Sunday, November 27, 2011

မိန္းမဟူသည္ (ဇာတ္သိမ္း)

ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ ၏အသုဘၿပီးဆံုးသြားသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ခန္႕ရွိသြားၿပီၤျဖစ္သည္။ေမဟြာေလးမွာ ပူေဆြး
ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္အိမ္တြင္းမွအိမ္ျပင္ပင္မထြက္ရွာ၊ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ဝတ္စံုကိုလည္းခုထိမခၽြတ္ေသး။
ခ်စ္စြာေသာခင္ပြန္းသည္၏ကမည္းတိုင္ေရွ႕တြင္ပင္တစ္ေန႕လံုးအခ်ိန္ကုန္ေနရွာေတာ့သည္။တစ္ေန႔တြင္....

"အိမ္ရွင္တို႔....အိမ္ရွင္တို႔ခင္ဗ်ား....ဒါ ဆရာႀကီးေလာင္းဇူအိမ္ ဟုတ္ပါသလားခင္ဗ်ား......"

အိမ္ေရွ႕မွ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ေခၚေနေသာ တစိမ္းတစ္ေယာက္၏အသံေၾကာင့္ ေမဟြားေလးမွာမေန
သာေတာ့...၊ခုခ်ိန္တြင္ မည္သူ႔ကိုမွ်လက္ခံေတြ႕ဆံုလိုျခင္းမရွိေသးေသာ္လည္းမေနသာေတာ့ေသာေၾကာင့္
အိမ္တံခါးကိုဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ....တစိမ္းေယာက်ၤားပ်ဳိတစ္ဦးကို ဝန္စည္စလြယ္မ်ားႏွင့္အတူေတြ႕လိုက္ရ
ေလေတာ့သည္။ထိုလူစိမ္းကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ခဏ ေမဟြားေလးမွာရုတ္တရက္ ေငးငိုင္သြားရေတာ့သည္။
နက္ေမွာင္ေသာဆံေကသာ၊ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္ေသာမ်က္ႏွာေပၚမွ ထင္ရွားေသာမ်က္ခံုး၊ၾကစုသီးသ႑န္မ်က္လံုး၊
ၾကန္႔ခိုင္ေသာခႏၶာ ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ခန္႔ညားေခ်ာေမာသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးပါလား...။

"'ဒီအိမ္က ဆရာႀကီးေလာင္းဇူအိမ္ပါလားခင္ဗ်ာ...."

ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းစြာေမးျမန္းလိုက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ ေမဟြားေလး သတိျပန္ဝင္လာသည္။

" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္...."

"ကၽြန္ေတာ့္က လွ်ဳိအမ်ဳိးအႏြယ္ကပါ ဆရာႀကီးဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခ်င္လို႕ေနျပည္ေတာ္ကလာခ့ဲရတာပါ၊
ဆရာႀကီးနဲ႕ေတြ႕ခြင့္ရပါရေစခင္ဗ်..."

" အို....ေနျပည္ေတာ္ကေတာင္ရခဲ့ရေလသလား....၊အလာေကာင္းေပမယ့္၊အခါေႏွာင္းသြားၿပီ ေမာင္ေမာင္
ရဲ႕၊ဆရာႀကီးဆံုးသြားတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီကြယ့္...."

"ဟင္.....ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ....."

ရုတ္တရက္ညိဳးႏြမ္းသြားေသာ လုလင္ပ်ဳိ၏မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုၾကည့္ရင္း ေမဟြားစိတ္ထဲမွ ဂရုဏာစိတ္တို႕
ယိုဖိတ္လာေခ်ၿပီ.....။

" ကဲပါေလ..ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ပါဦး...."

သို႕ႏွင့္ပင္ ေမဟြားေလးမွာ ကိုယ္ေပၚမွဝမ္းနဲျခင္းအထိမ္းအမွတ္ဝတ္စံုကိုပင္ ဘာသာသတိမထားႏိုင္ေတာ့၊
တစိမ္းေယာက်ၤားပ်ဳိေလးအား အိမ္ထဲသို႕ဖိတ္ေခၚ၍ ဧည့္ဝတ္ျပဳမိေလၿပီ။

"ေရေႏြးၾကမ္းသံုးေဆာင္ပါဦးကြယ္...."

ေယာက်ၤားပ်ဳိေလးအား တည္ခင္းေသာ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးသည္ တခ်ိန္က ခ်စ္စြာေသာခင္ပြန္းသည္အား
အျမတ္တႏိုး တိုက္ခဲ့ေသာ အိုးေလးျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း သတိမထားမိေတာ့....။

" ဒါနဲ႕ ဒီက မမ က...."

သူတစိမ္း၏ေမးခြန္းအဆံုး၌ ေမဟြားေလးမွာ မ်က္ႏွာညိဳးသြားရသည္။ခင္ပြန္းသည္ကိုပင္သတိရသြား၍
ေလာ...၊မိမိသည္ အပ်ဳိမေလးမဟုတ္ပဲ ပူပူေႏြးေႏြး လင္ေသမုဆိုးမေလးျဖစ္ေန၍ေလာ ဆိုသည္မွာမူ
ေမဟြားကိုယ္တိုင္အသိဆံုးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

" မမ ကဆရာႀကီးေလာင္းဇူရဲ႕ ဇနီးသည္ပါကြယ္...."

"ေအာ္......"

ေယက်ၤာပ်ဳိေလး၏မ်က္ႏွာ၌ အမ်ဳိးအမည္မသိ ခံစားမႈတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္ဟု ေမဟြားေလး မွတ္ထင္
လိုက္မိသည္။ႏွေျမာျခင္းေလာ၊တစ္စံုတစ္ရာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလာ.....။

"ဆရာႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္သတင္း၊ဆရာႀကီးျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းစာေတြရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းက ေနျပည္ေတာ္ထိေတာင္ ေမြး
လွေပမယ့္၊ ဆရာႀကီးဆီမွာ ဒီေလာက္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ဇနီးသည္ ေလးရွိေနတာေတာ့ တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ
မၾကားမိခဲ့ပါလားဗ်ာ...၊အင္း ကၽြန္ေတာ့္မယ္ ဆရာႀကီးဆီ ပညာသင္ခ်င္လြန္းလို႕ ခက္ခဲလွတဲ့ခရီးၾကမ္းကို
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ..၊ခုေတာ့...."

ေယာက်ၤားပ်ဳိ၏စကားအဆံုးတြင္ ေမဟြားေလးပါးျပင္ေပၚ၌ ႏွင္းဆီတစ္ခင္းျဖတ္ေျပးသြား၏။မိမိအလွအေပၚ
ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာမ္ိ....။

" မမရယ္.....၊ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လက္စနဲ႕ေတာ့မထူးပါဘူး....၊ဆရာႀကီးရဲ႕က်မ္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေလ့လာခြင့္မ်ားျပဳႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ...."

"အင္း..က်မ္းစာေတြကိုေလ့လာတာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕...ေမာင္ေမာင္က ဘယ္မွာတည္းခိုမွာတုန္းကြယ္ "

"'ဒါကေတာ့ မမရယ္...ရြာျပင္ဇရပ္မွာပဲေနရမယ္ထင္ရဲ႕...."

ခက္ေခ်ၿပီ၊ရြာျပင္ဇရပ္ဆိုတာ ညအိပ္ညေန ေနလို႕ေကာင္းသည္မွမဟုတ္တာပဲေလ.....။

"အို....ဒီလိုေတာ့ ျဖစ္မလားကြယ္...၊ကိုယ့္ဆီလာတဲ့သူကိုဧည့္ဝတ္မေၾကသလိုျဖစ္ေနမေပါ့၊ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာၾကည့္ခန္းမွာပဲ ေနၿပီး က်မ္းစာေတြကိုေလ့လာေပေတာ့ကြယ့္...."


သို႕ႏွင့္ပင္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၏ စာၾကည့္ခန္း၌ တစိမ္းဧည့္သည္တစ္ဦးေသာင္တင္ေနေလၿပီ၊ေနထိပန္း
သို႕ ညိဳးႏြမ္းေနေသာ ေမဟြားေလးလည္း မိုးဆန္းပန္းေလးအလား လန္းဆန္းလာေခ်ၿပီ။ေအာ္...အသစ္
တဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားလာေသာ အခ်စ္၏စြမ္းပကားေလမ်ားလား.....:D

ေရြဧည့္သည္ကား စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ပင္ အပတ္တကုတ္ က်မ္းစာမ်ားကိုေလ့လာေနေလ၏။စေရာက္
ေသာေန႔က စကားသြက္သေလာက္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေမဟြားေလးအား စကားပင္ဟဟမေျပာ၊
ေမဟြားေလး ႀကိဳးစားပမ္းစားခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးသမွ်ကို ေကာင္းသည္၊ဆိုးသည္မေျပာ၊တိတ္ဆိတ္စြာပင္
ေန ေနရွာေလသည္။

စိတ္ထဲ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ရသည္က ေမဟြားပင္...၊သူခမ်ာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္သူ႕ကိုယ္သူလွသည္ထက္
လွေအာင္ ျပင္ရသည္။ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တတ္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရသည္။သို႔ေပ
မင့္ ေရြဧည့္သည္ေလး၏ပါးစပ္မွ ဘာတစ္ခြန္းမွထြက္မလာ...။ဒိန္းတလိန္းနတ္ကား ေမဟြားေလးကိုဖမ္း
စားေလၿပီထင့္....။

တစ္ေန႕ေသာ ညေနခင္းတြင္မေတာ့ ေမဟြားေလးသည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးတစ္အိုးျဖင့္ စာၾကည့္ခန္းထဲ
ဝင္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ေရြဧည့္သည္ေလးအား ဧည္ဝတ္ျပဳရွာေလသည္။ကိုေရြဧည္သည္ကား...က်မ္းတစ္
အုပ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာမွ ေမဟြားေလးအား မ်က္ေမြးေထာ္လို႔မွ ေမာ္မၾကည့္...။ေမဟြားေလးချမာ မခံခ်ိ၊
မခံသာစိတ္ျဖင့္...

"ဒီမွာ ေမာင္ေမာင္....၊ေမာင္ေမာင္ရွိေနတဲ့ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း မမ မင္းကို ဧည့္ဝတ္ေက်စြာျပဳစုပါရက္ကယ္
နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိသည္ေတာင္မေအာင္ေမ့၊စကားတစ္ခြန္းေတာင္ေျပာေဖာ္မရ
တာ ဘာကိုမ်ားမေက်နပ္ေလသလဲကြယ္...၊မမ မင္းအေပၚ တစ္စံုတစ္ရာ ဧည့္ဝတ္မေက်တာရွိလို႕လား...၊
ေျပာစမ္းပါကြယ့္....."

