Thursday, July 29, 2010

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆိုဆိုက္ ခံစားမွု

အခုတေလာ အလိုလိုေနရင္း စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္...။ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ ေန့ ကစျပီးျဖစ္တာပဲ...။
အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပဘူးလားဆိုေတာ့လည္းေျပပါတယ္...။ဖိစီးမွုေတြလည္းသိပ္မရွိပါဘူး..။ဘယ္သူ့ဆီကမွ
လည္း သတင္းဆိုးေတြလည္း မျကားရပါဘူး..။အလိုလိုေနရင္းစိတ္ဓာတ္ကသုညေအာက္ယူဇနာတစ္ရာေလာက္
ကို ထိုးက်သြားခဲ့ပါတယ္...။စိတ္ဓာတ္က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ့ ဘာသာ သက္ေသခ်င္စိတ္ေပၚလာတာက
လြဲလို့ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။

အဲဒီလို သရိုးသရီ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္ေဆြ၊ဘယ္မ်ိုး၊ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ဖံုးဆက္ေဖာ္ မရျကဘူး...။
ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ညစ္စရာေတြကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့သူေတြကို ဖြင့္ေျပာေလ့မရွိခဲ့ဘူး။
ဘာသာတစ္ေယာက္တည္းပဲ က်ိတ္ခံစားတာမ်ားတယ္...။ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ
နဲ့ တျခားအေျကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္၊မိဘ၊ေဆြမ်ိုး၊ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရသူေတြနဲ့ စကားေျပာရရင္ သူတို့ကို ခ်စ္ခင္
တဲ့စိတ္ေတြနဲ့ စိတ္ေျဖရာေတာ့ ရတာအမွန္...။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကလည္း ဟိုး PSA အေဆာက္အဦး ရဲ့ ေလးဆယ့္ေျခာက္ထပ္၊တိုက္ကတံုး
ေပၚတက္ျပီး ေရဒါကိရိယာေတြ တင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္...။တုိက္ေခါင္းမိုးေပၚက ေအာက္ကိုလွမ္းျကည့္
လိုက္ရင္ အေတြးထဲေပၚလာတာက “ ဒီအေပၚကေန ခုန္ခ်လိုက္ရရင္ေတာ့” ဆိုတာပဲ....။ ေနာက္ ဆက္ျပီး ေတြး
မိတာကေတာ့ အခုေန ငါသာကိုယ့္ဘာသာ သက္ေသလိုက္ရင္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြေတာ့ ပေဟဠိ ျဖစ္က်န္
ခဲ့မွာပဲ ဆိုတာပါ...။

မိဘေတြ ကေတာ့ ရင္က်ိုးရွာမွာ အမွန္၊ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ...၊ဟယ္..ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကတင္ ငါတို့
နဲ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာဆို၊ေနာက္ေျပာင္ေနေသးတာ...၊ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္ လို့ ေအာက္ေမ့ျကမွာပဲ....။
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ စလံုးေတြ၊တရုပ္ေတြကေတာ့ ဒီေကာင္ အေကာင္းျကီး ကေန ဘယ္လို ေဖာက္သြားတာပါ
လိမ့္လို့ ေတြးျပီး ေျပာလို့မဆံုးျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့...။အင္း..တစ္ေယာက္ေသာသူကေရာ....၊သူဘယ္လို ထင္
မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ပါ။သူ ငါ့ကို ဘဝခရီးေဖာ္ အျဖစ္ လက္မတြဲခ်င္လို့မ်ားလား လို့
မေတြးရင္ပဲ ေက်နပ္မိမွာပါ...။

အင္း...သူေဌးကေတာ့ ဒီေကာင္ ေသတာေတာင္ ငါ့ကို ဒုကၡေတြ တေလွျကီးေပးသြားျပီးမွ ေသသြားတယ္...။
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္လို့ ေတြးျပီး ပ်စ္ေတာက္၊ပ်စ္ေတာက္ လုပ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့...။အဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့
ေလးကို မျကာခဏ လာတတ္ျကတဲ့ ဘေလာ့မိတ္ေဆြနည္းနည္း ကေတာ့ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လို့
စာေတြ မေရးေတာ့တာပါလိမ့္လို့ ေတြးမိျကေလမလား...။

