အတို အစ ေလးမ်ား

ေမးခြန္းေတြနဲ့ လူ

လူစင္စစ္က

သခ်ၤာဘုတ္အုပ္ျဖစ္သြားတယ္

ရင္ထဲမွာ

အေျဖမရွိေသးတဲ့ ပုစာၦေတြနဲ့....

ဘာသာ စစ္တဲ့ စာေမးပြဲမွာေတာင္

ရမွတ္က ဘဲဥ မကြဲေသး...

<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>

မိုးပ်ံပူေဖာင္း

ကျကိုးရုပ္မဟုတ္လို့ ျကိုးမရွုပ္ခဲ့

ေလႏွင္ရာ လြင့္ရေပမယ့္ ရြက္ လည္းမပါခဲ့

အေတာင္ပံမပါလို့ ပ်ံသည္လည္း မဆိုသာ....

အမ်ားသူငါလို ရွစ္ပါးမစံုေတာင္....

ေလာကဓံတရားဆို ႏွစ္ပါးေတာ့ ျကံုပါရဲ့...

ျမင့္လိုက္၊နိမ့္လိုက္ နဲ့.......။

<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>

ေဇာ္ကန့္လန့္ ပရုိဖိုင္

အသက္ကလည္း မျကီးမငယ္...

ဘြဲ့ေလးကလည္း တစ္ခုနဲ့တစ္ဝက္....

ေငြစေျကးစကလည္း မရွိမရွား....

ရတဲ့အလုပ္ကလည္း အထက္မေရာက္ေအာက္မက်....

ရုပ္ရည္ကလည္း ျကည့္ေပ်ာ္ရွုေပ်ာ္.....

ခံစားမွုနဲ့အေတြးေတြက မနိမ့္မျမင့္....

အင္း....ခ်စ္သူကလည္း မေရရာမေသခ်ာ...

ေတာ္ပါေသးရဲ့...ေမေမ....

ကၽြန္ေတာ္ က်ား၊မ ကြဲပါေသးတယ္........

( “ နင္ဟာေလ..အထက္မေရာက္၊ေအာက္မက်နဲ့ တကယ့္ ေဇာ္ကန့္လန့္ ” လို့ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ့ေခၚတတ္တဲ့ ခ်စ္စြာေသာေမေမ.... သို့ )

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ရင္ထဲမွာရွိတာေတြကို စာတပုဒ္ အေနနဲ့ခ်ေရးလို့ အဆင္မေျပတတ္တဲ့အခါ...၊ကၽြန္ေတာ္...
ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ေလးေတြ ေရးမိပါတယ္...။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမစပ္တတ္ပါဘူး...။
သို့ေပမယ့္ ကဗ်ာလို့ပဲ သေဘာထားေပးျကပါလို့...။

ဝါ ကားက်ြတ္ေခ်ျပီ....

အကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလးသည္ကား ငယ္စဥ္ကပင္ရည္မွန္းခ်က္အလြန္ျကီးေလ၏။အဘယ္သို့ေသာအေျကာင္းအရာ
မ်ိုးတြင္ရည္မွန္းခ်က္ျကီးျကီးမားမားထားခဲ့ေလသနည္း...။ပညာေရးတြင္ေလာ...။မဟုတ္...။တေန့တြင္လူခ်မ္းသာ
ျကီးျဖစ္ေရးေလာ....။မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္...။သို့ကလိုဆိုေသာ္ ဝါသနာပါရာ နယ္ပယ္တစ္ရပ္ရပ္၌ လွ်မ္းလွ်မ္း
ေတာက္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ျကားေရးေလာ....။တက္တက္စင္ေအာင္လြဲပါ၏။

သို့ျဖစ္ရကား...အဘယ္သိုေသာ ကိစၥရပ္၌နည္း...။ေမာင္ေလး၏မဟာရည္မွန္းခ်က္ျကီးကား ဃရာဝါသ ကိစၥျမား
ေျမွာင္ လူတို့ေဘာင္၌ အိမ္ေထာင္ျပုေရးတည္းဟူလို...။သို့ေသာ္ ရျပီးေရာ ဟူသည္လိုမ်ိုးကားမဟုတ္ေခ်...။
ကၽြႏု္ပ္ေမာင္ေလး၌ ထားအပ္ေသာစံသည္ရွိေလ၏။မွန္၏..။ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ အႏွီးကိစၥ၌
အကၽြႏ္ုပ္ လိုခ်င္ေသာအမ်ိုးသမီးစံ သည္ရွိေလသည္တမံု...။ထိုစဥ္က တစ္ေန့ ငါယူမည့္မိန္းမသည္ကား...
ေခ်ာရမည္၊ပညာတတ္ရမည္၊ခ်မ္းလည္းခ်မ္းသာရမည္၊ျပီးေတာ့ အပ်ိုစင္ေလးလည္း ျဖစ္ရမည္ ဟူ၏။