" အို...မဟုတ္...မဟုတ္ရပါဘူး...မမရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္.....ကၽြန္ေတာ္ေလ....၊အို....ရွင္းရွင္းပဲေျပာေတာ့
မယ္ မမရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ မမကို ျမင္စကတည္းက ခ်စ္ခင္စြဲလန္းစိတ္ေတြက တားဆီးမရ၊ေန႔ေန႔ညည၊
မမ ကိုပဲ တသေနမိတာရယ္..၊ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ရိပ္မွာေနၿပီး ဆရာႀကီးမယားကိုေစာ္ကားသလို၊
ျဖစ္မွာစိုးေလတယ္...၊မမနဲ႕စကားမ်ားေျပာမိရင္ ခုလို ခ်စ္စိတ္ေတြေပါက္ကြဲထြက္လာရင္ျဖင့္ မမ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ညိဳညင္မွာစိုးလို႔ ဘာစကားမွမေျပာမိေအာင္ေနမိျခင္းရယ္ပါဗ်ာ....."

" အို....ျဖစ္ရေလေမာင္ေမာင္ရယ္...၊မမမွာျဖင့္ မဆြတ္ခင္ကညႊတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင့္စကားအဟ ကို
ေစာင့္စားေမွ်ာ္လင့္ေနရသူမွန္းမသိေလေရာ့သလား၊ဆရာႀကီးလည္း ဘဝတစ္ပါးေျပာင္းသြားၿပီပဲကြယ္...၊
ဘာေၾကာင့္မ်ား စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနရသတုန္း...." ဟု ေမဟြားေလးမွာ ကတုန္ကယင္၊ေပ်ာ္ရြင္၊ၾကည္ႏူး
ျခင္းအျပည့္ျဖင့္ ဆိုလိုက္ရင္ပဲ.....

"အို....ဝမ္းသာလိုက္တာ မမရယ္...ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ားအခ်ိန္ဆြဲေနမလဲ၊ေနာက္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ
ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ခဲ့ပါေတာ့ေနာ္....."

" အဲ....အဲ့လိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းႀကီးမျဖစ္ေသးဘူးကြယ့္၊မမ သြားေလသူႀကီးကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ဂတိတစ္ခုေတာ့
ရွိတယ္..၊အဲ့ဒါကေတာ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သူ႕အုတ္ဂူေျခာက္ေအာင္ေစာင့္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ဂတိ
ပဲကြယ့္..၊အင္းခုေလာက္ဆိုရင္လည္း သူ႕အုတ္ဂူေျခာက္ေလာက္ပါၿပီကြယ္..၊သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္
မနက္က် မမ သြားၾကည့္ပါဦးမယ္....၊ဒီတစ္ညေတာ့ ေစာင့္ပါဦးကြယ္...ေနာ္...."

သို႔ႏွင့္ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ေမဟြားလည္း ဆရာႀကီးကိုေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္း ပန္းစည္းေလးကိုင္
ကာ သုႆန္သို႕သြားရွာေလသည္။သို႕ေသာ္.....ပညာရွိႀကီးအုတ္ဂူမွာ ေျခာက္ဖို႕ေဝးစြ၊မေန႔တေန႔ကမွ
ဂူသြင္းထားသည့္အလား စိုထိုင္းထိုင္းပင္ရွိေသးသည္တစ္ကား....။

"ဟင္း....ေမာင္ေမာင္ေရ....၊အုတ္ဂူကမေျခာက္ေသးဘူးကြယ္...အစိုႀကီးရွိေသးသကြယ့္...."

ေမဟြားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေမ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနရွာေသာသူအား အထက္ပါအတိုင္းေျပာ
လိုက္သည္ရွိေသာ္....

"ဟင္း...မမရယ္....၊အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မေျပာလိုက္ရေကာင္းသား...၊ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမနဲ႕
နီးခ်င္စိတ္ေတြက တားမရေတာ့ဘူးမမရယ္....."

"အို...ေမာင္ေမာင္ရယ္..၊စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ ဒီေန႔မေျခာက္ ေနာက္ေန႔ေျခာက္လိမ့္မေပါ့...၊သည္းခံၿပီးေစာင့္
ပါကြယ္..."

သို႔ႏွင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေမဟြားချမာ သုႆန္သို႕သြားၾကည့္ရွာသည္။အုတ္ဂူမွာ မေျခာက္ႏိုင္ေသး၊
ေစာင့္စားေနရသူ ခ်စ္ေသာေမာင္ေမာင္မွာလည္း မစားႏိုင္၊မအိပ္ႏိုင္ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ရာ
ေမဟြားေလးမွာ မခ်ိေသာႏွလံုးျဖင့္ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရေတာ့သည့္အဆံုး၊ တစ္ေန႕တြင္ ပညာရွိႀကီး၏
အုတ္ဂူေရွ႕ ႀကံဳႀကံဳေလးထိုင္ကာ အျမန္ေျခာက္သြားေစျခင္းငွာ ယပ္ေတာင္ေလးျဖင့္ ခပ္ေပးေနရွာေတာ့
သည္။

"အလို....ဒီကႏွမ...ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ အုတ္ဂူအား ယပ္ခပ္ေပးေနရသလဲကြယ္...
က်ဳပ္ဘာမ်ားကူညီေပးႏိုင္မလဲကြယ့္...."

 ေမဟြားလည္း ထိုသို႔ ညိဳးငယ္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ အုတ္ဂူကိုယပ္ခပ္ေပးေနရာမွ  ေနာက္ပါးမွ စကားသံ
ေပၚထြက္လာသျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ခရီးသြားအမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးမွ ၾကင္နာစြာ ငံုၾကည့္ေနသည္ကို
ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သည္။ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနသူအတြက္ အားကိုးရာေကာက္ရိုးတမွ်င္ေတာ့ရေလၿပီ။

" ဒီ..ဒီလိုပါရွင္၊ဒီအုတ္ဂူက ကၽြန္မေယာက်ၤားအုတ္ဂူပါ၊သူ႕အုတ္ဂူအျမန္ေျခာက္သြားေအာင္ကၽြန္မယပ္ခပ္
ေပးေနတာပါ...."

"ဟုတ္ပါျပီေလ...၊အုတ္ဂူေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႕က မခက္လွပါဘူး၊သို႔ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္အလွ်င္စလို
ေျခာက္ေသြ႕ေစခ်င္ရသတုန္းကြယ္...၊အက်ဳ္ိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ဆို က်ဳပ္ကူညီပါ့မယ္ေလ....."

အင္း...အဲ့ဒါမွခက္ၿပီ၊အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာေသာ္ ထိုသူ ကူညီခ်င္မွ ကူညီေပလိမ့္မည္။သို႕အတြက္ေၾကာင့္
ပင္ ေမဟြားလည္း မိန္းမတို႔မာယာျဖင့္.....

" ဒီလိုပါရွင္ ကၽြန္မေယာက်ၤားက အင္မတန္အေအးေၾကာက္တယ္ရွင့္၊ခုလိုအုတ္ဂူေအးေအးႀကီးထဲမယ္ သူ
ေနႏိုင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး...၊ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာစိတ္နဲ႕ ယပ္ခပ္ေပးေနရတာပါ၊ကူညီႏိုင္ရင္ ကူညီပါ
ရွင္...."

" ဟား.....ဟား....ဟား...တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ ေမဟြားပါလားကြယ္....၊မင္း ေနာက္ေယာက်ၤားအျမန္
လိုခ်င္ရင္ လိုခ်င္တယ္ေျပာပါကြယ္....."

"ဟင္.....ရွင္...ရွင္...ဘယ္လိုသိသတုန္း....ရွင္ဘယ္သူလဲ......"

"ဟား...ဟား.....က်ဳပ္ဘယ္သူတုန္း...ဟုတ္လား...ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္းပါေမဟြားရဲ႕....."

ထိုသူ၏စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ သူ၏ရုပ္သြင္သည္  ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၏ရုပ္သြင္သို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို အံၾသဖြယ္ျမင္လိုက္ရေလေတာ့သည္။

ေမဟြားေလးလည္း ရွက္ျခင္း၊ေၾကာက္ျခင္း၊အံၾသျခင္း အစရွိေသာေဝဒနာမ်ားကိုခံစားရလ်က္ သူမ
ခ်စ္ရေသာေမာင္ေမာင္ရွိရာ အိမ္သို႕ေျပးရွာေလသည္။အိမ္သို႕ေရာက္ေသာ္ သူခ်စ္ေသာေမာင္ေမာင္ ႏွင့္
တစ္ကြ ပညာရွိႀကီးေနာက္ဆံုးျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းစာအုပ္ႀကီးပါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိသည္ကို
အံၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သတည္း....။အမွန္မွာကား အႏွီးေယာက်ၤားပ်ဳိေလးမွာလည္း ပညာရွိ
ႀကီးေလာင္းဇူဖန္တီးထားေသာ ကိုယ္ပြားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္တစ္ကား.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

" ေၾကာင္လတ္ေရ....ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြာ....၊ကဲ...မိန္းမေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာကို
ခုေလာက္ဆို မင္းလည္းေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္....၊ဒီေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕
အဲ့ေလာက္ ပူေဆြးေသာကေရာက္မေနနဲ႕ေတာ့ဟ....ဟုတ္ဘီလား....."

ကၽြန္ေတာ္၏ ရွည္လ်ားေထြျပားလွေသာပံုျပင္ႀကီးအား တက္သုတ္ရိုက္အဆံုးသတ္ၿပီးလွ်င္ ဤကဲ့သို႕ အခ်စ္
နာက်ေနေသာ ေၾကာင္လတ္အား တရားခ်လိုက္သည္ရွိေသာ္.....။

"အင္း.....မင္းေျပာတာငါသေဘာေပါက္ၿပီ...၊ဟုတ္တယ္....မိန္းမတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ဘာေၾကာင့္
ဝမ္းနည္းေနမတုန္း...၊မင္းေျပာသလိုပဲ မိန္းမဆိုတာေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္..၊ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခား
မိန္းမေတြ ေျပာင္းလဲလာၿပီး ငါ့အေပၚ က် မလာဘူးလို႕မေျပာႏိုင္ဘူး...၊အနဲဆံုးေတာ့ နင့္ပံုျပင္ေလးထဲက
လို မုဆိုးမေခ်ာေခ်ာလွလွေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္လို႕ရႏိုင္ေသးတယ္..ေဟ့ေဟ့..."

ဟူ၍ ေပ်ာ္ရြင္ဝမ္းေျမာက္စြာ ေျပာဆိုေလေတာ့သည္....။ကၽြႏု္ပ္လည္း....ငါေတာ့ ခုတ္ရာတျခား၊ရွရာတစ္
ျခားျဖစ္သြားေလၿပီ၊ေျပာမိတာကိုက ငါ့အမွားပါလား.....ဟူ၍ ႀကီးစြာေသာ စိတ္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ၿပီးလွ်င္...

မိန္းမဟူဘိ ထိုဣတၳိကား မရွိမေကာင္း၊ရွိမေကာင္းတည္း....ဟူေသာ လကၤာေလးအစား.....

