ေမ်ာလြင့္ တိမ္ မ်ား.................

Tanjong Pagar တြင္ရွိေသာအထပ္ျမင့္ရံုးအေဆာက္အဦးတစ္ခု၏သတၱမေျမာက္အထပ္၊မွန္ျပဴတင္းေပါက္မွ
ေန၍ ေအာက္ဘက္လမ္းဆံုသို႕  သူ ငံုၾကည့္ေနမိသည္။သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး စက္ဆီဂ်ီးမ်ား၊ဖံုမ်ား၊ေခၽြးမ်ားျဖင့္
ညစ္ပတ္ေပက်ံေနသည္။ႏွစ္ပတ္ဆက္တိုက္ ေန႕ေရာညပါ အလုပ္လုပ္ထားရေသာေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား
မွာ နီရဲက်ိန္းစပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ဆီႏွင့္ေဝးကြာေနေသာ သူ႕ဆံပင္မ်ားသည္ နီေၾကာင္ ရႈပ္ပြလ်က္ရွိေနသည္။

သူ႕စိတ္ခြန္အားမ်ားလည္း ၿပိဳကြဲ၊ယုတ္ေလ်ာ့၊က်ဆင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။သူ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွပါၿပီ။


"ငါဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ဒီအလုပ္ေတြကို လာလုပ္မိေနပါလိမ့္......"


ဘာသာ ေမးမိေသာေမးခြန္း၏အေျဖကို သူမရခဲ့ပါ။ဒီေမခြန္းကို သူ႕ဘာသာ အႀကိမ္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္
ေအာင္ ေမးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။အေျဖကိုေတာ့မရခဲ့ပါ။သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံရွိသည္၊ထိုႏိုင္ငံတြင္ သူ႕အိမ္ရွိသည္။သူ႕မိဘ
မ်ားသည္ သူျပန္လာလွ်င္ ဝမ္းသာစြာႀကိဳဆိုေနမွာေသခ်ာသည္။သူ႕ေမြးရပ္ေျမတြင္သူလုပ္ကိုင္စားေသာက္
စရာ အလုပ္မ်ားရွိပါသည္။သူ႕တြင္ မျပန္ႏိုင္စရာအေၾကာင္း ဘာမွမရွိ.....။သို႕ေသာ္ခုခ်ိန္ထိသူမျပန္ျဖစ္ေသး
ေပ.....။


သူ႕တြင္ ႀကီးမားေသာ ဘဝေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား၊ရည္ရႊယ္ခ်က္မ်ားမရွိပါ။ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနလိုစိတ္၊ႀကီးပြားလို
စိတ္လည္းမရွိပါ။သူ႕တြင္ ေထာက္ထားငဲ့ကြက္ေနရမည့္မိသားစုရယ္လို႕လည္းမရွိပါ။သူသည္ ေရွ႕ေရး၊ေနာက္
ေရးေတြးတတ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း၊ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ပါ။သူ ဒီႏိုင္ငံတြင္အလုပ္လာလုပ္ေနသည္မွာ ေငြ
ေၾကးေၾကာင့္လည္းမဟုတ္၊ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္လည္းမပါ၊ေနရသည္မွာလည္း ေပ်ာ္လွသည္မဟုတ္၊အလုပ္
တြင္လည္း စာခ်ဳပ္တစ္စံုတစ္ရာမခ်ဳပ္ဆို ထားပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ သူမျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္ကိုသူ႕ဘာသာ
လည္း နားမလည္ႏိုင္ပါေခ်...။


ပလတ္စတစ္အိပ္ထဲမွ လက္က်န္ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ငံုကို အေအးေသာက္သည့္ပိုက္ျဖင့္ စုပ္ယူေသာက္လိုက္
သည္။ဤႏိုင္ငံတြင္ သူအမုန္းဆံုးမွာ ေကာ္ဖီကို ပလတ္စတစ္အိပ္ထဲတြင္ထည့္ၿပီး ပိုက္ျဖင့္ေသာက္ရျခင္းကို
ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ သူ ဤသို႕ပင္ ေကာ္ဖီေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကိုေသာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္
သည္။ေသာက္ေနရဆဲလည္းျဖစ္သည္။


သူ လမ္းဆံုဆီသို႕ ငံုၾကည့္ေနမိဆဲ ျဖစ္သည္။ညေန၇နာရီအခ်ိန္သည္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ကိုေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ လမ္းေပၚတြင္ လူသြားလူလာတို႕ က်ဲပါးလွသည္။ရံုးဆင္းေနာက္က်သူတခ်ဳိ႕သာ ခပ္သြက္သြက္
ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ဆီသို႕ ေရွးရႈသြားလာေနၾကသည္။မီးပြိဳင့္တြင္ သားအဖႏွစ္ဦး လမ္း
ျဖတ္ကူးရန္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ဖခင္ျဖစ္သူမွ လမ္းေပၚတြင္ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း သမီးငယ္ေလးအား
တစ္စံုတစ္ရာကို ေျပာျပေနသည္။မီးစိမ္းသြားေသာအခါ သမီးငယ္ေလးမွ ဖခင္လက္ကိုဆြဲရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴး
ထူးစြာအေျပးျဖတ္ကူးသြားသည္....။


တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူသည္ မိသားစုဘဝကို ေတာင့္တမိသည္မွာ အမွန္ပင္.....။သို႕ေသာ္ သူအိမ္ေထာင္ျပဳရန္
ကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့...။သူေၾကာက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။သို႕မဟုတ္ သူအတၱႀကီးေနျခင္းလည္း
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။တစ္ေလာကပင္ ညီငယ္တစ္ေယာက္က သူ႕ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ နားခ်ခဲ့ေသးသည္။
သို႕ေသာ္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဆိုသည္မွာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ကၽြန္း
ေသးေသးတစ္ခုတြင္ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္ျဖင့္ ႏွစ္ဦးတည္းေနထိုင္ေနရသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။စားေကာင္း
ေသာက္ဖြယ္မ်ားကိုေတာ့ တစ္ဦးတည္းစားရပါရဲ႕....၊ညဘက္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေသြးစုတ္ေကာင္၏ တျမည့္
ျမည့္ ေသြးစုတ္ျခင္းကို ခံေနရသကဲ့သို႔ပင္.....။မိသားစုဘဝကို ေတာ့ ပိုင္ဆိုင္ရပါရဲ႕...၊တစ္ကိုယ္ရည္လြတ္
လပ္မႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႕ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသလို ခံစားရသည္။


Prince Edward လမ္းမေပၚမွေန၍ ၿပိဳင္ကားလွလွေလးတစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ တေလာကနာမည္ေက်ာ္သြားေသာ ဖရာရီၿပိဳင္ကားတိုက္မႈကို သတိရသြားသည္။
ဘဝဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း၊ဘဝအဓိပၸာယ္ႏွင့္ဘဝသစၥာဆိုသည္မွာ အဘယ္အရာနည္း၊လူတို႕သည္ ဘဝကို အဘယ္မည္ေသာအျမင္၊ရႈေထာင့္တို႕ႏွင့္ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကပါသနည္း....။သူသည္ ငယ္စဥ္က အင္မ
တန္မွ ေလးလံလွေသာ က်မ္းႀကီး၊က်မ္းခိုင္ တို႔ကိုဖတ္ၿပီး ဘဝဆိုသည္ကို မတန္မရာအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို၊ေတြး
ေတာခဲ့ေသး၏။ယခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ ဘဝကို ေပါ့ပါးစြာ၊အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ၊ဦးတည္မႈေပ်ာက္ဆံုးစြာေက်ာ္ျဖတ္
ေနၿပီျဖစ္သည္။


လမ္းဆံုကို ၿပိဳင္ကားေလးျဖတ္ေက်ာ္သြားအၿပီးမွာ အိႏၵိယအမ်ဳိးသားတစ္ဦးသည္ စက္ဘီတစ္စီးျဖင့္ လမ္းဆံု
ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးဖို႕ႀကိဳးစားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ဥဒဟိုသြားလာေနေသာကားမ်ားၾကားတြင္ ထိုလူ
သည္ သူ႕စက္ဘီးကို ျဖည္းညွင္းစြာစီးရင္း သတိႀကီးစြာ ကူးျဖတ္ေနသည္။ကားမ်ားက သူ႕ကိုဦးစားမေပးၾက
ပါ၊မီးပြိဳင့္တြင္မီးစိမ္းပါက မည္သည့္ကားမဆို အလွ်င္အျမန္ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကစၿမဲျဖစ္သည္။လမ္းဆံုကို
ေထာင့္မွန္ပံုစံအတိုင္း မီးပြိဳင့္မွမကူးပဲ၊ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးဖို႔ႀကိဳးစားျခင္းသည္ မိုက္မဲလြန္းစြပါတကား....။


ဘဝဆိုသည္မွာအဘယ္နည္း....၊ယခုတင္ကပင္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာေသာေမးခြန္းသည္ ခ်က္ခ်င္းတစ္
ေၾကာ့ျပန္ေရာက္ရွိလာသည္။ဘဝဟူသည္ တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ားအတြက္ ကီလိုမီတာ၁၄၀ႏႈန္းရွိေသာ ဖရာရီၿပိဳင္
ကားတစ္စီးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ တစ္နာရီ တစ္ကီလိုမီတာႏႈန္းပင္မရွိေသာ စက္ဘီးတစ္စီးလည္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။သူ႕အတြက္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ အခ်ိန္ေန႔ရက္မ်ားကို တစ္စကၠန္႕ျခင္း
ေအာင္ျမင္စြာ သို႔ က်ဆံုးစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေနျခင္းပင္....။


