ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲ ေတးဆိုငွက္ေလးမ်ား အေၾကာင္း

ဘင္တန္ကၽြန္းမွာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္..။(ဦး)တင္ေမာင္ျမင့္ ဘာသာျပန္
ထားတဲ့ ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။မူရင္းစာေရးဆရာက Harper Lee ျဖစ္ၿပီး၊
To Kill A Mockingbird ပါ....။၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး ၁၉၆၁ခုႏွစ္မွာ ပူလစ္ဇာဆု ရခဲ့ပါ
တယ္....။၁၉၈၂ခုႏွစ္အထိ အုပ္ေရ၁၅သန္းရိုက္ႏွိပ္ခဲ့ရတယ္လို႕ဆိုတယ္ခင္ဗ်....။၁၉၆၂ မွာ မင္းသားႀကီး
 ဂေရဂရီပတ္ နဲ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးခဲ့ၿပီး ဂေရဂရီပတ္ရယ္၊ဇာတ္ညႊန္းဆရာရယ္ ေအာ္စကာဆု ရခဲ့ပါတယ္....။

ဒီဇာတ္လမ္းကို စာေရးသူေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း၊Alabama ျပည္နယ္မွ Monroeville
ၿမိဳ႕ေလးကို အေျခခံလို႕ သူ႕မိသားစုနဲ႕ အိမ္နီးနာခ်င္းေတြရဲ႕အမူအက်င့္ ဓေလ့စရိုက္ေလးေတြကို ေဖာ္ညႊန္း
ေရးသားထားတယ္လို႕ ဆိုတယ္ခင္ဗ်....။စာေရးသူ ၁၀ႏွစ္သမီးအရြယ္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ အခ်ိန္ကာလမ်ား မွာ
ျဖစ္ပါတယ္...။

ဇာတ္လမ္းေလးက ရိုးရိုးေလးနဲ႕လွတယ္ခင္ဗ်၊အဓိကဇာတ္ေဆာင္ ၆ႏွစ္သမီးေလးစေကာက္ရယ္၊သူ႕အကို
၁၀ႏွစ္သားေလး ဂ်င္မ္ရယ္၊သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း ၇ႏွစ္သားေလး ဒီလ္ရယ္ နဲ႕ စေကာက္တို႕ အေဖ မုဆိုးဖို၊
တရားရံုးေရွ႕ေနႀကီး အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ တို႕ကိုဗဟိုျပဳလို႕ အျခားေသာ ေမကြမ္းၿမိဳ႕သူ၊ၿမိဳ႕သား၊ သူတို႕ရဲ႕
အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားနဲ႕ ဝန္းရံၿပီး ဇာတ္လမ္းကို တည္ေဆာက္ထားပါတယ္...။၆ႏွစ္သမီးေလး စေကာက္က
ဇာတ္လမ္းကိုျပန္ေျပာျပတဲ့ ပံုစံ ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္...၊ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စာေရးသူက တတိယနာမ္စားအျဖစ္
လံုးဝဝင္မေျပာပဲ၊သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကို စေကာက္၊ဒါမွမဟုတ္ အျခားဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္
ေယာက္အေနနဲ႕ပဲ ေျပာသြားပါတယ္..။အဲဒီဇာတ္ေဆာင္ေတြကလည္း အဲဒီအခ်ိန္၊အဲဒီေနရာက ေခတ္
ကာလအေျခအေနတစ္ရပ္မွာ သူ႕အလိုအတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကတာရယ္ပါ....။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးဟာ ေခတ္နဲ႕လူေတြရဲ႕ အညမည သေဘာတရားတရပ္ကို လွစ္ဟျပ
လိုက္ျခင္းလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆမိရဲ႕....။ေခတ္ အေၾကာင္းေျပာလိုက္ရင္ လူေတြအေၾကာင္းပဲမဟုတ္
ဘူးလားဗ်ာ....။ေခတ္နဲ႕ လူ ဆိုတာ ကမ္း နဲ႕ ျမစ္ေရစီးေၾကာင္းလိုပါပဲ....။ကမ္း ဟာ ေရစီးတစ္ခုကို ဖန္တီး
ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တယ္...၊အဲ့ေရစီးေၾကာင္းကပဲ ကမ္းေတြကို တိုက္စား၊ေသာင္ဖို႕  သြားတယ္မဟုတ္ပါ
လားဗ်ာ....။တစ္ခါတစ္ရံၾကေတာ့လည္း ေရစီးေၾကာင္းက တိုက္စားဖို႕ရာ မတတ္သာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္
ႀကီးေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ ေကြ႕ေကာက္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားရသလိုပဲ...၊ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာလဲ ေခတ္ေရစီး
ေၾကာင္းကို ႀကံႀကံခံအန္တုခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္....၊ေရွ႕ေနႀကီး အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ပါ....။

ေနာက္တစ္ခုက အား ပါလွတဲ့ စကားလံုးမ်ားကို ဒီဝတၳဳေလးမွာျမင္ေတြ႕ရပါတယ္....၊မူရင္းဝတၳဳထဲကစကား
လံုးေတြဆို ပိုမိုေျပာင္ေျမာက္ၿပီး ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ပိုမိုေပၚလြင္ေစႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္
(ဦး)တင္ေမာင္ျမင့္ ဘာသာျပန္ထားတာကလည္း သိပ္ကိုေကာင္းလြန္းေတာ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ အရသာကို
ခံစားမိပါရဲ႕.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ကၽြန္မအကိုဂ်င္မ္ ဟာ အသက္ ၁၃ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ လက္က်ဳိးခဲ့ပါတယ္။-----------------------------------
ကၽြန္မကေတာ့ တရားခံဟာ လူယုတ္မာအားဝဲလ္ လို႕ယံုၾကည္ေနတုန္းပါပဲ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မထက္ ေလးႏွစ္
ႀကီးတဲ့ ဂ်င္မ္ကေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့....။တရားခံအစစ္က အဲဒီမတိုင္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေန
တဲ့။ဒီလ္ ေရာက္လာတဲ့ ေႏြမွာ စတာတဲ့။ဒီလ္ ဆိုတာ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကိုအျပင္ထြက္လာေအာင္ စၿပီးလုပ္ဖို႕
စိတ္ကူးရတဲ့ ကၽြန္မတို႕သူငယ္ခ်င္းပါ။သူ႕အေဒၚရွိတဲ့ကၽြန္မတို႕ၿမိဳ႕ကေလးကို ေႏြရာသီတိုင္းအလည္ေရာက္
လာတတ္တဲ့ ဒီလ္ ေလ။

ဒါကေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဖြင့္ေလးပါ...။ဂ်င္မ္ လက္က်ဳိးတဲ့အေၾကာင္းကို စေကာက္က ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာ
တာနဲ႕ဖြင့္ၿပီး ဂ်င္မ္ လက္က်ဳိးရျခင္းနဲ႕ပဲ ဆံုးပါတယ္၊အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ေတာ့ သိပ္မၾကာလွပါဘူး၊၃ႏွစ္ထဲ
ၾကာပါတယ္....:)။ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါတယ္...၊ဒီဇာတ္လမ္း ကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆို
ရင္ ဂ်င္မ္လက္မက်ဳိးခင္ ၃ႏွစ္အၾကာ၊ စေကာက္နဲ႕ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ ဒီလ္နဲ႕ စတင္ခင္မင္သြားပံုကေနေျပာ
မွျဖစ္မွာပါ....။ဒီလ္ ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဟာ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေထြေထြထူးထူးအေရးမပါ ပါဘူး...။ဒါေပမယ့္
သူ႕ေၾကာင့္ပဲ စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကုိ စိတ္ဝင္စားဖို႕ ျဖစ္လာလို႔ပါ....။