ေယာက်ၤားဟူဘိ ထိုငတိကား မရွိမေကာင္း၊ရွိမေကာင္းတည္း...ဟူ၍သာ ေရရြတ္ေနမိေလေတာ့သတည္း။

(ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား....၊ခုတေလာေရးစရာမရွိလို႕ ၾကားဖူးနားဝေလးကို ဗာရာဏသီခ်ဲ႕လိုက္ျခင္း
ပါ။ဇာတ္လမ္းပါ အခ်ိန္၊ေနရာ၊အမည္နာမမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးရွိသလို ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္ပါ
တယ္၊ေနာက္တစ္ခုကကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ feminist တစ္ဦးမဟုတ္သလို၊မဟာပုရိသဝါဒီလည္း မဟုတ္ရပါ
ဘူး၊မိန္းမျဖစ္ေစ၊ေယာက်ၤားျဖစ္ေစ မေကာင္းသူကမေကာင္း၊ေကာင္းသူကေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ လို႕ပဲယူဆ
သူပါ။ဒီပို႔စ္ဟာမိန္းမတစ္ဦးဦးကိုလည္းေကာင္း၊မိန္းမအားလံုးကိုလည္းေကာင္း တစ္စံုတစ္ရာရည္ရြယ္ျခင္း
အလွ်င္းမရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ...။ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေၾကာင္လတ္ကို ခင္မင္စိတ္နဲ႕ စေနာက္
ထားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္..၊သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးသလို မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား....၊
(နဲနဲေတာ့ ျပန္ျဖည္ထားမွေတာ္ၾကာ ဆဲနည္းေပါင္းစံုနဲ႕လာဆဲေနဦးမယ္....:P ))

Friday, November 25, 2011

မိန္းမဟူသည္......

တစ္ေန႔သ၌ကၽြႏ္ုပ္ညိမ္းႏိုင္တစ္ေယာက္အလုပ္မွျပန္ေရာက္လွ်င္ျပန္ေရာက္ျခင္းခ်ဳိးေရေတာ္မသံုး၊စားေတာ္
အုပ္မတည္ႏိုင္ေသးပဲ၊စီးထားေသာ ေဆ့တီးဘုႀကီးအား ဘုန္းဆို ကန္ေက်ာက္ခၽြတ္ၿပီးလွ်င္၊လပ္ေတာ့ေလး
အားကပ်ာကယာဖြင့္ၿပီးေနာက္အြန္လိုင္းလူမႈကြန္ယက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္ေသာဖြတ္စဘြတ္၊ဘေလာ့၊ဂ်ီေတာ့
တို႕အားသံုးမ်ဳိးေသာနာမည္၊သံုးခုေသာပတ္စဝပ္တို႔အားအသံုးျပဳၿပီးသကာလ...၊အႏွီးလူမႈကြန္ယက္မ်ားထဲ
တြင္ထဲထဲဝင္ဝင္၊ေမႊေႏွာက္၊ေျခာက္ျခား၊အလုပ္မ်ားလွ်က္ရွိေခ်ေတာ့သည္တစ္မံု.....။

သို႕အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ားကို ေဆာင္ရြက္မိသည္ရွိေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူငယ္ခ်င္းအား ေကာင္းစြာ
သတိထားမိေလ၏။အႏွီးသူငယ္ခ်င္းကား...အယုဒၵယအမည္ရေသာ တိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း၌ အလုပ္မရွိအကိုင္
မရွိ တစ္ရာကိုး၊တစ္ရာ့ဘူ လုပ္ေနေသာ ကုေဋရွစ္ဆယ္သထိန္းသားေၾကာင္လတ္တည္း...။မွန္အိ....သင္း
ေၾကာင္လတ္ကား....သူေဌးသားပီသစြာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ပဲ အြန္လိုင္းေပၚတြင္မိုးလင္းမွ
မိုးခ်ဳပ္ ရွိေနတတ္သူျဖစ္၏။သို႕ေသာ္ ထိုေန႔တြင္ကား ကၽြႏ္ုပ္ရွင္ၾကားပူလက္လုပ္လက္စားေလးပင္အြန္လိုင္း
ေပၚေရာက္ေနေခ်ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သင္း၏အရိပ္အေယာင္မွမျမင္ရ၊ဘေလာ့တြင္လည္း ဘာမွမေရး၊ဖဘ
တြင္လည္း ယခင္လိုလပ္ယားလပ္ယားမလုပ္၊ဂ်ီေတာ့တြင္လည္း မီးမစိမ္းရံုမက၊ဝါလည္းမဝါ၊နီလည္းမနီပဲ
ေအာ့လိုင္းသာျပေနေလေတာ့ေခ်သည္တကား.......။

သို႔ေၾကာင့္ပင္ သင္းေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာသတိထားမိသည္မွ၊ေကာင္းစြာ
မသကၤာျခင္းကိုလည္းျဖစ္မိေတာ့သည္၊သင္းကား...ဘာေတြေၾကာင္ၾကံ ၾကံေနေလသည္မသိ၊ကၽြႏ္ုပ္လည္း
မသကၤာျခင္းကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္သည့္အေလ်ာက္ သင္း၏ဂ်ီေတာ့အား..အြန္လိုင္းကမာၻသားတို႔တတ္အပ္ေသာ
ပညာကိုသံုးလ်က္ စစ္ေဆးလိုက္သည္ရွိေသာ္........လား.....လား....သင္းကား......ဂ်ီပုန္းဂ်ီးျဖစ္ေနေလ
ေတာ့သည္တကား..........။အဲ....မွားလို႔..သင္းကား ဂ်ီေတာ့တြင္ ပုန္းလ်က္ရွိေနျခင္းပင္တကား....။

သို႔ ဂ်ီပုန္းျဖစ္သူအား လက္ပူးလက္ၾကပ္ဖမ္းမိသည္ရွိေသာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ ဝတၱရားရွိသည့္အေလွ်ာက္
ေအာက္ပါအတိုင္း ယဥ္ေက်းခ်ဳိသာ၊ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေသာပဋိသႏၶာရစကားျဖင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျခင္းအမႈကိုျပဳ
လိုက္ေသာဟူလို.....။

" ဟဲ့....မတာမ...ေျခာက္ေတာင္မ...ေတဂ်င္းဇိုး....ဘယ့္ႏွာပုန္းေနရသတုန္း....ဖဘမွာ ေၾကာင္မွ်စ္တစ္
ေကာင္ေသာင္းက်န္းေနတာ ငါလည္းမႏိုင္ေတာ့ဘူး၊နဲနဲပါးပါးလာၿပီး ဒီေၾကာင္စီမွ်စ္ကို နဘန္က်င္းေပးစမ္း
ပါဦးဟ...."

ဤသို႕ခ်စ္ဖြယ္ခ်ဳိသာေသာကၽြႏ္ုပ္၏ခြန္းဆက္စကားကို သင္းတံုျပန္ပံုကား.....

"ဟာ......မလာခ်င္ဘူး....ဒီမွာ ငါအသဲကြဲေနလို႔...ေလေနတယ္...."

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ဘာ......နင္အသဲၿပဲေနတယ္ဟုတ္လား...ဘာျဖစ္သတုန္း.....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ငါနဲ႕ အီစီကလီ ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ၾသဇီေကာင္ေနာက္ပါသြားၿပီး ၾသဇီလစ္ေတာ့
မယ္တဲ့ဟာ....အဟင့္....အဟီးဟီး...ရႊတ္...ဖတ္.....။
(မွတ္ခ်က္။    ။ရႊတ္...ဖတ္.... ဆိုသည္မွာ သင္း ႏွပ္ညွစ္သံတည္း.....)

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဟင္...ဂယ္လား....ျဖစ္ရေလဟာ...၊ေအးေလ...သူ႕ဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း နင့္လိုေကာင္ကို
ဒီေလာက္သည္းညည္းခံတြဲလာတာပဲ ေတာ္လွပါၿပီဟာ.....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ေသနာႀကီး...၊ဒီမွာတကယ္ခံစားေနရတာဟ...လာေနာက္မေနနဲ႕...။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူတကယ္ခံစားေနရသည္ဟု ယံုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသည္ရွိေသာ္ မေနာက္ေျပာင္ေတာ့ပဲ...

ကၽြႏ္ုုပ္။    ။ေအးပါဟာ...၊နာက နင္ေပါ့သြားေအာင္ေနာက္တာပါ...၊ေအးေပါ့ေလ...ဆန္ဆံုစား၊ကံကုန္သြား
ေပါ့...၊သိပ္ၿပီးခံစားမေနနဲ႕...၊မိန္းမဆိုတာဒီလိုပဲဟ....။

ေၾကာင္လတ္။     ။ဟုတ္တယ္....မိန္းမေတြမ်ား သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္...၊ေတာ္ပါၿပီ၊ေနာင္မ်ားေတာ့။

သို႕ဆိုလတ္သည္ရွိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စပ်စ္သီးခ်ဥ္ေသာတစ္ေယာက္ေတာ့ေတြ႔ျပန္ၿပီဟု စိတ္ထဲမွ ႏွလံုး
ပိုက္မိေသာ္လည္း ပါးစပ္ကမူ ဝါးတားေဖာ္လို ဖစ္ေဖာ္လို လိုက္၏။

ကၽြႏု္ပ္။     ။ဟုတ္ပါ့ဟာ......ဒါေၾကာင့္ငါ့လိုပဲလူပ်ဳိႀကီးလုပ္စမ္းပါ....၊သြားသြား ဘုရားမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဒီ
တစ္သက္ မိန္းမ မယူေတာ့ပါဘူး လို႔ သစၥာဆိုေခ်....။

ေၾကာင္လတ္။     ။ဟင္...အဲ့လိုေတာ့ျဖစ္မလား...၊မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း မိန္းမရေနရင္ အလကားေန
သစၥာစူးေနပါ့မယ္.....။

အလို..လာလာခ်ည္ေသး....၊သူလား....ရဦးမွာ....မိန္းမ....ဟု ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ထဲမွ ျမည္တြန္မိေလ၏။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဒီမွာေၾကာင္လတ္ရ...၊မိန္းမဆိုတာ အသစ္ျမင္ရင္အေဟာင္းေမ့တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္..၊
ေရွးပညာရွိႀကီးမ်ားက အဲ့သာေၾကာင့္ မိန္းမေဟ့ဆို မပတ္သက္မိေအာင္ ေနၾကသကြ..၊မာဃေဒဝလကၤာ
ထဲမွာဆိုရင္......။

ေၾကာင္လတ္။    ။အင္း.....မာဃေဒဝလကၤာထဲ ဘာတဲ့တုန္း.....။

ကၽြႏ္ုပ္။    ။ဟာ..သိခ်င္ရင္ဝယ္ဖတ္ေပါ့ဟာ...ငါလည္းေမ့သြားၿပီဟ....။

ေၾကာင္လတ္။    ။ေတနာ...အေကာင္းေအာင့္ေမ့လို႕.....။

ကၽြႏ္ုပ္။     ။ဒီမွာ မာဃေဒဝလကၤာထဲက ဟာေတာ့ ထားေတာ့ မိန္းမေတြရဲ႕စိတ္သေဘာထားအေၾကာင္း
နင္သိေအာင္ ငါဖတ္ဖူးတဲ့ ပံုဝတၳဳေလး ေျပာျပမယ္....။တရုတ္ပံုျပင္ေလးဟ....။

