Friday, December 31, 2010

၂၀၁၀ အေရြ့၊အေျပာင္းအလဲ ႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကို ျကိုဆိုျခင္း

လင္းေရ......

တစ္ခန္းျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ တစ္ခန္းရပ္သြားသလိုမ်ိုး....၊၂၀၁၀က မျကာမတင္ေလးမွာ တစ္ခန္းရပ္ေတာ့
မယ္ေနာ္...။၂၀၁၀ အေရြ့မွာ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို့၊ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္...၊ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ဆိုတာကို
တစ္ခ်က္ေလးေစာင္းငဲ့ျကည့္မိတယ္ လင္း ရ....။

အင္း...၂၀၁၀ကကိုယ့္အတြက္အေတာ္ကိုထူးျခားခဲ့တယ္လို့ေျပာရမွာပဲလင္းေရ....။ကိုယ့္စိတ္၊ကိုယ့္အေတြးေတြ၊
ကုိယ့္ေနထိုင္မွုပံုစံ၊ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါအေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ေလ....။ဒီႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ့္
ကိုယ္အေလးခ်ိန္အေတာ္က်သြားတယ္...။ဘယ္ေလာက္ေတာင္က်သြားလဲဆို ႏွစ္စ မွာ ၇၂ ကီလို ရွိရာကေန
ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးေတာ့ ၆၂ ကီလိုပဲရွိေတာ့တယ္ေလ...။ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျကည့္ေကာင္းလာတယ္ထင္
မိတာပဲ.....:)။

လင္းေရ....

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ကိုယ္ အခ်စ္ဆိုတာျကီးနဲ့ပက္ပင္းဆံုခဲ့ေသးတယ္...။စစေတြ့ခ်င္းေတာ့ မမွတ္မိခဲ့ပါဘူး...။အလြမ္းနဲ့
ေျကကြဲျခင္းေတြ ေနာက္ကလိုက္လာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိသြားေတာ့တယ္...။ဒီလိုေျပာေတာ့ လင္းက ကိုယ့္
ကို ေလွာင္ရယ္ ရယ္ေလမလားပဲ....။ဟိုတုန္းက ဟိုတစ္ေယာက္ကိုလည္း ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား လို့ ေမး
ေကာင္းေမးလိမ့္မယ္....။ဟုတ္ပါတယ္ လင္း.....၊ဒါေပမယ့္ ဟိုတုန္းက အျဖစ္ေတြက ျကာ ျကာလွျပီေလ လင္းရဲ့၊
ကိုယ့္ဘာသာလည္း ဒီလို ျကံုေတြ့ရလိမ့္မယ္လို့ မွတ္ထင္မထားခဲ့ပါဘူး....။ခုတခါေရာ....ဘယ္လိုလဲ လို့ မေမး
ေတာ့ဘူးလား လင္း....။ခုတခါလည္း ထူးမျခားနားပဲ လို့ေျပာရမွာပဲ...။ေဗထိ ဆိုတာနဲ့ ကြဲျပီးသားကိုး...လင္းရဲ့ :)။

ကဲ...ရွိပါေစေတာ့ လင္းရာ....

ကိုယ္ ၂၀၁၀ထဲမွာ ဘာသာေရးနဲ့ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအျမင္၊ခံယူခ်က္ေတြလည္း အေတာ္ကို ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာခ်င္ေသးဘူးလင္းေရ....။ ႏို့မို့ လင္းနဲ့ ကိုယ္ မရပ္တမ္း ျငင္းခံုေနရလိမ့္မယ္...။

ကိုယ္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုလည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္....။မရယ္ပါနဲ့လင္းရာ...။ကိုယ္ဘာေကာင္မွ မဟုတ္
ဘူးဆိုတာ၊ကိုယ့္မွာ ခ်ျပစရာ အေတြးအျမင္ ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိဘူးဆိုတာ၊ကိုယ့္မွာ ဗဟုသုတ၊အေတြ့အျကံု
မယ္မယ္ရရမရွိဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာသိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဆိုတာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ခ်ျပ
တာတဲ့...လင္းရဲ့...။ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွ မေရးတတ္တဲ့ အတူတူ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ခ်ေရးမိတဲ့
သေဘာပါပဲ...။လင္းတို့လို့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ အေဝးတစ္ေနရာေရာက္ေနေလေတာ့ ကိုယ့္
အတြက္ စိတ္၏ေျဖရာေလးတစ္ခုေပါ့...။ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္လင္း...၊ကိုယ့္
အတြက္ေတာ့ နားခိုရာေနရာေသးေသးေလးတစ္ခုပါ...။

လင္းေရ....

တခ်ိန္က ကိုယ္တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝေလးအေျကာင္း လင္းကို ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္....။ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီ
အေတြးစိတ္ကူးေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ လင္းအံျသေလမလား....။ဟုတ္တယ္လင္း.....၊တခ်ိန္ကေဆာက္ခဲ့တဲ့
ေလထဲက တိုက္အိမ္ေတြ ခု ကိုယ့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး....။လုပ္သလို မျဖစ္တဲ့ ဘဝမွာ ျဖစ္သလို လုပ္တာေတာ့
မဟုတ္ဘူးေပါ့....။မင္းခိုက္စိုးစံ ရဲ့ ဝတၳုတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဘဝဆိုတာ ဝမ္းႏွုတ္ေဆးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာင္မွ
အာမခံခ်က္မရွိဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ ေရးေရးေတာ့ သေဘာေပါက္လာျပီေလ....။ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့ေလာကျကီးမွာ
အေလးအပင္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလ်ာ့ခ်တဲ့သေဘာပါ....။

၂၀၁၀ က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ရိုလာကိုစတာစီးရသလိုပါပဲ....။ညစ္တဲ့အခါညစ္လိုက္၊ေပ်ာ္တဲ့အခါေပ်ာ္လိုက္၊
စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟိုး....ဝတိံဖ်ားထိ တက္တဲ့အခါတက္လိုက္၊က်ခ်င္ေတာ့လည္း သူညေအာက္ ယူဇနာ ၁၀၀၀
ေလာက္အထိကို က်သြားတာကလား....။

လင္းေရ.....

၂၀၁၀ မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့....ျဖစ္ခဲ့....၊ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့....ေျပာင္းလဲခဲ့...၊ အရာရာကို ကိုယ္ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး
လက္ခံပါတယ္..။မေက်နပ္လို့လဲ ဘာမွ လုပ္လို့မွ မရေတာ့တာပဲေလ.....ေနာ့...။

ျပီး.....၂၀၁၀ အတြက္ ကိုယ္ ကံတရားျကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္...။အမွားအယြင္းရွိရင္ သူ့ပဲလြဲခ်ေနရတာ
ကလား.....:)။

ေနာက္....ကိုယ့္ေဘးနားမွာ မရွိေပမယ့္ ရွိေနသလို ခံစားရတဲ့၊အျမဲ ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားျကတဲ့ မိဘ၊ေဆြမ်ိုး၊
သူငယ္ခ်င္း၊အေပါင္းအသင္းေတြ အာလံုးကို လည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္...။

ကဲ...လင္းေရ......

ေနာက္တစ္ေန့ဆို ၂၀၁၁ ကန့္လန့္ကာကို ကိုယ္တို့ ဖြင့္ျကရေတာ့မယ္ေနာ္....။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ဘာေတြ ျကံုေတြ့ျကရမလဲ...၊ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားျကမလဲ...၊ဘယ္သူမွ ကံေသကံမ
မေျပာႏိုင္ပါဘူး....။က်ိန္းေသတဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္တို့ အသက္ေတြကို ေျပာတဲ့အခါ တစ္ႏွစ္
တိုးရေတာ့မွာပဲ....:)....။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ေတာ့ ၂၀၁၁ ကို အေကာင္းျမင္ထားတယ္လင္းရ...။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ ပိုပိုျပီး သာယာတဲ့ဘဝကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ျကလိမ့္မယ္...။
၂၀၁၁မွာ ဒီထက္ပို ျပီး ကမာၻျကီး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာႏိုင္မယ္....။
၂၀၁၁မွာ လူသားေတြ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္ ပိုပိုျပီး စည္းလံုး၊ညီညြတ္၊ေမတၱာထားႏိုင္ျကလိမ့္မယ္...။
၂၀၁၁မွာ ကိုယ္တို့ ဒီထက္ပိုျပီး ေပ်ာ္ရြင္ျကရလိမ့္မယ္...။

ကဲ....ဘယ္ေလာက္မ်ား လွပလိုက္တဲ့ ၂၀၁၁ လဲ လင္းရ....။
ဆိုေတာ့ ျကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းတဲ့ ၂၀၁၁ ႏွစ္သစ္ကို ကိုယ္တို့ လွိုက္လွုိက္လွဲလွဲ ျကိုဆိုလိုက္ျကရ
ေအာင္လား....။
HAPPY NEW YEAR!!!!

ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း......

Saturday, December 25, 2010

Merry X'mas

ႏွစ္လိုေပ်ာ္ရြင္စရာ.....Merry Christmas Day ပါခင္ဗ်ာ.......။

ကမာၻတစ္ဝွမ္းမွ အားလံုးေသာလူသားမ်ား......ခရစ္စမတ္ေန့မွာ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ကိုယ္၏က်မ္းမာျခင္း ႏွင့္
ျပည့္စံုပါေစေျကာင္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္....။

အထူးသျဖင့္ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ား ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရြင္ပါေစခင္ဗ်ား.......









ခရစ္စမတ္မွာ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ အဆံုး Google က Christmas card ေလးေတြရွာျပီး တင္လိုက္ရပါေျကာင္း.........။

Thursday, December 23, 2010

အလြမ္းေတြ တိုက္စားသြားတဲ့ ည

လြမ္း.......လိုက္......တာ.......

ရင္တခြင္လံုး ျပည့္ျကပ္၊ႏြမ္းလ်.....နင့္ကို လြမ္းတဲ့ စိတၱဇေတြနဲ့ေပါ့....

မစဲတမ္း ရြာခ်ေနတဲ့ အလြမ္းေန့ရက္ေတြက ငါ့အတြက္ ထာဝရ ျပႆဒါးရက္ေတြပါ ခ်စ္သူ......။

အဲဒီေန့ေတြ၊ညေတြမွာ....ငါ့ ႏွလံုးခုန္သံေတြရပ္...၊

ငါ့ကမာၻျကီးကေတာ့ သြက္သြက္ခါလို့....။

ရြက္စုတ္ျပကၡဒိန္တစ္ခုလို နင္မရွိတဲ့ ငါ့ရဲ့ အေပ်ာ္သုန္းရက္ေတြကို တစ္ရက္ခ်င္း စုတ္ျဖဲပစ္ခ်င္ခဲ့.....။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း မိုင္ေတြကို ငါ မုန္းတယ္...။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း တံတိုင္းေတြကို ငါ မုန္းတယ္....။

နင္ နဲ့ ငါ့ ျကားက ျခားနားျခင္း အေျခအေနေတြကို ငါမုန္းတယ္....။

အဲဒီျခားနားျခင္းေတြကို မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ငါ့ ကိုယ္ငါ ပိုမုန္းတယ္.....။


ခ်စ္သူေရ..................

ပိုးစိုးပက္စက္ အသက္ငင္ေနတဲ့ အိမ္မက္ေတြကို ငါတို့ ဆက္မက္ ႏိုင္ပါ့မလား.....။

မလႊတ္တမ္း ထမ္းထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အတြက္ ႏွလံုးသားေတြ ပင့္တင္ ႏိုင္ပါ့မလား....။

ဝင္သက္ နဲ့ ထြက္သက္ျကားက မနားတမ္းသြားေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ရပ္တန့္ ႏိုင္ပါ့မလား.....။

ပ်ပ်ျမင္ရတဲ့လမ္းေတြက တို့ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲေလွ်ာက္သာေအာင္ က်ယ္ႏိုင္ပါ့မလား.....။

ေရြ့တာနဲ့ ရပ္ေနတာ....သိပ္မကြဲျပားေပမယ့္......

မနက္ျဖန္ေတြကို ေဘးတိုက္လြယ္လို့ ငါ......နင့္ဆီကို လွမ္းျမဲပါ.....ခ်စ္သူ.....။

ရင္ခုန္သံေတြ လက္အံေသလာတဲ့တစ္ေန့.....နင္....ငါ့ကို လႊတ္ခ်ထားခဲ့ပါ......။

အလြမ္းနဲ့ေဆာက္တဲ့ ေက်ာက္ဂူေအာက္မွာ......

ငါ.....ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္.......ေန......ရစ္.......ခဲ့.......မွာ.......ပါ.....။



















Wednesday, December 15, 2010

ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့တာ နဲ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ရာေတြ အေျကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ရည္မွန္းခ်က္၊ရည္ရြယ္ခ်က္ရယ္လို့ ျကီးျကီးမားမား ထားခဲ့တာမ်ိုး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါေခ်။
သို့ေပမယ့္...ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေလးေတြေတာ့ရွိခဲ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ...။အထူးသျဖင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကအျဖစ္အပ်က္
ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ိုးေတြမွာ..တခ်ို့ေသာအေျခအေန၊တခ်ို့ေသာဘဝမ်ိုး ျဖစ္ခ်င္
ခဲ့မိပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တာလည္းရွိ၊မေဖာ္ျဖစ္ေသးတာေတြ
လည္းရွိ၊ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္လာမွာမဟုတ္တာေတြလည္းရွိသေပါ့ေလ...။တခ်ို့ကိုေတာ့ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအေကာင္
အထည္ေဖာ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို့ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္..။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖခင္ျကီးရဲ့ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမွုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ စာဖတ္
ဝါသနာပါလာခဲ့ပါတယ္...။စာဖတ္ဝါသနာနဲ့ အတူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆႏၵတခုက စာအုပ္အငွားဆိုင္
ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါပဲ...။ငယ္ငယ္ကဆို ကၽြန္ေတာ္တို့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ဖြင့္တမ္း
ေတာင္ ကစားခဲ့တာကလား....။အေဖဝယ္ေပးထားတဲ့ စံေရြျမင့္တို့၊ဒို့ေက်ာင္းသားတို့ လုိစာအုပ္ေနာက္ေက်ာမွာ
တခါဖတ္ ၁၀ျပားတို့ ၁၅ျပားတို့ေရးျပီး တေယာက္တလွည့္ ငွားဖတ္တမ္းကစားခဲ့ျကတဲ့အထိပါ..။

ခုထိအိမ္မွာသိမ္းထားျဖစ္တဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္တခ်ို့မွာ အဲဒီကေလးလက္ေရးေလးေတြ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္..။
ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ကေလးဘဝကို ျပန္လည္တမ္းတမိတိုင္း အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျပီး ဘာသာ
တစ္ေယာက္တည္း ျပံုးခဲ့မိသေပါ့...။အံမယ္...စာအုပ္ဆိုင္နာမည္ေတာင္ ႏွင္းဆီစာေပ ဆိုပဲ..။၉၉ ခုႏွစ္မ်ားမွာ
အစိုးရအလုပ္တဖက္နဲ့ ငယ္ဘဝအိမ္မက္ေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လို့လားေတာ့မသိ..၊အဲဒီအခ်ိန္ေတြက ဘဝမွာ ေနလို့အေပ်ာ္ဆံုး
အခ်ိန္ေတြပါပဲ...။ဒီမလာခင္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ေလာက္မွာမွ အဲဒီဆိုင္ေလးကို ပိတ္သိမ္းခဲ့ရပါတယ္...။

ေမြးခ်င္းလည္းနဲ၊ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိသားစုမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက အကိုျကီးဘဝ..။
ညီဆိုးဆိုးေလးတစ္ေယာက္နဲ့၊ညီမေခ်ာေခ်ာ လိမ္လိမ္မာမာေလးတစ္ေယာက္ အင္မတန္မွ လိုခ်င္ခဲ့ပါတယ္..။
ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ပါ..။ကိုယ္ကခ်ည္း ဆူခံခဲ့ရတာ၊ဆံုးမခံေနရတာကို မေက်နပ္တဲ့
စိတ္အေျခခံနဲ့ ကိုယ္ကတျပန္တလွည့္ ဆူခ်င္၊ဆံုးမခ်င္လို့ထင္ပါရဲ့...:)။

၉ တန္းႏွစ္ရဲ့တစ္ေန့ေသာ ျမန္မာစာအခ်ိန္မွာေပါ့ခင္ဗ်ာ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ျမန္မာစာဆရာမက စာမသင္ပဲ
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘဝမွာဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊ဘာရည္မွန္းခ်က္ထားလဲ လို့ တစ္ေယာက္ခ်င္းေမးခဲ့သဗ်..။
တခ်ို့ကလည္း မိမိအမွန္တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ရည္မွန္းခ်က္ထား ထားတာေတြကို ေျပာခဲ့တာေပါ့။တခ်ို့ကလည္း
ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္၊ ျကီးလာရင္ လူျကီးျဖစ္ခ်င္တယ္တို့၊ဘုန္းျကီးဝတ္မယ္တို့ ေျဖခဲ့ျကပါတယ္...။
ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျဖခဲ့တာက ေလယာဥ္ေမာင္းပိုင္းေလာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္...တဲ့..။

ဟုတ္ပါတယ္...။စိတ္ကူးယဥ္တတ္ကာစအရြယ္...၊သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ့ တရင္းတႏွီးေနေလ့မရွိပဲ
ကိုယ့္စိတ္ကူးကမာၻေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေပ်ာ္ေမြ့တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီအရြယ္က
တစ္ေယာက္တည္း ေလယာဥ္တစ္စီးနဲ့ ကမာၻပတ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။အားလပ္တဲ့ ေန့လည္ေန့ခင္းေတြမွာ အိမ္ေနာက္
ေဖးက ေညာင္ပင္ခြျကားထဲ တက္ထိုင္ျပီး ေကာင္းကင္ျကီးကိုေမာ့ျကည့္...၊တခါတရံျမင္ရတတ္တဲ့ ဟိုးအေဝးက
ေနာက္ျမီးတန္းျဖူျဖူနဲ့ ဂ်က္ေလယာဥ္ ျပျပေလးေတြကို ေငးျကည့္ရင္း...စိတ္ကူးေတြ ကမာၻပတ္ခဲ့သေပါ့....။

၉၆ခုႏွစ္....တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြပိတ္...၊အသဲလည္းပထမဆံုးအျကိမ္ကြဲျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သကၤန္းလည္းစည္း၊ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး
က ဒီဘဝ၊ဒီခႏၶာ တစ္ဇာတ္သိမ္းခ်င္ခဲ့တာ...။(ခုေတာ့လည္း သံသရာဆြဲဆန့္လို့ ဘယ္ေလာက္ပင္ရွည္ရွည္...
ျဖစ္ေနေလရဲ့....:) )။ထိုစဥ္ကေတာ့ျဖင့္ တသက္လံုးပဲ ဘုန္းျကီးဝတ္ေတာ့မလို...ဘာလိုလိုနဲ့ ဆြမ္းလာကပ္တဲ့
မိခင္ျကီးကို တရားေဟာလြန္းလို့ ေနာက္ရက္ေတြမွာ လူျကံုနဲ့ပဲ ဆြမ္းကပ္ေတာ့တဲ့အထိပါ...။သူ့ခင္မ်ာ မအား
တဲ့ျကားက ဆြမ္းလာကပ္ရတာ၊နာရီျပန္တစ္ခ်က္ထိ ကၽြန္ေတာ္က ေလေျကာရွည္ေနေလေတာ့ စိတ္မရွည္
ေတာ့ဘူးနဲ့တူပါ့..။ဆရာေတာ္ဘုရားက ဆြမ္းဘုန္းေပးေတာ္မူျပီးျပီေလ..၊သူကေတာ့ အိမ္ျပန္ရာက္မွ ထမင္းစား ရမွာကိုး...။အေမဆိုေတာ့ သူ့သားအေျကာင္း အသိဆံုးလည္းျဖစ္ေလသေပါ့ခင္ဗ်ာ....။

ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး....။အဲ....တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္
သမၼတျကီးျဖစ္ခ်င္ခဲ့...(အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ့ေတာ့ ငါသာသမၼတျဖစ္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ အကုန္ေထာင္ခ်
ပစ္မယ္ ဆိုတာမ်ိုး...)။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေဘာလံုးသမားျဖစ္ခ်င္ရဲ့....(ေဘာပြဲျကည့္ရင္း ကို္ယ္အားေပးတဲ့
အသင္းက ေဘာသမားေတြ ပိႏၷဲသီးလြဲတဲ့အခ်ိန္မ်ိုး...)။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့ (ကိုယ္ျကိုက္
တဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ့ စာေတြဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိုး....)အဲ..တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းကိုမ်ိုးတို့၊မေမရာတို့လိုပဲ....
ကၽြန္ေတာ္လည္းတူတူတန္တန္အစိုးရထံမွာရံုးစာေရးေလးျဖစ္ခ်င္သဗ်...။လစာကလည္းမခိုးမဝွတ္ပဲေလာက္ငွ
မယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ..။နံနက္၈နာရီေလာက္ရံုးသြား၊ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၊စာပြဲတစ္လံုးနဲ့ရံုးအလုပ္ေတြတကုတ္ကုတ္
လုပ္၊၄နာရီမွာရံုးဆင္း..။ညေနခင္းမွာ စာတစ္အုပ္နဲ့ ဇိမ္လုပ္ေနရတာမ်ိုးေပါ့..။ေတြးျကည့္ရံုနဲ့တင္ ဘယ္ေလာက္
မ်ား ေပါ့ပါး၊ရိုးရွင္း လွပါသလဲခင္ဗ်ာ...။

အင္းးးးးခုခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဘဝတစ္ခုလဲရွိသဗ်...။အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မက်ဥ္းမက်ယ္ဥယ်ာဥ္ျခံေလး
တစ္ျခံဝယ္ျပီး သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္စားခ်င္တာပါပဲ...။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျခံဝယ္ဖို့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ ပိုက္
ပိုက္ေလးစုလိုက္၊အေပါက္ကေလးရွာျပီးထြက္သြားလိုက္နဲ့ ျခံေနေနသာသာ ပန္းအိုးထဲက ေျမေတာင္မပိုင္ေသး
ပါကလား...။

(ကိုမ်ိုး တဂ္လို့ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေရးခ်င္ရက္လက္တို့ရယ္ကိုး...:)။အမည္နာမေတာ့ နဲနဲ
လြဲသေပါ့ခင္ဗ်...။)ကဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆက္ျပီး တဂ္ခ်င္ပါေသးတယ္...။

(၁)တဂ်ီးကိုကိုေမာင္
(၂)မစၥတာ အန္ မစၥ ေငြလမင္း
(၃)ကိုရြာသားေလး နဲ့
(၄)နတ္ဆိုးေလး တို့ကို...

