မိႈင္းသီမႈန္ေဝေသာ အေတြးစမ်ား

         ေခၽြးေစးမ်ားျပန္ၿပီး အိပ္ယာမွ လန္႕ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ နံနက္၄နာရီခန္႕သာရွိေသးသည္။ပူအိုက္ေသာ

ဥတုကို အံတုႏိုင္ဖို႕ ေရခဲေရတစ္ဘူးႏွင့္အတူ ၿခံထဲသို႕ဆင္းလာခဲ့မိသည္…။လတ္ဆတ္ေသာေလေျပသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳရွာသည္။ၿခံေရွ႕ ခံုတန္းလ်ားေလးတြင္ထိုင္ရင္း ပါလာသည့္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို

မီးညိွရႈိက္ဖြာလိုက္သည္…။ပတ္ဝန္းက်င္သည္မဲေမွာင္တိတ္ဆိတ္လ်က္……။ဘဝအဓိပၸာယ္ဟူသည္ဘာပါလဲ….။

ယခုလို အိပ္မေပ်ာ္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ ထိုအေတြးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အၿမဲလို အလုပ္ေပးေလ့ရွိသည္…။တမင္

ဦးေဏွာက္အေျခာက္ခံၿပီးေတြးျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူ႕အလိုလိုအေတြးဝင္လာမိျခင္းသာ…..။

လြန္ခဲ့ၿပီးေသာကာလမ်ားတြင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေနထြက္မွ ေနဝင္အလုပ္ကိုလက္ေၾကာတင္းတင္းလုပ္ခဲ့ရစဥ္

အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ငါဘာအတြက္ဒါေတြလုပ္ေနရပါသလဲ…၊ဘာမ်ားအဓိပၸာယ္ရွိသလဲ ဟူေသာအေတြးမ်ဳိး

ေတြးမိသကဲ့သို႕ပင္ ယခုလို ေန႕ရက္တိုင္းတြင္ အိပ္လိုက္၊စားလိုက္၊လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္လွည့္၊ဗ်စ္ရည္

ဆိုင္တစ္လွည့္ထိုင္လိုက္၊ေဘာလံုးပြဲတစ္လွည့္၊တရာပြဲတစ္လွည့္ၾကည့္လိုက္နာလိုက္ လုပ္ေနေသာ ကာလ

မ်ားတြင္လည္း ဘဝသည္အဓိပၸာယ္မဲ့လွသည္ဟူေသာအေတြးမ်ားက လူကိုႏွိပ္ဆက္ၿမဲပင္……။

ဘဝသည္တိုေတာင္းလြန္းလွသည္…။ကၽြန္ေတာ္ဤကဲ့သို႕ပင္ထင္မွတ္ထားခဲ့သည္။လက္ရွိကၽြန္ေတာ့္အသက္

သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္လူ႕သက္တမ္းတစ္ဝက္သို႕ေရာက္ေနေလၿပီ…။လြန္ခဲ့ၿပီးေသာဘဝထက္ဝက္ကို ျပန္

လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္ကာလတို႕ကုန္ဆံုးျခင္းသည္လွ်င္ျမန္လြန္းလွသည္ဟုထင္မွတ္မိသည္ခ်ည္းပင္…။

သို႕ေသာ္လာလတၱံေသာအနာဂတ္ကို ေတြးမိလွ်င္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္အခ်ိန္၃၅ႏွစ္ခန္႕

က်န္ရွိေနေသးသည္ပဲ…။လေပါင္း ၄၀၀ေက်ာ္ သို႕မဟုတ္ ရက္ေပါင္း တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဟူေသာ

အေရအတြက္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘာသာစကားသံုးေလးမ်ဳိးခန္႕၊ဒါမွမဟုတ္ ပညာရပ္တစ္ခုခုအား

ကၽြမ္းက်င္လိမၼာစြာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္လည္းေကာင္း၊ဥစၥာစီးပြားကိုျဖစ္ေစ၊တရားဓမၼကိုျဖစ္ေစ ျပည့္စံုကံုလံု

