ဟြာဟင္း ကို လူေတြသိပ္မသိၾကဘူး၊လူသိမ်ားတာက ပတၱရားနဲ႕ဖူးခက္ပဲ...။ဟြာဟင္းနဲ႕ ပတၱရားက ထိုင္း
ပင္လယ္ေကြ႕ရဲ႕ ဟိုမွာဘက္ကမ္းနဲ႕ ဒီဘက္ကမ္း...။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆိုပါေတာ့....။ဟြာဟင္းဟာတကယ္
လွတဲ့ ကမ္းေျခပါပဲ။ဒါေပမယ့္ သူက အေရွ႕ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေတာ့ ေနဝင္ဆည္းဆာအလွကိုမခံစားရ
ဘူး....၊အဲ့ဒါတစ္ခုက ပတၱရားတို႕၊ဖူးခက္တို႕နဲ႕ ကြာသြားတဲ့အခ်က္ပါပဲ...။
ဘန္ေကာက္နဲ႕ ဟြာဟင္း ကို ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကားစီးရပါတယ္....၊၁၂ေယာက္စီးမီနီဘတ္စ္
အေသးေလးနဲ႕ပါ၊အဲ့ကားေလးေတြက နဲနဲေတာ့က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳတ္က်ဳတ္ႏိုင္တယ္...၊ကလတ္လို ဒူးရွည္တဲ့
သူဆို ပိုဒုကၡေရာက္သေပါ့...။ကို္ယ္ေတြကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ...၊လမ္းမွာ ကား ဆီျဖည့္ဖို႕တစ္ခါပဲရပ္ပါ
တယ္...။ဆီဆိုင္မွာလည္း ေစ်းသည္ေလးေတြရွိတယ္...၊ဆိုင္ေလးေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတြနဲ႕ ဝယ္
စားခ်င္စရာေကာင္းလွတယ္..၊မိႈေၾကာ္ေတြ႕တယ္...၊မိႈကို ဆန္ႏွစ္နဲ႕ဘူးသီးေၾကာ္မ်ားေၾကာ္သလိုေၾကာ္ထား
တာရယ္...၊သိပ္စားလို႕ေကာင္းတယ္...၊တစ္ရက္ေတာ့ ကြကိုေၾကာ္စားၾကည့္ဦးမယ္...။ေနာက္ ႏွင္းသီးေတြ
သေဘၤာသီးေတြလည္း ဝယ္စားခဲ့ရဲ႕....။
ဆီဆိုင္ဝန္းထဲက ေစ်းဆိုင္ေလး...၊ထန္းသီးဆံေလးမ်ားမစားခ်င္ဘူးလား ရဲေဘာ္....
ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာေတြ႕ေလရာ၊ႀကံဳေလရာ ဝယ္စားတတ္တာ ငယ္ကတည္းကအက်င့္ပဲ...၊အေမတို႕က
ေတာ့ ဆူသေပါ့၊ဝယ္စားခြင့္လည္းမေပးဘူးရယ္...၊မွတ္မိေသးတယ္...၊၈တန္းေလာက္က ေႏြရာသီေက်ာင္း
ပိတ္ေတာ့ အေမရယ္၊အစ္မရယ္၊ကိုယ္ရယ္ ေတာင္ငူက အမ်ဳိးေတြဆီသြားလည္ပါေရာ...။ဘီအမ္ကားႀကီး
နဲ႕ေပါ့...၊ဟိုတုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္-ေတာင္ငူကို ေနကုန္ေအာင္ေမာင္းရတာ....။ကားေပၚမွွာ အေမနဲ႕အစ္မ
နဲ႕က ႏွစ္ခံုတြဲခံုမွာအတူထိုင္ၾကတယ္၊ကိုယ္က အျခားခရီးသည္အေဒၚႀကီးနဲ႕ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာထိုင္ရတယ္။
အလယ္မွာလည္း မတ္တပ္ခရီးသည္ေတြေရာ၊ကုန္စည္စလွယ္ေတြနဲ႕ေရာဆိုေတာ့ အေမတို႕က ကိုယ့္ကို
လွမ္းမျမင္ရေတာ့ဘူး...၊ဒီေတာ့ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...၊လမ္းမွာေတြ႕သမွ် မုန္႔သည္ဆီက ႀကံဳသမွ် မုန္႔
ဝယ္စားတာပဲ...၊ႀကံရည္လည္းပါ၊အေၾကာ္လည္းပါ၊ငံုးဥလည္းပါ...၊ဘာမွကိုမလြတ္တာ...။
ေျပာရရင္ ဟိုတုန္းကခရီးသြားရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္...၊ေရာက္ေလရာၿမိဳမွာ ကားရပ္ၿပီးခရီးသည္
အတင္၊အခ် လုပ္ၾကတာကိုး...၊ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္ေတြဆိုတာကလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး
