နင့္အသက္ငါ့ေပးဆရာႀကီးညိမ္းႏိုင္ ႏွင့္ ကုမၼာရီဂိုဏ္း အရႈပ္ေတာ္ပံု ( ၃ )

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ေစာေစာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕လည္း အၿငိမ့္ေထာင္ဆရာကိုရင္သာေပ်ာ့အားေခၚငင္ၿပီးလွ်င္
ခရမ္းသံုးခြ ဘက္သို႕ထြက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ခရမ္းၿမိဳ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘေလာက္ ဟုအမည္ရသည့္
ရႊာႀကီးသို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေန႕လည္၂နာရီခန္႕ရွိၿပီျဖစ္သည္။ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕လည္း ရႊာလယ္လမ္းမမွမဝင္ပဲ ရႊာ
ေနာက္ဘက္မွ ပတ္ၿပီးလွ်င္ ရႊာေတာင္ဖ်ားရွိကိုရင္သာေပ်ာ့မယား မယ္ဒန္ကိုး၏ဂ်ီးေဒၚႀကီးအိမ္ဘက္သို႕
ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးမွာ ေရနံဂ်ီးမ်ား ဝေနေအာင္သုတ္ထားၿပီးလွ်င္
 အိမ္ေအာက္ထပ္ေရွ႕ဘက္ျခမ္းတြင္အကာအရံတစ္စံုတစ္ရာမရွိပဲ ကြပ္ပ်စ္တစ္ခုခင္းထားေလသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႕လည္း ၿခံအေနာက္ဘက္မွ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးႏွင့္ အသာခၽြတ္နင္းဝင္လာခဲ့၏။ရႊာအိမ္တို႕ထံုးစံ
ဂုတ္က်ား၊ေအာင္နက္ အစရွိေသာ သုနကၡတို႕ႏွင့္ ပက္ပင္းမတိုးသည္မွာ ကံေကာင္းလွေပသည္တည့္....။
အိမ္အေနာက္ဘက္ထရံေပါက္မွ ေခါင္းေလးလံုးဆိုင္၍ အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ရွိေသာ္ အမ်ဳိးသမီး
သံုးဦးသည္ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ တန္းစီထိုင္ေနၿပီးလွ်င္ တစ္ဦးေခါင္းမွ သန္းအား တစ္ဦးမွ သည္းႀကီးမဲႀကီးရွာ
ေဖြေပးေနၾကၿပီးသကာလ....ပါးစပ္မွလည္း တစ္တြတ္တြတ္ႏွင့္ ကရားေရလႊတ္သည့္အလား တစ္စံုတစ္ရာ
အေၾကာင္းအား တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရွိရေလေတာ့သည္....။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏အေပါင္းအပါသံုးဦးအား အသာလက္တို႕၍ ၿခံေထာင့္သစ္ပင္ေအာက္ဆီသို႕ေခၚလာ
ခဲ့ၿပီးလွ်င္....

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ဒီမွာဗ်...ဒီအေျခအေနဟာသိပ္ေတာ့မရိုးသားဘူး....၊သင္းတို႕ အစီအရင္တစ္ခုခုမ်ားလုပ္ေန
ပံုရတယ္....။

ငံျပာရည္ပုလင္းမွ်စ္ေမာင္။    ။အစီအရင္..ဟုတ္လား......ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တာေတာ့ သန္းတုတ္ရင္းအတင္း
ေျပာေနၾကတာပါဗ်ာ...ဘယ္ႏွာ အစီအရင္တုန္း......။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။မင္းတို႕ေခတ္ကာလ ကေလးေတြအဲ့သာခက္တာေပါ့....၊ေလာကီပညာဆိုတာ ဆန္းက်ယ္သလွ
သကြယ့္....၊မသိအသာေနစမ္းဘာ....၊ဒီမွာ ကိုအြတ္ေထာင္...ခင္ဗ်ားတို႕မွာ ေသနတ္ေတြပါၾကရဲ႕မဟုတ္
လား...၊အသင့္သာျပင္ထားေပေတာ့...၊သင္းတို႕ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္လုပ္ရင္ လက္မေႏွးေစနဲ႕ဗ်....ဟုတ္လား၊