သိုႏွင့္ ရွာ၏...။ရွာ၏...။မေတြ့ေခ်...။ေတြ့ေသာ္...သူကားကၽြႏ္ုပ္ကို မျကိုက္ေရးခ်မျကိုက္...။သို့ႏွင့္ အသက္
ႏွစ္ဆယ္သို့တင္းတင္းျပည့္ေသာ္ ထားအပ္ေသာစံကို တစ္ထစ္ေလ်ာ့လိုက္၏..။မိန္းမဟူသည္ ပညာတတ္ေသာ္
အင္မတန္မွ ျကီးက်ယ္တတ္ေသာသေဘာသည္ရွိကုန္၏။ပညာတတ္ေသာမိန္းမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း...။
ေခ်ာေမာလွပလွ်င္၊ခ်မ္းသာျကြယ္ဝလွ်င္၊ႏုႏုထြတ္ထြတ္အပ်ိုစင္ေလးျဖစ္လွ်င္ ေတာ္ျပီဟူ၍ စံကိုျပင္၏...။

ထိုသိုတစ္ထစ္ေလ်ာ့ျပီးေသာ္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေလ၏။ေတြ့ကား ေတြ့ပါသည္။သို့ေသာ္ သူရို့ကား အကၽြႏ္ုပ္
အေကာင္းစားေလးကို ေယာင္လို့မွ စိတ္ကူးထဲမထည့္ျကကုန္...။ဤသို့ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းသို့
အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္ဟိုင္းေလေသာ္...မိမိစံ ကိုျပန္လည္၍ ဆန္းစစ္ရေတာ့သည္။ငါသည္ကား ျကိုးစားပမ္းစား
မဟားဒယား၊မေတာ္မတရားနည္းေပါင္းစံုျဖင့္စီးပြားရွာရကား အေတာ္အသင့္စုမိေဆာင္းမိေခ်ျပီ..။ခ်မ္းသာေသာ
မိန္းမ ဘာလုပ္ရျပီနည္း။ေခ်ာေခ်ာလွလွ ႏွင့္ အပ်ိုျဖစ္လွ်င္ သင့္ေတာ္ေခ်ျပီ ဟူ၍ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့၏။

သို့ႏွင့္....သို့ႏွင့္...သို့ႏွင့္....။အပ်ိုေခ်ာတို့၏ မ်က္ဆိ၌ အဘယ္ေသာတိမ္သလႅာတို့ ဖံုးကြယ္ေလသည္...မသိ...။
အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကိုသူရို့မျမင္ျကကုန္...။သို့ျဖင့္အကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးကားသံုးဆယ္သို့ပင္ေက်ာ္လြန္လာေခ်ျပီ။
အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၍ လူပ်ိုျကီးစာရင္းသို့ဝင္ေလေသာ္...ကၽြႏ္ုပ္ေမာင္ေလးစိတ္၌ “မ”ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္
လမ္းထိတ္က ကေလးသံုးေယာက္အေမမုဆိုးမျကီးလည္း မဆိုးပါဘူး ဟုျမင္လာေလေတာ့သည္သတည္း....။

---------------------------------------------

သီတင္းကားက်ြတ္ေလျပီ...။သီတင္းက်ြတ္ေသာ္ ကေလးတို့ေပ်ာ္ျက၏။လူျကီးတို့လည္း စိတ္လက္ျကည္ႏူးျက
ကုန္၏။အိမ္ေထာင္က်ျပီးကုန္ေသာ ဒိြယံဒိြယံ အေပါင္းတို့ကား တျပန္တလွည့္ ဝါးတီးဖြင့္ရန္ျပင္ျကကုန္၏။
သို့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို့လို သံုးဆယ္ေက်ာ္လူပ်ိုျကီးတို့ကား ေရာဂါထျကကုန္၏။တနည္းဆိုရေသာ္ ဝါက်ြတ္ဖီဗာ
ဝင္ကုန္ျက၏ဟူလို...။အင္မတန္မွလည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျကရကုန္၏။

အဘယ္ေျကာင့္ဆိုေသာ္ ဝါက်ြတ္ျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေတြ့ေသာသူအေပါင္းက “ ေဟ့လူျကီး ဘယ္ေတာ့စားရမွာ
လည္းဗ်..” ဟူ၍တနည္း....၊ “ ဗ်ို့အကိုျကီး ေနာက္ကားေတြေက်ာ္တတ္ကုန္ျပီ လုပ္ေတာ့ေလ...” ဟူ၍တဖံု၊
“ ေဟ့ေကာင္ ငါ့ကေလးေတာင္ ေက်ာင္းထားေနျပီ...ဘယ္လိုတုန္းကြ ” ဆိုသည္က တမ်ိုး၊ အမ်ိုးမ်ိုး အဖံုဖံု
ကဲ့ရဲ့သျဂိုလ္စကားတင္းဆိုျကေလသည္..။

