စားပြဲခံုေပၚရွိ ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္မွာ မိနစ္အတန္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း ကီးဘုတ္ေပၚတြင္အသင့္အေနအထား....။ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္တြင္မေတာ့
ေမ်ာလြင့္တိမ္တို႕နားခိုရာ ၏ new post စာမ်က္ႏွာကပြင့္လ်က္သား...၊သို႕ေပမယ့္ အျဖဴေရာက္သက္သက္
မ်က္ႏွာစာေပၚတြင္ စာလံုးတစ္လံုးမွ ရွိမေနပါ။တစ္စံုတစ္ရာ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့မည္ဟု ႀကံစည္လိုက္တိုင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတို႕ ေလးလံလာရသည္။ဤသည့္အေျခအေနကို စာေရးဆရာေတြကေတာ့ မုဒ္မဝင္
ဘူး ဟု ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကမည္ထင္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေရးဆရာမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီလိုသံုးႏႈန္းဖို႕
ရာ စိတ္မရဲလွပါ...။ဆိုေတာ့ ပို႕စ္အသစ္တစ္ပုဒ္၊စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႕ရာ စိတ္ပါဝင္စားမႈ ကင္းမဲ့ေနတယ္ လို႔ပဲ
ဆိုၾကပါစို႕ရယ္....။
ေျပာရရင္ ဒီလိုမ်ဳ္ိးျဖစ္တတ္တာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္....၊ကၽြန္ေတာ့္ထက္စီနီယာ
က်ေသာ ေနာင္ေတာ္၊အစ္မေတာ္တို႕ပင္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ဒီအေၾကာင္းကို အကိုညီလင္းသစ္ပင္ပို႕စ္
တစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ၿပီး၊အျခားေသာ အကို၊အမ မ်ားကလည္း ကြန္မန္႕မ်ားစြာျဖင့္ ဝန္ခံၾကေလသည္ မဟုတ္ပါလား
ဗ်ာ....၊ခုလို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါ၊လက္မပါျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီပို႕စ္ေလးကို သတိရၿပီး...အင္း.....
ကိုယ့္စီနီယာေတြေတာင္ စိတ္မပါလို႕ မေရးေသးတာပဲ....၊ငါလည္း စိတ္မပါရင္မေရးပဲေနမွ ဆိုၿပီးသကာလ
ဘာမွ မေရးပဲ ေပကပ္ေနေလေတာ့ ပိုဆိုးေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....။
ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာအေၾကြးေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္ရယ္...၊စိတ္မပါလို႕ ဘာမွမေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္
မွာမွ ညီမတစ္ေယာက္က ဘဝရသ တစ္ပုဒ္ေလာက္ေရးေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုလာပါေလေရာ...။ေျပာရရင္
ကၽြန္ေတာ္လို ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္လူတစ္ေယာက္ကို ခုလို ေတာင္းဆိုလာတာကိုက
ဝမ္းသာ၊အားတတ္စြာျဖင့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးရမွာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...။ေရးဖို႕လည္း တကယ္ႀကိဳးစားပါရဲ႕။
သို႕ေပမယ့္ ဟဒယႏွလံုးအိမ္ အတြင္းမွ အဘယ္မည္ေသာ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမွ ဦးေႏွာက္ ဆီသို႕
ယိုစီး၊စိမ့္က်လာျခင္းမရွိခဲ့....။အဲဒီလို ႏွလံုးအိမ္မွ အမိန္႕တစ္စံုတစ္ရာမရေလေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္
ငယ္ငယ္ မွ လက္ေခ်ာင္းမ်ားထံသို႕ စာေလးတစ္လံုးတစ္ေလမွ လြန္ေျမာက္လာျခင္းသည္ မရွိေတာ့...။
ထိုေသာအခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ ေသြ႕ေျခာက္ႏြမ္းနယ္ကာ သုႆန္တစ္စျပင္ႏွယ္
တည္း...။
တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္၏တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ခံစားခ်က္ ဆိုေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္
တြင္ " ေတးမွတ္ " ထားသည္မ်ား ရွိပါ၏။ေမ်ာလြင့္တိမ္၏ Draft မူၾကမ္းစာမ်က္ႏွာထက္တြင္မလည္း ေရး
လက္စပို႕စ္ေပါင္း ၂၆ ခုတိတိရွိေလ၏။တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ၿပီးလုခမန္းပင္...။ထိုပို႕စ္မ်ားကို ဆက္ေရးမည္ႀကံေသာ္
လည္း မရ....။ခံစားခ်က္ဆိုသည္က ဒီေန႕ႏွင့္ မေန႕ကပင္ တူသည္မဟုတ္....၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ
အခါ ထိုစဥ္က ခံစားခ်က္တို႕ကား ပုတ္သိုးကုန္ႏွင့္ေလၿပီ....။
ဘာမွ် မေရးျဖစ္သည့္ေနာက္ ဘေလာ့ေတြပဲ လိုက္ဖတ္ေနရသည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္
ေနက်ျဖစ္သည့္ ဘေလာ့ေတြလည္း အရင္လို ပြဲမစည္လွေတာ့...။မွတ္မိေသးသည္...။ဟိုး အရင္ႏွစ္ ႏွစ္
ေက်ာ္ကာလ.....ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ေလးစေရးကာစက တစ္ေန႕လွ်င္ အနည္းဆံုး ပို႕စ္အသစ္ ၁၀ပုဒ္ မွ
သည္ အပုဒ္၂၀ ေလာက္ထိတက္လာတတ္ၾကသည္။ဒါေတာင္ ထိုစဥ္ကာလက ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့တြင္
လင့္ခ်ိတ္ထားသည့္ဘေလာ့မ်ား မွာ ခုေလာက္မ်ားလွသည္မဟုတ္...။ထိုအခ်ိန္မ်ားဆီကေတာ့ ဘေလာ့
ႏွင့္ သတင္းဆိုက္မ်ားကို လိုက္ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ည၁၀နာရီ ထိုးသြားေလ့ရွိသည္။စာေရးျဖစ္သည့္ေန႕
မ်ားတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာအရင္ေရးၿပီးမွ ဖတ္ရ၏။အဲ့လိုမွ မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္ စာေရးဖို႕ရာ အခ်ိန္မရွိေတာ့။
ခုမ်ားတြင္မေတာ့ လင့္ခ်ိတ္ထားသည္မ်ား ၁၀၀ ခန္႕ရွိသည့္တိုင္ တစ္ေန႕ လံုးေနမွ ဘေလာ့ေလးငါးခုထံ
မွသာ အသစ္ေလးေတြတတ္လာေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ရေသာသယ္ရင္းမ်ား၊ေလးစားရေသာ
ဘေလာ့မ်ားလည္း ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ အတုိင္း သူတို႕ဘေလာ့ေတြကို ပိတ္သူပိတ္သြားၾကေလ
ၿပီ...။တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ မပိတ္ေပမယ့္ စာေတြဆက္မေရးျဖစ္ၾကေတာ့....။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕တစ္ေန႕
ျပန္ေရးႏိုးျဖင့္ လင့္ေလးေတြပင္ မျဖဳတ္ရက္ပါ...။သူတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ရ၊ေလးစားရ၊သေဘာက်
ရသူမ်ား မဟုတ္ပါလား...၊ထို႕ျပင္ ကၽြန္ေတာ္စေရးကာစက လာေရာက္အားေပးၾကသူမ်ား၊လိုတာေလးေတြ
ကို ျပဳျပင္အႀကံေပးၾကသူမ်ားပင္...။သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လံုးသတိတရႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမည္
သာျဖစ္ပါသည္...။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူတို႕ဘာေတြလုပ္ေနၾကမလဲမသိဟု.....ေရာ္ရမ္းေတြးဆ
ေနမိတတ္သည္။
