ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ရာ ကမ္းေျခေလးတစ္ေနရာသို႕......

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက ခရီးထြက္ျဖစ္တယ္....၊အင္ဒိုနီးရွား၊ဘင္တန္ကၽြန္းကိုပါ....။အဲဒီကို သြားမလို႕လုပ္ေန
တာေတာ့ၾကာၿပီရယ္.....။ဘင္တန္ကိုမေရာက္ပဲ မေလးရွားဘက္ကိုပဲေရာက္ေရာက္သြားတယ္၊ဘာျဖစ္လို႕
လည္းဆိုေတာ့ အေဖာ္မရွိလို႔ပဲဗ်...။အေဖာ္မရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွွ မျဖစ္ပါ
ဘူး။ျဖစ္တာက ခရီးသြားဧဂ်င္စီေတြပါပဲ....၊Package tour ေတြကို စံုစမ္းလိုက္တိုင္း အနဲဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ
တဲ့ဗ်ာ...၊တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း ၂ေယာက္ခေပးရမတဲ့....၊ေပးပါ့မယ္ဆိုတာေတာင္ သူတို႕က အင္တင္တင္ရယ္....။တစ္ေယာက္တည္း အေပ်ာ္ခရီးမထြက္ရဘူးလို႕မ်ား ဥပေဒထုတ္ထားသလားမွတ္ရ။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ စံုစမ္းျဖစ္တဲ့ ကုပၼဏီတစ္ခုကဆို တစ္ေယာက္တည္းမို႕ single charge 110 ေပးရမတဲ့...။
ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ....တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္းသမားမို႕ သူတို႕ဘက္က အကုန္အက်ေတာင္သက္သာဦး
မယ့္ဟာကို....ကိုယ္ကပဲ ထပ္ေပးရဦးမယ္ဆိုတာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ၾကားလို႕မွမေတာ္တာႀကီးဗ်ာ...။
သင္းတို႕ ဆီက ေရႊထြက္ေနေတာင္ သင္းတို႕နဲ႕ေတာ့ မသြားဘူးလို႕ ျပက္သားပလိုက္တယ္....။ေနာက္ဆံုး
မေတာ့ package tourနဲ႕မသြားေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဖယ္ရီဘုတ္လက္မွတ္ဝယ္၊ဟိုတယ္အခန္းဘြတ္ကင္
လုပ္ၿပီး သြားလိုက္ပါတယ္....။အဲ့ဒါကမွ အဆင္လည္းေျပ၊ေစ်းလည္းသက္သာေသးဗ်ား။

ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားတဲ့ ဖယ္ရီက ေန႕လည္ ၁၂နာရီမွာ ထြက္မယ့္ ဖယ္ရီပါ။စကၤာပူနဲ႕ ဘင္တန္ကၽြန္းကို
တစ္နာရီကို ဖယ္ရီတစ္စီး ႏႈန္းေျပးဆြဲေပးပါတယ္...။ဘုတ္က ၾကည့္ေတာ့သာ ခပ္ေသးေသးထင္ရ...၊လူ
ေတာ့အေတာ္ဆန္႕သားဗ်။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ခရီးသည္ ၂၀၀၊၃၀၀ ေလာက္ပါ တယ္ဗ်....။လိႈင္းေလ ၿငိမ္
လို႕လားေတာ့မသိ၊စီးရတာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေတာ့ရွိသား....။ဘင္တန္ဘက္ျခမ္းေရာက္ေတာ့ အင္ဒို
စံေတာ္ခ်ိန္နဲ႕ ေနလည္၁၂နာရီပဲရွိပါေသးတယ္...။အင္ဒိုက စကၤာပုထက္အခ်ိန္၁နာရီေစာတာကိုးခင္ဗ်...။