ရန္လည္းေကာင္းလံုေလာက္သည္မဟုတ္ပါလား….။သို႕ဆိုရေသာ္ဘဝသည္အဘယ္မွာတိုေတာင္းပါသနည္း။

အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ဘဝသည္ ရွည္လ်ားလြန္းစြ……။

သို႕ေသာ္…၊အတိတ္ဟူသည္ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ….။ျပန္လိုခ်င္၍မရႏိုင္ေတာ့၊ျပန္လည္ေျပာင္းလဲလို၍မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့….။

အနာဂတ္ကေရာ….အဘယ္မွ်ေသခ်ာပါသနည္း…၊မနက္ျဖန္မနက္ မိမိဘာဟင္းႏွင့္ ထမင္းစားရမည္ ဆိုသည္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေသခ်ာလွပါ…။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့လက္ရွိခဏတာေလးပင္ျဖစ္သည္…..။ပစၥဳပၸန္ဟုသံုးႏႈန္းရမည္ျဖစ္ေသာခဏတာအခ်ိန္

ေလးပင္ျဖစ္သည္။ထိုခဏတာေလးသည္အဘယ္မွ်ေသာကာလအတိုင္းအတာရွိပါသနည္း…။ကၽြန္ေတာ္မသိ

ႏိုင္ပါ…။ေတြးဆဲ၊ေျပာဆဲ၊လုပ္ကိုင္ေနဆဲမွာပင္ ပစၥဳပၸန္သည္ အတိတ္ျဖစ္သြားေလၿပီ….၊အနာဂတ္သည္ ပစၥဳပၸန္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာေပၿပီ…။ပစၥဳပၸန္ သည္ အတိတ္တြင္ျဖစ္ဖ်ားခံ၍ အနာဂတ္သို႕ စီးဆင္းသြားသည့္

ျမစ္တစ္စင္းႏွယ္ပင္…..။

အတိတ္ကာလက ထိုျမစ္ထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္ အမိႈက္စမ်ားခ်ခဲ့မိသည္၊ေရႊမႈန္ေငြစအခ်ဳိ႕ကိုလည္းခ်မိေကာင္း

ခ်ခဲ့ေလသည္…၊ျမစ္သည္ အမိႈက္ကုိလည္းေကာင္း၊ေရႊမႈန္တို႕ကိုလည္းေကာင္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၿပီ…။

ေနာက္ထပ္လည္း ထိုအရာတို႕ကို အနာဂတ္သည္သို႕ သယ္ေဆာင္သြားေပလိမ့္မည္…၊လက္ရွိခဏတာ

ေလးကိုအသံုးခ်၍ အမိႈက္စအခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ဆယ္ယူဖို႕ႀကိဳးစားမိသည္၊ေရႊမႈန္စတို႕ကို ပိုမိုတိုးပြား

ေအာင္ေဆာင္ရြက္မိသည္၊သို႕မဟုတ္အမိႈက္စတို႕ကိုပိုလို႕တိုးေစခဲ့သည္လည္းရွိသလုိ၊ေရႊမႈန္မ်ားကိုျဖင့္

ေလ်ာ့ပါးေစသည္လည္းရွိေလၿပီ…။အမိႈက္စေလာ ေရႊစေလာမသိပဲ ျမစ္ေရအလ်င္ထဲသို႕ စီးဆင္းေစ

ခဲ့သည္လည္းရွိသည္။အမိႈက္စကို ေရြစဟု ထင္ေကာင္းထင္ခဲ့သည္လည္းရွိမည္…။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေသကာမူ ဘဝဟူေသာေရအလွ်င္သည္ အဆံုးသတ္တစ္ေနရာသို႕ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္း

ေနေလၿပီ။ဟုတ္သည္…..၊အမိႈက္မ်ားျဖင့္ျပည့္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ေရႊမႈန္တို႕တမ္းၾကမ္းျပည့္ေနသည္ျဖစ္ေစ

