နင့္အသက္ငါ့ေပးဆရာႀကီးညိမ္းႏုိင္ ႏွင့္ ကုမၼာရီဂိုဏ္း အရႈပ္ေတာ္ပံု (၂)

အပိုင္း(၂)_ _ _

ငံျပာရည္ပုလင္းမွ်စ္ေမာင္၏ အေယာင္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လိုရင္းေပ်ာက္မတတ္ျဖစ္သြားသည္ကို ဆားပုလင္းအြန္ေထာင္မွ စကားျပန္စလိုက္ေလသည္။

ဆားပုလင္း။     ။အဟမ္း....မင္းႀကီးခင္ဗ်...ေဟာဒီက ဆရာႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးတဲ့ နင့္အသက္
ငါ့ေပးဆရာႀကီးညိမ္းႏိုင္ပါခင္ဗ်....။

မင္းႀကီး။    ။ ငါ့အသက္နင့္ေပး ဟုတ္လား....ဘာအဓိပၸာယ္တုန္း...။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ငါ့အသက္နင့္ေပးမဟုတ္ပါဘူးမင္းႀကီးရယ္....နင့္အသက္ငါ့ေပးပါ.....။

မင္းႀကီး။   ။ေမာင္မင္းအေနနဲ႕ေတာ့ နင့္အသက္ငါ့ေပး၊ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႕ ငါ့အသက္နင့္ေပးေပါ့...မဟုတ္ဘူး
လား.....။

အံမာေလး..အေရးထဲ ျမန္မာစာကၽြမ္းက်င္သူဘိလပ္သားနဲ႔မွလာေတြ႕ေနေသး....ဟု ကၽြန္ုပ္စိတ္ထဲမွ
ေတြးမိလိုက္ၿပီးသကာလ....လန္ဒန္ေတာင္ပိုင္းသားစာတတ္ေပတတ္တို႕ပင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္
နားေထာင္ယူရေသာ အင္မတန္ပီသၾကည္ျမသည့္ ဘိလပ္စကားႏွင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း မင္းႀကီးအား
နင့္အသက္ငါ့ေပး ၏အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းျပလိုက္ေလေသာဟူသတတ္.......။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အစ္ဇ္မင္းစ္ ေဂ့မီရႊာဆိုး.....အစ္ဖ္စ္ ရႊာေဂ့မီရြာဆိုး......အိုင္.....အိုင္....အိုင္....(ကၽြႏ္ုပ္လည္း
က်က္ထားေသာ ဘိလပ္စကားမ်ားေမ့ေနသျဖင့္ ေခြးအႀကီးလွည္းနင္းသလို တအိုင္အိုင္ႏွင့္ ၅မိနစ္ခန္႕
ေခြးျဖစ္သြားေသးေသာဟူသတတ္....)အိုင္ ပရိုတတ္စ္စ္စ္စ ရႊာေဘာ္ဒီ၊ရြာဟဲ၊ရႊာ...ရႊာ....ေတာ...ေတာ....
ၿမိဳ႕...ၿမိဳ႕....

မင္းႀကီး။   ။ဟုတ္...ဟုတ္..ဟုတ္ပါဘီ ဆရာဂ်ီးရယ္....ကၽြႏ္ုပ္ ျမန္မာစာကို ကိုးထပ္ႀကီးဘုရားက
ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတဆီမွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုးၾကာေအာင္ သင္ခဲ့တဲ့သူပါ။ကၽြႏ္ုပ္ကို ျမန္မာလိုပဲရွင္းျပပါ
ေတာ့...၊ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘိလပ္စကားကို ကၽြႏ္ုပ္ ဘိလပ္သားပင္နားမလည္....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အိမ္း....ေကာင္းပါ့မင္းႀကီးရယ္...ေစာေစာကေျပာရင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တံေတြးကုန္သက္သာေပ
သေပါ့...။ဂလိုေလ...မင္းႀကီးက ကၽြႏ္ုပ္ဆီမယ္ မင္းႀကီးရဲ႕ ဝိညဥ္ကို အပ္ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္က
မင္းႀကီးရဲ႕က်မ္းမာေရး၊စီးပြားေရး၊ရာထူးတိုးတက္ေရး တို႕အျပင္ နာနာဘာဝ၊ဝိနာဘာဝ၊စုန္း၊ကေဝ၊ေအာက္
လမ္း၊အထက္လမ္း၊အထက္မေရာက္ေအာက္မက်လမ္း၊မိုးပ်ံလမ္း....အဲမွားလို႕...အဲ့လို မ်ဳိးေတြရဲ႕ အတိုက္
အခိုက္ကပါ မင္းႀကီးကုိ ကာကြယ္ေပး သြားမယ္လို႕ဆိုလိုတာပါပဲ....။

မင္းႀကီး။    ။ဂလိုျဖင့္ေကာင္းပါ့ဗ်ာ...သို႔ေပမယ့္ ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႕ ဒါေတြကိုစိတ္မဝင္စားေပဘူး...၊ေလာေလာ
ဆယ္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေကာင္းစြာဒြတ္ခေပးေနတဲ့ လူသတ္တရားခံေတြကိုဖမ္းမိဖို႕ရာမွာ ဆရာႀကီးကူညီေပး
ပါ...။ခုေလးတင္ပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုယ္သူ အေမရိကန္က လႊတ္လိုက္တဲ့ စီအိုင္ေအေအးဂ်င့္
ပါဆိုၿပီး လာလိမ္သြားေလရဲ႕....။

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။     ။ဟင္.....ဟုတ္လား...ဘာေတြလာလိမ္သြားလဲ....