ပံုမွန္အတိုင္း စာေတြ ေရးေနသူေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ရွိပါေသး၏။အသစ္အသစ္ေသာ ဘေလာ့ဂါေတြလည္း
ေပၚထြက္လာၾကပါ၏။သူတို႕ေတြ ဆက္ေရးေနၾကသည္ကပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရပါသည္။သုိ႕ေပမင့္ သူတို႕
တစ္ေတြလည္း အရင္လို ခပ္စိတ္စိတ္ေလးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့...။ပို႕စ္သြက္လွသည့္ အစ္မကြန္ပင္ ယခင္
စံခ်ိန္ကို မမွီလွ.....။လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားက တစ္လလွ်င္ ပို႕စ္၂၀ဆိုတာ အစ္မကြန္အတြက္သာသာေလး
ပင္...။ဖတ္သူပင္ ခါးျပတ္က်န္ခဲ့ရသည္...။ကိစၥမ်ားေျမာင္ေသာ လူမႈဘဝ၊လူမႈတာဝန္မ်ား၏ ဝန္တာကို
ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါသည္၊နားလည္ပါသည္။ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ ႀကီးမားေသာ တကယ့္လူမႈဘဝ
၏ အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလး မဟုတ္ပါလားဗ်ာ....။ဘာပဲေျပာေျပာ၊ဘယ္လိုပင္ရွိရွိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သူတို႕စာေတြကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္.......ရယ္.....။
ကၽြန္ေတာ္ေရာ......။တစ္ခ်ိန္ကာလ က သူတို႕ဘေလာ့ေလးေတြ ပိတ္လိုက္တာမ်ဳိး ႀကံဳရပါက ငါေတာ့
ငါ့ဘေလာ့ေလးကို ေသသည္အထိေရးသြားမည္ဟု ဘာသာႀကံဳးဝါးမိသည္....။ဘေလာ့ပါး မဝခင္ကဆိုပါ
ေတာ့.....။အခုေတာ့ တစ္ထစ္ေလ်ာ့ရေလၿပီ....။ေရးခ်င္မွပဲေရးပါေတာ့မယ္ေလ.....ဟုျဖစ္လာေလၿပီ...။
အင္း.....ေနာင္မ်ားကာလတြင္မေတာ့ ပိတ္မ်ားပိတ္မိေလမည္လား.....မေျပာတတ္ပါေတာ့....။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက ကို ခ်စ္ပါသည္။ခင္ပါသည္။သံေယာဇဥ္လည္း ရွိသည္မွာ အေသအခ်ာ
ပင္ျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္.......သို႕ေသာ္.......အင္း.....ထိ္ုသို႕ေသာ္က အေတာ္ခက္သည္....။ဘာမွမေသခ်ာ
ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေမ်ာလြင့္တိမ္သည္လည္း ဘာသားႏွင့္ထု ထားလို႕တုန္း....ဟု ေျပာရမည္ပင္...။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏွလံုးအိမ္ဟာဒယ မွ ခံစားခ်က္တို႕ ယိုစီးက်လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဦးေႏွာက္၏
အေတးအမွတ္ ေလးမ်ားကို ေမ်ာလြင့္တိမ္၏မ်က္ႏွာစာမ်ားထက္ ထုဆစ္ေနျဖစ္ဦးမည္သာ..........။
18 comments:
အီးကုရာ ဖတ္ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို
မသိဘူးခံစားလိုက္ရတယ္။။
ပစ္ပစ္လည္းသတိထားမိတယ္ အီးကု
အခုေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ဂါေတြက ပိုစ့္ေတြ
သိပ္မတက္ၾကေတာ့ဘူး..
ပစ္ပစ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္စာမေရးျဖစ္တာ
ၾကာလွေပါ့အီးကုရယ္..
စာေတြလည္း အျမဲတမ္းလိုက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူူး
facebook စြဲသြားတာလည္းပါမယ္ထင္တယ္..
ပစ္ပစ္လည္းကိုယ္နဲ႕ခင္မင္တဲ့
ဘေလာ့ေလးေတြ စာမေရးေတာ့ဘဲ ရပ္ထား
ၾကေပမဲ့
လင့္ေတြမျဖဳတ္ရက္ဘူး
ဒီတိုင္းခ်ိတ္ထားတုန္းဘဲ...။။
စိတ္မပူနဲ႔ အူးေလး မီးကေတာ့ ပိုစ့္တက္တာသာ ၾကာတာ ပုံမွန္ေတာ့ တင္တယ္ တိလား...