ခင္ရာမင္ေျကာင္း ေရးေပးျကပါဦး....လို့......။

Saturday, December 11, 2010

အလည္တေခါက္

အလည္တေခါက္

ဘာလာလုပ္သလဲ...ကိုယ့္လူ.....
အလည္သက္သက္ရယ္ပါ....
အလည္သက္သက္..ဟုတ္လား....
ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သြားပါဦး....တဲ့
အဲဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္....အမွိုက္နဲနဲဖြျပီး.....
ျပန္ထြက္ခဲ့ပါတယ္.....။

Friday, December 10, 2010

ကမ္းေျခည အေတြးမ်ား

“ ကမ္းေျခညက ရင္ခြင္ကို အလ်ားလိုက္ ရွပ္တိုက္....

ရင္လိွုင္းခတ္သံကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ဆူညံေစခဲ့...... ”

မေန့ညက ကမ္းေျခကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္....။

စီးေနျက ဘတ္စ္....
ဆင္းေနျက မွတ္တိုင္....
ဝင္ေနျက PP.....
ျဖတ္ေနျက under pass....
ထုိုင္ေနျက ေက်ာက္ေဆာင္.....
ေသာက္ေနျက စီးကရက္....
ေတြ့ေနျက ျမင္ကြင္း......
က်ေနျက အာရံု.....
ျကားေနျက လွိုင္းသံ.....
အင္း......ျပီးေတာ့....
ေတြးေနျက အေတြးေတြ......

ဘဝ......ဘဝ......ဘဝ......

ဘဝတစ္ခုျဖစ္တည္လာတာ ေန့ ရက္ေတြကို စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ဖို့...လို့ပဲ သေဘာရမိတယ္..။
တစ္ရက္ခ်င္း....၊တစ္နာရီခ်င္း.....၊တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန့္ခ်င္း....ျပီးဆံုးေအာင္ျမင္စြာ..ျဖတ္သန္းရျခင္းပဲ....။
မရွိသူအတြက္လည္း ဒီအခ်ိန္....၊ရွိသူအတြက္လည္း ဒီအခ်ိန္...၊သူေတာင္းစားလည္း ဒီအခ်ိန္...၊လူခ်မ္းသာလည္း
ဒီအခ်ိန္....။တခုပဲကြာသြားပါတယ္....။စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါသလား...။

ဒါျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမွုဆိုတာကေရာ....။စိတ္ခ်မ္းသာမွုဆိုတာ တစ္စံုတစ္ရာနဲ့ လဲလွယ္ ရွာေဖြရတဲ့အရာပါလား..၊
ကိုယ္ျဖစ္တည္ေနတဲ့ အေျခအေန၊အခ်ိန္အခါေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တည္ေဆာက္ယူရတာပါလား..။
လူတိုင္းရဲ့ အေျခအေနေတြက အျမဲတမ္း ေခ်ာေမြ့၊ေျဖာင့္ျဖူးေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...။ခက္ခဲ ျကမ္းတမ္းတဲ့
အေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမွုကို တည္ေဆာက္ယူႏိုင္မွာပါလဲ....။ဖ်က္ကနဲေပၚလာတာ
က ေယာနိေသာမနသိကာရ ဆိုတဲ့ အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းတာ....။

ေယာနိေသာမနသိကာရ

ေယာနိေသာမနသိကာရ....၊ေယာနိေသာမနသိကာရ....နဲ့ ေျပာရတာ တယ္အရသာရွိ....၊ေရးလို့လည္းေကာင္း၊
ေကာင္းဆို ပါဠိစကားလံုးေပမယ့္ ပတ္ဆင့္ေတြမွမပါတာကိုး...။အဲ...ကိုယ့္ဘာသာ ႏွလံုးသြင္းေနတဲ့ ႏွလံုးသြင္း
ျကီးက တကယ့္တကယ္ေတြးျကည့္ေတာ့မွ တလြဲျကီး...။

ဘာလို့လဲဆို...ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနရရင္ အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းလို့တယ္ေကာင္းတာကိုး..။
ဘီယာေလးတစ္လံုးတစ္ေလ ေသာက္ျဖစ္ရင္...တခါတေလပဲေလ...ဒီေလာက္နဲ့ေတာ့ မဟာအဝီစီငရဲမွာလည္း
ဂ်ိုးမကပ္ေလာက္ပါဘူး၊ခ်က္ခ်င္ျကီးလည္း ႏွလံုးေရာဂါေတြ၊ေသြးတိုးေရာဂါေတြလည္း မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးနဲ့
ဂတီးဂတီးကို ေသာက္ေနမိတာကလား...။ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ျပီး အိပ္ေရးပ်က္ေတာ့လည္း တစ္ညေလာက္
နဲ့ေတာ့ ေသမသြားပါဘူး..ဆိုျပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖေတြးေနေနမိေတာ့တယ္...။

အဲ...တကယ့္တကယ္ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြနဲ့ေတြ့ေတာ့ ေယာနိေသာမနသိကာရ အစ္အီးကြဲ
တူ မႏိုင္၍သည္းခံျခင္းသည္လည္းေကာင္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ...။အားလံုးသိျကတဲ့ ငွက္ကုလားအုပ္ မ်ားလို
ပါပဲ...။ရန္သူ့လက္က ေျပးလို့မလြတ္ေတာ့ သဲထဲေခါင္းထိုးထားသလို...ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါ အသင့္အတင့္
ႏွလံုးသြင္းသဟဲ့ ဆိုျပီး အတင္းကာေရာ လစ္လ်ူရူေနမိေတာ့တယ္...။

အစစ္အမွန္ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မညာစတမ္း ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းျပီး
လက္သင့္ခံႏိုင္ဖို့ဆိုတာ အေတာ္ကို ခက္ပါတယ္..။ဆိုေတာ့..အမွန္စင္စစ္ ကိုယ့္စိတ္က ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး
လက္ခံႏိုင္ေအာင္၊လက္ခံလိုက္ေအာင္ ျကိုးစားရပါဦးမယ္.....။

အေကာင္းျမင္ နဲ့ အဆိုးျမင္

ရပ္ကြက္တစ္ခုမီးေလာင္ေတာ့ အေကာင္းျမင္သမားက “ ငါ ဒီအိမ္ပံုစံကို မျကိုက္တာျကျပီ၊ခုေတာ့ အသစ္ျပန္
ေဆာက္ျဖစ္ျပီ၊ပရိေဘာဂေတြလည္းေဟာင္းေနျပီ...ခုမွပဲအသစ္ဝယ္ျဖစ္ေတာ့မယ္...” လို့ေတြးသတဲ့...။
အဆိုးျမင္သမားကေတာ့ မရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ကို ႏွေျမာတသ၊မီးေလာင္မွုစျဖစ္တဲ့ သူေတြကို ရန္လုပ္၊ေနာင္ျကံု
ေတြ့ရမယ့္ အေျခအေနေတြကို ေတြးပူ....ေပါ့ေလ....။

ဆိုေတာ့...ဘယ္သူ့အေတြး၊ဘယ္သူ့အျမင္က ေကာင္းသလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းျမင္ရဲ့အေတြး၊အျမင္ ကေကာင္း
တယ္လို့ ဆိုရမွာပဲ...။အဲ...ဘယ္အေတြးအျမင္က မွန္သလဲဆိုရရင္ ႏွစ္ခုစလံုးမွားတယ္လို့ ေျပာရမယ္...။
အဆိုးျမင္သမားက ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ေတာ့တာကို ေတြးေတြးျပီး ကိုယ့္စိတ္ကို အျကိမ္ျကိမ္ ေလာင္ျမိုက္ေစခဲ့
တယ္...။ရင္ဆိုင္ရဖို့အေျကာင္းဖန္လာမွေတာ့ ရင္ဆိုင္ရေတာ့ရံုပဲ...။

အေကာင္းျမင္သမားကေရာ....၊သူဘယ္လိုပဲ အေကာင္းျမင္ျမင္ နစ္နာဆံုးရွုံးရတာက နစ္နာဆံုးရွုံးရတာပါပဲ...။
စိတ္သက္သာမွုရတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီလို အေတြးအျမင္က ကိုယ့္ရင္ထဲက အမွန္တကယ္ထြက္ေပၚလာတာ
မဟုတ္ပဲ တမင္ရွာျကံေတြးရတာမ်ိုးဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ညာတာတမ်ိုး လို့ထင္တယ္...။

ေတြးမိတာကေတာ့ အေကာင္းျမင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊အဆိုးျမင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးကိစၥေပၚလာမွ ကိုယ့္စိတ္ကို လုပ္ယူလို့မရ
ဘူး။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအေလ့အက်င့္လုပ္လာမွ ဒါမွမဟုတ္နဂိုမူလစိတ္အခံကကို အဲဒီလိုရွိေနမွလို့စဥ္းစားမိတယ္။

စိတ္ စိတ္အတိုင္းထား

စိတ္ ဆိုတာနဲ့ေတြးမိတဲ့ အေျကာင္းအရာပါ..။လူေသလူျဖစ္ဆရာေတာ္ဦးဥကၠဌ ေဟာျကားေတာ္မူခဲ့တယ္လို့
မွတ္သားမိပါတယ္...။လူေသလူျဖစ္ဝါဒါႏုဝါဒဝိနိစၥယက်မ္းထဲမွာေတာ့ အဲဒီအယူအဆကို အက်ယ္တဝင့္
ေစာဒက တက္ထားပါတယ္။ဝိနိစၥယအဖြဲ့ကလည္း မွားတယ္လို့ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူထားပါတယ္။ငယ္ငယ္ကေတာ့
ဆရာေတာ္ဦးဥကၠဌ က်မ္းေတြလည္းမဖတ္ဖူး၊လူေသလူျဖစ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးတစ္လံုးနဲ့တင္ သေဘာမက်တာနဲ့
မွားတယ္လို့ပဲထင္ခဲ့တယ္...။ခုေတာ့ မွန္ရင္လည္းမွန္မယ္၊မွားရင္လည္းမွားမယ္လို့ ထင္တယ္...။(ဟမ္...:D )

ဆိုလိုတာက ငယ္ငယ္ကသိတဲ့အသိေတြက ဘယ္လိုမွမျပည့္စံုႏိုင္ဘူး...။ခုေရာ...ခုခ်ိန္မွာလည္း မျပည့္စံုေသး
ဘူး...။တခ်ိန္က အမွန္လို့ထင္ထားခဲ့တာေတြက ေနာင္တခ်ိန္မွာ အမွားေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။အမွားေတြက အမွန္
ေတြလည္းျဖစ္လာတယ္...။ခုခ်ိန္မွာ အမွားေတြက ေနာင္တခ်ိန္မွာ အမွန္ေတြျဖစ္လာေကာင္းျဖစ္လာမွာပဲ..။
အမွန္ေတြကလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ...။ဆိုေတာ့...အမွန္တရားဆိုတာ ဘာပါလဲ....။

အမွန္တရား.....

ငယ္ငယ္က မဂၢဇင္းတစ္ခုထဲက ကာတြန္းေလးကို သတိရမိတယ္...။အဖိုးျကီးႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ျကီးတစ္အုပ္
ႏွစ္ေယာက္ျကားမွာဖြင့္ျပီး ျငင္းခံုေနျကတဲ့ပံုေလးပါ..။အဖိုးျကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္...“ က်ုပ္တို့ႏွစ္ေယာက္
ဒီေလာက္ျငင္းခံုေနရရင္ က်ုပ္တို့သိထားတာေတြက တရားေတြမျဖစ္ေလာက္ဘူး၊မတရားတာေတြပဲျဖစ္မယ္ ”
တဲ့...။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ အမွန္တရားဆိုတာ အမွန္တရားပဲ...(ဟမ္..နင္ေျပာမွလား....:) )။ခက္တာက အမွန္တရားမွာ
ဘက္ရွိေနတာပဲ...။ဆိုေတာ့ အမွန္တရားေဟ့ဆိုရင္ ဘက္မရွိရဘူး (လို့ထင္တယ္...)။ဘက္ရွိေနရင္ အမွန္တရား
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။အဲ အမွန္တရားလည္းဆိုေသး ဘက္လည္းရွိေသးဆိုေတာ့....။

ေနာက္ဆံုးအေတြး

ေနာက္ဆံုးေတြးမိတာက ကိုယ္သိထားတာေတြ၊ကိုယ္ဖတ္ထားတာေတြက မေတာက္တေခါက္ေတြ ပါလား...လ္ို့။
(ေနာက္ဆံုးမွ အျမင္မွန္ရေတာ့တယ္...)မေတာက္တေခါက္အသိက လံုးလံုးမသိတာထက္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္
လို့ဆိုတယ္....။လံုးလံုးမရတာထက္စာရင္ တဝက္ရတာက မဆိုးဘူးလို့လဲ ဆိုျကတယ္...။

အင္း....ေနာက္ဆံုးမေတာ့ အေတြးေတြက အေတြးေတြပါပဲ....။အေတြးနဲ့ လက္ေတြ့က ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ
ဘယ္တုန္းကမွ ထက္တူက်ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး....။ကမ္းေျခက သဲေသာင္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မိေတာ့
ေျခရာေတြ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္...။လွိုင္း တစ္လံုးႏွစ္လံုးတက္လာေတာ့လည္း ေျခရာေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္
သြားတာပါပဲ...။

Wednesday, December 8, 2010

The Nustcracker-musical Spectraculr @ vivo city

မေန့က vivo city မွာလုပ္တဲ့ vivo city ေလးႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ ပြဲေလးတစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္...။
ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေရာက္ဖို့ရာ အေျကာင္းမရွိပါဘူး...။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္မွတ္ ေလးေစာင္
အလကားရထားတယ္....။သြားျကည့္ျကရေအာင္ဆိုတာနဲ့ ေရာက္သြားျဖစ္ပါတယ္...။သူတို့က စံုတြဲ...၊ကၽြန္ေတာ္
ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း...။လက္မွတ္တစ္ေစာင္ပိုေနတာ ေခၚရမယ့္သူမရွိတာနဲ့ ဘက္ပဲ့သြားေလရဲ့...:)။

ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲျကာပါတယ္....။ကေလးေတြအတြက္ အထူးသျဖင့္ ရည္ရြယ္ျပီးလုပ္တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးပါ...။
ည ၈နာရီတိတိမွာစျပီး ၈း၄၅ မွာ အတိအက်ျပီးပါတယ္...။ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္လံုးလံုး ျမူးျမးျကြျကြ၊သြက္သြက္
လက္လက္ နဲ့ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ေဖ်ာ္ေျဖသြားပါတယ္....။

ေရာက္တာေစာေပမယ့္ ဝါးတီးဖြင့္ေနတာရယ္...၊vivo city ထဲမယ္ ေလွ်ာက္ေငးေနတာရယ္ေျကာင့္ ၈နာရီထိုး
ခါနီးမွ အထဲဝင္ေတာ့ ေနရာေကာင္းမရေတာ့ပါဘူး....။ေရွ့ေနရာေကာင္းေတြ လြတ္သြားပါတယ္...။ဒီေတာ့
ဒါ့ပုံေကာင္းေကာင္းေတြမရလိုက္ပါဘူး...။ကိုယ့္မွာ ကင္မလာ မရွိတာကလည္းတစ္ေျကာင္းေပါ့ေလ....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိတဲ့ ဖံုးေလးနဲ့ပဲ ရသေလာက္ရိုက္ခဲ့ပါတယ္....။


ဒါက Vivo city ရဲ့ မီးေရာင္စံုနဲ့ ခရစၥမတ္သစ္ပင္







ပြဲျပီးေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြက စင္ေရွ့မွာ ပရိသတ္နဲ့ အတူ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံျကပါတယ္........။ကေလးေတြက
ေတာ့အမ်ားစုေပါ့ေလ...။

သေဘာက်တာတခုက သူေတြေတြက ဘယ္လိုပြဲမ်ိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ၊က်က်နန စင္တင္ ခင္းက်င္း
ကျပတာကိုပါ...။မီး၊ဆက္တင္၊အဆင္အျပင္၊ အစစအရာရာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိပါတယ္...။

Thursday, December 2, 2010

အျကိုက္ ႏွင့္ အလိုက္

တေလာက ဆမ္မာဆက္နဲ့ ဘူကစ္ ဘက္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ့ အဝတ္အစား၊အသံုးအေဆာင္ေလး ဘာေလး ဝယ္ဖို့ရာ သြားျဖစ္ပါတယ္...။ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို တမင္သတ္သတ္ေရွာပင္ ထြက္တာမ်ိုးမလုပ္ျဖစ္
ပါဘူး...။ဝါသနာလည္းမပါ၊ဝယ္စရာလည္း မလို၊ဝယ္ဖို့ရာလည္း ပိုက္ပိုက္က ေပါမွ မေပါတာကိုး...။ျကံုရင္၊တန္
တယ္ထင္ရင္ ဝယ္လိုက္တာပဲ ရွိတာကလား...။

အဲ...ခုက်ေတာ့ ဒီႏွစ္ကုန္မွာ ခရီးတစ္ခုထြက္ဖို့ကအေျကာင္းဖန္လာေလေတာ့ခုကတည္းကလိုမယ္ထင္တာေလး
ေတြ ဝယ္ထားတဲ့သေဘာပါပဲ...။စစခ်င္း ျကည့္ဖို့စဥ္းစားတာက ဂ်င္းပင္ ပါ။ဆိုေတာ့ လီဗိုက္ဆိုင္ဘက္ ခ်ီတက္ခဲ့
ပါတယ္...။ေတြ့ပါျပီခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက....50%OFFဆိုတဲ့ဆိုင္းပုဒ္ျကီး...။ေရြ့....နိပ္ျပီ..။နတ္တို့ဖန္ေရကန္
အသင့္၊ျကာအတင့္၊ ကိုယ္ဝယ္မယ္ဆိုမွ အထူးေလ်ာ့ေစ်းနဲ့ လာေတြ့ပေလတယ္...။

“ ဟေကာင္...ဖစ္ပတီးပါစင့္ ဆိုပါလား...ဟန္က်တာပဲကြ...” လို့ သယ္ရင္းကိုေျပာေတာ့...ျပူတင္းေပါက္ေရွာပင္
ေတြ၊တံခါးမျကီးေရွာပင္ေတြမျကာမျကာထြက့္ေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါးခူျပံုးေလးျပံုးျပီး၊မင္းႏုပါေသးတယ္..
ဆိုတဲ့ အျကည့္မ်ိုးနဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျကည့္ပါတယ္...။

“အဟင္း...ျကည့္ပါဦးေလ...ေသေသခ်ာခ်ာ...” လို့ဆိုေတာ့...ျကည့္လိုက္ေတာ့

50% OFF for 2nd item တဲ့....။

“ အန္.....ႏွစ္ထည္ဝယ္မွ ဒုတိယအထည္အတြက္ ပဲ ေလ်ာ့ေစ်းက ရမွာေပါ့.....”

“မွန္ပါ့ဗ်ာ....”

“ ေစ်းႏွုန္းေလးဘာေလးျကည့္ပါဦးဟ...”

“ ၁၄၉ က်ပ္...”

ဘာ.....ႏွစ္ထည္ဆို ေလ်ာ့ေစ်းနဲ့ေတာင္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေပါ့.....”

“ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ...ဒါကေတာ့ ဘရန့္ကိုးဗ်.....”

“ ေဟ့..ေဟ့...မင့္ဘာသာ ဘရန့္...ပါဦးေတာ့ကြာ...မင့္ ဘရန္ျကီးဝတ္လို့လည္း ငါ့တင္ပါး ဘယ္သူမွ လာလွန္
ျကည့္တာမဟုတ္ဘူး...ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီ....”

သို့ႏွင့္ တျခားဆိုင္ဝင္ပါတယ္...။ဘာတဲ့ DENIZEN from levis' တဲ့..။လီဗိုက္ ရဲ့ နာမည္ခြဲ လို့ ေျပာတာပါပဲ...။
သူကေတာ့ ေစ်းမဆိုးဘူးခင္ဗ်...။ဒစ္စေကာင့္လည္းရွိပါတယ္...။ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္ထည္ဝယ္ရမေပါ့ေလ....။

“အင္း...ဒီႏွစ္ထည္ပဲယူလိုက္မယ္ကြာ....”

“ ခင္ဗ်ား ေရြးတဲ့ အေရာင္ျကီးေတြကလည္းဗ်ာ....မြဲေျခာက္ေျခာက္၊မွုိင္းတိုင္းတိုင္းေတြ...၊အျပာေရာင္ေလးယူ
ပါလား...”

