ကၽြန္ေတာ္....သူတို႕....ႏွင့္ ဒီေလာက......

စားပြဲခံုေပၚရွိ ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္မွာ မိနစ္အတန္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚတြင္အသင့္အေနအထား....။ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္တြင္မေတာ့
ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႕နားခိုရာ ၏ new post စာမ်က္ႏွာကပြင့္လ်က္သား...၊သို႕ေပမယ့္ အျဖဴေရာက္သက္သက္
မ်က္ႏွာစာေပၚတြင္ စာလံုးတစ္လံုးမွ ရွိမေနပါ။တစ္စံုတစ္ရာ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့မည္ဟု ႀကံစည္လိုက္တိုင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတို႕ ေလးလံလာရသည္။ဤသည့္အေျခအေနကို စာေရးဆရာေတြကေတာ့ မုဒ္မဝင္
ဘူး ဟု ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကမည္ထင္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးဆရာမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီလိုသံုးႏႈန္းဖို႕
ရာ စိတ္မရဲလွပါ...။ဆိုေတာ့ ပို႕စ္အသစ္တစ္ပုဒ္၊စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႕ရာ စိတ္ပါဝင္စားမႈ ကင္းမဲ့ေနတယ္ လို႔ပဲ
ဆိုၾကပါစို႕ရယ္....။

ေျပာရရင္ ဒီလိုမ်ဳ္ိးျဖစ္တတ္တာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္....၊ကၽြန္ေတာ့္ထက္စီနီယာ
က်ေသာ ေနာင္ေတာ္၊အစ္မေတာ္တို႕ပင္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ဒီအေၾကာင္းကို အကိုညီလင္းသစ္ပင္ပို႕စ္
တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ၿပီး၊အျခားေသာ အကို၊အမ မ်ားကလည္း ကြန္မန္႕မ်ားစြာျဖင့္ ဝန္ခံၾကေလသည္ မဟုတ္ပါလား
ဗ်ာ....၊ခုလို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါ၊လက္မပါျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီပို႕စ္ေလးကို သတိရၿပီး...အင္း.....

ကိုယ့္စီနီယာေတြေတာင္ စိတ္မပါလို႕ မေရးေသးတာပဲ....၊ငါလည္း စိတ္မပါရင္မေရးပဲေနမွ ဆိုၿပီးသကာလ
ဘာမွ မေရးပဲ ေပကပ္ေနေလေတာ့ ပိုဆိုးေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....။

ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာအေၾကြးေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ရယ္...၊စိတ္မပါလို႕ ဘာမွမေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္
မွာမွ ညီမတစ္ေယာက္က ဘဝရသ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုလာပါေလေရာ...။ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္လို ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္လူတစ္ေယာက္ကို ခုလို ေတာင္းဆိုလာတာကိုက
ဝမ္းသာ၊အားတတ္စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးရမွာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...။ေရးဖို႕လည္း တကယ္ႀကိဳးစားပါရဲ႕။
သို႕ေပမယ့္  ဟဒယႏွလံုးအိမ္ အတြင္းမွ အဘယ္မည္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမွ ဦးေႏွာက္ ဆီသို႕
ယိုစီး၊စိမ့္က်လာျခင္းမရွိခဲ့....။အဲဒီလို ႏွလံုးအိမ္မွ အမိန္႕တစ္စံုတစ္ရာမရေလေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္
ငယ္ငယ္ မွ လက္ေခ်ာင္းမ်ားထံသို႕ စာေလးတစ္လံုးတစ္ေလမွ လြန္ေျမာက္လာျခင္းသည္ မရွိေတာ့...။
ထိုေသာအခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ ေသြ႕ေျခာက္ႏြမ္းနယ္ကာ သုႆန္တစ္စျပင္ႏွယ္
တည္း...။


တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္၏တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ခံစားခ်က္ ဆိုေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္

တြင္ " ေတးမွတ္ " ထားသည္မ်ား ရွိပါ၏။ေမ်ာလြင့္တိမ္၏ Draft မူၾကမ္းစာမ်က္ႏွာထက္တြင္မလည္း ေရး
လက္စပို႕စ္ေပါင္း ၂၆ ခုတိတိရွိေလ၏။တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ၿပီးလုခမန္းပင္...။ထိုပို႕စ္မ်ားကို ဆက္ေရးမည္ႀကံေသာ္
လည္း မရ....။ခံစားခ်က္ဆိုသည္က ဒီေန႕ႏွင့္ မေန႕ကပင္ တူသည္မဟုတ္....၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ
အခါ ထိုစဥ္က ခံစားခ်က္တို႕ကား ပုတ္သိုးကုန္ႏွင့္ေလၿပီ....။