၀မ္းမနည္းနဲ႔.. ႏွပ္ေလးဘာေလး ျပန္သုတ္လိုက္ ဟီးးးးး :P
ေဟာ.. က်ေနာ့္ဆီက ဗိုင္းရပ္စ္က ကုိညိမ္းဆီကို ေရာက္သြားတာကိုး...၊ း)
က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝတုန္းက ဝက္သက္၊ တုပ္ေကြး၊ စတဲ့ အဖ်ားအနာ၊ ေရာဂါေတြ ျဖစ္လိုက္ၿပီဆို ႐ြာလံုး ကြ်တ္ပဲ မဟုတ္လား၊ သူမ်ားေတြ လမ္းမွာ ေျပးလႊား ကစားေနခ်ိန္ ကိုယ္က ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ေပၚကပဲ လွမ္းေငးေနရတဲ့ အျဖစ္၊ တခါ ေနေကာင္းသြားလို႔ ကုိယ္က လမ္းေပၚ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ လည္း ခုနက ေျပးလႊားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္စီ ဖ်ားေနၾကလို႔ ဝရန္တာေလးေတြကေန တမိႈင္မိႈင္ ေငးလို႔...၊ ကိုညိမ္းရဲ႕ ပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး အဲဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္ ခံစားမႈကေလး တစ္ခု ရလိုက္တယ္ဗ်..၊
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါဗ်ာ..၊ စိတ္တူကုိယ္တူနဲ႔ ႐ြာလယ္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ေျပးလႊားေပ်ာ္ျမဴး ရမယ့္ လျပည့္ညေတြလည္း ေရာက္လာအံုးမွာပါ..၊ ဒီေလာကထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ခင္၊ ေလးစားစိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္႐ွိေနဖို႔ ပဲ လိုတာ မဟုတ္လား..။
သူတို႔မ်ား ျပန္လာမလားလို႔ တိမ္ေတြေပၚက ေမွ်ာ္ေနမယ္ ... :)
ညီမလဲ အဲလိုျဖစ္ေနတယ္သိလား ကိုညိမ္းႏိုင္။
ဒါေပမဲ့ အကိုမွာကေရးစရာ ၂၆ခု တိတိရွိတယ္။
ညီမမွာ ေရးစရာမရွိဘူး။
ဘေလာ့ပိတ္လဲပိတ္ခ်င္တယ္။ မပိတ္လဲ မပိတ္ခ်င္ဘူး။
မုဒ္မဝင္ရင္ အသာေလးမိွန္းေနပါၾဆာ
တေန႔ ေရးခ်င္စိတ္ျဖန္းခနဲ႔ေပၚလာရင္ ေရးဗ်ာေနာ္
ဘေလာ႔ေတာ႔ပိတ္ပါနဲ႔ဗ်ဳိ႕ ၾဆာေျပာသလိုပဲ
အရင္ရင္ ဘေလာ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ ေပ်ာက္သြားလို႔ တေျမ႔ေျမ႕ ေတြးလြမ္းရပါ႔
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခက္ခဲေပါင္းစုံၾကားကေန စိတ္မပ်က္ပဲ ကိုယ္တင္ျပနုိင္တာေလးေတြကုိ ထုဆစ္ေနတုန္းပါၾဆာ သမ်ားအားငယ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ း) း)
ဘေလာ႔ရြာႀကီး သာယာပါေစဗ်ာ
ေမာင္ဘႀကိဳင္
ဆရာၾကီးရယ္... ဆားပုလင္းကေတာ့ ဆရာၾကီးဆီလာလာျပီး အိမ္လည္ဦးမွာပါဗ်ာ... ဘေလာ့ဂ္ေတာ့ ပိတ္မပစ္ပါနဲ႕...