စံုေထာက္တစ္ဦး။     ။အေထြအထူးေတာ့ပါမသြားဘူးဗ်၊မေန႕ကေသသြားတဲ့ ကုလားဆရာဝန္ႀကီးနာရရန္း
ရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ေလးကိုပဲယူသြားတာ....၊က်ဳပ္တို႕လည္း စီအိုင္ေအကအေရွ႕ေတာင္အာရွေအးဂ်င့္ဆိုေတာ့
အဟုတ္မွတ္တာေပါ့....၊ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ....စစ္ႀကီးျဖစ္ဖို႕နီးလာေလေလ...၊ဟိုဘက္ဒီဘက္သူလွ်ဳိ
ေတြ ေျခရႈပ္ေလျဖစ္ေနတာကိုးဗ်၊၊မင္းႀကီးျပန္လာလို႕အစီရင္ခံေတာ့၊ သူ ဟုမ္း ကိုေမးၾကည့္မွ ဘယ္စီအိုင္
ေအကေအးဂ်င့္မွ မရွိဘူးဆိုတာသိရတာ....။

ငံျပာရည္ပုလင္းမွ်စ္ေမာင္။    ။ဟင္...မင္းႀကီးက သူ႕ဟုမ္းကိုေမးၾကည့္တာနဲ႕သိေရာလား....၊သူ႕အိမ္က
မိန္းမကိုဘာေၾကာင့္သြားေမးၾကည့္ရသတုန္းဗ်...။

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။   ။ကေတာက္.....ဒီေကာင္ကတစ္မ်ဳိး...ဟုမ္း ဆိုတာ နင့္ဂ်ီးေဒၚမင္းႀကီးရဲ႕အိမ္
မဟုတ္ဘူးဟ....ျပည္ထဲေရးရံုးကိုေျပာတာ...ငါ့ႏွယ္....။ကဲလမ္းစေတာ့ေပ်ာက္ဘီ....ဘယ္ႏွာလုပ္ရပါ့...။

ကၽြႏု္ပ္တို႕ သံုးဦးလည္း စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ မင္းႀကီးရံုးခန္းမွထြက္လာၿပီး နီးရာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္
ဝင္ထိုင္ရင္း အမႈအေၾကာင္းဆက္လက္ေဆြးေႏြးေနၾကေလေတာ့သည္။

ဆားပုလင္း။    ။ဒီအမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးအျမင္ကိုေျပာပါဦးဗ်ာ....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အဟမ္း....အဟမ္း....ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ...အဟမ္း......ဟမ္း.....

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ဆရာႀကီး ေဟာဒီမွာ ေရေႏြးေလးေသာက္ပါဦးလား...ခၽြဲက်ပ္ေနတယ္ထင္တယ္...။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။တယ္....ဒီေကာင္ေလး....ခၽြဲက်ပ္လို႕မဟုတ္ဘူး...အင္မတန္ရႈပ္ေထြးတဲ့အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို
နင္တို႕နားလည္လြယ္ေအာင္ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲဆိုတာ ေတြးရင္း ေခ်ာင္းဟန္႕တာဟဲ့....။အင္း...ေျပာရရင္
ေတာ့ ဇာတ္လမ္းကရွည္တယ္ေမာင္တို႕ရဲ႕....။ကုန္းေဘာင္ေခတ္က အင္မတန္မွ နာမည္ႀကီးတဲ့ သီလရွင္
မယ္ကင္းဆိုတာ ေမာင္တို႕လည္းၾကားဖူးမွာေပါ့....၊အင္း...ဒီအမႈက သီလရွင္မယ္ကင္းနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး
ကြဲ႕....။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ေအာင္မေလးဆရာႀကီးရယ္....၊မဆိုင္တာမ်ား ထည့္ေျပာေနရေသးတယ္...ခက္တာပဲ၊

ကၽြႏ္ုပ္။   ။ဟဲ့..စကားကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္စမ္းဘာာာာ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ အဲဒီသီလရွင္မယ္ကင္း
နဲ႕ေခတ္ၿပိဳင္၊ ေလာကီဘက္မွာ အင္မတန္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူဝတ္ေၾကာင္မယ္ကြမ္း ဆိုတာရွိခဲ့တယ္ကြဲ႕...။
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ အပ်ဳိေတာ္ေတြကို တတ္သင့္တတ္အပ္တဲ့ ေလာကီပညာေတြ သင္ၾကားေပး
ရတဲ့ ဆရာမႀကီးတစ္ဆူဆိုပါေတာ့ေလ...၊မ်က္စတစ္ခ်က္ပစ္တာနဲ႕ တဘက္သားတံုးကနဲလဲေသသြားႏိုင္
ေအာင္ကို အင္မတန္ထက္ျမက္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကိုသင္ၾကားေပးရသူေပါ့...။ မင္းတုန္းမင္းလြန္လို႕ သီေပါ
မင္းနန္းတက္လာေတာ့ အဲ့ဒီမယ္ကြမ္းလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာမေနေတာ့ပဲ ပင္လယ္ထဲက ရွန္ၾကားပူ ဆိုတဲ့
ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းသြားေန ေနေတာ့သတဲ့....။