ဘာမွ် မေရးျဖစ္သည့္ေနာက္ ဘေလာ့ေတြပဲ လိုက္ဖတ္ေနရသည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္
ေနက်ျဖစ္သည့္ ဘေလာ့ေတြလည္း အရင္လို ပြဲမစည္လွေတာ့...။မွတ္မိေသးသည္...။ဟိုး အရင္ႏွစ္ ႏွစ္
ေက်ာ္ကာလ.....ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ေလးစေရးကာစက တစ္ေန႕လွ်င္ အနည္းဆံုး ပို႕စ္အသစ္ ၁၀ပုဒ္ မွ

သည္ အပုဒ္၂၀ ေလာက္ထိတက္လာတတ္ၾကသည္။ဒါေတာင္ ထိုစဥ္ကာလက ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့တြင္
လင့္ခ်ိတ္ထားသည့္ဘေလာ့မ်ား မွာ ခုေလာက္မ်ားလွသည္မဟုတ္...။ထိုအခ်ိန္မ်ားဆီကေတာ့ ဘေလာ့
ႏွင့္ သတင္းဆိုက္မ်ားကို လိုက္ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ည၁၀နာရီ ထိုးသြားေလ့ရွိသည္။စာေရးျဖစ္သည့္ေန႕
မ်ားတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာအရင္ေရးၿပီးမွ ဖတ္ရ၏။အဲ့လိုမွ မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္ စာေရးဖို႕ရာ အခ်ိန္မရွိေတာ့။


ခုမ်ားတြင္မေတာ့ လင့္ခ်ိတ္ထားသည္မ်ား ၁၀၀ ခန္႕ရွိသည့္တိုင္ တစ္ေန႕ လံုးေနမွ ဘေလာ့ေလးငါးခုထံ
မွသာ အသစ္ေလးေတြတတ္လာေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ရေသာသယ္ရင္းမ်ား၊ေလးစားရေသာ
ဘေလာ့မ်ားလည္း ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ အတုိင္း သူတို႕ဘေလာ့ေတြကို ပိတ္သူပိတ္သြားၾကေလ
ၿပီ...။တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ မပိတ္ေပမယ့္ စာေတြဆက္မေရးျဖစ္ၾကေတာ့....။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕တစ္ေန႕
ျပန္ေရးႏိုးျဖင့္ လင့္ေလးေတြပင္ မျဖဳတ္ရက္ပါ...။သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ရ၊ေလးစားရ၊သေဘာက်
ရသူမ်ား မဟုတ္ပါလား...၊ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္စေရးကာစက လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ား၊လိုတာေလးေတြ
ကို ျပဳျပင္အႀကံေပးၾကသူမ်ားပင္...။သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လံုးသတိတရႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမည္
သာျဖစ္ပါသည္...။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူတို႕ဘာေတြလုပ္ေနၾကမလဲမသိဟု.....ေရာ္ရမ္းေတြးဆ
ေနမိတတ္သည္။


ပံုမွန္အတိုင္း စာေတြ ေရးေနသူေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ရွိပါေသး၏။အသစ္အသစ္ေသာ ဘေလာ့ဂါေတြလည္း

ေပၚထြက္လာၾကပါ၏။သူတို႕ေတြ ဆက္ေရးေနၾကသည္ကပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရပါသည္။သုိ႕ေပမင့္ သူတို႕
တစ္ေတြလည္း အရင္လို ခပ္စိတ္စိတ္ေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့...။ပို႕စ္သြက္လွသည့္ အစ္မကြန္ပင္ ယခင္
စံခ်ိန္ကို မမွီလွ.....။လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားက တစ္လလွ်င္ ပို႕စ္၂၀ဆိုတာ အစ္မကြန္အတြက္သာသာေလး
ပင္...။ဖတ္သူပင္ ခါးျပတ္က်န္ခဲ့ရသည္...။ကိစၥမ်ားေျမာင္ေသာ လူမႈဘဝ၊လူမႈတာဝန္မ်ား၏ ဝန္တာကို
ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါသည္၊နားလည္ပါသည္။ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ ႀကီးမားေသာ တကယ့္လူမႈဘဝ
၏ အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလး မဟုတ္ပါလားဗ်ာ....။ဘာပဲေျပာေျပာ၊ဘယ္လိုပင္ရွိရွိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သူတို႕စာေတြကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္.......ရယ္.....။