စေကာက္တို႕ အိမ္နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕မူလတန္းေက်ာင္းေလးၾကားမွာ ရက္ဒ္ေလမိသားစုအိမ္ႀကီးတည္ရွိပါတယ္။
အဖိုးႀကီးရက္ဒ္ေလဟာ တစ္ယူသန္ႀကီးပါ။သူ႕သားကို ကန္နီဂန္ခ်ာတိတ္တစ္သိုက္နဲ႕အေပါင္းအသင္းလုပ္
လို႕ အိမ္ထဲမွာပိတ္ေလွာင္ထားတာ၁၅ႏွစ္တိုင္တိုင္ပါပဲတဲ့။ကန္နီဂန္ဆိုတာေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသား၊လူဆင္း
ရဲေတြထဲက မိသားစုတစ္စုပါ။ေတာေနလူတန္းစားဆင္းရဲသားေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက အေပါင္းအသင္း
မလုပ္ၾကတဲ့အျပင္ သတိထားဆက္ဆံစရာအျဖစ္သေဘာထားၾကပါတယ္။အပယ္ခံေတြေပါ့ဗ်ာ...။ဘိုရက္ဒ္
ေလ လူပ်ဳိေပါက္ဘဝက အဲဒီကန္နီဂန္ခ်ာတိတ္တစ္သုိက္နဲ႕အေပါင္းအသင္းျဖစ္ၿပီး တစ္ညမွာေတာ့ ၿမိဳ႕
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို စေနာက္မိပါတယ္။အဲဒီအမႈနဲ႕ တရားရံုးက လူငယ္ေလးအားလံုး
ကို လူငယ္ျပဳျပင္ေရးစက္မႈလက္မႈေက်ာင္းကို ပို႕ပါတယ္။တစ္ယူသန္ႀကီးရက္ဒ္ေလဟာ သူ႕သား ဘုိရက္ဒ္
ေလ ကိုစက္မႈလက္မႈေက်ာင္းကို အပို႕မခံပဲ ခံဝန္ဂတိနဲ႕ အိမ္ျပန္ေခၚထားပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ဘို
ရက္ဒ္ေလကို ဘယ္သူမွမျမင္၊မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။အဖိုးႀကီးရက္ဒ္ေလ ဆံုးပါးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာလည္း
သူ႕သားအႀကီး၊ဘိုရက္ဒ္ေလရဲ႕အကိုက ဘိုရက္ဒ္ေလကို ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားခဲ့ပါတယ္...။

ဒီေတာ့ ဘိုရက္ဒ္ေလဟာေမကြမ္းၿမိဳ႕ေလးမွာအင္မတန္မွ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေက်ာ္ၾကား
ေနပါေတာ့တယ္။ဘိုရက္ဒ္ေလကို မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္၊သူရူးတစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾက
တာပါ။စေကာက္တို႕ကေလးေတြဆို ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးေရွ႕ေရာက္ရင္ ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ အေျပးေက်ာ္ျဖတ္
ၾကတာပါတဲ့...။အဲဒီလို မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေယာက္ကိုမွ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့သူကေတာ့ စေကာက္တို႕ရဲ႕
သူငယ္ခ်င္းေလး ဒီလ္ ပါ။

ဒီလ္ ဟာ အိမ္ေထာင္က်ဳိးမိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ရုပ္ရွင္ေတြကိုစိတ္ဝင္စား
တဲ့ သရုပ္ေဆာင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဒီလ္ ေလးဟာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္လွတဲ့ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကိုစိတ္ဝင္စားတာ
အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ေႏြရာသီကာလမ်ားမွာ ေမကြမ္းၿမိဳ႕ကို ဒီလ္ေရာက္လာတိုင္း စေကာက္တို႕
ေမာင္ႏွမနဲ႕အတူ ဘိုရက္ဒ္ေလ ကို အိမ္ျပင္ထြက္လာေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ရက္ဒ္ေလ
ၿခံဝန္းႀကီးထဲကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ၿပီး ဘိုရက္ဒ္ေလကို စာတစ္ေစာင္ေပးဖို႕ႀကိဳးစားတာမ်ဳိး၊ဘိုရက္ဒ္ေလ
ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႕ႀကံစည္တာမ်ဳိးေတြပါ။သူတို႕ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး...။

ဒါေပမယ့္ ဘိုရက္ဒ္ေလကေတာ့ သူတို႕ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနပါတယ္။သူ႕ကို ထိေတြ႕ဖို႕ႀကိဳးစား
ေနတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း က်ိတ္ၿပီး ခင္မင္ေနပံုရပါတယ္။အထူးသျဖင့္ မဟုတ္မခံစြာေတးလန္ေလး
စေကာက္နဲ႕ လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လိုေတြးေတြးစစ ရွိတဲ့ ဂ်င္မ္ တို႕ေမာင္ႏွမကိုပါ။ဒါေၾကာင့္ပဲ သူဟာ
စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ပီေကေလးေတြ၊အရုပ္ကေလးေတြ၊ခ်ည္လံုးေလးေတြကို
ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးေရွ႕က ဝက္သစ္ခ်ပင္ရဲ႕သစ္ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားေပးတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ရက္ဒ္ေလ
အိမ္ႀကီးေရွ႕က ျဖတ္ၿပီးေက်ာင္းသြားတဲ့ ကေလးဆိုလို႕ စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

စေကာက္ေလး ဟာ အဲဒီႏွစ္ကမွ ေက်ာင္းစတက္ရတာပါ။သူေက်ာင္းတက္ရတာအဆင္မေျပပါဘူး။အဲဒီႏွစ္

က စေကာက္တို႕ေက်ာင္းကို ဆရာမအသစ္ကေလးတစ္ေယာက္ေျပာင္းလာပါတယ္။ေနာက္ ဒီႏွစ္မွာပဲ

ဂ်ဴးေဝးစနစ္ဆိုတဲ့ စနစ္သစ္နဲ႕စသင္ပါတယ္။အဲဒီစနစ္သစ္အရ ဆရာမဟာ ခုႏွစ္မွေက်ာင္းစတက္တဲ့

ကေလးေတြကို စာေရးစာဖတ္မသင္ေပးပဲ ပံုျပင္ေျပာျပတာမ်ဳိး၊အရုပ္ကားခ်ပ္ေလးေတြေထာင္ျပတာမ်ဳိး

ေလးေတြနဲ႔ပဲ အစျပဳသင္ေပးတာပါ။စေကာက္ေလးကေတာ့ ေကာင္းစြာစာေရးတတ္၊ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။

မိခင္မဲ့ရွာတဲ့ စေကာက္ေလးဟာ ညဘက္ေတြမွာ သူ႕ဖခင္ျဖစ္သူ သတင္းစာ၊မဂၢဇင္းေတြဖတ္တိုင္း ဖခင္

ရဲ႕ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး နာေထာင္ေနရာကေန စာဖတ္တတ္လာတာျဖစ္ပါတယ္။စာလံုးေတြကို လက္နဲ႕ေထာက္

ၿပီး အသံထြက္ဖတ္တတ္တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ အသံကိုနားေထာင္ရင္း၊စာလံုးေတြကို ေထာက္ထားတဲ့ ဖခင္ရဲ႕

လက္ေခ်ာင္းေတြကို လိုက္ၾကည့္ရင္းကေန စာဖတ္တတ္သြားတာပါ။ဒါ့အျပင္ စေကာက္တို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္

ထိန္း လူမည္းအမ်ဳိးသမီးႀကီး ကာလ္ပါးနီယား ဟာ ကေလးေတြကို သမၼာက်မ္းစာထဲက စာေတြကို ကူးေရး

ခုိင္းေလ့ရွိရာကေန စေကာက္တို႕ေမာင္ႏွမဟာ စာေရးတတ္သြားခဲ့တာပါ။

ဒါကို မသိတဲ့ ဆရာမေလးက စေကာက္တို႕ကို သူ႕အေဖက စာသင္ေပးတယ္ထင္ေနပါတယ္။ဖခင္ျဖစ္သူ

ကို စာသင္မေပးဖို႕ ေျပာရမယ္လို႕ စေကာက္ကို ေျပာလာပါတယ္။ဒါကို စေကာက္က လံုးဝလက္မခံပါဘူး။

တကယ္ဆိုေတာ့လည္း သတင္းစာထဲက ဓာတ္ပံုေတြကို လိုက္ၾကည့္တာ၊အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပံုျပင္သ

ဖြယ္နားေထာင္ခဲ့ရတာဟာ စနစ္သစ္ပညာေရးနဲ႕ ဘာမွမကြာဘူးဆိုတာ ဆရာမေလးေရာ၊စေကာက္ေရာ

မသိခဲ့ပါဘူး။ဒီေတာ့ အတန္းထဲမွာ စာေကာင္းစြာတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ စေကာက္ေလးကို ဆရာမက သိပ္မ

ၾကည္ပါဘူး။ဒီၾကားထဲမွာ ေဝၚတာကန္နီဂန္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ

နဲ႕ စေကာက္ေလးတို႕ ျပႆနာျဖစ္ပါေတာ့တယ္....။

ေဝၚတာကန္နီဂန္ေလးဟာ ဆင္းရဲသားကန္နီဂန္ေလး ျဖစ္တာနဲ႕အညီ ေန႕လည္စာထမင္းခ်ဳိင့္မထည့္ႏိုင္

သလို၊မုန္႕ဖိုးလည္းမရွိရွာပါဘူး။ဒါကိုမသိတဲ့ ဆရာမက တစ္ရက္မွာ ေဝၚတာေလးထမင္းခ်ဳိင့္ေမ့လာတယ္

ထင္ၿပီး မုန္႕ဝယ္စားဖို႕ ပုိက္ဆံတစ္မတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ေဝၚတာေလးကမယူပါဘူး၊ဆရာမကလည္းအ

တင္းေပးသေပါ့ေလ...။အဲဒီမွာ စေကာက္က ဝင္ရွင္းျပပါတယ္။ကန္နီဂန္အမ်ဳ္ိးေတြဟာ အင္မတန္ဆင္းရဲ

ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ဆင္းရဲေပမယ့္လည္း သူတို႕ျပန္မေပးႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ဘယ္တုန္းကမွ မယူၾကတဲ့အ

ေၾကာင္း၊ျပန္ေပးစရာရွိရင္လည္း ထင္း၊အသီးအႏွံ အစရွိတဲ့ လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြနဲ႕ပဲ ေပးႏိုင္ၾကတဲ့

အေၾကာင္းေတြပါ။

ကန္နီဂန္တို႕အေၾကာင္းကို စေကာက္ေလးက ေကာင္းစြာသိပါတယ္။ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ ေဝၚတာကန္

နီဂန္ရဲ႕ အေဖ မစၥတာေဝၚတာ ေျမယာေပါင္ထားတဲ့အမႈျဖစ္တုန္းက မစၥတာေဝၚတာ ဘက္ကေန စေကာက္

ရဲ႕အေဖ မစၥဖင့္ခ်္ က ေရွ႕ေနလိုက္ေပးထားခဲ့လို႕ပါ။ေရွ႕ေနခတစ္ျပားမွ မယူေပမယ့္ မစၥတာေဝၚတာ ဟာ

ထင္းစည္းလို၊မုန္႕လာဥအိတ္ေတြလို လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြကို စေကာက္တို႕အိမ္ေရွ႕မွာ တိတ္တိတ္ေလး

လာထားၿပီး ေရွ႕ေနခေပးခဲ့တာပါ...။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမကေတာ့ စေကာက္ကို သူ႕ကိုဆရာလုပ္တယ္လို႕အထင္လြဲသြားၿပီးျပစ္ဒဏ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ စေကာက္ေလးလည္း ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့...။ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို သူကအေဖကိုေျပာျပၿပီး

ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေျပာပါတယ္။စေကာက္အေဖ အာတီကတ္ဖင့္ခ်္ က စေကာက္ကို နားလည္

ေျပာဆိုဆံုးမရွာပါတယ္။

" သမီး ပထမဆံုးနားလည္ထားဖို႕က လူေတြနဲ႕အဆင္ေျပဖို႕ သူတို႕ရႈေထာင့္ကေန ဝင္ၾကည့္တတ္ဖို႕ပဲ၊

အဲ့လိုမၾကည့္တတ္မခ်င္း သမီးဘယ္သူ႕ကိုမွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊သူတို႕ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး သူတို႕ေနရာ

က ခံစားၾကည့္တတ္ရမယ္...."

စာေရးသူဟာ လူေတြအေပၚ ထားရွိရမယ့္ နားလည္မႈနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား အေၾကာင္းကို မစၥတာဖင့္ခ်္
ကေန ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္....။နားလည္မႈနဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာတရားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္
အေတြးထဲမွာ ေဝဝါးမႈေတြျဖစ္လာတတ္စၿမဲပါ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူတစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေလာက္နားလည္ေပး
ႏိုင္သလဲ...၊ဘယ္ေလာက္ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားႏိုင္သလဲ.....၊သူ႕ေနရာကေန ဘယ္ေလာက္ ဝင္ၿပီးခံစား
ေပးႏိုင္သလဲ....၊ကိုယ့္အေပၚ ဆိုးယုတ္ေကာက္က်စ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာေရာ....ဘယ္ေလာက္

သည္းခံခြင့္လြတ္နားလည္ေပးႏိုင္သလဲ...၊

ေနာက္....ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ နားလည္မႈနဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကေရာ....အစစ္အမွန္ဟုတ္ပါရဲ႕လား.....။
သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကေလး ေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ရင္ သားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္ဆိုတာ၊
ကားေပၚ၊ရထားေပၚမွာ အဖိုးအိုအဖြားအိုေတြကို မိဘခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ေနရာဖယ္ေပးတယ္ဆိုတာ၊
တကယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတာလား....၊သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူေတြမို႕ သနားမိတာလား....။ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္
တို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား၊ကိုယ့္အတၱကိုဆိုးဆိုးရြားရြားထိခိုက္လာရင္ေပ်ာက္ကြယ္
သြားေလ့ရွိတာကိုလည္း သတိထားမိပါရဲ႕...၊ေနာက္ အင္မတန္မွ ယုတ္မာဆိုးရြားလွတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို
ေရာ....ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ နားလည္ေပးႏိုင္မွာပါတဲ့လဲ....၊ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အေမး
ပုစာၦေတြကို ဒီဝတၳဳေလးက တစြန္းတစ အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းဝင္လာပါၿပီ....၊စေကာက္ေလးလည္း ဒုတိယတန္းကို တက္ေနရၿပီျဖစ္ပါတယ္....။အဲဒီေဆာင္းတြင္း
မွာ အဘြားႀကီးမစၥရက္ဒ္ေလ ကြယ္လြန္းသြားပါတယ္...၊စေကာက္တို႕ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္း သေဘာေကာင္းတဲ့
မစၥေမာ္ဒီ့အိမ္ မီးေလာင္သြားပါတယ္....။အဲဒီေဆာင္းကာလမွာပဲ စေကာက္ေလးရဲ႕ ဘဝခရီးၾကမ္းရွည္ႀကီး
စတယ္ေတာ့တယ္.....။သူ႕အေဖ မစၥဖင့္ခ်္ဟာ လူမည္းေလးတြမ္ရဲ႕ဘက္ကေန အမႈလိုက္ေပးရပါတယ္။
မုဒိမ္းမႈနဲ႕ အဖမ္းခံထားရတာပါ...။လူျဖဴတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အလုပ္လက္မဲ့၊ကေလကေခ် မစၥတာအာဝဲရဲ႕သမီး
ေမရီလာ ကို အဓမၼျပဳမႈနဲ႕ပါ...။

တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ရွိတဲ့ လူျဖဴအားလံုးလိုလိုက မစၥတာအာဝဲဘက္က ပါ ပါတယ္...၊ျဖစ္ရပ္အမွန္ကို ဘယ္သူမွ
မေဝခြဲႏိုင္ပါပဲလ်က္ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္ ဟာ ေသဒဏ္က်ခံသင့္တယ္ လို႕ပဲျမင္ၾကပါတယ္...၊တရာခံေရွ႕ေန
ႀကီး မစၥတာဖင့္ခ်္ ကိုလည္း တရားရံုးကတာဝန္ေပးသည့္တိုင္ မျငင္းဆန္ပဲ တက္ၾကြစြာလိုက္ပါေဆာင္ရြက္
ေနလို႕ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဝို္င္းဝန္းေဝဖန္ၾကပါတယ္....။ဂ်င္နဲ႕စေကာက္တို႕လည္း ေက်ာင္းမွာ အျခားေက်ာင္း
သားေတြက စေနာက္ေျပာဆိုၾကတာကို ခံၾကရပါတယ္...။ဒီအမႈကို ဘာေၾကာင့္လိုက္ခဲ့သလဲလို႕ စေကာက္
ေလးက သူ႕အေဖကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္...။

" သူ႕ဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္ မေပးသင့္ဘူးလို႕ လူေတြေျပာေနလ်က္နဲ႕ ေဖေဖက ဘာလို႕ ဒီအမႈကိုလက္ခံ
တာလဲ......"

"အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးေပါ့ သမီးရယ္.....၊အဓိက ကေတာ့ ဒီအမႈကို ေဖေဖလက္မခံရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေဖေဖ
ေခါင္းေဖာ္ရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့လို႕ပဲ၊ၿပီးေတာ့ ေဖေဖဟာ ဒီနယ္ကိုကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဥပေဒဝန္ထမ္းေလ...၊ဒီအမႈ
ကို ျငင္းလိုက္ရင္ သမီးနဲ႕ဂ်င္မ္ကိုေတာင္ ေဖေဖ ေျပာပိုင္ဆိုပိုင္ခြင့္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.....။

မစၥတာဖင့္ခ်္ရဲ႕အေျဖစကားပါ...။တကယ္ဆိုရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါးက အာဝဲဘက္က ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ ဘာျဖစ္
လို႕ မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္ဘက္က ကာကြယ္ခဲ့ရပါသလဲ...၊ဒီအမႈကိုသာျငင္းလိုက္ရင္တစ္ၿမိဳ႕
လံုးကသူ႕ကုိခ်ီးက်ဴးၾကမွာျဖစ္ပါလ်က္ ဘာလို႕ ဒီအမႈကို လက္မခံရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေခါင္းေဖာ္ရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့
ဘူးလို႕ ေျပာခဲ့တာပါလဲ....၊ရွင္းပါတယ္..... အမွန္တရားဟာ တြမ္ရဲ႕ဘက္မွာရွိေနလို႕ပါ...၊သူဒီအမႈကိုျငင္းခဲ့
ရင္ လက္တေလာမွာ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနႏိုင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အမွန္တရားေပၚထြက္လာရင္ သူ
ဟာ  အင္မတန္မွ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္သြားမွာေသခ်ာပါတယ္....။

ခုလိုေျပာသြားတဲ့ ဖင့္ခ်္ရဲ႕ စကားလံုးေတြထဲမွာ ဥပေဒဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္မႈနဲ႕ ရဲဝံ့မႈ
ကို ျမင္ေတြ႕ရမွာျဖစ္သလို၊ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ထားရွိရမယ့္ စံနမူနာျပယုဒ္
တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါရဲ႕....၊အမွန္တရားဘက္မွာ မရပ္တည္ဝံ့ခဲ့တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕သား
သမီးေတြကို ဘယ္လိုမ်ားသြန္သင္ဆံုးမႏိုင္မွာတဲ့လဲဗ်ာ.....။(စကားမစပ္ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရႊျပည္
ႀကီးက လူႀကီးသားသမီးေတြ ဆိုးသြမ္းေသာင္းက်န္းၾကတာ ကိုသြားသတိရမိတယ္...၊အင္း...လူႀကီးေတြ
ကိုယ္တိုင္က မွန္မွန္ကန္ကန္မရွိေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာင္ မဆံုးမဝံ့၊မဆံုးမႏိုင္တာ ထင္ရဲ႕ေနာ့.... )

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီဇင္ဘာခရစ္စမတ္ကာလကို မစၥတာဖင့္ခ်္တို႕ သားအဖတစ္ေတြ ဖင့္ခ်္ယာေတာအိမ္ႀကီးမွာ အရင္ႏွစ္မ်ား

လိုပဲ ေဆြမ်ဳိးအားလံုးစုစည္းလို႕ က်င္းပၾကပါတယ္...။ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားထဲမွာလည္း ဒီအမႈကို မစၥတာဖင့္ခ်္

လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သိပ္မၾကည္ၾကပါဘူး။မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ ဂ်င္နဲ႕စေကာက္တို႕ကို ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္

အျဖစ္ ေလေသနတ္တစ္လက္စီေပးခဲ့ပါတယ္....။

"..........က်ီးကန္းေတြ၊ဆက္ရက္ေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ပစ္၊ဒါေပမယ့္ ေတးဆိုငွက္ေလးေတြကိုေတာ့

မပစ္ရဘူးေနာ္....ငရဲႀကီးတတ္တယ္....."

 မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို သြန္သင္ခဲ့တာပါ။ဒီဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္နဲ႕

ပတ္သက္တာဆိုလို႕ ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းပဲ ပါပါတယ္...။To Kill A Mockingbird ဆိုတာကို (ဦး)တင္

ေမာင္ျမင့္က ေတာင္ပံမဲ့သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ လို႕ ဘာသာျပန္လိုက္တာကလည္း အရမ္းကို လွပါတယ္....။

ရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႕ နာမည္ဟာ ဘာမွမဆိုင္သလိုထင္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီနာမည္ေလးဟာ

ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကို ၿခံဳငံုမိသြားပါတယ္...။

ေတာင္ပံမဲ့ သင္းကြဲေတးဆိုငွက္ ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုရည္ညႊန္းတာပါလဲ၊အသက္၅၀အရြယ္မ်က္ဆီတစ္ဘက္

ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ လူသားအားလံုးကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႕နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့၊အမွန္တရားဘက္က

ရပ္တည္လို႕ အားလံုးရဲျပစ္တင္ရံႈ႕ခ်ျခင္းကိုခံရတဲ့ မစၥတာဖင့္ခ်္လား...၊ရိုးသားအျပစ္ကင္းတဲ့ အႏွိမ္ခံလူမည္း

တြမ္လား...၊ပကတိျဖဴစင္တဲ့ကေလးငယ္ေလးေတြလား...၊ဒါမွမဟုတ္ ဘိုရက္ေလ လား..၊သူတို႕အားလံုးကို

ပဲ ဆိုလိုတာလားဆိုတာ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕စာဖတ္သူေတြပဲ ဘာသာေတြးဆယူရမွာပါ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဂ်င္မ္ေလး ၁၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေနာက္တစ္ရက္မွာ သူတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကစားစရာေလးေတြ ထြက္ဝယ္

ပါတယ္....၊အဲဒီမွာ သူတို႕ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါသည္၊ေဖာ္ဖင္းစြဲေနရွာတဲ့ အဘြားႀကီးမစၥဒူဘို႕စ္နဲ႕ ျပႆနာတက္ပါေတာ့တယ္....၊ထံုးစံအတိုင္း အဖြားႀကီးက ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္

ေယာက္ကို အမနာပျပစ္တင္ဆူပူပါတယ္...၊အရင္ကတည္းကလည္း အဲဒီအဖြားႀကီးက ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ

ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တိုင္း ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာေနၾကပါပဲ...၊ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕အေဖကို လူမည္း

ဘက္ပါရေကာင္းလားဆိုၿပီး ႏွိမ္ခ်ေျပာဆိုလာတဲ့အတြက္ ဂ်င္မ္တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲၿပီး

မစၥၥၥဒူဘို႕စ္ရဲ႕ ဖေယာင္းပန္းၿခံေလးကို ရစရာမရွိေအာင္ဖ်က္ဆီးလိုက္မိပါတယ္...။

မစၥတာဖင့္ခ်္ သိသြားေတာ့ သူ႕သားကို ခ်က္ခ်င္းသြားေတာင္းပန္ခိုင္းပါတယ္...၊စေကာက္ေလးက ဒါကိုမ

ေက်နပ္ပါဘူး....၊မစၥတာဖင့္ခ်္က ခုလို သူ႕သမီးငယ္ေလးကို ရွင္းျပပါတယ္...။

" ခုအခ်ိန္မွာ ေဖေဖေျပာႏိုင္တာကေတာ့ သားတို႕သမီးတို႕ ႀကီးလာလို႕ ဒီျပႆနာကို ျပန္ၿပီးသံုးသပ္တဲ့အ

ခါ၊ေမတၱာတရားနဲ႕ယွဥ္ၿပီး သမီးတို႕ ၾကည့္လာႏိုင္မယ္....။သမီးတို႕ကို ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်ေအာင္

လုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊အမ်ားတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာေအာင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြးမိလာလိမ့္

မယ္။ဒီတြမ္ေရာဘင္ဆင္အမႈဟာ လူ႕အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႕ဆိုင္တယ္၊ဒီလူကိုေဖေဖမကူညီရရင္ ေဖေဖဘုရား
ရွိခိုးေက်ာင္းလည္း သြားရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ဘုရားသခင္ထံမွာလည္း ရွိခိုးရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး..... "

" ေဖေဖမွားသြားၿပီ..... "

" ဘယ္လိုမွားတာတုန္း.... "