ဆားပုလင္း။   ။အင္း...ကၽြန္းနာမည္ကအဆန္းပါလား...၊ထားပါေတာ့ေလ...၊သူမရွိေတာ့ သူ႕ပညာေတြ
ေပ်ာက္ကုန္မွာေပါ့ေနာ္...ဆရာႀကီး...။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အိမ္း....၊သူလည္းဒါကို ေတြးမိ၊စိုးရိမ္မိတယ္ထင္ရဲ႕...၊သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ ေနာင္လာေနာက္သား
ေတြ သူ႔ပညာရပ္ေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးႏိုင္ေအာင္ က်မ္းစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ေရးသားျပဳစုထားခဲ့တယ္
ကြယ့္...၊အဲ့က်မ္းစာအုပ္ႀကီးနာမည္က ခအုမေဒါ့ကြန္း တဲ့......။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။အြန္....က်မ္းစာအုပ္နာမည္ကလည္းဗ်ာ...၊ထူးဆန္းပါေပ့....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။နာမည္ကထူးဆန္းဆို က်မ္းထဲမွာပါတဲ့ပညာရပ္ေတြကလည္း အထူးအဆန္းကိုး...ေမာင္ရဲ႕...၊
ၿပီး အဲ့ဒီက်မ္းကို ရိုးရိုးဘာသာစကားနဲ႕ေရးထားတာမဟုတ္ပဲ ထူးဆန္းတဲ့ ကြန္ေဖာင့္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္မ်ဳိး
သံုးၿပီးေရးသားထားတယ္ဆိုပဲ...၊က်မ္းထဲကတစ္ခ်ဳိ႕ ပညာရပ္ေတြဆို အဲဒီကြန္ေဖာင့္တတ္တဲ့သူဖတ္တာ
ေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး...၊သူကေတာ့ က်မ္းအစမွာ အိပ္ငိုက္ၿပီးေရးတယ္ေျပာတာပဲ...၊ငါ့စိတ္ထင္ေတာ့
အိပ္ငိုက္ေရးတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး..၊စ်န္ဝင္စားၿပီးေရးတာကို တင္စားေျပာလိုပံုရတယ္....၊

ဆားပုလင္း။    ။အင္း....အဲဒီက်မ္းနဲ႕ဘာဆိုင္သတုန္းဆရာႀကီး....

ကၽြန္ုပ္။    ။ဒီလိုကြယ့္.....၊သူထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႕တပည့္သားေျမးေတြက အဲဒီက်မ္းႀကီးကိုလက္
ကိုင္ျပဳလို႕ သူ႔ပညာေတြကိုေလ့လာဆည္းပူးၾကသေပါ့ေလ....၊အဲ့ဒီမွာေျပာစရာရွိတာက သူ႕ပညာေတြကို
မိန္းမေတြပဲ သင္ၾကားလို႕တတ္ေျမာက္ႏိုင္သတဲ့...။ဒီေတာ့ သူ႕တပည့္ဆိုတာေတြကလည္းမိန္းမေတြခ်ည္း
ေပါ့ေလ....။သီေပါမင္း ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္..ကိုလိုနီေခတ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႕တပည့္မေတြထဲက မ်ဳိးခ်စ္
စိတ္ႏိုးၾကားသူေတြစုၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ ဗ်စ္တစ္သွ်ေတြကို ေတာ္လွန္ဖို႕ ဂိုဏ္းတစ္ခုဖြဲ႕လိုက္ၾကသတဲ့.....၊အဲ့ဂိုဏ္း
နာမည္က ကုမၼာရီဂုိဏ္း....တဲ့....။

ကိုလိုနီေခတ္ဦးအစမွာ လွ်န္းလွ်န္းေတာက္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ဂုိဏ္းေပါ့ကြယ္....၊ဗ်စ္တစ္သွ်အရာရွိမင္းေတြ
ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီဒုကၡေပးခဲ့ႏိုင္သေပါ့....၊ဘိလပ္က ဘုရင္မႀကီးကိုပါ ေလာကီပညာေတြသံုးၿပီး တိုက္
ခိုက္ခဲ့တဲ့အထိ တန္ခိုးထြားခဲ့သတဲ့....။ေနာက္ဆံုး ကိုလိုနီအစိုးရက သူရို႕ဘိလပ္က အေမွာင္ေလာကရဲ႕
သခင္ႀကီးဗိုဒီေမာ့ဆိုတဲ့ ေအာက္လမ္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကုိေတာင္ ေစလႊတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းခိုင္းရတယ္ဆို
ပဲ...၊အဲဒီ ေအာက္လမ္းဆရာႀကီးေတာင္ ဒီက အမ်ဳိးသမီးပညာရွင္ေတြကိုမႏိုင္ဘူးတဲ့..၊