မရိုးေစရဘူး...၊သူ႕ၿမိဳ႕နဲ႕သူ ေဖးဘရိတ္အစားအစာေတြကလည္းရွိေသး၊ဥပမာ ပဲခူးပုစြန္ခ်ဥ္ဆို နာမည္ႀကီး၊
ခုေခတ္လိုနာမည္ႀကီးတာေတာ့မဟုတ္...၊အိမ္ေရာက္လို႕ျဖည္လိုက္ရင္ ဖက္ခ်ည္းေတြ႕ရၿပီး အထဲမွာ ပုစြန္
က နဲနဲေလးရယ္...၊အဲ့ဒါမ်ဳိးေတြ...၊ေနာက္ ငါးပိ ငါးေျခာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ၿမိဳ႕ရွိေသးတယ္...၊ဝယ္လာခဲ့ဖူး
တယ္...၊ငါးရံ႕ငပိဘူးႀကီး...၊အေပၚရံေလးတင္ ငါးရံရွိတယ္...အထဲမွာက ငါးေခါင္းခ်ည္းရယ္...၊အဲ့သလို...၊
ခုေတာ့ အျမန္လမ္းမႀကီးကေန တစ္ညလံုးေမာင္း...၊လမ္းမွာ ၂ခါလားပဲရပ္၊ရပ္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း အခ်ိ္န္
မေတာ္ ညသန္းေခါင္တို႕၊မနက္ ၂နာရီတို႕ဆိုေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ဘာရႈခင္းမွလည္းမၾကည့္ရ၊ဘာမွလည္း
ဝယ္မစားရဘူး..၊ကားေပၚမွာ မုန္႔စားရတဲ့အရသာကို စားဖူးမွသိတာကလား...။
ကဲ....ထားေတာ့....ဟြာဟင္းမေရာက္ပဲ ေတာင္ငူေရာက္သြားဦးမယ္...၊အဲ့လိုပဲ...လိုရင္းမေရာက္ပဲ ေဘး
ေခ်ာ္တာကေတာ့ ထံုးစံ..၊ေျပာရရင္ စာေရးေကာင္းတဲ့သေဘာေတြေပါ့ေလ.... :)))။အဲ့လိုနဲ႕ ေန႕လည္
၃နာရီေလာက္ ကမ္းေျခေရာက္သြားတယ္။တည္းခိုခန္းတစ္ခုဝင္ၿပီး အခန္းငွားတယ္...၊ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ တစ္ခန္းပဲက်န္ေတာ့တယ္...၊အျခားဟိုတယ္ေတြလည္း လိုက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...၊ေစ်းနဲနဲမ်ားတယ္
ထင္တာပဲ..၊ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္မွာ သံုးေယာက္အိပ္လို႕ရေပမယ့္ စဘိုင္...စဘိုင္ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး အိပ္
ယာအပိုတစ္ခု ထပ္ထည့္ခိုင္းရတယ္..၊အလကားေတာ့မရဘူးေပါ့...၊အင္း....ခုလိုဆိုေတာ့လည္း စဘိုင္
စဘုိင္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့...... :))))။
အဲ့တည္းခိုခန္းကမဆိုးဘူး...၊အေပၚထပ္မွာ ဝရန္တာအက်ယ္ႀကီးတစ္ခုပါတယ္...၊စားပြဲ၊ကုလားထိုင္ေတြ
ခ်ေပးထားတယ္...၊ကိုယ့္ဘာသာအျပင္ကဝယ္လာၿပီး ေသာက္စားလို႕ရေတာ့ ဟန္က်သေပါ့...။အထုတ္
အပိုးေတြခ်ၿပီး ဟြာဟင္းၿမိဳ႕ေလးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္...၊ၿမိဳ႕ေလးက ခပ္ေသးေသးပါပဲ...၊ခရီးသြား
လုပ္ငန္းနဲ႕အသက္ေမြးတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေစ်းဆိုင္ေတြခ်ည္းရယ္...၊ၿမိဳ႕ေလးက သပ္သပ္ခပ္ခပ္
နဲ႕ ခ်စ္စရာေလးပါ...၊ၿမိဳ႕ေလးက ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ေရမိုးခ်ဳိး၊သနပ္ခါးလူးေပးထားတဲ့ပံုစံမ်ဳိး
သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလး....။
ကမ္းေျခကိုေမးတင္ထားတဲ့ဆိုင္ေတြဘက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္...၊ဗိုက္ဆာလာေတာ့ ေတြ႕ရာဆိုင္
ဝင္ထိုင္ၿပီး စားလိုက္တာေပါ့ေလ...၊ကိုယ္ေတြဝင္ထိုင္တဲ့ဆိုင္က နဲနဲ ခန္းခန္းနားနားရွိတယ္။စားပြဲထိုးေတြ