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။    ။အဲ့သာမွခက္တာပဲ၊က်ဳပ္တို႕လည္း သာမန္အၿငိမ့္မင္းသမီးေလးေတြကို စံုစမ္း
ဖို႕သက္သက္ဆိုေတာ့ ဘာေသနတ္ မွ ပါမလာဘူးဗ်.....။

ကိုရင္သာေပ်ာ့။     ။သနပ္.....ဟုတ္လား...က်ဳပ္ဆီမွာေတာ့ပါသဗ်....။

ကၽြႏ္ုပ္တို႕ တီးတိုးေျပာေနသည္ကို နားစြန္နာဖ်ားၾကားသြားေသာ ကိုရင္သာေပ်ာ့မွ ဤသို႕ဝင္ေျပာလိုက္
ေလလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သံုးဦးသားလည္း ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားရေလ၏။ဘယ္ႏွယ္ သာမာန္အၿငိမ့္ေထာင္
ဆရာတစ္ဦး၌ ေသနတ္ေဆာင္ထားရပါသနည္း....။ကိုရင္သာေပ်ာ့သည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သူ႕လြယ္အိပ္
ထဲလက္ႏႈိက္လိုက္ေလလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕တို႕လည္း သတိႀကီးစြာထား၍ၾကည့္လိုက္သည္ရွိေသာ္......

ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ေဟာဒီမွာ....မရမ္းသီးသနပ္ဗ်....၊ကၽြႏ္ုပ္မိန္းမက မရမ္းသီးသနပ္ဆိုသိပ္ႀကိက္တာ
ကလား.....၊သူႀကိဳက္တာေလးနဲ႕ေခ်ာ့ဖို႕ ည ကတည္းကဝယ္ထားတာ....

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ငါ့ႏွယ္...ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္.....၊ဒီသနပ္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်...၊ခင္ဗ်ားက
တစ္မ်ဳိး...၊ကဲ...ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သတိသာထားဗ်ာ...က်ဳပ္တစ္ေယာက္လံုးရွိပါေသးတယ္...၊လာ...
သြားေမးၾကတာေပါ့.....။

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ေလးဦးသား အိမ္ေဘးမွပတ္၍ အႏွီးမိန္းမသံုးဦးထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကေလ၏

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။     ။ကဲ..အမိတို႕......တစ္ေယာက္မွမလႈပ္နဲ႕...က်ဳပ္တို႕က အင္းစိန္စီအိုင္ဒီက
စံုေထာက္ေတြပဲ...ခင္ဗ်ားတို႕ကို ေမးစရာရွိလို႕.....။

အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး။    ။ေအာင္မေလး....လန္႕ထွာေတာ္.....စံုေထာက္ေတြ...ဟုတ္လား....ဘာလုပ္ဖို႕တုန္း၊
ဟင္.....ကိုရင္သာေပ်ာ့......ရွင္လည္းပါသလား.....

ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ေအးကြယ္......ကို မင္းကို လြမ္းလြန္းလို႕ လာေခၚတာပဲ...၊ဒီဆရာေတြကလည္း မင္း
တို႕ကိုေမးခ်င္တယ္ဆိုလို႕ တစ္ပါးတည္းေခၚလာတာ....။

မယ္ဒန္ကိုး။    ။ေမးစရာရွိလို႕ ဟုတ္လား.....အံမယ္ေလးေတာ္....ေမးစရာရွိတာမ်ား...အိမ္ေရွ႕က ဝင္လာ
ၿပီးေမးလည္းရပါတယ္ေတာ္...၊ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ အိမ္ေနာက္ေဖးက ဝင္လာရတယ္လို႕....၊ကဲထိုင္ၾကပါ...
ထုိင္ၾကပါ....။

ကၽြႏု္ပ္။    ။ကဲ...က်ဳပ္တို႕အားလံုးသိၿပီးသြားၿပီ....ဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲေမးမယ္....ခင္ဗ်ားတို႕က ကုမၼာရီဂိုဏ္း
ဝင္ေတြမဟုတ္လား...