အမွန္ကား ကၽြန္ေတာ္တို့လူပ်ိုျကီးမ်ားကား အပူမရွာလို၍ ေအးေအးေန ေနျကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။အပူရွာလိုေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တို့နံေဘး၌ မီးက်ီးခဲတို့သည္လည္းေကာင္း၊အိုးကင္းပူတို့သည္လည္ေကာင္း ျပည့္ႏွက္ေနေခ်ေတာ့
သည္သတည္း.....။

(ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ...။သီတင္းက်ြတ္ျပီဆိုေတာ့ စိတ္ေလးျကည္ျကည္သာသာရွိတာႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေလးေရးလိုက္မိပါတယ္...။အေပၚက ဟာသေလးက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္ေကာင္းထိုက္ရဲ့
ဟာသပေဒသာထဲက ဟာသတိုေလးကို ခ်ဲ့ထြင္ေရးသားလိုက္ျခင္းပါခင္ဗ်...။ျျကြေရာက္ျကသူအေပါင္း
ျကည္ႏူးေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာ သီတင္းက်ြတ္လျပည့္ေန့/ည ျဖစ္ျကပါေစေျကာင္း.....။)

အိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေန့ေတြ၊ညေတြ

ကၽြန္ေတာ္...အလ်ားလိုက္ကူးခတ္ခဲ့တဲ့ ေရစီးေျကာင္းတေလ်ာက္မွာ....

ဝမ္းသာစရာ နဲ့ေတြ့ေတာ့ ဝမ္းသာခဲ့..၊ ဝမ္းနည္းစရာနဲ့ေတြ့ေတာ့ ဝမ္းနည္းခဲ့..။

အခ်စ္ နဲ့ေတြ့ေတာ့ ခ်စ္မိခဲ့...၊အမုန္း နဲ့ေတြ့ေတာ့ မုန္းမိခဲ့...။

အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္ေတာ့လည္း....တစ္ေပါက္၊ႏွစ္ေပါက္ ဝင္ေသာက္မိခဲ့...။

သေဗၺသခၤါရာ၊အနိစၥာ...၊စိတ္ေတြ ျငိမ္သက္သြားေအာင္လည္း ခိုဝင္နားမိခဲ့...။

ေနာက္ေက်ာမွာလည္း ဓားေတြ အစင္းစင္း စိုက္ခဲ့...၊ရင္ဘတ္မွာလည္း အနမ္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ပြင့္ခဲ့..။

အဲဒီ ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူတစ္ခ်ပ္ အေျကာင္း...ျမက္ခင္းေလးကိုေျပာလိုက္ေတာ့...သူက...

“မင္း...ေတာ္ေတာ္လူပီသတာပဲ..ကဲ..အိပ္လိုက္ေတာ့....အိပ္လိုက္ေတာ့......” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္လို့ ႏွလံုးသားကို ကြန္ရက္...၊
လမင္းေျကာင့္ ေလလြင့္လာတဲ့ တိမ္ေတြအေပၚ ျဖန့္က်က္လိုက္ေတာ့....၊
သူရို့ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ့ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ရ...။


ကၽြန္ေတာ္သူ့ကို ေျပာခဲ့တယ္...ကိုယ္ဘာမွ မလိုခ်င္ခဲ့ပါဘူး...တကယ္လို့ လိုခ်င္တာရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဒါဟာ
ယံုျကည္မွုနဲ့ နားလည္မွု တစ္ခုပါပဲ.....လို့...။

အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေလးအေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူက...

“ မင္းကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ မေပးႏိုင္တာပဲကြာ....မယူခ်င္ပါနဲ့...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့..အိပ္လိုက္ေတာ့...”
လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ေက်ာေပၚ ပက္လက္လွန္...၊တပ္မက္ျခင္းက်ည္ဆန္ေတြနဲ့ ေျကြလုဆဲ ပင္လယ္ေရေတြ
ကို တေပါက္ခ်င္းေျခြခ်ခဲ့ေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္ရရွိခဲ့တာက အမွန္တရားနဲ့ နာက်င္မွုေတြ...။


ျကည္ႏူးျခင္းလား၊ေျကကြဲျခင္းလား၊တမ္းတမွုလား၊တပ္မက္မွုလား၊
ဘာသာမကြဲျပားပဲ....ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္ျပန္စမ္းမိေတာ့ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ထက္ တစ္ ပဲပိုတဲ့ အပူခ်ိန္နဲ့ ....
ငါ...ဖ်ားေနပါေရာလား...။

အဲဒီလို မက္ခဲ့မိတဲ့ အိပ္မက္ေတြအေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့သူက...