ဟုဆိုၿပီးလွ်င္ သူနားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ၊ေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ ကၽြႏ္ုပ္လည္းေအာက္ပါအတိုင္းၾကားဖူးနားဝ
ေလးမ်ားအား ေလတစ္ေဖာင္ေဖာင္ျဖင့္ ဆရာႀကီးလုပ္ေလေတာ့သည္ဟူသတတ္.....။

ဟိုး...လြန္ခဲ့တဲ့ ဘီစီ ၅၀၀ ခန္႕ တရုတ္ျပည္မွာ ဟန္မင္းဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္မွာေပါ့....။တရုတ္ျပည္ေျမာက္
ပိုင္းမွာ က်ိလင္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာ ရွိသတဲ့။အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာကီ၊ေလာကုတ္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး၌ ေကာင္း
စြာႏွံစပ္၊အရပ္ရပ္ေသာ ပညာတို႔အားထိုးေဖာက္သိျမင္ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။
ထိုပညာရွိႀကီးအမည္ကား ' ေလာင္းဇူ ' ဟူသတည္း....။

ထိုက်ိလင္းရြာေလးမွာပင္' ေမဟြား ' ဆိုေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ဦးလည္းရွိေလသတတ္။
တစ္ေနေသာ္ အဆိုပါ မိန္းမပ်ဳိေလးေမဟြား ၏ မိဘမ်ားသည္ ေမဟြားေလးအား အိမ္ေထာင္ရက္သားခ်
ေပးရန္ အနီးအပါးရွိ လူပ်ဳိလူလြတ္မ်ားကို စဥ္းစားသည္ရွိေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် စိတ္တိုင္းမက်၊
တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ သူတို႔သမီးအေခ်ာအလွေလးႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္ဟု႕မထင္ၾကေခ်။သို႕ေသာ္...
သူတို႔ သေဘာက်ေသာသူတစ္ဦးကားရွိ၏။ ထိုသူကား ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ တည္း....။

ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူႏွင့္ ေမဟြားကား အဖိုးႏွင့္ေျမးအရြယ္ေလာက္ပင္ရွိေလ၏။သို႔ေသာ္ ဤသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္....၊ပညာရွိႀကီးသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔၏၊ပညာညဏ္ႀကီး၏၊တပည့္တပန္းမ်ား၏၊မင္းေပါက္
စိုးေပါက္လည္းျဖစ္ေလ၏။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ အႏွီးဆရာႀကီးေလာင္းဇူအား သားမက္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီးေသာ္
ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕တို႔ျဖင့္ သြားေရာက္ေတာင္းၾကေလေတာ့သည္...။

(ဤေနရာသို႔ေရာက္ေသာ္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနေသာ ေၾကာင္လတ္လည္း ျပင္းစြာေသာ ႏွလံုးမသာ
မယာျခင္းျဖစ္လ်က္..." ေအာ္...သူမ်ားေတြမ်ားၾကေတာ့ အိုႀကီးအိုမအရြယ္ေရာက္ေတာင္ သတို႔သမီးက တင္ေတာင္းယူရတယ္....ငါ့မွာမ်ားေတာ့...အဟင့္..အဟင့္...ဟီး...ဟီး...." ဟူ၍ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနေသာ
ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေျပာလက္စပံုျပင္ကိုရပ္၍ သူ႔အား သံုးမိနစ္ခန္႔ ေခ်ာ့လိုက္ရေသး၏။ဤကားစကားခ်ပ္..)

ပံုျပင္ကိုဆက္အံ....။ဤသို႔ သတို႔သမီးဘက္ကလာေရာက္ ေတာင္းရမ္းသည္ရွိေသာ္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ
လည္း...အင္း ငါလည္းအသက္အရြယ္ေထာက္ၿပီ....၊တပည့္တပန္းမ်ားမွာလည္း ပညာစံုသည္ႏွင့္ အေဝး
ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ၊ေဆးေပးမီးယူေလးေတာ့ရွိထားမွ...၊ေကာင္မေလးလည္း မဆိုးရွာပါဘူးေလ ဟုသေဘာရ
ၿပီးေသာ္ လာေရာက္ေတာင္ရမ္းသည္ကို လက္ခံလိုက္ေလေတာ့သည္....။

သို႔ႏွင့္ပင္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူႏွင့္ေမဟြား တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူး၊အဆင္ေျပစြာ ေန႔ရက္
မ်ားကိုကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္....။တစ္ေန႔တြင္မူ ပညာရွိႀကီးသည္...အင္း ငါသည္ကာ အိုလွၿပီ...၊ငါျပဳစု
ေသာ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္မ်ားလည္း မ်ားလွၿပီ။သို႔ေသာ္ ငါမေသခင္ ေနာင္လာေနာက္သာ အမ်ဳိးေကာင္း
သားမ်ား အက်ဳိးမ်ားေစရန္အလို႔ငွာ လြန္စြာအေရးႀကီးလွေသာ က်မ္းႀကီးတစ္ေစာင္ကိုျပဳစုေရးသားအံဟု
ႏွလံုးပိုက္ၿပီးလွ်င္ သူ၏အခန္းတြင္းသို႔ ခ်စ္စြာေသာဇနီးသည္ေလးေမဟြားမွအပ မည္သူမွ်မဝင္ေစပဲ က်မ္း
ႀကီးတစ္ေစာင္ကို ေရးသားျပဳစုေနေလေတာ့သည္...။

လိမၼာေရးျခားရွိလွေသာ ေမဟြားေလးလည္း ခင္ပြန္းသည္ပညာရွိႀကီး အား ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းျခင္း၊
ေျခဆုတ္လက္နယ္ျပဳစုျခင္းမွအပ၊ ခင္ပြန္ျဖစ္သူ အဘယ္သို႔ေသာ က်မ္းမ်ဳိးျပဳစုေနသလဲဆိုတာကိုပင္မေမး၊
ဇနီးေကာင္းတို႔ ဝတၱရားအားေက်ျပြန္စြာ ပါရမီျဖည့္ေပးေနေလခဲ့သည္...။သို႔ျဖင့္ လေပါင္းအတန္ၾကာကုန္
လြန္လာခဲ့ေသာ္ ပညာရွိႀကီးျပဳစုေနေသာက်မ္းလည္း အတန္ခရီးေရာက္လာေခ်ၿပီ...။ပညာရွိႀကီးလည္း
တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္လွီလာခဲ့ေလၿပီ...။

တစ္ညေသာ္ ေမဟြားေလးသည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးႏွင့္အတူ ပညာရွိႀကီး အခန္းတြင္းသို႔ဝင္လာၿပီးလွ်င္..

 " အကိုႀကီးရယ္....အခ်ိန္ျပည့္ ဒီက်မ္းကိုပဲေရးေနေတာ့တာပဲလား....ခဏတျဖဳတ္ေတာ့နားပါဦး...
အကိုႀကီးကိုၾကည့္ရတာ တစ္ေန႔တစ္ျခားပိန္ ပိန္လာသလိုပဲ...၊ကိုယ့္က်မ္းမာေရးလည္းဂရုစိုက္ဦးမွေပါ့ "
ဟုခ်ဳိသာ၊ပူပန္ေသာ စကားကိုဆိုလိုက္ေလ၏


ေလာင္းဇူ- " ေအးကြယ္...အကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းႀကီးလည္း လက္စသတ္လုပါၿပီ ရွင္မရယ္...၊ၿပီးေတာ့မွ
ပဲနားရတာေပါ့ကြယ္...."


ေမဟြား- " အို...အကိုႀကီးရဲ႕ အကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းက အကိုႀကီးအသက္ေလာက္ေတာင္အေရးႀကီးသ
လား...၊နားနားေနေနေရးမွေပါ့....၊ဘယ္လိုက်မ္းမ်ားမို႔လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္အာရံုစိုက္ေနရသလဲအကိုႀကီး
ရယ္...၊ဘုရင္မင္းျမတ္ကို ဆက္သဖို႔မ်ားလားဟင္...."


ေလာင္းဇူ- "ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုဆက္သဖို႔ရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူးရွင္မရယ္...၊အမ်ဳိးေကာင္းသားအားလံုး
အတြက္ ရည္ရြယ္ျပဳစုတဲ့က်မ္းရွင္မရဲ႕.."


ေမဟြား- " ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာမ်ဳိးမ်ားေရးသားထားတဲ့က်မ္းမ်ဳိးလဲဟင္..အကိုႀကီး..."


ေလာင္းဇူ- " အင္း...ရွင္မကိုေျပာျပရမွာေတာ့ အားနာရဲ႕...၊ခုအကိုႀကီးျပဳစုေနတဲ့က်မ္းက မိန္းမမေကာင္း
ေၾကာင္းက်မ္း ရွင္မရဲ႕...၊ေဟာဒီေလာကမယ္ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြအေနနဲ႕ ေတာ္၊တတ္၊ထက္ျမတ္တဲ့
သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ခ်င္ရင္ျဖင့္ မိန္းမဆိုသဟာကို ၾကပ္ၾကပ္ေရွာင္က်ဥ္ဖို႔ရာ ဆံုးမထားတဲ့က်မ္းေပါ့...."


အဲဒီလို ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူက သူျပဳစုေနတဲ့က်မ္းအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ ေမဟြား
ေလးလည္း နဲနဲေတာ့ မခံႏိုင္ျဖစ္သြားသေပါ့ေလ...။


ေမဟြား- " အလို....ဘယ္လိုမ်ား ေရႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္လို႔ မိန္းမမေကာင္းေၾကာင္းက်မ္းမ်ား ျပဳစုေနရ
သတုန္း ဆရာႀကီးရဲ႕၊ဘယ္လိုမိန္းမမ်ဳိးကုိမ်ားၾကည့္လို႕ ဒီလိုက်မ္းမ်ဳိးေရးဖြဲ႔ရသတုန္း...၊ဟြင္း...ေဝးေဝးက
မိန္းမေတြကိုမၾကည့္ပါနဲ႔ဆရာႀကီးရယ္...၊ေဟာဒီက ရွင့္မယားေမဟြားကိုပဲၾကည့္၊ေဟာဒီရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တ
ေလွ်ာက္ ေမဟြားမ်က္ႏွာေလးေမာ္ဖူးရဖို႔ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရဆိုတဲ့ လူပ်ဳိကာလသားေတြပံုလို႔၊က်မျဖင့္ အကို
ႀကီးအေပၚေဖာက္ျပန္ခ်င္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့ေယာက်ၤားေခါင္းေခါက္ေတာင္ေရြးလို႔ရႏိုင္ရဲ႕၊ဒါေပမယ့္ ေဟာဒီရွင့္
မယားေလးက ဘယ္ေယာက်ၤားနဲ႔မ်ား စကားသံုးခြန္းျပည့္ေအာင္ေျပာဖူးသလဲ...၊ကဲ...ေျပာပါဦးဆရာႀကီး
ရဲ႕......"
ဟု ခါးေလးခ်ီ၊ရင္ေလးေမာက္၊လက္ဖဝါးေလးေထာက္လို႕ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ေျပာလိုက္ပါေရာ..။


ေလာင္းဇူ- " ရွင္မ အကိုႀကီးအေပၚမေဖာက္ျပန္ေသးဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္ေလ...၊ဒါကလည္း ေဟာဒီ
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ ေမဟြားခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေလာက္တဲ့ေယာက်ၤားမေတြ႕ေသးလို႕ပါေလ...."