ကၽြန္ေတာ္ေရာ......။တစ္ခ်ိန္ကာလ က သူတို႕ဘေလာ့ေလးေတြ ပိတ္လိုက္တာမ်ဳိး ႀကံဳရပါက ငါေတာ့
ငါ့ဘေလာ့ေလးကို ေသသည္အထိေရးသြားမည္ဟု ဘာသာႀကံဳးဝါးမိသည္....။ဘေလာ့ပါး မဝခင္ကဆိုပါ
ေတာ့.....။အခုေတာ့ တစ္ထစ္ေလ်ာ့ရေလၿပီ....။ေရးခ်င္မွပဲေရးပါေတာ့မယ္ေလ.....ဟုျဖစ္လာေလၿပီ...။
အင္း.....ေနာင္မ်ားကာလတြင္မေတာ့ ပိတ္မ်ားပိတ္မိေလမည္လား.....မေျပာတတ္ပါေတာ့....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက ကို ခ်စ္ပါသည္။ခင္ပါသည္။သံေယာဇဥ္လည္း ရွိသည္မွာ အေသအခ်ာ
ပင္ျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္.......သို႕ေသာ္.......အင္း.....ထိ္ုသို႕ေသာ္က အေတာ္ခက္သည္....။ဘာမွမေသခ်ာ
ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေမ်ာလြင့္တိမ္သည္လည္း ဘာသားႏွင့္ထု ထားလို႕တုန္း....ဟု ေျပာရမည္ပင္...။


ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွလံုးအိမ္ဟာဒယ မွ ခံစားခ်က္တို႕ ယိုစီးက်လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဦးေႏွာက္၏
 အေတးအမွတ္ ေလးမ်ားကို ေမ်ာလြင့္တိမ္၏မ်က္ႏွာစာမ်ားထက္ ထုဆစ္ေနျဖစ္ဦးမည္သာ..........။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယႀကီး

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းရာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဆံုေတြ႕၊ပတ္သက္၊
ဆက္စပ္ ခဲ့ၾကရသည္။တစ္ခ်ဳိ႕က ေမြးသည္မွသည္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္အထိ ထိေတြ႕ပက္သက္ေနၾကရသ
လို၊တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြကိုေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္သာ.....။တစ္ခ်ဳိ႕ေတြကိုေတာ့ လပိုင္းသာသာ၊ရက္ပိုင္း
သာသာမွ်သာပတ္သက္ခဲ့ၾကရေပသည္...။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးထိေတြ႕ခဲ့ၾကရသူေတြ ႏွင့္ပက္သက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ အမွတ္တရျဖစ္ဖြယ္ရာ၊ေျပာစမွတ္ျပဳစရာေတြ အေျမာက္အျမားရွိမွာကေတာ့ မလြဲဧကန္
ပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္...။တစ္ခဏတာမွ်ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကရသူမ်ားအေၾကာင္း ကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာ
စရာ ေထြေထြထူးထူးရွိလိမ့္မည္မဟုတ္လွ....၊သို႕ေသာ္......တစ္ခ်ဳိ႕ေသာလူေတြႏွင့္ တစ္ခဏတာမွ်
ပက္သက္ခဲ့ရေသာ္လည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ အမွတ္တရျဖစ္ေနတတ္တာမ်ဳိး၊တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိ
လာပါက ျဖတ္ကနဲျဖစ္ျဖစ္သတိရေနမိတာမ်ဳိး ေတာ့ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါလိမ့္မည္.....။

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္လည္း  ထုိကဲ့သို႕ေသာ လူသံုးေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ဖူးေလ၏။သူတို႕သည္ သာမန္
လူမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ေထြေထြထူးထူးလည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွသည္မဟုတ္....။သို႕ေသာ္
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာပါက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဘဝင္တြင္ သူတို႕၏အရိပ္သည္ ထင္ဟပ္လာေလ့ရွိသည္...။
ထိုသူတို႕မွာ............



၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၁၀ႏွစ္သာသာရွိဦးမည္...။အေျခအေနတြင္တည္ၿငိမ္လာ
ခ်ိန္တြင္မေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို မိဘမ်ားမွ ရွင္ျပဳေပးဖို႕စီစဥ္ေတာ့သည္။၈၉ခုႏွစ္ေႏြရာသီျဖစ္မည္ထင္သည္။
ရွင္ျပဳမယ္ဆိုေတာ့ ဘုိးဘြားမိဘမ်ား အစဥ္တစိုက္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ နန္းဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၊
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ေလွ်ာက္ထားရသည္ေပါ့။ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အား သကၤန္း
ေတာင္းအစရွိေသာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းတို႕ သိမွတ္ဖြယ္ရာအျဖာျဖာကိုသင္ၾကားေပးႏိုင္ရန္ ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္းသားေလးအျဖစ္ ရွင္မျပဳမွီ တလအလိုေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းတြင္ေနေစေလေတာ့သည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝဆိုသည္က လြယ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္....။မနက္ဆို ေလးနာရီခြဲေလာက္ထၾက
ရသည္။ကၽြန္ေတာ့္လို ယာယီေက်ာင္းသားငယ္ကေတာ့ ေစာေစာထစရာေတာ့မလိုလွ....၊သို႕ေသာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အအိပ္ဆတ္ေသာ၊ေနရာတကာစပ္စပ္ စပ္စပ္ ပါတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ဓမၼာရံုထဲရွိ သံဃာစင္ေပၚတြင္ အတူတူတန္းစီအိပ္စက္ၾကရသည့္ အျခားေက်ာင္းသားႀကီးတို႕ ႏိုးထၾက
သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုးေနၿပီျဖစ္သည္။ကိုယ္လက္သန္႕စင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သံဃာမ်ားအား အာရံုဆြမ္း
ကပ္ရန္ျပင္ဆင္ၾကရသည္။ေက်ာင္းတြင္ အာရံုဆြမ္းလာကပ္သူရွိပါက ဒီထက္ပိုေစာေစာထၿပီး ဆြမ္းကပ္
သူဒကာမ်ားအားကူညီျပင္ဆင္ေပးရသည္။မရွိပါက ယမန္ေန႕ကက်န္သည့္ ဆြမ္းထမင္းကိုပင္ ထမင္း
ေၾကာ္ၾကရသည္။လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္ၾကရသည္။ထိုစဥ္အခ်ိန္က အသင့္ေဖ်ာ္ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ေတြလည္း
မရွိေသးေပ....။

သံဃာေတာ္တို႕ ဘုန္းေပးၿပီးလွ်င္ က်န္သည့္ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ကို ေက်ာင္းသားမ်ား မွ်တ
စားေသာက္ၾကရသည္။အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆြမ္းနဲပါးသည့္အခါမ်ဳိးတြင္မေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြပင္
မွ်တဘုန္းေပးရသည္ျဖစ္ရကား ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႕မွာ ငတ္ၾကရေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဆရာ
ေတာ္ႀကီးမွ ဘီစကစ္ေလး၊ကိတ္မုန္႕ေလးမ်ား စြန္႕ႀကဲရွာပါသည္။ ကိုယ္က အေရၿခံဳ၊အခြင့္ထူးခံ ဘုန္းႀကီး
ေက်ာင္းသားေပါက္စေလး မဟုတ္ပါလား.......:))))။ထို႕ေနာက္တြင္ ဆြမ္းခံထြက္ဖို႕ျပင္ၾကရသည္။သပိတ္
ေဆးၾကရသည္။ဒုလႅဘဦးဇင္း၊ကိုရင္ေတြရွိပါက သူတို႕ သကၤန္းရံုရာတြင္ အဆင္ေျပေစဖို႕ ကူညီၾကရသည္။
ထို႕ေနာက္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက ဆြမ္းေတာင္းမ်ား ထမ္း၍ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္မ်ားေနာက္မွလိုက္ၾကရ
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီးသကာလ ေၾကးစည္ေလးတစ္ဘက္၊ေၾကးစည္ထုသည့္ ဘုေလး
တစ္ဘက္ ႏွင့္ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိး ဟစ္သည့္ တာဝန္ယူကာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားေရွ႕မွ ခ်ီတက္ရေလသည္....။

ပုဆိုးကား စလြယ္မသိုင္းလို႕မျဖစ္၊အေမလုပ္သူမွ ရွင္ျပဳေတာ့မည့္ သူ႕သားကိုလူပ်ဳိေလးအား ပုဆိုးေလး
မ်ား ဆင္ယင္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္က ၁၀ႏွစ္ ၁၁ႏွစ္သားဆိုသည္မွာ ပီဘိကေလး
သာသာရွိေသးသည္။ပုဆိုးေကာင္းစြာမၿမဲတတ္ေသး၊လက္တစ္ဘက္က ေၾကးစည္၊တစ္ဘက္မွေၾကးစည္ဘု
ကို ကိုင္ထားရသည္ျဖစ္ရကား ပုဆိုးကၽြတ္ေသာ္ မည္သို႕ျပင္ဝတ္မည္နည္း...၊ထိုေၾကာင့္ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းရ
ျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။ေဘာင္းဘီတိုေလးေတာ့ ပါသေပါ့ေလ...။ခုေခတ္ကာလမ်ားတြင္မေတာ့ လူျဖစ္ျမန္
လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဘးအိမ္မွ ငါးတန္းေက်ာင္းသားႀကီးကား ရည္းစား၂ေယာက္ႏွင့္ ဟု႕သူ႕အေမ
မွေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ့္မွ အံၾသဘနန္းျဖစ္ရသည္။ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ အႏွီးငါးတန္းေက်ာင္းသား
ႀကီးထံမွ နည္းနာခံယူရမည့္ပံုပင္တည္း.......:)))