“ေဆာင္းတြင္း အိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္ပါကြာ...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့အိပ္လိုက္ေတာ့..” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

ဒါနဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ပခံုးေပၚ ေခါင္းအံုးလို့ ကိုယ္တိုင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြလိုက္ေကာက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္
ရွာေဖြေတြ့ရွိခဲ့တာက ဆီသည္မ ရဲ့အက္ေျကာင္းထပ္ ဓာတ္ျပားခ်ပ္ေတြ....။


ျမားအစင္းစင္း ရင္မွာ ခေတာ့ သစၥာစကားတစ္ခြန္းလို အခါခါ မည္တမ္းမိတာက ေမေမ...ေမေမ...ေမေမ...၊

ျမားဆိပ္တက္ေနသူရဲ့ ကေယာင္ကတမ္း စစ္ခ်ီေတးတစ္ပုဒ္ အေျကာင္း ျမက္ခင္းေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူက...

“မင္းတမ္းတခဲ့တာေမေမလား၊ေမတၱာတရားလား၊မင္းေဘးမွာရပ္တည္ေပးမယ့္ လူတစ္ေယာက္လား....ကဲ
အိပ္လိုက္ေတာ့...အိပ္လိုက္ေတာ့...” လို့ျပန္ေျပာတယ္...။

“ ဟင့္အင္း..ဒီတစ္ခါ မအိပ္ေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္...ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့မယ္....”

ကၽြန္ေတာ္ ျမက္ခင္းေလးကို ႏွုတ္ဆက္လို့ အေရွ့ဘက္က တိုက္ခတ္လာတဲ့ အေနာက္ေလနဲ့ အတူ ျဖစ္တည္ျခင္း
ခရီးလမ္း ကိုလွမ္းခဲ့မိပါတယ္...။

ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္...ရုပ္ခႏၶာက အခါခါ အိုမင္း...၊စိတ္အလ်ဥ္ကေတာ့ အျကိမ္ျကိမ္ပ်ိုပ်စ္...၊
ႏွစ္မ်ားျကာေတာ့ ျမက္ခင္းေလးဆီ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္....။

“အိုး...မင္းျပန္လာျပီလား...”

“အင္း...ျပန္လာခဲ့ျပီ....၊ကိုယ္..ဟိုမွာ ခ်စ္ခဲ့မိတယ္ေလ...၊ျပီးေတာ့ အသဲလည္း ကြဲခဲ့ျပီေပါ့...”

“မင္း ဘယ္သူ့ကို ခ်စ္ခဲ့မိလို့လဲ ”

“မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လို့ ဆိုတာပဲ...၊ခက္တာက သူက လူအရမ္းပီသတယ္ေလ....”

“ေအးေလ...လူျဖစ္ျပီး မင္းက လူပီသတာကိုး...၊ခုလည္း လူပီသသူကိုမွ ခ်စ္ခဲ့မိျပန္ျပီ...ကဲ...အိပ္လိုက္ေတာ့၊
အိပ္လိုက္ေတာ့....”

ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ့ရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ကို အပ္...သက္ေတာင့္သက္သာ ေမွးစက္ခဲ့တယ္...၊
ျမက္ခင္းေလးကလည္း သူ့ရဲ့ ျကမ္းတမ္းႏူးညံ့တဲ့ လက္ေတြနဲ့ေပြ့ဖက္၊ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြကို ျငိမ္သက္
ေစခဲ့ပါရဲ့....။

( ဤတြင္ျပီး၏ )

ဆူး စူးျခင္း

ဆူး စူးျခင္း

အေတာင္သာလွ်င္ ဝန္ရွိေသာငွက္...တဲ့
အေတာင္ဝန္ ေတာင္မသယ္ခ်င္ခဲ့
မိုးပ်ံပူေဖာင္းတစ္လံုးလို ေနခ်င္တဲ့ ငါ....

အခ်စ္ဆူး စူးေတာ့မွ
ဝုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲ လြင့္စင္

ဒီကမာၻေျမ က ငါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္ျပီ....။

တေန့ေသာ တနဂၤေႏြက တခုေသာကမ္းေျခကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္...။ကမ္းေျခမွာထိုင္လို့ေတြးခ်င္ရာေတြး၊

ေငးခ်င္ေငးေနခဲ့တယ္ခင္ဗ်...။ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြရယ္....၊ကမ္းေျခရဲ့ ျဖားေယာင္းဆြဲေဆာင္မွုရယ္...၊ညေန
ခင္းရဲ့ အလွရယ္....၊နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းေတြရဲ့ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္မွုေတြရယ္...၊အဲဒါေတြေျကာင့္ လူက
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္...။

ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္တတ္တဲ့၊မသိနားမလည္တဲ့ အနတဂၢမ မ်ားျပားလွတဲ့အေျကာင္းအရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာဆိုတာ
လည္းပါ ပါတယ္...။ခုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ကဗ်ာမယ့္သာ ကဗ်ာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္တာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ရဲ့ နည္းနာ၊အဂၤါရပ္ေတြနဲ့ ညီမယ္မထင္မိပါဘူး...။ဒါေပမယ့္ ေရးေတာ့ေရးျဖစ္လိုက္ပါျပီ...။ဖတ္မိတဲ့သူမ်ား
လည္း ကဗ်ာလို့သာ သေဘာထားျပီး ဖတ္ေပးျကပါလို့........။

ဒီပံုက ကမ္းေျခရဲ့ ညေနခင္းအလွ.......။

ညေနခင္းရဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ........