မယ္ဒန္ကိုး။    ။ကုမၼာရီ........၊ကုမၼာရီဆိုတာ မိန္းမကိုေခၚတာမဟုတ္လား...၊ဟုတ္တယ္ေလ...ကၽြန္မတို႕
က မိန္းမေတြ....၊ဒီေတာ့ ကုမၼာရီေတြေပါ့.....အဲ့သာဘာျဖစ္သတုန္း...။

ကၽြႏု္ပ္။   ။အင္း...ခုလိုလြယ္လြယ္ဝန္ခံလိုက္တာေကာင္းသဗ်ာ...၊ခင္ဗ်ားတို႕က ဘယ္ကုမၼာရီဂိုဏ္းကတုန္း၊
ထမီဝတ္လား၊ေဘာင္းဘီဝတ္လား....။

မယ္လမင္း။    ။အို...ဘယ္ႏွယ္  ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြလာေမးေနသတုန္း...ကၽြန္မတို႕က ထမီလည္း
မဝတ္ဘူး၊ေဘာင္းဘီလည္းမဝတ္ဘူး၊စကပ္ပဲဝတ္တယ္ေလ....။

ကၽြႏ္ုပ္။   ။ေအာ္.....လက္စသတ္ေတာ့ ကုမၼာရီဂိုဏ္းက ထမီဝတ္ဂိုဏ္း၊ေဘာင္းဘီဝတ္ဂိုဏ္းအျပင္ စကပ္
ဝတ္ဂိုဏ္း ဆိုၿပီး သံုးဂိုဏ္းေတာင္ကြဲသြားပါေရာလား....။

မယ္ဒန္ကိုး။    ။အလိုေလးေတာ္....ဘာေတြလာေျပာေနသတုန္း...၊ကၽြန္မတို႕က ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ
ရွင့္၊လွခ်င္လို႕စကပ္ဝတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေဘးခြဲေတြ၊ေနာက္ခြဲေတြမဝတ္ပါဘူး....လံုလံုၿခံဳၿခံဳဝတ္တာပါ။
ဒီမွာ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္မလုပ္နဲ႕ေနာ္...ဟြမ္း...၊ကိုရင္သာေပ်ာ့.........ရွင့္လူေတြကိုၾကည့္ေျပာထားဦး...။

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။     ။အဟမ္း.....ဒီလိုဗ်ာ....လိုရင္းမေရာက္ဘူးျဖစ္ေနတာပါ။ က်ုပ္တို႕က
ပါရာအန္စီဗစ္ေဆးတိုက္က နာစ့္မေလးမမိုးငြပ္အေၾကာင္းသိခ်င္လို႕လာေမးတာဗ်...။ခင္ဗ်ားတို႕သူ႕လိပ္
စာသိၾကသလား....။

မယ္ဒန္ကိုး။    ။ေအာ္...မမိုးငြပ္လား....သိေတာ့သိတယ္...ဒါေပမယ့္ ေဆးတိုက္သြားရင္းခင္ေနတာပါ။
သူဘယ္မွာေနသလဲေတာ့ မသိဘူးရွင့္.....

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ဟင္....လမ္းစကေပ်ာက္ျပန္ပါေရာလား......၊ခင္ဗ်ားတို႕ တကယ္မသိတာလား...

မယ္လမင္း။    ။တကယ္မသိလို႕ မသိဘူးေျပာတာပါေတာ္....၊ဘာညာစရာရွိသတုန္း...၊အဲ...ေနဦး....တစ္ခု
သတိရၿပီ....၊ဟိုေန႕က ကၽြန္မတို႕ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ သူကေတာင္ေျပာေနေသးတယ္...၊တနဂၤေႏြေန႕
က်ရင္ သူ ဂ်ဴဗလီေဟာက ကဗ်ာရြတ္ပြဲသြား နားေထာင္မလို႕တဲ့.....ကၽြန္မတို႕ကိုေတာင္ လိုက္မလားေခၚ
ေနေသးတယ္....၊ကဗ်ာဆရာနာမည္ေတာင္ေျပာလိုက္ေသး....ဘာတဲ့.....ကဗ်ာဆရာေဒါက္တာစုတ္ဖြား
ဆိုလားပဲ....။