“ျကိုက္ဘူး...ကိုယ့္လူ...ဒါမွဒါပဲ...”

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာမရ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဆိုတဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

သို့ႏွင့္ ဘိနပ္ဆိုင္ဘက္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္....။ဝယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...အညိုေရာင္ ေဝါ့ကင္းရွူးေလးပါ...။

“ လုပ္ျပန္ျပီ...ခင္ဗ်ားကေတာ့ေလ....ဘိနပ္ျကေတာ့လည္း အျဖူေလးဘာေလးမယူဘူး...၊ဝယ္လိုက္ရင္ အေရာင္
မထြက္၊အဆင္းမထြက္ေတြ.....”

“ ဟေကာင္ရ...ငါက အဲ့လိုအေရာင္ေတြပဲျကိုက္တာကိုး....”

“အင္းေပါ့ေလ...ခင္ဗ်ားအသားအေရာင္က အေတာ္ျဖူသကိုးဗ်...ဟင္...၊ခင္ဗ်ာ့ အသားအေရနဲ့ အဲဒီ အညိုေရာင္
ေတြနဲ့ ေတာ့ ဟပ္ေနတာပဲေပါ့ဗ်ာ...၊အဝတ္အစားဝယ္တယ္ဆိုတာက အစားအေသာက္လို ကိုယ္ျကိုက္တာ ကိုယ္ဝယ္တိုင္း အဆင္ေျပတာဟုတ္ဘူးဗ်...။ကိုယ္နဲ့ လိုက္ဖက္မယ့္ အေရာင္အေသြး၊အဆင္ေလးဘာေလး
ေရြးမွေပါ့...ခုေတာ့ဘယ္ႏွယ္....”

အႏွီးသို့ကလို သူငယ္ခ်င္းက တလမ္းလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပြစိပြစိ လုပ္လာပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူေျပာ
ခ်င္တာေျပာ၊ကိုယ္ျကိုက္တာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ရေတာ့ ေက်နပ္ေနတာပါပဲ....။

အမ္အာတီ မွာ လမ္းခြဲခဲ့ျကျပီး ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ခဲ့တဲ့ လမ္းခရီးမွာေတာ့ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ
ကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားမိပါတယ္...။

ဟုတ္ပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ခံစားမွုကို ဦးစားေပးသူပီပီ၊ ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္ျကိုက္တာ၊
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုပဲ လုပ္ခဲ့တာပါပဲ...။တခ်ို့အလုပ္ေတြက ကိုယ့္ကို အက်ိုးမေပးဘူးဆိုတာ၊မေကာင္းဘူး
ဆိုတာသိေပမယ့္ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္ခဲ့ပါတယ္...။လုပ္သင့္တာေတြကိုလည္း မလုပ္ခ်င္စိတ္တခုတည္း
နဲ့ မလုပ္ပဲေနခဲ့ပါတယ္...။ေရွးကံေလးေကာင္းေနလို့သာ ဒီေလာက္အဆင္ေျပေနတာရယ္...။

တကယ့္တကယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ ဘဝမွာ ကိုယ္နဲ့ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြရွိမယ့္၊ကိုယ့္ဘဝအတြက္အဆင္ေျပ
မယ့္ အလုပ္ေတြ၊အရာေတြ၊လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ကိုယ့္စိတ္ျကိုက္မဟုတ္ေတာင္မွ ေရြးခ်ယ္သင့္တာ
အမွန္ပါ...။တနည္းအားျဖင့္အျကိုက္ထက္ အလိုက္ ကိုပဲ ဦးစားေပးသင့္ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္...ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ...ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ကၽြန္ေတာ္ကလည္း....ေတာ္ရာမွာမေန၊ေပ်ာ္ရာမွာေနခ်င္တဲ့သူ၊
လုပ္သင့္တာထက္ လုပ္ခ်င္တာကိုပဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူ၊ အလိုက္ထက္ အျကိုက္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့သူ.....။
အဲဒီ အတြက္ ေနာင္တရခဲ့သလားဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့တဲ့သူ....။
အင္း...ျပင္ေတာ့ျပင္ရဦးမွာပါလား....လို့ ေတာ့ ဘာသာေတြးမိပါရဲ့....။

ကဲ...ကိုယ့္ဆရာတို့၊ကိုယ့္ဆရာမတို့ေရာ....ဘဝမွာ ဘာကိုဦးစားေပးခဲ့ပါသလဲခင္ဗ်....။ဘာကို ဦးစားေပးသင့္
တယ္လို့ေရာ...ထင္ျမင္ယူဆမိျကပါသလဲခင္ဗ်ာ...ေျပာျကည့္ခဲ့ျကပါဦးေနာ့...။

Wednesday, December 1, 2010

you are not alone

ခုတေလာနားေထာင္ျဖစ္တဲ့သီခ်င္းပါ.....



ေလးျဖူရဲ့ မင္းေလးကို ခ်စ္လို့....နားေထာင္တိုင္းခံစားရတယ္....

Monday, November 29, 2010

ေက်းဇူးတင္ျခင္း

ခုတေလာ စိတ္ထဲမေပ်ာ္ဘူး.....။စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ့လံုးလည္ပတ္ခ်ာလည္ေနပါတယ္...။ျမန္မာျပည္ျပန္ခ်င္စိတ္
ေတြေပါက္လာတယ္...။ျပန္မယ္လို့ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္....။ရက္ေတာင္ေရြးျပီးျပီ...။ေတာ္ပါျပီေလ....ဒီေလာက္ဆို
လို့ ဘာသာဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္...။သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာမိေတာ့ အားလံုးကဝိုင္းတားျကတယ္...။သူတို့အလည္
ျပန္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာျပျပီး ဒီမွာပဲ အဆင္ေျပေအာင္ျကည့္ေနဖို့ ေျပာျကပါတယ္။

အလုပ္ေျပာင္းဖို့ တိုင္ပင္ျကည့္ေတာ့လည္း၊ေလာေလာဆယ္ျငိမ္ေနဖို့၊အရင္လိုမဟုတ္ပဲ ရီဂ်က္ေတြ ထိေနတဲ့
အေျကာင္း တရုတ္ႏွစ္ကူးျပီးမွ ျကိုးစားသင့္ေျကာင္း ဦးေလးေတာ္ကေရာ၊သယ္ရင္းေတြကပါ ေျပာျကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုျပန္ျပင္ရပါတယ္....။မျပန္ေသးပဲ၊အလုပ္ေျပာင္းဖို့လဲမျကိုးစားေသးပဲ...ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနဖို့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးတတ္တဲ့သူ...၊ဖ်က္ကနဲေပၚရင္ ဆက္ကနဲထလုပ္တတ္တဲ့သူ၊
စိတ္ညစ္တဲ့ဒဏ္ကို မခံခ်င္တဲ့သူ၊စိတ္ဖိစီးမွုနဲ့ မတူမေနနိုင္တဲ့သူ၊ဒီလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ညစ္လာတဲ့
အခါ၊စိတ္ဆင္းရဲလာတဲ့အခါ ဘာမွလုပ္ခြင့္မရတဲ့ အခါမွာ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလိုလာပါျပီ။

ဘာသာေရးလား....။ဟင့္အင္း...။မလုပ္ခ်င္ဘူး...။ကိုယ္အဆင္ေျပေနတုန္းက လွည့္မျကည့္ခဲ့ပဲ အဆင္မေျပ
ကာမွ ဘုရားကို အပူမကပ္ခ်င္ပါဘူး..။စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွုကို ဘာသာေရးနဲ့ရွာသင့္ေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္လို့မလုပ္ျဖစ္
ခဲ့ပါ..။ဒီေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိတာေတြလုပ္ျဖစ္တယ္...။သိျကတဲ့အတိုင္း ကလပ္တတ္ျကည့္တယ္။
ပိုေတာင္စိတ္ညစ္မိေသး(ကၽြန္ေတာ္နဲ့မွ မအပ္စပ္တာျကီး :) )။ေဂလန္းဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့သြားတယ္။
ကေလးမေတြေလွ်ာက္ျကည့္ျပီး သူတို့ကို သနားစိတ္လည္းဝင္၊စိတ္လည္းကုန္လာတာနဲ့ လွည့္ျပန္လာရတယ္။

ဘီယာေသာက္ပလိုက္တယ္...။မူးတုန္းခဏပါဘဲ..။ေနာက္ေန့ေရာက္ေတာ့ ပိုလို့ေတာင္ စိတ္ဓာတ္က်လာေသး။
ဒါနဲ့ေနာက္ပိုင္းမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး...။ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ပါသလဲ...။စာေတြပဲဖတ္ျဖစ္တယ္...။ဘေလာ့တကာ
လိုက္ဖတ္တယ္...။ေတြ့သမွ်လင့္ေတြ အကုန္ဖတ္တယ္...။ကြန္မန့္ေတြေရးတယ္...။ဒီမိုဘေလာ့ေတြလည္းဖတ္၊
နအဖေတြလည္းဖတ္၊ဟာသေတြလည္းဖတ္၊ဘဝေတြလည္းဖတ္၊ကိုယ့္ဘေလာ့မွာလည္း လင့္ခ်ိတ္၊ညညဆို
လက္ေတာ့ေလးနဲ့တကုတ္ကုတ္....။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးကိုလုပ္ေနရေတာ့ စိတ္ကေလးက နဲနဲ အနယ္ထိုင္လာတယ္..။ဘာသာ
လည္း အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းပါတယ္...။ဒီလိုနဲ့ ခက္ခဲတဲ့ေန့ရက္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္း
ခဲ့ရပါတယ္...။

အဲ့ဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္တာပါ...။
ဘယ္သူေတြကိုလည္းဆိုေတာ့....

ဘေလာ့ေလးေတြဖြင့္ျပီး ကိုယ္ေရးခ်င္သမွ်၊ေရးတတ္သမွ်၊ေရးႏိုင္သမွ် ေရးေပးျကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ဖတ္ျဖစ္
တဲ့၊ကၽြန္ေတာ္လိုက္မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြအားလံုးကိုပါ...။

ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် ေပါက္ကရေတြကို အခ်ိန္ေပးျပီးလာဖတ္ျကတဲ့ သူအားလံုး၊ကြန္မန့္သြားျကသူေတြ၊
မမန့္ျဖစ္တဲ့သူေတြ၊စီပုန္းကေအာ္သြားသူေတြ၊တိတ္တိတ္ေလးျပန္သြားသူေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ျပီးေျပာခ်င္တာတခုက ဘေလ့ေလးမွာ ေရးခ်င္တာခ်ေရးလိုက္လို့ စာလာဖတ္သူေတြ အက်ိုးတစ္စံုတစ္ရာ
မရမွာ ပူတတ္ျကတဲ့သူေတြကိုပါ....။ေရးခ်င္တာသာစိတ္ထဲရွိရာခ်သာေရးျကပါ...။ဖတ္ေနရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာ
မွု ရတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ေဟာဒီနားခိုရာရပ္ဝန္းေလးမွာ ရွိေနေသးတဲ့အေျကာင္းပါ...။

(အထူးသျဖင့္ ေရးခ်င္တာေရးတတ္တဲ့၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပါက္ကရေတြ မန့္ျဖစ္တဲ့ အစ္မကြန္၊စာေကာင္းေတြ
မျပတ္ရိုက္တင္ေပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် မညီးမညူ ကြန္မန့္ေပးတတ္တဲ့ အစ္မေရြစင္၊က်မ္းမာေရးဂရုစိုက္
ေနရတဲ့ျကားက ဟာသေတြနဲ့ စိတ္ေျဖရာေပးေနတဲ့ ကိုျကီးေက်ာက္၊သေရာ္ေတာ္ေတာ္နဲ့ ေလးနက္တဲ့ အေတြး
ေတြေပးတတ္တဲ့၊မန့္လို့လည္းမရ၊စီပံုးလည္းမေထာင္တဲ့ ကိုဇတ္ဖ်ာ့(အင္း အဲ့လိုအသံထြက္ရထင္ရဲ့ :D)၊

ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေလးျကည့္ေပ်ာ္ရွုေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ နည္းပညာအကူအညီ အမ်ားဆံုးယူရတဲ့ ေကပီ
သရီးမိသားစ
ု၊ စာေရးျကဲေပမယ့္ အေဟာင္းေတြျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တိုင္း စိတ္ျကည္ႏူးရတဲ့၊ကၽြန္ေတာ့ကို ဘေလာ့
ရပ္ဝန္းေလးထဲ (သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ပဲ)ဆြဲေခၚလာခဲ့တဲ့ အစ္မမိုးခ်ိုသင္း၊ ကၽြန္ေတာ့ ဘေလာ့ေလးမွာ
ပထမဆံုးအျဖစ္ကြန္မန့္ေရးျပီးအားေပးခဲ့တဲ့ chocothazin၊ကိုေမာင္မ်ိုး၊အစ္မလသာည၊ဂ်ပန္ကားေလးျကည့္
ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို့ တတန္တက စီပံုးကလာေပး ေပးတဲ့ ကိုရြာသားေလး၊ျမန္မာျပည္ ကိုးနတ္ရွင္အခက္အခဲျကား
ကဝင္ဝင္လာရွာတဲ့ ညီမႏွင္းမိုးနဲ့ ညီ နတ္ဆိုးေလး။စီပံုးမွာ ပထမဆံုးႏွုတ္ဆက္အားေပးတဲ့ အစ္မငယ္ႏိုင္
အစ္မခ်စ္ျကည္ေအး၊မယြန္း နဲ့ မပူးေတ...၊ေနာက္....အားလံုး.....အားလံုး....အားလံုး.............။)

ဒီလထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေလး ေျခာက္လျပည့္ပါတယ္....။ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ညစ္ေနလို့ ကိုယ့္ဘေလာ့ ကိုယ္ ေျခာက္လျပည့္မွန္းေတာင္ သတိမရမိပါဘူး...။တေလာက ဝါကာဝါကာသီခ်င္း ျပန္ရွာရင္းနဲ့ ကမာၻဖလား
ေဘာပြဲကို ျပန္သတိရမိပါတယ္...။ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ရဲ့သက္တမ္းကိုတြက္မိပါေတာ့တယ္...
(ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ေလး စေရးတဲ့လက ကမာၻဖလားကန္တဲ့ ဇြန္လကိုးခင္ဗ်....)

ဒါနဲ့ပဲ ေျခာက္လျပည့္ အမွတ္တရလည္းျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူေတြကိုလည္း အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ (တနည္း
အားျဖင့္ေတာ့ ဆားခ်က္တာ...း) )။ဒီပို့စ္ေလးကို ေရးလိုက္ရပါေျကာင္း......။

Thursday, November 25, 2010

အလြမ္းေရာင္ အေမွာင္ညမ်ား

အစိမ္းရင့္ရင့္ေတြ အံု့မွုိင္းေနတဲ့ ငါ့ရဲ့ အေမွာင္ညေတြမွာ....

နင့္အေျကာင္းေတြက တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိတ္ပါလား....ဟန္နီ...။

ျကားခဲ့ရတဲ့ ျကည္လ်လ် စကားသံေတြ....

ျမင္ေယာင္မိေနတဲ့ ခ်ိုျမျမ ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးေတြ...

ေမ့မရတဲ့ေနာက္ေတာ့ သတိတရနဲ့ လြမ္းခြင့္ျပုပါေတာ့.....။

ခ်စ္မိျခင္းဆိုတာ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ ဝိုင္ခ်ိုခ်ိုတစ္ခြက္ကိုမွ

တရွုိက္မက္မက္ ေသာက္သံုးျခင္းတဲ့လား...။

ျကည္ႏူးျခင္းေတြ ဝင္ခြင့္မရတဲ့ေနာက္...

ေျကကြဲျခင္းေတြက ေခါင္းဝင္လို့ ကိုယ္ဆန့္ ခဲ့ျပီပဲ....။

အရာရာ ျပန္ဖန္တီးခြင့္ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္.....

အဲဒီေျကကြဲျခင္းေတြကို ဒီအတိုင္းထားခဲ့မွာပါ...။

ရွိပါေစ...ရွိပါေစေတာ့ေလ.....

ခ်စ္ျခင္းေတြမွ အေစ့အေျငာင့္ မေပါက္ေသး....

အလြမ္းေတြက အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ပြင့္ခဲ့ျပီေကာ....။

Tuesday, November 23, 2010

ေမာ္ဒန္ အန္းတိတ္

၁၇း၀၀။ ။

“အကို...ဒီေန့ စေနေန့ေနာ္...ညက်ရင္ သြားျကမွာ လိုက္မယ္မဟုတ္လား...”

“ေအး...ေအး...လိုက္တာေပါ့ညီရာ.....လိုက္တာေပါ့...”

(အင္း....အမွန္တကယ္ကသိပ္မလိုက္ခ်င္ပါဘူး...။လွ်ာရွည္ထားမိတာကလည္းရွိ၊အေတြ့အျကံုေလးလည္းရခ်င္၊
ေခတ္မွီမွီေလးလည္းျဖစ္ခ်င္ေလေတာ့....မျငင္းခဲ့ပါဘူး...)

၂၁း၁၅။ ။

“နဲနဲေတာ့ခ်ပါလားအကိုရ..၊ႏို့မို့ဆို အထဲမွာ ေျကာင္ေတာင္ေတာင္ျကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့...”

“ေတာ္ပါျပီညီရာ....၊ဒီမွာ ဘီယာႏွစ္ဘူးေတာင္ကုန္သြားျပီပဲ...အေတာ္ပါပဲ...”

(ခ်ေတာ့ခ်ခ်င္တာအမွန္...၊ေတာ္ပါျပီေလ...ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေသာက္ခဲ့ျပီးျပီပဲ...။ကိုယ့္ ကိုသူမ်ားေတြ မေလးစားခဲ့ရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလးစားစိတ္ေလးဝင္ေအာင္ခ်ထားခဲ့တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလးကိုေတာ့
ထိန္းထားမွ လို့ ဘာသာ စိတ္ထိန္းထားလိုက္တယ္)

၂၃း၀၀။ ။

“ ဟ...ဟ..မ်ားလွခ်ည္လား..လူတန္းျကီးက..ဒီလူတန္းျကီးနဲ့ဆို ငါတို့ ဘယ္အခ်ိန္မွ အထဲေရာက္ပါ့မလဲ..”

“အင္း..မနက္ ၁နာရီေလာက္မွ အထဲေရာက္မွာ..ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့က တန္းဝင္စီမွာမွ မဟုတ္တာ အကိုရ...ေအးေဆးပါ..”

“ အန္...ဘယ္လိုဝင္မွာတုန္း...”

“ ေနဦး...ဖုန္းဆက္ျပီးေခၚလိုက္မယ္...ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို့က ငါးေယာက္ဆိုေတာ့ ၁၀၀ အရင္ထုတ္ထားရမယ္...”

( သူ ဖုန္းဆက္ျပီး ခဏေနေတာ့ လူတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္...။အဲ့လူနဲ့ သူ စကားနဲနဲေျပာျပီး သကာလ...
အဲ့လူကပဲ ဦးေဆာင္ျပီးကၽြန္ေတာ္တို့ကို ေခၚသြားပါတယ္...။အေစာင့္လူမည္းေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းျကီးကို
သူ့လူေတြပါလို့ေျပာျပီးေခၚသြင္းလိုက္တယ္ခင္ဗ်...။ေအာ္....ပိုက္ပိုက္...ပိုက္ပိုက္....၊ဒီလိုႏိုင္ငံမွာေတာင္
ဒုတိယဘုရားသခင္ေနရာက တျပားမွကို မေလ်ာ့ပါလား...။ )

၂၃း၂၀။ ။

ဝင္ဝင္ခ်င္းရင္ဝကို ဝင္ေစာင့္တာက တီးလံုးသံ....။ေစာင့္ျကိုေနတာက ျဖူနီျပာဝါ ေရာင္စံုစလိုက္မီးေရာင္...။
ေတြ့လိုက္ရတာက လူေတြ၊လူေတြ...။ျဖူျဖူ၊ညိုညို၊ျကီးျကီး၊ငယ္ငယ္၊က်ားက်ား၊မမ၊လွတပတ၊မလွတလွ၊
အေရာင္စံု၊အေသြးစံု၊လူမ်ိုးစံု၊တရုပ္၊ကုလား၊ဥေရာပသားေတြ..၊ျပီးေတာ့ ဒို့ ေရြျမန္မာေတြ....။

စလိုက္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဒီေဂ်ေတးသြားအတိုင္း လွုပ္ရမ္း၊ကခုန္၊ေပ်ာ္ျမူးေနျကပါတယ္...။အလယ္ေလာက္
မွာ စက္ဝိုင္းပံုစတိတ္စင္ႏွစ္ခု ယွဥ္လ်က္ရွိပါတယ္...။တခုကက်ားအတြက္၊တစ္ခုက မအတြက္ပါ..။
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က မအတြက္ထားတဲ့စင္ေပၚတက္ရွိတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုအေစာင့္မေလးျကီး
ေရာက္လာျပီး ဆင္းခိုင္းပါေရာ...။

စင္ေတြေပၚမွာလည္း အျပည့္ကေနျကတယ္။စင္ေအာက္ကလူေတြကလည္း (ကၽြန္ေတာ္ကလြဲလို့ )အားလံုးလိုလို ကေနျကတယ္။တေျဖးေျဖးလူေတြမ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္...။တိုးျက၊ေခြ့ျက....၊ေကာင္မေလးေတြလည္းတိုး၊
ေကာင္ေလးေတြကလည္းတိုး၊အားနာလို့ ေရွာင္ေပးရင္း၊ဖယ္ေပးရင္း နဲ့ ဒီေဂ်နဲ့ လံုျခံုေရးသမားေတြ ေနတဲ့ အခန္းေလးရဲ့ရင္စို့ေလာက္ကာထားတဲ့ နံရံနဲ့ ေက်ာ ကပ္မိသြားျပီ..။ဒီထက္ေရွာင္လို့ရေတာ့ဘူး...။
ဒီေဂ့် အခန္းထဲဝင္ေနမွ..လို့ေတာင္ေတြးမိေသး....။

၂၄း၀၀။ ။

“ေဟ့လူျကီး...အဲ့မွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာ...လာ...ကစမ္းပါဗ်ာ...စိတ္လြတ္၊ကိုယ္လြတ္ေပါ့...ညစ္ေနတာေတြ ေတးသြားနဲ့ေမွ်ာပစ္လိုက္စမ္းပါ...”