အမွတ္ရေနတဲ့ စကားေတြ.....( ၃ )

အခ်စ္.....အခ်စ္.....အခ်စ္......၊

ဟိုးမား ရဲ့ အီးလိယက္ ကဗ်ာရွည္ျကီးရဲ့အစမွာ “ကမာၻမွာအရာအားလံုးထက္အျကီးျမတ္ဆံုးအရာႏွစ္ခုရွိတယ္..၊
တစ္ခုက စစ္၊တျခားတစ္ခုကအခ်စ္”လို့ေရးခဲ့တယ္လို့ဖတ္လိုက္မိပါတယ္...။ေခတ္အဆက္ဆက္၊မ်ိုးဆက္
အသြယ္သြယ္၊မရိုးစတမ္း ေျပာခဲ့၊ျငင္းခဲ့၊အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ျကတဲ့ အေျကာင္းအရာတစ္ခု ကိုေျပာပါဆို အခ်စ္
အေျကာင္းပါပဲ လို့ေျပာလို့ရမယ္ထင္ပါရဲ့....။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ...။ကၽြန္ေတာ္အတိမက် မေျပာတတ္ပါဘူး၊ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။
( ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ဟင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ...၊အျမီးမေပါက္ဘူးလား လို့ေတာ့ ေမးျကမယ္မထင္ပါဘူး...းD )
၁၉ႏွစ္သား ေလာက္က အခ်စ္ဆိုတာကို နဖူးေတြ့၊ဒူးေတြ့ ေတြ့ခဲ့ဖူးပါတယ္..။အသည္းလည္း ဟတ္တက္ကြဲ
ခဲ့ဖူးပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ ခ်စ္မယ့္သာခ်စ္ခဲ့၊ကြဲမယ့္သာကြဲခဲ့ပါတယ္...။အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ လို့ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ
မသိခဲ့ပါဘူး...။

ဒီလိုနဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘဝမွာ အခ်စ္ဆိုတာ ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီ၊ခ်စ္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသားလည္း ခန္းေျခာက္သြားခဲ့ျပီလို့
ထင္မွတ္ထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္.....။အခ်စ္ဆိုတာ သံေယာဇဥ္ နဲ ့တပ္မက္မွု အခ်ိုးညီစြာ
ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုလို့လည္းထင္ခဲ့ျမင္ခဲ့ပါတယ္...။ဒါေပမယ့္....တစ္ေန့မွာအခ်စ္ဆိုတာနဲ့ အမွတ္မထင္
ျပန္လည္ ေတြ့ဆံုလိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ထားတာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေခ်ာ္ေနမွန္း
သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္...။

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘာမွန္းေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးပါလားလို့ ဘာသာသတိျပုမိပါေတာ့
တယ္ခင္ဗ်..။တခ်ို့ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာေပးဆပ္ျခင္းတဲ့၊တခ်ို့က ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းတဲ့၊အဲတခ်ို့ တခ်ို့ကေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္ေနရရံုေလးသက္သက္တဲ့ခင္ဗ်..။ဘယ္အဆိုက မွန္သလဲေတာ့ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။
အခ်စ္လို့ဆိုလိုက္တာနဲ့ အမွတ္ရေနတတ္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းေတာ့ရွိပါတယ္...။

“ အသက္ရွင္ေနစဥ္က နမ္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူရဲ့ပါးျပင္ေလးကို သူေသဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ နမ္းဝံတာ၊နမ္းရဲတာ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ” တဲ့ခင္ဗ်...။

မဂၢဇင္းအင္တာဗ်ူး တစ္ခုထဲမွာ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးပါ...။(ဖတ္ခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ျကာခဲ့ျပီ
ဆိုေတာ့ စကားလံုးေတြက အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပါပဲ ။)

တစ္စံုတစ္ဦး အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ့မိျပီဆိုရင္ မိမိခ်စ္သူ ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲေရာက္
ေရာက္ သူ့အေပၚထားတဲ့ အခ်စ္က မေျပာင္းမလဲပဲ ထာဝရတည္တံေနသင့္ပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အတိုင္း
အတာတစ္ခုကိုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အခ်စ္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားတတ္တာ၊ေအးခဲ သြားတတ္ျကတာကို
သတိျပုမိခဲ့ပါတယ္...(ရည္းစားမ်ားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ “မီးနဲ့ေဝးတဲ့ခ်ိတ္ ဟာ မာသြားတတ္စ
ျမဲပဲကြ ” လို့ သူေနာက္တေယာက္ ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆို ေျပာေလ့ရွိတာကို သတိရမိပါရဲ့ းD )

