အကၤီ်လွလွ၀တ္၊ ေရေမႊးႏိုင္ႏိုင္ ဖ်န္းၿပီး ကာလာစံု ခ်ယ္ထားေသာ မစင္တံုးသာ ျဖစ္ေပသည္ကို အသင္ အိကု သတိျပဳႏိုင္ရန္ အက်ႏုပ္ ဤေကာ္မန္ ့ကို ေရးသားခဲ့ပါေပသည္။
အေၾကအလည္ ေဆြးေႏြးလိုပါက ဂ်ီသို ့ လာရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ေၿပာလိုက္စမ္းမယ္ ေသာင္းေၿပာင္းေထြလာ..ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အရာရာကို သတိေလးနဲ ့ တားဆီးႏိုင္တာလည္း တရားပဲေလ..(ၾဆာၾကီး ေလသံၿဖင့္)
ဖတ္ရင္းနဲ႕ျပံဳးလည္းျပံဳးမိတယ္..
တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေလးေတြဖတ္လိုက္ရေတာ့
စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မိတယ္..
ဒါဘဝဘဲ အကိုညိမ္းနိုင္ေရ..
ဒီပုိ႔စ္ကို မူးၿပီး ေရးထားတာ ျဖစ္ရမယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ မူးၿပီး ေရးတုိင္း ဖတ္ေကာင္းေနလုိ႔။ း)
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ.. တယ္ထိမိလွတယ္ဗ်။ သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ..
( လွ်ာေလး..အာေလး သံၾကီးျဖင့္ အားပါးရေျပာသြားပါသည္ )
N/A
တတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္အရြယ္မဆို တရားအားထုတ္ရမယ့္ အရြယ္ပါပဲေလ။ မေသခင္စပ္ၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈေတြၾကား ဗ်ာမ်ားေနရအံုးမွာပဲ။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ
တရားထိုင္မယ္႕အရြယ္ေရာက္ေနတဲ႕ဘဲၾကိး ဒီ ၃ ရက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ကဲေနလဲမသိ ဟြန္႕
လာပါဆိုေတာ႕မလာဘူး ဘားေတာင္ေရာက္သြားလိုက္ေသး
ဘာစကားမွမရွည္နဲ႕ တရုတ္ႏွစ္ကူးဒိုးမယ္ ဒါဘဲ း)
မူးမိုက္ေလး ပို႔စ္က....။ မုေကာင္းေကာင္းနဲ႔မူးတုန္းေရးထားတဲ႔ ဒသနအေတြးေတြအမ်ားၾကီးပါတဲ႔ စာေကာင္းပါပဲ...။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ရွီးေဖာ္...။
ေတာ္တယ္လို႕ ေၿပာရမွာပါပဲ အကိုေရ... ကိုယ္ကိုကိုယ္အထိန္းဆံုး ၿဖစ္ဖို႕ အေရးၾကိးတာမဟုတ္လား.... ဂုဏ္ယူပါတယ္အကို။
'တရားအားထုတ္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ' ဆိုလို႔
ေလာကႀကီးသံုးပါးအေၾကာင္းေဆြးေႏြးဘို႔
ေမာင္ညိမ္းပို႔စ္ေလးကို အားပါးတရ ဖတ္လိုက္သည့္
သကာလ.... ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းအိုက္တင္နဲ႔ မီးညွိေပးရင္း
'ဘဝတိုတိုတြင္ ရသာခ်ဳိခ်ုိကိုသာ ရွာလ်က္ရွိေန
မိေသးပါသည္တကား' ဆိုေတာ့ စဥ္းစားရၾကပ္ေပါ့ း))
အေရးအသားကေတာ့ ရွယ္ပဲ ေမာင္ညိမ္းေရ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ေခါင္းစဥ္ကေတာ႔အေတာ္စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းလွပါတယ္
(ကၽြႏ္ုပ္သည္ တရားအားထုတ္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ)
ဘူးထြားထြားတစ္ကယ္ရယ္ရပါတယ္
ေျပာေတာ႔ဘုရားဘုရားတဲ႔
သူငယ္ခ်င္းလာမေခၚခင္ကတဲ႔ကသြားခ်င္ေနတာမ်ား
အင္းဘယ္လုိေျပာရမလဲ ဘ၀ဘ၀ ေတြေလ
ဘ၀အေမာေတြေျပပါေစေတာ႔
တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဝံပုေလြသြားၿဖီးသလို ၿပံဳးမိမွာ ေၾကာက္လို႕ ဘာမွ မေရးဘဲ ျပန္သြားၿပီ ေမာင္ေလးေရ
ခင္မင္တဲ႕
ေရႊစင္ဦး
အရြယ္ေကာင္းတုန္း ဒစၥကုိ သြားပါ ... း)
တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႔လို႔ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္...ကၿငိမ္းႏိုင္က်မွ တရားရွာ ကလပ္မွာေတြ႕ ျဖစ္ရတယ္လို႔...မၾကည္တတ္ရင္ တဏွာ...ၾကည့္တတ္ရင္ ၀ိပႆနာဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚတာထင္ပါ့...
ဘာပဲလုပ္လုပ္ သတိခ်ပ္ၿပီး အသိကပ္ဖို႔ လိုေပသပ ကၿငိမ္းႏိုင္ရယ္...ေတာထဲေတာင္ထဲသြားၿပီး တရားအားထုတ္မွမဟုတ္ပါဘူး...သာဓုေခၚသဗ်ား...
မွတ္တတ္ရင္ တရားေတြခ်ည္းပဲ ကို7 ရ..
ေသာက္ရင္လည္း ေသာက္တယ္ ေသာက္တယ္..
မူရင္းလည္း မူးတယ္ မူးတယ္
ဒီလိုပါပဲ..အဲ့လိုပဲ တရားရွာရတယ္ ေပါက္ေဖာ္ၾကီးရဲ့..
ကဲကဲ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေနာက္အပတ္ထဲ ကလပ္မွာ သြားၿပီး စနည္းနာၾကအံုးစို႔.. :D
ေနာက္တခါ ေတြ ့မွ ဝံပုေလြ သြားျဖီးျပီး ျပံဳးတာ မျမင္ဖူးလို ့ျပံဳးခိုင္းရဦးမယ္...
ကိုအိကုၾကီး ေခၚသြားတဲ့ေနာက္ ပါသြားတယ္၊ စာထဲမွာေလ အင္းးးးး လိုက္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္...
သံေဝဂဥာဏ္ျဖစ္ေနျပီထင္တယ္ :)
Post a Comment