အဲဒါနဲ့ ကပါတယ္....ဘယ္လိုကသလဲဆိုေတာ့..သူတို့ကသလိုလက္ညိွးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို့၊လက္ကိုေလထဲ
မွာေျမွာက္ေျမွာက္ျပီးကပါတယ္...၊“.... မင္းရဲ့ လက္ေတြ ေလထဲမွာ ေျမွာက္ထားလိုက္...”ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ...။

အင္း...သူတို့ ကတာေတာ့ျကည့္လို့ေကာင္းသား..ကိုယ္ ကေတာ့ မႏွဲေလးနတ္ပူးေနသလိုျဖစ္ေနတယ္ထင္ရဲ့..:)

၂၄း၃၀။ ။

လူေတြ ဒီထက္ပိုမ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္..၊ျကပ္သထက္ျကပ္လာပါတယ္....။လက္ကို ေလထဲေျမွာက္ထားရတာေညာင္းလာျပီ။
မမႏဲွလည္း စိတ္ညစ္ျပီးထြက္သြားေလာက္ျပီ..။ဒီေတာ့ သူရို့လို လက္သီးကိုဖြဖြဆုပ္၊လက္ကို ရင္ဝမွာ အပ္ျပီး စည္းခ်က္ညီညီ ရွိတ္
ပါတယ္...။

(အခ်ိုးက်က် ျကည့္ေကာင္းလိုက္ပံုက ျမန္မာ့ရိုးရာ လက္ေဝွ့ပြဲမွာ လက္ေဝွ့ေရးျပေနပံု ကိုသာျမင္ေယာင္ျကည့္ျကပါကုန္....)

၀၁း၁၅။ ။

ဒီထက္...၊ဒီထက္...ပို၍၊ပို၍....ျကပ္လာပါျပီ....။ေရွ့ကတိုးတယ္....၊ေနာက္ကိုရို့ေပးေတာ့ေနာက္လူနဲ့ထိတယ္...။
ေနာက္ကတိုးတယ္..၊ေရွ့ကို ရို့ေပးေတာ့ ေရွ့လူနဲ့ထိတယ္...။က်ား နဲ့ မ၊ မ နဲ့ က်ားထိမိ၊ပြတ္မိတယ္...၊
က်ား က်ား ခ်င္း၊မ မခ်င္းလည္း ထိမိ၊ပြတ္မိတာပဲ...။

( အင္း....ဒါေျကာင့္ ေရွးေရွးက ပြတ္သဘင္ လို့ ေခၚျကေပတာကိုး..လို့ ေရွးလူပီပီ ေတြးမိပါတယ္....)

၀၁း၅၀။ ။

“.........tsamina...mina...eh.....eh....waka....kaka...eh...eh....tsamina...mina...zangalewa...this time for africa..... ”

ရွာကီရာေတြ...ရွာကီရာေတြ.....ဒီသီခ်င္းကို ဒီေဂ်က မစ္စ္ လိုက္ေတာ့ စင္ေပၚကေကာင္မေလးေတြေရာ...
စင္ေအာက္ကေကာငိမေလးေတြပါ အကုန္ ရွာကီရာေလးေတြျဖစ္ကုန္ေရာ....။တခ်ို့ဆို...လက္အုပ္ေလးခ်ီ...
ခါးေလးေတြေတာင္ လွုပ္လိုက္ေသး....။သည့္စ္တိုင္းေဖာ္....ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး...က ေပါ့ေလ.....။

၂း၁၅။ ။

ေမာလာျပီ...၊ေညာင္းလည္းေညာင္းလာျပီ...၊အာေတြလည္းေျခာက္လာျပီ..။အထဲမွာေစ်းအရမ္းျကီးတယ္..၊ဘာမွ
ဝယ္မေသာက္နဲ့ဆိုလို့ ဝယ္မေသာက္ရဲဘူး....။လူေတြကေတာ့ ေလဒီဂါဂါနဲ့ ဟုတ္ေနျကျပီ...။

၂း၄၀။ .

သီခ်င္းသံရပ္သြားတယ္....။စလိုက္မီးေတြပိတ္ျပီးရိုးရိုးမီးေတြဖြင့္လိုက္တယ္...။လူေတြရုပ္တရက္ေျကာင္ကုန္ေရာ..။
ဒီေဂ်က ေခတၱအေအးေသာက္ခ်ိန္နားပါမယ့္အေျကာင္း၊ဒီအတြက္ ကလပ္ပိတ္ခ်ိန္ကို ၅နာရီမွ ၆နာရီသို့ ေရြ့ေပး
ေျကာင္းေျကျငာပါတယ္...။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုရဲေတြရယ္...၊မန္ေနဂ်ာလို့ထင္ရတဲ့သူရယ္..၊ကိုယ္ပိုင္လံုျခံုေရးအေစာင့္ေတြရယ္ဝင္လာပါတယ္...။
ဘယ္သူ့ကိုမွ ဘာမွမေမးပါဘူး...။အေနာက္ဘက္ အခန္းတစ္ခုထဲတန္းဝင္သြားပါေရာ...။လူေတြလည္း တီးတိုးတီးတိုးေတြျဖစ္ကုန္ေရာ...။

အေဖာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ေျပာတယ္..။သူ အိမ္သာသြားတုန္းက ေကာင္ေလးတစ္စု ရုတ္ရုတ္၊ရုတ္ရုတ္ ျဖစ္ေနတဲ့အေျကာင္း...၊ဒီကတိေတြ ျပႆနာရွာတာျဖစ္ႏိုင္ေျကာင္း...။သူေျပာလို့မွ မဆံုးေသးဘူး..ေကာင္ေလး ငါးေယာက္၊ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ကို ရဲကအေနာက္ဘက္ခန္းထဲက ေခၚထုတ္သြားပါေလေရာ......။

ဦးေဆာင္ေခၚလာတဲ့ ညီငယ္ကေျပာပါတယ္...“ကၽြန္ေတာ္ဒီလာတာအေခါက္ေပါင္းမနဲေတာ့ဘူး...၊ရန္ေတြလည္း
ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ျကတာပဲ။ျဖစ္လည္း လံုျခံေရးနဲ့ ရဲေတြေရာက္လာျပီး ျဖစ္တဲ့သူေတြကို ဆြဲထုတ္ျပီး အျပင္က
ကြန္တိန္နာထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုလို ပြဲရပ္လိုက္တာ ဒါပထမဆံုးျကံုတာပဲဗ်...၊ျကည့္ရတာ ခင္ဗ်ားပါလာလို့ ျဖစ္ရမယ္...” တဲ့...။

သူကေနာက္လိုက္တာပါ...။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က “ ေအာ္..ငါ့ႏွယ္...ဒီေခတ္နဲ့ အပ္စပ္လိုက္ပံုမ်ားေတာ့ ေျပာစရာကိုျဖစ္ေရာ...” လို့ေတြးမိလိုက္ေသး...။ဘာပဲေျပာေျပာ အေမာလည္းေျဖ၊အေညာင္းလည္း ေျဖရင္း...
အခ်ိန္ကိုအက်ိုးရွိေအာင္ထိုင္ငိုက္ေနလိုက္ပါတယ္...။

၃း၁၅။ ။

ျပန္စပါျပီ...။မီးေတြမွိန္၊သီခ်င္းျပန္ဖြင့္လိုက္ျပီဆိုတာနဲ့ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း၊ ေဝး.....လို့ေအာ္ျကေတာ့
တာပါပဲ...။ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အားလံုးဟာ သီခ်င္းသံနဲ့အတူ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားျကပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္
ကေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပီ..။ေသြးကေအးသြားျပီကိုး...။

၃း၃၀။ ။

ျပန္ျကရေအာင္...လို့ အေဖာ္ေတြကို ေခၚျပီး ျပန္ထြက္လာျကပါတယ္...။

၁၀း၀၀။ ။

“ ဘယ္လိုလဲ အကို...ညက အဆင္ေျပရဲ့လား...ျပန္ရတာ...၊ ေပ်ာ္ေရာေပ်ာ္ရဲ့လား...”

“ အင္း...အဆင္ေျပပါတယ္ညီရ..ညီတို့ျပန္သြားျပီး ခ်က္ခ်င္း Taxi ရပါတယ္...၊ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္ဟ...”

“ ေနာက္တပတ္ သြားရင္လိုက္ဦးမွာလား...”

“ အင္း..လိုက္တာေပါ့ကြာ...”

(ကိုယ္နဲ့ သိပ္ေတာ့ မအပ္စပ္တာေတာ့အမွန္...ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားျကည့္ဦးမယ္....:D )

Friday, November 19, 2010

I'm my own grandpa





ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး..။ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေလးေတြ့မိလို့ ဆားခ်က္လိုက္တာ...။

Wednesday, November 17, 2010

ဘာလုပ္မွာလဲသူငယ္ခ်င္း

ဘာလုပ္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္း


ျမို့ျကီး ျပျကီးတဲ့လား.....

ေတာျကီးဥပေဒသက ဟုန္းဟုန္းထလို့ေကာင္းတုန္း......

အဲဒီ ျမို့ေတာျကီး အရိုင္းဆန္လိုက္ပံုက....

ကမာၻျဖင့္မီးမေလာင္ေသး....

ကိုယ့္လည္ေခ်ာင္းေသြး ကိုယ္ျပန္ေသာက္ေနျပီ.....။

ေဟာဒီျမို့ေတာျကီးမွာ....

ဘုရားသခင္နဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရား....

ႏွစ္ပါးစလံုးမတတ္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားျကီး.....

ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္း......မင္း.....

ကစားမွာလား....နားမွာလား.....

နားမွာျဖင့္နား....

ကစားခ်င္သပဆိုရင္....

သမင္လုပ္တမ္းလား...က်ားလုပ္တမ္းလား......

ခံစရာရွိခံ၊စားစရာရွိစား...

အရမ္းေတာ့ လြမ္းမေနပါနဲ့လား....။


Sunday, November 7, 2010

ကမ္းမဲ့တိမ္

“ ဂြတ္ႏိုက္ ေဘာ့စ္ ”

“ဂြတ္ႏိုက္ လင္း.. ”

ေကာင္တာမွာ တစ္ေန့စာ စာရင္းေတြခ်ုပ္ေနတဲ့ အေရာင္းစာေရးမေလး လင္း ကို ျပန္ႏွုတ္ဆက္လိုက္ျပီး သူကား
ဆီသို့ ဆင္းလာခဲ့ျပီး အိမ္အျပန္လမ္းဆီသို့ကားကိုဦးတည္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ပါတယ္...။PIEလမ္းမျကီးေပၚ ေရာက္
တာနဲ့ကားကက္ဆက္ကိုဖြင့္လိုက္တယ္...။ထူးအိမ္သင္ရဲ့ျကယ္ေတြစံုတဲ့ည သီခ်င္းသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး နဲ့
ရင္ထဲအထိအေရာက္ဝင္လာခဲ့တယ္...။

အင္းးးးးးဒီေန့ ေအာက္တိုဘာ ၂၆ ရက္ေန့ပဲ....။
သူ့ဘဝရဲ့ တဆစ္ခ်ိုးအမွတ္တရေန့တစ္ေန့ပါလား....။လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္....ဒီလိုညမွာ သူေပ်ာ္ခဲ့သလား....၊
ဝမ္းနည္းခဲ့လား....၊သူမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...။အင္းးးးးးမမွတ္မိခ်င္ေတာ့တာ၊မမွတ္မိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ
ဆိုရင္ ပိုမွန္ေလမလား...။လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ႏွစ္၊ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူတို့ရဲ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနခဲ့တာပဲ...။

“ ......ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားရယ္...အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားရယ္.....” ထူးအိမ္သင္ရဲ့ကရုဏာသံက ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထြက္ေပၚေန
ဆဲ..သူ ကားကို လမ္းမျကီးေပၚမွ အိမ္ရွိရာ Eunos exit ဆီသို ့ ေကြ့ထြက္လာခဲ့ပါတယ္....။ေနာက္ ငါးမိနစ္ဆို သူ့ အိမ္ရွိရာသို့ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ဒါေပမယ့္သူအိမ္မျပန္ခ်င္ေသး...၊အထူးသျဖင့္ ဒီလိုညမ်ိုးမွာ သူ မျပန္ခ်င္ေသးပါ။
သူ့အတြက္ အိမ္ ဆိုတာ အေဆာက္အအံုတစ္ခုဆိုတာထက္ ဘာမွပိုလို့ အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာပဲ...။
သူ့အတြက္ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ျကိုေနမယ့္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနခဲ့တာပဲေလ...။

ဒါဆို ဘယ္သြားရေကာင္းမလဲ....။ကက္သရင္း ဒါမွမဟုတ္ စင္ဒီ့ဆီ ဖံုးဆက္ျပီး ကလပ္သြား၊ အမူးေသာက္လိုက္ရ
ေကာင္းေလမလား...။ဟင့္အင္း....၊သူ ပူတဲ့အရက္နဲ့ ေလာင္တဲ့ရမၼက္ေတြ ကို မတပ္မက္ မိေတာ့တာျကာခဲ့ျပီ..။
သူအခုခ်ိန္မွာ ေတာင့္တေနမိတာက ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ....။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာနဲ့ အေတြးထဲကို အရင္ဆံုးဝင္ေရာက္လာတာက ေအးခ်မ္းတဲ့အျပံုးနဲ့ အျမဲနားလည္မွုေပး
ႏိုင္ခဲ့တဲ့ေဖေဖ....။ခုေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းရာဘံုဘဝမွာ ထာဝရအိပ္စက္အနားယူသြားပါျပီ..။
ျပီးေတာ့ တည္ျကည္၊ျပတ္သားတဲ့၊အျမဲတင္းတင္းေစ့ထားတတ္တဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ့အတူ ႏူးညံ့တဲ့မ်က္ဝန္းေတြ
ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေမေမ...။ျပီးေတာ့......ျပီးေတာ့.....မြန္.....ျမတ္ႏိုးမြန္....၊အရည္လည္ေနတဲ့မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြနဲ့
ခ်စ္တဲ့ မြန္....။

ဘယ္ဘက္ရင္အံုမွ စူးရွတဲ့ နာက်င္မွုေျကာင့္ သူ...အသက္ျပင္းျပင္းရွူရင္း ညာဘက္လက္ျဖင့္ ရင္အံုကိုဖိထား
လိုက္မိသည္...။ရင္နာရပါတယ္ေလ....။သူ ခ်စ္ခင္ရသူေတြ၊သူ့ကို ခ်စ္ခင္ခဲ့သူေတြအေျကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ယခုလိုျဖစ္ရတာျကာခဲ့ပါျပီ...။ေဆးရံုသြားျပီး ႏွလံုးကို စစ္ေဆးျကည့္ဖို့သူ မျကိုးစားခဲ့ပါ...။သူ ဘာျဖစ္ေနတယ္
ဆိုတာ သူအသိဆံုးမဟုတ္ပါလား...။

စိတ္မွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ သူ ကားေလးကို သူသြားေနျက အေရွ့ဘက္ကမ္းေျခဆီသို့ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနမိသည္။
ကမ္းေျခမွ ကားပါကင္တြင္ ကားရပ္ထားခဲ့ျပီး သူ ကမ္းေျခသို့ဆင္းလာခဲ့သည္။ကမ္းေျခကေတာ့ ခါတုိင္းလိုပင္
သူ့ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျကိုဆိုေနျမဲ...။ပိတ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ညဥ့္လည္းနက္လွျပီမို့ ကမ္းေျခတြင္ လူသူ
က်ဲပါးလွ၏။ထိုင္ေနျကေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညိွ ရွုိက္ဖြာလိုက္မိသည္။

ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ျကည့္မိေတာ့ “ ည ” ကား ျကယ္တို့ျဖင့္ စံုေနေလျပီ...။သူ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပကတိအေမွာင္...။
“ ေဖေဖ....၊ေမေမ.....၊မြန္ေရ....” သူ့ႏွုတ္မွ တိုးတိုးေလးရြတ္ဆိုေနမိပါတယ္....။စိုဆြတ္တဲ့ အေတြ့ေျကာင့္ ပါးျပင္
ကို စမ္းမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ.....။ဒီကမ္းေျခ၊ဒီေနရာ၊ဒီလိုညမ်ိုးမွာ သူမ်က္ရည္က်ခဲ့တာသံုးျကိမ္တိုင္ခဲ့ပါျပီ...။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္တာကာလ....သူ့အသက္ ၁၉ႏွစ္သားအရြယ္....ဒီေျမကို ေျခခ်ကာစမွာ နာက်င္စိတ္တို့နဲ့
သူ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္...။၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊သူ တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာ ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားပါေတာ့
သူတို့ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ကုန္ျကရသည္။ရည္မွန္းခ်က္ျကီးျကီးထားတဲ့၊ခ်မ္းသာျကြယ္ဝ
မွုကို လိုခ်င္တဲ့ သူ့အတြက္ေတာ့ အခုလို ေယာင္ခ်ာခ်ာအျဖစ္မခံႏိုင္ပါ...။ဒါနဲ့ သူ ဦးေလးတစ္ဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္
ရွိရာ ဒီႏိုင္ငံကို စြန့္စားထြက္ခြာခဲ့ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည္...။

ထိုစဥ္အခ်ိန္ကေတာ့ သူ့ထံတြင္ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုကလြဲလို့ ဘာမွမရွိခဲ့ပါ။ဘာျကိုတင္ျပင္ဆင္မွုမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့.....။
ကံေကာင္းသည္က ထိုစဥ္အခ်ိန္က ဒီႏိုင္ငံတြင္ တင္းျကပ္မွုေတြ ယခုအခ်ိန္ေလာက္မရွိေသး...။ဦးေလးတို့ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္စု ငွားေနေသာအိမ္တြင္ ခိုကပ္ေနရင္း သူ အလုပ္တစ္ခုရဖို့အတြက္ ျကိုးစားရသည္။
ဦးေလးျဖစ္သူကလည္း သူကိုယ္တိုင္ကပင္ သာမာန္ဝပ္ပါမစ္သမားျဖစ္ေလေတာ့ သူ့အတြက္အကူအညီ မ်ားမ်ား
မေပးႏိုင္ခဲ့....။ေက်ာခ်စရာတစ္ေနရာ ေပးခဲ့သည္ကပင္ ေက်းဇူးတင္စရာမဟုတ္ပါလား...။

သူ ရသည့္ေနထိုင္ခြင့္ တလ အတြင္း အင္တာဗ်ူးမ်ားစြာဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။စကားေျပာေကာင္းေကာင္းမရသည့္၊
လုပ္ငန္းအေတြ့အျကံုမရွိသည္၊့ သာမာန္လူငယ္ေလးတစ္ဦးသာျဖစ္သည့္ သူ့အတြက္ အဘယ္မွာ အလုပ္ရႏိုင္
ပါမည္နည္း..။သည္လိုႏွင့္ ေနထိုင္ခြင့္ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္ေန့မတိုင္ခင္ သံုးရက္အလိုတြင္ သူ စတိုးဆိုင္ျကီးတစ္ခု
တြင္ အင္တာဗ်ူးဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဆိုင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူကအသက္ေလးဆယ္အရြယ္အမ်ိုးသမီးျကီးတစ္ဦး.....။သူမ ေမးသမွ် သူေကာင္းေကာင္း မေျဖ
ႏိုင္ခဲ့ပါ။သံုးေလးခြန္းေမးအျပီးမွာေတာ့ သူ့ကိုမေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းပါေျကာင္းေျပာပါေတာ့သည္။
သြားျပီ...။သူ၏ေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုးတမွ်င္ကို လက္လြတ္လိုက္ရျပီ...။ျမန္မာျပည္ကို မခ်မ္းသာမခ်င္း ျပန္မလာ
ဟု သူေျကြးေျကာ္ခဲ့မိသည္...။ခုေတာ့ အရွုံးေတြႏွင့္ သူအိမ္ျပန္ရေတာ့မည္...။

ရုတ္တရက္ သူ ထိုင္ခံုမွမထႏိုင္ခဲ့ေခ်....။သူ့ရင္ထဲတြင္ ခါးသီးေသာအရွုံး ႏွင့္နာက်င္ျခင္းေတြက တေျမ့ေျမ့
ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္....။“ မင္းျပန္လို့ရျပီေလ...” သူမ၏စကားသံက သူ့အတြက္ ဗံုးတစ္လံုးႏွယ္ ေပၚထြက္လာ၏။
ဟုတ္သည္....။သူျပန္ရေတာ့မည္...။သို့ေသာ္ သူမျပန္ခ်င္ေသး...။ “ မင္းမွာ ဘာအခက္အခဲ ရွိလို့လည္း...”
ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းတစ္ခုေအာက္မွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္သားေကာင္ေလးတစ္ဦး၏ တိုးတိတ္ ရင္ဖြင့္သံတို့က
ထစ္ေငါ့စြာေပၚထြက္လာခဲ့သည္...။

“ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာပါ...။ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို အျပီးျပန္ရမွာပါ...။ကၽြန္ေတာ့္ေနထိုင္ခြင့္က ကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ေလ...။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး...။အထူးသျဖင့္ အရွုံးေတြနဲ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး...”