ရုတ္တရက္ျမည္လာေသာဖံုးသံေၾကာင့္ သူ႕ အေတြးစတို႔ျပတ္ေတာက္သြားရသည္။ဖံုးကိုထုတ္ၾကည့္ေတာ့
" တစ္ေယာက္ေသာသူ" ထံမွျဖစ္သည္။အင္း.....ဒီေန႕ သူ သင္တန္းတစ္ခုသြားတတ္ရသည့္ေန႔ပဲ....။ခုသင္
တန္းၿပီးလို႕ ငါ့ဆီဖံုးေခၚတာထင္ရဲ႕.....။မနက္ကပင္ အလုပ္မအားသည့္ၾကားက တစ္ေယာက္ေသာသူ႕ ထံ
သူဖံုးဆက္ၿပီး သင္တန္းတက္ရတာအဆင္ေျပလားဟု ေမးခဲ့မိေသးသည္။သူႏွင့္ တစ္ေယာက္ေသာသူ တို႔
ႏွစ္ဦးၾကားမွ ပတ္သက္မႈကို သူေတြးေတာေနမိသည္။သူ သံေယာဇဥ္ရွိပါသည္။သူသည္ ခ်စ္တတ္ေသာသူ
တစ္ဦးျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူ႕ အေပၚထားရွိေသာ သူ႕သံေယာဇဥ္သည္ သာမန္သာျဖစ္
သည္။သူငယ္ခ်င္းကဲ့သို႕သာျဖစ္သည္။တစ္ေယာက္ေသာသူ ကေရာ......၊သူ႕ကိုဘယ္လိုသေဘာထားသ
နည္း.....။သူဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။တစ္ေလာကပင္ ထိုင္းမွသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို ထိုျပႆနာကိုေျပာျပမိ
ေသးသည္။သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အျပတ္ေျပာလိုက္ဟု အႀကံေပးသည္။သူ အဲဒီေလာက္ အသဲမမာႏိုင္ပါ။
သူ႕ကိုခ်စ္ေသာ၊သူကခ်စ္ေသာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္ပ်က္ျပားသြားေစႏိုင္
ေသာစကားလံုးမ်ားကို သူေျပာမထြက္ရက္ပါ....။


သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျမန္မာျပည္မွ တစ္ေယာက္ကို ဖ်က္ကနဲ သတိရမိသည္။ သူ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ကတည္းက
အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ဘယ္ဆီကိုမင္းေရာက္ေနလဲ....၊ဘယ္သူနဲ႕မင္းရွိေန
လဲ.....ဆိုသည့္ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို ရုတ္တရက္ဆိုညည္းလိုက္မိသည္။သူ႕ကို ယခုခ်ိန္ထိေစာင့္ေနဆဲ
လား.....၊မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား......၊သူမသိပါ...။သူ႕ကိုေစာင့္မေနေစခ်င္ပါ။သူ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခဲ့
ဖို႔ေကာင္းပါသည္။သူသည္ မျပတ္သားသူတစ္ဦးသာ.......။သို႔မဟုတ္ ေျပာမထြက္ရက္သူတစ္ဦးသာ....။

 Tanjong Pagar ကြန္တိန္နာဆိပ္ကမ္း၏ ေကာင္းကင္ယံ ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သိမ္းငွက္ႏွစ္ေကာင္ကို
နာရီလက္တံလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေဝ့ဝိုက္ပ်ံသန္း၊ေလဟုန္စီးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။" အေတာင္သာ
လွ်င္ ဝန္ပါေသာငွက္ " ဆိုေသာစကားစုေလးကို သတိရမိသည္။သူလည္ လြတ္လပ္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊
ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ေပါ့ပါးျခင္းကိုလည္းေကာင္း ခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္သူျဖစ္သည္။အေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ားကို
မလိုလား...၊သို႕ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္က ဘာသာမသိလိုက္ပဲ တစ္ပါးသူကို ေႏွာင္ဖြဲ႕ေနမိတတ္သည္။သူမွ
တစ္ပါးသူသို႔ ဂရုတစ္စိုက္ျပဳမူမိသည္မ်ား၊သတိတရပူပန္မႈမ်ားသည္ တစ္ပါးသူထံသို႔ ေႏွာင္ဖြဲ႕ေနတတ္
သည့္ ႀကိဳးမ်ားျဖစ္ေနတတ္သည္ကို သူ သတိမျပဳမိပါေခ်။သူ သတိျပဳမိေသာအခ်ိန္တြင္ "အဖြဲ႕" တို႔သည္
ရႈပ္ေထြးေနၿပီး ျဖစ္သည္။


" ေကာင္းကင္ " ထက္မွ သိမ္းငွက္ႏွစ္ေကာင္သည္ ေလဟုန္စီးရင္း ဟိုးအေဝး " ပင္လယ္ " ဘက္ဆီသို႔
ဦးတည္ထြက္ခြာသြားသည္။သူတို႔ အစာဆက္လက္ရွာရန္ထြက္ခြာသြားသည္လား.....၊တစ္ညတာနားခိုရာ
အသုိက္ဆီသို႕လား....၊သူမသိႏိုင္ပါ....။


သူသည္လည္း မွန္ျပဴတင္းေပါက္နားမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။" ည " သည္ နက္လာၿပီျဖစ္သည္။ဒီညအဖို႕
သူ အလုပ္ဆက္လုပ္ရဦးမည္လား....၊နားခိုရာ " အသိုက္ငယ္ " ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ရမည္လား......။
သူမသိႏိုင္ေတာ့ပါေခ်..........။