အဲဒီလို ေပါက္ကရေတြ ေတြးေနမိေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ဘာသာ သက္ေသဖို့ဆိုတာ လြယ္မေယာင္ နဲ့ ခက္
လွပါတယ္..၊ဘဝကို ခ်စ္တဲ့ ဘဝတဏွာက အႏိုင္ယူေနေသးေလေတာ့ ဘာမွေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ေလ..။


ဒီျကားထဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဘေလာ့ေတြ လည္ေတာ့လည္း ကိုယ္လိုပဲ သက္ေသခ်င္ေနတဲ့ သူနဲ့ ေတြ့ေနေလ
ေသးရဲ့...။အေဖာ္ရျပီ လို့ေတာ့မေတြးမိခဲ့ပါ။ကိုယ္တိုင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္ တိုင္ေအာင္ အျခားလူကိုေတာ့
အားေပးစကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ျပီးေတာ့ တေလာက ကိုရီးယားမင္းသားတစ္ေယာက္လည္း သက္ေသသြား
တယ္လို့ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္..။(ဒီမင္းသားအေျကာင္းေတာ့ သိပ္စိတ္မဝင္စားမိပါဘူး၊မင္းသမီးဆိုရင္ေတာ့
ျကားကေန ဝင္ျပီးႏွေမ်ာေနမိမလားေတာ့မသိ..။ဤကား စကာခ်ပ္။)

ေနာက္ထပ္ တိုက္ဆိုင္တာတစ္ခုက စကၤာပူ လူငယ္ေတြ ျကားမွာ ကိုယ့္ဘာသာ သက္ေသတဲ့ႏွုန္း ျမင့္တက္လာ
တဲ့ အေျကာင္း သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္...။ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က စကၤာပူ မွာ လူေပါင္း ေလးရာ့တစ္ေယာက္
သက္ေသခဲ့ျကျပီး၊ ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ခုႏွစ္က သံုးရာေျခာက္ဆယ့္ေလး ေယာက္ႏွုန္းထက္ ပိုျမင့္လာခဲ့တယ္ လို့ ဆို
ပါတယ္။အဲဒီ အထဲမွာ အသက္ ၁၀ႏွစ္ မွ ၂၉ ႏွစ္ ျကားက ၉၁ ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္တဲ့ခင္ဗ်။အဲဒီထဲကမွ ၇၂
ေယာက္က ၁၉ႏွစ္ နဲ့ ၂၉ ႏွစ္ျကားျဖစ္ျပီး၊က်န္တဲ့ ၁၉ေယာက္က ဆယ္ႏွစ္ မွဆယ့္ကိုးႏွစ္ျကား ကေလးေတြ....။

သက္ေသျကရတဲ့ အေျကာင္းရင္းေတြထဲက အဓိကတစ္ခ်က္ကေတာ့ မိသားစုဝင္ေတြျကားက ေပါင္းသင္း
ဆက္ဆံေရးျပႆနာေျကာင့္ လို့ဆိုပါတယ္...။မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်..။မိဘေတြ၊တျခားေဆြမ်ိုးေတြ ရဲ့ျပႆနာေတြ
ဟာ ကေလးေတြ အေပၚအမ်ားျကီး သက္ေရာက္မွုရွိပါတယ္...။မိဘေတြရဲ့ ဆိုးရြားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ
ေတြကို မခံစားႏိုင္ျကေတာ့တာေျကာင့္ေရာ၊က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ မိဘေတြကို ေနာင္တရေစခ်င္၊ခံစားမွုတစ္ခုခုကို
ေပးခဲ့ခ်င္တာေျကာင့္ပါ သူတို့ေတြ ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျကတယ္ ထင္ပါရဲ့.....။