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမ၏ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အျကည့္ေတြကို ေက်ာခိုင္းရင္းသူျပန္လာခဲ့ရသည္။ညေနခင္း
တြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အျဖစ္ ကမ္းေျခသို့ လိုက္ခဲ့ဖို့ ေခၚသျဖင့္ သူ ဒီကမ္းေျခသို့ ပထမဆံုး အျကိမ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ဦးေလးတို့ ဝိုင္းဖြဲ့ေနသည့္ေနရာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚတြင္ တစ္ဦး
တည္း ထိုင္ရင္း ဘဝရဲ့အရွုံးေတြကို သူ...နင့္နင့္နဲနဲခံစားေနမိခဲ့သည္။နာက်င္ဝမ္းနည္းစိတ္တို့ေျကာင့္ မ်က္ရည္
က်ခဲ့ရသည္....။

“ ေဟ့ေကာင္.....ေဟ့ေကာင္....ဒီမွာဖံုးဝင္လာျပီ...မင္း လာမယ့္တနလၤာေန့ကစျပီး အလုပ္ဝင္ရမယ္တဲ့ဟ...”

ဦးေလးျဖစ္သူ လွမ္းေအာ္လိုက္တဲ့စကားကို ရုပ္တရက္ သူသေဘာမေပါက္မိေသး...။သူဒီေန့ စတိုးဆိုင္အင္တာ
ဗ်ူးတစ္ခုပဲဝင္ခဲ့တာပဲေလ...။အဲဒီတစ္ခုကလည္း သူ့ကို ျငင္းဆိုခဲ့ျပီးျပီပဲ...။

“ မင္း မနက္ကသြားဗ်ူးတဲ့ စတိုးဆိုင္ကတဲ့...” ဦးေလးရဲ့ေနာက္ဆက္တြဲစကားသံျကားေတာ့မွ သူ ရွင္းသြားေတာ့
သည္။ဝမ္းသာလိုက္သည္မွာ ေျပာစရာမရွိေတာ့...။ အံျသျခင္းမ်ားစြာလည္းျဖစ္ရ၏။သို့ေသာ္ အကယ္၍ သူသာ အနာဂတ္ကို ႏွစ္အနည္းကယ္ခန့္ျကိုျမင္တတ္သူသာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အံျသျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ...။

ဤသို့ျဖင့္ သူ ၎စတိုးဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ဘဝကို တတ္ျကြေပ်ာ္ရြင္စြာ စတင္ခဲ့သည္။သူ့တာဝန္က
လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသာျဖစ္သည္။ဆိုင္အတြင္း ေစ်းဝယ္သူတို့ဖြသြားသမွ်ကို စနစ္တက် ျပန္လည္ စီေပးရံု၊
ဖံုခါေပးရံု၊စင္မ်ားေပၚတြင္တင္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ား ေလ်ာ့နည္းေနပါက စတိုခန္းေလးအတြင္းမွ ထုတ္ယူျဖည့္
တင္းေပးရံုမွ်သာ...။

ဆိုင္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွအစ ဝန္ထမ္းအားလံုးက သူ့အေပၚ ခြဲျခားဆက္ဆံသည္ကို သူေကာင္းစြာ သတိျပုမိခဲ့သည္။
သို့ေသာ္ သူစိတ္မပ်က္ခဲ့ပါ..။ဆိုင္ရွင္သူေဌးမ မွ သူ့အေပၚနားလည္မွုေပးခဲ့သည္ပဲ...။သူ့အေပၚ ေကာင္းမြန္၊
ခ်ိုသာစြာဆက္ဆံေပးခဲ့သည္။သူ၏စကားေျပာတိုးတတ္လာေစရန္ သင္တန္းေတြတတ္ေစခဲ့သည္။ကားေမာင္း
သင္တန္းတတ္ေစ၍ လိုင္စင္ရယူေပးခဲ့သည္။ယဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရျပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူသည္ တစ္ကိုယ္
တည္းေနထိုင္သူ သူမ၏ လက္စဲြ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ...။သူမသြားလိုရာသို့ သူ လိုက္ပါေမာင္းႏွင္ပို့ေဆာင္ေပးရစျမဲ....။

ဒီလိုႏွင့္ တရက္မွာ သူတို့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့သည္။ထိုညက သူ ေနထိုင္ရာ အခန္းသို့ ျပန္မအိပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ....။
ထိုစဥ္အခ်ိန္က သူ ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္ခဲ့ပါသလား...။မွန္တာေျပာရလွ်င္ သူေက်နပ္ခဲ့၊ေပ်ာ္ရြင္ခဲ့သည္မွာအမွန္..။
သူ့စိတ္ထဲတြင္ ေငြရဖို့၊သူ့ေလ်ာက္လွမ္းေနသည့္လမ္းေျကာင္းေျဖာင့္ျဖူးေနဖို့သာ အာရံုရွိေနခဲ့သည္။ဒီကိစၥႏွင့္
ပတ္သက္၍လည္း ဒီႏိုင္ငံ၏ဓေလ့၊ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုဟုပဲ သူခံယူထားခဲ့သည္။သူ့အတြက္အခ်ိန္တန္လွ်င္ အရာ
အားလံုးကိုခြဲခြာ၍ အိမ္ျပန္မည္မဟုတ္ပါလား...။

သို့ႏွင့္ သူ၏ပါမစ္သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးေတာ့မည္...။တေန့တြင္ သူမက သူႏွင့္လက္ထပ္ဖို့ေျပာလာေတာ့
သူ အံျသျခင္းျကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ဒါသူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အေျခအေနတစ္ရပ္ႏွင့္ ထိတ္တိုက္ေတြ့ဆံုလိုက္ရျခင္း
ပင္...။သူဘာလုပ္ရမည္နည္း...။သူ့တြင္ေရြးခ်ယ္စရာေရာ အမွန္တကယ္ရွိပါရဲ့လား..။ျပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္
လက္ရွိဘဝမွာ သာယာေနမိျပီ...။

သူလြယ္လြယ္ပင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္...။သူ သူမႏွင့္လက္ထပ္မည္။ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူေတာ့မည္...။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ကိုဖြင့္ေျပာဖို့ရာ သူအေတာ္အားေမြးယူရသည္...။အထူးသျဖင့္ ေမေမ...။ေဖေဖကေတာ့ သူ့ကို
နားလည္ေပးမွာေသခ်ာသည္။ထင္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ေဖေဖက “ မင္းအရြယ္ေရာက္ျပီပဲ...။ကိုယ္ဘာ
လုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုယ္သိရင္ ျပီးတာပဲေလ...၊တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ လူဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ပ်ိုးသမွ်ကို ကိုယ္ရိတ္
သိမ္းရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သားသိထားေပါ့ေလ...” ဟုပဲေျပာခဲ့သည္..။

“ ေအး ငါေသရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွမလာနဲ့၊မင့္အေျကာင္းလည္း ေနာက္ငါမျကားခ်င္ဘူး...။နင့္မွာ ခံစား တတ္
တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိေသးရင္ေတာ့ ငါ မိျဖူတို့သားအမိကို ဘယ္မ်က္ႏွာနဲ့ ရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာေတာ့ ေျပာခဲ့...”
ေမေမ့စကားေတြက သူ့အတြက္ေတာ့ ရင္ဝကို ျမားအစင္းစင္းခ သလိုခံစားခဲ့ရသည္။ဟုတ္သည္...။သူေမ့ထား
ခဲ့သည္...။မေမ့ႏိုင္သည့္တိုင္ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္....။

မြန္.....။
သူ၏ ေက်ာင္းတတ္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေလး....၊ငယ္စဥ္ကတည္းက တလမ္းတည္းအတူေနလာခဲ့သည့္ ငယ္ေပါင္း။ ဆယ္တန္းအေရာက္မွာ သူတို့ႏွစ္ဦး ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ျကသည္။ခ်စ္သူျဖစ္ျပီး ေျခာက္လပင္မျကာ၊ႏွစ္ဘက္မိဘ
ေတြသိသြားခဲ့သည္။အေမတစ္ခု၊သမီးတစ္ခု ဘဝမွာ မြန့္ေမေမက ေက်နပ္သေဘာတူခဲ့သည္။ေဖေဖႏွင့္ေမေမ
တို့ကမူေျပာစရာမရွိေတာ့...။နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ မြန္ရည္သည့္၊အျမဲအားငယ္၊ရွက္ရြံ့ေနတတ္သည့္ မြန့္ကို
နကိုကပင္ သူတို့သမီးငယ္ေလးလိုသေဘာထားခဲ့သည္ပဲ...။တစ္ေန့တြင္ လက္ထပ္ေပးဖို့ သေဘာတူခဲ့ျကသည္။

“ မြန္ေရ.....။ငါ့ကိုခြင့္မလြတ္ပါနဲ့....။ဒီဘဝတင္မဟုတ္၊ေနာင္ဘဝအဆက္ဆက္ နင္..ငါ့ကို ခြင့္မလြတ္ပါနဲ့ေနာ္...”

ထိုညက သူတစ္ေယာက္တည္း ဒီကမ္းေျခမွာ လာထိုင္ျပီး မ်က္ရည္ျဖိုင္ျဖိုင္က်ရင္း တိုးတိုးရြတ္ဆိုမိခဲ့သည္...။

ဒီေနာက္တြင္ေတာ့ သူ့ဘဝသည္ လက္ညိုးညႊန္ရာေရ မျဖစ္သည့္တိုင္ လိုတိုင္းရႏိုင္သည့္ဘဝ....။အတိတ္ကို သူ
ေမ့ထားလိုက္ျပီ....။အနာဂတ္ကို သူမစဥ္းစားေတာ့...။ႏိုင္ငံတလြား ဆိုင္ခြဲအေတာ္မ်ားမ်ားရွိေသာ လုပ္ငန္းရွင္
သူေဌးေလးဘဝကို သူေရာက္သြားခဲ့သည္။အရွင္ေမြးေတာ့ သူေနခ်င္းျကီးခဲ့ျပီ...။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္မွာေတာ့ သူ၏ေက်းဇူးရွင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္...။ရွိရွိသမွ်ပစၥည္းဥစၥာတို့၏ ထက္ဝက္တိတိကို
သူပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့သည္။သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ့ဘဝသည္ ေမ်ာလြင့္ေနေသာ တိမ္တိုက္ပမာပင္...။
သူေနခ်င္သလိုေနခဲ့သည္.....။ေသာက္သည္....။စားသည္...။မိန္းမေခ်ာေလးေတြကို ထည္လဲတြဲခဲ့သည္...။

သို့ေသာ္ သူမေပ်ာ္ေတာ့....။သူ့တြင္ေပ်ာ္စရာတို့ရွားပါးလာခဲ့ျပီ....။အရာရာကို စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သူဘာလိုခ်င္သလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိေတာ့...။သူကိုယ္တိုင္ပင္ သူလိုခ်င္ေနသည့္အရာကို မသိႏိုင္ခဲ့ျပီ...။
သူ...တစ္စံုတစ္ရာကို လိုက္ရွာေနခဲ့သည္...။ျပင္းျပေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းျဖင့္ သူလိုက္ရွာမိခဲ့သည္...။သို့ေသာ္
ထိုအရာကား သူက်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္မရွိ.....။ထိုအရာကား သူႏွင့္အေဝးဆံုးမွာ က်န္ခဲ့ျပီ....။သူ ထား
ခဲ့သည့္ေနရာတြင္ပင္ ထိုအရာကားက်န္ေနခဲ့ေခ်ျပီ...။သူျပန္လွည့္ဖိုရာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့...။

သူစိုက္ပ်ိုးခဲ့သည့္ သီးႏွံကို ယခုခ်ိန္တြင္ သူရိတ္သိမ္းရေခ်ျပီ....။
အရာရာကား သူ့အတြက္ျပီးဆံုးေလျပီ...။
သူ..ရွင္လ်က္ႏွင့္ေသရျပီ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ဤတြင္ျပီး၏ ဟူ၍၎၊ ဤတြင္မျပီးေသး ဟူ၍၎ ယူေသာ္ရ၏

Sunday, October 31, 2010

အတို အစ ေလးမ်ား

ေမးခြန္းေတြနဲ့ လူ

လူစင္စစ္က

သခ်ၤာဘုတ္အုပ္ျဖစ္သြားတယ္

ရင္ထဲမွာ

အေျဖမရွိေသးတဲ့ ပုစာၦေတြနဲ့....

ဘာသာ စစ္တဲ့ စာေမးပြဲမွာေတာင္

ရမွတ္က ဘဲဥ မကြဲေသး...

<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>

မိုးပ်ံပူေဖာင္း

ကျကိုးရုပ္မဟုတ္လို့ ျကိုးမရွုပ္ခဲ့

ေလႏွင္ရာ လြင့္ရေပမယ့္ ရြက္ လည္းမပါခဲ့

အေတာင္ပံမပါလို့ ပ်ံသည္လည္း မဆိုသာ....

အမ်ားသူငါလို ရွစ္ပါးမစံုေတာင္....

ေလာကဓံတရားဆို ႏွစ္ပါးေတာ့ ျကံုပါရဲ့...

ျမင့္လိုက္၊နိမ့္လိုက္ နဲ့.......။

<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>

ေဇာ္ကန့္လန့္ ပရုိဖိုင္

အသက္ကလည္း မျကီးမငယ္...

ဘြဲ့ေလးကလည္း တစ္ခုနဲ့တစ္ဝက္....

ေငြစေျကးစကလည္း မရွိမရွား....

ရတဲ့အလုပ္ကလည္း အထက္မေရာက္ေအာက္မက်....

ရုပ္ရည္ကလည္း ျကည့္ေပ်ာ္ရွုေပ်ာ္.....

ခံစားမွုနဲ့အေတြးေတြက မနိမ့္မျမင့္....

အင္း....ခ်စ္သူကလည္း မေရရာမေသခ်ာ...

ေတာ္ပါေသးရဲ့...ေမေမ....

ကၽြန္ေတာ္ က်ား၊မ ကြဲပါေသးတယ္........

( “ နင္ဟာေလ..အထက္မေရာက္၊ေအာက္မက်နဲ့ တကယ့္ ေဇာ္ကန့္လန့္ ” လို့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ့ေခၚတတ္တဲ့ ခ်စ္စြာေသာေမေမ.... သို့ )

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ရင္ထဲမွာရွိတာေတြကို စာတပုဒ္ အေနနဲ့ခ်ေရးလို့ အဆင္မေျပတတ္တဲ့အခါ...၊ကၽြန္ေတာ္...
ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ေလးေတြ ေရးမိပါတယ္...။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမစပ္တတ္ပါဘူး...။
သို့ေပမယ့္ ကဗ်ာလို့ပဲ သေဘာထားေပးျကပါလို့...။










Saturday, October 23, 2010

ဝါ ကားက်ြတ္ေခ်ျပီ....

အကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလးသည္ကား ငယ္စဥ္ကပင္ရည္မွန္းခ်က္အလြန္ျကီးေလ၏။အဘယ္သို့ေသာအေျကာင္းအရာ
မ်ိုးတြင္ရည္မွန္းခ်က္ျကီးျကီးမားမားထားခဲ့ေလသနည္း...။ပညာေရးတြင္ေလာ...။မဟုတ္...။တေန့တြင္လူခ်မ္းသာ
ျကီးျဖစ္ေရးေလာ....။မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္...။သို့ကလိုဆိုေသာ္ ဝါသနာပါရာ နယ္ပယ္တစ္ရပ္ရပ္၌ လွ်မ္းလွ်မ္း
ေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျကားေရးေလာ....။တက္တက္စင္ေအာင္လြဲပါ၏။

သို့ျဖစ္ရကား...အဘယ္သိုေသာ ကိစၥရပ္၌နည္း...။ေမာင္ေလး၏မဟာရည္မွန္းခ်က္ျကီးကား ဃရာဝါသ ကိစၥျမား
ေျမွာင္ လူတို့ေဘာင္၌ အိမ္ေထာင္ျပုေရးတည္းဟူလို...။သို့ေသာ္ ရျပီးေရာ ဟူသည္လိုမ်ိုးကားမဟုတ္ေခ်...။
ကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလး၌ ထားအပ္ေသာစံသည္ရွိေလ၏။မွန္၏..။ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ အႏွီးကိစၥ၌
အကၽြႏ္ုပ္ လိုခ်င္ေသာအမ်ိုးသမီးစံ သည္ရွိေလသည္တမံု...။ထိုစဥ္က တစ္ေန့ ငါယူမည့္မိန္းမသည္ကား...
ေခ်ာရမည္၊ပညာတတ္ရမည္၊ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာရမည္၊ျပီးေတာ့ အပ်ိုစင္ေလးလည္း ျဖစ္ရမည္ ဟူ၏။

သိုႏွင့္ ရွာ၏...။ရွာ၏...။မေတြ့ေခ်...။ေတြ့ေသာ္...သူကားကၽြႏ္ုပ္ကို မျကိုက္ေရးခ်မျကိုက္...။သို့ႏွင့္ အသက္
ႏွစ္ဆယ္သို့တင္းတင္းျပည့္ေသာ္ ထားအပ္ေသာစံကို တစ္ထစ္ေလ်ာ့လိုက္၏..။မိန္းမဟူသည္ ပညာတတ္ေသာ္
အင္မတန္မွ ျကီးက်ယ္တတ္ေသာသေဘာသည္ရွိကုန္၏။ပညာတတ္ေသာမိန္းမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း...။
ေခ်ာေမာလွပလွ်င္၊ခ်မ္းသာျကြယ္ဝလွ်င္၊ႏုႏုထြတ္ထြတ္အပ်ိုစင္ေလးျဖစ္လွ်င္ ေတာ္ျပီဟူ၍ စံကိုျပင္၏...။

ထိုသိုတစ္ထစ္ေလ်ာ့ျပီးေသာ္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေလ၏။ေတြ့ကား ေတြ့ပါသည္။သို့ေသာ္ သူရို့ကား အကၽြႏ္ုပ္
အေကာင္းစားေလးကို ေယာင္လို့မွ စိတ္ကူးထဲမထည့္ျကကုန္...။ဤသို့ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းသို့
အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္ဟိုင္းေလေသာ္...မိမိစံ ကိုျပန္လည္၍ ဆန္းစစ္ရေတာ့သည္။ငါသည္ကား ျကိုးစားပမ္းစား
မဟားဒယား၊မေတာ္မတရားနည္းေပါင္းစံုျဖင့္စီးပြားရွာရကား အေတာ္အသင့္စုမိေဆာင္းမိေခ်ျပီ..။ခ်မ္းသာေသာ
မိန္းမ ဘာလုပ္ရျပီနည္း။ေခ်ာေခ်ာလွလွ ႏွင့္ အပ်ိုျဖစ္လွ်င္ သင့္ေတာ္ေခ်ျပီ ဟူ၍ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့၏။

သို့ႏွင့္....သို့ႏွင့္...သို့ႏွင့္....။အပ်ိုေခ်ာတို့၏ မ်က္ဆိ၌ အဘယ္ေသာတိမ္သလႅာတို့ ဖံုးကြယ္ေလသည္...မသိ...။
အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကိုသူရို့မျမင္ျကကုန္...။သို့ျဖင့္အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကားသံုးဆယ္သို့ပင္ေက်ာ္လြန္လာေခ်ျပီ။
အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၍ လူပ်ိုျကီးစာရင္းသို့ဝင္ေလေသာ္...ကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးစိတ္၌ “မ”ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္
လမ္းထိတ္က ကေလးသံုးေယာက္အေမမုဆိုးမျကီးလည္း မဆိုးပါဘူး ဟုျမင္လာေလေတာ့သည္သတည္း....။

---------------------------------------------

သီတင္းကားက်ြတ္ေလျပီ...။သီတင္းက်ြတ္ေသာ္ ကေလးတို့ေပ်ာ္ျက၏။လူျကီးတို့လည္း စိတ္လက္ျကည္ႏူးျက
ကုန္၏။အိမ္ေထာင္က်ျပီးကုန္ေသာ ဒိြယံဒိြယံ အေပါင္းတို့ကား တျပန္တလွည့္ ဝါးတီးဖြင့္ရန္ျပင္ျကကုန္၏။
သို့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို့လို သံုးဆယ္ေက်ာ္လူပ်ိုျကီးတို့ကား ေရာဂါထျကကုန္၏။တနည္းဆိုရေသာ္ ဝါက်ြတ္ဖီဗာ
ဝင္ကုန္ျက၏ဟူလို...။အင္မတန္မွလည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျကရကုန္၏။

အဘယ္ေျကာင့္ဆိုေသာ္ ဝါက်ြတ္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေတြ့ေသာသူအေပါင္းက “ ေဟ့လူျကီး ဘယ္ေတာ့စားရမွာ
လည္းဗ်..” ဟူ၍တနည္း....၊ “ ဗ်ို့အကိုျကီး ေနာက္ကားေတြေက်ာ္တတ္ကုန္ျပီ လုပ္ေတာ့ေလ...” ဟူ၍တဖံု၊
“ ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကေလးေတာင္ ေက်ာင္းထားေနျပီ...ဘယ္လိုတုန္းကြ ” ဆိုသည္က တမ်ိုး၊ အမ်ိုးမ်ိုး အဖံုဖံု
ကဲ့ရဲ့သျဂိုလ္စကားတင္းဆိုျကေလသည္..။

အမွန္ကား ကၽြန္ေတာ္တို့လူပ်ိုျကီးမ်ားကား အပူမရွာလို၍ ေအးေအးေန ေနျကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။အပူရွာလိုေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တို့နံေဘး၌ မီးက်ီးခဲတို့သည္လည္းေကာင္း၊အိုးကင္းပူတို့သည္လည္ေကာင္း ျပည့္ႏွက္ေနေခ်ေတာ့
သည္သတည္း.....။

(ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ...။သီတင္းက်ြတ္ျပီဆိုေတာ့ စိတ္ေလးျကည္ျကည္သာသာရွိတာႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေလးေရးလိုက္မိပါတယ္...။အေပၚက ဟာသေလးက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ေကာင္းထိုက္ရဲ့
ဟာသပေဒသာထဲက ဟာသတိုေလးကို ခ်ဲ့ထြင္ေရးသားလိုက္ျခင္းပါခင္ဗ်...။ျျကြေရာက္ျကသူအေပါင္း
ျကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာ သီတင္းက်ြတ္လျပည့္ေန့/ည ျဖစ္ျကပါေစေျကာင္း.....။)




Wednesday, October 20, 2010

အိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေန့ေတြ၊ညေတြ

ကၽြန္ေတာ္...အလ်ားလိုက္ကူးခတ္ခဲ့တဲ့ ေရစီးေျကာင္းတေလ်ာက္မွာ....