ဆားပုလင္း။    ။မိန္းမလူစြမ္းေကာင္းေတြပါလား ဆရာႀကီးရယ္...ဒါနဲ႕ အဲ့ဂိုဏ္းကဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ၿပိဳကြဲ
သြားရသလဲဗ်....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အိမ္း...သူတို႕ဂိုဏ္းႀကီးၿပိဳကြဲပံုကတရားက်စရာလည္းေကာင္း သံေဝဂယူစရာလည္းေကာင္း
တယ္ကြဲ႕....၊ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကမွ မၿဖိဳခြဲႏိုင္တဲ့ဂိုဏ္းက အခ်င္းခ်င္း အတည့္မရႈျဖစ္ရာကေန ၿပိဳကြဲသြား
ရတာပါပဲကြယ္....၊ျဖစ္ပံုကဒီလိုကြယ့္....၊ကုမၼာရီဂိုဏ္းဝင္အမ်ဳိ္းသမီးတစ္ခ်ဳိ႕က ဟိုး အေနာက္ႏိုင္ငံက
မိန္းမလူစြမ္းေကာင္းေတြရဲ႕ဝတ္ပံုစားပံုကိုအတုယူအားက်ၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီတို႕ ဘာတို႕ဝတ္ခ်င္သတဲ့။
ေဘာင္းဘီဟာ အမ်ဳိ္းသမီးေတြအတြက္ ထမီထက္ပိုလံုၿခံဳသလို၊ေယာက်ၤားမ်ားနဲ႕ယွဥ္ေဘာင္တန္းၿပီး
တိုက္ဟယ္ခိုက္ဟယ္လုပ္ေနရတဲ့အမ်ဳိးသမီးအတြက္ အထူးသင့္ေလ်ာ္တယ္လို႕ ဆင္ေျခေပးၾကသတဲ့။
အဲ...တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒါကိုမႀကိဳက္ဘူး...၊ျမန္မာ့ရိုးရာကိုထိခိုက္တယ္..၊နယ္ခ်ဲ႕ကိုေတာ္လွန္ရာမွာ သူတို႕
ဝတ္စားပံုေတြကိုပါေတာ္လွန္သင့္တယ္..၊အတုမယူသင့္ဘူး အစရွိသျဖင့္ေပါ့ကြယ္...။အဲဒီလိုနဲ႕ ကုမၼာရီ
ဂုိဏ္းလည္း ကုမၼာရၤီ(ေဘာင္းဘီဝတ္)ဂိုဏ္းနဲ႕ ကုမၼာရီ(ထမီဝတ္)ဂိုဏ္းဆိုၿပီး ျဗန္းျဗန္းကြဲပါေရာလား...။

ငံျပာရည္ပုလင္း။   ။ဟင္....ဘာကြဲသတုန္းဆရာႀကီး.....

ကၽြႏ္ုပ္။   ။ဟဲ့.....ဘာကြဲရမတုန္း....၊ဂိုဏ္းႏွစ္ျခမ္းကြဲပါတယ္ဆုိမွ...ဒီေသာက္ကေလးကတစ္မ်ဳိး....။

ဆားပုလင္း။   ။အင္း..ဆက္ပါဦးဆရာႀကီးရယ္....၊သူ႕ကိုေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္စမ္းဘာာာာ.

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အိမ္း....မိန္းမဆိုသဟာကလည္း ခက္သားကလား....၊တည့္တုန္းကေတာ့ တည့္ေနသေပါ့ေလ၊
ေဟာ...မတဲ့လည္းမတဲ့ေရာ...တဘက္နဲ႕တဘက္ အပုတ္ခ်ၾက၊အတင္းေျပာၾက၊ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖာ္ၾက၊
တဘက္သားအားနဲခ်က္ေတြကို ရွာေဖြေျပာဆိုၾကနဲ႕ဆိုေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ေတြအဖို႕ ႏွစ္ဂိုဏ္းလံုးကို ႏွိမ္နင္းဖို႕
လြယ္ကူသြားသေပါ့ေလ....၊ဒီလိုနဲ႕ ေဘာင္းဘီဝတ္နဲ႕ထမီဝတ္ ကုမၼာရီဂိုဏ္းႏွစ္ဂုိဏ္းစလံုး တျဖည္းျဖည္း
အားေပ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ျဖစ္သြားတာ ယခုထက္ထိပဲကြယ့္...။သို႔ေပမယ့္ လံုးလံုးေပ်ာက္ကြယ္
သြားတာေတာ့မဟုတ္ဘူးကြယ့္...၊ႏွစ္ဂိုဏ္းစလံုးမွာ ပညာသည္အနဲအက်ဥ္းေတာ့က်န္ခဲ့ေသးတယ္...။

ဆားပုလင္း။    ။ဒါနဲ႕ဆရာႀကီး...အခုဒီအမႈနဲ႕ အဲဒီကုမၼာရီဂိုဏ္းနဲ႕ ဘယ္လိုပတ္သက္သလဲ...