" အမ်ားစုက သူတို႕မွန္တယ္ ထင္ေနၾကေတာ့ ေဖေဖ မွား လို႕ျဖစ္မွာေပါ့..... "

" သူတို႕ဟာသူတို႕  ႀကိဳက္သလိုထင္ႏိုင္တယ္၊သူတို႕ထင္ျမင္ခ်က္ကို သူတို႕ ယံုၾကည္ခြင့္ရွိတယ္၊ဒါေပမယ့္
ေဖေဖက သူတို႕နဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ဖို႕ထက္ ေဖေဖ့အတၱနဲ႕ သဟဇာတျဖစ္ဖို႕လိုတယ္ေလ..... "

ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္...တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အမ်ားနဲ႕သဟဇာတျဖစ္ဖို႕အတြက္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္
ေနရတာေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္...၊ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုးရႈံးသြားရတာက မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္ေလး
စားမႈပါ...၊တစ္ကယ္ဆို ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္၊ကိုယ့္အတၱနဲ႕ ကိုယ့္အျပဳအမူေတြဟာ သဟဇာတျဖစ္ေနဖို႕
အေရးႀကီးတာမဟုတ္ပါလား...၊အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ေခါင္းမာတဲ့၊တစ္ယူသန္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္တာ
ေပါ့ေလ......။

အဘြားႀကီး မစၥဒူဘို႕စ္က ဂ်င္မ့္ကို ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႕ တလတိတိ သူ႕ကိုစာဖတ္ျပရမယ္လို႕ေတာင္းဆို
ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္လည္း စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ ေန႕တိုင္း စာဖတ္ျပခဲ့ရပါတယ္...။မစၥတာဖင့္ခ်္ကေတာ့ အဘြားႀကီး
မေတာင္းဆိုသည့္တိုင္ သူကိုယ္တိုင္လႊတ္ဖို႕ဆႏၵရွိေနတာပါ။ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္လည္းမာ၊
ေခါင္းလည္းမာတဲ့ မစၥဒူဘို႕စ္ကို သူ႕သားသမီးေတြ နားလည္မႈေပးႏိုင္ေစခ်င္လို႕ပါပဲ....၊ဂ်င္မ္ေလးစာဖတ္
ျပၿပီး မၾကာမတင္ေလးမွာပဲ မစၥဒူဘို႕စ္ ဆံုးသြားပါတယ္...၊အဘြားႀကီးက ဂ်င္မ့္အတြက္ ဖေယာင္းပန္းပြင့္
ေလးတစ္ပြင့္ကို ကပ္ထူဘူးေလးထဲထည့္ၿပီး အမွတ္တရေပးခဲ့ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္က အဘြားႀကီး သူ႕ကို
တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္သြားတယ္လို႕ထင္ေပမယ့္ မစၥတာဖင့္ခ်္က ခုလိုရွင္းျပပါတယ္....။

" ေဖေဖ့အထင္ေတာ့ အားလံုးကို သူနားလည္ပါတယ္...၊အားလံုးၿပီးသြားၿပီလို႕ သူေျပာသြားတာပဲ...၊.......
........၊အရာဝတၳဳေတြကို ၾကည့္ျမင္တဲ့ေနရာမွာ သူဟာ သူ႕ရႈေထာင့္က သူၾကည့္တတ္တယ္...၊ကိုယ္ပိုင္
အယူအဆရွိတယ္....၊ေဖေဖ့ရႈေထာင့္နဲ႕ေတာ့မတူဘူးေပါ့....."

 ~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဆာင္းကုန္လို႕ ေႏြကူးပါၿပီ...၊ဂ်င္မ္လည္း ႀကီးေကာင္ဝင္လာပါၿပီ...၊စေကာက္ေလးနဲ႕ေတာ့ သိပ္မတည့္
ေတာ့ဘူးေပါ့...၊သူတို႕ေမာင္ႏွမကို ထိန္းသိမ္းဖို႕အတြက္ အာတီကပ္ဖင့္ခ်္က သူ႕ႏွမျဖစ္သူကို အိမ္ ကို
အလည္ေခၚထားပါတယ္...၊ေျပာရရင္ အာတီကပ္ဖင့္ခ်္နဲ႕ သူ႕ႏွမအလက္ဇန္းရား တို႕ဟာ အျမင္ျခင္းတူ
သူေတြမဟုတ္ပါဘူး...၊ဂ်င္မ္တို႕ေမာင္ႏွမ၊အထူးသျဖင့္ စေကာက္ေလးနဲ႕ လည္း အေစးကပ္လွတယ္မ
ဟုတ္ပါဘူး...။ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြရႈပ္ေထြးလာႏိုင္တဲ့ အဲဒီေႏြမွာ ကေလးေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႕
မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕ႏွမကို ေခၚထားတာပါ...။

အဲဒီႏွစ္ေႏြမွာ ဖခင္အသစ္ရထားၿပီး သူ႕ဖခင္အသစ္နဲ႕အတူ ေလွတစ္စင္း စပ္မွာမို႕လို႕ အလည္မလာႏိုင္
ေတာ့ပါဘူးလို႕ စာေရးအေၾကာင္းၾကားထားတဲ့ ဒီလ္ တစ္ေယာက္ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးနဲ႕
စေကာက္ေလးရဲ႕ ကုတင္ေအာက္မွာေရာက္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္...။သူ အိမ္ကထြက္ေျပးလာ
တာပါ...၊ဖခင္အသစ္ရခဲ့ေပမယ့္ ဒီလ္ေလး လုိခ်င္ေတာင့္တေနရွာတဲ့ မိသားစုဘဝကိုေတာ့ မရခဲ့ရရွာပါဘူး။
သူလိုခ်င္တဲ့ ကစားစရာအသစ္ေတြ၊ရုပ္ရွင္ကားေတြ ရခဲ့ေပမယ့္ သူ႕မိဘေတြက ပါးစပ္ကေနသာ ခ်စ္တယ္
ေျပာခဲ့ၾကၿပီး ကေလး ကိုေတာ့ ဂရုမစိုက္ခဲ့ၾကပါဘူး။အဲဒါနဲ႕ သူ အိမ္ေျပးေလး လုပ္ခဲ့တာပါ...။မစၥၥၥတာဖင့္ခ်္
က ဒီလ္ရဲ႕ အေဒၚျဖစ္သူကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး အဲဒီညမွာေတာ့ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ပါတယ္..။
ဒီလ္ေလး ရဲ႕ အေဒၚကလည္း သူတို႕ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းပါပဲ...။

အဲဒီညမွာ ဒီလ္နဲ႕ စေကာက္ တို႕ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္...၊ကေလးေတြပီပီ ကေလးအ
ေတြးနဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြေျပာခဲ့ၾကတာပါ...။ဒီလ္ေလးက တစ္ေန႕မွာ စေကာက္ကို လက္ထပ္
မယ္လို႕ ကတိေပးပါတယ္..၊ၿပီး သူဖတ္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ထဲကလို ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚက သစ္ပင္ႀကီးမွာ ကေလး
ေတြ သြားဆုေတာင္းမယ္တဲ့...။မိသားစုဘဝကို ေတာင့္တရွာတဲ့ သနားစရာေလး ဒီလ္ပါ..။စေကာက္က
ေတာ့ ကေလးေတြဆိုတာ မီးခိုးေခါင္တိုင္ထဲက က်လာတာလို႕ ဆိုပါတယ္... :)။အဲဒီလို ေရာက္တတ္ရာရာ
ေတြေျပာေနၾကရင္းက ဒီလ္ အိမ္ေျပးဘဝ အေၾကာင္းကိုေရာက္သြားပါတယ္...၊စေကာက္က ဒီလ္ ကိုေမး
ခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္...။

" ဘိုရက္ဒ္ေလ၊သူအိမ္ကေန ဘာလို႕ ထြက္မေျပးတာလဲ ဆိုတာ နင္ ေတြးၾကည့္ဖူးလား ဒီလ္.... "

ဒီလ္က သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး တစ္ဘက္သို႕လွည့္လိုက္ပါတယ္.....