ဒါဘာေျကာင့္ပါလဲ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ အခ်စ္လို့ထင္ေနတဲ့ အရာက အမွန္တကယ္ အခ်စ္စစ္စစ္ မဟုတ္လို့မ်ား
လား...။ဒါမွမဟုတ္ သူေျပာသလို အခ်စ္ဆိုတာ ေဝးသြားတဲ့အခါ မာေက်ာေအးစက္သြားတတ္ေလသလား...။
ျပီးေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာေျကာင့္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သေဘာရွိရတာပါလဲ...။
အင္းးးတစ္ေန့ေန့မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္စံုတစ္ရာက အေျဖေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ့ခင္ဗ်ာ....။

ဆရာတာရာမင္းေဝ က သူ့ရဲ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ျမူႏွင္းေဝေသာညမ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳုတိုေလးထဲမွာ ေရးထားခဲ့တာက-

“ ခ်စ္မိသူဆိုတာ ေလာကမွာစစ္အရွုံးဆံုးသူပါ၊ ခ်စ္မိျပီဆိုတာနဲ့ သူ့ရဲ့ႏွလံုသားဟာ တယုတယနဲ့ ေသမိန့္က်
သြားခဲ့ပါျပီ ”

လို့ေရးခဲ့ပါတယ္...။ကၽြန္ေတာ္အရမ္းႏွစ္သက္မိတဲ့၊သေဘာက်တဲ့ အခ်စ္နဲ့ပတ္သက္တဲ့စကားလံုးေလးေတြပါ။
ခ်စ္မိသူအတြက္ေတာ့ မိမိခ်စ္သူအလိုက် အရာရာျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေဇာေစတနာ ေတြနဲ့ အျမဲအဆင္
သင့္ျဖစ္ေနမွာပါ...။တခါတရံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို့ ျကားေနရတဲ့ စကားေတြရွိပါတယ္..။“ သူကနင့္ကို ခ်ူစားေနတာ၊
သူက နင့္ကို ေက်ာရရံုျကံသြားမွာ...” ဘာဘာညာညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ခင္ဗ်ာ...။ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အဲဒီလိုျမင္
ေနခဲ့ျကေပမယ့္ ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္မွာေတာ့ျဖင့္ သူ့ခ်စ္သူအေပၚ ဒီလိုျမင္ေနမယ္၊ျမင္ရက္မယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္
္မထင္ပါဘူး။အကယ္၍ အမွန္ကို ျမင္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူအလိုက် ျဖည့္ဆည္းေပးေနရ ရင္ကို
ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းေျကကြဲေနေပမယ့္ ေက်နပ္ေနျကမယ္ထင္ပါရဲ့...။

ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္အဖို့မွာေတာ့ တကယ္ကို ေျကကြဲစရာ ရွံုးနိမ့္မွုတစ္ခုပါ...။ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ေလ...၊
ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္မွာ အႏိုင္ယူလိုစိတ္လည္းရွိမယ္ မဟုတ္ပါဘူး...။

တယုတယနဲ့ ေသမိန္က်သြားတဲ့ ႏွလံုးသားေတြအတြက္ အဘယ္သို့ေသာ ခံုရံုးမွာ အယူခံဝင္ခြင့္ရွိႏိုင္ပါ့ မလဲ...။
အယူခံဝင္ခြင့္ရွိရင္ျဖင့္ ေသမိန့္က် ႏွလံုးသားမ်ားကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ အယူခံဝင္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့ ခင္ဗ်ား.....။

ျပန္လည္ ရွင္သန္လာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေလလား...

မေန့က ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့တဲ့ sms တစ္ေစာင္ ရရွိခဲ့တယ္....။

ထင္မထားခဲ့ပါဘူး...။တကယ္ကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာအမွန္ပါ...။

နာမည္ကို ေတြ့ေတြ့ခ်င္း ရင္ထဲမွာ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္....။

ေပ်ာ္သြားတယ္...။စိတ္လွုပ္ရွားရတယ္....။ေဝခြဲလို့လည္း မရဘူး...။

ဦးေႏွာက္ထဲကေတာ့ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ ေပးေနတယ္....။

ခ်က္ခ်င္းသတိရ လိုက္တာက “မာယာ....မာယာ...မာယာ....” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ပါ....။

ဟင့္အင္းးးးးး။ႏွလံုးသားက ခ်က္ခ်င္း ပယ္ခ်လိုက္တယ္....။

ဒါ ငါထားခဲ့တဲ့ နားလည္ေပးမွု၊ယံုျကည္ေပးမွု ရဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မွုေတြပဲ....လို့ အေျကာင္းျပခ်က္ေပးတယ္။

တေန့လံုး စိတ္ဓာတ္ေတြက ဝိႆဝတီနတ္ျပည္က မာန္နတ္မင္းရဲ့ ဘံုနန္းအထိ တက္သြားတယ္...။

(ဘယ္ေတာ့မ်ား သုညေအာက္ ယူဇနာ တရာထိ ျပန္ဆင္းမလဲေတာ့မသိဘူး...)