ဘာေတြကလည္း ဝတ္စံုနဲ႕ဘာနဲ႕...၊ကိုယ္ေတြက အဲ့လိုဆိုင္မ်ဳိးထိုင္ခ်င္တာမဟုတ္...၊ကမ္းေျခမွာ ခံုပုေလး
ေတြ၊ထီးေလးေတြ နဲ႕ဆိုင္မွာထိုင္ခ်င္တာ...၊ဒါနဲ႕ပဲ အဲ့ဆိုင္မွာ နဲနဲပဲ စားေသာက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္...။
အျခားတစ္ဘက္ျခမ္းကို ေလွ်ာက္လာေတာ့မွ ကိုယ္ေတြထိုင္ခ်င္တဲ့ ဆိုင္မ်ဳိးေလးေတြ တန္းစီဖြင့္ထားတဲ့
ဘက္ကိုေရာက္သြားတယ္...၊လြတ္လပ္တဲ့၊ေအးခ်မ္းတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးနဲ႕အတူေပါ့....။ပင္လယ္ရဲ႕ဆြဲ
ေဆာင္မႈကို ကိုယ္ ၾကာၾကာအံမတုႏိုင္ပါဘူး...၊အဝတ္အစားေတြခၽြတ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲေျပးဆင္းမိတယ္..။
ေမွာင္စပ်ဳိးၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ပင္လယ္ေရဟာေႏြးေထြးေနဆဲပါ...။ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ လိႈင္းေခါင္းျဖဴျဖဴ
ေတြကလည္း ပင္လယ္စည္းခ်က္နဲ႕အတူ ကမ္းေျခကို တစ္ဝုန္းဝုန္းနဲ႕ ရိုက္ခတ္ေနေလရဲ႕....။
အေတာ္ေမွာင္လာေတာ့မွ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္..၊လမ္းမွာ လမ္းေဘးအကင္ဆိုင္ေလးကေန အကင္ေတြ
ဝယ္တယ္...၊သစ္သီးဆိုင္ေလးကေန သစ္သီးေတြဝယ္တယ္...၊ၿပီး ဂဏန္းစားခ်င္တာနဲ႕ ၿမိဳ႕အတြင္းဘက္
က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဂဏန္းႏွစ္ေကာင္ဝယ္တယ္...။ၿပီး ေသာက္စရာေလးဘာေလး ဝယ္ၿပီး
တည္းခိုခန္းျပန္ခဲ့ၾကေရာ...။အဲ့ညက သံုးေယာက္သား စားစားေသာက္ေသာက္နဲ႕ စကားေတြလည္းေဖာင္
ဖြဲ႕လို႕ေပါ့...၊ကိုယ္တို႕စကားေဖာင္ေလးက ဘေလာ့ပင္လယ္ျပင္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြၾကားထဲ လူးလား
ေခါက္တုံ႕ ၊ကူးကူးသန္းသန္းနဲ႕ပါပဲ.......။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေန႔ျမင့္မွထျဖစ္ၾကတယ္....၊ကိုယ္ေတြမွာအေရးတႀကီးကိစၥမွ
မရွိတာပဲေလ....၊စဘုိင္...စဘိုင္ပဲေပါ့...ေနာ့...။မနက္စာ ထြက္စားၾကတယ္...။ကိုယ္စားတာက နန္းျပား
ဖတ္ေၾကာ္နဲ႔ ဝက္သားေၾကာ္....။သိပ္စားလို႕ေကာင္းတယ္၊အဲ့ဆိုင္ေလးလည္းမဆိုးဘူး...၊သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး....၊ကိုယ္တို႕ မနက္စာစားေနတုန္း ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ေမာင္းလာတဲ့
ကားတစ္စီး နဲနဲခ်ိတ္မိတယ္၊လမ္းကလည္းက်ဥ္းတာကိုး....၊လူေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထြက္ၾကည့္ၾက
သေပါ့....၊ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေဝဖန္ဘူးရယ္...၊ကားေပၚကမိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ဆင္းလာတယ္၊ဆိုင္
ကယ္ကို ဘာျဖစ္သြားလဲတစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္၊ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊အိုေက...သူ႕ကားက ပြန္းပဲ့သြားတာေလး
