ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္အိမ္တြင္းမွအိမ္ျပင္ပင္မထြက္ရွာ၊ဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္ဝတ္စံုကိုလည္းခုထိမခၽြတ္ေသး။
ခ်စ္စြာေသာခင္ပြန္းသည္၏ကမည္းတိုင္ေရွ႕တြင္ပင္တစ္ေန႕လံုးအခ်ိန္ကုန္ေနရွာေတာ့သည္။တစ္ေန႔တြင္....
"အိမ္ရွင္တို႔....အိမ္ရွင္တို႔ခင္ဗ်ား....ဒါ ဆရာႀကီးေလာင္းဇူအိမ္ ဟုတ္ပါသလားခင္ဗ်ား......"
အိမ္ေရွ႕မွ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ေခၚေနေသာ တစိမ္းတစ္ေယာက္၏အသံေၾကာင့္ ေမဟြားေလးမွာမေန
သာေတာ့...၊ခုခ်ိန္တြင္ မည္သူ႔ကိုမွ်လက္ခံေတြ႕ဆံုလိုျခင္းမရွိေသးေသာ္လည္းမေနသာေတာ့ေသာေၾကာင့္
အိမ္တံခါးကိုဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္ရာ....တစိမ္းေယာက်ၤားပ်ဳိတစ္ဦးကို ဝန္စည္စလြယ္မ်ားႏွင့္အတူေတြ႕လိုက္ရ
ေလေတာ့သည္။ထိုလူစိမ္းကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ခဏ ေမဟြားေလးမွာရုတ္တရက္ ေငးငိုင္သြားရေတာ့သည္။
နက္ေမွာင္ေသာဆံေကသာ၊ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္ေသာမ်က္ႏွာေပၚမွ ထင္ရွားေသာမ်က္ခံုး၊ၾကစုသီးသ႑န္မ်က္လံုး၊
ၾကန္႔ခိုင္ေသာခႏၶာ ကိုပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ခန္႔ညားေခ်ာေမာသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးပါလား...။
"'ဒီအိမ္က ဆရာႀကီးေလာင္းဇူအိမ္ပါလားခင္ဗ်ာ...."
ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းစြာေမးျမန္းလိုက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ ေမဟြားေလး သတိျပန္ဝင္လာသည္။
" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္...."
"ကၽြန္ေတာ့္က လွ်ဳိအမ်ဳိးအႏြယ္ကပါ ဆရာႀကီးဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခ်င္လို႕ေနျပည္ေတာ္ကလာခ့ဲရတာပါ၊
ဆရာႀကီးနဲ႕ေတြ႕ခြင့္ရပါရေစခင္ဗ်..."
" အို....ေနျပည္ေတာ္ကေတာင္ရခဲ့ရေလသလား....၊အလာေကာင္းေပမယ့္၊အခါေႏွာင္းသြားၿပီ ေမာင္ေမာင္
ရဲ႕၊ဆရာႀကီးဆံုးသြားတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီကြယ့္...."
"ဟင္.....ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ....."
ရုတ္တရက္ညိဳးႏြမ္းသြားေသာ လုလင္ပ်ဳိ၏မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုၾကည့္ရင္း ေမဟြားစိတ္ထဲမွ ဂရုဏာစိတ္တို႕
ယိုဖိတ္လာေခ်ၿပီ.....။
" ကဲပါေလ..ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ အိမ္ထဲဝင္ပါဦး...."
သို႕ႏွင့္ပင္ ေမဟြားေလးမွာ ကိုယ္ေပၚမွဝမ္းနဲျခင္းအထိမ္းအမွတ္ဝတ္စံုကိုပင္ ဘာသာသတိမထားႏိုင္ေတာ့၊
တစိမ္းေယာက်ၤားပ်ဳိေလးအား အိမ္ထဲသို႕ဖိတ္ေခၚ၍ ဧည့္ဝတ္ျပဳမိေလၿပီ။
"ေရေႏြးၾကမ္းသံုးေဆာင္ပါဦးကြယ္...."