ဆားပုလင္း။    ။အင္း...ဒီေန႕တနဂၤေႏြေန႕ပဲဗ်...၊ဂ်ဴဗလီေဟာမွာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲရွိတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း
သိတယ္...၊ဒီညေနမွ စမွာဗ်..၊ဒါျဖင့္မွီေသးတယ္....လာၾကဗ်ာ.....ရန္ကုန္ဘက္ျပန္ၾကစို႕....။

ကိုရင္သာေပ်ာ့။    ။ကဲ ဒါျဖင့္ က်ဳပ္ေတာ့ ေနခဲ့ဦးမယ္....ခင္ဗ်ားတို႕ဘာသာပဲျပန္ႏွင့္ၾကေပေတာ့...။

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕လည္း အင္းစိန္စီအိုင္ဒီမွ ေအာ္စတင္ကားမဲေလးအား မိုင္ကုန္တင္လ်က္ ရန္ကုန္

ဘက္ဆီသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ဂ်ဴဗလီေဟာသို႕ေရာက္ေသာအခါ ကဗ်ာရြတ္ပြဲပင္ စေနၿပီျဖစ္

သည္။ကၽြႏု္ပ္တုိ႕လည္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲအားအသာအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။စင္ျမင့္ထက္တြင္မူ ဆံပင္

ေကာက္တိေကာက္ေကြး၊စုတ္တိစုတ္ဖြားႏွင့္ လူငယ္တစ္ဦးသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ၌ ထူးျခားေသာ သကၤတမ်ားကို ဟန္ပါပါေရးျခစ္ေနေလသည္။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ဟင္....ကဗ်ာရြတ္ပြဲဆိုၿပီး ဘာမွမရြတ္ပဲ ဘာသေကၤတေတြေရးေနတာတုန္းဗ်...။

ကၽြႏ္ုပ္။     ။အဲ့ဒါ သေကၤတကဗ်ာ လို႕ေခၚသကြဲ႕...၊ကဗ်ာကို စကားလံုးေတြနဲ႕မေရးပဲ အဲဒီလို သေကၤတ

ေတြနဲ႕ ေရးတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚကဗ်ာအမ်ဳိးအစားေပါ့ေလ....၊ဒီကဗ်ာပံုစံကို ေလာကီပညာရွင္ေတြကပဲတီ

ထြင္ခဲ့တာကလား....၊လွ်ဳိ႕ဝွက္နက္နဲတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ခုလိုသေကၤတကဗ်ာအျဖစ္ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကၿပီး

နယ္ခ်ဲ႕ေတြမသိႏိုင္ေအာင္ ဖံုးကြယ္လွ်ဳိ႕ဝွက္ခဲ့ၾကတာကြယ့္...၊

(မွတ္ခ်က္။    ။တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အႏွီး သေကၤတကဗ်ာအားယေန႕ေခတ္

လူငယ္မ်ား ျမင္ဖူးေစရန္ နမူနာသေကၤတအခ်ဳိ႕အား ကၽြႏ္ုပ္၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္)

LOL  :-*  ^_^  -_-  O.o

>:O  <3  :v  :|]  :)  8)

:(   :P  :D  :O  ;)  3:)

B)   :3   >:(   :/   :’(  O:)