တစ္ခ်က္စစ္တယ္...၊ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားေရာ..၊ဆိုင္ကယ္သမားလည္းဘာမွမေျပာ၊
ကားသမားလည္းဘာမွမေျပာ၊ေဘးကပြဲၾကည့္ပိတ္သတ္လည္းဘာမွမေျပာ....၊ေအးရာေအးေၾကာင္းပဲ...၊
ေျပာပါတယ္.....ဒါေၾကာင့္.....ထိုင္းေတြက ဘာျဖစ္ျဖစ္စဘိုင္စဘိုင္ပါ.....လို႕...၊စလံုးမွာသာဆို ယဥ္တိုက္
မႈျဖစ္တာနဲ႕ ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၾကမယ္...၊ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၾကရမယ္...၊သူမွား
တယ္ ငါမွန္တယ္လုပ္ၾကမယ္...၊ထိုင္းမွာကေတာ့ စဘိုင္စဘိုင္ပဲရယ္....။
ကိုယ္စားခဲ့တဲ့ နန္းျပားေခါက္ဆြဲေၾကာ္......ထိုင္းလိုေတာ့ pat thai လို႕ေခၚတယ္တဲ့.....
ေန႕လည္မွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္ထြက္လာခဲ့တယ္....၊ကိုယ္တို႕ထိုင္ခ်င္တဲ့ပံုစံျဖစ္တဲ့ ကမ္းေျခမွာထီး
ေလေတြဖြင့္၊ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေတြခင္းထားတဲ့ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ၿပီး
ကမ္းေျခကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္....၊ဘီယာေလးလည္း စုပ္ရင္းေပါ့...... :))))။ကမ္းေျခမွာ တိမ္ေတြ
ကင္းရွင္းေနတယ္...၊အဲ့ဒါတစ္ခုေတာ့ ဆိုးတယ္ေျပာရမယ္....၊ဘာလို႕ဆို ပင္လယ္ျပာျပာေပၚမွာ တိမ္ျဖဴျဖဴ
ေတြေျပးလြားေနတဲ့ ရႈခင္းမ်ဳိးကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာကိုး၊အေကာင္းဘက္ကေတြးရင္ေတာ့ ရာသီဥတု
သာယာတဲ့အတြက္ ဘင္တန္မွာတုန္းကလုိ မိုးဖ်က္တာမ်ဳိးမရွိတဲ့အတြက္ ကမ္းေျခမွာေအးေအးေဆးေဆး
ေနခြင့္ရတယ္လို႕ ေတြးရမွွာပဲ....။
ဟြာဟင္းမွာ အနားလာယူၾကတဲ့ လူမ်ားစုက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက သက္ႀကီးပိုင္းေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို
သတိျပဳမိတယ္....၊အလုပ္ကအၿငိမ္းစားယူထားၾကတဲ့ အဖိုးအဖြားအိုအမ်ားစုပဲ...၊ပင္စင္ယူထားၿပီးေနာက္
ပိုင္း ခုလိုခရီးေတြထြက္ႏိုင္တာ လူႀကီးေတြအတြက္သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ကိုယ္ထင္တယ္...၊ကိုယ့္အေဖ၊
အေမေတြလည္း ပင္စင္စားေတြပဲ...၊ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ခရီးသိပ္မထြက္ျဖစ္ၾကဘူး...၊လူႀကီးေတြအေပ်ာ္ခရီး
ထြက္တာ ျမန္မာေတြရဲ႕အေလ့အထမဟုတ္တာလည္းပါမယ္...၊ဘုရားဖူးေတာင္ သိပ္မထြက္ျဖစ္တာက
ေတာ့ဆိုးတယ္...။ၿပီး ေငြေရးေၾကးေရးကလည္း စကားေျပာေသးသကိုး....။
အဲ့ကေလးက ပင္လယ္ထဲေျပးဆင္းလိုက္....၊လိႈင္းလံုးေတြတက္လာရင္ ကမ္းေျခေပၚေျပးတက္လိုက္နဲ႕၊
ေပ်ာ္ရြင္ျမဴးထူးစြာ ကစားေနေလရဲ႕....။ကေလးေတြနဲ႕ လူႀကီးေတြေပ်ာ္ေနတာျမင္ရင္ ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တယ္...၊သူတို႕မွာ အခ်ိန္၊ေငြေၾကး၊ရုပ္ခႏၶာ အစစအရာရာ ကန္႔သတ္မႈေတြရွိတယ္....၊ကိုယ္တို႕လူလတ္