ေယာက်ၤားပ်ဳိေလးအား တည္ခင္းေသာ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးသည္ တခ်ိန္က ခ်စ္စြာေသာခင္ပြန္းသည္အား
အျမတ္တႏိုး တိုက္ခဲ့ေသာ အိုးေလးျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း သတိမထားမိေတာ့....။
" ဒါနဲ႕ ဒီက မမ က...."
သူတစိမ္း၏ေမးခြန္းအဆံုး၌ ေမဟြားေလးမွာ မ်က္ႏွာညိဳးသြားရသည္။ခင္ပြန္းသည္ကိုပင္သတိရသြား၍
ေလာ...၊မိမိသည္ အပ်ဳိမေလးမဟုတ္ပဲ ပူပူေႏြးေႏြး လင္ေသမုဆိုးမေလးျဖစ္ေန၍ေလာ ဆိုသည္မွာမူ
ေမဟြားကိုယ္တိုင္အသိဆံုးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
" မမ ကဆရာႀကီးေလာင္းဇူရဲ႕ ဇနီးသည္ပါကြယ္...."
"ေအာ္......"
ေယက်ၤာပ်ဳိေလး၏မ်က္ႏွာ၌ အမ်ဳိးအမည္မသိ ခံစားမႈတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္ဟု ေမဟြားေလး မွတ္ထင္
လိုက္မိသည္။ႏွေျမာျခင္းေလာ၊တစ္စံုတစ္ရာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလာ.....။
"ဆရာႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္သတင္း၊ဆရာႀကီးျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းစာေတြရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းက ေနျပည္ေတာ္ထိေတာင္ ေမြး
လွေပမယ့္၊ ဆရာႀကီးဆီမွာ ဒီေလာက္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ဇနီးသည္ ေလးရွိေနတာေတာ့ တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ
မၾကားမိခဲ့ပါလားဗ်ာ...၊အင္း ကၽြန္ေတာ့္မယ္ ဆရာႀကီးဆီ ပညာသင္ခ်င္လြန္းလို႕ ခက္ခဲလွတဲ့ခရီးၾကမ္းကို
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ..၊ခုေတာ့...."
ေယာက်ၤားပ်ဳိ၏စကားအဆံုးတြင္ ေမဟြားေလးပါးျပင္ေပၚ၌ ႏွင္းဆီတစ္ခင္းျဖတ္ေျပးသြား၏။မိမိအလွအေပၚ
ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာမ္ိ....။
" မမရယ္.....၊ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လက္စနဲ႕ေတာ့မထူးပါဘူး....၊ဆရာႀကီးရဲ႕က်မ္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေလ့လာခြင့္မ်ားျပဳႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ...."
"အင္း..က်မ္းစာေတြကိုေလ့လာတာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕...ေမာင္ေမာင္က ဘယ္မွာတည္းခိုမွာတုန္းကြယ္ "
"'ဒါကေတာ့ မမရယ္...ရြာျပင္ဇရပ္မွာပဲေနရမယ္ထင္ရဲ႕...."
ခက္ေခ်ၿပီ၊ရြာျပင္ဇရပ္ဆိုတာ ညအိပ္ညေန ေနလို႕ေကာင္းသည္မွမဟုတ္တာပဲေလ.....။
"အို....ဒီလိုေတာ့ ျဖစ္မလားကြယ္...၊ကိုယ့္ဆီလာတဲ့သူကိုဧည့္ဝတ္မေၾကသလိုျဖစ္ေနမေပါ့၊ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာၾကည့္ခန္းမွာပဲ ေနၿပီး က်မ္းစာေတြကိုေလ့လာေပေတာ့ကြယ့္...."