ဝမ္းသာစရာ နဲ့ေတြ့ေတာ့ ဝမ္းသာခဲ့..၊ ဝမ္းနည္းစရာနဲ့ေတြ့ေတာ့ ဝမ္းနည္းခဲ့..။

အခ်စ္ နဲ့ေတြ့ေတာ့ ခ်စ္မိခဲ့...၊အမုန္း နဲ့ေတြ့ေတာ့ မုန္းမိခဲ့...။

အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္ေတာ့လည္း....တစ္ေပါက္၊ႏွစ္ေပါက္ ဝင္ေသာက္မိခဲ့...။

သေဗၺသခၤါရာ၊အနိစၥာ...၊စိတ္ေတြ ျငိမ္သက္သြားေအာင္လည္း ခိုဝင္နားမိခဲ့...။

ေနာက္ေက်ာမွာလည္း ဓားေတြ အစင္းစင္း စိုက္ခဲ့...၊ရင္ဘတ္မွာလည္း အနမ္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ပြင့္ခဲ့..။

အဲဒီ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူတစ္ခ်ပ္ အေျကာင္း...ျမက္ခင္းေလးကိုေျပာလိုက္ေတာ့...သူက...

“မင္း...ေတာ္ေတာ္လူပီသတာပဲ..ကဲ..အိပ္လိုက္ေတာ့....အိပ္လိုက္ေတာ့......” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္လို့ ႏွလံုးသားကို ကြန္ရက္...၊
လမင္းေျကာင့္ ေလလြင့္လာတဲ့ တိမ္ေတြအေပၚ ျဖန့္က်က္လိုက္ေတာ့....၊
သူရို့ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ရ...။


ကၽြန္ေတာ္သူ့ကို ေျပာခဲ့တယ္...ကိုယ္ဘာမွ မလိုခ်င္ခဲ့ပါဘူး...တကယ္လို့ လိုခ်င္တာရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဒါဟာ
ယံုျကည္မွုနဲ့ နားလည္မွု တစ္ခုပါပဲ.....လို့...။

အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးအေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူက...

“ မင္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ မေပးႏိုင္တာပဲကြာ....မယူခ်င္ပါနဲ့...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့..အိပ္လိုက္ေတာ့...”
လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ေက်ာေပၚ ပက္လက္လွန္...၊တပ္မက္ျခင္းက်ည္ဆန္ေတြနဲ့ ေျကြလုဆဲ ပင္လယ္ေရေတြ
ကို တေပါက္ခ်င္းေျခြခ်ခဲ့ေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တာက အမွန္တရားနဲ့ နာက်င္မွုေတြ...။


ျကည္ႏူးျခင္းလား၊ေျကကြဲျခင္းလား၊တမ္းတမွုလား၊တပ္မက္မွုလား၊
ဘာသာမကြဲျပားပဲ....ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္ျပန္စမ္းမိေတာ့ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ထက္ တစ္ ပဲပိုတဲ့ အပူခ်ိန္နဲ့ ....
ငါ...ဖ်ားေနပါေရာလား...။

အဲဒီလို မက္ခဲ့မိတဲ့ အိပ္မက္ေတြအေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့သူက...

“ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္ပါကြာ...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့အိပ္လိုက္ေတာ့..” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ပခံုးေပၚ ေခါင္းအံုးလို့ ကိုယ္တိုင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြလိုက္ေကာက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္
ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့တာက ဆီသည္မ ရဲ့အက္ေျကာင္းထပ္ ဓာတ္ျပားခ်ပ္ေတြ....။


ျမားအစင္းစင္း ရင္မွာ ခေတာ့ သစၥာစကားတစ္ခြန္းလို အခါခါ မည္တမ္းမိတာက ေမေမ...ေမေမ...ေမေမ...၊

ျမားဆိပ္တက္ေနသူရဲ့ ကေယာင္ကတမ္း စစ္ခ်ီေတးတစ္ပုဒ္ အေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူက...

“မင္းတမ္းတခဲ့တာေမေမလား၊ေမတၱာတရားလား၊မင္းေဘးမွာရပ္တည္ေပးမယ့္ လူတစ္ေယာက္လား....ကဲ
အိပ္လိုက္ေတာ့...အိပ္လိုက္ေတာ့...” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

“ ဟင့္အင္း..ဒီတစ္ခါ မအိပ္ေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္...ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့မယ္....”

ကၽြန္ေတာ္ ျမက္ခင္းေလးကို ႏွုတ္ဆက္လို့ အေရွ့ဘက္က တိုက္ခတ္လာတဲ့ အေနာက္ေလနဲ့ အတူ ျဖစ္တည္ျခင္း
ခရီးလမ္း ကိုလွမ္းခဲ့မိပါတယ္...။

ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္...ရုပ္ခႏၶာက အခါခါ အိုမင္း...၊စိတ္အလ်ဥ္ကေတာ့ အျကိမ္ျကိမ္ပ်ိုပ်စ္...၊
ႏွစ္မ်ားျကာေတာ့ ျမက္ခင္းေလးဆီ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္....။

“အိုး...မင္းျပန္လာျပီလား...”

“အင္း...ျပန္လာခဲ့ျပီ....၊ကိုယ္..ဟိုမွာ ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ေလ...၊ျပီးေတာ့ အသဲလည္း ကြဲခဲ့ျပီေပါ့...”

“မင္း ဘယ္သူ့ကို ခ်စ္ခဲ့မိလို့လဲ ”

“မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လို့ ဆိုတာပဲ...၊ခက္တာက သူက လူအရမ္းပီသတယ္ေလ....”

“ေအးေလ...လူျဖစ္ျပီး မင္းက လူပီသတာကိုး...၊ခုလည္း လူပီသသူကိုမွ ခ်စ္ခဲ့မိျပန္ျပီ...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့၊
အိပ္လိုက္ေတာ့....”

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ကို အပ္...သက္ေတာင့္သက္သာ ေမွးစက္ခဲ့တယ္...၊
ျမက္ခင္းေလးကလည္း သူ့ရဲ့ ျကမ္းတမ္းႏူးညံ့တဲ့ လက္ေတြနဲ့ေပြ့ဖက္၊ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြကို ျငိမ္သက္
ေစခဲ့ပါရဲ့....။

( ဤတြင္ျပီး၏ )

Friday, October 15, 2010

ဆူး စူးျခင္း

ဆူး စူးျခင္း

အေတာင္သာလွ်င္ ဝန္ရွိေသာငွက္...တဲ့
အေတာင္ဝန္ ေတာင္မသယ္ခ်င္ခဲ့
မိုးပ်ံပူေဖာင္းတစ္လံုးလို ေနခ်င္တဲ့ ငါ....

အခ်စ္ဆူး စူးေတာ့မွ
ဝုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲ လြင့္စင္
ဒီကမာၻေျမ က ငါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္ျပီ....။


တေန့ေသာ တနဂၤေႏြက တခုေသာကမ္းေျခကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္...။ကမ္းေျခမွာထိုင္လို့ေတြးခ်င္ရာေတြး၊
ေငးခ်င္ေငးေနခဲ့တယ္ခင္ဗ်...။ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြရယ္....၊ကမ္းေျခရဲ့ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္မွုရယ္...၊ညေန
ခင္းရဲ့ အလွရယ္....၊နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းေတြရဲ့ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္မွုေတြရယ္...၊အဲဒါေတြေျကာင့္ လူက
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္...။

ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္တတ္တဲ့၊မသိနားမလည္တဲ့ အနတဂၢမ မ်ားျပားလွတဲ့အေျကာင္းအရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာဆိုတာ
လည္းပါ ပါတယ္...။ခုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ကဗ်ာမယ့္သာ ကဗ်ာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္တာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ရဲ့ နည္းနာ၊အဂၤါရပ္ေတြနဲ့ ညီမယ္မထင္မိပါဘူး...။ဒါေပမယ့္ ေရးေတာ့ေရးျဖစ္လိုက္ပါျပီ...။ဖတ္မိတဲ့သူမ်ား
လည္း ကဗ်ာလို့သာ သေဘာထားျပီး ဖတ္ေပးျကပါလို့........။






ဒီပံုက ကမ္းေျခရဲ့ ညေနခင္းအလွ.......။


ညေနခင္းရဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ........


Monday, October 11, 2010

အမွတ္ရေနတဲ့ စကားေတြ.....( ၃ )

အခ်စ္.....အခ်စ္.....အခ်စ္......၊

ဟိုးမား ရဲ့ အီးလိယက္ ကဗ်ာရွည္ျကီးရဲ့အစမွာ “ကမာၻမွာအရာအားလံုးထက္အျကီးျမတ္ဆံုးအရာႏွစ္ခုရွိတယ္..၊
တစ္ခုက စစ္၊တျခားတစ္ခုကအခ်စ္”လို့ေရးခဲ့တယ္လို့ဖတ္လိုက္မိပါတယ္...။ေခတ္အဆက္ဆက္၊မ်ိုးဆက္
အသြယ္သြယ္၊မရိုးစတမ္း ေျပာခဲ့၊ျငင္းခဲ့၊အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ျကတဲ့ အေျကာင္းအရာတစ္ခု ကိုေျပာပါဆို အခ်စ္
အေျကာင္းပါပဲ လို့ေျပာလို့ရမယ္ထင္ပါရဲ့....။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ...။ကၽြန္ေတာ္အတိမက် မေျပာတတ္ပါဘူး၊ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။
( ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ဟင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ...၊အျမီးမေပါက္ဘူးလား လို့ေတာ့ ေမးျကမယ္မထင္ပါဘူး...းD )
၁၉ႏွစ္သား ေလာက္က အခ်စ္ဆိုတာကို နဖူးေတြ့၊ဒူးေတြ့ ေတြ့ခဲ့ဖူးပါတယ္..။အသည္းလည္း ဟတ္တက္ကြဲ
ခဲ့ဖူးပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ ခ်စ္မယ့္သာခ်စ္ခဲ့၊ကြဲမယ့္သာကြဲခဲ့ပါတယ္...။အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ လို့ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ
မသိခဲ့ပါဘူး...။

ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ အခ်စ္ဆိုတာ ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီ၊ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားလည္း ခန္းေျခာက္သြားခဲ့ျပီလို့
ထင္မွတ္ထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္.....။အခ်စ္ဆိုတာ သံေယာဇဥ္ နဲ ့တပ္မက္မွု အခ်ိုးညီစြာ
ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုလို့လည္းထင္ခဲ့ျမင္ခဲ့ပါတယ္...။ဒါေပမယ့္....တစ္ေန့မွာအခ်စ္ဆိုတာနဲ့ အမွတ္မထင္
ျပန္လည္ ေတြ့ဆံုလိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ထားတာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေခ်ာ္ေနမွန္း
သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္...။

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘာမွန္းေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးပါလားလို့ ဘာသာသတိျပုမိပါေတာ့
တယ္ခင္ဗ်..။တခ်ို့ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာေပးဆပ္ျခင္းတဲ့၊တခ်ို့က ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းတဲ့၊အဲတခ်ို့ တခ်ို့ကေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္ေနရရံုေလးသက္သက္တဲ့ခင္ဗ်..။ဘယ္အဆိုက မွန္သလဲေတာ့ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။
အခ်စ္လို့ဆိုလိုက္တာနဲ့ အမွတ္ရေနတတ္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းေတာ့ရွိပါတယ္...။

“ အသက္ရွင္ေနစဥ္က နမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူရဲ့ပါးျပင္ေလးကို သူေသဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ နမ္းဝံတာ၊နမ္းရဲတာ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ” တဲ့ခင္ဗ်...။

မဂၢဇင္းအင္တာဗ်ူး တစ္ခုထဲမွာ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးပါ...။(ဖတ္ခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ျကာခဲ့ျပီ
ဆိုေတာ့ စကားလံုးေတြက အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပါပဲ ။)

တစ္စံုတစ္ဦး အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ့မိျပီဆိုရင္ မိမိခ်စ္သူ ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္
ေရာက္ သူ့အေပၚထားတဲ့ အခ်စ္က မေျပာင္းမလဲပဲ ထာဝရတည္တံေနသင့္ပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အတိုင္း
အတာတစ္ခုကိုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အခ်စ္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားတတ္တာ၊ေအးခဲ သြားတတ္ျကတာကို
သတိျပုမိခဲ့ပါတယ္...(ရည္းစားမ်ားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ “မီးနဲ့ေဝးတဲ့ခ်ိတ္ ဟာ မာသြားတတ္စ
ျမဲပဲကြ ” လို့ သူေနာက္တေယာက္ ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆို ေျပာေလ့ရွိတာကို သတိရမိပါရဲ့ းD )

ဒါဘာေျကာင့္ပါလဲ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ အခ်စ္လို့ထင္ေနတဲ့ အရာက အမွန္တကယ္ အခ်စ္စစ္စစ္ မဟုတ္လို့မ်ား
လား...။ဒါမွမဟုတ္ သူေျပာသလို အခ်စ္ဆိုတာ ေဝးသြားတဲ့အခါ မာေက်ာေအးစက္သြားတတ္ေလသလား...။
ျပီးေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာေျကာင့္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သေဘာရွိရတာပါလဲ...။
အင္းးးတစ္ေန့ေန့မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္စံုတစ္ရာက အေျဖေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ့ခင္ဗ်ာ....။

ဆရာတာရာမင္းေဝ က သူ့ရဲ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမူႏွင္းေဝေသာညမ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳုတိုေလးထဲမွာ ေရးထားခဲ့တာက-

“ ခ်စ္မိသူဆိုတာ ေလာကမွာစစ္အရွုံးဆံုးသူပါ၊ ခ်စ္မိျပီဆိုတာနဲ့ သူ့ရဲ့ႏွလံုသားဟာ တယုတယနဲ့ ေသမိန့္က်
သြားခဲ့ပါျပီ ”


လို့ေရးခဲ့ပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္အရမ္းႏွစ္သက္မိတဲ့၊သေဘာက်တဲ့ အခ်စ္နဲ့ပတ္သက္တဲ့စကားလံုးေလးေတြပါ။
ခ်စ္မိသူအတြက္ေတာ့ မိမိခ်စ္သူအလိုက် အရာရာျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေဇာေစတနာ ေတြနဲ့ အျမဲအဆင္
သင့္ျဖစ္ေနမွာပါ...။တခါတရံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျကားေနရတဲ့ စကားေတြရွိပါတယ္..။“ သူကနင့္ကို ခ်ူစားေနတာ၊
သူက နင့္ကို ေက်ာရရံုျကံသြားမွာ...” ဘာဘာညာညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ခင္ဗ်ာ...။ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အဲဒီလိုျမင္
ေနခဲ့ျကေပမယ့္ ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္မွာေတာ့ျဖင့္ သူ့ခ်စ္သူအေပၚ ဒီလိုျမင္ေနမယ္၊ျမင္ရက္မယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္
္မထင္ပါဘူး။အကယ္၍ အမွန္ကို ျမင္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူအလိုက် ျဖည့္ဆည္းေပးေနရ ရင္ကို
ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းေျကကြဲေနေပမယ့္ ေက်နပ္ေနျကမယ္ထင္ပါရဲ့...။

ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္အဖို့မွာေတာ့ တကယ္ကို ေျကကြဲစရာ ရွံုးနိမ့္မွုတစ္ခုပါ...။ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ေလ...၊
ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္မွာ အႏိုင္ယူလိုစိတ္လည္းရွိမယ္ မဟုတ္ပါဘူး...။

တယုတယနဲ့ ေသမိန္က်သြားတဲ့ ႏွလံုးသားေတြအတြက္ အဘယ္သို့ေသာ ခံုရံုးမွာ အယူခံဝင္ခြင့္ရွိႏိုင္ပါ့ မလဲ...။
အယူခံဝင္ခြင့္ရွိရင္ျဖင့္ ေသမိန့္က် ႏွလံုးသားမ်ားကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ အယူခံဝင္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့ ခင္ဗ်ား.....။

Tuesday, October 5, 2010

ျပန္လည္ ရွင္သန္လာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေလလား...

မေန့က ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့တဲ့ sms တစ္ေစာင္ ရရွိခဲ့တယ္....။

ထင္မထားခဲ့ပါဘူး...။တကယ္ကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာအမွန္ပါ...။

နာမည္ကို ေတြ့ေတြ့ခ်င္း ရင္ထဲမွာ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္....။

ေပ်ာ္သြားတယ္...။စိတ္လွုပ္ရွားရတယ္....။ေဝခြဲလို့လည္း မရဘူး...။

ဦးေႏွာက္ထဲကေတာ့ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ ေပးေနတယ္....။

ခ်က္ခ်င္းသတိရ လိုက္တာက “မာယာ....မာယာ...မာယာ....” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ပါ....။

ဟင့္အင္းးးးးး။ႏွလံုးသားက ခ်က္ခ်င္း ပယ္ခ်လိုက္တယ္....။

ဒါ ငါထားခဲ့တဲ့ နားလည္ေပးမွု၊ယံုျကည္ေပးမွု ရဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မွုေတြပဲ....လို့ အေျကာင္းျပခ်က္ေပးတယ္။

တေန့လံုး စိတ္ဓာတ္ေတြက ဝိႆဝတီနတ္ျပည္က မာန္နတ္မင္းရဲ့ ဘံုနန္းအထိ တက္သြားတယ္...။

(ဘယ္ေတာ့မ်ား သုညေအာက္ ယူဇနာ တရာထိ ျပန္ဆင္းမလဲေတာ့မသိဘူး...)