စကၤာပူ- ဘင္တန္ ကို လြန္းပ်ံေျပးဆြဲေပးေနတဲ့ ဖယ္ရီဘုတ္ေလးပါ

ထံုးစံအတိုင္း လဝက ကိုျဖတ္ၿပီး အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကားငွားဖို႕လုပ္ပါတယ္.။တက္ဆီစတင္းေတြဘာေတြ
မေတြ႕ပါဘူး၊ဒါနဲ႕ ကားငွားတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဝင္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သြားမွွာလဲ လို႕ေမးပါတယ္...။
Cabana ဟိုတယ္ကိုလုိ႕ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ဘြတ္ကင္လုပ္ၿပီးသားလားတဲ့....၊ကၽြန္ေတာ္ထင္လုိက္မိတာက
အငွားကားကို ဘြတ္ကင္လုပ္ထားလားေမးတယ္ထင္လုိက္မိတာရယ္...၊ေတြးေတာ့ေတြးမိသား...ကားငွား
တာေတာင္ဘြတ္ကင္လုပ္ရသလားေပါ့ေလ...၊အဲဒါနဲ႕ အဲ့လူက မလွမ္းမကမ္းမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕မတ္
တပ္ရပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး အင္ဒိုဘာသာစကားနဲ႕ ေျပာပါတယ္....၊အဲ့လူက ေခါင္းခါျပ
တယ္ခင္ဗ်...၊အဲ့ေတာ့မွ....ကၽြန္ေတာ္လည္း ရိပ္မိၿပီး ကျပာကယာဝင္ေျပာရတယ္...၊ငါ ဟိုတယ္ဘြတ္ကင္
လုပ္ထားတယ္...၊ငါလိုခ်င္တာ ကားပဲ ဆိုမွ အဲဒီလူက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေမးၿပီး သူ႕စာရင္းစာရြက္ထဲရွာ
ၾကည့္တယ္ခင္ဗ်...၊ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္တနာရီေလာက္ေနရင္ ဟိုတယ္ႀကိဳပို႕ကား လာ
ပါ့မယ္...ေစာင့္ပါလို႕ဆိုပါတယ္...။

ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္ဘြတ္ကင္လုပ္တုန္းက  ဆိပ္ကမ္းနဲ႕ ဟိုတယ္ကို ႀကိဳပို႕အစီအစဥ္မပါဘူးခင္ဗ်...၊ဒါကို
သူတို႕ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးထားၿပီးသားပါ...။ကၽြန္ေတာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ထားပါဘူး...။ခုေတာ့ ဟန္က်
သြားတာေပါ့ဗ်ာ....၊ကားလည္းေစာင့္ရင္း၊ဟာလာတဲ့ဝမ္းကိုလည္း ျဖည့္တဲ့အေနနဲ႕ အဲဒီက တစ္ခုတည္း
ေသာထမင္းဆိုင္ေလးမွာ ထမင္းဝင္စားပါတယ္....၊ဆိုင္ေလးကေသေသသပ္သပ္ေလးပါ....၊အင္ဒိုရိုးရာ
ထမင္းနဲ႕ဟင္း ဝယ္စားျဖစ္ပါတယ္...၊ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါဘူး၊ၾကက္ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ပိႏၵဲသီးကို
အခ်ဳိခ်က္ ခ်က္ထားတာရယ္...၊ေရခူကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္ခ်က္ထားတာရယ္ ကို ထမင္းနဲ႕အတူ ပန္းကန္
ထဲ ပံုေပးလိုက္တာပါပဲ.....၊အဲ့ဒါနဲ႕ ကိုကာကိုလာတစ္ဘူးကို စင္းေဒၚလာ ကိုးက်ပ္နဲ႕ဆယ္ျပားတိတိေပး
လိုက္ရပါေရာလား....။

ႀကိဳပို႕ကားကို ၁နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ေစာင့္လိုက္ရပါတယ္...၊ဆိပ္ကမ္းကေန ဟိုတယ္ကို ၁နာရီေက်ာ္
ၾကာေအာင္ေမာင္းရတယ္ခင္ဗ်....၊ကားလမ္းကေတာ့ ေကာင္းတယ္ေျပာလို႕ရပါတယ္...၊သို႕ေပမယ့္ ေတာင္
ကုန္း အတက္အဆင္းေတြမ်ားလို႕ ကားဆရာလည္း ပံုမွန္ေလးပဲထိန္းေမာင္းရသေပါ့ေလ....။အဲဒီေန႕က
ကၽြန္းေပၚမွာ Tour De Bintan စက္ဘီးၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕တဲ့ခင္ဗ်...၊လမ္းမွာေတာင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္စက္ဘီး
သမားေတြေတြ႕ခဲ့ေသးရဲ႕....။