သို႕ႏွင့္ပင္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၏ စာၾကည့္ခန္း၌ တစိမ္းဧည့္သည္တစ္ဦးေသာင္တင္ေနေလၿပီ၊ေနထိပန္း
သို႕ ညိဳးႏြမ္းေနေသာ ေမဟြားေလးလည္း မိုးဆန္းပန္းေလးအလား လန္းဆန္းလာေခ်ၿပီ။ေအာ္...အသစ္
တဖန္ျပန္လည္ေမြးဖြားလာေသာ အခ်စ္၏စြမ္းပကားေလမ်ားလား.....:D
ေရြဧည့္သည္ကား စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ပင္ အပတ္တကုတ္ က်မ္းစာမ်ားကိုေလ့လာေနေလ၏။စေရာက္
ေသာေန႔က စကားသြက္သေလာက္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေမဟြားေလးအား စကားပင္ဟဟမေျပာ၊
ေမဟြားေလး ႀကိဳးစားပမ္းစားခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးသမွ်ကို ေကာင္းသည္၊ဆိုးသည္မေျပာ၊တိတ္ဆိတ္စြာပင္
ေန ေနရွာေလသည္။
စိတ္ထဲ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ရသည္က ေမဟြားပင္...၊သူခမ်ာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္သူ႕ကိုယ္သူလွသည္ထက္
လွေအာင္ ျပင္ရသည္။ေကာင္းႏိုးရာရာေလးမ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တတ္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရသည္။သို႔ေပ
မင့္ ေရြဧည့္သည္ေလး၏ပါးစပ္မွ ဘာတစ္ခြန္းမွထြက္မလာ...။ဒိန္းတလိန္းနတ္ကား ေမဟြားေလးကိုဖမ္း
စားေလၿပီထင့္....။
တစ္ေန႕ေသာ ညေနခင္းတြင္မေတာ့ ေမဟြားေလးသည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးတစ္အိုးျဖင့္ စာၾကည့္ခန္းထဲ
ဝင္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ေရြဧည့္သည္ေလးအား ဧည္ဝတ္ျပဳရွာေလသည္။ကိုေရြဧည္သည္ကား...က်မ္းတစ္
အုပ္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာမွ ေမဟြားေလးအား မ်က္ေမြးေထာ္လို႔မွ ေမာ္မၾကည့္...။ေမဟြားေလးချမာ မခံခ်ိ၊
မခံသာစိတ္ျဖင့္...
"ဒီမွာ ေမာင္ေမာင္....၊ေမာင္ေမာင္ရွိေနတဲ့ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း မမ မင္းကို ဧည့္ဝတ္ေက်စြာျပဳစုပါရက္ကယ္
နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိသည္ေတာင္မေအာင္ေမ့၊စကားတစ္ခြန္းေတာင္ေျပာေဖာ္မရ
တာ ဘာကိုမ်ားမေက်နပ္ေလသလဲကြယ္...၊မမ မင္းအေပၚ တစ္စံုတစ္ရာ ဧည့္ဝတ္မေက်တာရွိလို႕လား...၊
ေျပာစမ္းပါကြယ့္....."
" အို...မဟုတ္...မဟုတ္ရပါဘူး...မမရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္.....ကၽြန္ေတာ္ေလ....၊အို....ရွင္းရွင္းပဲေျပာေတာ့
မယ္ မမရယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ မမကို ျမင္စကတည္းက ခ်စ္ခင္စြဲလန္းစိတ္ေတြက တားဆီးမရ၊ေန႔ေန႔ညည၊
မမ ကိုပဲ တသေနမိတာရယ္..၊ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ရိပ္မွာေနၿပီး ဆရာႀကီးမယားကိုေစာ္ကားသလို၊
ျဖစ္မွာစိုးေလတယ္...၊မမနဲ႕စကားမ်ားေျပာမိရင္ ခုလို ခ်စ္စိတ္ေတြေပါက္ကြဲထြက္လာရင္ျဖင့္ မမ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ညိဳညင္မွာစိုးလို႔ ဘာစကားမွမေျပာမိေအာင္ေနမိျခင္းရယ္ပါဗ်ာ....."