ည...အိပ္လို့ကို မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး...။ဒီခံစားခ်က္ေလးကို လွစ္လ်ူရွုျပီး အိပ္လိုက္ရမွာကို ႏွေျမာေနမိတယ္...။

နားလည္ေပးဖို့ျကိုးစားရင္း နားကိုမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရတယ္....။

ျပီးဆံုးသြားျပီလို့ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ၊ေမ့ႏိုင္ေအာင္ျကိုးစားေတာ့မယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ျပီးကာမွ၊
တည္တည္ျငိမ္ျငမ္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးကာလ လို့ ဘာသာသတ္မွတ္ျပီးကာမွ...၊

မိန္းမေတြရဲ့စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး....။

ဟုတ္တယ္....။ဘဝမွာ နားလည္ဖို့ ျကိုးစားရင္း...နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရတာ မိန္းမေတြရဲ့စိတ္ပဲ....။

ေမေမ့ စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

အစ္မရဲ့စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

တစ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့မိသူတစ္ေယာက္အေပၚလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရဲ့စိတ္ကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

ခု....ဒီတစ္ေယာက္ကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

ရီေတာ့ရီရတယ္....။ ကိုယ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြက ကိုယ္ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးေတြျဖစ္ေနခဲ့တာပါ....။

ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိေတာ့ဘူး...။

လိုက္တုန္းကေျပးခဲ့တယ္....။ရပ္လိုက္ေတာ့ လက္ယပ္ေခၚတယ္...။

ရပ္ေနရမွာလား.....။ဆက္လိုက္ရမွာလား....။

Friday, October 1, 2010

လူ ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ သတိတရရွိလိုက္သည္က ပန္ဒိုရာ့ ေသတၱာကိုပါ..။(မွတ္ခ်က္ ဘေလာ့ကာ
အစ္မပန္ဒိုရာရဲ့ ရတနာေသတၱာ မဟုတ္ပါ...း) )။ဂရိဒ႑ရီလာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့ ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္ေလးပါ...။
ဒီပံုျပင္ေလးကို လူတိုင္းသိျပီးသားျဖစ္မွာပါ....။ေသတၱာေလးထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ေနာက္ဆံုးအရာျဖစ္တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ကို ရင္မွာပိုက္လို့ လူသားေတြဟာ ဘဝရဲ့ အေဝနိက ဒုကၡေပါင္းစံုေတြ ျကားမွာလွုပ္ရွားရုန္းကန္ေနျကရတာပါပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္...။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ မရွိခဲ့ေတာ့ရင္ သူဘယ္လိုမ်ားအသက္ရွင္ေနႏိုင္ဦး
မွာတဲ့လဲ...။ဘယ္ေလာက္ပဲ ကံျကမၼာဆိုးရြားေနေစဦးေတာ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမဲ့ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့
အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရတာပဲမဟုတ္ပါလား...။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘယ္လိုမွ အဖတ္ဆယ္လို့မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အတုအေယာင္ေလးတစ္ခုခုနဲ့ ဘာသာ စိတ္လွည့္စားလို့ အဆံုးတစ္ေန့ကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္
မိျကစျမဲပါ...။ဆိုးရြားလွတဲ့ ဘဝျကမၼာကို ခံစားေနျကရသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကိုေျပာပါဆိုရင္
သူ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လင္းေရာင္ခ်ည္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးဖို့ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္...။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့ပတ္သက္လို့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္(လို့ထင္ပါတယ္)မွာသင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ masterpiece (အင္း
ဒါလည္း ထင္တာပဲ း) ) ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ ပံုဝတၳုေလးကိုသတိရမိပါရဲ့။နာတာရွည္မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမ
ေလးတစ္ေယာက္...၊ျပူတင္းေပါက္ကျမင္ရတဲ့ တိုက္နံရံမွာတြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေလးက သစ္ရြက္ေလး
ေတြ ေဆာင္းရာသီႏွင့္အတူ ေျကြလြင့္ကုန္ျကရင္ျဖင့္ သူလည္းေသဆံုးသြားရမယ္ လို့ ထင္ေနရွာပါတယ္...။

ေဆာင္းရာသီႏွင့္အတူ သစ္ရြက္ေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေျကြလြင့္ကုန္ျကပါျပီ..။ကေလးမေလးလည္း
တစ္ေန့တျခား ျဖူေလ်ာ့လို့လာေနပါျပီ..။ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္...။တစ္ညမွာျဖင့္
အဲဒီသစ္ရြက္ေလးလည္း ေျကြလြင့္သြားေတာ့မွာပါ...။ေန့စဥ္နံနက္တိုင္းေစာင့္ျကည့္ေနတဲ့ ကေလးမေလးလည္း
အဲဒါကိုေမွ်ာ္လင့္ေနျပီးသားပါ...။ဒါေပမယ့္ ေန့ေတြတစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ကုန္ဆံုးသြားေပမယ့္ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္
ေလးက ျကံျကံခံလို့ က်န္ေနဆဲပါ...။ဒီလိုနဲ့ ေဆာင္းကုန္လို့ေႏြဦးရာသီကို တျဖည္းျဖည္းေရာက္ရွိလို့လာပါျပီ...။
သစ္ရြက္ကေလးက ေတာ့ ျကံျကံခံေနဆဲ...။

ဒီလိုနဲ့ တစ္ေန့မွာ သစ္ပင္ေလးမွာ ရြက္နုေလးေတြ ထြက္ျပူလာတာကို ကေလးမေလး ျမင္ေတြလိုက္ရပါျပီ...။
က်ဆင္းေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း ေႏြဦး ရြက္ႏုေလးေတြနဲ့ အတူ ျပန္လည္ျမင့္တက္လာခဲ့
ပါျပီ..။သူ...ဒီေတာင္ကေက်ာ္ျပီလို့ သိလိုက္ပါျပီ....။ဒီလိုနဲ့ သူ..ျပန္လည္က်န္းမာလာခဲ့ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္ သူမသိလိုက္ခဲ့တာက သူထားခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သစ္ရြက္ကေလးဟာ အစစ္မဟုတ္ခဲ့ပဲ
အိမ္နီးနားခ်င္း ပန္ခ်ီဆရာအဖိုးအိုတစ္ဦးက ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ေလး ေျကြလြင့္သြားတဲ့ ညမွာ ေအးခဲေနတဲ့
ေဆာင္းရာသီကို အံတုလို့ နံရံမွာ ေရးဆြဲေပးသြားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီသစ္ရြက္ေလး တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ...။ပန္ခ်ီဆရာ
ခင္မ်ာ မွာေတာ့ ေနာက္ေန့မွာပဲ နမိုးနီးယားနဲ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္...။မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သာမာန္ပန္ခ်ီဆရာ
တစ္ဦးဟာ သူ့ဘဝမွာ အသက္နဲ့ရင္းလို့ တန္ဖိုးအရွိဆံုး၊အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး မာစတာပိစ့္ လက္ရာတစ္ခုကို
ဖန္တီးသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္...။

သူဖန္တီးခဲ့တာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ကိုယ္စားျပုထားတဲ့ သစ္ရြက္ေလးတစ္ခုပါပဲ....။အတုပဲျဖစ္ခဲ့ဦးေတာ့ ဒါဟာ
လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုပါ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ဘဝမွာေရာ.....ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
နဲ့ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနမိတာပါလိမ့္...။အတုေတြလား...၊အစစ္ေတြလား....။အစစ္ဆိုရင္ေရာ...ဘယ္ေတာ့
ျပည့္ဝမွာပါလိမ့္....။အတုဆိုရင္ေရာ.....။သူတစ္ပါးက ေပးလာတဲ့ အတုမ်ားလား....။ကၽြန္ေတာ္တို့ဘာသာ မသိ
စိတ္ကျဖစ္ျဖစ္၊သိလ်က္နဲ့ျဖစ္ျဖစ္ ဖန္တီးေနမိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုမ်ားေလလား....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ.....၊အတုပဲျဖစ္ေစဦးေတာ့...၊သူတစ္ပါးကေပးတာျဖစ္ျဖစ္၊ဘာသာ ဖန္တီးမိတာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ထားသင့္တဲ့အရာတစ္ခုပါပဲ...။ခက္တာက ရရွိလာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ အတုအေယာင္
ဆိုတာ လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့တစ္ေန့မွာ၊ကၽြန္ေတာ္တို့ ခံစားရမယ့္ခံစားခ်က္ပါပဲ...။ဒီခံစားခ်က္ကျဖင့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ မထားခဲ့တာကမွ သက္သာရာရဖြယ္ရွိပါလိမ့္ဦးမယ္...။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ေတြကေတာ့ျဖင့္ ထားေနဆဲ၊ထားေနျမဲပါပဲ...။

တစ္ခါတစ္ေလ..သူမ်ားေပးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုအေယာင္ေတြနဲ့ ျကည္ႏူးသာယာေနလိုက္...။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဘာသာ စိတ္ကိုလည့္စားလို့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးထားေနလိုက္...။

ဒီလိုနဲ့ပဲ...........။



Monday, September 27, 2010

လူႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ (၂ )

(ခုတေလာ စိတ္ေတြလည္းရွုပ္၊အလုပ္ေတြလည္း ရွုပ္ေနလို့ ေရးလက္စ ပို့စ္ကို လက္စမသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး...။
ဒီေန့ေတာ့ နည္းနည္းေလးအားတာနဲ့လက္စသတ္လိုက္ရပါတယ္...။ခုခ်ိန္မွာအေတြးေတြကိုအျခားအရာေတြက
စိုးမိုး ထားေလေတာ့ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိရင္ျဖင့္ ျကိုတင္ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါေျကာင္း...း-)။ )

ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္အေျကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့အရင္ဆံုးအေတြးထဲကိုေရာက္လာတာကဘဝလက္တြဲေဖာ္၊အိမ္ေထာင္
ဘက္ အေျကာင္းပါ...။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝမွာ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အရွိသင့္ဆံုး ကိစၥလို့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါ
တယ္...။ကၽြန္ေတာ္တို့ တစ္သက္လံုး လက္တြဲသြားရမယ့္၊ဘဝလမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ မိမိေဘးမွာ ရွိသြားမယ့္ လူတစ္ေယာက္ ကို မိမိဘာသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသင့္ပါတယ္...။(ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္သက္သက္ )

သို့ေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တို့ အဲဒီအခြင့္အေရးကို အမွန္တကယ္ ရခဲ့ျကပါသလား...။ကိုယ္ရတဲ့ အခြင့္အေရးကို
အျပည့္အဝ အသံုးခ်ခဲ့ ျကပါသလား..။ျပီးေတာ့...ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာင္းမြန္
မွန္ကန္ႏိုင္ပါ့မလဲ...။ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ လူမ်ားစု ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျကတဲ့၊ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ျကတဲ့၊ေရြးခ်ယ္
ခ်င္ျကတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ျဖစ္လို့ပါပဲ..။အေတြ့အျကံုႏုနယ္ေသးတဲ့၊လူေတြအေျကာင္း
ဘာမွ မသိျကေသးတဲ့ ဒီအရြယ္မွာ စိတ္ခံစားမွု တစ္ခုတည္းကို အေျခခံျပီး ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ျကတာ တစ္ဘဝတာလံုး
အတြက္ အမွန္ကန္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..။(ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီ အရြယ္က ေရြးကားေရြး၏ မရ ျဖစ္ခဲ့လို့ ဒီေမးခြန္း
ရဲ့ အေျဖကို မသိဘူးခင္ဗ်..း) ။)

ျပီးေတာ့ လူျကီး၊မိဘေတြရဲ့ ငယ္ေသးလို့ လမ္းမွားမွာ စိုးရိမ္တယ္ဆိုတဲ့ ေမတၱာ၊ေစတနာ ေတြရဲ့ေအာက္မွာ
မိမိရဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကို စေတးပစ္လိုက္ရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ျကပါတယ္...။ အဲဒါကိုလည္း သူတို့ရဲ့အမွားလို့
ေျပာဖို့ရာ ခက္လွပါတယ္...။အေတြ့အျကံုဆိုတာအစားျပန္မရႏိုင္တဲ့အခ်ိန္နဲ့ရင္းျပီးမွရလာခဲ့ရတာျဖစ္ေလေတာ့
ရင့္က်က္မွုရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ လူျကီးမိဘေတြရဲ့ စကားကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေလးထားသင့္တာေတာ့အမွန္ပါ..။

အျဖစ္သင့္ဆံုးကေတာ့ လူျကီးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေရးအျကီးဆံုး ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို လြတ္
လပ္စြာေပးသင့္ျပီး အမွားအယြင္းကင္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ျဖစ္ေအာင္ လမ္းညြန္၊ပဲ့ကိုင္ေပးတာမ်ိုး ျဖစ္သင့္သလို၊
လူငယ္ေတြကလည္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုယူျပီး၊မိဘေတြရဲ့ စကားကိုလည္း အေလးထားျပီး ဘဝရဲ့
အေရးအျကီးဆံုးကိစၥတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္လို့ ျမင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ပ်ိုးတဲ့ အပင္ရဲ့ အသီးကိုပဲ ကိုယ္ ခူးဆြတ္ရတာမဟုတ္ပါလား...။ဒီေတာ့ မိမိ
ရဲ့ေရြးခ်ယ္မွုဟာ မွားယြင္းခဲ့ဦးေတာ့ ကိုယ္ပဲ ခံစား၊စံစားရမွာပါ...။သူမ်ားေရြးခ်ယ္ေပးလို့ရလာတဲ့ အမွားထက္
ကိုယ့္ဘာသာေရြးခ်ယ္လို့ ရလာတဲ့ အမွားကို ကိုယ္ခံစားရတာက နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာမယ္ထင္ပါရဲ့ ခင္ဗ်ာ။

ပညာ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ ။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘာကို ဝါသနာပါ ပါသလဲ...။ဘယ္လို အလုပ္အကိုင္ကို လုပ္ခ်င္
ခဲ့ပါသလဲ...။မိမိ ဝါသနာပါတဲ့အရာကို မိမိရဲ့ ပညာ၊မိမိရဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေျကာင္းအလုပ္အကိုင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္
ခြင့္ရတာေလာက္ ဘဝမွာ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးအရာ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တို့ ျကီးျပင္းလာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကိုက အဲဒီအခ်က္ကို လွစ္လွ်ူရွုထားခဲ့တာပါပဲ..။ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္
ေကာင္းတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ေရြးခ်ယ္မွု ဟာ ေဆးေက်ာင္းနဲ့ စက္မွု ျဖစ္ေနတာ..၊အေျကာင္းေျကာင္း
ေျကာင့္ အမွတ္နည္းနည္းေလးလိုသြားလို့ မိမိဝါသနာပါတာကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရလိုက္တာ..၊ဒါေတြဟာ မိမိနဲ့ လူ့
ပတ္ဝန္းက်င္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိရိုက္ခတ္မွု ရွိႏိုင္ပါသလဲ....။မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစကာမူ...၊ကၽြန္ေတာ္တို့ေရြး
ခ်ယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျကိုးစားမွုနဲ့ စြန့္စားမွု ေတာ့ ရွိသင့္တာအမွန္ပါ...။

ဘဝေနထိုင္မွုပံုစံ။ ။ရခဲလွတဲ့၊တိုလည္းတိုေတာင္းလွတဲ့ လူ့ဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘယ္လို ေနထိုင္မွု ပံုစံကို
ေရြးခ်ယ္သင့္ပါသလဲ...။မိမိရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရး၊ကိုယ့္အတၱ ကိုပဲ အေလးထားတဲ့၊လြတ္လပ္တဲ့ ေနထိုင္မွု
ပံုစံက အမွန္တကယ္ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ပါသလား...။ပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကို အေလးထားတဲ့ လူမွုဘဝ
ကေရာ...ကၽြန္ေတာ္တို့ကို စိတ္ခ်မ္းသာမွု အျပည့္ေပးႏိုင္ပါ့မလား...။ကၽြန္ေတာ္တို့ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ေနထိုင္မွုပံုစံက
ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘယ္လိုလူမ်ိုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျပဌာန္းေပးသလို၊ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေက်
နပ္မွု တစ္စံုတစ္ရာကို လည္း ယူေဆာင္လာေပးႏိုင္ပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ုပ္၊မင္းလုပ္မယ့္သူေတြ။ ။(အင္း..ဒီကိစၥကို ခ်န္ခဲ့ရေကာင္းမလားလို့ း) )
ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့တစ္ဦးခ်င္းဘဝကိုသာမဟုတ္၊တစ္ႏိုင္ငံလံုး၊လူအားလံုး ကိုပါ ရိုက္ခတ္ေစမယ့္ကိစၥတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘာေျကာင့္လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစား၊ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရ ရမွာပါလဲ...။ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္
အရွိသင့္ဆံုးကိစၥတစ္ခုပါ...။အဲ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ...၊အနက္ေရာင္ ေဘာလံုးေတြခ်ည္းပဲထည့္ထားတဲ့ ျခင္းတစ္လံုးကိုေပးျပီး အျဖူနဲ့ အနက္ သင္ျကိုက္ရာေရြးဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ိုးျကီးကေတာ့....အင္းးးးးး။
ျပီးေတာ့ ဒီေရြးခ်ယ္ခြင့္က တန္ဖိုးအျကီးဆံုးေပးရတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ျဖစ္ေနပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ေတာ့
ေပးဆပ္ရတဲ့တန္ဖိုးေတြမ်ားသေလာက္ မွန္ကန္တဲ့ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို မရေသးတာကေတာ့ အေတာ္ ရင္နာဖို့
ေကာင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ....။ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးကေတာ့ျဖင့္...ခပ္ေရးေရး.....။

ကၽြန္ေတာ္တို့ နာမည္။ ။ေတာ္ေတာ္ ကို့ယို့ကားယားႏိုင္တဲ့အရာတစ္ခုလို ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျမင္ပါတယ္...။
ဘဝမွာ အေရးျကီးတယ္လည္းမဟုတ္၊အေရးမျကီးဘူးလည္းမဟုတ္တဲ့အရာတစ္ခုကို ျပပါဆို မိမိအမည္နာမ ကို
ပဲေျပာရမွာပါ...။စစခ်င္းမွာ ဘယ္သူမွ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့ျကပါဘူး။အဲ...မိမိ ဘာသာေရြးခ်ယ္ခ်င္သူေတြ
အတြက္လည္း ေရြးခြင့္ရတဲ့အရာတစ္ခုပါ။တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ကိုယ္တိုင္ကမျကိုက္ေပမယ့္ လူတစ္ကာႏွုတ္က်ိုး
သြားလို့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ့ ျငိမ္ခံေနရတာမ်ိုးလည္း ရွိေသးသဗ်..။ဒီထက္ပိုျပီး ကိုယ့္ရို့ကားယား ႏိုင္တာ
ကေတာ့ မိမိနာမည္တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္လည္းမေရြး၊လူအမ်ားကေရြးေပးတာမ်ိုးလည္းမဟုတ္တဲ့၊ မိမိနဲ့လည္း
ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ထင္ရာျမင္ရာ ေရြးခ်ယ္ေပးမွုကို အက်ိုးသက္ေရာက္မွု တစ္စံုတစ္ရာ ရလိမ့္
မယ္အထင္နဲ့ ကိုယ္တိုင္ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး လက္ခံလိုက္ျကတဲ့ကိစၥပါ....။(အင္း..ဒါလည္း သူ့ေရြးခ်ယ္မွုနဲ့သူ
ေပါ့ေလ...၊)

ယံုျကည္မွု။ ။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာေတာ္ေတာ္ကို အေရးျကီးတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွု တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္...။
သိပ္ျပီးေတာ့လည္း အေျပာင္းအလဲမလုပ္တတ္ျကတဲ့၊မိမိဘာသာ ေက်နပ္ေနတတ္ျကတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခုပါ။
ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ မိဘေတြရဲ့ မိရိုးဖလာ အေမြကိုပဲ အမ်ားအားျဖင့္ ဆက္ခံခဲ့ျက၊လက္ခံ ခဲ့ျကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို့မွာ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရခဲ့ပါသလား...။ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။
ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘေတြ၊ဆိုင္ရာ အျကီးအကဲေတြရဲ့ ရိုက္သြင္း၊ေဘာင္ခတ္ထားမွု အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္
တို့ စဥ္းစားခဲ့ျကတာပါ၊ကၽြန္ေတာ္တို့ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘက္တစ္ခု ဖက္ကပဲ ျကည့္ခဲ့၊စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျက
ပါတယ္..။တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ မိမိဘာသာ မိမိရဲ့ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ကို ေဘာင္ခတ္ခဲ့ျကပါတယ္။
မိမိရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုကသာ အမွန္ကန္ဆံုးေရြးခ်ယ္မွု တစ္ခုလို့ျမင္ျကစျမဲပါပဲ...။

မိမိရဲ့ ဘာသာတူပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေဘာင္ခတ္ေပးတတ္ျကပါတယ္..။မိမိဘာသာ ေရြးခ်ယ္လာခဲ့မယ္ဆို
ရင္ ဝိုင္းပယ္၊ဆန့္က်င္တာမ်ိုး၊လွစ္လ်ူရွုလိုက္တာမ်ိုးေတြ နဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို
ကန့္သတ္ပစ္ လိုက္ျကပါတယ္..။ကၽြန္ေတာ္တို့မွာ အဲဒါေတြကို တြန္းလွန္ဖို့ရာ အင္အားနည္းလွတာအမွန္ပါ။
မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစကာမူ....၊ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ေရြးခ်ယ္မွုဟာ ေငြေျကး၊အခြင့္အေရးတစ္စံုတစ္ရာနဲ့ အလဲအလွယ္
လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ခဲ့ပဲ၊ မိမိဘာသာ ေက်နပ္လို့လက္ခံထားခဲ့တဲ့ကိစၥတစ္ရပ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီေရြးခ်ယ္မွုဟာ ဘာကိုပဲ
ေရြးေရြး မွန္ကန္တဲ့ေရြးခ်ယ္မွု လို့ပဲျမင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား...။
........................................................