ဒီလိုနဲ႕ ဟိုတယ္ေရာက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ....။ဟိုတယ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းသေဘာက်သြားပါတယ္...။
ကမ္းေျခကိုေမးတင္ၿပီး ဟိုတယ္စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ တန္းလ်ားပံုစံ
အခန္းေတြေဆာက္ထားတာပါ....။ခ်က္အင္ဝင္ၿပီးေတာ့ ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုရမယ့္
အခန္းကို ေခၚသြားပါတယ္....၊ဟင္.......ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္ထားတဲ့အခန္းေတြဘက္ကိုမဟုတ္ဘူးဗ်ဳိး....။
ကမ္းေျခနဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ျခမ္း၊လမ္းျခားထားတဲ့တဘက္ကိုပါ...၊အဲဒီဘက္မွာက ဘန္ဂလိုပံုစံ လံုးခ်င္းေလး
ေတြပါ...၊ကမ္းေျခကိုမ်က္ႏွာမူထားတဲ့အခန္းေတြမဟုတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒီဘက္မွာပါဆိုတာနဲ႕
သူေခၚတဲ့ဘက္ပဲလိုက္သြားရသေပါ့ေလ...။ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထင္တာက အဲ့ဘက္ျခမ္းက ေစ်းပို
ေပးရတဲ့အခန္းေတြလို႕ထင္မွတ္တာပါပဲ...၊စိတ္ထဲေတာ့သိပ္မသကၤာလွပါဘူး...။ေနာက္ရက္က်မွ ဘူးေပၚ
သလို ေပၚပါေတာ့တယ္...။

ဟိုတယ္ရဲ႕ ပင္မေဆာင္လည္းျဖစ္၊စားေသာက္ဆိုင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္.......

ဒီဘက္ျခမ္းအခန္းေလးကလည္း အေတာ္အဆင္ေျပတယ္ေျပာရမယ္...၊ဘန္ဂလိုေလးထဲမွာ အိပ္ခန္းသက္
သက္၊ဧည့္ခန္းသက္သက္၊မီးဖိုခန္းသက္သက္၊ေရခ်ဳိးခန္းသက္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္တည္းသမားအတြက္
ေတာ့ အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္....၊တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္လည္းရွိပါတယ္....။အခန္းထဲ အိတ္ေလးထား
ၿပီး ကမ္းေျခဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္.....။

ၾကည္လင္၊ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ေရျပင္ဟာ သူ႕ကို စူးစမ္းစြာ ေျခခ်လာခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအး
ေအးေဆးေဆးပဲ ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕....၊အင္းေပါ့ေလ....သူကေတာ့ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ လူေပါင္းေျမာက္
မ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳဆံုခဲ့ရၿပီးၿပီကိုး.....။ကမ္းေျခတစ္ေနရာ...ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာေတာ့ မိသားတစ္စုက
ေပ်ာ္ရြင္စြာ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနေလရဲ႕.....။ကမ္းစပ္အတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း....ဟိုတယ္နယ္နိမိတ္
အဆံုးမွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတာက တံငါရြာေလးတစ္ရြာပါ....။ပင္လယ္ေရစပ္မွာေျခတံရွည္အိမ္ေလးေတြ၊
အိမ္ေအာက္မွာေတာ့ သူတို႕ဝမ္းစာရွာေဖြရာ ေလွကေလးေတြ နဲ႕ပါ....။

 

တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းေသာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာကေတာ့ ေငြစေၾကးစေလး ပိုလို႕လွ်ံလို႕
လာေရာက္အနားယူၾကတဲ့သူေတြ ေခတၱနားခိုရာ က်ယ္ဝန္းသပ္ရပ္လွပတဲ့ တည္းခိုေဆာင္ေလးေတြ.......၊
ၿခံစည္းရိုးပါးပါးေလးျခားေနတဲ့ ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာေတာ့ အမိုးအကာပင္လံုလံုၿခံဳၿခံဳမရွိလွတဲ့ တဲအိမ္ငယ္
ေလးေတြနဲ႕ရယ္ပါ....။သဘာဝတရားႀကီးက လူေတြကို  ႀကံဳရာက်ရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ  ေတာ္သလိုေပ်ာ္သ
လိုသာေနေပေတာ့ရယ္လို႕ ကံစမ္းမဲႏိႈက္သလို စီမံဖန္တီးခဲ့ေလသလား....၊မိမိတို႕ရဲ ကံ၊ညဏ္၊ဝီရိယအ
ေလ်ာက္ မိမိတို႕ပတ္ဝန္းက်င္ကိုဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ေလသလား......၊ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ ေထြျပားေနခဲ့ရဲ႕....။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ တစ္မိုးေအာက္မွ တိမ္တိုက္ေတြကျဖင့္ ျဖဴျဖဴစင္စင္.....။