ေသျခင္းတရားသည္ ေရအလွ်င္ကိုျဖတ္ေတာက္ေပလိမ့္မည္။ဘာသာေရးဆရာတို႕ကေတာ့ ေရအလွ်င္သည္ မျပတ္မေတာက္ႏိုင္ေသး၊ေသသည္၏အျခားမဲ့၌တစ္ခုေသာဘဝသည္ရွိေသး၏။ဘဝေရအလွ်င္သည္မျပတ္

မေတာက္ပဲ အႏွီးဘဝသစ္သို႕ ကုသိုလ္၊အကုသုိလ္တို႕အစြမ္းျဖင့္ ဆက္လက္စီးဆင္းေနဦးမည္။ေရအလွ်င္

ထဲရွိ အမိႈက္စ၊ေရႊစတို႕ကိုလည္းဆက္လက္သယ္ေဆာင္သြားလိမ့္ဦးမည္ဟုဆိုၾကေလသည္။

မျမင္မသိႏိုင္ေသာ၊သက္ေသတစ္စံုတစ္ရာခိုင္မာစြာမရႏိုင္ေသာအရာတို႕ကို ယံုၾကည္စိတ္ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္

ေသာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိုေနာင္ဘဝဆိုသည္ကို မွားသည္မွန္သည္ မေျပာႏိုင္ပါ၊မေျပာခ်င္ပါ၊

ကိုယ့္စိတ္ထဲမွျဖစ္ေပၚေနေသာ သံသယကို ဇြတ္အတင္းခံမျငင္းခ်င္ပါ။အျခားလူမ်ားႏွင့္သာပဋိပကၡ

အျဖစ္ခံပါမည္၊မိမိစိတ္တြင္းတြင္ေတာ့ စိတ္စိတ္ခ်င္းပဋိပကၡ အျဖစ္မခံခ်င္ပါ။သံသရာသည္လည္းေကာင္း၊

၃၁ဘံုသည္လည္းေကာင္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မည္။ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေသျခင္းသည္သာ

အဆံုးျဖစ္ေလသည္။

ေသျခင္းတရားသည္ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ပါသည္။ရွင္ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္

ကိုႏိုင့္ထက္စီးနင္းမလုပ္ခင္ ဒီဘဝဒီခႏၶာကိုဘယ္လိုေနရမည္ကို ခုထိကၽြန္ေတာ္မသိႏိုင္ေသးပါ…။

မိမိလုပ္သမွ်ေကာင္းမႈသည္လည္းေကာင္း၊မေကာင္းမႈသည္လည္းေကာင္း ေသျခင္း၌အဆံုးရွိသည္

ဟူေသာအေတြးဝင္လာသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနသမွ်ကို ဘာအဓိပၸယ္မွမရွ္ိဟုထင္

လာတတ္ေလသည္။

အခ်ိန္သည္တစ္ျဖည္းျဖည္းရင့္ေရာ္လာေလၿပီ….။ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ က်ေနေသာအမိႈက္တစ္စကို

 ေကာက္ယူ၍ဖယ္ရွားလိုက္မိသည္။ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အမိႈက္ျဖစ္သည္၊ေသခ်ာပါသည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာပါ။ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေျမျပင္ေပၚတြင္ မူလီေလးတစ္ခုေတြ႕ရသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္မွျပဳတ္က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။အသံုးဝင္သည့္အရာေလးျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ယူသိမ္း

ထားလိုက္သည္။ထိုမူလီေလး အသံုးဝင္သည္ဆိုသည္မွာေသခ်ာပါသည္။သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာပါ။

ေရာင္နီသည္ပ်ဳိ႕လာေခ်ၿပီ။ပတ္ဝန္းက်င္ကို သဲသဲကြဲကြဲျမင္ေတြ႕လာရၿပီျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ အရာရာသည္ ကေဝဆန္စြာ ျမဴတို႕ျဖင့္ ေဝမိႈင္းရီလ်က္……….။