ေမဟြား- " အလုိ..ေျပာေလကဲေလ ဆိုသလိုေတာ့ျဖစ္ေနပါၿပီ။ဒီမွာ အကိုႀကီးရဲ႕ ေမဟြားအႀကိဳက္ေတြ႔ေတြ႔
မေတြ႔ေတြ႕၊ဒီတစ္သက္ အကိုႀကီးအေပၚထားတဲ့ သစၥာကို ေမဟြားတစ္သက္ဘယ္ေတာ့မွမဖ်က္ဘူးဆိုတာ
ၿမဲၿမဲမွတ္ထားပါအကိုႀကီး၊အို...ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊မေျပာေကာင္းေျပာေကာင္း အကိုႀကီး ဘဝတစ္ပါးေျပာင္း
သြားေတာင္ ေမဟြား ဘယ္ေယာက်ၤားကိုမွ စိတ္မကူးေတာ့ပဲ တစ္သက္လံုးသစၥာရွိသြားမယ္..."


ေလာင္းဇူ- " ဟုတ္ပါၿပီေလ...၊ရွင္မရဲ႕စကားၾကားရတာ အကိုႀကီးဝမ္းသာလွပါတယ္၊ရွင္မသစၥာတည္၊
မတည္ကေတာ့ အခ်ိန္ကစကားေျပာလိမ့္မေပါ့...၊ကဲကဲ...ညဥ္႔နက္လွၿပီ အိပ္ေခ်ေတာ့......"
ဟု ေလာင္းဇူလည္းစကားစျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။


ထိုသို႔ လင္ႏွင့္မယား စကားအေျခအတင္ေျပာျဖစ္ၾကသည့္ ညမွေရတြက္ေသာ္ တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာတြင္
ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၌ ႀကီးစြာေသာ အဖ်ားေဝဒနာစြဲကပ္ေလေတာ့သည္။
ေမဟြားေလးလည္း ပညာရွိႀကီးအား ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုပါေသာ္လည္း အဖ်ားေရာဂါမွာ သက္သာသည္မရွိ
တိုး၍သာဆိုးလာေလေတာ့သည္။


ေလာင္းဇူ- " အင္း....ရွင္မေရ...အကိုႀကီးေတာ့ ဒီေတာက္ကိုေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ေတာ့ဘူးကြယ္..၊
အကိုႀကီးေသရမွာမေၾကာက္ပါဘူး၊သို႔ေပမယ့္ ရွင္မကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ေလာကအလယ္ တစ္ေယာက္
တည္းထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ဘူးကြယ္...၊ဒီေတာ့ အကိုႀကီးမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ရွင္မ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလို
ကျပဳႏိုင္ပါတယ္....၊ဒါေပမယ့္........"


ေမဟြား- " အို.....ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲအကိုႀကီးရယ္....၊ေနသာသလိုေနပါ..၊ေတာင္ေတာင္အီ
အီေတြမေတြးေနနဲ႔ေလ....."


ေလာင္းဇူ- " အကိုႀကီးကိုယ္ကို အကိုႀကီးသိပါတယ္ရွင္မရယ္...၊အကိုႀကီးမွာလက္စစကားေလး ရွင္မကို
မွာသြားခဲ့ပါရေစ၊အကယ္၍ ေမဟြားေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ျပဳပါ၊အကိုႀကီးကို ကတိတစ္ခုပဲေပးပါ၊အဲဒီ
ကတိကေတာ့ အကယ္၍ ေမဟြားေနာက္ထပ္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ အကိုႀကီးရဲ႕အုတ္ဂူ ေျခာက္ေသြ႕
တဲ့အထိေတာ့ ေစာင့္ေစခ်င္ပါတယ္...၊အဲ့ကတိကိုေတာ့ အကိုႀကီးကိုေပးပါ ရွင္မရယ္...."


ေမဟြား- " အဟင့္......ဟင့္....ဟင့္...၊စိတ္ခ်ပါအကိုႀကီးရယ္....၊အကိုႀကီးလိုခ်င္တဲ့ ကတိကို ေမဟြားေပး
ပါတယ္ရွင္....ေပးပါတယ္......"
 

ထိုသို႕ ေမဟြားေလး၏ကတိစကားကိုၾကားၿပီးသည္ႏွင့္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူလည္း သူ၏ခ်စ္စြာေသာဇနီး
ေလးအား ေလာကအလယ္၌ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်သြားသည့္အလား ေသဆံုးသြားရွာေလေတာ့သတည္း...။



ဆက္ရန္.......

( ဤပံုျပင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ပံုျပင္မဟုတ္ပါ။ငယ္စဥ္ကဖတ္ဖူးေသာ သုတပေဒသာစာေစာင္
ထဲမွ ဘာသာျပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ပါသည္။အေတာ္မ်ားမ်ားလည္းဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ခုတေလာ ေရး
စရာမရွိ၍ ဆားခ်က္လိုက္ျခင္းသာ....:)။ပထမေတာ့ အစအဆံုးေရးမလို႕ပါပဲ သို႔ေပမယ့္ ရွည္လ်ားသြား
တာေၾကာင့္ အပိုင္း၁၊၂ ခြဲလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္၂ရက္အတြင္းအပိုင္း၂ ကိုၿပီးေအာင္ေရးျဖစ္မည္ဟု
ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္....:)))

Friday, November 18, 2011

မေန႔ည က.........

မေန႔ညကျဖစ္သည္။အမွန္ဆိုရေသာ္မေန႔ညသည္သူ႔ထံုးစံအတိုင္းတနာရီကိုမိနစ္ေျခာက္ဆယ္အရွိန္ႏႈန္းျဖင့္ ညေနငါးနာရီဘူတာသို႔ ျဖည္းညင္းစြာဆိုက္ကပ္လာခဲ့ၿမဲျဖစ္သည္။ယေန႔ကုိေမြးဖြားရန္မေန႔၏ေျခာက္နာရီခြဲအလို
တြင္ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ဳိးေနၿပီ၊ထမင္းအိုးတစ္လံုးလည္းတည္ထာၿပီးျဖစ္သည္။ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ဝက္သားႏွင့္
ေဂၚဖီကို ေကာ္ရည္ရြဲရြဲျဖင့္ေၾကာ္လ်က္ ထမင္းေပၚသို႔ပံုလိုက္သည္။ၾကက္ဥႏွစ္လံုးကိုေမႊေၾကာ္ၿပီး ခေမာက္
ေဆာင္းလိုက္သည္။ျမန္ညံသက္သာထမင္းေပါင္းတစ္ပြဲကို အဆင္ေျပသလုိ စားၿပီးေသာ္ကြန္ျပဴတာေရွ႕သို႕
ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

မ်က္ႏွာစာအုပ္ကိုဖြင့္သည္။လူတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္အက္ထားသည္ကိုလက္ခံလိုက္သည္(---accepted
your friend request) ဆိုေသာစာသားမ်ားကၾကိဳဆိုေနသည္။နဲနဲအံၾသသြားရသည္။ဒီရက္ပိုင္းမည္သူ႔ကိုမွ်
ကၽြန္ေတာ္သြားမအက္ပါ။ဒါႏွင့္ထိုပုဂိၢဳလ္ဆီသြားၾကည့္သည္။ပရိုဖိုင္ပံုတြင္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းထားၿပီးလက္
ထဲအိုင္ဖံုးကိုင္ထားသည့္အျဖဴေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ထိုသူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း
သူနည္းတူ ဗလာက်င္းထားေသာအေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ေယာက်ၤားမ်ားခ်ည္းလိုလို...။အေလးမကလပ္တစ္
ခုခုကလား၊ႏိုက္ကလပ္တစ္ခုခုကလား ဟုထင္စရာေတြပင္...။သူရို႕ဘာသာဘယ္ကျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရိွ၊ကိစၥရိွ
သည္ကထိုသတၱဝါကိုကၽြန္ေတာ္မအက္၊အက္စရာလည္းအေၾကာင္းမရိွ၊သိလည္းမသိ၊သိစရာအေၾကာင္းကား
ေဝးစြေျခာက္ပါး....။

တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီဟုထင္သည္။တေလာကလည္းကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွမေဆာ့ေသာ၊ၾကားပင္မၾကား
ဖူးေသာ ဂိမ္းတစ္ခုကို မတ္ေစ့ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္လူတစ္ကာကိုလိုက္ေမးေနေသးသည္။ဂရုလိုက္
ခ်က္ေသာေဘာက္စ္တြင္ျဖစ္ရကား ရွိရွိသမွ်လူကုန္ ထံသို႔ေရာက္ကုန္ၾကေလသည္။သယ္ရင္းတစ္ေယာက္
ကေတာ့ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား F ႏွင့္ခ်ည္းကုိင္တုတ္ေလေတာ့သည္။ဖဘ ကား ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရျခင္းႏွင့္အတူ စိတ္ပ်က္စရာမ်ား၊စိတ္ညစ္စရာမ်ားကိုပါေပးေလေတာ့သည္။

ထိုအေကာင့္ကို အေတာ္စိတ္ကုန္သြားသျဖင့္ ဗြမ္းပလိုက္ေတာ့သည္။ဖဘအေကာင့္ပိတ္ရသည္မွာလည္း
ေရွာေရွာရူရူမရွိ၊ဘာေၾကာင့္ပိတ္ခ်င္ရသနည္း၊ေအာက္ပါေမးခြန္းမ်ားကိုေျဖပါ ဟုဆိုကာ ေမးခြန္းေတြတစ္
သီႀကီး ေရြးခိုင္းေနေသးသည္။ငါ့အေကာင့္ အဟပ္ခံရလို႔ဟူေသာအေျဖကိုေရြးေသာ္ ပတ္စဝပ္ေျပာင္းဟု
အႀကံေပးေနေသးသည္။မေန႔ကပင္ ပတ္စဝပ္ေျပာင္းၿပီးျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ေျပာျပခြင့္မရွိပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာင္းမေနေတာ့ပဲ တစ္ခါတည္းဗြမ္းပလိုက္ေလသည္။အင္း...တစ္မီးၿငိမ္းေလၿပီဟုမထင္ပါႏွင့္။

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေနာက္ထပ္အျခားေသာ အေကာင့္တစ္ခုရွိေသးသည္။ဖဘကိုမျပတ္ႏိုင္ေသး၊ထို႔ေၾကာင့္ပင္
ေနာက္အေကာင့္တစ္ခုကို နာမည္နဲနဲေျပာင္းလိုက္သည္။ထိုအေကာင့္ႏွင့္ဖဘ ကိုမဝင္သည္မွာၾကာၿပီ...။
သူငယ္ခ်င္းလည္း ရွစ္ေယာက္လားရိွသည္။အားလံုးနီးပါးကို ဘေလာ့လိုက္သည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္မွ မသိ၊
ထိုေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ဘေလာ့လိုက္ႏိုင္သည္၊သူရို႔လည္း ဘာမွျဖစ္မည္မထင္ပါ၊ကၽြန္ေတာ္ဒီအေကာင့္
မသံုးတာၾကာ ၾကာလွၿပီကိုး...။သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ဘေလာ့ ဖို႔ရာ အရမ္းခက္ခဲေနခဲ့သည္။