ညဘက္မွာေတာ့ ဟိုတယ္ကစားေသာက္ဆိုင္မွာပဲ ညစာစားလိုက္ပါတယ္...၊ဟိုတယ္မွာမွ မစားရင္လည္း
စားစရာ စားေသာက္ဆိုင္ရယ္လို႕နီးနီးနားနားမွာမရွိပါဘူး.....၊ကၽြန္ေတာ္တည္းခုိတဲ့ ဟိုတယ္က ၿမိဳ႕ထဲနဲ႕
အလွမ္းေဝးကြာပါတယ္.....၊ဟိုတယ္ကအစားအေသာက္ေတြက စကၤာပူႏႈန္းထားနဲ႕ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ေစ်း
သင့္ပါတယ္.....။အရသာလည္းမဆိုးပါဘူး...၊ဘီယာ အရသာကေတာ့ သိပ္မစြံဘူးဗ်ဳိး....၊ဟိုင္းနကန္ခ်င္း
အတူတူ ေရေျမေတြျခားတာနဲ႕ အရသာကြာသြားတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဗ်ာ....ေနာ့.....။ဘာပဲေျပာေျပာ
ပင္လယ္ျပင္က လြင့္စင္လာတဲ့ ဆားငံေရရနံကို ခပ္ေထြးေထြးေလးရႈရႈိက္ရင္း.....၊စည္းခ်က္က်က်ေရလႈိင္း
ခတ္သံကို နားေထာင္ရင္း၊ၿငိမ္သက္ေမွာင္ရီေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ဝိုးတဝါးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ဘီယာေလး
ထိုင္စုပ္ခြင့္ရေနတာကိုက ဘဝရဲ႕ ပ်ားရည္တစ္စက္လို႕ ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ နံနက္ေစာေစာထျဖစ္ပါတယ္.....၊မနက္ခင္း ပင္လယ္ျပင္မွ ေနထြက္တာကိုေတြ႕

ျမင္ခ်င္လို႕ပါ....၊ကၽြန္ေတာ္ကံဆိုးတယ္ေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕...၊မနက္ကတည္းကမိုးေတြအံု႕ဆိုင္းေနလိုက္တာ

အဲ့ဒီတစ္ေန႕လံုး ေနေရာင္ကို မျမင္လိုက္ရပါဘူးဗ်ာ....။အဲ....မနက္ဘက္ ဟိုတယ္မွာ နံနက္စာစားေတာ့

ကၽြန္ေတာ္အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဘူးေပၚသလိုေပၚပါေတာ့တယ္....၊ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္

ကို လမ္းရဲ႕ဟိုဘက္ျခမ္း အခန္းကေန ဒီဘက္ကမ္းစပ္ဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ အခန္းကိုေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းလို႕ရ

ပါၿပီလို႕ လာေျပာတာပါပဲ...။ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေဟာလီးေဒးပိတ္ရက္မို႕ ဧည့္သည္ၾကပ္သြားလို႕ တစ္

ဘက္က ဟိုတယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ညထားလိုက္ပံုရပါတယ္...၊ေျပာရရင္ ဟိုဘက္နဲ႕ဒီဘက္က လမ္းပဲ

ျခားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႕ၿခံဝန္းနဲ႕သူ တစ္သီးတစ္သန္႕ပါ...၊ဟိုတယ္နာမည္ဆိုင္းပုဒ္တင္မထားေပမယ့္

လမ္းညႊန္အမွတ္အသားေလးတစ္ခုမွာ Villa လို႕လည္း ေရးထားတာ သတိျပဳလိုက္မိပါတယ္...။ဒါေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါဘူး...၊ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္အဆင္ေျပေနတာမို႕ ေထြ

ေထြထူးထူးလည္း ေမးမေနေတာ့ပါဘူး...၊ေျပာင္းလို႕ရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေျပာင္းလိုက္တာေပါ့ေလ...။

မိုးကေတာ့ အံု႕ရာကေန ဖြဲဖြဲေလး ရြာခ်လိုက္ပါၿပီ....၊တစ္ေနကုန္ သည္းလည္းမသည္း၊စဲလည္းမစဲပဲ တဖြဲဖြဲ

လုပ္ေနတာပါ...၊ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႕လံုး အခန္းထဲမွာ စာဖတ္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္...၊ေန႕လည္

၂နာရီေလာက္မွ ေန႕လည္စာ ထြက္စားျဖစ္တယ္ဗ်....။

မိုးတိမ္ေတြ ညိွဳ႕ကာမဲလို႕........ေငြမႈန္တို႕ တဖြဲဖြဲ...........