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ေသသြားတဲ့မစၥတာနာရရန္းလက္ထဲကအရုပ္ေလးေၾကာင့္ေပါ့ကြယ္.....၊အဲဒီအမ်ဳိ္းသမီးကေျခ
သည္အရုပ္ေလးဟာ ကုမၼာရီဂိုဏ္းဝင္ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အခ်က္ေပး၊အဆက္အသြယ္လုပ္
တဲ့ အမွတ္အသားေလးပဲကြယ့္....။ပိုေသခ်ာသြားတာက ေဆးတိုက္က ပန္းအိုးမွွာထိုးထားတဲ့ပန္းေၾကာင့္
ပဲ....။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ဟုတ္လားဆရာႀကီး...ဒါနဲ႔ အဲ့ပန္းက ဘာပန္းတုန္း....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။အဲ့သာဘာပန္းရမတုန္း....ေမ်ာက္ေပပန္းကြဲ႕..ေမ်ာက္ေပပန္း....။

ဆားပုလင္း။    ။ဟမ္....ေမ်ာက္ေပပန္း...ဟုတ္လား... ..ၾကားဖူးပါဘူး ဆရာႀကီးရယ္....။

ကၽြႏ္ုပ္။   ။အိမ္း....မၾကားဖူးဆို အဲ့ဒီပန္းပြင့္တဲ့ေမ်ာက္ေပပင္ဆိုတာ ဟိမဝႏၱာမွာပဲရွိတာကြယ့္...၊တစ္ႏွစ္
လံုးေနမွ တစ္ပြင့္ပဲပြင့္ၿပီး တစ္ခါပြင့္ရင္ ေျခာက္လေလာက္ခံသကြယ့္....။အဲဒီပန္းဟာ ကုမၼာရီဂိုဏ္းရဲ႕
အထိမ္းအမွတ္လည္းျဖစ္တယ္...။တခ်ိန္က..သူတို႔ ဗ်စ္တစ္သွ်အရာရွိတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလုပ္ၾကံ
ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒီပန္းကို လွမ္းပို႕ေလ့ရွိသကြယ့္...၊ၿပီး ေမ်ာက္ေပပန္းဟာ ေလာကီအစီအရင္ေတြလုပ္
တဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ ပန္းလည္းျဖစ္တယ္....။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။အင္း....ရွင္းေတာ့ရွင္းလာၿပီ...၊မရွင္းေသးတာက ဆရာဝန္ႀကီးမစၥတာနာရရန္းက
ဗ်စ္တစ္သွ်အရာရွိမွ မဟုတ္တာပဲဆရာႀကီးရယ္....၊သူတို႕ကဘာလို႕လုပ္ႀကံရသတဲ့လဲ....။

ကၽြႏ္ုပ္။   ။ဒါကေတာ့ သူတို႕ကုိဖမ္းမိမွပဲေမးၾကည့္ေပေတာ့ကြယ္...၊တစ္ခုရွိတယ္...မစၥတာနာရရန္းက
ဗ်စ္တစ္သွ်အလိုေတာ္ရိ ျဖစ္လို႔လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ဦးဦးကိုမ်ား မေတာ္
မတရားလုပ္ခဲ့လို႕မ်ားလား....၊ကုမၼာရီဂိုဏ္းဟာ အဲ့လိုလူမ်ဳိးေတြကိုလည္း အျပစ္ေပးေလ့ရွိသကြယ့္....။

ဆားပုလင္း။   ။အင္း....ဆရာႀကီးေရ....ကုမၼာရီဂိုဏ္းဝင္လို႕ယူဆရမယ့္ နာစ္မေလးမိုးငြပ္ရဲ႕ေနရပ္လိပ္စာ
ကို မရွာႏိုင္တာအေတာ္ဆိုးတာပဲဗ်ာ.....ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အဲဒီအစေလးပဲရွိတာကလား....။

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္၏ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သံအဆံုး၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သံုးဦးသားႏႈတ္ဆိတ္သြားရေလေတာ့
သည္။ ဆားပုလင္းလည္း သူ႕ေဆးတံေကာက္ေကာက္ႀကီးကိုမီးခိုးေထာင္းေထာင္းထေအာင္ဖြာရင္း၊ကၽြႏ္ုပ္
လည္း ၾတြင္းေက်၊နဝင္းေက်သေဘာျဖင့္ ေဟာလစ္ပုလင္းထဲထည့္ထားေသာ ပိုလိုစီးကရက္ကို ထုတ္ယူ
မီးညိွရႈိက္ဖြာရင္း ကိုယ္စီစဥ္းစားခန္းဝင္ေနၾကေလေတာ့သည္။ ငံျပာရည္ပုလင္းမွ်စ္ေမာင္မွာမူ ဘာမွလုပ္
စရာမရွိ္သည္ႏွင့္ ပါရာအန္စီဗစ္ေဆးတိုက္မွ သိမ္းယူလာေသာ လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ႀကီးအား ဟိုဒီ လွန္
ေလွာၾကည့္ရႈေနေလေတာ့သည္...။


ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။အင္း.......ပါရာအတ္စီဗစ္ေဆးတိုက္က နာမည္နဲ႕ေတာ့အေတာ္လိုက္တာပဲ၊ဘယ္လို
လူနာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရာနဲ႕စီဗစ္ပဲေပးသကိုးဗ်...၊ဒါနဲ႔ေတာင္ လူနာေတြဒီေဆးခန္းကိုလာေနၾကေသးတာအံပါရဲ႕
ဗ်ာ....။



ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ေမာင္ရင္ရဲ႕....၊ပါ က ၾကာသပေတး ငါး၊ရာ က ဗုဒၶဟူး ေလး ဆိုေတာ့ ေပါင္း
လိုက္ရင္ ကိုး မဟုတ္ဘူးလား...၊စီ က အဂၤါ သံုး၊ဗစ္ က ၾကာသာပေတး ငါး၊ေပါင္းလိုက္ရင္ ရွစ္ ရတယ္...။
ကိုးဂဏန္းဆိုတာ ေလာကီပညာမွာ အထြဋ္အထိပ္ဂဏန္းကြဲ႕....၊ရွစ္ဂဏန္းကေတာ့ ပါပ ဂဏန္းလို႕ေခၚ
တယ္....၊မေကာင္းတဲ့ေလာကီအစီအရင္ေတြမွာ မပါမျဖစ္ဂဏန္းပဲ....၊ဒီလို ေကာင္းတဲ့ဂဏန္းနဲ႕မေကာင္း
တဲ့ ဂဏန္း ႏွစ္မ်ဳိးကို တြဲစပ္သံုးထားတာကိုက ဒီေဆးတိုက္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ပဲ....၊ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့
ဒီအမႈမွာ အင္မန္အစြမ္းထက္တဲ့ ေလာကီပညာရွင္ေတြ ပါဝင္ေနပံုရတယ္...၊အိမ္း..ငါလို နင့္အသက္ငါ့ေပး
ဆရာႀကီး နဲ႕ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြယ္....။


ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။အင္း....ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ဆရာႀကီးရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဂဏန္းဆိုရင္ ဂဏန္း
ခ်ဥ္စပ္ဟင္းပဲ သိတယ္ဆရာႀကီးေရ.....၊အဲ....အဲ....ဒါနဲ႕ အမႈျဖစ္တဲ့ေန႕က အဲဒီေဆးတိုက္ကို လာသြားတာ
သံုးေယာက္ပဲရွိပါလား....၊အဲဒီသံုးေယာက္ကလည္း အမ်ဳိးသမီးေတြခ်ည္းဗ်။ နာမည္ေတြကလည္းအဆန္း
ပဲ...၊တစ္ေယာက္က မယ္ဒန္ကိုးတဲ့၊တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမလမင္း တဲ့...၊ေနာက္တစ္ေယာက္နာမည္က
မိကန္ဒီ ဆိုပဲ....၊ဒီမွွာၾကည့္ပါဦး ဆရာတို႕....၊အဲ့သံုးေယာက္စလံုးရဲ႕နာမည္ေတြေဘးမွာလည္း ၾကယ္ပြင့္
အမွတ္အသားျပထားပါေရာလား....။


ငံျပာရည္ပုလင္း အထက္ပါအတုိုင္းေျပာရင္း လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ႀကီးအား ကၽြႏ္ုပ္တို႕ေရွ႕သို႕ထိုးေပး

လိုက္ေလ၏


ဆားပုလင္း။    ။အင္း...ဟုတ္တာပဲ....၊ဒီနာမည္ေတြက နာမည္ဝွက္ေတြနဲ႕တူရဲ႕...၊ခက္တာက ဒီမိန္းမေတြ
ရဲ႕ေနရပ္လိပ္စာေတြေရးမွမထားတာပဲ....ဘယ္လိုလိုက္ရွာရမတုန္း....။


ကၽြႏ္ုပ္။    ။အိမ္း...ဘာတဲ့....၊မယ္ဒန္ကိုး၊ေမလမင္း၊မိကန္ဒီ တဲ့လား....အင္း...ဒီနာမည္ေတြၾကားေတာ့
ၾကားဖူးသလိုလုိပဲ....၊အားးးးးးးး ဟုတ္ဘီ.....ဟုတ္ဘီ....၊ဒါအၿငိမ့္မင္းသမီးနာမည္ေတြပဲ...၊သူတို႕ရဲ႕အၿငိမ့္
အဖြဲ႕က ဖြတ္စဘြတ္ ဆိုလား၊ဘာဆိုလားပဲ...။


ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။အန္....ဒီအမႈနဲ႕ပတ္သက္နာမည္ေတြကလည္း အထူးအဆန္းႀကီးပါလားဗ်ာ...။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းစေလး ျပန္ေတြ႕တာဟန္က်တာပဲဗ်ဳိး...၊အဲဒီအၿငိမ့္အဖြဲ႕က ဘယ္ကတုန္းဗ်...။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဗ်ဳိင္းေရအိုးစင္ ဘက္မွာလို႕ ေၾကာ္ျငာထဲ ဖတ္လိုက္မိတယ္...၊

ဆားပုလင္း။    ။ကဲ...ဒါျဖင့္ ေျပာေနၾကာတယ္ဗ်ာ...၊အဲ့အၿငိမ့္အဖြဲ႕ဆီသြား စံုစမ္းၾကစို႕....။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႕သံုးဦးလည္း အင္းစိန္စီအိုင္ဒီမွ ေအာ္စတင္ကားမဲေလးအား ဖြတ္စဘြတ္အၿငိမ့္အဖြဲ႕
 တည္ရွိရာ ဗ်ဳိင္းေရအိုးစင္ရပ္သို႕ မိုင္ကုန္ႏွင္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ဗ်ဳိင္းေရအိုးစင္ရပ္သို႕ေရာက္ခ်ိန္ေတြ
ေမွာင္စပင္ပ်ဳိးေနၿပီျဖစ္သည္။လမ္းတြင္ေတြ႕သည့္ ကေလးတစ္သိုက္အား ဖြတ္စဘြတ္အၿငိမ့္၏လိပ္စာအား
ေမးျမန္းၾကည့္ေလရာ အႏွီးအၿငိမ့္မွာအမွန္တကယ္ရွိေၾကာင္းႏွင့္ အေတာ္အတန္နာမည္ရေၾကာင္းလည္း
သိရေလေတာ့သည္။ ကေလးတစ္သိုက္၏နတ္လမ္းညႊန္မႈေၾကာင့္ ဖြတ္စဘြတ္အၿငိမ့္တည္ရွိရာအိမ္သို႕
ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုအိမ္ေရွ႕တြင္ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ပိုးဟပ္ေျခေထာက္ေမြး
ကဲ့သို႕ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတိုနံနံႏွင့္ လူတစ္ေယာက္အား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပံုစံျဖင့္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္
ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သည္။