သက္ေသသူ အမ်ားစုမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြအေပၚ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနာက်င္မွု ကိုခံစားရေစလိုစိတ္ ရွိခဲ့ျကလိမ့္
မယ္လို့ ထင္ပါတယ္...။ ေနာက္တစ္ခုက သူတို့သက္ေသရတဲ့ လက္တေလာ အေျကာင္းရင္း ကဘယ္လိုဘဲရွိရွိ၊
ငယ္ဘဝမွာ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက အေျခခံအေျကာင္းရင္း အျဖစ္တည္ရွိေနခဲ့ပါလိမ့္မယ္....။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ေသျကသူေတြမွာ အမွန္တကယ္သက္ေသျဖစ္ခဲ့ျကဖို့ ျကီးမားတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္ ရွိခဲ့
ျကပါလိမ့္မယ္။သူတို့မွာ (အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူတို့ အတြက္ေတာ့ )လံုေလာက္တဲ့ အေျကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုလည္း ရွိေနခဲ့မွာပါ။ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ျဖင့္ ဆိုးရြားလွတဲ့ ဒီနည္းလမ္းကိုေတာ့ ထြက္ေပါက္ အျဖစ္ အသံုးျပုဖို့ဆိုတာ
အေတာ္ကို ခဲယဥ္းလွပါတယ္...။

အင္း....ကၽြန္ေတာ္ကေရာ....။ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ရွိအခ်ိန္ထိေတာ့ ျကီးမားတဲ့ တြန္းအားတစ္ရပ္လည္း မရွိ၊
လံုေလာက္တဲ့ အေျကာင္းျပခ်က္လည္း မရွိေလေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္မိတာကလြဲလို့ ဘာမွေတာ့ မျကိုးပန္းမိပါဘူး
ခင္ဗ်...။ဒီေန့ေတာ့ က်ေနတဲ့စိတ္လည္း ျပန္တက္လာျပီျဖစ္လို့ အရင္ေန့ေတြကလို ေလးလံထိုင္းမွိုင္းမေနေတာ့
ပဲ ပံုမွန္အတိုင္း ျကည္ျကည္သာသာ ျပန္ျဖစ္ေနပါျပီ...။

သို့ေပမယ့္ လူ့စိတ္ဆိုတာက အခက္သားကလား...။အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္သို့ပင္ရွိေနပါေစ....။ေနာင္တစ္ေန့မွာ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွန္းဆ ႏိုင္ပါေျကာင္း.....။

14 comments:

Maung Myo said...

အင္း တရားထိုင္ၾကည့္ပါလားး ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္မေလးနဲ႔ အျပင္ေလး ဘာေလးထြက္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့ း)

စိတ္ေတြၾကည္လင္းလန္းဆန္းပါေစ

လသာည said...

ဆိုဆိုက္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔...
ဒီက သရဲေၾကာက္တယ္ဆို ..

ေနာက္တာပါ..။ စိတ္ညစ္ရင္ ဟာသေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ျပီး ရယ္ပစ္လိုက္။ ဒါမွမဟုတ္ အေပၚက ေျပာသလို ေလွ်ာက္လည္ပစ္လိုက္ း)) ။ ဒါမွမဟုတ္ အက်ယ္ၾကီး သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္ပါ..။

Anonymous said...

ႏုိင္ငံျခားမွာ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝတူခ်င္း အားေပးပါရေစ။

ဒီ့ထက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရုန္းကန္ခဲ့ရတုန္းကေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါရက္နဲ႔ ေငြေတြ ပုိရလာတဲ့ အခါမွ ဘာလုိ႔ သတ္ေသခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေပါက္လာရတာလဲလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္လဲ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားလုိ႔ရယ္၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ မိတ္ေဆြေတြ ရွိတယ္ဆုိေပမယ့္ အနည္းနဲ႔အမ်ား အထီးက်န္ၾကတာရယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ဒါနရယ္၊ သီလရယ္၊ ဘာဝနာရယ္ ဒီ၃ခုကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကည့္ပါ။ ဘာသာေရးမဟုတ္တဲ့ တျခားထြက္ေပါက္ မရွိဘူးလားဗ်ာလုိ႔ ျပန္ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တျခားနည္းေတြနဲ႔ ထြက္ေပါက္ရွာတာ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီ ၃ ခုနဲ႔မွ ထြက္ေပါက္ရခဲ့လုိ႔ပါ။ အေပ်ာ္အပါး၊ အေပါင္းအသင္း၊ ခရီးထြက္ျခင္း၊ -ဒါေတြလုပ္ၾကည့္တာ ေရတုိ ထြက္ေပါက္ပဲ ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္း (မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း) ရွိတာကေတာ့ ေရရွည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပါ့ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလက် သူတုိ႔လဲ ေဝးခ်င္ေဝးေနတတ္တယ္။

ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ေန႔စဥ္ျပဳျပီး ေကာင္းမႈကုိ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကည့္ပါ။ ငါးပါးသီလ ေန႔တုိင္း ၾကိဳးစားေစာင့္ၾကည့္ပါလား။ ေနာက္ ခုိေလးငွက္ေလးေတြ အစာေကၽြးတာ၊ ဘုရားဆြမ္းကပ္တာလဲ ေန႔စဥ္ဝတ္လုိ လုပ္ၾကည့္ပါ။ ေမတၱာဘာဝနာကုိ ေန႔ေန႔ညည ပြားၾကည့္ပါ။ တရားလဲ ထုိင္ၾကည့္ပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာလာပါလိမ့္မယ္။

မိဘကုိ ရွာေကၽြးရင္း ႏုိင္ငံျခားမွာ အထီးက်န္ ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာလဲ ဒါေတြနဲ႔မွ စိတ္ေျဖရာ ရသြားလုိ႔ပါ။ လက္ေတြ႔က် ႏုိက္ကလပ္ေတြ၊ ေရွာ့ပင္စင္တာေတြ၊ ဘီယာနဲ႔ ဝီစကီေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈ ပုိမ်ားေစတာ၊ ေနာင္တေတြ က်န္ခဲ့တာကလြဲရင္ ေရရွည္ပီတီကို မစားရပါဘူးဗ်ာ။ တရားထုိင္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ တရားစာအုပ္ေတြလဲ ဖတ္ပါ။ စိတ္ေျဖရာ ေတြ႔လာပါလိမ့္မယ္။

သတ္ေသခ်င္စိတ္ ေပၚလာရင္ ေမတၱာသာ ပြားလုိက္ပါ။ စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ေနရင္လဲ သူမ်ားေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ေပးေနလုိက္ပါ။ အနည္းဆံုး ကုိယ့္လုိ စိတ္အားမငယ္ေနပါေစနဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘဝတူခ်င္းမုိ႔ စာနာပါတယ္။ ေသဖုိ႔ကုိ ေတြးမိတာ အၾကိမ္မနည္းေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာဆုိရယ္ေမာျပီး ကုိယ့္အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာင္ အထီးက်န္စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္က်မိတာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ။ ဘာကုိ ဝမ္းနည္းမွန္းမသိ ဝမ္းနည္းေနတာလဲ ခဏခဏ။ ေနာက္ဆံုး တရားဓမၼကပဲ အားကုိးရာ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္ေနတယ္။

လုပ္ၾကည့္ပါဗ်ာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ယြန္း said...

ကိုေမာင္ေလးေရ..မၾကံေကာင္းမစည္ရာေတြ မေတြးပါနဲ့..
အဲလိုျဖစ္လာျပီဆိုရင္ တရားထိုင္တာတို ့ ၊စာဖတ္တာတို ့
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ စကားေျပာတာ ၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာတို ့
ျပီးေတာ့ တျခား လူမွဴေရးအလုပ္ေလးေတြ လုပ္ျကည့္ပါလား။
ဥပမာ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းမွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတာမ်ဳိးတို ့ေပါ့ ။
နိုင္ငံျခားမွာေနထိုင္ရတဲ့ လူတိုင္း 100မွာ 70% ေလာက္က ဒီလို
ျဖစ္တတ္ပါတယ္..ဆရာလုပ္တယ္လို ့ မထင္ပါနဲ့ေနာ္
ခင္မင္လို ့ အၾကံေပးမိတာပါ ။