Ї  ℓ◎√ε   ƴøü  ṧø   μü¢♄

ကၽြႏ္ုပ္တို႕သံုးဦးလည္း ပရိတ္သတ္အား အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္ရွိေသာ္ ေရွ႕ဆံုးခံုတန္း၌တစ္ဦးတည္း
ထိုင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို သတိျပဳမိၾကေလသည္။ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ပံုပန္းသ႑ာန္မွာ မယ္ဒန္ကိုး
တို႕ ေျပာျပလိုက္ေသာ သူနာျပဳဆရာမေလးမမိုးေငြ႕၏ပံုသ႑ာန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။ကၽြႏ္ုပ္တို႕လည္း ထိုအမ်ဳိး
သမီး၏ေနာက္ဘက္ထိုင္ခံုတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး အသာစူးစမ္းေနလိုက္ၾကသည္။ထိုအမ်ဳိးသမီးကေတာ့
ကၽြႏ္ုပ္တို႕အားသတိထားမိဟန္မတူေပ။မွတ္စုစာအုပ္တြင္ ကဗ်ာမ်ားကို ကူးေရးလုိက္၊ႏႈတ္မွလည္း တစ္
တြတ္တြတ္ရြတ္လိုက္ျဖင့္ တစ္ဦးတည္းအလုပ္ရႈပ္ေနေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကဗ်ာဆရာေဒါက္တာစုတ္ဖြားလည္း သူ၏သေကၤတကဗ်ာမ်ားကိုတစ္ခန္းရပ္ၿပီးသကာလ
ေအာက္ေဖာ္ျပပါေခတ္ေပၚပို႕စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ကာငင္ကာထရြတ္ေလေတာ့သည္....။

အိပ္ေရးပ်က္ညေတြမွာ...

မိုးလင္းတဲ့အထိ တစ္ေရးပဲရ.....

ည ည ေတြမွာ မႏွင္းဆီက ေခ်ာက္ျခားေစခဲ့.....

အဲဒီ ညမွာေပါ့........

ကၽြန္ေတာ့္ဖံုးေလးက်ေပ်ာက္.....

ညေမႊးပန္းပင္ေအာက္....

တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ခဲ့ဘူးဆိုတာ........

 ေဘာက္ဆူးမွေပးစရာမရွိတာပဲ မႏွင္းဆီ....

ဒီလိုနဲ႕......

ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ဆိုဂ်ဴး.......

ဆိုဂ်ဴး နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္......

အလြမ္းသံသရာေၾကာ......

ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာ......

ကၽြန္ေတာ္ ကမ္းကပ္မိေတာ့မွ....

ေမာခ်င္တိုင္း ေမာေတာ့တယ္.....မႏွင္းဆီရယ္....။

ကၽြန္ုပ္လည္း သူနာျပဳဆရာမေလးမိုးငြပ္ကိုပင္ သတိမျပဳမိေတာ့ပဲ ကဗ်ာဆရာေဒါက္တာစုတ္ဖြား၏ ကဗ်ာ

မ်ားၾကားတြင္ နစ္ေမ်ာသြားမိေလေတာ့သည္။

(မွတ္ခ်က္။    ။ထိုစဥ္အခ်ိန္က အႏွီးကဗ်ာဆရာေလးအားသာမာန္ကဗ်ာဆရာဟုပင္ ထင္မွတ္ထားမိေလ

သည္။ကၽြႏ္ုပ္ကဲ့သို႕ေသာ ေလာကီျပင္ညာရွင္တစ္ဦးႏွင့္ ထိုကဗ်ာဆရာေလးအၾကား တစ္စံုတစ္ရာ ပတ္

သက္ဆက္ႏြယ္လာလိမ့္မည္ဟု ေယာင္ယမ္း၍ပင္မေတြးမိပါေခ်တည့္.....။သို႕ေသာ္ ေလာကႀကီးကား

ဆန္းၾကယ္လွေပသည္။ထိုထိုေသာ ဆန္ၾကယ္လွသည့္ေလာကႀကီးတြင္ အႏွီးကဗ်ာဆရာေလး၏ဘဝ

သည္လည္း ဆန္းၾကယ္လွေပ၏။ထိုကဗ်ာဆရာေလး၏ ဆန္းၾကယ္ေသာဘဝကား....လြမ္းေမာဖြယ္

ေကာင္း၏၊ထိုအတူ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လည္းအတိေပတည္း။တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္လိုဖြယ္ရွိသလို၊တစ္ခါတစ္ရံ၌လည္း