ထံုးစံအတုိင္း ပထမဆံုးေန႕က ကၽြန္ေတာ္တလြဲလုပ္ေတာ့သည္။ပထမဆံုးေန႕ဆိုေတာ့ ရဲလည္းမရဲေသး၊
ငယ္ကတည္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္တတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆြမ္းခံရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေၾကးစည္
ေလးတစ္ေဝေဝ....၊ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိး...ဟစ္သံတညံညံႏွင့္ ေရွ႕မွ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္ႏွင့္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္
စတမ္း သြားေလေတာ့သည္။ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္မ်ားဆိုသည္က ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ ၾကြၾကရသလို၊ဆြမ္း
ေလာင္းသည့္ ဒကာ၊ဒကာမမ်ား အိမ္ေရွ႕တြင္ ဆြမ္းခံရပ္ၾကရသည္လည္း မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ....။သို႕ေပ
မယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေနာက္လွည့္မၾကည့္၊တစ္စကၠန္႕ေလးမွ ရပ္မေစာင့္....၊
နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေနၿပီ......။


ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္မွ ကပၸိယႀကီးက တအံတၾသျဖစ္ကာ....
" ဟဲ့....အေကာက္ေလး....နင္ျပန္လာတာေစာလွခ်ည္လား....ဘာျဖစ္လို႕တုန္း.... " ေမးရွာေလသည္။
( ငယ္ငယ္က တရုတ္ေသြးနဲနဲပါေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေကာက္ေလး ဟု ေခၚၾကေလသည္...)။ကၽြန္ေတာ္
ကား ခပ္တည္တည္ပင္.....။ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္တို႕ျပန္ေရာက္လာၾကေသာအခါ.....အေကာက္ေလးရယ္....
ေနာက္ကိုလည္း နဲနဲေတာ့လွည့္ၾကည့္ပါဦးလား..ဟ...၊ဆြမ္းခံထြက္ပါတယ္ဆိုမွ ေနာက္ကက်ားလိုက္လာ
သလားေအာက္ေမ့ရ....၊နင္နဲ႕သာဆြမ္းခံထြက္ရရင္ ဆြမ္းငတ္ကိန္းျမင္တယ္....ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရေသာ
ဟူလို.......။


ဆြမ္းခံၿပီးပါက တျခားေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားအဖို႕ ေက်ာင္းတြင္ ထင္းခြဲ၊သန္႕ရွင္းေရးလုပ္၊ကုဋီေဆး အစရွိ
ေသာ ေဝယ်ဝစၥမ်ား လုပ္ၾကရသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္
ႀကီးထံတြင္ စာသြားသင္ရသည္။ ၾသကာသမွအစၿပဳ၍ သကၤန္းေတာင္းအလယ္၊ပရိတ္ႀကီး၁၁သုတ္ အဆံုး
ေမာင္ရွင္ေလာင္းတို႕ က်က္မွတ္ဖြယ္ရာအျဖာျဖာကို သင္ရအံရေလသည္။ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်းဇူးရွင္
ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားေက်းဇူးျဖင့္ ပရိတ္ႀကီး၁၁သုတ္ကို အႏုလံုပဋိလံု ရြတ္အံႏိုင္သည္ေပါ့...၊ခုေတာ့ျဖင့္
မဂၤလသုတ္ကိုပင္ " ယံ မဂၤလံ ဒြာဒႆဟိ " ဆိုေသာ ရွစ္လံုးရွစ္ပါဒ မွလြဲ၍ က်န္တာဘာမွ မရေတာ့.....။
အသက္ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကိေလသာအေမွာင္တိုက္တို႕က ညဏ္အလင္းကို ပိတ္ကာဆို႕သည္မဟုတ္
ပါလားဗ်ာ....။