ခင္တဲ့
ယြန္း

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ျဖစ္တတ္ပါတယ္..
အထီးက်န္ခံစားမႈေၾကာင္႕ပါဘဲ... ေငြေၾကးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနေန၊ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲျပည္႔စံုေနပါေစ.. ကိုယ္႕မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ္႕ေျမ ကိုယ္႕ေရ မဟုတ္တဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈဟာ အေတာ္ကို ဆိုး၀ါးပါတယ္.. ဒါေတြဟာ ၾကံဳရတတ္တဲ႕ အေနအထားေတြပါဘဲ... လူတိုင္းဟာ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ၊ ေတာ္ရာမွာသာ ေနေနၾကရသူေတြခ်ည္းပါဘဲ.. ကိုယ္႕မွာ ဒီလိုစိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္လာတဲ႕အခါ ျပန္ေတြးၾကည္႕ပါ.. ငါ႕ဘ၀ထက္ဆိုး၀ါးတဲ႕သူေတြ အမ်ားၾကီးပါလားဆိုတာရယ္.. ငါဟာ အသက္ရွင္ခဲ႕တဲ႕ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေလာက ေကာင္းက်ိဳးကို ဘာေတြမ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ႕ျပီလဲ.. ငါ လူ႕ေလာကၾကီးမွာ ေရာက္လာခဲ႕ျပီး ေလာကၾကီးအတြက္၊ အနည္းဆံုးေတာ႕ ကိုယ္႕မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြအတြက္ ၊ ဘာေတြမ်ား ျပန္ေပးျပီးျပီလဲ ဘာေတြ လုပ္ေပးခဲ႔ျပီလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည္႕ပါ... တကယ္လို႕ ဘာမွ မလုပ္ခဲ႕ရေသးဘူးဆိုရင္ေတာ႕ ကိုယ္႕မွာ တာ၀န္မေက်ေသးတဲ႕အတြက္ ဒါေတြကို လုပ္ရဦးမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္ကေလးနဲ႕ ျပန္အားတင္းၾကည္႕ပါ...


ခင္မင္စြာ

မေခ်ာ

SHWE ZIN U said...

ေမာင္ေလး ေရ

ဘယ္လို အေတြးေတြ မ်ားေတြးေနပါလိမ္႔ ဆရာရယ္ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ မိန္းမ လွလွေလးေတာင္ မရေသးဘဲနဲ႔မ်ား
လူတိုင္း တခါတေလ စိတ္ဓါတ္က်တတ္ပါတယ္ စိတ္ျပန္ထိမ္းရမွာေပါ႔ တရားထိုင္ စာဖတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်စ္သူေလး (ေတြ) နဲ႔ေလွ်ာက္လည္ အစား ေကာင္းေကာင္းစား ေရႊစင္ဦး ကေတာ႔ စားမေကာင္းရင္လည္း စိတ္ဓါတ္က်တတ္တယ္

ကဲ ေမာင္ေလး ေရ စိတ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ထားေနာ္

ခင္မင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးပါ
ေရႊစင္ဦး

ခုိင္နုငယ္ said...

အယ္...suicide ဆူဆုိက္ဒ္..
မၾကံေကာင္းမစီရာေတြ..ကုိေမာင္ေလးရယ္..
ရပ္ေ၀းေျမျခားမွာဆုိေတာ႔..တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔
စိတ္လက္မၾကည္မသာျဖစ္တတ္ပါတယ္။
အဲသလုိစိတ္ပရက္ခ်ာျဖစ္တဲ႔ခ်ိန္မွာ....ေရခ်ိဳးျပီး
တရားထုိင္ၾကည္႔ပါ။


ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

ညိမ္းႏိုင္ said...

လာေရာက္အားေပးျကသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။
အားလံုးက အျကံေပးျကသလို တရားထိုင္ျဖစ္ဖို့ ျကိုးစားေနပါတယ္...။
တရား၊ဓမၼေတြ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းျဖစ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္
ေတာ့ျဖင့္ တရားထိုင္ျကည့္ဦးမယ္အစ္မေရ...လို့ ေျပာျဖစ္တာျကာေပါ့။
အင္း...ဒါေပမယ့္ ခတ္ကြင္းျပင္ရင္းက ရႊာသာျကီးေရာက္ ဆိုသလို ျပင္ေနတုန္း
ရွိေသးတယ္..အဟီး...။ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဟာသေတြနဲ့ဘဲ စိတ္ေပါ့ပါး
ေအာင္ ေနေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

ေငြလမင္း said...

ကိုေမာင္ေလး..ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းဘူး..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါဗ်ာ
တရားလဲထုိင္..ဟာသေတြလဲဖတ္.သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေလ်ာက္သြား.
ေနတတ္ရင္ေက်နပ္စရာျကီးလို့ ေတြးေပါ့.အားေပးစကားသိပ္မေျပာတတ္ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

blackroze said...