" သူေျပးစရာေျမမရွိလို႕ေနမွာေပါ့ဟာ..... "

ဘိုရက္ဒ္ေလ ဟာ ေလာကႀကီးကို အေတာ္စိတ္ကုန္သြားပံုရပါတယ္...။ေရွးရိုးစြဲဝါဒီေတြ၊တစ္ယူသန္ေတြ၊
တစ္ဘက္သားကို နားလည္မႈမရွိတဲ့လူေတြနဲ႕ သူဆက္္ဆံခ်င္ပံုမရေတာ့ပါဘူး..၊ဒါဆို သူဘယ္ကိုထြက္ေျပး
မလဲ...၊ကမာၻေျမရဲ႕ အျခားတစ္ေနရာရာကိုေရာက္သြားလည္း သူ ဒီလို လူေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေနရမွာပါပဲ........။
ဒါေၾကာင့္ သူဘယ္မွမသြားပဲ၊ဘယ္သူနဲ႕မွ မဆက္ဆံပဲ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနေနပံုရပါတယ္..၊သူ႕ကိုခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား
တယ္ဆိုေပတဲ့.....သူထြက္ခြာသြားခ်င္ရင္ ထြက္သြားလို႕ရတာပါပဲေလ...။ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာေျပးစရာေျမမရွိ
ခဲ့ပါ...။ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆိုသလို " ေယာယိမ္းလိုက္ ဘသားယိမ္းလိုက္..." လုပ္ေနရတတ္ရဲ႕၊
မစၥတာဖင့္ခ်္ေျပာသလို ကိုယ့္အတၱနဲ႕ကိုယ္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေနလို႕ မရႏိုင္ပဲ " ေျပးစရာေျမမရွိ " ျဖစ္
ေနတာမ်ဳိးေတြ ႀကံဳေတြ႕ရခဲ့ပါၿပီ.....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒီလိုနဲ႕ တရားခံလူမည္းတြမ္ ကို ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းရပါေတာ့မယ္....။ေမကြမ္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္

ဟာ ေသးငယ္ၿပီး အေစာင့္ေတြဘာေတြလည္း ရွိပံုမရပါဘူး....။ေထာင္ႀကီးကို မေျပာင္းေရြ႕ခင္ တစ္ညမွာ

ေတာ့ ျပႆနာတတ္ပါေတာ့တယ္...၊ေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသား လူျဖဴေတြက လူမည္းတြမ္ကို လူထုနည္းနဲ႕

အျပစ္ေပးေတာ့မယ့္ျပႆနာပါ။အမွန္ဆို ဒီလိုျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ အေစာႀကီးထဲက မစၥတာဖင့္ခ်္တို႕

သတင္းရၿပီးသားပါ၊ဒါေပမယ့္ အဲဒီညမွာ ေမကြမ္းရဲမႈးဟက္စ္ က ေတာဘက္ဆင္းေနပါတယ္။မစၥတာဖင့္ခ်္

ဟာ စိတ္မခ်တာနဲ႕ ကုလားထိုင္တစ္လံုး၊သတင္းစာတစ္ေစာင္နဲ႕ ေထာင္ဗူးဝေရွ႕မွာ ေစာင့္ေရွာက္ေနေလ
ရဲ႕။ေသနပ္ပစ္လက္ေျဖာင့္လွသူတစ္ဦးေပမယ့္ မလြဲမေရွာင္သာမွ ေသနပ္ကိုင္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့
မစၥတာဖင့္ခ်္မွာ ဘာလက္နက္မွမပါ ပါဘူး...၊ဂ်င္မ္၊စေကာက္ နဲ႕ ဒီလ္ တို႕လည္း မစၥတာဖင့္ခ်္ ေနာက္ကေန
ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးလိုက္သြားၾကပါတယ္.....။

ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ...၊တစ္ယူသန္၊ေရွးရိုးစြဲႀကီး လြန္းတဲ့ ေမကြမ္းေျမာက္ပိုင္းသားလယ္သ
မားေတြဟာ တြမ္ ကိုရန္ရွာဖို႕ ေရာက္လာပါတယ္...၊မစၥတာဖင့္ခ်္ကို ဖယ္ေပးဖို႕ေျပာေပမယ့္ သူက ဖယ္မ
ေပးပါဘူး...၊ရုတ္ရုတ္သဲသဲလူအုပ္ၾကားကို ရုတ္တရက္ေရာက္လာတာက လူမမည္ကေလး ၃ေယာက္ပါပဲ။
စေကာက္ေလးဟာ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ မစၥတာေဝၚတာကန္နီဂမ္ကိုျမင္သြားပါတယ္...၊

" ဟလို မစၥတာကန္နီဂန္....ရွင့္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲသက္သာခြင့္အမႈ အေျခအေနဘယ္လိုတုန္း...၊အဲ့ဟာ
ကအေတာ္ဆိုးတာပဲေနာ္....။---------------------------- ရွင့္သား ေဝၚတာေလးကိုလည္း က်မကႏႈတ္ဆက္
တဲ့အေၾကာင္းေျပာေပးပါေနာ္...... "

သူ႕ဖခင္ကို အၾကမ္းဖက္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနတဲ့ စေကာက္ေလးရဲ႕ ကရားေရလႊတ္သလိုေျပာလိုက္တဲ့
စကားသံေတြကို လူႀကီးအားလံုးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနၾကရပါတယ္....။ေနာက္ဆံုးမွာ
ေတာ့ မစၥတာေဝၚတာကန္နီဂမ္ဟာ ေဝၚတာေလးကို စေကာက္ကႏႈတ္ဆက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလုိက္ပါ့
မယ္ လို႕ ေျပာၿပီး သူ႕လူေတြကို ေခၚၿပီးတပ္ေခါက္ျပန္သြားပါေတာ့တယ္....။

" ဆူပူမႈတစ္ခုကို လူေတြဖန္တီးတာ.....၊မစၥတာကန္နီဂန္ဟာ ဒီလိုဆူပူမႈထဲက အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲ.......၊
ရွစ္ႏွစ္သမီးေလးက သူတို႕ အျမင္မွန္ရေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဒီလိုစိတ္ရိုင္းဝင္ေနတဲ့သူေတြကို တားစီး
လို႕ရတယ္ဆိုတာ ျပတာပဲ..... "
" ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ့ သူတို႕ဟာလူေတြမို႕ပဲ၊သားတို႕က ေဖေဖ့ေနရာကို မစၥတာကန္နီဂမ္ တစ္မိနစ္
ေလာက္ဝင္ၾကည့္တတ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာပဲ..... "

မစၥတာဖင့္ခ်္က သူ႕သားဂ်င္မ္ကို ရွင္းျပထားတာေလးပါ....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တြမ္ရဲ႕ အမႈကို စတင္ၾကားနာပါၿပီ....။လူမည္းတြမ္ကို လူျဖဴအာဝဲ က သူ႕သမီးေမရီလာကို အဓမၼျပဳမႈနဲ႕ပါ။

ျဖစ္ရပ္အမွန္ကေတာ့ ေမရီလာက သာ တြမ္ကို ျမဴဆြယ္ခဲ့တာရယ္ပါ...။တရားရံုးကို ဂ်င္မ္တို႕ ကေလးသံုး

ေယာက္လည္း လာေရာက္နားေထာင္ပါတယ္...၊ဂ်င္မ္နဲ႕စေကာက္တို႕အတြက္ေတာ့ တရားရံုးမွာ အမႈေတြ

စစ္ေဆးၾကားနာတာဟာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလ္အတြက္ေတာ့  စိမ္းေနရွာပါတယ္...၊အထူးသျဖင့္ 

တရားလိုဆြဲခ်ေရွ႕ေနႀကီးက တရားခံကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြၾကားတဲ့အခါ သူအေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္သြား

ရွာေလရဲ႕....၊စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ငိုမလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလ္ကို စေကာက္က တရားရံုးထဲက အသာေခၚထုတ္လာခဲ့
ရပါတယ္....၊အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဒီလ္တစ္ေယာက္ ငိုခ်လိုက္ပါေလေရာ.....။ဒီလ့္ကို မစၥတာေဒၚဖတ္ေရမြန္
ဆိုတဲ့ အရက္သမားႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႕စကၠဴအိပ္ထဲက အရည္ေတြကို လာတိုက္ပါတယ္...၊လူတိုင္းက
မစၥတာေရမြန္ဟာ စကၠဴအိပ္ထဲမွာ ကိုကာကိုလာပုလင္းထဲ ဝီစကီေတြအျပည့္ထည့္ေသာက္ၿပီး အၿမဲမူးေန
သူလို႕ ထင္မွတ္ယံုၾကည္ေနၾကတာပါ...။တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူ႕စကၠဴအိပ္ထဲက ကိုကာကိုလာပုလင္းက
တကယ့္ ကိုလာပုလင္းအစစ္ပါ...၊ဘာဝီစကီမွ မဟုတ္ပါဘူး...။