ဆရာေတာ္ႀကီးဆီမွာ စာဝါတက္ၿပီးလွ်င္ တက္ခဲ့သမွ်စာကို က်က္ရမွတ္ရသည္။၁၀နာရီခြဲေလာက္တြင္မ
ေတာ့ ဆြမ္းကပ္ဖို႕ျပင္ၾကရသည္။ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ကို အပိုင္စားရထားေသာ ကပိၸယႀကီးမွ ဆြမ္းဟင္းမ်ား
ကို စီမံခန္႕ခြဲေလသည္။အေကာင္းဆံုးဆိုေသာ ဆြမ္းဟင္းပြဲ သံုးေလးပြဲကို ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖို႕ ျပင္ရ
သည္။ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကို ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကပ္ေတာ္မူသည္။အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးဦးမွ  ဆြမ္းစားတံုးေမာင္းေခါက္ရသည္။တစ္ေန႕တြင္မေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း
တံုးေမာင္းေခါက္ၾကည့္ခ်င္သည္ႏွင့္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ ေခါက္ေလသည္။တံုးေမာင္းေခါက္သည္ဆိုသည္
က အစပိုင္းတြင္ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္မွန္မွန္ေလးေခါက္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္းျမန္လာကာ
ေနာက္ဆံုးတြင္ တံု ကနဲ တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး တိကနဲရပ္လိုက္ရသည္။ေနာက္....ေန႕လည္ဆယ္တစ္နာရီ

ကို ရည္ညႊန္းၿပီး တံုတံု....တံုတံု  ဟု ႏွစ္ခ်က္တြဲ ငါးေခါက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္တစ္ေခါက္ ေပါင္း ဆယ့္တစ္ခ်က္
 ေခါက္ရသည္။ကၽြန္ေတာ္ကား......မီးသတ္သံေခ်ာင္းေခါက္သလို တ တံုတံု ႏွင့္ ႀကံဳသလိုေခါက္ေလရာ
အေပၚထပ္တြင္သီတင္းသံုးေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးပါမက်န္ တစ္ေက်ာင္းလံုး လန္႕ျဖန္႕ကုန္ၾကၿပီးလွ်င္
ၾသေအာ္ေသာင္းတင္း ဝရုန္းသံုးကားေတြျဖစ္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္....။ရွင္ျပဳမည့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းျဖစ္
ေန၍သာ ဒကာမ်ားမ်က္ႏွာကိုငဲ့ၿပီး ေက်ာျပင္ေဗ်ာတင္မခံလိုက္ရေပမည့္ ထိုေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို႕
တံုးေမာင္းအနား ေယာင္လို႕ပင္ အသီမခံၾကေတာ့၊ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပင္ အရိပ္တ
ၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၾကေလေတာ့သည္...။ဤမွ် ဆိုးေသာ၊ရႈပ္ေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေပါက္စေလး
ပင္တည္း......။

ေန႕လည္စာ စားၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ေက်ာင္းေနာက္ဘက္
မရမ္းပင္အုပ္ ေအာက္တြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊အလီလီ၊အေထြေထြေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ေဆာ့
ၾကေလေတာ့သည္။ကစားရွိန္တက္ၿပီး ဆူသည္ထက္ဆူလာလွ်င္ေတာ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးပါးမွ ႀကိမ္လံုးကိုင္ကာ
ဆင္းလာေလေတာ့သည္။ႀကိမ္လံုးျမင္တုန္းခဏ၊ဦးဇင္းဆူတုန္းခဏသာၿငိမ္သြားေပမယ့္ နဲနဲၾကာလာလွ်င္
ေတာ့ ကမာၻပ်က္သလို ျပန္ဆူပြက္လာစၿမဲ...၊ဦးဇင္းလည္း ႀကိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ဆင္းလာစၿမဲ၊သို႕ႏွင့္ ဦးဇင္းႏွင့္
ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား ဂ်ာေအးသူ႕အေမရိုက္လို႕ ၿပီးေသာ္ ေနလည္းေစာင္းၿပီျဖစ္သည္။ ကစားပြဲကိုလည္း
ရပ္လိုက္ရၿပီ။ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေသာက္ေရျဖည့္၊တံမ်က္စည္းလွည္း အစရွိေသာ ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥမ်ား
ကို ညေနပိုင္းတစ္ေၾကာ့လုပ္ၾကရသလို၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးထံ မနက္က က်က္မွတ္ထားသမွ်
ကို စာျပန္အံရေလသည္။ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ကၽြန္ေတာ္ စာရ၊မရကို မူတည္ၿပီး စာဝါအသစ္ထပ္မံခ်ေပးေလ
သည္။


ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့ ေရခ်ဳိး၊မနက္က က်န္သည့္ ဆြမ္းက်န္ေလးမ်ားကို အားလံုးမွ်တစားၾကၿပီးေသာ္
တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရႊာထဲ ဗီဒီယိုရံုသို႕ ခ်ီတတ္ၾကသလို၊လူပ်ဳိေပါက္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကား
လူပ်ဳိလွည့္ထြက္ၾကေလေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပရိတ္ႀကီးဆယ္တစ္သုတ္ စာတစ္အုပ္ႏွင့္ တက္ခဲ့
ၿပီးသမွ် စာေတြကို မေမ့ေအာင္တစ္တြတ္တြတ္ႏွင့္ ရြတ္ရဖတ္ရေလသည္။ဤစာမွ မရလွ်င္ ရွင္မျပဳေပးဟု
ဆရာေတာ္ႀကီးမွ ခ်ိန္းေျခာက္ထားသည္ျဖစ္ရကား ျမင္းႀကီးစီး၍ ရွင္ေလာင္းလွည့္ထြက္ခ်င္လွေသာ ကၽြန္
ေတာ့္မွာ က်က္ရ၊မွတ္ရသည္မဟုတ္တံု႕ေလာ....။

စာက်က္လို႕ၿပီးေသာ္ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ရွိ ကပၸိယႀကီးထံသို႕ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္သြားတတ္သည္။
ကပၸိယႀကီးကို ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ဦးၿဖံဳး ဟုေနာက္ကြယ္ရာတြင္ေခၚေလ့ရွိၾကၿပီး ေရွ႕တြင္မေတာ့ ဘႀကီး
ဟုသာ ေခၚၾကေလ့ရွိသည္။သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ငယ္ကေက်ာက္ေပါက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ၿဖံဳးမ်ားရွိေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။သူ႕နာမည္အရင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိေပ။ကပၸိယႀကီးမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္
ေဆြမ်ဳိးလည္းေတာ္စပ္သည္။ေပါင္းတည္နယ္သားျဖစ္ေလသည္။ထို႔ျပင္ ကပၸိယႀကီးမွာ အလင္းဝင္လာ
ေသာ ကြန္ျမဴနစ္လက္ေဟာင္းႀကီးလည္းျဖစ္ေလသည္.....။

ေလာကႀကီးသည္ သူ၏ေလာကသားတို႕အားေကာင္းစြာသေရာ္တတ္ေလသည္။တစ္ခ်ိန္က ဘုရားမရွိ၊
တရားမသိသည့္ ဘာသာမဲ့ဘဝတြင္က်င္လည္ခဲ့သူတစ္ဦးသည္ သူ၏ေနဝင္ခ်ိန္ေလးတြင္ တစ္ခ်ိန္ကသူ
ပစ္ပယ္ခဲ့ရာ ဘာသာေရးအရိပ္ေအာက္တြင္ မွီခိုကပ္ရပ္ေနရသည္မွာ ေၾကကြဲစရာလည္းေကာင္း၊သံေဝဂ
ရစရာလည္းေကာင္းလွေခ်၏။ငယ္စဥ္ကေတာ့ ေတာထဲတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးအျဖစ္က်င္လည္ခဲ့ၿပီးလွ်င္
အသက္ႀကီး၍ အလင္းဝင္ လာခဲ့ၿပီးေသာ္ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္၊မွီခိုရာသားေထာက္သမီးခံလည္းမရွိတတ္
သည့္ေနာက္ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ရာ ဆရာေတာ္ထံ မွီခိုေနရေသာ အႏွီးကပၸိယႀကီးထံတြင္ ေျမာက္ျမားလွစြာ
ေသာ ေျပာစရာ ေတာတြင္းပံုျပင္မ်ား ရွိေလေပသည္။

ထိုကပၸိယႀကီး အပိုင္စားရရာ ေနရာျဖစ္ေသာ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ေလးသည္  ရႊာထဲမွ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္ဝင္စား
ၾကေသာ လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕၏  ႏိုင္ငံေရးေရေႏြးၾကမ္းဝိုင္းက်င္းပရာ ဘူမိနက္သန္ေနရာမွန္ေလးတစ္ခုလည္း
ျဖစ္ေလေတာ့သည္။တစ္ခ်ဳိ႕ရက္မ်ားတြင္မေတာ့ မည္သူမွ်မရွိ၊သူ၏ကြန္ျမဴနစ္တရားကို နာ မည့္သူဟူ၍
ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ျမည္းစရာ ငွက္ေပ်ာ္ေျခာက္ေၾကာ္၊ထညက္ခဲတို႕ကို ကပ္ေျမွာင္ၿပီးစားသည့္ ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေယာက္သာရွိေနတတ္သည္။ကပၸိယႀကီးကား သူေျပာခ်င္ရာေျပာေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေလ၏။ကၽြန္ေတာ္
ကလည္း စားခ်င္ရာစားေနရေသာ္ ေက်နပ္ေလေသာ ကေလးငယ္ေလးျဖစ္ေလရာ စည္းဝါးကိုက္လွေလ
ေတာ့သည္။


ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝ၊ကိုရင္ဘဝ ေပါင္းႏွစ္ဘဝျဖင့္ ႏွစ္လတာမွ် ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တည္ခဲ့ရာ ထုိအခ်ိန္
ကာလမ်ားတြင္ အႏွီးကပၸိယႀကီးထံမွ ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ားကို နားမလည္လွပဲ နာ ခဲ့ရသည္။ကာလ္ေမာ့က္၊
လီနင္တို႕မွအစျပဳ၍  သခင္သန္းထြန္း၊သခင္စိုး တို႕လို ဗမာျပည္၏ကြန္ျမဴနစ္ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားအေၾကာင္း
ကို ပံုုျပင္သဖြယ္ ၾကားနာခဲ့ရေလသည္။ပဲခူးရိုးမ၏ျမယာပင္ေတာတစ္ေလ်ာက္မွ လြမ္းေမာဖြယ္ဇာတ္ထုတ္
မ်ား၊အေရွ႕ေျမာက္ေဒသမွ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုသိခဲ့ရသည္။ထိုစဥ္ကာလ ၈၈-၈၉ ႏွစ္မ်ား၏
ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ားကို ေရွ႕ျဖစ္ေဟာစာတမ္းသဖြယ္ နာယူခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ဘာမွ
နားမလည္လွေသး....။နဲနဲအရြယ္ေရာက္လာလို႕ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာေတြဖတ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့  ကပၸိယႀကီးေျပာခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရေနတတ္သည္။


ကပၸိယႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကားတြင္  ေထြေထြထူးထူးဆက္ႏြယ္မႈဟူ၍ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးႏွင့္ ထညက္ခဲမွွ
လြဲ၍ ဘာမွမရွိတတ္ခဲ့...၊သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့သမွ် ကြန္ျမဴနစ္တရားတို႕သည္လည္း သူ႕အတြက္ စိတ္
ေျဖရာသေဘာမ်ဳိးသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ခုခ်ိန္တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရယ္လို႕ဘာမွ
မက်န္ခဲ့...၊သူေျပာခဲ့သမွ်သည္ ဟုတ္ေသာ္လည္းရွိမည္။မဟုတ္ေသာ္လည္းရွိမည္။သို႕ေသာ္ ခုခ်ိန္ကာလ
မ်ားတြင္ ဖဘ အစရွိေသာ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားထက္၌ ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ားကို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္
ေလတေဖာင္ေဖာင္ႏွင့္ အာေခ်ာင္ၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ကပၸိယႀကီးကိုသာ သတိရေနမိ
တတ္သည္။လက္ရွိအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ ကပၸိယႀကီး သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို
ကြန္ျပဴတာသံုးတတ္ေအာင္သင္ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္...။ဖဘ အေကာင့္ေလးမ်ားဖြင့္ေပးလိုက္ခ်င္ပါ
ေသးသည္...။

ခုေတာ့ ကပၸိယႀကီးလည္း ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ဘဝတစ္ပါးသို႕
ေျပာင္းသြားေခ်ၿပီ...။သူ အျခားဘဝတြင္ အဘယ္မည္ေသာႏိုင္ငံေရးတရားမ်ားကို အဘယ္မည္ေသာ
ေမာင္ေက်ာင္းသားေလးအား ေဟာေျပာေနေလသနည္း ဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့....။ကၽြန္ေတာ့္မွာကား
အြန္လိုင္းေပၚမွ ေခတ္သစ္ကပၸိယႀကီးမ်ားၾကားတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းေလး၊ထညက္ခဲေလးမွ မစားရပဲ ႏိုင္ငံေရး
တရားအား နားမလည္၊ပါးမလည္ နာရ၊ၾကားရၿမဲ...၊ထိုထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အလင္းဝင္
ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္း ကပၸိယႀကီးအား သတိရေနမိၿမဲ......။



(ငယ္ဘဝအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေတြးရင္း လိုရင္းမေရာက္ပဲ ကပၸိယႀကီးနဲ႕တင္ ရွည္လ်ားေပမ်ားသြား

ေတာ့တယ္ရဲေဘာ္တို႕...၊က်န္ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းေနာက္ပို႕စ္မွဆက္ပါေတာ့မယ္....၊သည္းခံေလာ့
ရဲေဘာ္တို႕......:)))))