ပိုင္းေတြကေတာ့ ကိုယ္လာလွ်င္ကိုယ့္ဘဝရဲ႕အရွင္သခင္ပဲေလ....၊ဒီေတာ့ေပ်ာ္စရာကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ရွာ
ႏိုင္တယ္...၊သူတို႕ေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ကန္႔သတ္မႈေတြၾကားက ရွာေဖြရတဲ့အရာတစ္ခုပဲ။
က သူ႕ကို သားေလး.....ဟိုမွာသားကိုဓာတ္ပံုရိုက္ေနတယ္လို႕ (အဓိပၸာယ္ရေလာက္မယ့္ ထိုင္းစကားနဲ႕)
လွမ္းေျပာေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေပးတယ္...၊သိပ္ရဲၿပီး၊သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္း
တဲ့သားသားေလး....၊သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲ့လို သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္လိုခ်င္စိတ္အရူး
အမူးကိုျဖစ္လာတယ္....(ဟမ္....ဒါျဖင့္ မိန္းမကဘယ္မလဲ လို႕ေတာ့မေမးနဲ႕......စင္ဂဲဖားသားလုပ္မွာ... :))
ေတြ႕လား...၊သူ႕ေခြးေလးကိုဆြဲၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနတာ က ရွက္ေၾကာက္စိတ္တစ္စက္
ေလးမွ မရွိတဲ့ပံုေလး...၊တစ္ခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆို ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ ရွက္ေကာင္းရွက္သြားမယ္..၊ရႈိးတိုးရွန္း
တန္႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္...၊သူကေလးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ....၊ကိုယ္ သူ႕ကိုခ်စ္လြန္းလို႕ ဒီပံုေလးကိုခဏ
ခဏဖြင့္ၾကည့္မိတယ္....။
ၾကက္ဥဒုတ္ထိုးသည္ျမင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ဝယ္စားၾကေသးတယ္...၊ၾကက္ဥကို အလံုးလိုက္ကင္ထားတာရယ္၊
အထဲမွာ အကာနဲ႕အႏွစ္က တစ္သားတည္းျဖစ္သြားတယ္...၊ဘယ္လိုကင္သလဲေတာ့မသိ....။
ကိုယ္တို႕ကမ္းေျခမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ထိုင္ေနၾကတယ္...၊ပ်င္းသလိုလိုရွိလာရင္၊ေနာက္ ရႈး
ေပါက္ခ်င္ရင္ ပင္လယ္ထဲေျပးဆင္းလိုက္ၾကတယ္.... :)))၊အိမ္သာက သြားရမွာအေဝးႀကီးရယ္... :D။
ဗိုက္ဆာရင္ စားစရာတစ္ခုခုဝယ္စားၾကတယ္....၊ေရဆာရင္ ဘီယာမွာေသာက္တယ္....။မိုးခ်ဳပ္လို႕ ပိုက္ဆံ
ရွင္းေတာ့ ပါလာတဲ့ေငြနဲ႔မေလာက္ဘူး...၊အိပ္ခ်င္လို႕ဆိုၿပီး ေန႔လည္ကတည္းကျပန္သြားတဲ့ ေမာင္မ်ဳိးကို
လွမ္းေခၚရတယ္...၊အဲ့သလို....။ေမာင္မ်ဳိးအလာကိုေစာင့္ရင္း ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးကို အင္တာဗ်ဴးတယ္....။
ကမ္းေျခမွာဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ တစ္ႏွစ္ကိုဘတ္၂၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲေပးရသတဲ့...၊ဘယ္ကိုေပးရသလဲေတာ့မသိဘူး၊
တန္ထွာလို႔ဆုိေတာ့ ရာသီခ်ိန္ေလးပဲ အလုပ္ျဖစ္တာလို႕ဆိုတယ္...၊သူ႕ရာသီခ်ိန္မဟုတ္ရင္ ဧည့္သည္မရွိ
ဘူးတဲ့....၊အင္း...ဒါလည္းဟုတ္တာပဲေလ...၊
ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ဟြာဟင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲ လို႕ေျပာရမယ္...၊အဲ့ဆိုင္ေလးလည္း