" အို....ျဖစ္ရေလေမာင္ေမာင္ရယ္...၊မမမွာျဖင့္ မဆြတ္ခင္ကညႊတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမာင္ေမာင့္စကားအဟ ကို
ေစာင့္စားေမွ်ာ္လင့္ေနရသူမွန္းမသိေလေရာ့သလား၊ဆရာႀကီးလည္း ဘဝတစ္ပါးေျပာင္းသြားၿပီပဲကြယ္...၊
ဘာေၾကာင့္မ်ား စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနရသတုန္း...." ဟု ေမဟြားေလးမွာ ကတုန္ကယင္၊ေပ်ာ္ရြင္၊ၾကည္ႏူး
ျခင္းအျပည့္ျဖင့္ ဆိုလိုက္ရင္ပဲ.....
"အို....ဝမ္းသာလိုက္တာ မမရယ္...ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ားအခ်ိန္ဆြဲေနမလဲ၊ေနာက္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ
ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ခဲ့ပါေတာ့ေနာ္....."
" အဲ....အဲ့လိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းႀကီးမျဖစ္ေသးဘူးကြယ့္၊မမ သြားေလသူႀကီးကို ေပးထားခဲ့တဲ့ ဂတိတစ္ခုေတာ့
ရွိတယ္..၊အဲ့ဒါကေတာ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သူ႕အုတ္ဂူေျခာက္ေအာင္ေစာင့္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ဂတိ
ပဲကြယ့္..၊အင္းခုေလာက္ဆိုရင္လည္း သူ႕အုတ္ဂူေျခာက္ေလာက္ပါၿပီကြယ္..၊သို႔ေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္
မနက္က် မမ သြားၾကည့္ပါဦးမယ္....၊ဒီတစ္ညေတာ့ ေစာင့္ပါဦးကြယ္...ေနာ္...."
သို႔ႏွင့္ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ေမဟြားလည္း ဆရာႀကီးကိုေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္း ပန္းစည္းေလးကိုင္
ကာ သုႆန္သို႕သြားရွာေလသည္။သို႕ေသာ္.....ပညာရွိႀကီးအုတ္ဂူမွာ ေျခာက္ဖို႕ေဝးစြ၊မေန႔တေန႔ကမွ
ဂူသြင္းထားသည့္အလား စိုထိုင္းထိုင္းပင္ရွိေသးသည္တစ္ကား....။
"ဟင္း....ေမာင္ေမာင္ေရ....၊အုတ္ဂူကမေျခာက္ေသးဘူးကြယ္...အစိုႀကီးရွိေသးသကြယ့္...."
ေမဟြားေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေမ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနရွာေသာသူအား အထက္ပါအတိုင္းေျပာ
လိုက္သည္ရွိေသာ္....
"ဟင္း...မမရယ္....၊အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မေျပာလိုက္ရေကာင္းသား...၊ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမနဲ႕
နီးခ်င္စိတ္ေတြက တားမရေတာ့ဘူးမမရယ္....."
"အို...ေမာင္ေမာင္ရယ္..၊စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ ဒီေန႔မေျခာက္ ေနာက္ေန႔ေျခာက္လိမ့္မေပါ့...၊သည္းခံၿပီးေစာင့္
ပါကြယ္..."
သို႔ႏွင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေမဟြားချမာ သုႆန္သို႕သြားၾကည့္ရွာသည္။အုတ္ဂူမွာ မေျခာက္ႏိုင္ေသး၊
ေစာင့္စားေနရသူ ခ်စ္ေသာေမာင္ေမာင္မွာလည္း မစားႏိုင္၊မအိပ္ႏိုင္ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ရာ
ေမဟြားေလးမွာ မခ်ိေသာႏွလံုးျဖင့္ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရေတာ့သည့္အဆံုး၊ တစ္ေန႕တြင္ ပညာရွိႀကီး၏
အုတ္ဂူေရွ႕ ႀကံဳႀကံဳေလးထိုင္ကာ အျမန္ေျခာက္သြားေစျခင္းငွာ ယပ္ေတာင္ေလးျဖင့္ ခပ္ေပးေနရွာေတာ့
သည္။
"အလို....ဒီကႏွမ...ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ အုတ္ဂူအား ယပ္ခပ္ေပးေနရသလဲကြယ္...