ဟန္နီ.....။လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေကာင့္ႏွင့္ဖဘ ကုိစြဲစြဲၿမဲၿမဲ သံုးခဲ့သည့္တစ္ခုတည္းေသာ
အေၾကာင္းရင္းမွာ ထိုဖဘ တြင္ ဟန္နီရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္...။ထိုဖဘသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဟန္နီၾကားမွ
ပါးလ်ားလွေသာ ဆက္သြယ္မႈေလးတစ္ခုျဖစ္သည္...။ဟင့္အင္း...ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားမေျပာၾကပါ၊လိုက္ခ္
မလုပ္ၾကပါ၊ပို႔စ္ေတြမတင္ၾကပါ၊ဓာတ္ပံုေတြလည္းမ်ားမ်ားစားစားမတင္ထားပါ၊ကြန္မန္႔ေတြလည္းမေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ေသာအရာတစ္ခုသာရိွပါသည္၊ စီးတီးရပ္စေတာရင့္ ဟူေသာဂိမ္းေလးတစ္ခုကိုကစားၾက
ျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖဘဂိမ္းမ်ားကိုစိတ္မဝင္စားပါ။သူ႔ကိုခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေဆာ့ေနျခင္းသာျဖစ္
သည္။ကၽြန္ေတာ္ထိုဂိမ္းကိုေဆာ့တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မေနပါ။သူဖန္တီးတည္ေဆာက္ထား
ေသာ သူ႔ဆိုင္ေလးတြင္သာ သြားေရာက္လည္ပတ္ေနတတ္သည္။သူ႔ဓာတ္ပံုေလးေရြ႔လ်ားေနသည္ကို နာရီ
ေပါင္းမ်ားစြာေငးေမာေနမိသည္...။ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုဘေလာ့ရေတာ့မည္။ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေကာင့္
ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုျပန္ အက္ရမည္ျဖစ္သည္။ဟန္နီဘယ္သူဆိုတာ မည္သူ႔ကိုမွ်မသိေစခ်င္ပါ။ဟန္နီ
ကုိယ္တိုင္ သူ ဟန္နီျဖစ္သည္ကို မသိပါ။ဟန္နီသည္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္သာသက္ဆိုင္ေသာ
အရာျဖစ္ပါသည္။ေနာက္တစ္ခုမွာ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ၾကား ခုခ်ိန္တြင္ ဘာမွမပက္သက္ေတာ့ပါ၊ယခင္က
လည္း ပတ္သက္မႈႀကီးႀကီးမားမားရွိခဲ့သည္လည္းမဟုတ္ပါ။ပ်က္ေတာက္ေနေသာသံေယာဇဥ္ကို အၿပီးတိုင္
အဆံုးသတ္သင့္ပါၿပီ။

ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္၊သူႏွင့္ပတ္သက္သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို
ေဟာင္ကမ္း၊ငါးဆယ့္တစ္လမ္းေဘးရွိ ဘတ္စတန္း တစ္ေနရာတြင္ အၿပီးတိုင္ ေျမျမဳပ္သၿဂၤလ္ၿပီးလည္းျဖစ္
သည္။သို႔ေသာ္ ခုခ်ိန္တြင္ပင္ သူ႔အေကာင့္ကို ဘေလာ့ဖို႔ရာ ကၽြန္ေတာ္နာက်င္လြမ္းေမာေနဆဲျဖစ္သည္။
သမုဒယဟူသည္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းသစၥာတရားျဖစ္သည္ကို တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနေသာရင္က သက္ေသျပ
ေနပါသည္။မွန္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ နာတာရွည္အသဲေဝဒနာရွင္တစ္ဦးသာ...။ခုလိုျပင္းျပေသာေဝဒနာ
ကိုခံစားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္မွီဝဲေနၾကေဆးရိွပါသည္။ဘီယာဟူေသာေဆးျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ထိုေဆးတြင္
ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးေတြရွိပါသည္။ပိုက္ဆံကုန္ျခင္းျဖစ္သည္။မေန႔ညက ထိုေဆးကိုကၽြန္ေတာ္မေသာက္ပါ။

ထုိေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားေသာႏြားႏို႔ႏွစ္လီတာဘူးႀကီးကိုသာ ေသာက္ေနရပါေတာ့သည္။ဘာဆိုင္သလဲ
ဆိုေသာ္ ဘာမွမဆိုင္ပါ။ငါးလံုးေၾကာင္သည္လည္းေကာင္း၊ဝက္ဆလူးသည္လည္းေကာင္း၊ဆိတ္သည္လည္း
ေကာင္း ႏြားႏို႔ေသာက္တတ္ၾကသည္ကိုအမွတ္ရမိသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္းေၾကာင္တစ္ေကာင္သာျဖစ္ပါ
သည္။

မည္သို႔မွ်မပက္သက္ေသာ ႏြားႏို႔သည္ ဘီယာကဲ့သို႔ လြမ္းေမာနာက်င္ရျခင္းကို သက္သာရာအလွ်င္းမရေစ
ခဲ့ပါ။ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္ေျပာင္းလဲေစျခင္းငွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ထဲတြင္ပင္ ေရးလက္စပို႔စ္တစ္ခုကို ဆက္ေရး
ေနမိသည္။ထိုပို႔စ္ကိုေရးစတုန္းက လြယ္ကူလွ်င္ျမန္စြာၿပီးစီးလိမ့္မည္ဟုထင္ေနခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ဘာသာျပန္ပံုဝတၳဳေလးတစ္ခုကို မွီၿငိမ္းၿပီးေရးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ခံစားၿပီးေရးေသာအေၾကာင္းအရာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊လက္စမသတ္ႏိုင္ပါ။
မေနညကလည္း ဆက္ေရး၍မရပါ။

သူမက သူမသည္စာေရးရင္း မိမိကိုယ္ကို ရွာေတြ႔သြားသည္ဟုေရးခဲ့ဖူးသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေရးရန္
ႀကိဳးစားရင္း မိမိကိုယ္ကို ေတြ႔ရွိသလိုလိုျဖစ္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ ႏွင့္ သူမ တို႔ေရးေသာစာမ်ား
ကိုသိပ္ႀကိဳက္သည္။သူတို႔လိုေရးႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားအားထုတ္သည္။မလြယ္ပါ။မရပါ။ေရးရင္း ေရးရင္း ကၽြန္ေတာ့္စာမ်ားသည္ သူ ႏွင့္ သူမ တို႔စာမ်ားကဲ့သို႔ျဖစ္လာၿပီျဖစ္သည္။ဝမ္းမနဲပါ။ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ရသူ
မ်ား၏လႊမ္းမိုးမႈခံရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလိုလိုပင္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွဆက္ေရးလို႔မရေသာစာကို ဆက္ေရးရန္မႀကိဳးစားေတာ့ပါ။ကြန္ျပဴတာကို
ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။၁၂နာရီၤလည္းထိုးၿပီျဖစ္သည္။မအိပ္ႏိုင္ပါ။အိပ္မရပါ။ေနာက္ဆံုးေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထေဖ်ာ္
ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္သည္။သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း၊ဂိမ္းေဆာ့ေနလိုက္သည္။ဖံုးထဲမွဂိမ္းျဖစ္သည္။သီခ်င္း
နားေထာင္ရင္း၊ဂိမ္းေဆာ့ရင္း ေတြးခ်င္ရာေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ပါးစပ္မွလည္း ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ၿပီး
တစ္လိပ္ဖြာေနပါသည္။

ေမးစရာတစ္ခုရွိမည္ထင္သည္။ေကာ္ဖီေသာက္ေသာ္ပို၍မ်က္ဆီမေၾကာင္ဘူးလား ဟူ၍ပင္။ဟင့္အင္းဟု
ေျပာရမည္။ေကာ္ဖီ၊လက္ဖက္ရည္၊လက္ဖက္သုတ္တို႔စားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါသည္။
အက်င့္ဟုေျပာရမည္ပင္။၂နာရီခန္႔ထိုးေသာ္ ဂိမ္းေဆာ့ေသာမ်က္ဆီသည္လည္းေကာင္း၊သီခ်င္းနားေထာင္
ေသာနားသည္လည္းေကာင္း၊ေဆးလိပ္ေသာက္ေနေသာပါးစပ္သည္လည္းေကာင္း၊ေတြးခ်င္ရာေတြးေန
ေသာစိတ္သည္လည္းေကာင္း ေညာင္းညာလာၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။

အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမက္ပါေတာ့သည္။သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အိပ္မက္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ထိုအိပ္မက္ကိုမမွတ္မိေတာ့ပါ။အိပ္မက္ထဲတြင္ ေၾကာက္လြန္း၍ ရွဴးရွဴးမ်ားပင္ထြက္က်
ေတာ့မတတ္ပင္။ထြက္က်ကာနီးတြင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏိုးလာပါသည္။တစ္ညလံုးေသာက္ထားေသာ
ႏြားႏို႔၂လီတာသည္ ခုမွထ အစြမ္းျပျခင္းပါတကား....။ေနာက္ေဖးသြားၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး
အေတာ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ မနက္၄နာရီေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။

ဟုတ္ပါသည္ မေန႔ည ကျဖစ္ပါသည္။

Monday, November 7, 2011

မႏွင္းဆီသိေစဖို႔ ......