 " လူေတြကို  အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ယုတၱိေဗဒကိုလက္ခံတဲ့လူ
ေလာက္ပဲ နားလည္တယ္.....၊က်ဳပ္က ၿမိဳ႕ထဲကို လာခဲပါတယ္.....၊လာတဲ့အခါ ေဟာဒီအိပ္ထဲကပစၥည္းကို
ေသာက္ၿပီး လမ္းသြားရင္း နဲနဲယိုင္မယ္မႀကံလိုက္နဲ႕.... ေဒါလ္ဖတ္ေရမြန္တစ္ေယာက္ ဝီစကီေသာက္လာ
လိုက္တာ.....လူမွန္းသူမွန္းမသိဘူးျဖစ္ကေရာ...၊အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းလုပ္ေနတာ.... "

မစၥတာေဒါလ္ဖတ္ေရမြန္က သူဘာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးကို အရြဲ႕တိုက္ေနရသလဲဆိုတာ စေကာက္တို႕ကို
ရွင္းျပပါတယ္...။ဒီဝတၳဳထဲမွာ လူသာမန္ေတြနဲ႕ ဖီလာကန္႕လန္႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့ လူသံုးေယာက္
ရွိတယ္ဗ်၊ဒီလူသံုးေယာက္ရဲ႕ လူေလာကကို တံု႕ျပန္ပံုကေတာ့ မတူညီပါဘူး..၊မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ သူ႕လမ္းကို
သူေလွ်ာက္တယ္....၊သူ႕အတၱနဲ႕သူ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ေနတယ္...၊ဒါေပမယ့္ အျခားလူေတြနဲ႕ ဘယ္
ေတာ့မွ ထိပ္တိုက္မဆန္႕က်င္ဘူး...၊တစ္ဘက္သားကို နားလည္မႈအျပည့္ထားေပးႏိုင္တယ္.....၊ဘိုရက္ဒ္
ေလ က်ေတာ့ ေလာကႀကီးကေန ထြက္ေျပး ေရွာင္ပုန္းတဲ့ နည္းလမ္းကို သံုးတယ္....၊တစ္ခါ ေဒါဖတ္ေရမြန္
က်ေတာ့ တေလာကလံုးကို အရြဲ႕တိုက္ပါတယ္.....။စာေရးသူဟာ လူ႕သဘာဝကို သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕
သရုပ္ေဖာ္သြားတာမွာ အားလံုးဟာ အံဝင္ဂြင္က်ပါပဲ၊သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း သူ႕ဇာတ္ေကာင္
ေတြကတစ္ဆင့္ေျပာျပသြားတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္....။

စေကာက္ေလးက ဒီလ္ ဘာျဖစ္လို႕ ခုလိုျဖစ္သြားရတာလည္းလို႕ ေမးတဲ့အခါ......

" သူ႕ဗီဇစိတ္နဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႕ သိပ္ခြင္မက်ေသးဘူး....၊လူတစ္ခ်ဳိ႕က လူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ
ေတာ္၏မေတာ္၏ နည္းနည္းေလးမွ မစဥ္းစားပဲ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္ေနတာ၊လူျဖဴေတြက လူမည္းေတြကို
ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနတာ၊သူတို႕ကို လူေတြလို႕ေတာင္မထင္ေတာ့ပဲ ရိုင္းျပေနတာေတြေၾကာင့္ေပါ့.... " လို႕
မစၥတာေဒလ္ဖတ္ေရမြန္က ျပန္အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္....။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တရားခြင္မွာ မစၥတာဖင့္ခ်္ဟာ လူမည္းတြမ္ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ေကာင္းစြာသက္ေသျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္....။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြကေတာ့ တြမ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္လို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခ်ခဲ့တာပါပဲ။ျပစ္ဒဏ္က

ေတာ့ ေသဒဏ္ပါ...။ခုလိုအမႈရႈံးသြားတဲ့အတြက္ မစၥတာဖင့္ခ်္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ...။သူေမွ်ာ္
လင့္ထားၿပီးသားထင္ရဲ႕....၊အေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္သြားတဲ့သူကေတာ့ ဂ်င္မ္ ပါ...။သူဟာ ဂ်ဴရီလူႀကီးေတြ
ကို မေက်နပ္ပါဘူး..၊ဂ်ဴရီလူႀကီးအမ်ားစုကလည္း ေတာဘက္ပိုင္းက ျဖစ္ပါတယ္...၊

" သားဟာ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕၊ကိုယ့္ယုတၱိေဗဒနဲ႕ ေနခဲ့တယ္...။ဘယ္သူမွ၊ဘယ္အရာမွ သားကို
အေႏွာက္အယွက္မေပးေသးဘူး။သားေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ တြမ္ေရာ္ဘင္ဆင္အမႈမွာပါတဲ့ ဂ်ဴရီလူႀကီး ၁၂ေယာက္
ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစာ ပတ္ဝန္းက်င္ ပြတ္တိုက္မႈကို ခံထားရတဲ့ လူႀကီးေတြ.... "

" ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲမလာတဲ့အေျခအေနေတြကို ေဖာ့မတြက္နဲ႕....။တစ္ေန႕မွာ တရားမွ်တမႈရဲ႕ ဒဏ္
ခတ္ျခင္းကို အဲဒီလူသားေတြ ခံၾကရလိမ့္မယ္။သားတို႕ သမီးတို႕ေတာ့ အဲဒီေခတ္ကို မွီခ်င္မွ မွီလိမ့္မယ္... "

မစၥတာဖင့္ခ်္က အဲဒီလို သူ႕သားကို ေဖ်ာင့္ဖ်ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္....။အင္း....ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရြျပည္ႀကီးမွာ
လည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ တရားမွ်တမႈရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းေတြ ေရာက္လာပါ့မလဲေနာ္...၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့
အဲ့ဒီေခတ္ကို မွီမယ္မထင္...... :)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 တစ္ေန႕ ေက်ာင္းမွာ စေကာက္တို႕ ဆရာမ မစၥကိတ္ က ဟစ္တလာဟာ ဂ်ဴးေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတဲ့

အေၾကာင္း ကေလးေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္...၊မစၥကိတ္ဟာ ဟစ္တလာရဲ႕ ဆိုးရြားရက္စက္ပံုေတြကိုေျပာ

ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္...၊ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကပဲ စေကာက္ေလးအတြက္ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာပါတယ္...။

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ တြမ္ေရာဘင္ဆင္အမႈကို တရားရံုးက ေသစားေသေစအမိန္႕ခ်မွတ္လုိက္တဲ့အခါ

မယ္ မစၥကိတ္က အခုလို..... " ေကာင္းတယ္......သူတို႕ကို ဒီလိုပညာမေပးရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္

မယ္၊ဒီေလာက္လုပ္ထားမွ တန္ကာက်တာ..... " လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တာကို စေကာက္ေလးကၾကားခဲ့ရလို႕

ပါ...။အဲဒီေန႕က စေကာက္ဟာ သူ႕အကို ဂ်င္မ္ ကို ခုလိုေမးခဲ့ပါတယ္....။

"သတ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို သတ္သတ္ မမွန္ပါဘူး...၊ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား.....