က်ဳပ္ဘာမ်ားကူညီေပးႏိုင္မလဲကြယ့္...."
ေမဟြားလည္း ထိုသို႔ ညိဳးငယ္ေသာစိတ္ထားျဖင့္ အုတ္ဂူကိုယပ္ခပ္ေပးေနရာမွ ေနာက္ပါးမွ စကားသံ
ေပၚထြက္လာသျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ခရီးသြားအမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးမွ ၾကင္နာစြာ ငံုၾကည့္ေနသည္ကို
ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သည္။ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနသူအတြက္ အားကိုးရာေကာက္ရိုးတမွ်င္ေတာ့ရေလၿပီ။
" ဒီ..ဒီလိုပါရွင္၊ဒီအုတ္ဂူက ကၽြန္မေယာက်ၤားအုတ္ဂူပါ၊သူ႕အုတ္ဂူအျမန္ေျခာက္သြားေအာင္ကၽြန္မယပ္ခပ္
ေပးေနတာပါ...."
"ဟုတ္ပါျပီေလ...၊အုတ္ဂူေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႕က မခက္လွပါဘူး၊သို႔ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္အလွ်င္စလို
ေျခာက္ေသြ႕ေစခ်င္ရသတုန္းကြယ္...၊အက်ဳ္ိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ဆို က်ဳပ္ကူညီပါ့မယ္ေလ....."
အင္း...အဲ့ဒါမွခက္ၿပီ၊အမွန္အတိုင္းဖြင့္ေျပာေသာ္ ထိုသူ ကူညီခ်င္မွ ကူညီေပလိမ့္မည္။သို႕အတြက္ေၾကာင့္
ပင္ ေမဟြားလည္း မိန္းမတို႔မာယာျဖင့္.....
" ဒီလိုပါရွင္ ကၽြန္မေယာက်ၤားက အင္မတန္အေအးေၾကာက္တယ္ရွင့္၊ခုလိုအုတ္ဂူေအးေအးႀကီးထဲမယ္ သူ
ေနႏိုင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး...၊ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာစိတ္နဲ႕ ယပ္ခပ္ေပးေနရတာပါ၊ကူညီႏိုင္ရင္ ကူညီပါ
ရွင္...."
" ဟား.....ဟား....ဟား...တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ ေမဟြားပါလားကြယ္....၊မင္း ေနာက္ေယာက်ၤားအျမန္
လိုခ်င္ရင္ လိုခ်င္တယ္ေျပာပါကြယ္....."
"ဟင္.....ရွင္...ရွင္...ဘယ္လိုသိသတုန္း....ရွင္ဘယ္သူလဲ......"
"ဟား...ဟား.....က်ဳပ္ဘယ္သူတုန္း...ဟုတ္လား...ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္းပါေမဟြားရဲ႕....."
ထိုသူ၏စကားအဆံုးတြင္ေတာ့ သူ၏ရုပ္သြင္သည္ ပညာရွိႀကီးေလာင္းဇူ၏ရုပ္သြင္သို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို အံၾသဖြယ္ျမင္လိုက္ရေလေတာ့သည္။
ေမဟြားေလးလည္း ရွက္ျခင္း၊ေၾကာက္ျခင္း၊အံၾသျခင္း အစရွိေသာေဝဒနာမ်ားကိုခံစားရလ်က္ သူမ
ခ်စ္ရေသာေမာင္ေမာင္ရွိရာ အိမ္သို႕ေျပးရွာေလသည္။အိမ္သို႕ေရာက္ေသာ္ သူခ်စ္ေသာေမာင္ေမာင္ ႏွင့္
တစ္ကြ ပညာရွိႀကီးေနာက္ဆံုးျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းစာအုပ္ႀကီးပါ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိသည္ကို
အံၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သတည္း....။အမွန္မွာကား အႏွီးေယာက်ၤားပ်ဳိေလးမွာလည္း ပညာရွိ
ႀကီးေလာင္းဇူဖန္တီးထားေသာ ကိုယ္ပြားတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္တစ္ကား.....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
" ေၾကာင္လတ္ေရ....ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြာ....၊ကဲ...မိန္းမေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာကို
ခုေလာက္ဆို မင္းလည္းေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္....၊ဒီေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႕
အဲ့ေလာက္ ပူေဆြးေသာကေရာက္မေနနဲ႕ေတာ့ဟ....ဟုတ္ဘီလား....."