ၾကာေတာ့ၾကာပါၿပီ...၊တေလာက ဘေလာ့ဂါေတြၾကားမွာတဂ္ပို႔စ္ေလးတစ္ခုပ်ံႏွံသြားခဲ့ဖူးတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕..၊
ကိုကိုးအိမ္ကစတဂ္လိုက္တဲ့ပို႔စ္ေလးတစ္ခုပါ....၊လတ္တေလာအျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနတာေတြ..တဲ့။
အဲ့ပို႕စ္ေလးက ေမးခြန္းနဲ႔အေျဖပံုစံမ်ဳိးေလးပါပဲ....၊လတ္တေလာစားခ်င္ေနေသာအစားအစာ...ဘာညာေပါ့
ေလ....၊အဲ့ဒီမွာေမးခြန္းေလးတစ္ခုပါတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕....၊တန္ဖိုးအထားဆံုးအရာ......တဲ့...၊အဲဒီတဂ္ပို႔စ္ေလး
ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးေတာ့အဲ့ေမးခြန္းအေရာက္မွာလြယ္လြယ္ကူကူေရးမိလိုက္တာကခ်စ္ျခင္းေမတၱာ...လို႔ပါပဲ
မႏွင္းဆီ....။ဟုတ္ပါတယ္မႏွင္းဆီ၊ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုတန္ဖိုးထားပါတယ္....။ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္
တန္ဖိုးထားတာတစ္ခုလည္းရွိပါေသးတယ္...၊အဲ့ဒါက သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာကိုပဲေပါ့....။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားေတြတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကရာမွာပက္သက္ဆက္ႏြယ္မႈအေပၚမူတည္ၿပီး
ေခါင္းစဥ္အသီးသီးရွိတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕....၊မိဘႏွင့္သားသမီး၊ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ဆရာတပည့္၊
ဇနီးခင္ပြန္း၊အလုပ္ရွင္ႏွင့္အလုပ္သမား၊မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း....၊အစရွိသျဖင့္ေပါ့မႏွင္းဆီရယ္...။အဲဒီေခါင္းစဥ္
ေတြအေပၚမူတည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆက္ဆံမႈေရခ်ိန္အနိမ့္အျမင့္ေတြကလည္းကြာျခားသြားတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တိ္ု႕တစ္ေတြ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရႊာ၊တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြာရဖို႔အေၾကာင္းေပၚလာရင္ မိဘေတြ၊
ဇနီးခင္ပြန္းေတြကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ဖို႔ဆိုတာ ဝန္တာေလးလြန္းလွေပမယ့္၊သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြဲခြာရဖို႔ဆိုတာ သိပ္ၿပီး ေလးလံလွတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးမႏွင္းဆီရဲ႕...၊ဆိုလိုတာကေတာ့မႏွင္းဆီရယ္....ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႕
ရာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တျခားပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သူေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္သိပ္ၿပီးထည့္မတြက္မိတဲ့သူေတြလို
ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္...။ဒါေပမယ့္မႏွင္းဆီေရ....ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ သိပ္ကိုတန္ဖိုးထား
ရမယ့္သူေတြဆိုတာ မႏွင္းဆီသိေအာင္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္.....။

အခါတစ္ပါးမွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ညီေတာ္အာနႏၵာက...အရွင္ဘုရားတဲ့....အေဆြခင္ပြန္းဆို
တာ ဘဝမွာ ငါးဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ဘုရား....လို႔ေလွ်ာက္တင္ဖူးသတဲ့....၊အဲ့လိုေလွ်ာက္
တင္ေတာ့ ဘုရာရွင္က...ခ်စ္သား....ဒီလိုမေျပာသင့္ အေဆြခင္ပြန္းဆိုတာ ရာႏႈန္းျပည့္အေရးႀကီးသကြ လို႔
ျပန္မိန္႕ေတာ္မူသတဲ့....။

မႏွင္းဆီေရ....ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္စရာဆိုတာ သိပ္နည္းလွပါတယ္၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိ
တဲ့အရာေတြထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ထိပ္ဆံုးကပါသေပါ့ မႏွင္းဆီ....၊ရန္သူတစ္ေယာက္ရွိသလား မ်ားလွ
ပါသည္၊မိတ္ေဆြ တစ္သန္းရွိသလား နည္းလြန္းလွသည္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုလည္း မႏွင္းဆီၾကားဖူးမွာေပါ့
ေနာ္...၊ဟုတ္တယ္မႏွင္းဆီရဲ႕....၊ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားရွိတာ သိပ္ကို ဝမ္းသာစရာ
ပါ....။ရွိေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာလည္း ခိုင္မာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းဆက္ဆံေရးလည္း ရွိသင့္တယ္
မႏွင္းဆီရဲ႕...၊

ဆိုေတာ့ မႏွင္းဆီက ေမးခ်င္မေပါ့....သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားမွာ ဘယ္ေတြရွိသင့္သလဲ...၊ဘာေတြလိုအပ္
သလဲ....လို႔ေပါ့...၊သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး လူမ်ဳိး၊ဘာသာ၊အယူဝါဒေတြ တူစရာမလိုဘူးမႏွင္းဆီ၊
ဓေလ့အက်င့္စရုိက္ေတြလည္း ကြဲျပားေကာင္းကြဲျပားေနလိမ့္မယ္...၊အခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး
နားလည္မႈေပးခ်င္မွေပးႏိုင္ေပလိမ့္မယ္....၊ဒါေပမယ့္ ဒါေတြက ကိစၥမရွိဘူးမႏွင္းဆီရဲ႕...၊ေရႊျပည္ႀကီးက
ဘဘႀကီးတစ္ဦးေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ကိုးကားေျပာရရင္....သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မတူတာေတြကိုေဘး
ဖယ္ထားၿပီး တူတာေတြကိုအတူပူးေပါင္းလုပ္ၾကသူေတြပါပဲ....။

မႏွင္းဆီေရ....ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ....သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့အၾကား ေထြေထြျပားျပားေတာ့ ဘာမွမလိုအပ္လွပါဘူး။
တစ္ဦး အခက္အခဲျဖစ္ေနခ်ိန္မွာလည္း တစ္ျခားတစ္ဦးက ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္းမ်ဳိးေလာက္နဲ႔ပဲ ကူညီေကာင္း
ကူညီႏိုင္ပါလိမ့္မယ္...၊သူ႕မွာလည္း သူ႕အခက္အခဲနဲ႔သူရွိေပလိမ့္မေပါ့ မႏွင္းဆီ...၊ဒါေပမယ့္မႏွင္းဆီေရ...
အဲ့ဒီလို "သူငယ္ခ်င္းေရ....အဆင္ေျပရဲ႕လားဟ...." ဆိုတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းကလည္း ကုိယ္ေတြအဖို႔
ေတာ့ အားပဲ မႏွင္းဆီရဲ႕...။

သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား ဘာမွမလိုအပ္ဘူးဆိုေပတဲ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာ၊ထားရွိေစာင့္ထိန္းရမယ့္ အရာ
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕....၊အဲ့ဒါကေတာ့ ' သစၥာတရား ' ပဲ မႏွင္းဆီ....။ဟုတ္တယ္မႏွင္းဆီေရ....
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အေရးအေၾကာင္းဆို ရင္ျခင္းအပ္၊ေက်ာျခင္းကပ္ဖို႔သာျဖစ္တယ္ မႏွင္းဆီ...၊ဓားထက္
ထက္နဲ႔ထိုးစိုက္ရမယ့္ ေနာက္ေက်ာတစ္ခုေတာ့မဟုတ္ဘူးကြယ့္...၊တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖးမ၊
လက္တြဲ၊ကူညီၾကဖို႔သာျဖစ္တယ္၊ကိုယ္နင္းတက္ဖို႔ ခုတံုး တစ္ခုမဟုတ္ဘူးကြယ့္.....။

အျမင္၊အယူ၊ဝါဒေတြမတူလို႔ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ဓားခ်င္းယွဥ္ခုတ္ရတာမ်ဳိး ရွိေကာင္း
ရွိလာႏိုင္မယ္...၊ဒါေပမယ့္ မေကာက္က်စ္ၾကေၾကးေပါ့မႏွင္းဆီ...။သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွိမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီႀကိဳးေလးက သစၥာတရားပဲမႏွင္းဆီ....။ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း
တစ္ေယာက္ကို လက္မလြတ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ သူ႕ကို အဲဒီႀကိဳးေလးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားဖို႔မေမ့ပါနဲ႔ မႏွင္းဆီ...၊
တစ္ဦးွႏွလံုးသားနဲ႕ တစ္ဦးႏွလံုးသားၾကား ဒီႀကိဳးေလးနဲ႔သာ ခ်ည္ေႏွာင္မထားဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္လြတ္သြားရလိမ့္မေပါ့ မႏွင္းဆီရယ္....။ဆရာမဂ်ဴး ကေရးဖူးတယ္....အခ်စ္ဆို
တာ ၾကိဳးသီဖို႔မလိုတဲ့ ပန္းေလးေတြတဲ့...၊ဒါျဖင့္ရင္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ႀကိဳးသီဖို႔လိုတဲ့ ပန္းေလးေတြလို႕
ကၽြန္ေတာ္တင္စားလိုက္ခ်င္တယ္မႏွင္းဆီ...၊ဟုတ္တယ္....၊ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား သစၥာ
ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ေတာ့ သီထားဖို႕လိုလိမ့္မယ္မႏွင္းဆီရဲ႕...။

ဘဝကတိုေတာင္းလွပါတယ္ေလ...၊ဘဝတိုတိုေလးမွာ ရပ္တည္စရာ ေနရာတစ္ခုမွာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ေလး ရပ္
တည္ေနႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔မနဲ ႀကိဳးစားေနရတယ္မႏွင္းဆီ...၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွီခိုကပ္ရပ္ေနရတဲ့ ကမာၻႀကီး
ကိုယ္တိုင္ကလည္း က်မ္းမာေရးမေကာင္းလွတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ကပ္ႀကီးေတြကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရပါ
ေသးတယ္...၊အရိုင္းဆန္လွတဲ့ကမာၻ၊ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သေရြ႕
ရင္ျခင္းအပ္ၾကပါစို႔၊ေက်ာျခင္းကပ္ၾကပါစို႕၊တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးၾကား သစၥာတရားဆိုတဲ့ ႀကိဳးကေလးတစ္ေခ်ာင္း
နဲ႔ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၾကပါစို႔လား မႏွင္းဆီ....။

တူမေလး အိန္ဂ်ယ္ဆပ္ျပာရဲ႕ ေဖ့ဘြတ္က မ လာတဲ့ပံုေလးပဲ မႏွင္းဆီ... 

(ဤပို႕စ္သည္ မႏွင္းဆီကိုသာရည္ရြယ္ပါသည္...၊သို႔ဆိုေသာ္ မႏွင္းဆီဘယ္သူလည္း ဟုေမးရန္ရွိလာပါ
သည္...၊ရွင္းအံ...၊တစ္ခါေသာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးသည္ သူ႕ဘေလာ့ေလး၌ မႏွင္းဆီသို႕ ဟူေသာ ကဗ်ာ
မ်ားကိုေရးဖြဲ႕ေလ၏။သူ အဘယ္သူကို ရည္ညႊန္းေလသနည္း၊မသိပါ၊ေမးလည္းမေမးမိပါ၊သူ႔ရင္ထဲမွ ထြက္
က်လာေသာ အဖြဲ႕သီးသန္႔လည္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္...၊သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံသို႔လည္း မႏွင္းဆီဓာတ္ကူး
ဆက္သြားၿပီးသကာလ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မႏွင္းဆီကို တိုင္တည္ေသာစာတို၊ကဗ်ာတိုေလးမ်ားကို ေရးဖြဲ႕
ၾကေသာဟူလို....၊ကၽြန္ေတာ္တိုင္တည္ေသာ မႏွင္းဆီဟူသည္ တစ္ခါကေရးဖြဲ႕ဖူးေသာ ဟန္နီ ကဲ့သို႕ လူ
ကိုယ္တိုင္ ထင္ရွားစြာရွိေသာ အရာတစ္ခုမဟုတ္ပါေခ်၊ သေကၤတ တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္...၊ထို သေကၤတ
သည္ " သူငယ္ခ်င္း " ဟူ၍တည္း......၊)

Wednesday, November 2, 2011

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလတစ္လလံုး မအားသည့္အေၾကာင္း မႏွင္းဆီသိေစလိုပါသည္