သိပ္ေကာင္းတယ္...၊ေစ်းထင္သေလာက္မႀကီးဘူး၊ဆိုင္အခင္းအက်င္းေကာင္းတယ္...၊ဆက္ဆံေရး
အင္မတန္ေျပျပစ္တယ္...၊အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြရဲ႕အရသာသိပ္ေကာင္းတယ္။
ဆိုင္နာမည္က ဆာဝါဒီ(Sawasdee)တဲ့....။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ကိုယ္တို႕ ကမ္းေျခကို ႏႈတ္ဆက္လို႕ျပန္ခဲ့ၾကတယ္...၊ဘန္ေကာက္ကုိျပန္ေရာက္
ေတာ့ တက္ဆီနဲ႕ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကို တန္းဆင္းရတယ္...၊ေလဆိပ္ကဆိုင္မွွာေန႕လည္စာဝင္စားၾက
တယ္...၊စားခဲ့သမွ်ထဲမွာ အညံ့ဆံုးနဲ႕ေစ်းအႀကီးဆံုးပဲ...၊tax လည္းေပးလိုက္ရေသး....။
ထိုင္းႏိုင္ငံကိုဘယ္လိုျမင္သလဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းကေမးေတာ့ ကိုယ္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး....။ကိုယ္ျမင္တဲ့၊ေတြ႕တဲ့
အျမင္က၊ကိုယ္နဲ႕ ထိုင္း ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့အေတြ႕အႀကံဳက နည္းပါးလွပါတယ္...။ကိုယ္တို႕အမ်ားစုႀကီးဟာ
ထိုင္းဆိုရင္ ဟိုႏိုင္ငံ လို႕ သိထားၾကတယ္...၊ထိုင္းမွာ အဲ့ဒါေတြ ေပါတာအမွန္ပဲ...၊ဒါေပမယ့္ သမၺန္ေပၚမွာ
စပယ္ရာလုပ္ေနတဲ့မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊လမ္းေဘးမွာေစ်းေရာင္းေနတဲ့ကေလးမေလးေတြ၊ကမ္းေျခမွာ မိဘ
ေတြရဲ႕ဆိုင္ေလးမွာကူေရာင္းေပးေနတဲ့ အပ်ဳိမေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္တို႕ျမင္ေတြ႕ရႏိုင္တယ္...။
ျမန္မာဆိုရင္ ရာဇဝင္ေၾကြးတင္ထားတဲ့ မဟာရန္သူႀကီးရယ္လို႕ ျမင္တဲ့ထိုင္းေတြရွိႏိုင္သလို၊ျမန္မာေတြကို
တရင္းတႏွီးေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့ ထိုင္းေတြရွိတာ ကိုယ္တို႕ႀကံဳရမယ္...။မဲေဆာက္လို ျမန္မာဆိုရင္ မတူ
မတန္သလိုဆက္ဆံတတ္တဲ့ေနရာေတြရွိသလို၊ဟြာဟင္းလိုမ်ဳိး ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး
ကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြဆက္ဆံေလ့ရွိတဲ့ ေဒသေတြရွိတယ္...၊ေခတ္မွီဖြံၿဖိဳးတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အဦးေတြ
ရွိၿပီး၊အေနာက္ဘက္ယိမ္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြရွိသလို၊လူျမင္ရင္ လက္အုပ္ေလးခ်ီ၊ဆဝါဒီခပ္လုပ္တဲ့၊ဘာသာ
တရားအေပၚရိုေသကိုင္းရိႈင္းတဲ့ အေရွ႕တိုင္းစိတ္ဓာတ္ေလးေတြအမူအရာေလးေတြ က်န္ရွိေနေသးတာ
ေတြ႕ရမယ္...။ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႕ ေကာင္းကြက္ေလးေတြ
ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္သလို၊အဆိုးေတြကိုလည္း မရွာေဖြရပါပဲႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ႏိုင္တယ္မဟုတ္ပါလား.....။
ဤတြင္ ဘန္ေကာက္ခရီးစဥ္ၿပီး၏။
ဤပို႕စ္ေလးမွတစ္ဆင့္ သယ္ရင္းမ်ားျဖစ္ေသာ ကလတ္ႏွင့္မယ္မ်ဳိးအား ေက်းဇူးတင္ရပါေၾကာင္း.......