အထီးက်န္မႈ႕ကိုလူတိုင္းခံစားဖူးၾကပါတယ္..
အဲေလာက္ထိႀကီးေတာ့..မေတြးထားပါနဲ႕..
က်မလဲတခါတခါစိတ္ဓါတ္အရမ္းက်ဖူးတဲ့အခါေတြရွိခဲ့ဖူးပါတယ္...
အရမ္းစိတ္ညစ္လာရင္ဘုရားရွိခိုးလိုက္တယ္...ပုတီးစိပ္ေနလိုက္တယ္...
အလုပ္မွာဖိအားေတြသိပ္မ်ားတဲ့အခါဆို..ပိုျဖစ္တတ္ပါတယ္..
အဲလိုအခါမ်ိဳးဆို...က်မငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြျပန္စဥ္းစား
ဓါတ္ပံုေလးေတြျပန္ထုတ္ၾကည္႔ၿပီး...စိတ္ထဲကခံစားေနမိတာေတြကို
ကဗ်ာဘဲျဖစ္ျဖစ္...စာဘဲျဖစ္ျဖစ္ခ်ေရးၿပီးဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္..
ရင္ထဲမွာအမ်ားႀကီးheavy ျဖစ္ေနေအာင္မထားဘူး...
တကယ္ေတာ့..လူ႕ဘဝဆိုတာအရမ္းရခဲပါတယ္...
က်မဆိုေရာဂါတဘက္နဲ႕ေနရတာေလ...
ဒီလိုဘဲအဆင္ေျပေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးေနရတာဘဲေလ
စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႕ေနာ္...

ခင္တဲ့........blackroze

ႏွင္းမိုးမိုး said...

ကိုေမာင္ေလး... ညီမလဲ ျဖစ္ေနတယ္ ခုတေလာ... ဆရာ၀န္ေတာင္သြားျပရတယ္... depression ၀င္တာလိုလို... stress မ်ားသလိုလိုၾကီးေနာ္...
စိတ္ေလွ်ာ့ စိတ္ကိုေလွ်ာ့... :P
တူတူ စူစိုက္လုပ္မယ္ေလ ေနာ္... ဒီတခါအဲလိုျဖစ္ရင္ ေျပာမယ္ေနာ္... ကိုေမာင္ေရးးးးး

အေနာ္ said...

အခုလုိ မုိးရြာေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီလုိမ်ဳိးခံစားခ်က္ေတြဟာ ပုိျပင္းထန္လာတတ္တယ္နဲ႔တူပါတယ္..
တခါတေလမွာ ငါ့အတြက္ ငါမရွိေတာ့သလုိ ခံစားရတယ္..
ငါက ဘာလဲ.. အသက္ရွင္ေနတာ ဘာအတြက္လဲ ခန ခန စဥ္းစားဖူးတယ္.. ငါေသသြားရင္ေရာ.. ဒီလုိမ်ဳိးအေတြးေတြေပါ့..
ဝရံတာမွာ ရပ္ရင္း ခုန္ခ်လုိက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမိတဲ့အႀကိမ္ေရ မနည္းဘူး.. ေနာက္ဆုံးေတာ့ အတၱေတြကပဲ အႏုိင္ရသြားတာပဲ..
ငါေသရင္ ငါ့အေမ ငါ့အေဖေပါ့.. က်န္တာကေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူး.. အေဖ အေမ မ်က္ရည္က်လိမ့္မယ္.. ဒါမွမဟုတ္ ဒီသတင္းမ်ားၾကားရင္ တခါတည္းမ်ား ငါ့ေနာက္လုိက္လာမလား ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္တာပါ.. တြယ္တာစရာမရွိေတာ့ရင္ေတာ့ လုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ.. အခုေတာ့ အဲ့ဒီစိတ္ေတြကုိ စိတ္ကုထုံးေတြ သုံးၿပီး ကုေနတယ္.. ေနာက္ ဂီတကုထုံး.. ပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္.. ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာသုံးတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္လုိက္တယ္.. တရားထုိင္ဖူးတယ္.. ပုတီးစိပ္ဖူးတယ္.. ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔လုံးဝအဆင္မေျပဘူး.. အဲ့တာေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး.. ဒါေပမဲ့ မနက္တုိင္း တရားေခြဖြင့္ထားတယ္.. ဆရာေတာ္ဘုရားေတြရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့အသံေတာ္ကုိ နာယူတယ္.. နည္းနည္းေတာ့ ေအာင္ျမင္လာေနပီ.. စိတ္ေတြလဲ နည္းနည္းေပါ့ပါးလာတယ္.. နည္းနည္းၿပဳံးတတ္လာတဲ့သေဘာ :).. ဘယ္လုိနည္းေတြက ကုိယ့္စိတ္ေတြကို ေျပေလ်ာ့ေစမလဲဆုိတာကုိ နည္းမ်ဳိးစုံသုံးပီး ရွာေစခ်င္တယ္.. တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း အဆင္ေျပပါေစရွင္.. ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.. စိတ္ေပါ့ပါးပါေစ.. ဆုေတာင္းရုံပဲ တတ္ႏုိင္ပါတယ္..
ခင္တဲ့
အေနာ္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