မေန႕က ညေနငါးနာရီေဒါင္ကနဲ ထိုးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေနၿပီမႏွင္းဆီ။ျပန္ေရာက္ေရာက္
ျခင္းဘာလုပ္သလဲ...ဟုတ္လား...၊ေမးစရာလိုေသးလို႔လားမႏွင္းဆီရယ္...၊ေရမခ်ဳိး၊အဝတ္အစားမလဲ၊ထမင္း
မစား၊ဘာမွမေသာက္ပဲ ကြန္ျပဴတာေလးေခ်ာက္ကနဲဖြင့္လို႕ ကိုယ့္ဘေလာ့နဲ႕ ကိုယ္ေဖ့ဘြတ္ထဲမ်က္ႏွာအပ္
သေပါ့....။ဟိုဟိုဒီဒီဝင္ဖတ္၊ေတာင္ေတာင္အီအီဝင္မန္႕နဲ႔ ေျခာက္နာရီခြဲသြားပါေရာလားမႏွင္းဆီရယ္.......။

နာရီကိုဖ်က္ကနဲအၾကည့္ေရာက္မွဂ်ဴေရာင္းဘက္သြားစရာရွိတာသတိရတယ္...။ဒါနဲ႕ကပ်ာကယာ ေရမိုးခ်ဳိး
ၿပီး အေျပးအလြားထြက္ရတယ္၊၇နာရီထိုးရင္ကိုယ္ေတြဘက္ကဘတ္စ္မရွိေတာ့ဘူးမႏွင္းဆီရဲ႕၊ကိုယ္ေတြေန
တဲ့ေနရာကရွင္က်ားပူၿမိဳ႕ျပရဲ႕ေတာၿမိဳင္စြန္းကိုး....။ဘာကိစၥသြားတာလဲလို႕မေမးေတာ့ဘူးလားမႏွင္းဆီ.....။
ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေလ....၊ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥဆိုလို႔ အျခားေတာ့ဟုတ္ပါဘူး..၊ဒီလအတြက္ ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ လစာ ခ်က္လက္မွတ္ကေလးကို ခ်က္ဒီပို႔စစ္သြားလုပ္တာပါ.....။ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရႈံေလးနဲ႕စု
ထားတဲ့အေၾကြေလးေတြလည္းအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေလ...၊အဲ့အေၾကြေလးေတြကိုလည္း ကိြဳင္ဒီပို႕စစ္ သြားလုပ္ရေသးတယ္....မႏွင္းဆီရဲ႕...။

အေၾကြေတြစုတာကဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးမႏွင္းဆီရယ္....၊မႏွင္းဆီထင္သလိုမိန္းမယူဖို႕လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊
တျခားဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွလည္းမရွိပါဘူး..၊တစ္ခုခုဝယ္လို႔ပိုေငြျပန္အမ္းတဲ့အထဲကပါလာတဲ့ ေငြအေၾကြေလး
ေတြကို ျပန္မသံုးျဖစ္တဲ့အခါ အိပ္ကေလးထဲ ထည့္ထားလိုက္ေရာ....၊ေဟာမ်ားလာေတာ့ ခုလို ကိြဳင္ဒီပို႔စစ္
သြားလုပ္လိုက္ေရာ...၊အဲ့လိုဒီပိုစစ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ေငြအေၾကြေတြ စက္ထဲက်တဲ့တခၽြင္ခၽြင္အသံေလးေတြနဲ႕
အတူ စက္ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ေငြအေရအတြက္ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်ဆိုၿပီး တဖ်က္ဖ်က္နဲ႕ တက္လာတာကို
ၾကည့္ရတာေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕.....။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖံုးေဘလ္ေဆာင္ဖို႔ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းကိုလိုက္ရွာတယ္ မႏွင္းဆီ...၊နာရီဝက္ေလာက္ ရွာ
ယူရတယ္ မႏွင္းဆီရယ္....၊လတုိုင္း ဒီဆိုင္မွာ ေဆာင္ေနၾက၊လတိုင္းလည္း ဆိုင္ေပ်ာက္ေနလို႕ ငါးပတ္
ေလာက္ ပတ္ရွာေနၾကပဲမႏွင္းဆီရဲ႕.....။အဲ့ဆိုင္မွွာ အၿမဲေတြ႕ရတာက ျမန္မာေလးေတြပဲ မႏွင္းဆီ...၊
ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဝင္လုပ္ေနၾကတယ္ထင္တယ္...၊ဂုဏ္ယူစရာပါပဲမႏွင္းဆီ....။အဲ့ဆိုင္လိုက္ရွာရင္းနဲ႔ ပစၥည္းအေဟာင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတာင္ဝင္ၾကည့္လိုက္ေသး...၊အေဟာင္းေပမယ့္ေကာင္းေနဆဲေလး
ေတြေပါ့...၊ဘာမွေတာ့ဝယ္ခဲ့ပါဘူး...၊အဲ...ဆိုင္ဝမွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားတဲ့ ဒို႔ျမန္မာလက္ရာလို႔ထင္ရတဲ့
ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူကိုဖူးေတြ႕ရတယ္...၊ၾကမ္းျပင္မွာဒီတိုင္ႀကီးဖူးေတြ႔ရေတာ့ ဝမ္းနည္းရတယ္ မႏွင္းဆီ။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးလည္း မၿမဲျခင္းတရားၾကားမွာ ျခေတြစားထားတာခံရတဲ့အျပင္၊သကၤန္းေတာ္
လည္း ေဆးေရာင္ေတြမွိန္လို႔......။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆိုင္ရွာေတြ႕...၊ေဘလ္ေဆာင္..၊ၿပီး အန္တီလူစည္ ဆိုင္ဝင္တယ္မႏွင္းဆီ...၊ထံုးစံအတုိုင္း
ဆိုပါေတာ့ မႏွင္းဆီရယ္....၊ဝက္သား၊မုန္းတဲ့ၾကက္ဥ၊အသီးအႏွံေလးနဲနဲ ဒါပါပဲ..၊ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဝယ္ေတာ့
ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက အန္တီတင့္ဆီသြားစားခဲ့ရတဲ့ ေခါက္ဆြဲသုတ္ေလးကိုေတာင္သတိရေသး..၊သိပ္စားလို႕
ေကာင္းတယ္ မႏွင္းဆီရဲ႕..၊ၿပီး အန္တီတင့္ကလည္း သေဘာေကာင္းလိုက္တာ...၊ပညာ၊ေငြ၊ဂုဏ္၊အသိုင္း
အဝိုင္း အစစၿပီးျပည့္စံုေနသူတစ္ေယာက္က ဘာပကာသနမွမရွိ၊ပြင့္လင္းရိုးသားျဖဴစင္စြာဆက္ဆံတာကို
ျမင္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးရတယ္...၊ခ်စ္ခင္ရတယ္ မႏွင္းဆီ...။

ေျပာရဦးမယ္ မႏွင္းဆီ....အဲ့ဒီေန႔ကအေၾကာင္းေတြကိုေပါ့....၊အန္တီ့အိမ္ကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း
ေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္တယ္...၊ဘီဘီဝိုင္းေပါ့မႏွင္းဆီရယ္...၊ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲဆိုေတာ့ ဆင္တဲဝိုင္းသားေတြေပါ့။
သိပ္ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူေတြပဲမႏွင္းဆီ...၊ကၽြန္ေတာ္စကားေလးတစ္ခုၾကားဖူးတယ္မႏွင္းဆီ....။မိန္းမေတြက
သူတို႔ခင္တဲ့သူေတြနဲ႔ဆို ေျမွာက္ပင့္ေျပာၾကၿပီး၊ေယာက်ၤားေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း မနာ နာေအာင္ေျပာၾက
သတဲ့။ဟုတ္တယ္မႏွင္းဆီ..၊ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းဒီလိုပဲ...၊တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဆာ္
ဖို႔၊သမဖို႔၊တီးဖို႔ေလာက္ပဲေခ်ာင္းေနတာကလား...၊ဒီေလာက္ေျပာလည္း နာတယ္မရွိပါဘူးမႏွင္းဆီရယ္....၊
ေၾကာင္ရိုက္မနာေတြကိုျဖစ္လို႔....။ခုဆင္တဲသားေတြလည္း အဲ့လိုပဲမႏွင္းဆီရဲ႕....၊စုစုရံုးရံုး၊ညီညီညႊတ္ညႊတ္
နဲ႔ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္း...၊ေျပာရရင္ေတာ့ မႏွင္းဆီရယ္....အဲ့သည္တနဂၤေႏြေလးက တကယ့္ကိုေပ်ာ္စရာ
တနဂၤေႏြေလးပါပဲ...။

ညျပန္ေရာက္လို႔ ထံုးစံအတိုင္း အြန္လိုင္းေပၚေရာက္မွပဲ စိတ္ေလစရာနဲ႔တန္းတိုးေရာမႏွင္းဆီ...၊
တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္လူေတြကိုနားမလည္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ...၊ခုလည္း ဘာေၾကာင့္ဘယ္လိုဆိုတာ နားမလည္
ႏိုင္ဘူး..၊ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာလုပ္စရာတစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္ေလ....၊ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ကထြက္လိုက္တာေပါ့..။
အားနာပါတယ္....အဲ့သည္မွာကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရသူေတြရွိပါတယ္...၊ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ဟင္ ဆို
လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးရယ္...၊အသံလည္းမၾကားခ်င္၊ရုပ္လည္းမျမင္ခ်င္..၊ဒီေတာ့ မမုန္းခင္လမ္းခြဲတာ
အေကာင္းဆံုးထင္ပါရဲ႕ မႏွင္းဆီရယ္...။

ကဲထားပါေတာ့မႏွင္းဆီ...၊ခုေတာ့ ၁.၁၁.၁၁ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီေပါ့...၊ဘာထူးျခားသလဲ ဆိုေတာ့ ဘာမွထူး
ျခားတယ္မဟုတ္ပါဘူးမႏွင္းဆီရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္လလံုး အလုပ္ေတြရႈပ္မယ္ေလ...၊တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း
အလုပ္ရွိတယ္မႏွင္းဆီရဲ႕...၊တခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာလည္း ညလံုးေပါက္ လုပ္ရမွာေတြရွိတယ္...၊သူ႕ဆန္စား
ေတာ့ ရဲ ရတာေပါ့ မႏွင္းဆီရာ....၊ကိုယ္ေတြက ရွင္က်ားပူက လက္လုပ္လက္စားေတြကိုး....ေနာ့.........။
စိတ္ေလစရာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီလထဲ မေလးေျမကို မသြားရေတာ့ဘူးဗ်ာ...၊ေနာက္လကို ေရြ႕
လိုက္ရတယ္....။

ဒီဇင္ဘာမွာ မေလး၊ဇန္နဝါရီမွာ ကေမာၻဒီးယား၊ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ထိုင္း နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္မယ္ မႏွင္းဆီ....၊
ေသခ်ာလားလို႔မေမးပါနဲ႔ စိတ္ကူးပဲရွိပါေသးတယ္...၊ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြအေကာင္အထည္ေပၚလာဖို႔
ဆုေတာင္းေပးပါမႏွင္းဆီ......။ဒါပါပဲ.....။