ကၽြန္ေတာ္၏ ရွည္လ်ားေထြျပားလွေသာပံုျပင္ႀကီးအား တက္သုတ္ရိုက္အဆံုးသတ္ၿပီးလွ်င္ ဤကဲ့သို႕ အခ်စ္
နာက်ေနေသာ ေၾကာင္လတ္အား တရားခ်လိုက္သည္ရွိေသာ္.....။
"အင္း.....မင္းေျပာတာငါသေဘာေပါက္ၿပီ...၊ဟုတ္တယ္....မိန္းမတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ဘာေၾကာင့္
ဝမ္းနည္းေနမတုန္း...၊မင္းေျပာသလိုပဲ မိန္းမဆိုတာေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္..၊ဒါေၾကာင့္ တစ္ျခား
မိန္းမေတြ ေျပာင္းလဲလာၿပီး ငါ့အေပၚ က် မလာဘူးလို႕မေျပာႏိုင္ဘူး...၊အနဲဆံုးေတာ့ နင့္ပံုျပင္ေလးထဲက
လို မုဆိုးမေခ်ာေခ်ာလွလွေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္လို႕ရႏိုင္ေသးတယ္..ေဟ့ေဟ့..."
ဟူ၍ ေပ်ာ္ရြင္ဝမ္းေျမာက္စြာ ေျပာဆိုေလေတာ့သည္....။ကၽြႏု္ပ္လည္း....ငါေတာ့ ခုတ္ရာတျခား၊ရွရာတစ္
ျခားျဖစ္သြားေလၿပီ၊ေျပာမိတာကိုက ငါ့အမွားပါလား.....ဟူ၍ ႀကီးစြာေသာ စိတ္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ၿပီးလွ်င္...
မိန္းမဟူဘိ ထိုဣတၳိကား မရွိမေကာင္း၊ရွိမေကာင္းတည္း....ဟူေသာ လကၤာေလးအစား.....
ေယာက်ၤားဟူဘိ ထိုငတိကား မရွိမေကာင္း၊ရွိမေကာင္းတည္း...ဟူ၍သာ ေရရြတ္ေနမိေလေတာ့သတည္း။
(ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား....၊ခုတေလာေရးစရာမရွိလို႕ ၾကားဖူးနားဝေလးကို ဗာရာဏသီခ်ဲ႕လိုက္ျခင္း
ပါ။ဇာတ္လမ္းပါ အခ်ိန္၊ေနရာ၊အမည္နာမမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးရွိသလို ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္ပါ
တယ္၊ေနာက္တစ္ခုကကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ feminist တစ္ဦးမဟုတ္သလို၊မဟာပုရိသဝါဒီလည္း မဟုတ္ရပါ
ဘူး၊မိန္းမျဖစ္ေစ၊ေယာက်ၤားျဖစ္ေစ မေကာင္းသူကမေကာင္း၊ေကာင္းသူကေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ လို႕ပဲယူဆ
သူပါ။ဒီပို႔စ္ဟာမိန္းမတစ္ဦးဦးကိုလည္းေကာင္း၊မိန္းမအားလံုးကိုလည္းေကာင္း တစ္စံုတစ္ရာရည္ရြယ္ျခင္း
အလွ်င္းမရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ...။ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေၾကာင္လတ္ကို ခင္မင္စိတ္နဲ႕ စေနာက္
ထားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္..၊သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးသလို မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား....၊
(နဲနဲေတာ့ ျပန္ျဖည္ထားမွေတာ္ၾကာ ဆဲနည္းေပါင္းစံုနဲ႕လာဆဲေနဦးမယ္....:P ))