အင္းး.. ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတ္ေသရင္ ေနာင္ဘ၀မွာ ဂ်ပန္ငါးရာႏွင့္ ငါခါ ဘာဆုိလား မသိဘူး း၀)။

မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔။ ေမာင္ေလးရာ။ ေသတြင္းမွ ေရွာင္ေျပးလုိက္စမ္းပါ။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

Alex said...

ေမတၱာ လုိအပ္လာရင္ ဒီလုိ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ေမတၱာဆုိတာ သမီးရည္းစားေမတၱာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တစ္ပါးသူေတြဆီက ေမတၱာတရား၊ ကရုဏာ၊ ေဖးမကူညီမႈ ဒါေတြ အရနည္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာဆုိ ဒီလုိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ထမင္း ဝေအာင္ စားေနရလုိ႔ သူအာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့လုိ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့မွန္း သူ႔ကုိယ္သူ မသိသူေတြ အမ်ားၾကီး။ ထမင္းကုိ ငရုတ္သီးနဲ႔ ခ်ဥ္ဟင္းနဲ႔တင္ စားေနလုိ႔ အာဟာရ မျပည့္ေသးဘူးေလ။ သားငါး မစားႏုိင္ရင္ေတာင္ ပဲတုိ႔ အသီးအရြက္စိမ္းစိမ္းစုိစုိတုိ႔ မ်ားမ်ား စားေပးဖုိ႔ လုိမယ္။ ဒီေလာက္ထိ တကူးတက လုပ္စားေနဖုိ႔ ေငြေရာ အခ်ိန္ေရာ မရွိတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြဆုိ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့လာတာပဲ။ ဒါဆုိ အေရျပားေရာဂါတုိ႔၊ မ်က္စိမႈန္တာတုိ႔၊ ဇက္ေၾကာတက္တာတုိ႔ စလာမယ္။

စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ သတ္ေသခ်င္တယ္ဆုိတာလဲ ဒီလုိပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမတၱာခ်ိဳ႕တဲ့ရာကေန ျဖစ္ၾကတာပါ။ မိဘေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြ မိတ္ေဆြေတြ ရွိေပမယ့္ အေဝးေရာက္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဝးေဝးနီးနီး နားလည္မႈ သိပ္မရတဲ့ အသုိင္းအဝန္း ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ပုိဆုိးတတ္တယ္။

လူဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ဒါမွမဟုတ္ မၾကာခဏ အထီးက်န္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေရွးအတိတ္က ကံေပၚတည္ျပီး နည္းနည္း အထီးက်န္ ျဖစ္တာနဲ႔ မ်ားမ်ား အထီးက်န္ ျဖစ္တာ၊ ခဏေလး ျဖစ္တာနဲ႔ ၾကာၾကာ ျဖစ္တာပဲ ကြာပါတယ္။

ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနရတဲ့ ဘဝဆုိတာ ထုတ္မေျပာခ်င္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတတ္ပါတယ္။ တရားနဲ႔ အေဖာ္လုပ္တာေတာ့ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္။

ေမတၱာဘာဝနာ ပြားၾကည့္ပါလား။ ဘာအက်ိဳးမွ မေမွ်ာ္လဲ ရင္ထဲက လႈိဳက္လႈိက္လွဲလွဲ ေမတၱာပုိ႔တာ လုပ္ၾကည့္ပါ။ ေမတၱာငတ္တဲ့ ေဝဒနာကုိ ေမတၱာနဲ႔ကုတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ေမတၱာအက်ိဳး ျပန္ခံစားရပါလိမ့္မယ္။