အက်ီ ၤတစ္ထည္ဝယ္ဖို့ ကၽြန္ေတာ္တို့ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ယူပါသလဲ..။ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကိုထည့္သြင္းစဥ္းစား
ေရြးခ်ယ္ျကပါသလဲ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ေရြးခ်ယ္လိုက္တာကအက်ီတစ္ထည္လား...၊စိတ္ခံစားမွုတစ္စံုတစ္ရာလား...။
ေရြးခ်ယ္မွုမွားယြင္းခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ နာက်င္ခံစားရတတ္ပါသလဲ။ဘဝမွာ အေရးျကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ အရာ
ေတြကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ျကတဲ့ အခါမွာ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေရြးခ်ယ္သေလာက္ အေျကာင္းအခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္း
စားမိခဲ့ျကပါရဲ့လား...။

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ေသးေသးမြားမြားေလးေတြကို ေရြးခ်ယ္တဲ့ေနရာမွာ အျကီးအက်ယ္စဥ္းစားေရြးခ်ယ္
ခဲ့ျကသေလာက္၊ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္နဲ့အသိအျမင္ကို ရာႏွုန္းျပည့္ အသံုးခ်ခဲ့ျကသေလာက္၊
ဘဝရဲ့အေရးျကီးတဲ့ေရြးခ်ယ္မွုေတြမွာေတာ့ မိမိရဲ့စိတ္ခံစားမွု၊ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနနဲ့ ရိုက္ခတ္မွု ကိုပဲ
အဓိက ထားခဲ့ျကတယ္လို့ ထင္ျမင္မိပါတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္တို့မွာ ေသးေသးမြားမြားကိစၥရပ္ေလးေတြကလြဲလို့ (ဒါေတာင္ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိုလ္ေတြရဲ့ စြတ္ဖက္မွု၊
ျသဇာသက္ေရာက္မွုက သိပ္ျပီးကင္းလွတာမဟုတ္...၊ေယာက်ၤားေလးမ်ားအဓိက...း) )အေရးျကီးကိစၥေတြမွာ
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ သိပ္ရွိလွတာမဟုတ္ပါဘူး...။အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိုးမွာမဆို မီးစင္
ျကည့္က ေနရတာမ်ားလွပါတယ္...။ရွိတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကိုလည္း အျပည့္အဝအသံုးခ်ဖို့ရာ ခက္ခဲလွပါတယ္...။

မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစကာမူ....၊ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုေတြဟာ အေႏွာင္အဖြဲ့ကင္းတဲ့၊မိမိဘာသာေက်နပ္ႏိုင္တဲ့၊
ေနာက္..အျပစ္လည္းကင္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုေတြ ျဖစ္ႏိုင္ျကပါေစ..လို့.......။



Friday, September 24, 2010

အဆိပ္တစ္ခြက္ရဲ့ မဆံုေသာလမ္း

အျကိုက္ဆံုး အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ အျကိုက္ဆံုးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ...။

ခုခ်ိန္မွာ အျမဲလိုလို ဆိုညည္းေနမိတယ္...။(ဘာေျကာင့္ဆိုတာေတာ့ ေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး )




ဒီတစ္ပုဒ္လည္း...ခုတေလာ အေတာ္ဆိုညည္းလို့ေကာင္းေနေလရဲ့....။

အရွုံး ရာဇဝင္

ဖံုးေခၚမိတယ္.....။
မတ္ေဆ့ ပို့မိတယ္....။
ဂ်ီေတာ့ မွာေမွ်ာ္မိတယ္....။
ဖဘ မွာ ေစာင့္ေနမိတယ္....။

အျကိမ္ျကိမ္ရွုံးနိမ့္ခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲတစ္ခုကို အရွုံး တစ္ခု ထပ္ရဖို့ အတြက္ အခါခါ တိုက္ခဲ့မိပါတယ္....။

ဘီးစီးေနလို့တဲ့လား.....။
သက္ျပင္းေတြက ျမစ္ေရလိုစီးဆင္း....ကိုယ့္ရင္မွာ မုတ္သုန္ ဝင္ျပီ ဟန္နီ....။

ေရးမိတဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ရက္စြဲေတြ ရဲပေတာင္းခတ္....နာက်င္ျခင္းေတြက အေခာဘဏီ တပ္ခ်ီလာခဲ့ျပီ....။

ေဝးကြာဖို့ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္းအခ်က္တစ္ခုပါ...။တကယ္ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့လည္း....အသဲခိုက္
မတတ္ နာက်င္ရပါတယ္...။

အစကတည္းက မနီးစပ္ခဲ့ျကေပမယ့္ ေဝကြာျခင္းေတြရဲ့ ထိုးႏွက္မွုက လူကို ရူးမတတ္ပါပဲ.....။

ပြဲေတာ္ည မေရာက္ခင္ ဇာတ္လမ္းက သိမ္းႏွင့္ခဲ့ျပီေပါ့...။

ျမင္ျမင္သမွ်ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အလြမ္းေတြပါပဲ ဟန္နီ...။

ရွိပါေစေတာ့ ေလ....။

ျကိုးစင္ေပၚတတ္ရမယ့္သူအတြက္ ကျကိုးကကြက္ မလိုအပ္ပါဘူး...။

ရံွုးသူရဲ့ ရာဇဝင္မွာ ဧကရီသခင္မ နန္းသိမ္းပြဲ ခံယူပါေတာ့...။

ေကာင္းကင္မွာ ျကယ္ကုေဋ ဝန္းရံခလို့ လမင္းသခင္မ စိုးစံေလျပီလား.....၊
မိုးတိမ္ေတြလည္း ေလႏွင္ရာ ေမ်ာလြင့္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ...။

ေလ်ာက္ေသာလမ္းမွာ ရနံတို့ေဝ၍ ျကယ္တို့လည္း ဝန္းရံခ...၊
သာေသာ ဘဝကို ရပါေစ...။
ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးေနပါ့မယ္....။

ေကာင္းကင္မွာ သာတဲ့ လမင္း အတြက္ေတာ့ ျမက္ဖ်ားက ႏွင္းတစက္က မက္ေလာက္စရာရွိမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်က္ေတာ့ ငဲ့ျကည့္ေပးခဲ့ပါေနာ္...။

ႏွုတ္ဆက္ေတးသြားကိုေတာင္ ဆိုညည္းခြင့္မရခဲ့တဲ့ေနာက္.....အရာရာဟာ ျပီးဆံုးသြားျပီေပါ့...။

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း မႏိုးတမ္းမက္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုက ႏိုးထရဦးမွာေပါ့ေလ.....။

Monday, September 20, 2010

ရင္ခြင္ထက္မွာ အျပိုင္းအရိုင္းဖူးပြင့္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မစိုက္ပ်ိုးခဲ့တဲ့ ပ်ားရည္တစ္စက္

တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီလိုျကံုေတြ့ရလိမ့္မယ္လို့ ဘယ္လိုမွ၊ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မွတ္မထားမိခဲ့ပါဘူး...။

ေသြးပူေနခ်ိန္မို့ ထင္ပါရဲ့.....ေနာင္ ေသြးေအးသြားရင္ အရင္လိုျပန္လည္တည္ျငိမ္သြားမွာပါ...လို့ဘာသာစိတ္ေျဖ
ယူေပမယ့္...၊ဒါဟာ ေသြးပူတုန္းျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း တစ္ျပိုင္တည္းမွာ သိေနခဲ့ျပီးသားပါ..။

ဘယ္တုန္းကမွ မိမိကိုယ္ကို တည္ျငမ္၊ရင့္က်က္ျပီးသူလို့ မထင္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ဒီအရြယ္မွာ ဒီလို
စိတ္လွုပ္ရွားမွုမ်ိုးကို ခံစားမိလိမ့္မယ္လို့လဲ ထင္မထားတာအမွန္ပါ..။

သေဘာထားေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီလို့ ထင္မွတ္မိကာမွ...တကယ့္တကယ္မွာဘာမွမေျပာင္းလဲတာလား...။သံသရာ
တစ္ပတ္လည္လို့ ထပ္ျပီး တေက်ာ့ျပန္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာေလလား....မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါဘူး...။

ဒါဟာ စိတ္ရူးထမွုသက္သက္ပဲျဖစ္ပါေစ၊စိတ္ရူးထမွု တစ္ခုပဲျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လို့ပဲ ဘာသာတိုးတိုးေရရြတ္မိပါ
တယ္..။(မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း သိေနပါရဲ့...။)

ဒါဟာဘာပါလည္း...။ဘာဆိုတာကို မခြဲျခားတတ္ပါဘူး...။ေသခ်ာတာက ရမက္တစ္ခု၊တပ္မက္မွုတစ္ခု မဟုတ္
တာေတာ့ေသခ်ာေနတယ္...။ဘယ္လိုမွ ဒီစိတ္ေမြးလို့မရခဲ့ဘူးဆိုတာ ဘာသာအသိဆံုးပါ...။

ျဖူျဖူစင္စင္ပါလို့မေျပာႏိုင္ေတာင္၊ ပန္းေရာင္ေျပေျပေလးလို ့ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲပါတယ္...။

ဘာမွမလိုခ်င္ခဲ့ပါဘူး၊တကယ္လို့လိုခ်င္ခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါဟာ “ နားလည္မွု နဲ့ ယံုျကည္မွု တစ္ခု ”ပါလု့ိ
ေျပာခဲ့မိတယ္...။ဒါဆိုဘာေျကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း....။ဒီႏွစ္ခ်က္လံုးကို ကိုယ္ရခဲ့တယ္လို့ ခံစားခဲ့မိျပီပဲေလ။
ဘာကို ကိုယ္လိုခ်င္ခဲ့တာလည္း...။ဘာသာမသိတဲ့ အေမးတစ္ခုပါ..။

ခ်စ္ေသာသူအေပၚ၌ မ်က္ဆိသည္ ေရာင့္ရဲ့ျခင္းမရွိတဲ့ အျဖစ္သက္သက္ေလလား...။

ဘာေျကာင့္မ်ား တနဂၤေနြေန့က ေဟာင္ကမ္း ကိုသြားမိပါလိမ့္...။ဘယ္လိုမ်ိုးေတြ့ျကံုရမယ္ဆိုတာကို ဘာသာ
သိသိျကီးနဲ့ ဘာလို့သြားခဲ့မိတာလဲ....။

အသြားခရီးမွာ ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးသေလာက္၊ အျပန္ခရီးမွာျဖင့္ ေႏွးေကြး၊ေလးလံလြန္းေနခဲ့ပါတယ္...။

လူဆိုတာ ကိုယ္စိုက္ပ်ိုးတဲ့ သီးႏွံကိုပဲ ကိုယ္ရိတ္သိမ္းရတာပါပဲေလ....။
ခက္တာက ကိုယ္ စိုက္ပ်ိုးခဲ့တာ ဘာပင္မွန္း ကိုယ္မသိခဲ့တာပါပဲ....။
ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ.....မျကီးရင့္ခင္၊သီးပြင့္တို့ မေဝဆာခင္ ကိုယ္ ခုတ္ပစ္လိုက္ရမလား...။
စိတ္ရဲ့ေစရာ ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ရမလား....။ခ်ုပ္တီးဖို့ကလည္း ခက္ရခ်ည္ရဲ့...။

မျဖစ္ႏိုင္မွန္းလည္း သိပါတယ္...။
မျဖစ္သင့္မွန္းလည္း သိပါတယ္...။
တံတိုင္းေတြျခားေနခဲ့တယ္ ဆိုတာလည္း သိေနပါတယ္...။
အားလံုးရဲ့ အမုန္းေတြ၊အျပစ္တင္မွုေတြ ကိုပဲရႏိုင္မယ္ဆိုတာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသားရယ္ပါ...။
မဆိုင္သူေတြကို ထိခိုက္နာက်င္ေစမယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိႏွင့္ျပီးသားပါ...။
ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရမယ္ဆိုတာ သိျပီးသားရယ္ပါ...။

ဓါးသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္ကိုမွ ကိုယ္ကလ်က္ခ်င္သူေလပဲလား....။

Honey......!

ရွိပါေစေတာ့ေလ...၊ရွိပါေစေတာ့....။

ဘာသာ လူမိုက္ အျဖစ္စာရင္သြင္း...၊ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးပါရေစေတာ့...။

ရွိပါေစေတာ့ေလ....၊ရွိပါေစ...။

အလြမ္းနဲ့ သတိရျခင္းေတြ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ဝိုင္တစ္ခြက္ကိုေသာက္မိတိုင္း.. ကိုယ္...ျမို့ေတာ္ရဲ့စားေသာက္ဆိုင္
ေလးမွာ ရွိေနမွာပါ...။ဒါေလးဟာ ကိုယ္တို့ႏွစ္ေယာက္ျကားက ဆက္သြယ္မွုပါးပါးေလးတစ္ခု ပဲေလ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတိမရပါနဲ့ေနာ္....။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာဒီက ေသအံမူးမူးလူတစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္
ပစ္ထားခဲ့ပါ...။ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိတဲ့ ကမာၻထဲမွာ အသေခ်ၤယကပ္ ပတ္လံုး ေမွာင္မိုက္ခြင့္ ေပးလိုက္ပါေတာ့....။

အရာရာ အတြက္ ေက်းေက်းပါ....ဟန္နီ...!

Friday, September 17, 2010

လူႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္

“ ဒါ ငါ့ရဲ့ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ေလ...”၊“ ငါ့မွာ ေရြးစရာမရွိဘူး...” အစရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေျပာေလ့ေျပာထရွိျကပါ
တယ္။ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို့ လူသားေတြရဲ့ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးတစ္ခုပါ...။ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္
တို့မွာ အမွန္တကယ္ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္အဝ ရွိပါရဲ့လား...။မိမိရဲ့ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ကို အျပည့္အဝ အသံုခ်ခြင့္
ရွိပါရဲ့လား...။ဘာသာေမးျဖစ္တဲ့ေမးခြန္းေတြပါ..။

ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ လို့စဥ္းစားမိေတာ့ အေတြးထဲကိုေရာက္လာတာကမေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္(သို့)ကၽြန္ေတာ္တို့မေရြးခ်ယ္
ပဲ ရလာရတဲ့ အရာေတြပါ။ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘဝမွာ မေရြးခ်ယ္ပဲ၊ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပဲ ရလာတာေတြက သိပ္အမ်ားျကီး
မဟုတ္ေပမယ့္ အေတာ္ကို အေရးပါတာေတြပါ...။ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ကေတာ့.....

မိဘ

ကၽြန္ေတာ္တို့ေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမိဘမ်ိုးကို ေရြးခ်ယ္မွာပါလိမ့္...။အမ်ားစုကေတာ့ လက္
ရွိ မိဘေတြကိုပဲ ေရြးမွာပဲ၊လက္ရွိမိဘေတြက ကိုယ့္အေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးပဲ လို့ေျဖျကမယ္ထင္ရဲ့။ဒါေပမယ့္
အဲဒါက လက္ရွိျဖစ္တည္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္၊အစြဲအလမ္း ေျကာင့္ ဒီလိုအေျဖကို ေျဖျဖစ္ျကတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္..။
လက္ရွိမိဘေတြကိုခဏ ေမ့ထားျပီး စဥ္းစားျကည့္ရင္ေတာ့...ဘယ္လိုမိဘမ်ိုးကို အမ်ားစုကေရြးခ်ယ္မလဲဆိုတာ
အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖို့ေကာင္းမွာပါ။ဘီလ္ဂိတ္ လိုပုဂၢိုလ္မ်ိုးလား....၊ေဒၚေအာင္ဆန္းစုျကည္ လို အမ်ိုးသမီးမ်ိုးကို
လား...၊ဒါမွမဟုတ္ ဟစ္တလာကိုေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့လူမ်ား ရွိေနေလမလား....။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့မွာ ေရြးခ်ယ္
ခြင့္ေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး..။

လိင္
ေယာက်ၤားအမ်ားစုျကီးကေတာ့ ေယာက်ၤားဘဝ ရလာတာကို သေဘာက်ေက်နပ္ျကပါတယ္..။မိန္းမေတြ အေန
နဲ့ သူတို့ မိန္းမဘဝကို သေဘာက်ျကသလား၊မက်ျကဘူးလားဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။ဒါေပမယ့္
မျကာခဏ ဆိုသလိုျကားမိတာကေတာ့ မိန္မ ျဖစ္ရတာ နစ္နာတယ္၊ဘာတယ္၊ညာတယ္..အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ိုးသမီး အမ်ားစုကေတာ့ သူတို့မွာေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ ေယာက်ၤားဘဝကိုေရြးခ်ယ္
ျဖစ္ျကမယ္ ထင္ပါတယ္..။မိန္းမဘဝကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိေနမွာပါ...။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရေတာ့ရ
လာခဲ့ပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္တို့ မေရြးခ်ယ္ပဲနဲ့ေပါ့ေလ...။

ေဆြမ်ိုး၊သားခ်င္းေတြ

မျကာခဏဆိုသလိုျကားမိတာကေတာ့ မိမိေဆြမ်ိုး၊သားခ်င္းေတြရဲ့ အႏိုင္က်င့္၊ဒုကၡေပးမွုကိုခံျကရတဲ့အေျကာင္း
ေတြပါ(ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္း း) )။ကၽြန္ေတာ္တို့မေရြးခ်ယ္ပဲ ရလာခဲ့ရတဲ့ သူေတြေျကာင့္
ကိုယ္၊စိတ္ ဆင္းရဲမွုေတြ ရလာတဲ့ အခါမွာ ဘာေျကာင့္မ်ား ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိရတာလဲ လို့ ေလာကျကီးကို စကားနာထိုးမိျကမွာပါ...။ေနာက္ သူတို့က ဒုကၡ မေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ဘာသာတာဝန္ရွိလို့ တာဝန္ယူထားရတဲ့
အေပၚမွာေရာ...ဘယ္လိုမ်ား သေဘာထားျကပါသလဲ ဆိုတာစိတ္ဝင္စားစရာပါ။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္
မရတဲ့ အေျကာင္းေတြထဲမွာ လူေတြရဲ့ ေဆြမ်ိုးသားခ်င္းေတြကလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ပါပဲခင္ဗ်။

ေခတ္

ဘိုးေတာ္ဘုရားေခတ္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့သူေတြ အတြက္ အဲဒီေခတ္ကအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနမလား။ ၈၈ ေနာက္
ပိုင္းမွာ လူျဖစ္လာရတဲ့သူေတြအတြက္ ဒီေခတ္က အဆိုးဆံုးျဖစ္ေနမလား...။ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့ရင္ ေက်ာက္ေခတ္
ကိုေရြးခ်ယ္ခ်င္သူေတြမ်ား ရွိေနမလား....။လူျကီးေတြကေတာ့ “ ဒို့ေခတ္တုန္းကမ်ားကြာ...” ဆိုျပီး သူတို့ဘဝမွာ
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေခတ္တေခတ္ကို ျပန္တမ္းတတတ္ျကပါတယ္....။အင္း...ကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ကေတာ့
အဲလိုေတာင္ ေျပာစရာရွိပါ့မလား...။တခ်ို့ကလည္း “ဒို့ေခတ္ကို ေရာက္ရေတာ့မည္ မလြဲပါ ” ဆိုျပီး ျကံုးဝါး ျက
ပါတယ္...။ေရာက္ခဲ့ျကပါသလား....။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူးခင္ဗ်။

ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက ျကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္

ကေလးတစ္ေယာက္အဖို့ သူျကီးျပင္းလာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး၊ရွိခဲ့ရင္လည္း ေရြးခ်ယ္ရ
ေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။သူ့ရဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သူေတြကေတာ့ သူ့ရဲ့မိဘေတြပါ...။တခါတရံမွာ
မိဘေတြကိုယ္တိုင္က မေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့ ဘဝကိုေရာက္ေနတတ္ပါတယ္...။မိမိကေလးကို စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမ်ိုးမွာ
ျကီးျပင္းေစခ်င္ေပမယ့္ အေျကာင္းအမ်ိုးမ်ိုးေျကာင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ရသူေတြ၊ျမန္မာျပည္မွာ ျကီးျပင္းေစခ်င္ေပ
မယ့္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုက မခြာႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားျကီးရွိေနမွာပါ...။

မိမိရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာ

ေမြးရာပါ ကိုယ္အဂၤါ တစ္စံုတစ္ရာခ်ို့ယြင္းေနသူေတြအတြက္ေတာ့ အေတာ္ကိုစိတ္နာစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥ
တစ္ခုပါ...။နည္းပညာေတြတိုးတတ္လာလို့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိဖာေထးႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ဒါဟာေက်နပ္
စရာတစ္ခုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။မေက်နပ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုကို ေက်နပ္တတ္ေအာင္စိတ္ထား
တာက အေျပာလြယ္သေလာက္အလုပ္ခက္ႏိုင္ပါတယ္...။အင္း...ေရြးခ်ယ္ခြင့္မ်ားရွိခဲ့ရင္ အားလံုးကေတာ့
ေရြမင္းသား၊ေရြမင္းသမီးေလးေတြရဲ့ ရုပ္ရည္မ်ိုး ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ျကမယ္ထင္ပါရဲ့...းD။

လူမ်ိုး

ျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိုးျဖစ္ရတာ လူျဖစ္က်ိုးနပ္တယ္လို့ထင္ျကတာပါပဲ...။ဒီလိုပါပဲ အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိုးက အေကာင္းဆံုးလူမ်ိုး ျဖစ္ေနမွာပါ။ဒါေပမယ့္ေဟတီ (လို့
ထင္ပါရဲ့ )ကတြတ္ဆီလူမ်ိုးေတြ၊တျခား ဖိႏွိပ္ခံလူမ်ိုးေတြအေနနဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရမယ္ဆို အျခားလူမ်ိုးတစ္ခုခုကိုု
ုမ်ား ေရြးခ်ယ္ခ်င္စိတ္ရွိေနမလား....။မည္သို့ပင္ျဖစ္ေစကာမူကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ အျခားႏိုင္ငံသားအျဖစ္ေျပာင္း
လဲခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ မိမိရဲ့မိခင္လူမ်ိုးရင္းကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲေရြးခ်ယ္လို့မရႏိုင္ပါဘူး..။

လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့လူသားေတြရဲ့ဘဝမွာ မိမိမေရြးခ်ယ္ပဲရလာခဲ့
ရတာေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ...။ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို့ ဘဝေတြကို ျပဌာန္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို့ဘဝရဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြအေပၚ အလြမ္းမိုးဆံုးအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို့ ေရြး
ခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ဒါေပမယ့္ လူသားေတြဟာအဲဒီအေျခအေနေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး လက္ခံခဲ့ျကပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးလည္း တံု့ျပန္၊ေျဖရွင္းခဲ့ျကပါတယ္။အင္း..အနည္းဆံုးေတာ့ ေျဖရွင္းဖို့ျကိုးစားခဲ့ျကတယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

လက္ရွိလူသားေတြရဲ့ ျဖစ္တည္၊တိုးတတ္ေျပာင္းလဲ လာမွုကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို့ အေကာင္းဆံုး ျကိုးစားခဲ့ျကတယ္
ဆိုတာကို သက္ေသျပေနပါတယ္..။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ....။ကၽြန္ေတာ္တို့မေရြးခ်ယ္ေပမယ့္ လက္ေတာ့ခံျက
ရပါျပီ...။ဆိုးသည္ျဖစ္ျဖစ္၊ေကာင္းသည္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာကၽြန္ေတာ္တို့ ဘဝ၊ကၽြန္ေတာ္တို့ ျဖစ္တည္မွု ပါပဲခင္ဗ်ား..။

(ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အေျကာင္းလို့ေခါင္းစဥ္တတ္ထားေပမယ့္ မေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ေတြအေျကာင္းနဲ့တင္နည္းနည္းရွည္
သြားတာကိုခြင့္လြတ္ပါခင္ဗ်။ေနာက္မွဆက္ပါဦးမယ္။အပိုင္းႏွစ္ကို(မေမွ်ာ္ခ်င္လည္း)ေမွ်ာ္ေပးျကပါလို့ ပန္ျကား
လိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား....း) )