ဆားပုလင္း။    ။ဗ်ဳိး....ေနာင္ႀကီး...ဒါ ဖြတ္စဘြတ္အၿငိမ့္ အိမ္ လားဗ်...။


ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏွင့္လူ။    ။ဟုတ္ပါ့ဗ်ား....၊က်ဳပ္ကေတာ့ ဖြတ္စဘြတ္အၿငိမ့္အဖြဲ႕ရဲ႕ အၿငိမ့္ေထာင္ဆရာ

ကိုရင္သာေပ်ာ့ပါပဲ။ကိုယ့္လူတို႕က ဘာကိစၥတုန္း...အၿငိမ့္ငွားခ်င္လို႕လား...


ဆားပုလင္း။    ။က်ဳပ္တို႕က အင္းစိန္စီအိုင္ဒီက ဆားပုလင္းေတြပဲ...၊ခင္းဗ်ားအၿငိမ့္က အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြ
ကိုနဲနဲပါးပါး ေမးစရာရွိလို႕ဗ်...။ဘယ္မတုန္း...ခင္ဗ်ား အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြ...။


အၿငိမ့္ေထာင္ဆရာကိုရင္သာေပ်ာ့။     ။က်ဳပ္လည္း သူတို႕ဘယ္မလဲဆိုတာသိခ်င္ေနတာပါပဲဗ်ာ...။


ဆားပုလင္း။   ။ ဘာ....ဘာေျပာတယ္....ဘာျဖစ္လို႕တုန္း...၊ခင္ဗ်ား မင္းသမီးေတြ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ
ခင္ဗ်ားသိရမွာေပါ့ဗ်...။


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ဂေန႕မနက္ကအထိ ဒီအိမ္ထဲမွာ သံုးေယာက္လံုးရွိေသးသဗ်ား...၊ဂေန႕ေန႕လည္မွ
က်ဳပ္နဲ႕ ရန္ျဖစ္ၿပီး ဆင္းသြားၾကတာဗ်...။


ဆားပုလင္း။   ။ခင္ဗ်ားနဲ႕ဘယ္လိုရန္ျဖစ္ၿပီး ဆင္းသြားသတုန္း.....။


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ဒီလိုဗ်...၊က်ဳပ္တို႕အၿငိမ့္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီး မယ္ဒန္ကိုးဆိုတာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခ်စ္
စြာေသာ ဇနီးသည္လည္း ျဖစ္သဗ်...၊ေျပာရရင္ဗ်ာ...သူက အၿငိမ့္ကရတာ ဝါသနာပါလြန္းလို႕ က်ဳပ္ကို
ပူဆာတာနဲ႕ ဒီအၿငိမ့္အဖြဲ႕ကို ေထာင္ရတာပဲဗ်ဳိး...၊က်န္တဲ့ လက္ေထာက္မင္းသမီးေမလမင္းနဲ႕ ေရွ႕ထြက္
မင္းသမီးေလး မိကန္ဒီ ဆိုတာကလည္း သူနဲ႕ ဝါသနာတူ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ...။အဲဒါဗ်ာ...ဂေန႕မနက္က
ပဲ သူနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ၇န္ထျဖစ္ရာကေန သူေရာ၊သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားၾကသဗ်ာ။
က်ဳပ္မယ္ ပြဲေတြလက္ခံထားတာရွိေနတာ....၊ခုမင္းသမီးတစ္လက္မွ မရွိ္ပဲ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိ
ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ...။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ခင္ဗ်ားနဲ႕ ခင္ဗ်ားမိန္းမ ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္း...။


ကိုရင္သာေပ်ာ့။   ။ျဖစ္တာကဒီလိုဗ်...၊သူဒီရက္ပိုင္း ေနမေကာင္းဘူးလို႕ဆိုသဗ်....၊ေနမေကာင္းလို႕
ေဆးခန္းေတာင္သြားျပေသးတယ္...၊သူေနမေကာင္းျဖစ္ဘီဆိုရင္ အဲ့လိုျဖစ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး
က်ဳပ္ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုပူဆာေနၾကဗ်....၊က်ဳပ္လည္း သူ႕အလိုလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ....။ခုလည္းေနမေကာင္း
ျဖစ္ဘီ ဆိုတာနဲ႕ အိုင္ဖံုးဖိုက္ ဆိုလားဘာဆိုလား အဲ့သာဂ်ီးကိုပူဆာေတာ့တာပဲဗ်ဳိး...၊က်ဳပ္မလဲ ခုတေလာ
ဖဲရံႈးထားေလေတာ့ လက္ထဲပိုက္ဆံမရွိဘူးရယ္...၊ဖဲရႈံးလို႕ ဘူေနရတဲ့အထဲ မိန္းမက မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ
လာပူဆာေလေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ဘုန္း.....ဘုန္း...ဆိုၿပီး ႏွစ္ခ်က္ေလာက္......