ၿပီး ရက္စက္တတ္သူတစ္ေယာက္ဟာ ရက္စက္မႈကို ခံစားတတ္ပါ့မလားဟင္.... "

" ကိုယ့္တိုင္ျပည္က လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ

ဟစ္တလာ့ကို မုန္းတယ္ဆိုတာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..... "

စေကာက္ေလးကေနတစ္ဆင့္ စာေရးသူ ေျပာသြားတဲ့ စကားလံုး၊အယူအဆေတြပါ...။တေလာကတင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရြျပည္ႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အမႈအခင္းႀကီးကို သတိရမိပါရဲ႕...၊အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္
တို႕ အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္....၊ဘာလို႕အဲ့ေလာက္ရက္စက္ ခဲ့တာလဲ....
ဆိုတာပါ....။ဟုတ္တာေပါ့.....ရက္စက္တတ္သူေတြမွာ ရက္စက္မႈကို မခံစားတတ္ၾကပါဘူး...၊သူတို႕မွာ
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိၾကပါဘူး....၊သူတို႕ဟာ သူတို႕အက်ဳိးစီးပြား၊သူတို႕အတၱကိုပဲ ၾကည့္တတ္ၾကသူေတြပါ။
သူတို႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မစၥကိတ္လိုပဲ ဒီေလာက္လုပ္ထားမွတန္ကာက်တာ လို႕ ေတြးေနၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။
အင္း.....ဒီလိုလူေတြက တရားမွ်တမႈကိုလိုလားပါတယ္...၊ဒီမိုကေရစီကို လိုလားပါတယ္လို႕ ေျပာလာတဲ့
အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေရာ....ယံုၾကည္ရႏိုင္ပါ့မလားဗ်ာ......။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဟာလိုဝင္းေန႕ကိုေရာက္လာပါၿပီ.....။ေမကြမ္းၿမိဳ႕ေလးမွာ အရင့္အရင္ကေတာ့ ေဟာလိုဝင္းေန႕ေတြမွာ 

ေထြေထြထူးထူးပြဲလမ္းသဘင္ေတြလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး....။ဒီႏွစ္မွာေတာ့  လူႀကီးေတြက စေကာက္တို႕ မူလ

တန္းေက်ာင္းေလးမွာ ပေဒသာကပြဲေလး တစ္ခုလုပ္ပါတယ္....၊အဲဒီကပြဲမွာ စေကာက္ေလးလည္း ပါပါ

တယ္...၊စေကာက္ေလး က အဲဒီကပြဲမွာ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရပါတယ္...။ၾကက္ၿခံကာ

တဲ့ သံဇကာေပ်ာ့နဲ႕ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ပံုဏၭာန္ခ်ဳိးၿပီး ကေလးေတြက အထဲဝင္ သရုပ္ေဆာင္ရတာပါ။ကပြဲကို

စေကာက္တို႕အိမ္ကလူႀကီးေတြ လိုက္မလာႏိုင္ၾကပါဘူး...၊စေကာက္ကို ဂ်င္မ္ကပဲ လိုက္ပို႕ရပါတယ္...။

ကပြဲၿပီးလို႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ စေကာက္ေလးက သူ႕ကိုယ္မွာစြပ္ထားတဲ့ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ႀကီးကို

မခၽြတ္ပစ္ေသးပဲ ဒီအတိုင္းျပန္လာပါတယ္...၊ဂ်င္မ္က ေရွ႕က လမ္းျပတာေပါ့ေလ...။သူတို႕ေနာက္ကို လူ

တစ္ေယာက္က ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္လာပါတယ္...၊ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

ေယာက္က စေနာက္ေနတာလို႕ထင္ေနတာပါ...။တကယ္တမ္းကေတာ့ ကေလးေတြကိုရန္ရွာဖို႕လိုက္လာ

တဲ့ အာဝဲျဖစ္ေနပါတယ္...၊အာဝဲဟာ အမႈႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ သူ႕ရဲ႕လိမ္လည္မႈႀကီးကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့

မစၥတာဖင့္ခ်္ကို မေက်နပ္ပါဘူး။လူႀကီးကို ရန္မရွာဝံ့ေတာ့ ကေလးေတြကို ရန္ရွာပါေတာ့တယ္...။

လူပ်က္တဲ့ ရက္ဒ္ေလအိမ္ႀကီးနားအေရာက္မွာ ကေလးေတြကို အေသသတ္ဖို႕ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္...။

ဂ်င္မ္ကသူ႕ႏွမေလးကို တတ္ႏိုင္သမွ်ကာကြယ္ရွာပါတယ္...၊ဝက္ေပါင္ေျခာက္အစြပ္ႀကီးေၾကာင့္ စေကာက္

ေလးချမာ ထြက္မေျပးသာပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ အဲ့ဝက္ေပါင္ေျခာက္အစြပ္ႀကီးေၾကာင့္ စေကာက္ေလးချမာသက္

သက္သာရာ ရသြားရွာတာပါ...၊ေနာက္...သူတို႕ကို ကယ္တင္မယ့္သူလည္းေရာက္လာပါတယ္...၊ဘိုရက္ဒ္

ေလပါ....။ရုန္းရင္းဆံခတ္ျဖစ္ၿပီး ဂ်င္မ္လက္က်ဳိး၊ေမ့ေျမာသြားပါတယ္...။အာဝဲကေတာ့ သူ႕အကုသိုလ္နဲ႕

သူ  ဓားထိုးခံရၿပီးေသသြားပါတယ္...။စေကာက္နဲ႕ ဘို ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး....။ဘို က သူတို႕ေမာင္

ႏွမကို အိမ္ထိလိုက္ပို႕ေပးရွာပါတယ္...။

မစၥတာဖင့္ခ်္က ဂ်င္မ္တစ္ေယာက္ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အာဝဲလ္ ကိုသတ္မိလိုက္တာလို႕ ယူဆေပမယ့္

ရဲမႈးႀကီးကေတာ့ အာဝဲလ္တစ္ေယာက္ သူ႕ဓားနဲ႕သူဘာသာ ထိုးမိတာ..၊ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွွ သတ္တာမ

ဟုတ္ဘူးလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္...၊အဲဒီည မွာေတာ့ စေကာက္ေလးဟာ သူတို႕ ေတြ႕ခ်င္ျမင္

ခ်င္လွတဲ့ ဘုိရက္ဒ္ေလကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါၿပီ....။သူတို႕ ထင္ျမင္ယူဆေနသလိုမ်ဳိး ဘိုရက္ဒ္ေလဟာ

မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေယာက္၊လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သိသြားပါၿပီ...။ဘိုရက္ဒ္ေလ

သူ႕အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စေကာက္ေလးက ျပန္လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္....။အျပန္လမ္းမွာေတာ့ စေကာက္ေလးတစ္ေယာက္ အေတြးေတြ ေဝလို႕ေပါ့....။သူ႕ကိုယ္သူလည္း တစ္ညတည္းနဲ႕ လူႀကီးတစ္

ေယာက္ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္.....။သူကေဖေဖ ဆံုးမစကားေတြကိုလည္း ျပန္ၾကား

ေယာင္မိေနပါတယ္.....။

" ေဖေဖေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းကို သတိရတယ္....၊သူ႕ေနရာက ဝင္ၾကည့္ပါ...၊သူ႕ဘဝထဲဝင္ၾကည့္ပါ၊

သူ႕ရင္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ပါ၊သူ႕ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ပါ၊အဲဒီလို မလုပ္သမွ် လူတစ္ေယာက္ကို

နားမလည္ႏိုင္ဘူး..... "

ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္း အေနနဲ႕ စေကာက္ေလးရဲ႕ အေတြးေလးေတြကို စာေရးသူက ေဖာ္ျပသြားတာပါ...။

ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးမွာ စာေရးသူေပးခ်င္၊ေျပာခ်င္တာကလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္းထားရွိရမယ့္ ကိုယ္ခ်င္း

စာတရားနဲ႕ နားလည္မႈ ပါပဲ၊ေနာက္... ေခတ္ကာလအေျခအေနတစ္ရပ္မွာ ရွိေနတဲ့လူမ်ားစုရဲ႕စိတ္အေျခခံ

သေဘာထား နဲ႕ အမွန္တရားတို႕ထိပ္တိုက္ေတြ႕တတ္ပံုကိုလည္း လွပစြာ ခ်ယ္မႈန္းျပသြားပါတယ္ခင္ဗ်ား။

( ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့၊ေတြးစရာေလးေတြ ေပးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလးေတြဖတ္မိတိုင္း အဲ့ဇာတ္လမ္း

ေလးေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ ဒီပို႕စ္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္...၊ဒီပို႕စ္ကို ေရးေနခ်ိန္မွာ စာအုပ္က ငွား

ဖတ္တာျဖစ္လို႕ ျပန္အပ္လိုက္ရပါတယ္...၊ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စကားစုေလးေတြကို ႏုတ္သေဘာ

မ်ဳိး ထုတ္ထားတာေလးေတြပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိပါတယ္...။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရးျပထားတာ က ဖတ္

လို႕ေကာင္းမယ္မထင္ပါဘူး...၊လစ္ဟာသြားတာ၊က်န္ရစ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိမွာပါ......။မူရင္းဝတၳဳကေတာ့ 

တကယ္ဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးးး :)))