ည...အိပ္လို့ကို မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး...။ဒီခံစားခ်က္ေလးကို လွစ္လ်ူရွုျပီး အိပ္လိုက္ရမွာကို ႏွေျမာေနမိတယ္...။

နားလည္ေပးဖို့ျကိုးစားရင္း နားကိုမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရတယ္....။

ျပီးဆံုးသြားျပီလို့ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မွ၊ေမ့ႏိုင္ေအာင္ျကိုးစားေတာ့မယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ျပီးကာမွ၊
တည္တည္ျငိမ္ျငမ္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးကာလ လို့ ဘာသာသတ္မွတ္ျပီးကာမွ...၊

မိန္းမေတြရဲ့စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး....။

ဟုတ္တယ္....။ဘဝမွာ နားလည္ဖို့ ျကိုးစားရင္း...နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရတာ မိန္းမေတြရဲ့စိတ္ပဲ....။

ေမေမ့ စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

အစ္မရဲ့စိတ္ကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

တစ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့မိသူတစ္ေယာက္အေပၚလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရဲ့စိတ္ကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

ခု....ဒီတစ္ေယာက္ကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး...။

ရီေတာ့ရီရတယ္....။ ကိုယ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြက ကိုယ္ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးေတြျဖစ္ေနခဲ့တာပါ....။

ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိေတာ့ဘူး...။

လိုက္တုန္းကေျပးခဲ့တယ္....။ရပ္လိုက္ေတာ့ လက္ယပ္ေခၚတယ္...။

ရပ္ေနရမွာလား.....။ဆက္လိုက္ရမွာလား....။

လူ ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ သတိတရရွိလိုက္သည္က ပန္ဒိုရာ့ ေသတၱာကိုပါ..။(မွတ္ခ်က္ ဘေလာ့ကာ
အစ္မပန္ဒိုရာရဲ့ ရတနာေသတၱာ မဟုတ္ပါ...း) )။ဂရိဒ႑ရီလာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့ ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္ေလးပါ...။
ဒီပံုျပင္ေလးကို လူတိုင္းသိျပီးသားျဖစ္မွာပါ....။ေသတၱာေလးထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ေနာက္ဆံုးအရာျဖစ္တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ကို ရင္မွာပိုက္လို့ လူသားေတြဟာ ဘဝရဲ့ အေဝနိက ဒုကၡေပါင္းစံုေတြ ျကားမွာလွုပ္ရွားရုန္းကန္ေနျကရတာပါပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္...။လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ မရွိခဲ့ေတာ့ရင္ သူဘယ္လိုမ်ားအသက္ရွင္ေနႏိုင္ဦး
မွာတဲ့လဲ...။ဘယ္ေလာက္ပဲ ကံျကမၼာဆိုးရြားေနေစဦးေတာ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာမဲ့ မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့
အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရတာပဲမဟုတ္ပါလား...။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘယ္လိုမွ အဖတ္ဆယ္လို့မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အတုအေယာင္ေလးတစ္ခုခုနဲ့ ဘာသာ စိတ္လွည့္စားလို့ အဆံုးတစ္ေန့ကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္
မိျကစျမဲပါ...။ဆိုးရြားလွတဲ့ ဘဝျကမၼာကို ခံစားေနျကရသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကိုေျပာပါဆိုရင္
သူ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လင္းေရာင္ခ်ည္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးဖို့ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္...။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ့ပတ္သက္လို့ ကၽြန္ေတာ္တို့ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္(လို့ထင္ပါတယ္)မွာသင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ masterpiece (အင္း
ဒါလည္း ထင္တာပဲ း) ) ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ ပံုဝတၳုေလးကိုသတိရမိပါရဲ့။နာတာရွည္မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမ
ေလးတစ္ေယာက္...၊ျပူတင္းေပါက္ကျမင္ရတဲ့ တိုက္နံရံမွာတြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေလးက သစ္ရြက္ေလး
ေတြ ေဆာင္းရာသီႏွင့္အတူ ေျကြလြင့္ကုန္ျကရင္ျဖင့္ သူလည္းေသဆံုးသြားရမယ္ လို့ ထင္ေနရွာပါတယ္...။