ငံျပာရည္ပုလင္း။   ။ ပိတ္ကန္ထည့္လိုက္ေရာလား...။


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။စိတ္ထဲကေတာ့ အဲ့လိုကန္လိုက္ရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားေနတုန္းရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ....၊
က်ဳပ္မိန္းမအလြမ္းမင္းသမီးက တစ္ခါတည္း မ်က္ရည္ေတြေရာ၊ႏွပ္ေတြေရာ အေတာင့္လိုက္ထြက္က်ၿပီး
ငိုေတာ့တာပဲဗ်ဳိး...၊က်ဳပ္လည္း ဒီမိန္းမ ငိုေပ့ေစ...ဆိုၿပီးပစ္ထားလိုက္မိတာ...တစ္ခါတည္း စိတ္ေကာက္ၿပီး
အိမ္ေပၚကဆင္းသြားေတာ့တာပါပဲ...။သူတင္ဆင္းတာမဟုတ္...သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုပါ အေဖာ္
ညိွသြားေလရဲ႕...။

ဆားပုလင္း။    ။ခင္ဗ်ားမိန္းမ ဘယ္ကိုဆင္းသြားသတုန္းဗ်....

ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။မေျပာတတ္ပါလို႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ဘူေနတာသာၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ...။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း တတ္သည့္ပညာမေနသာေတာ့ပဲ....

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ခင္ဗ်ားမိန္းမက ဘာေန႕သမီးတုန္းဗ်....


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။စေနသမီးဗ်...၊သိပ္စိတ္ႀကီးတာကလား.....


ကၽြန္ုပ္။    ။အင္း...ဒီေန႕က ၾကာသပေတး ဆိုေတာ့...က်ိန္းေသေပါက္ ေတာ ကိုဆင္းသြားတာဗ်...။


ကိုရင္။   ။ခင္ဗ်ာ.....ေတာထဲကို ဟုတ္လား....၊မျဖစ္ႏို္င္တာဗ်ာ၊ဒီႏုႏုနယ္နယ္ အၿငိမ့္မင္းသမီး သံုးေယာက္
ေတာထဲသြားရဲဖို႕ေနေနသာသာ  ေခြးေတာင္ရိုက္ဝံတဲ့သူေတြမွမဟုတ္တာ...

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ခက္တာပဲဗ်ာ...၊ေတာဆိုတာ ေတာႀကီးမ်က္မဲကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်....၊ေတာဘက္အရပ္ကို
ေျပာတာ...၊


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။အဲ့လိုဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်...၊က်ဳပ္မိန္းမရဲ႕ ဂ်ီးေဒၚတစ္ေယာက္က ခရမ္းသံုးခြဘက္ကဗ်၊
အဲ့ကိုဆင္းသြားတာေနမယ္...၊ဟိုတေလာကတည္းက သူဂ်ီးေဒၚႀကီးဆီအလည္သြားဦးမယ္ေျပာေနတာ..။
လက္စသတ္ေတာ့ သူ႕ဘာသာ အလည္ထြက္ခ်င္တာနဲ႕ က်ဳပ္ကိုသက္သက္မဲ့ရန္လုပ္သြားတာကိုးဗ်...။


ဆားပုလင္း။   ။ကဲ....ကိုရင္သာေပ်ာ့ေရ....ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ပဲ က်ဳပ္တို႕ကို ခင္ဗ်ားမိန္းမရွိရာလိုက္ပို႕ေပ
ေတာ့....၊ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ...၊ေနာက္ေန႕မနက္ေစာေစာ က်ဳပ္တို႕လာေခၚမယ္...၊
ဟုတ္ဘီလား....။


ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ....၊ကိုယ့္ဘာသာသြားေခၚရင္ လမ္းစာရိတ္ကုန္ေနဦးမယ္...။ခုေတာ့
ဟန္က်သဗ်ဳိး..၊နက္ျဖန္မနက္ေစာေစာသာလာၾကဗ်ဳိး...၊က်ဳပ္မိန္းမကို က်ဳပ္လြမ္းလွၿပီဗ်...။


ငံျပာရည္ပုလင္း။   ။ေအာင္မေလးဗ်ာ....၊ေန႕လည္ကမွဆင္းသြားတဲ့မိန္းမကို လြမ္းလွၿပီပဲရွိရေသးလား...
လြမ္းရင္လည္း တစ္ညလံုးမအိပ္ပဲထိုင္လြမ္းေနဗ်ဳိး...၊က်ဳပ္တို႕ေတာ့ ျပန္အိပ္ေတာ့မဗ်ာ...။


ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သံုးဦးလည္း စိတ္ေမာလူေမာျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကေပေတာ့သတည္း...။


                                                           အပိုင္း(၃)ကိုဆက္ေမ်ာ့ ၾကပါရဲေဘာ္တို႔........