ေန႕လည္စာထြက္စားရင္းနဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ခဏထြက္ဖို႕ ဟိုတယ္ကို ကားစီစဥ္ေပးဖို႕ေျပာခဲ့ပါတယ္။မိုးတိတ္
ေလာက္မယ့္ ညေနေလးနာရီေလာက္ လို႕ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကားက ညေနေျခာက္နာရီမွွ ရပါတယ္...၊ေနာက္
က်ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကားရမွေတာ့ မထူးပါဘူးေလ....ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့ရရဲ႕....။

ေနေစာင္းမွပဲ ကိုေရြမိုးက တိတ္ေတာ္မူပါတယ္...၊

ၿမိဳ႕ထဲဘက္ထြက္လာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သြားလို႕ သြားရမွန္းမသိပါဘူး၊ကားဆရာနဲ႕လည္း ဘာသာစကားမ
ေပါက္ပါဘူး...၊သို႕ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ရိုးရာအႏွိပ္ခန္းကိုစိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားသဗ်ား :)။
တနာရီ စင္းေဒၚလာ၃၀ ေပးရပါတယ္...၊ကိုယ့္ကို ႏွိပ္ေပးတဲ့ ကေလးမပဲ လက္ မေပါက္တာလားေတာ့မသိ။
သူႏွိပ္တာက ႏွိပ္တာနဲ႕မတူပဲ လက္နဲ႕ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ေပးေနသလိုပါပဲဗ်ာ...၊သိပ္မစြံလွပါဘူး...၊

အဲဒီေနာက္ အနီးအနားက ေမာတစ္ခုထဲ ဝင္ၾကည့္ပါတယ္....၊အေမ့ဖို႕ ပါတိတ္ေလးဘာေလးေတြ႕လိုေတြ
ျငားပါ...၊အင္ဒိုမေတြပဲ ပါတိတ္မဝတ္ၾကေတာ့လို႕လား...၊ဘာလီတို႕၊ဂ်ာကာတာတို႕လိုၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမဟုတ္
လို႕ပဲလားေတာ့မသိ....ဘာပါတိတ္မွမေတြ႕ခဲ့ေပါင္ဗ်ာ...၊အဲ...ေယာက်ၤားဝတ္ပါတိတ္အက်ီ ၤေတြေတာ့ေတြ႕
ခဲ့ရ....၊ဒါနဲ႕ပဲ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့ရပါေတာ့တယ္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေန႕ကလိုပါပဲ....ေနကိုမျမင္ရပါဘူး...၊မိုးကအံု႕ဆိုင္းေနတဲ့အျပင္

နံနက္၁၀နာရီေလာက္မွာ ရြာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္...။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း တမနက္လံုး စာဖတ္ေနရ
တာေပါ့ဗ်ာ...။ေန႕လည္ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္ကႀကိဳပို႕ကားနဲ႕ပဲ ဆိပ္ကမ္းကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္...၊ညေန
၃နာရီ ဖယ္ရီနဲ႕ စကၤပူဘက္ကို ျပန္ရပါေတာ့မယ္....။

ဘင္တန္ဆိပ္ကမ္းပါ

ဖယ္ရီေလွေပၚမွာ လည္ျပန္ၾကည့္မိရာ ဘင္တန္ကၽြန္း.........

အလုပ္တာဝန္ေတြ၊လူမႈေရးေတြနဲ႕ မြန္းမြန္းၾကပ္ၾကပ္မဟုတ္လွေတာင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိလွတဲ့ စကၤာပူ

ဘက္ျခမ္းသို႕ ဦးတည္ရင္း ေအးေဆးၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေခတၱမွ် နားခိုခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘင္တန္ကၽြန္းေလးဘက္ကို

ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္....။ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ ပထမေန႕ကေတြ႕ခဲ့ရတဲ့

တံငါရြာအိမ္စုေလးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕......၊သဘာဝတရားကလြဲလို႕ ဘာမွရွိမေနတဲ့ ေနရာ

ေလးတစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္းေတြ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါတယ္...။အစစအရာရာဖြံၿဖိဳးတိုးတတ္

အဆင္ေျပေနတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာလည္း အစစအရာရာကို ဖိစီးမႈမ်ားႏွင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရျခင္းေတြနဲ႕

ႀကံဳရေကာင္းႀကံဳရႏိုင္တာပါပဲလို႕.......အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းျဖင့္......။