ေဆာင္းရာသီႏွင့္အတူ သစ္ရြက္ေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေျကြလြင့္ကုန္ျကပါျပီ..။ကေလးမေလးလည္း
တစ္ေန့တျခား ျဖူေလ်ာ့လို့လာေနပါျပီ..။ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္...။တစ္ညမွာျဖင့္
အဲဒီသစ္ရြက္ေလးလည္း ေျကြလြင့္သြားေတာ့မွာပါ...။ေန့စဥ္နံနက္တိုင္းေစာင့္ျကည့္ေနတဲ့ ကေလးမေလးလည္း
အဲဒါကိုေမွ်ာ္လင့္ေနျပီးသားပါ...။ဒါေပမယ့္ ေန့ေတြတစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ကုန္ဆံုးသြားေပမယ့္ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္
ေလးက ျကံျကံခံလို့ က်န္ေနဆဲပါ...။ဒီလိုနဲ့ ေဆာင္းကုန္လို့ေႏြဦးရာသီကို တျဖည္းျဖည္းေရာက္ရွိလို့လာပါျပီ...။
သစ္ရြက္ကေလးက ေတာ့ ျကံျကံခံေနဆဲ...။

ဒီလိုနဲ့ တစ္ေန့မွာ သစ္ပင္ေလးမွာ ရြက္နုေလးေတြ ထြက္ျပူလာတာကို ကေလးမေလး ျမင္ေတြလိုက္ရပါျပီ...။
က်ဆင္းေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း ေႏြဦး ရြက္ႏုေလးေတြနဲ့ အတူ ျပန္လည္ျမင့္တက္လာခဲ့
ပါျပီ..။သူ...ဒီေတာင္ကေက်ာ္ျပီလို့ သိလိုက္ပါျပီ....။ဒီလိုနဲ့ သူ..ျပန္လည္က်န္းမာလာခဲ့ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္ သူမသိလိုက္ခဲ့တာက သူထားခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သစ္ရြက္ကေလးဟာ အစစ္မဟုတ္ခဲ့ပဲ
အိမ္နီးနားခ်င္း ပန္ခ်ီဆရာအဖိုးအိုတစ္ဦးက ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ေလး ေျကြလြင့္သြားတဲ့ ညမွာ ေအးခဲေနတဲ့
ေဆာင္းရာသီကို အံတုလို့ နံရံမွာ ေရးဆြဲေပးသြားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီသစ္ရြက္ေလး တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ...။ပန္ခ်ီဆရာ
ခင္မ်ာ မွာေတာ့ ေနာက္ေန့မွာပဲ နမိုးနီးယားနဲ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္...။မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သာမာန္ပန္ခ်ီဆရာ
တစ္ဦးဟာ သူ့ဘဝမွာ အသက္နဲ့ရင္းလို့ တန္ဖိုးအရွိဆံုး၊အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး မာစတာပိစ့္ လက္ရာတစ္ခုကို
ဖန္တီးသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္...။

သူဖန္တီးခဲ့တာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ကိုယ္စားျပုထားတဲ့ သစ္ရြက္ေလးတစ္ခုပါပဲ....။အတုပဲျဖစ္ခဲ့ဦးေတာ့ ဒါဟာ
လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုပါ...။ကၽြန္ေတာ္တို့ဘဝမွာေရာ.....ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
နဲ့ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနမိတာပါလိမ့္...။အတုေတြလား...၊အစစ္ေတြလား....။အစစ္ဆိုရင္ေရာ...ဘယ္ေတာ့
ျပည့္ဝမွာပါလိမ့္....။အတုဆိုရင္ေရာ.....။သူတစ္ပါးက ေပးလာတဲ့ အတုမ်ားလား....။ကၽြန္ေတာ္တို့ဘာသာ မသိ
စိတ္ကျဖစ္ျဖစ္၊သိလ်က္နဲ့ျဖစ္ျဖစ္ ဖန္တီးေနမိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုမ်ားေလလား....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ.....၊အတုပဲျဖစ္ေစဦးေတာ့...၊သူတစ္ပါးကေပးတာျဖစ္ျဖစ္၊ဘာသာ ဖန္တီးမိတာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ထားသင့္တဲ့အရာတစ္ခုပါပဲ...။ခက္တာက ရရွိလာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ အတုအေယာင္
ဆိုတာ လက္မခံခ်င္ပဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့တစ္ေန့မွာ၊ကၽြန္ေတာ္တို့ ခံစားရမယ့္ခံစားခ်က္ပါပဲ...။ဒီခံစားခ်က္ကျဖင့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ မထားခဲ့တာကမွ သက္သာရာရဖြယ္ရွိပါလိမ့္ဦးမယ္...။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို့တစ္ေတြကေတာ့ျဖင့္ ထားေနဆဲ၊ထားေနျမဲပါပဲ...။

တစ္ခါတစ္ေလ..သူမ်ားေပးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုအေယာင္ေတြနဲ့ ျကည္ႏူးသာယာေနလိုက္...။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဘာသာ စိတ္ကိုလည့္စားလို့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးထားေနလိုက္...။

ဒီလိုနဲ့ပဲ...........။



ဲ