ႏွစ္သက္စရာမရွိ၊အံၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ဆန္းျပားသလို၊ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာလည္းျဖစ္ေပသည္။တစ္ခါ

တစ္ရံတြင္မူ ေၾကာက္ရြံဖြယ္ရာျဖစ္သလို၊တစ္ခါတစ္ခါတြင္မေတာ့ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

ေျပာရလွ်င္မူထိုကဗ်ာဆရာေလး၏ဘဝတြင္ သလဲသီးအတြင္းမွ အကန္႕အကန္႕မ်ားသဖြယ္ ေလာကဓံ

တရားတို႕သည္ သူ႕အကန္႕ႏွင့္သူ တည္ရွိေနၾကေလသည္။ေနာင္အလွ်င့္သင့္သည့္တစ္ခ်ိန္တြင္ စိတ္ဝင္

စားဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ ထိုကဗ်ာဆရာေလး၏အေၾကာင္းအား....." ကဗ်ာဆရာေဒါက္တာစုတ္ဖြား "

အမည္ျဖင့္ ဘုတ္အုပ္တစ္အုပ္ေရးသားျဖစ္ေပလိမ့္မည္တည္း....။ဤကား....စကားခ်ပ္.....)

ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္။    ။ဒီအမ်ဳိးသမီးက မမိုးငြပ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီဗ်....။

ကဗ်ာမ်ားအၾကားနစ္ေမ်ာေနေသာကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆားပုလင္းအြတ္ေထာင္ တီးတိုးေျပာလိုက္ေသာစကား

ကိုၾကားေသာအခါမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္လည္သတိျပဳမိေလေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ေသခ်ာသြားသလဲဗ်.....

ဆားပုလင္း။    ။ေသခ်ာဆို သူ႕မွတ္စုစာအုပ္အဖံုးမွာ မိုးငြပ္လို႕ ေရးထားတာေတြ႕လိုက္လို႕ပဲ....

ငံျပာရည္ပုလင္း။   ။ကိုင္း...ဒါျဖင့္ဆရာရယ္...ဒီအမ်ဳိးသမီးကို ထံုးစံအတိုင္း ရံုးေခၚသြားၿပီး စစ္ေမးၾကရ

ေအာင္လားဗ်ာ....

ဆားပုလင္း။    ။ဟဲ့...အဲဒီလိုလုပ္လို႕မျဖစ္ေသးဘူးကြ၊တစ္ေလာကမွ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးကို အဲဒီလို

အစစ္အေဆးေကာင္းလို႕ တို႕ရုံးေပၚက ခုန္ခ်ၿပီးေသေၾကာင္းႀကံသြားတဲ့အမႈကျဖင့္ မၿပီးေသးဘူး...၊နဂိ္ုက

မွ နာမည္ပ်က္ေနရတဲ့အထဲ ဒီတစ္ခါဆို အဖက္ကိုဆယ္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး ငါ့လူရ....။

ငံျပာရည္ပုလင္း။    ။ဒါျဖင့္ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း.....

ဆားပုလင္း။     ။သူျပန္သြားမွ ငါတို႕အသာေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၾကတာေပါ့ကြာ...

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြနု္ပ္တုိ႔သံုးဦးလည္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲအၿပီးတြင္ သူနာျပဳဆရာမေလးမိုးငြပ္အိမ္သို႕ ေနာက္
ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သတည္း.......။

(အလုပ္မ်ား ယားလို႔ပင္မကုတ္ႏိုင္ေအာင္ရႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဝတၳဳမဟာဂ်ီးအား စဥ္ဆက္မျပက္
မေရးႏိုင္ပဲ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကန္႕ၾကာသြားေလသည္၊ပိတ္သတ္မ်ား သာဓုေခၚၾကပါကုန္ေလာ့....:)))၊
အပိုင္း၄ တြင္ဇာတ္သိမ္းႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပ၏၊ဆက္လက္ေမ်ာ့ၾကပါကုန္......:)))))))