ဒီလိုပါပဲ ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ေမာင္ေလးညိမ္းႏိုင္ေရ ... ။
အမလဲ ဘေလာ့ေရးခါစက တေန႔တပုဒ္ ေန႔တိုင္း မွန္မွန္တင္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တပတ္ တပုဒ္ေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ တလ တပုဒ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္၊ မေရးတာၾကာေတာ့လဲ ျပန္စ ေရးဖို႔ ခက္ေနျပန္ေရာ။ ခုေတာ့ အားရင္ ေရးတယ္ မအားရင္ မေရးဘူး ... အဲဒီလိုပဲေပါ့ ... ။ ပိတ္ေတာ့ မပိတ္ပါနဲ႔ အေဟာင္းေလးေတြ လာဖတ္ရေအာင္လို႔။
ဘာေတြေရးလည္းလို.လာလည္သြားတယ္...ဦးေလးနိုင္ေရ...
မွန္ပါတယ္ ေမာင္ေလး ရယ္ ... ပိတ္ေတာ႔ မပိတ္လိုက္ပါနဲ႕ ... ပိတ္သတ္ႀကီး မ်က္ရည္ ၾကလိမ္႕ မယ္ ... မ်က္ရည္ မၾကေကာင္းဘူးေလ .. ဟဲဟဲ
ခင္တဲ႕
အမႀကီး
ေရႊစင္ဦး
ပံုမွန္ေရးႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္.. တခါတေလေတာ့ ဦးေလးေျပာသလို လူမႈဘ၀ လႈပ္ရွားရတာနဲ႔ပဲ.. အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္..။ ဦးေလးေရးတဲ့ ဘ၀ထဲက ဟာသေတြ အျမဲလာဖတ္ခ်င္ပါတယ္..။
ကိုညိမ္းႏိုင္ေရ... ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေရးၿဖစ္ေအာင္ေရးပါ။ ေကာ္မန္႔အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ႏွလံုးအိမ္ဟာဒယ မွ ခံစားခ်က္တို႕
ယိုစီးက်လာသည့္
ဦးေႏွာက္၏ အေတးအမွတ္ ေလးမ်ား
ေမ်ာလြင့္တိမ္၏မ်က္ႏွာစာမ်ားကုိ
ဖတ္ရွဳသြားပါတယ္
ဟင္..ဒီေလာကၾကီးထဲကမထြက္ပါနဲ႔လားရွင္..
ခုမွ ေရာက္တဲ႔မုိးနတ္တုိ႔ကို အားေပးပါအံုးလား
ေရးထားတဲ႔ အေရးအသားေလးကုိ ၾကည္႔ျပီး...စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္မိတယ္..
၀မ္းနဲစရာေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ေလးတင္တာေတာင္.
ဖတ္လို႔ေကာင္းေနတယ္...မသိရင္ စာေရးဆရာစစ္စစ္
ေရးထားတာလားမွတ္ရတယ္...အားရင္ေရး..မအားရင္
ေတာ႔လဲ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲေလ...ၾကိဳးစားျပီးေတာ႔
ေရးပါအံုး..အားေပးေနခ်င္လုိ႔ပါ..
ခင္မင္ေနတဲ႔..မိုးနတ္
အဲ့လိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ အူးအိကုရာ..။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားျပတ္တာေပါ့.။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္သက္လံုးလုပ္မယ္စိတ္ကူးထားတာ....။
ဒီေမာင္ႏွမေတြဆိုတာ ဘေလာ့ေလးကေနပဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကတာေလ.။
အားေပးေနပါမယ္..။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ျဖစ္ရင္ စာဆက္ေရးဖုိ ့မေသခ်ာလို ့ဘေလာ့ေလးကို ပိတ္သြားမလား စဥ္းစားေနတာ...
ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ၿဖစ္တတ္ပါတယ္..ပိတ္ေတာ့ မပိတ္ပါနဲ ့..အားတယ့္အခါမွ ေရး..စိတ္ပါမွ ေရးေပါ့..ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဗ်ိဳ ့
ဟန္နီ႔ ကိုတကယ္ေမ့ပစ္ႏိုင္တဲ႔ေန႔ပိတ္ခ်င္ပိတ္လိုက္ေပါ့
Post a Comment